Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Τι μπορεί να λειτουργεί ως- των αγραμμάτων -ψυχοσωματική πανοπλία;



-Εσύ βλέπεις ακουστικά όνειρα, λατρεμένο μου;

-Ακουστικά όνειρα; Λάλησες τελείως, μωρή Σαλογραία;

-Μάλιστα. 
Λάλησα, και ας μην το κάνουμε θέμα, διότι,  ιντερνετικώς, τυγχάνει πασίγνωστο.

Η λωλότητά  μου,  κατά καιρούς, "βλέπει" και ακουστικά όνειρα!

Λοιπόν,  τι με ξύπνησε  το πρωί, σαν παράξενο ξυπνητήρι; 

-Με ξύπνησε, η παρακάτω -υπογραμμισμένη με κόκκινο- φράση 
στο ακουστικό-εννοώ χωρίς καμία εικόνα- όνειρό μου, 
η οποία φράση, φυγάδευσε πάραυτα, την ολονύκτια υπνηλία:

-Το σχεδόν αναλφάβητο και η έλλειψη υπερβολικής κοσμικής πληροφορίας,  συχνά,  προστατεύει  -τα ψυχοσωματικά σώματα των ευσεβών αγραμμάτων-  σαν αρχαία πανοπλία.

Αυτό άκουσα.

Στο γράφω, για να κάνω μαζί σου κουβέντα...

Kαι  στέλνω στην αγάπη σου,  μια διάφανη τρίλια κοτσυφιού- αντί  για φιλί μητρικής παρουσίας.

 Σαλογραία 
..............................................................................


Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

"Μηδενί δίκην δικάσης πριν αμφοίν μύθον ακούσεις"



Ο καθένας για τα γεγονότα του βίου, προβάλλει
μια δική του
αφήγηση,
περιστεράκι μου.

Γι αυτό, οι αρχαίοι ημών
συμβούλευαν,
να μην βγάζουμε κανένα συμπέρασμα,

αν δεν ακούσουμε 

πολύ προσεκτικά,

και τις δύο πλευρές, 

που μαρτυρούν για  τα γεγονότα
πάνω στην ίδια υπόθεση.

Φωτισμένοι  άνθρωποι οι αρχαίοι ημών.

Τους μνημονεύουμε με υπερηφάνεια, 
αλλά στην πράξη,  
αρνούμαστε 
το σοφό τους λόγο, 
να υλοποιήσουμε.

- Κακό, της κούφιας κεφαλής μας.

Σαλογραία 

Άνθρωπος που δε δέχεται συμβουλή-Μέγας Βασίλειος

Πηγή:Αναστάσιος
"Άνθρωπος που δεν δέχεται συμβουλή είναι εχθρός του εαυτού του"

Μέγας Βασίλειος

Ο οργίλος και αν αναστήσει νεκρό, δεν είναι δεκτός από το Θεό...




"Ο οργίλος, ακόμη και αν αναστήσει νεκρό, δεν είναι δεκτός από τον Θεό"

Αββάς Αγάθων

   Πηγή:Αναστάσιος

Πηγ

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Kαλό σου Ταξίδι, Εύη...

"Μεθ' ημών ο Θεός"






Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Η αξέχαστη δασκάλα κυρία Βενετία στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Κάπου χωμένη στο πλάνο και η Σαλο(γρ)νέα...

Περιστεράκι  μου 
στο ξεκούδουνο -εντελώς- μου ξεφύτρωσε αυτή η παλιά, μαθητική φωτό. 

Δεν μπορώ να το κρύψω. Συγκινήθηκα. 
...............................
Πώς πέρασαν τόσες δεκαετίες; Βαβαί!  Ως η ημέρα η εχθές...

;-)
Η φωτό τραβήχτηκε στην Δ Δημοτικού. 

Αν προλαβαίνεις- μια και θυμήθηκα σήμερα, χρόνους αρχαίους- 
κοίτα επίσης, την παλιότερη ...αντικαπνιστική μου ανάρτηση με τίτλο:

:-)
Σε ασπάζομαι και σου εύχομαι τα καλύτερα 

Σαλογραία 



"οι Άγιοι αυτοί στους ώμους τους κουβαλούσανε σκοτωμένους"-Νικηφ. Βρεττάκος

perierga.gr - Σατιρίζοντας με τη ζωγραφική!

Να φοβάσαι τον άνθρωπο ο Θεός του οποίου ζεί στον ουρανό.


(Μπ. Σω)
Πηγή:Τρελογιάννης


Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

" O κόσμος ήτανε σα μια τυφλή σπηλιά στις μέρες μας"-Νικηφ. Βρεττάκος

perierga.gr - Σατιρίζοντας με τη ζωγραφική!

Σαράντος Καργάκος για την Επανάσταση του 1821

O Παλαιών, ο Πατρών και ο Γερμανός -Έλενα Ακρίτα


Εμάς η δασκάλα μάς έβαλε έκθεση για την 25η Μαρτίου 

και γι' αυτό εμείς τώρα γράφουμε έκθεση για την 25η Μαρτίου.


 Η 25η Μαρτίου είναι τέ-λει-α και τη γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου για πολλούς λόγους:

1. Την 25η Μαρτίου όλοι οι Ελληνες, με μια φωνή, είπαν στους Τούρκους «ουστ να μου χαθείτε, ξουτ ξουτ στα τσακίδια»! 

Κι όλοι οι Τούρκοι, με μια φωνή, είπαν «καλά ντε, μη βαράς» και φύγανε. 

Και τότε ήρθε ο Καποδίστριας και έφερε την πατάτα τηγανητή. 
2. Την 25η Μαρτίου ο Κολοκοτρώνης θύμωσε πάαααρα πολύ
 και πήρε ένα όπλο και σκότωσε όλους τους Τούρκους
 και μερικούς Ελληνες που δε χώνευε. 

Και οι υπόλοιποι Ελληνες (οι ζωντανοί) τον έκαναν εθνικό ήρωα
 και μετά τον είπανε προδότη και τον δικάσανε σε θάνατο.

3. Τέλος, είμαι μια περήφανη Ελληνοπούλα γιατί φέτος η 25η Μαρτίου πέφτει Δεύτερα και βγαίνει τριήμερο. 
Θα μαζευτούμε οικογενειακά, θα κάτσουμε γύρω γύρω, θα θυμηθούμε τις εκδρομές που πηγαίναμε παλιά, θα κλαίμε και θα περάσουμε τέ-λει-α!

   Την 25η Μαρτίου ανεβάσανε το λάβαρο της επανάστασης.

 Όταν το βγάλανε από το σεντούκι, ήταν παλιό, βρώμικο και δε βλεπότανε.

Κι όλοι οι επαναστάτες ντραπήκανε.
 Κάνανε μια εθνοσυνέλευση και είπανε:

- Εγώ τέτοιο λάβαρο δεν το βγάζω έξω, θα γίνουμε ρεζίλι στη γειτονιά.
- Μην το συζητάς, μόνο που το βλέπω έχουν πέσει τα μούτρα μου.
- Θα μας πιάσουν κι οι Τούρκοι στο στόμα τους, δεν έχω χειρότερο!
- Θα πουν «καλά, αυτό το λάβαρο μάνα δεν έχει να το σουλουπώσει»;

Και γι' αυτό το βάλανε στο πλυντήριο στους 60 βαθμούς, το σιδερώσανε και του κάνανε και τσάκιση.

 Κι ήρθε κι έγινε το λάβαρο τέ-λει-ο, να ντρέπεσαι να το πατήσεις!

 Και μετά το σηκώσανε. 
Αλλά επειδή δεν παίρνω και όρκο ποιος το σήκωσε ακριβώς. 
Πολλά ακούγονται, πολύ κουτσομπολιό πέφτει, τρελό θάψιμο:

1. Κάποιοι λένε πως το σήκωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός που ήταν ένας άνθρωπος με τρία ονόματα. Οπως «Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ», στο πιο παπάς.

2. Κάποιοι λένε πως λόγω βάρους το σηκώσανε τρεις μαζί. 

Ο Παλαιών, ο Πατρών και ο Γερμανός! 

Οπως τα σεντόνια που τα διπλώνουν μάνα με κόρη κι η πεθερά δίνει οδηγίες μη βγει στραβή η ούγια.

3. Κάποιοι λένε πως «Παλαιών Πατρών» είναι δρόμος που σώζεται μέχρι τις μέρες μας. 

(Γενικά, όλοι οι κατσικόδρομοι σώζονται μέχρι τις μέρες μας: είναι διατηρητέοι και δεν επιτρέπεται να πειράξεις ούτε κοτρόνα, ούτε πατημένη γάτα, αν δε λαδώσεις πρώτα την πολεοδομία.)

Ξεκινήσανε οι ήρωες από άλλες πόλεις και δώσανε ραντεβού στο λάβαρο:

- Εγώ θα πάω από την Παλαιά Εθνική Αθηνών - Πατρών, να γλιτώσω διόδια.
- Εγώ θα πάω από την Αττική Οδό να τα σκάσω, γιατί κληρονόμησα μια θεία μου.
- Ραντεβού στα χάμπουργκερ μη χαθούμε.
- Κινητά έχουμε όλοι;

   Κι εδώ μπαίνει ο Γερμανός. 

Αυτός τους έδωσε κινητά για να συντονίσουν την επανάσταση: 

Γιατί, άλλοι από την Παλαιών Πατρών Εθνική, άλλοι απ' την καινούργια Εθνική, υπήρχε κίνδυνος να χαθούνε και να σηκώνει ο καθένας άλλα αντ' άλλα λάβαρο.

4. Το λάβαρο δεν το σήκωσε ούτε ο Παλαιών, ούτε ο Πατρών, ούτε ο Γερμανός. 

Το σήκωσε ο Παναγιώτης Καρατζάς. 
Αυτός ήταν ένας λαϊκός ηγέτης που τσατίστηκαν μαζί του οι Πατρινοί και τον σκοτώσανε. 
Γιατί, σου λέει, τι πετάγεσαι σαν την πορδή, κύριος; 

Γιατί σηκώνεις το ξένο λάβαρο, ορίστε μας τώρα;

Εμείς τον κύριο Καρατζά δεν τον ξέραμε κι από χτες, γιατί δεν τον κάναμε στο σχολείο.
Αλλά στείλανε γράμμα οι δάσκαλοι του ΠΑΜΕ. 
Το ΠΑΜΕ δεν ξέρω ακριβώς τι είναι. 

Μπορεί να είναι ΠΑΜΕ κάπου συγκεκριμένα. 

Μπορεί ΠΑΜΕ και βλέπουμε. 

Μπορεί ΠΑΜΕ και θα περάσουμε τέ-λει-α!

   Αυτοί είπανε ότι μας μαθαίνουνε ψέματα. 

Και το λάβαρο το σήκωσε ο κύριος Καρατζάς.

 Κι ότι πώς γίνεται να γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου στις 25 Μαρτίου, όταν η Καλαμάτα ξεσηκώθηκε δυο μέρες πριν στις 23 Μαρτίου; Ε; 

Κι εμένα αυτό λογικό μού ακούγεται.
Η μόνη μου αντίρρηση είναι ότι φέτος 23 πέφτει Σάββατο και δε συμφέρει, γιατί Δευτέρα θα πρέπει να πάμε σχολείο. Μόνο γι' αυτό προτιμάω τον παπά από τον σκέτο κύριο.

   Και οι ίδιοι δάσκαλοι είπαν πως όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός συναντήθηκε με τον Παπαφλέσσα μαλώσανε, βριστήκανε και πιαστήκανε μαλλί με μαλλί - γιατί τότε είχανε όλοι αλογοουρές. 

Γιατί ο ένας έλεγε να υψώσουμε το λάβαρο κι άλλος το έβλεπε βρώμικο και το σιχαινότανε.

   Κι είπαν ακόμα ότι το πλήρωμα του Μιαούλη δε μίλαγαν ελληνικά αλλά αρβανίτικα.

 Και το είπα στη μαμά μου και μου λέει «μάλλιασε η γλώσσα μου να πάρεις το λόουερ, μια ξένη γλώσσα είναι εφόδιο».

 Κι εγώ δεν ξέρω τι από όλα αυτά να πιστέψω.

 Ποιος το σήκωσε το τιμημένο; Ο Παλαιών; Ο Πατρών; Ο Γερμανός; Ή ο Καρατζάς; 

Πάντως κάποιος το σήκωσε. 

Γι' αυτό κι εμείς σήμερα ζούμε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι.
Και περνάμε τέ-λει-α που διώξαμε τον τούρκο κατακτητή

 και ξαναφέραμε τον Γερμανό.

   Όχι τον Παλαιό. 

Τον καινούργιο Γερμανό.

Ζήτω η 25η Μαρτίου.

 Άντε η 23η!

Έλενα Ακρίτα

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Οι κλίμακες-Νικηφόρος Βρεττάκος



Στον ουρανό και στα βουνά ήτανε τοποθετημένο 
το φως κατά κλίμακες. Λογισμοί τις ανέβαιναν,

λογισμοί τις κατέβαιναν. Ονειρευόμουνα πως 
μου ανανέωνε ο ήλιος  το παλιό διαβατήριο

και πως παίρνοντας η ψυχή μου το πιο γρήγορο μέσο,
χτυπώντας σε πέτρες, σε δέντρα και όνειρα
γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει τον κόσμο.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

"Σκότωσαν την Αποταμίευση..."




"Σκότωσαν την Αποταμίευση..."
αναφέρει  το κείμενο...σε κάποιο μπλογκ στο ίντερνετ,  το είδα πριν λίγο...
.....................
Το ξέρω ότι θα διαολιστείς πάλι, ρε θείο, αλλά θα στο αποκαλύψω: το θέμα "αποταμίευση" ήταν το πιο κολασμένο μου θέμα, για έκθεση-  στο σχολείο. 

-Το απεχθανόμουνα!

Πώς να στο πώ; επιτρέπεται χριστιανοί ανθρώποι να κάνουμε αποταμίευση;

Ένα γουρουνάκι -πήλινο- κουμπαρά έχω στο σπίτι -εδώ και  δεκαετίες- 
ούτε ψιλά για την εκκλησία δεν κατάφερα  να αποταμιεύσω, ποτέ μου.

Λοιπόν; Σε ερωτώ: 

-Σιχαίνεται ή δε σιχαίνεται ο Θεός την αποταμίευση;
-Τι λέει η Γραφή; 
-Τι λένε οι παπάδες;
-Ποιος θα απαντήσει;

Σαλογραία 

H φλογερή πατριώτις Μαντώ Μαυρογένους-γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος


20130325-075849.jpg
Από σκοπιμότητες  άθλιων πολιτικών, εξοντωμένο μου
σήμερα πέτυχα στο olympia.gr το παρακάτω κείμενο
για την ηρωίδα και αρχόντισσα Μαντώ Μαυρογένους 
και  το παραθέτω προς προβληματισμόν.
Υπήρξε η μακαρίτισσα,  γυναίκα με  κάλλος, μόρφωση,
 και αγάπη για την πατρίδα της- στον υπερθετικό βαθμό.
Υπεραρκετά, τα στοιχεία αυτά, ώστε η Μαντώ
να μισηθεί παράφορα 
από  ζηλόφθονουςανεγκέφαλους, ανέραστους άνδρες
της εποχής της.
Ευχαριστώ το συγγραφέα Πάνο Ν. Αβραμόπουλο  για την ζωντανή του παρουσίαση.
Σαλογραία
....................................................................................................
...............................................................................................................................................................................


"Η φλογερή πατριώτης Μαντώ Μαυρογένους" 
Μέσα απο την ηθική έξαρση, τον ηρωϊσμό, την αυταπάρνηση για την πατρίδα και το μεγαλείο της επανάστασης ΄21, αναδύεται η δαφνοστεφανωμένη μορφή της ακατάβλητης ηρωΐδας Μαντούς (Μαγδαληνής) Μαυρογένους. 
Υπήρξε πρότυπο αυτοθυσίας, ανιδιοτέλειας, αγάπης για την πατρίδα και ενέπνευσε με το αδαμάντινο και ιδεοφόρο παράδειγμά της, στην παλιγγενεσία του έθνους, όχι μόνο τις ελληνίδες, αλλά και τις φιλέλληνες διανοούμενες της Ευρώπης. 

Η Μαντώ θυσίασε στον αγώνα για τον εξοπλισμό του στόλου μας, αλλά και την δημιουργία τμήματος πεζικού, την πελώρια περιουσία της απο χρυσά νομίσματα και ακίνητα της εποχής,

μα πάνω απο όλα τα δροσερά της νειάτα, 

αφού 
πάνω στις πολιτικές ίντριγκες των μικροπολιτικών της επανάστασης, προσέκρουσε και εθραύσθη η λεπταίσθητη υγεία της.
 Για να λάβει τελικά άδικη αμοιβή από την πατρίδα και να πεθάνει πάμπτωχη και λησμονημένη, αυτή η μεγάλη ελληνίδα αρχοντοπούλα, που το εμπνευστικό παράδειγμά της συνέγειρε ηθικά όλο τον πολιτισμένο κόσμο της εποχής και η έξοχη με την αχλύ της δόξας μορφή της, είχε περιβληθεί στις 24 πιο προβεβλημένες φυσιογνωμίες των επισημοτέρων αρχηγών της επανάστασης. 
Πως έχει όμως ο σύντομος, αλλά τόσο μεστός εθνικής ευπραξίας βίος της λαμπρής ελληνίδας;
Η Μαντώ γεννήθηκε το 1796 στο χωριό Μαρμαρά της Πάρου, από γονείς αρχοντικής καταγωγής, που ήραν την ρίζες τους, στις προβεβλημένες οικογένειες των ελλήνων των παραδουνάβιων περιοχών. 
Ο πατέρας της ήταν αδελφός του περίφημου Νικολάου Μαυρογένη, επι πολλά έτη δραγουμάνου του στόλου (1770-1786) και εν συνεχεία ηγεμόνα της Βλαχίας (1786-1790).

 Και η μητέρα της ήταν γόνος επιφανούς κοινωνικά οικογένειας της Μυκόνου.

 Μεγάλωσε έτσι σε ένα προηγμένο πολιτισμικά και κοινωνικά περιβάλλον, που της χάρισε ευάγωγη παιδεία με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά και την γνώση ξένων γλωσσών.

 Ηθικά εφόδια ασυνήθη για τις ελληνοπούλες της εποχής, σε μια Ελλάδα που στέναζε απο το «βαρύν και απαραδειγμάτιστον ζυγόν» της οθωμανικής δουλείας. 

Ο πατέρας της Μαντούς ήταν εξέχον μέλος της Φιλικής Εταιρείας, στους κόλπους της οποίας μύησε και την ίδια απο το 1820. 

Το ξέσπασμα της επανάστασης βρήκε την νεαρή Μαντώ – μια λυγερό-κορμη υψηλή κοπέλα, με ωραία μάτια και λεπταίσθητη όμως ιδιοσυγκρασία – στην Τήνο με τον θείο της ιερέα και Φιλικό παπα-Μαύρο, ο οποίος την εισήγε ακόμα πιο βαθιά στην μεγάλη υπόθεση της εθνεγερσίας και προσέφυγαν μαζί, στην γενέθλια γή της Μυκόνου. 

Νοιώθοντας όμως η νεαρή αρχοντοπούλα το ιερό χρέος έναντι της πατρίδας, παίρνει την μεγάλη απόφαση να προσφέρει όλη την περιουσία της στον αγώνα και να συνδράμει παράλληλα με όλη της την φυσική και ηθική της ικμάδα την επανάσταση.

 Η Μαντώ θα προσφέρει στον αγώνα 700.000 γρόσια, ποσό μαμούθ για την εποχή.

 Ενώ το 1826, δεν θα διστάσει δίνοντας ένα ακόμα μάθημα ηθικού μεγαλείου, να εκποιήσει τα κοσμήματά της, προκειμένου αυτά να διατεθούν για την περίθαλψη 2.000 Μεσολογγιτών που σώθηκαν μετά την ηρωϊκή τους Έξοδο.

 Εξοπλίζει έτσι καράβια με δικά της έξοδα και αποδύεται σε έναν πολυμέτωπο αγώνα για την ελευθερία.

 Πρώτο της μέλημα, να απάλλάξει τις Κυκλάδες απο τους πειρατές που τις καταλήστευαν και ασκούσαν ηθική τρομοκρατία στους επαναστατημένους Έλληνες, οι οποίοι περισσότερο απο ποτέ τότε, έπρεπε να βρούν ελεύθερους τους θαλάσσιους δρόμους, για να στηρίξουν ναυτικά τον αγώνα.

 Παράλληλα συγκροτεί πάλι ιδίοις εξόδοις σώμα πεζών και υπο την αρχηγία της, ανέλαβε την υπεράσπιση της Μυκόνου,
 ενώ ακόμα συγκροτεί στόλο απο έξι πλοία που τον προσαρτά στα πλοία του μεγάλου μας ναυάρχου Τομπάζη, για να υποστηρίξει τις σπουδαίες ναυτικές του επιχειρήσεις. 

Κατόπιν η φλογερή ελληνίδα που δονείται απο το ευγενές όραμα της ελευθερίας, συγκροτεί σώμα πεζικού, που αποτελούνταν απο 16 λόχους των πενήντα ανδρών και υπο την ηγεσία της, συμμετέχει στην εκστρατεία της Καρυστίας.

 Θα συμ-μετάσχει ακόμα σε πολύ κρίσιμες μάχες για την έκβαση του αγώνα στην Φθιώτιδα και την Λειβαδιά και στο Πήλιο παρά τω πλευρώ του Γρηγορίου Σάλα. 

Μετά την συμμετοχή της σ΄αυτές τις μάχες επανακάμπτει στην αγαπημένη της Μύκονο, όπου αποδύεται σε μια πολυσχιδή προσπάθεια τροφοδοσίας του στόλου μας.

 Μέρα με την μέρα το ηρωϊκό πρότυπο θυσίας και ανιδιοτέλειας για την πατρίδα της Μαντούς, μεταδίδεται σαν τον άνεμο και η φήμη της σε σύντομο διάστημα εκσπάζει τα εθνικά σύνορα. 

Ο ευγενής αγώνας της συνεγείρει τις φιλέλληνες γυναίκες της Γαλλίας και της Αγγλίας και η Μαντώ εκμεταλλευό-μενη την γλωσσομάθειά της, τους αποστέλει πατριωτικές επιστολές, μέσω των οποίων προσπαθεί να γονιμοποιήσει και να επεκτείνει τα αισθήματα πατριωτικής αλληλεγγύης τους.

 Έτσι όλη η Ευρώπη πα-ραμιλά για την μεγάλη ελληνίδα, που θυσιάζει ολάκερη την περιουσία της και τα ολόδροσά της νειάτα, για να προστρέξει με όλες της τις δυνάμεις την υπόθεση της εθνεγερσίας.

Ωστόσο όμως είναι απορίας άξιον, πως την ίδια ώρα που η Μαντώ γίνεται πρότυπο θυσίας και ηρωϊσμού σε όλη την Ευρώπη, στην Ελλάδα στο εσωτερικό, η τεράστια πατριωτική συμβολή της, περνά απαρατήρητη απο τους «ιστορικούς» της εποχής, που μάλλον αποτυπώνουν τα ιστορικά γεγονότα με βάση τις οικονομικές ωφέλειες, που έχουν απο τους οπλαρχηγούς για να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους σκοπι-μότητες, παρά με κριτήριο την αντικειμενική πραγματικότητα και την αληθινή προσφορά των αγωνιστών στο ΄21 !
 Για την μεγάλη αυτή αδικία, αλλά και στρέβλωση συνάμα της ιστορικής μας πραγματικότητας, ο φιλέλληνας Jules το 1890 θα γράψει «Είναι απορίας άξιον πως τέτοια γυναίκα ελησμονήθη εντελώς, απο όλους τους έλληνες ιστορικούς». 
Το 1825 ωστόσο έχει κυκλοφορήσει στα γαλλικά το βιβλίο του φιλλέληνα T. Ginouvier υπο τον τίτλο «Mavrogenie ou L heroine de la Grece» (Μαυρογένους, μια ηρωΐδα της Ελλάδος», όπου με παραστατική ενάργεια ο γάλλος ιστορικός περιγράφει ακριβοδίκαια, τον πολύτροπο βίο της μεγάλης ελληνίδας, όπως τον διαισθάνθηκαν και με ηθική ένταση τον αποτύπωσαν, οι ρομαντικοί φιλέλληνες συγγραφείς της εποχής.
 Η έκδοση αυτή γρήγορα θα εξαντληθεί και σύντομα θα επανεκδοθεί το 1826 στο Παρίσι, καθιστώντας το όνομα της Μαντούς ηθικά περίλαμπρο, σε όλους τους κύκλους της πολιτισμένης Ευρώπης.
 Θα ακολουθήσει και μια ακόμα έκδοση του βιβλίου, που αναδεικνύει την δίψα των ευρωπαίων για να γνωρίσουν την μεγάλη ελληνίδα το 1830.
 Από την αυτοθυσία και την ανιδιοτέλεια για την πατρίδα της μεγάλης ελληνίδας, θα εμπνευστεί και ο μεγάλος ζωγράφος Adam Friedel και θα φτιάξει το πορτραίτο της, που την κάνει γνωστή σε όλη την Ευρώπη, περιλαμβανόμενο στα πορτραίτα των 24 προ-σωπογραφιών των επισημοτέρων αρχηγών της ελληνικής επανάστασης.
Πού βρίσκει όμως η απελεύθερη από τους Τούρκους Ελλάδα, την μεγάλη ηρωίδα;
 Με το πέρας της επανάστασης η Μαντώ εγκαθίσταται στο Ναύπλιο (κατά τον Λαμπρινίδη η Μαντώ καταγράφεται ως κάτοικος Ναυπλίου στην απογραφή του πληθυσμού το 1824, ως εξής : «Αριθ. 319, Κοκώνα Μαντώ, μετά του αδελφού της, του θείου της και των υπηρετών της. Εν όλω άτομα έξ»). 
Ο απαράμιλλος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας – που θα λάβει και ο ίδιος άδικη αμοιβή από την πατρίδα για τις πελώριες υπηρεσίες του στην εθνική ανασυγκρότησή της μετά την επανάσταση, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος με την ίδια του τη ζωήαισθανόμενος βαρύ το χρέος της Ελλάδας πρός την ακατάβλητη ηρωίδα, θα της αποδώσει τον τίτλο του αντιστρατήγου. 
Τον οποίον η Μαντώ είναι και η μοναδική ελληνίδα που τον φέρει μέχρι σήμερα, και θα της αναθέσει ακόμα την εποπτεία του Ορφα-νοτροφείου που ιδρύει στην Αίγινα.
 Την περίοδο αυτή θα αναπτυχθεί και ένας φλογερός έρωτας μεταξύ του πρίγκιπα Δημήτριου Υψηλάντη και της Μαντούς που γοητεύεται τόσο από την απαράμιλλη αυτοθυσία της και τον ηρωϊσμό της για την πατρίδα, όσο και απο την ομορφιά της, την οποία αναμφίβολα γονιμοποιεί η σπάνια για την εποχή μόρφωσή της και η ευρωπαϊκή της κουλτούρα.
 Που ενώ για τον πρίγκιπα αποτελούν θέλγητρο και πόλο έλξης, για τις κοινωνικές υστερήσεις και στρεβλώσεις της μετεπαναστατικής Ελλάδας, ερμηνεύονται με κακοήθη τρόπο.
 Ο ενδεχόμενος ακόμα γάμος του πρίγκιπα Υψηλάντη με την ανηψιά του ηγέτη της Βλαχίας, είναι προφανές ότι θα τον ισχυροποιήσει περαιτέρω πολιτικά – με την απόκτηση νέων ερεισμάτων στις Αυλές της Μολδοβλαχίας – και θα του ανοίξει ακόμα πιο πολύ το δρόμο, για την άνοδο στο στέμμα του νεότευκτου βασιλείου της Ελλάδος. 
Το γεγονός αυτό θορυβεί μεγάλο τμήμα της πολιτικής μας τάξης, που πολλές φορές έχει αμαυρώσει στο εξωτερικό την εικόνα της αγωνιζόμενης να αποτινάξει τον ζυγόν της σκλαβιάς πατρίδος, με τις ίντριγκες και τις ηθικές της ασχμήμιες.
 Χαρακτηριστικές μάλιστα αυτών, η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, η απόπειρα καταδίκης των υποδειγμάτων δικαστικού ήθους Τερτσέτη και Πολυζωίδη και πολύ περισσότερο βεβαίως η απεχθής και ολέθερια για τα συμφέροντα του έθνους δολοφονία του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
 Περισσότερο θορυ-βημένος όλων ο Ιωάννης Κωλέττης, εκπρόσωπος εν άλλοις των γαλλικών συμφερόντων στην Ελλάδα, του ατύπως λειτουργούντος «γαλόφιλλου» κόμματος. 
Προσπαθεί έτσι με κάθε τρόπο αφενός μεν να διαβάλλει στον Υψηλάντη την Μαντώ, αφετέρου να τον τρομοκρατήσει για την ζωή του, αν επιμείνει σ΄αυτήν την σχέση.
 Στην χυδαία αυτή προσπάθειά του, δεν θα διστάσει να οργανώσει ακόμα και απα-γωγή της Μαντούς από το Ναύπλιο στην Μύκονο, αφού έχει προηγηθεί και η πυρπόληση του σπιτού της στο Ναύπλιο.
 Όμως καταλυτικό ρόλο στην τραγική εξέλιξη των γεγονότων, θα διαδραματίσει η βαρύτατα θραυσμένη υγεία του πρίγκιπα Υψηλάντη, που βιολογικά εξασθενημένος – θα πεθάνει άλλωστε ένα χρόνο μετά – δεν μπορεί να αντιδράσει στην ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχεται. 

Έτσι παρακολουθεί αδύναμος να αλλάξει τον ρού των γεγονότων, κάτι που από την Μαντώ, εκλαμβάνεται σαν «υπαναχώρηση» στην σχέση τους και την βυθίζει σε απέραντη θλίψη.

 Κοντά όμως στην ψυχολογική καταρράκωση της μεγάλης ελληνίδας, έχει ενσκήψει  και η σοβαρή οικονομική της ένδεια, μέχρις του σημείου να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στα βιοποριστικά της έξοδα, που την ισοπεδώνει στην κυριολεξία ολοκληρωτικά

Έτσι εγκαταλελειμμένη καταφεύγει σε συγγενείς της στην Πάρο, για να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί. 

Μάλιστα υπάρχουν και αναφορές της Μαντούς πρός το Βουλευτικό, μέσω των οποίων ζητά απο την κυβέρνηση οικονομική βοήθεια για να ζήσει.

 Αρχικώς η κυβέρνηση εγκρίνει την παροχή βοηθείας «διά λόγον ευχαριστήσεως δια τας προς την Πατρίδαν και το Έθνος εκδουλεύσεις της κυρίας Μαντούς Μαυρογένη». 

Μεταγενέστερες εκκλήσεις της όμως για βοήθεια, θα απορριφθούν από την έμπλεη από μίσος εναντίον της, κυβέρνηση Κωλέττη «να λάβη πρόνοιαν η Διοίκησις να εξοικονομήση και αυτήν δυστυχούσαν ήδη, δυστυχώς απερρίφθησαν μετά πολλών βαΐων» !


Ποιά όμως ζητούσε βοήθεια και είχε περιέλθει σε πενία, την οποία η Ελλάδα πεισματικά της αρνιόταν;
 Η αρχοντοπούλα της Βλαχίας, που είχε δωρήσει ολάκερη την μυθώδη περιουσία της στην πατρίδα, τα ολόδροσά της νειάτα και την ίδια της την ψυχή …
Κατάμονη και λησμονημένη θα πεθάνει στην Πάρο το 1840, απο τυφοειδή πυρετό. 
Ενταφιάστηκε με δημόσια δαπάνη στο προαύλιο της εκκλησίας
 της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. 
Όμως με την ανακαίνιση της εκκλησίας αργότερα, θα καταστραφεί ο τάφος της, καθώς και τα καμπαναριά που σήμαναν τον θάνατό της.
 Μπορεί η Μαντώ να ήταν λησμονημένη και εγκαταλελειμμένη από την πολιτεία, όχι όμως και από τον απλό λαό.
Που πάντοτε αναγνώρισε τις πολύτιμες και τιμημένες υπηρεσίες της στην πατρίδα.
Αλλά ας δούμε ένα ακόμα δείγμα υψηλού ήθους απο την μεγάλη ελληνίδα, αλλά και της κοινωνικής και πολιτικής εξαχρείωσης που επικρατούσε στην μετεπενα-στατική Ελλάδα και κατέτεινε στην καταλήστευση κάθε μορφής δημοσίου πλούτου. 
Με την απελευθέρωση του Ναυπλίου από τους έλληνες και την παράδοση της πόλης, πολλά από τα σπίτια των Τούρκων διοικητικών παραγόντων έβγαιναν στον πλειστηριασμό – με το τίμημα υπέρ του ελληνικού δημοσίου – και αγοράζονταν από τους έλληνες που ήθελαν να αποκτήσουν σπίτι. 
Ένα απο αυτά τα σπίτια ήταν και του Αλή Μπέη και πήγε να το αγοράσει συμμετέχοντας στον πλειστηριασμό η Μαντώ Μαυρογένους.
 Στην γενικότερη αναρχία που επικρατούσε στις στοιχειώδης διοικτικές υπηρεσίες του αρτιγένητου ελληνικού κράτους, εμφανές είναι ότι επεχειρείτο αρκετές φορές καταδολίευση του δημοσίου συμφέροντος. 
Έτσι και στα εκπλειστηριαζόμενα σπίτια των Τούρκων, οι διενεργούντες υπάλληλοι την διαδικασία των δημοπρασιών, επεδίωκαν να τα «ξεπουλάνε» όσο, όσο – πόσο διαχρονική και επίκαιρη αλήθεια με τα τεκταινόμενα στις μέρες μας, ήταν αυτή η άθλια τακτική καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου – αποκομίζοντας προφανώς και το «δώρο» τους
 από τον οφελούμενο υπερθεματιστή στην δημοπρασία, ο οποίος εξαγόραζε τα σπίτια σε τιμές εξευτελιστικές, εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος. 
Ας καμαρώσουμε όμως παρακάτω το αδαμάντινο ήθος της μεγάλης ελληνίδας, που όταν συνειδητοποιεί, ότι θα αγοράσει στη δημοπρασία το σπίτι του Αλή Μπέη σε τιμή πολύ κατώτερη της αξίας του, εις βάρος του συμφέροντος της πατρίδας, αντιδρά ακαριαία και επιβάλει η ίδια την επανάληψη της διαδικασίας, για να προασπίσει το συμφέρον του κράτους, εις βάρος του δικού της συμφέροντος, έστω και εαν η ίδια έχει δωρήσει στην Ελλάδα για τον αγώνα της εθνεγερσίας, 700.000 γρόσια !
Γράφει η Μαντώ Μαυρογένους για το γεγονός :
«Η ιδιοκτησία των εθνικών οσπιτίων, ονομαζόμενων Αλή Μπέη, προ ημερών επί δημοπρασίας επωλήτο, και εν ω εξ αρχής δεν εδίδοντο περισσότερον από τας τριάντα χιλιάδας γρόσια, εγώ εστάθηκα και την ανέβασα εις τον αριθμόν πενήντα μίας χιλιάδος, η οποία δημοπρασία εγίνετο πάντοτε έμπροσθεν των οσπιτίων και επαύξανον, και εγώ και οι άλλοι τυχόντες ερασταί των οσπιτίων και πάντοτε με ειδοποιούσαν και οι κήρυκες, και η δημοπρασίας επιτροπή και με παρρήγγελον να ετοιμάσω τα ήμισυ των γροσίων κατά το θέσπισμα της Διοικήσεως […].Επειδή δε τα οσπίτια έκαμαν πολλάς ημέρας επάνω μου, δεν επ-αύξησε την ποσότητα κανείς, εν ω οι κήρυκες διαλαλούσαν, τόσον ήμην αμέριμνος και κατεγινόμενην να εύρω τα γρόσια και να πληρώσω το ήμισυ […]. Ταύτην δε την στιγμήν παρ’ ελπίδα μανθάνω, ότι εκ πρωίας άναψαν περί τον Αιγιαλόν την προσδιοριστικήν λαμπάδα και ετελείωσαν την πώλησιν αμέσως, χωρίς να με ιδεάση η επιτροπή κατά το σύνηθες, ήτις έκαμα τόσην ωφέλειαν εις το εθνικόν ταμείον και όχι ζημίαν.
Να γένουν, υπερτάτη, τοιαύται παρασκηναί και ραδιουργίες προς δοροδοκίαν της επιτροπής, προς όφελος του αγοραστού και προς ζημίαν του εθνικού ταμείου, είναι άτοπον μέγα, και έργον μη χαρακτηρίζον διοικούσαν μετ’ ευνομίας.
Όθεν αναγγέλω προς την υπεροχήν της, ότι επειδή η πώλησις αύτη έγινεν ατάκτως, αδίκως και παρανόμως, διά να θεραπευθή η αταξία και η παρανομία, να ακυρωθή η πώλησις και να αναφθή Δευτέρα λαμπάς, καθ’ ην παρευρισκομένη και εγώ να επαυξήσω, και εις όποιον σβύση η λάμπας, εκείνος να είναι κύριος των οσπιτίων, […].
Τη 4 Αυγούστου 1824 εν Ναυπλίω, η Πατριώτις Μαντώ Μαυρογένη».
Και ας ανιχνεύσουμε από μια επιστολή της πρός τον φιλέλληνα Μ. Ρεμπώ το 1821 όταν εκσπάζει η ελληνική επανάσταση, το φλογερό πάθος της Μαντούς για την ελευθερία της Ελλάδος και την απαρασάλευτη πίστη της στην υπόθεση της εθνεγερσίας, έστω και αν παραστεί ανάγκη να τα δώσει όλα. Την περιουσία, την ζωή και την τιμή της. 
Γράφει η Μαντώ στον Ρεμπώ :
«Δεν με νοιάζει τι θα γίνω αν είναι να λευτερωθεί η πατρίδα μου.
 Όταν θα έχω χρησιμοποιήσει όλα όσα μπορώ να διαθέσω για την ιερή υπόθεση της ελευθερίας, θα τρέξω στο στρατόπεδο των Ελλήνων για να τους ενθαρρύνω με την απόφασή μου να πεθάνω, αν χρειαστεί, για την ελευθερία.»
Αυτή ήταν η μεγάλη ελληνίδα Μαντώ Μαυρογένους, η απαράμιλλη αρχοντοπούλα που θυσίασε για την ελευθερία της Ελλάδος, τα υπάρχοντά της και όλη την ηθική και ψυχική της ικμάδα,
 για να λάβει καταπικραμένη την άδικη αμοιβή της εγκατάλειψης και της ηθικής λησμονιάς. 
Και μόνο ο λαμπρός κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, που με το υψηλό ηθικό και πολιτικό του κύρος είχε συναίσθηση της υψηλής υπηρεσίας χρέους πρός την πατρίδα της Μαντούς, της απέδωσε την μεγαλυτέρα στρατιωτική τιμή του αντιστρατήγου της Ελλάδος, για να χτυπηθεί αλύπητα μετά η Μαντώ από τις επακολουθήσασες κυβερνήσεις, ως αθώο θύμα των ανήθικων πολιτικών τους παιγνίων.
Το 1896 ο Θεόδωρος Blancard δημοσίευσε την βιογραφία της Μαντούς Μαυρογένους υπό τον τίτλο «Les Mayroyeni», την οποία με μια δόση λεπταίσθητης ειρωνείας αφιέρωνε : «εις τους Παρίους, Μυκονίους και Τηνίους, λίαν επιλήσμονας της δόξης των».
 Η βιογραφία συμπληρωμένη σε δυο τόμους, επανεκδόθηκε το 1909.
Και προφανώς ο Blancard δεν ανα-φέρονταν στον απλό λαό των παραπάνω νησιών μας, αλλά στους πολιτικούς και τους διοικητικούς τους παράγοντες, που είχαν λησμονήσει την μεγάλη ηρωίδα της επανάστασης.
Μετέπειτα κυβερνήσεις μας, με διάφορες τιμητικές εκδηλώσεις, αφιερώματα και πρωτοβουλίες απεκατέστησαν την αδικία της πατρίδας πρός την Μαντώ, που εν των μεταξύ όμως είχε δρέψει τις δάφνες της παγκόσμιας αναγνώρισης, ως πρότυπο, ηθικής έξαρσης, αυτοθυσίας, πατριωτικής ανιδιοτέλειας και ηρωϊσμού. 
Σ΄αυτά τα πλαίσια στο παρελθόν είχε κοπεί νόμισμα δυο δραχμών πρός τιμή της.
Και το 1934 όταν σχεδιάστηκε το άλσος του «Πεδίου του Άρεως», με σκοπό να τιμηθούν οι Ήρωες της Επανάστασης του 1821, στην επονομαζόμενη οδό «Αγωνιστών του 21» του άλσους, στις 21 προτομές των μεγαλυτέρων ηρώων της επανάστασης, περιελήφθη και η προτομή της Μαντούς. 
Ακόμα ένα άγαλμά της έχει στηθεί στο παλιό λιμάνι της Πάρου, στη μέση της Πλατείας «Μαντούς».
Η Μαντώ Μαυρογένους υπήρξε πρότυπο ηθικής έξαρσης, αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς πατριωτισμού.
 Η ελληνική πολιτεία καθυστέρησε όπως και με πολλούς άλλους μεγάλους πατριώτες, να τιμήσει και να αναβιβάσει στο ηθικό βάθρο που της άρμοζε την μεγάλη ελληνίδα. 
Είχε όμως αρχήθεν στην συνείδηση του ελληνικού λαού καταξιωθεί η Μαντώ, σαν ένα ατίμητο ηθικό πρότυπο πατριωτισμού και αυτοθυσίας.
Το εμπνευστικό παράδειγμά της, αποτελεί για όλες τις ελληνίδες και πολύ περισσότερο σήμερα που ο τόπος κλυδωνίζεται ατέρμονα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά, μια λαμπρή ηθική παρακαταθήκη, διαρ-κούς αγώνα εξόδου μας απο την κρίση και ηθικής ευημερίας.
 Και ίσως απο την ομώνυμη πλατεία της Πάρου, καθώς ατενίζει τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, που τόσο λάτρεψε και στα κύματά του, έδωσε όλη την ικμάδα της για την ελευθερία της πατρίδος, να περνούν σκέψεις απο το μυαλό της, σαν τα λόγια του αξεπέραστου κοινωνικού ανατόμου Μπέρτολτ Μπρέχτ :
Ποιός έκτισε την εφτάπυλη Θήβα
Στα βιβλία ονόματα βασιλιάδων αναφέρουν
Τις πέτρες και τα ξύλα ποιοί τα κουβάλησαν;
Το παρόν δοκίμιο είναι απόσπασμα απο το βιβλίο μου «Οκτώ γυναίκες πρότυπα ηθικής έξαρσης, αντίπερα στην κατάπτωση του μνημονίου».
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
http://www.politikanet.gr

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

"Βαριέμαι να λέω αυτά που πρέπει άμα δεν τα πιστεύω" - Χρήστος Λούλης



" Πρέπει να διαμαρτυρηθώ όταν με "σκοτώνεις" αλλά κυρίως πρέπει να μπορώ να αλλάξω τον εαυτόν μου .

Δεν έχεις δουλειά επειδή έχεις σπουδάσει αυτό;
Δεν πειράζει.
Κάνε, μάθε κάτι άλλο.

Έχεις δίκιο που διαμαρτύρεσαι, που είσαι οργισμένος -κι εγώ μαζί σου, οργισμένος είμαι-
αλλά επειδή μια ζωή είναι αυτή και περνάει,  ας μην περάσει 
έχοντας εμάς να κατηγορούμε τους άλλους γι αυτά που μας συνέβησαν...........................................

..............Βαριέμαι να λέω αυτά που πρέπει άμα δεν τα πιστεύω. 
Και αυτό το έχω πληρώσει πολύ ακριβά. 

Μπορεί να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε αλλά όταν το παρακάνουμε, υποκύπτουμε στο ναρκισσισμό της ελευθεριότητας που έχουμε στο να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε. 

Κανείς, όσο καλά και να μιλάει, όσο ρήτορας και πράος και να  είναι,
δεν μπορεί να κάνει ακριβώς όσα λέει, κατανοητά,
ειδικά
όταν αυτοί που τον ακούν
είναι έτοιμοι να καταλάβουν άλλο πράγμα"

Χρήστος Λούλης, ηθοποιός -συνέντευξη στο ΒΗΜΑ, Απρίλιος 2013
.........................................................................................................
Σχόλιο: 
Και πώς γίνεται άλλο να λέμε και άλλο να καταλαβαίνει ο απέναντι;

Σου θυμίζω,  εσένα αγαπημένο, που περνάς από δω σήμερα, για πρώτη φορά, 
σου θυμίζω τις δυο  παλιότερες αναρτήσεις  μου,  
για το περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας
και  τους καθρέφτες της υποκειμενικότητας
 στο περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας

Σε φιλώ και για όλους μας,  εύχομαι: 
Υπομονή. 
Φώτιση. 
Υπομονή. 
Φώτιση.

Σαλογραία


Με αφορμή την πολύπαθη Κυριακή της Ορθοδοξίας


 ...και όσοι 'Ορθόδοξοι" νομίζουν ότι έπιασαν την Ορθοδοξία
από τα... κύρια σημεία του Σώματός Της,
ενώ μέσα τους
δε διαθέτουν
ούτε ίχνος  έμπρακτης Αγάπης Χριστού
προς τον όποιο  πλησίον τους,

θα θυμίσω  ότι βρίσκονται πολύ μακριά νυχτωμένοι 
από την αληθινή Ορθοδοξία, 
ρε θείο...

Το Άγιο Πνεύμα, ούτε εξαναγκάζεται
ούτε μυκτηρίζεται.

Να το θυμάσαι...

Σαλογραία 

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Επειδή κάποιοι, προσπαθούν να μας αποβλακώσουν με το "Σουλεϊμάν" και τις γυναίκες του, ας δούμε και μερικές ηρωίδες, Ελληνίδες γυναίκες στην επανάσταση του 1821


Οι γυναικείες μορφές στην Επανάσταση του 1821



 Στην Ελληνική Επανάσταση η γυναικεία συμμετοχή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποφασιστική. 

Αυτοί που συγκροτούν τη σιδερένια γροθιά της Επανάστασης είναι οι άνδρες. 

Όμως, η σποραδική έστω παρουσία των γυναικών σε κρίσιμες περιόδους πολέμου είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων του γυναικείου φύλου, το οποίο έτσι ενέγραψε στο κεφάλαιο των δικαιωμάτων του μια μακροπρόθεσμη υποθήκη. 

Όσες γυναίκες ξεχώρισαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 επέβαλαν άτυπα την ισοτιμία των φύλων στα πεδία των μαχών.

 Με το απαράμιλλο θάρρος τους, την αξιοθαύμαστη γενναιότητα, τις περιπέτειες και τις θυσίες τους αποτελούν αξεπέραστα σύμβολα δυναμισμού και πατριωτισμού 
που συνεχίζουν να εμπνέουν σε εθνικά κρίσιμες περιόδους. 
.....................................................................................

ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ
Οι σχέσεις των φύλων στο περήφανο και αδούλωτο Σούλι ήταν διαφορετικές
 απ΄ ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα. 

Θύμιζαν τη θέση της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη. 

Οι άντρες σέβονταν τις γυναίκες τους και συχνά ζητούσαν τη γνώμη τους,
 ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιστάσεις. 

Οι σεβαστότερες απ΄ αυτές αναλάμβαναν το ρόλο του διαιτητή σε διαμάχες μεταξύ των ανδρών.

 Αντίθετα, ουδέποτε άνδρες ανακατεύονταν σε γυναικείους καβγάδες.

Μερικές καπετάνισσες έπαιρναν μέρος στα στρατιωτικά συμβούλια, όπου οι γνώμες τους υπολογίζονταν όσο και των καπεταναίων. 

Στο σπίτι, τέλος, οι γυναίκες ήταν οι αδιαμφισβήτητες αφέντρες.

Οι Σουλιώτισσες, πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν όλες μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός 

Όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, οι γυναικείες εφεδρείες ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια, άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι.

Ο «Χορός του Ζαλόγγου» (παραμονές Χριστουγέννων 1803) αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτιμά το θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία.

 Τη γυναίκα-ηρωίδα που «της Ελευθερίας ο έρως» τη σπρώχνει να θυσιάσει τον εαυτό της και τα παιδιά της, να αποχαιρετήσει παντοτινά  «τη γλυκιά ζωή» και τη «δύστυχη πατρίδα».

 «Στη στεριά δε ζει το ψάρι ούτ’ ανθός στην αμμουδιά / κ’ οι Σουλιώτισσες δε ζούνε μέσ’ τη μαύρη τη σκλαβιά». 

Η πρώτη σέρνει το χορό, φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού, πηδάει και χάνεται στα βάθη του. 

Την ακολουθούν με τον ίδιο τρόπο, πάντα τραγουδώντας και χορεύοντας, η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη… 

Γύρω ακούγεται το μουγκρητό του ανέμου, που στροβιλίζει το χιόνι κι ανακατεύεται με το τραγούδι…

        Την ίδια χρονική στιγμή(Δεκ. 1803), η Δέσπω Σέχου-Μπότση, σύζυγος του Γιωργάκη Μπότση, κυνηγημένη από τους Τουρκαλβανούς, μετά τη συνθηκολόγηση του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες, οχυρώθηκε με τις κόρες, τις νύφες και τα εγγόνια της στον πύργο του Δημουλά στη Ρηνιάσα και ύστερα από σθεναρή αντίσταση ανατίναξε τον πύργο, για να μην παραδοθούν στον εχθρό.

Από τις Σουλιώτισσες ξεχώρισαν άλλες δυο, οι οποίες υπήρξαν οι διασημότερες από τις άλλες, καταφέρνοντας να περάσουν τα ονόματά τους στο δημοτικό τραγούδι κι από εκεί στη σφαίρα του θρύλου. 

Η Μόσχω Τζαβέλα, σύζυγος του Λάμπρου, κατέχει τον τίτλο
 της «γυναίκας του Σουλίου».

 Ήταν  η πρώτη και μεγαλύτερη ηρωίδα του Σουλίου. 

Με βαριά καρδιά έδωσε στο χέρι του αιμοβόρου Αλή Πασά τον πρωτότοκο γιο της Φώτο, για θυσία, και έβαλε πάνω από τον ίδιο της το γιο την αγάπη της για την πατρίδα.

 «Το παιδί μου  είναι παιδί του Σουλίου και σα γλιτώσει το Σούλι γλιτώνει και το παιδί μου»,είπε χαρακτηριστικά στον πασά.

Μια άλλη γυναίκα φυσιογνωμία που ξεχώρισε ήταν η Χάιδω Γιαννάκη Σέχου. 

Το όνομά της είχε πρωτακουστεί στον πόλεμο του 1792, όπου ο ηρωισμός της, μας πληροφορούν ξένοι διπλωμάτες την εποχή εκείνη στην κατεχόμενη Ελλάδα, προκαλούσε το σεβασμό και το θαυμασμό των συμπατριωτών της.

 Πρώτη έτρεχε στη μάχη, συχνά δίπλα στους άντρες, συχνότερα μπροστά απ’ αυτούς.       

Η ηρωίδα αυτή άγγιξε το απόγειο της δόξας της στη δραματική τριετία 1800-1803, οπότε «καμιά γυναίκα δεν αναδείχθηκε όσο η Χάιδω», βεβαιώνει ο Γερμανός Μπαρτόλντι.
.................................................................................................
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΣΣΕΣ

 Αξιοθαύμαστο θάρρος έδειξαν και οι Μεσολογγίτισσες «ελεύθερες πολιορκημένες»,

 οι οποίες σε όλη τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας του προπυργίου της δυτικής Ελλάδας βοήθησαν με κάθε τρόπο στην άμυνα:μεταφορά υλικών για τα οχυρωματικά έργα, περίθαλψη των ασθενών και τραυματιών.

        Φιλέλληνες πολεμιστές του Μεσολογγίου, όπως ο Αύγουστος Φαμπρ και άλλοι, έχουν αποθανατίσει ατέλειωτες σκηνές βομβαρδισμών με θύματα γυναίκες, όπως εκείνη με τις έξι φίλες που περπατούσαν μαζί και μια οβίδα έσκασε στα πόδια τους, σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας και τις έξι.

 Ή εκείνη με το αίμα μιας πληγωμένης μητέρας να βρέχει τα πτώματα των εννέα κοριτσιών της, τα οποία κείτονταν γύρω της.

 Οι Μεσολογγίτισσες όχι μόνο δε δείλιασαν, αλλά αντίθετα εμψύχωναν τους μαχητές και τους παρακινούσαν να αγωνιστούν ως το τέλος.

Όταν αποφασίζεται η ηρωική έξοδος(10 Απριλίου 1826), μετά το φοβερό λιμό, ακολουθούν πολλές γυναίκες με αντρική ενδυμασία, κρατώντας από το ένα χέρι το σπαθί και από το άλλο το μωρό τους, ενώ οι άοπλες μπήκαν στη μέση της φάλαγγας μαζί με τα παιδιά τους. 

Αυτές οι γυναίκες είχαν την ίδια φρικτή τύχη, όπως και οι άνδρες της Εξόδου, κατά τη γνωστή φοβερή σύγχυση που επικράτησε, και όσες κατάφεραν να γυρίσουν στην πόλη αυτοκτόνησαν, σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.

Από ό,τι ξέρουμε από τις τόσες ηρωίδες του Μεσολογγίου λίγα ονόματα διέσωσε η ιστορία για τις ηρωικές πράξεις τους.

        Μια από τις γυναίκες του Μεσολογγίου ήταν και η Αλεφαντώ. 

Η ενδυμασία της προσιδίαζε αυτής των αντρών.

Αψηφούσε τους κινδύνους, τις κακουχίες και τις στερήσεις. 

Αντίθετα, εμψύχωνε τους άνδρες στον αγώνα και θυσίασε τη ζωή της για την ελευθερία και την τιμή της.

Εκτός από αγωνίστρια, ήταν σύζυγος και μητέρα. 

Ο σύζυγός της σκοτώθηκε το Μάιο του’21 και νεαρά τότε η Αλεφαντώ έμεινε χήρα με μια μικρή κόρη.

Όταν έγινε η έξοδος,συνελήφθη μαζί με την κόρη της και για πολλά χρόνια είχε
μαρτυρική ζωή.

 ΧΙΩΤΙΣΣΕΣ


Οι γυναίκες της Χίου, σύμφωνα με περιηγητές της εποχής, ήταν «ωραίες και αβρές», με «ευγενική συμπεριφορά, ιδιαίτερα απέναντι στους ξένους».

 «Πουθενά αλλού οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν τόση ελευθερία 
κι ωστόσο καμιά κατάχρησή της δεν παρατηρείται. 

Εργάζονται και τραγουδάνε. 

Τα σκάνδαλα είναι σπάνια».

Οι σφαγές στο νησί(1822) εμπνέουν το Γάλλο ζωγράφο Ντελακρουά, που στο γνωστό του πίνακα αποτυπώνει όλη τη φρίκη αυτής της τραγωδίας. 

Από τους 100.000 κατοίκους στο νησί έμειναν λιγότεροι από 2000. 
«Χιλιάδες γυναίκες, κορίτσια κι αγόρια πουλιόνταν κάθε μέρα στο παζάρι.

 Πολλά από αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα αυτοκτόνησαν κατά τη μεταφορά.

 Βλέπεις γυναίκες να μη δέχονται τροφή, μ’ όλο που μαστιγώνονταν, για να πεθάνουν από την πείνα», ανέφερε ο Άγγλος πρόξενος στη Σμύρνη Francis Werry.
                                  
...................................................................................................................

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ (1771-1825)

Η Καπετάνισσα Μπουμπουλίνα ξέφευγε από τα γυναικεία πρότυπα της εποχής της. 

Μεγαλωμένη στη θάλασσα, από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη της για τα πλοία και τα ταξίδια. 

Η μυθιστορηματική ζωή της, από τη γέννηση της ακόμη, ήταν γεμάτη περιπέτειες που σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα της, ένα χαρακτήρα ανεξάρτητο, δυναμικό, αγωνιστικό. 

Καπετάνισσα, λοιπόν, όχι μόνο στα πλοία, αλλά και στην ίδια της τη ζωή.

 Γεννήθηκε ορφανή από πατέρα, έμεινε δύο φορές χήρα και με μεγάλη περιουσία την οποία διαχειρίστηκε με πολλή ευστροφία και κατάφερε να την αυξήσει.

 Γεύτηκε συχνά το φθόνο των συμπατριωτών της και γι’ αυτό αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, τις οποίες πάντα ξεπερνούσε.

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες προφορικές μαρτυρίες, το 1819 στην Κωνσταντινούπολη μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία.

Μετά την έκρηξη της Επανάστασης από τους πρώτους συμμετείχε ενεργά, προσφέροντας χρήματα και πολεμοφόδια και διαθέτοντας τα πλοία της στην υπηρεσία του Αγώνα.

 Η μεγαλύτερη απώλεια ήταν ο θάνατος του πρωτότοκου γιου της (από τον πρώτο της γάμο) Γιάννου Γιάννουζα, στα τέλη Απριλίου του 1821,σε μια συμπλοκή με τους Τούρκους έξω από το Άργος.

 Η Μπουμπουλίνα έλαβε μέρος με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στην πολιορκία
 του Ναυπλίου και μετά την απελευθέρωσή του εγκαταστάθηκε εκεί
 σε οίκημα που της παραχώρησε η επαναστατική κυβέρνηση.


«Από της εμφανίσεώς της εις τον Αργολικόν, επί ιδίου πλοίου δια την πολιορκίαν του Ναυπλίου, και έπειτα εις το Αργος» γράφει ο Διονύσιος Κόκκινος, 

«η φυσιογνωμία της Μπουμπουλίνας καθίσταται η αμαζόνιος διακόσμησις του πολεμικού πίνακος του 1821.

 Η δόξα της, που έφτασε μέχρι της εκπλήκτου δια την δράσιν της Ευρώπης, 
οφείλεται εις πραγματικάς πολεμικάς πράξεις.»

Το Σεπτέμβριο του 1821 βρέθηκε στο στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη και μπήκε από τους πρώτους στην πόλη. 

Η εκεί συμπεριφορά της προξένησε σχόλια για αρπαγή κοσμημάτων από τις γυναίκες του χαρεμιού με υπόσχεση την ασφάλεια της ζωής τους.

Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος δεν την άφησε αμέτοχη στις εμφύλιες διαμάχες, κατά τις οποίες υποστήριξε τους στρατιωτικούς και το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, μετά το γάμο της κόρης της Ελένης Μπούμπουλη με τον Πάνο Κολοκοτρώνη.


Η φιλοπατρία υπερισχύει όλων των άλλων συναισθημάτων της, δηλαδή της πικρίας της από τις έριδες των πολιτικών και την έκβαση του αγώνα.

 Και ενώ κάνει πάλι προετοιμασίες, για να λάβει μέρος στο αγώνα εναντίον του Ιμπραήμ, έρχεται το αναπάντεχο τέλος της. 

Η ηλιοκαμένη κόρη της θάλασσας πέφτει νεκρή από σπετσιώτικο βόλι, στις 22 Μαΐου 1825,στο σπίτι του πρώτου της άνδρα, του Γιάννουζα.

 Αιτία; Μια λογομαχία της με άτομα από την οικογένεια της Κούτση Ευγενίας, αγαπημένης του γιου της Μπουμπουλίνας. 

Άδοξο και τραγικό λοιπόν το τέλος αυτής της γυναίκας που μέσα της ξεχείλιζε,
 πιο ισχυρή από όλα τα άλλα, η αγάπη της για την πατρίδα.       
  
ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ (1796-1840)

Γεννήθηκε στην Τεργέστη, όπου ήταν εγκατεστημένος ο πατέρας της Νικόλαος Μαυρογένης, μέλος της Φιλικής Εταιρίας, στην οποία μυήθηκε και η Μαντώ το 1820. 

Εκτός από το ψυχικό σθένος και τη μεγάλη περιουσία, διαθέτει και μια πλούσια δυτική παιδεία, που περιλαμβάνει άριστη γνώση της Γαλλικής και Ιταλικής, καθώς και της Τουρκικής, προσόν που της επιτρέπει να δραστηριοποιηθεί σε μια μεγάλη προσπάθεια επηρεασμού της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.

 Οι επιστολές της προς τις Παριζιάνες και τις Αγγλίδες εντυπωσιάζουν, συγκινούν και συζητιούνται τόσο στο Παρίσι όσο και στο Λονδίνο.


Το 1820 ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Τήνο και τη Μύκονο, πατρίδα της μητέρας της. 

Διέθεσε όλη την πατρική περιουσία στον απελευθερωτικό αγώνα, ενώ έλαβε και η ίδια μέρος σε πολλές επιχειρήσεις.

 Με τη λήξη της επανάστασης εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο και τιμήθηκε, με διάταγμα του Καποδίστρια, για τις υπηρεσίες της με μια μικρή σύνταξη και το βαθμό της αντιστράτηγου. 

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια αναγκάστηκε, ύστερα από τον άτυχο έρωτα της με το Δημήτριο Υψηλάντη και την έντονη πολεμική του Κωλέττη, να επιστρέψει στη Μύκονο. 

Φτωχή, έχοντας δωρίσει την τεράστια περιουσία της στον αγώνα,
κατέφυγε κοντά στους συγγενείς της στην Πάρο.

 Εκεί πέθανε από τυφοειδή πυρετό.

Ως γυναίκα η Μαντώ ήταν το αντίθετο της Μπουμπουλίνας, νεαρή, λεπτή και λυγερόκορμη, με εύθραυστη ομορφιά. 

Γυναίκα μεσόκοπη, όταν άρχισε ο αγώνας, τραχιά, με χοντρά χαρακτηριστικά κι αρρενωπά φερσίματα η αντικομφορμίστρια Μπουμπουλίνα.

 Μόνα κοινά σημεία τους οι μεγάλες περιουσίες τους και η φλογερή πίστη της στο ιδανικό της ελευθερίας που τις μεταμόρφωσε σε ατρόμητες μαχήτριες για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
[...]