Δεκατρία λεπτά συναισθήματος, ψυχικής ανάτασης, περηφάνειας. Από τα πιο ωραία κομμάτια. Η λύρα του Πετράκη ξεκινά το μαγευτικό ταξίδι της ενώ το τσέλο κρατά νότες με μεγάλες διάρκειες, σαν ισοκρατήματα. Καθώς το βασικό θέμα ακούγεται πιο ανοιχτό, μπαίνει το νταούλι (Κώστας Μερετάκης) και η γκάιντα του Γιώργου Μακρή δίνοντας την κορύφωση της συναισθηματικής φόρτισης. Τρεις κύκλοι, τρεις κορυφώσεις και ένα πανέμορφο κλείσιμο με γκάιντα. Μερικά πράγματα όσο και να γίνει προσπάθεια να περιγραφούν πρέπει να τα δεις ή να τα ακούσεις. Τα «Βόρεια Μονοπάτια» θα μπορούσαν να είναι ένας νέος εθνικός ύμνος.
Θόδωρος Εξηντάρης
Μουσική: Στέλιος Πετράκης
Γιώργος Μακρής : Γκάιντα
Γιώργος Καλούδης : Cello
πηγή
Γεια σου, Σαλογραία, με τα ωραία σου, που μοιράζεσαι με μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) και γω από αλλού τα παίρνω τα φώτα, αγαπημένο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που έχουμε αυτά τα υπέροχα μουσικά ακούσματα, και μας αφαιρούν τους ψυχικούς πόνους! Γκλόρυ, γκλόρυυυυ!
;-)
Eξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθαρίζουν τα μάτια σου και τα αυτιά σου! Ό,τι πρέπει για διαβείς μέσα από τα σκουπίδια της προεκλογικής περιόδου...
Και όχι μόνο.
Τα πάντα σκουπίδια που νιώθεις να σου πετάνε κατάμουτρα...
Κύριε Ελέησον μας!
Fantastico, Tremendo, Spledido!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κύρια αιτία των ψυχικών πόνων, είναι η υπερηφάνειά μας. Θέλουμε να γίνονται όλα όπως τα θέλουμε κι ότι θέλουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υπομονή, που παραγγέλει ο Κύριος να έχουμε στις θλίψεις της ζωής, δεν είναι τόσο για να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις, αλλά εμείς. Να αφήσουμε τα σχέδιά μας και να μπούμε στο τέλειο σχέδιο του Θεού!
Έτσι αφαιρούνται οι αιτίες των ψυχικών πόνων και γινόμαστε υγιείς άνθρωποι, δηλαδή ταπεινοί...
Τι χειρουργική λογική! Τι αποστειρωμένο συναίσθημα!
ΔιαγραφήNα πούμε λοιπόν στον πονεμένο άνθρωπο ότι κακώς πονάει ή ότι του φαίνεται ότι πονάει και να τα παρατήσει αυτά τα "κολπάκια" γιατί εμείς, οι αδιάφθοροι και αδιάφοροι στον πόνο, γνωρίζουμε ότι είναι κρυπτο-υπερήφανος!!
Εγώ βλέπω αλλιώς τον ψυχικό πόνο.
Ο ψυχικός πόνος είναι δυνατότητα αγάπης και αιωνιότητας.
Το ανθρώπινο πλάσμα πονάει γιατί δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το τέλος, με την φθορά, με τον θάνατο. Τι να πούμε σε μια μάνα που κρατάει το χέρι του παιδιού της στο κρεβάτι της χημειοθεραπείας, τι να πούμε σ' έναν άνθρωπο που έχει χάσει τα πάντα;
Να του πούμε να κάνει υπομονή;
Ή να του πούμε πονάω κι εγώ μαζί σου; βλέπω κι εγώ στον πόνο της δικής σου απώλειας τον δικό μου πόνο; αισθάνομαι πόσο άδικος και σκληρός και αταίριαστος είναι ο θάνατος με την αιώνια ζωή και θλίβομαι με τις θλίψεις σου;
Ή ν' ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να του δώσουμε το ελεύθερο, το δικαίωμα να κλάψει και να φωνάξει "πού είσαι Θεέ"...
Κάθε μόριο, κάθε γωνιά της γης είναι ζυμωμένη με τα δάκρυα και τον θρήνο εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο που ο πόνος, μου φαίνεται ότι είναι η μόνη ανθρωπολογική σταθερά. Το μόνο που στέκει όταν γκρεμιστούν οι ευτυχίες, οι δόξες, οι τιμές, οι αυταπάτες... Ο τρόπος της γέννησης, η πορεία του Χριστού πάνω στη γη, η σταύρωση και η ανάσταση Του είναι ακριβώς η παραδοχή αυτής της συνυφασμένης με την ανθρώπινη ύπαρξη αλήθειας αλλά και η διέξοδος απ' αυτήν.
@paracosmos
ΔιαγραφήΑυτά που εσείς θεωρείτε χειρουργική λογική και στείρο συναίσθημα, τα έγραψε κάποιος που τα έχασε όλα στη ζωή του. Κάποιος που ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με τον πόνο, μέχρι που κατάλαβε ότι τον συμφέρει να συμφιλιωθεί μαζί του.
Όταν άρχισε το σχέδιο του Θεού να παίρνει μορφή στη ζωή του, με δάκρυα ευγνωμοσύνης ευχαριστούσε τον Θεό για κάθε πόνο που παραχώρησε στη ζωή του.
Αυτά όμως, είναι μόνο για τους λογικούς...
Aγαπητέ,
Διαγραφήσυμπάσχω μαζί σας και σας εύχομαι να βγείτε σε ένα ήρεμο λιμάνι της καρδιάς.
Το σχόλιό μου δεν αφορούσε το εάν υπάρχει ή όχι σχέδιο του Θεού για τον κόσμο και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αυτό είναι μια επόμενη συζήτηση.
Το σχόλιό μου αφορούσε το εάν και πώς στεκόμαστε απέναντι και τι λέμε, πώς λεκτικοποιούμε - εκφράζουμε τη συμπόνια μας, την ευ-σπλαχνία μας στον ανθρώπινο πόνο.
Η συμφιλίωση με τον πόνο δεν γίνεται από συμφέρον με γνώμονα δηλαδή την υπολογιστική λογική, αλλά με την ανάληψη από μέρους μας της ανθρωπινότητάς μας, δηλαδή της οντολογικής μας πραγματικότητας. Πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο εάν στρέψουμε το βλέμμα προς το Θεό.
Μεγάλο πράγμα η γλώσσα (άσχετο, αλλά όχι και τόσο...)
@paracosmos
ΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για την καλή σας καρδιά διάθεση. Δόξα τω Θεώ, δεν πάσχω άλλο πια.
Όταν ο πόνος κάνει την δουλειά του φεύγει αφήνοντας πίσω το περιεχόμενο του, την Αγάπη. Θα τολμήσω να πω ότι, ο πόνος είναι η Αγάπη "εν μορφή ετέρα". Εδώ έγκειται η συμφιλίωση, όταν σου αποκαλυφθεί το περιεχόμενό του.
Αυτά βέβαια, υπερβαίνουν την ικανότητα της σκέψης, τα αντιληπτικά όρια και μέτρα του ανθρώπου. Όταν όμως και όσο ταπεινώνεται κανείς μπροστά στο μυστήριο του πόνου, τόσο το προσεγγίζει περισσότερο.
Προσπαθείς να το καταλάβεις και δεν μπορείς - εδώ αρχίζουν τα "που είναι ο Θεός" και τα "γιατί". Ταπεινώνεσαι και σου αποκαλύπτεται.
Όσο για εκείνους τους συνανθρώπους μας που πονούν, με την σιωπώσα Αγάπη γινόμαστε ένα μαζί τους μεταφέροντάς τους έτσι μυστικά στον χώρο του Θεού. Εκείνος θα τους πει αυτά που αν θα τα λέγαμε εμείς εμείς θα τους πλήγωναν, όπως έγραψε πιο κάτω η Ευανθία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μυστήριο...
Καλή η θεωρία αδελφοί, αλλά...ας μου δώσει κάποιος ΠΡΑΞΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχω ξαναγράψει κάπου: Είχα μια φίλη που είχε χάσει στα 35 της άντρα από καρκίνο. Εμεινε νεότατη και ωραιότατη, χήρα με δυο μικρά παιδιά να παλεύει μέσα σε έναν κόσμο λυσσασμένων αρσενικών, να καταξιωθεί ως γυναίκα, να σταθεί μόνη της με τιμή στα πόδια της. Έδωσε τιτάνιους αγώνες, εσωτερικούς και εξωτερικούς, συντρίφτηκε από τον πόνο...
Κάποια στιγμή αρρώστησε σοβαρά και η ίδια...Όταν αποτόλμησα να της δώσω συμβουλή του στυλ: " κάνε υπομονή, καλή μου" έγινε ΕΞΑΛΛΗ και μου βροντοφώναξε, ότι ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ συμβουλές για ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΕΝ τις δέχεται από ΚΑΝΕΝΑΝ άνθρωπο, που έχει τραβήξει ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΒΑΣΑΝΑ από τα δικά της...
Έκτοτε, προσπαθώ να αποφύγω τους διδακτισμούς και τις πρεπολογίες και τις θεολογίες, φοβούμενη μήπως ΕΞΟΡΓΙΣΩ ανθρώπους, με την χριστιανική μου αλαζονεία...
Το πρώτο σχόλιο να υποθέσω το έγραψε άνδρας και νέος στην ηλικία; (νέους θεωρώ τους άντρες κάτω των 60!)
;-)
Στον πόνο,στον μεγάλο πόνο του άλλου,το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε εμείς,που δεν έχουμε πονέσει σε τέτοιο βαθμό,είναι μια αγκαλιά και την σιωπή μας.
ΔιαγραφήΕίχα διαβάσει ένα πολύ ωραίο σε κάποιο βιβλίο.Μια καλόγρια επισκέφθηκε ένα νοσοκομείο.Σε ένα ασθενή που πονούσε πολύ λόγω του καρκίνου που τον ταλαιπωρούσε τον παρηγόρησε λέγοντας"σε αγκαλιάζει ο Θεός".Και ο ασθενής της απάντησε"δεν Του λες να σε αγκαλιάσει κι εσένα λίγο γιατί εμένα με έσκασε;".Υπάρχει καιρός για να μιλάμε και καιρός να σιωπούμε.
παπα-Κώστας
Αγαπητή Ευανθία,
Διαγραφήαυτό που από μικρά προσωπική πείρα γνωρίζω, είναι ότι το να υπομένουμε καρτερικά τον σταυρό μας αυτό είναι σημάδι αληθινής μετανοίας.
Η δε αληθινή μετάνοια είναι επίσκεψη Θεού στην ψυχή του ανθρώπου. Πρώτα μας επισκέπτεται ο Θεός και ύστερα μετανοούμε και όχι αντίθετα. Πρίν αυτού του γεγονότος δεν έχουμε μετάνοια αλλά μεταμέλεια.
Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσύνη, γι'αυτό και ο κάθε σταυρός που παραχωρεί στον άνθρωπο είναι συνυφασμένος με αγάπη και δικαιοσύνη. Κι αν μπορούσαμε να το μετρήσουμε σε ποσοστά, θα έλεγα ότι είναι 95% αγάπη και 5% δικαιοσύνη.
Ως εκ τούτου, ο πραγματικός μαθητής του Χριστού, αναγνωρίζει και παραδέχεται πως είναι άξιος των θλίψεων που η Πρόνοια του Θεού παραχωρεί κι έτσι υπομένει τον σταυρό του σωστά. Ταυτόχρονα, αγνωρίζει επίσης ότι, οι θλίψεις που του στάλθηκαν, είναι ακριβώς εκείνες που χρειάζονται για την εν Χριστώ μόρφωσή του και τη σωτηρία του.
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος γιατί δεν επισκέπτεται κάθε ψυχή ο Θεός ώστε να μετανοήσουμε όλοι;
Λείπει εκ μέρους μας η διάθεση ταπεινώσεως, υπακοής και υποταγής. Έτσι, ο σταύρος μας δεν μεταμορφώνεται σε σωτήριος Σταυρό Χριστού αλλά παραμένει δικός μας βαρύς, καταθλιπτικός και μας συντριβεί...
Αυτά απ'την καρδιά μου, για όσους πονούν.
ανων. των 2: 05
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνούμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ μαζί σου.
Σε ευχαριστώ!
;-)