Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Οι άνθρωποι της "ευσέβειας" και όχι της αγάπης


Πηγή:Προσκυνητής  ...

Κρύβουμε ένα φίδι μέσα στη καρδιά μας. 

Αίρεση μεγάλη, 
η άλλη όψη του νομίσματος που λέγεταιΟικουμενισμός· 
λέγεται ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ. 

Γονείς του ο φόβος και η κακία! 

Ερωμένη του η απιστία και τέκνο του η σκληροκαρδία. 

Παρατηρώ πολλούς χριστιανούς οι οποίοι πιστεύουν πραγματικά και εκκλησιάζονται. 

        Άνθρωποι με φόβο Θεού, μα σκληροί και άκαρδοι. 

Άνθρωποι που θα σε κρίνουν αυστηρά με τα δικά τους κριτήρια. 

Είναι αυτοί που θα σε κοιτάξουν ως προδότη, 
όταν το μυαλό σου ξεφύγει στη Θεία λειτουργία. 
Που θα σε κρίνουν αυστηρά για την εμφάνιση σου. 

Που θα σου δώσουν βιβλίο οδηγιών για όλη σου τη ζωή
σαν να είσαι ρομπότ, μα ποτέ δε θα ρωτήσουν
πώς έφτασες μέχρι εδώ. 

Είναι ο γείτονας που θα σε βρίσει, η μάνα που δε θα σε αγκαλιάσει, 
μα θα σου κουνά τον δείκτη του χεριού της. 
Είναι ο πιστός που θα οδηγήσει τον παπά
να γίνει υποκριτής ενώπιον Θεού και ανθρώπων
για να μη τον σκανδαλίσει.

Είναι αίρεση σας λέω! Θέλει τη ζωή σου. 

Θέλει να σου κάνει κουμάντο. 

Να το παίξει θεός. 

Σαν τον διάβολο μοιάζει ο ευσεβιστής! 

Δεν αποδέχεται το θέλημα του Θεού
που σε έπλασε αυτεξούσιο. 

Θέλει να πάρει τη θέση του Θεού, 
για αυτό θα πέσει και θα ταπεινωθεί.

Πώς θα τον καταλάβεις; 
Όταν θα σου κάνει έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής σου. 
Όταν θα σου μιλά φοβικά
 γιατί προσπαθεί μέσα από εσένα να καλύψει
τον δικό του φόβο. 
Όταν δε θα τρέξει στη δύσκολη στιγμή να σε βοηθήσει. 
Όταν δε θα βουτήξει στη φωτιά να σε σώσει. 
Ο φιλεύσπλαχνος Χριστός όμως Σταυρώθηκε για εμάς! 
Δέχτηκε τους χλευασμούς, τα χαστούκια, τα φτυσίματα. 
Διαβεβαίωσε πως Εκείνος είναι το Φως 
που θα μας βγάλει από το σκοτάδι. 
Πως στο πρόσωπο του φαίνεται ο Πατήρ. 
Πως όπου Εκείνος εκεί και ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα. 
Πως όποιος τον ακολουθήσει θα σωθεί. 
Παρότρυνε! Δε πίεσε ποτέ. 
Αντιθέτως Σταυρώθηκε!!!!
Αδέλφια μου η αληθινή πίστη στον Χριστό, μας ωθεί 
να τον βιώσουμε! 
Η ζωή μας ας φανερώνει Χριστό. 
Γνώρισμα του Θεού η αληθινή αγάπη « Θες γπη στν»
 και όχι η αγάπη θεός.
Ας αφήσουμε λοιπόν την αγάπη του Θεού
 να ξεχειλίσει μέσα μας. 
Να μας μεταμορφώσει. « Εντολή καινούργια σας δίνω: 
να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. 
Καθώς αγάπησα εσάς, έτσι κι εσείς να αγαπάτε
 ο ένας τον άλλο. 
Με αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε δικοί μου μαθητές, 
αν αγάπη έχετε ο ένας για τον άλλο».(Ιωαν.15.9-11) 
«Αγαπητοί, ας αγαπούμε ο ένας τον άλλο, 
γιατί η αγάπη είναι από το Θεό, 
και καθένας που αγαπά έχει γεννηθεί από το Θεό

      και γνωρίζει το Θεό. 
Όποιος δεν αγαπά δε γνώρισε το Θεό, 
γιατί ο Θεός είναι αγάπη.
Με αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού σ’ εμάς: 

με το ότι ο Θεός έχει αποστείλει στον κόσμο
τον Υιό του το μονογενή, 
για να ζήσουμε μέσω Αυτού.

Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: 

όχι στο ότι εμείς έχουμε αγαπήσει το Θεό, 
αλλά στο ότι αυτός μας αγάπησε

      και απέστειλε τον Υιό Του

 ως ιλασμό για τις αμαρτίες μας.

 Αγαπητοί, αν ο Θεός έτσι μάς αγάπησε, 
και εμείς οφείλουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλο. 

Το Θεό κανείς ποτέ ως τώρα δεν τον έχει παρατηρήσει. 

Aν αγαπούμε ο ένας τον άλλο, 
ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη Του μέσα μας 
είναι τελειοποιημένη. 

Με αυτό γνωρίζουμε ότι μένουμε μέσα Του
και Αυτός μέσα μας: 
με το ότι από το Πνεύμα Του
μας έχει δώσει». (Ιωαν.4.7-13)

 Γρηγόρης Τζιβελέκης

..............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................................


Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Φτερό υπέρφυλου Αγγέλου


ΦΤΕΡΟ ΥΠΕΡΦΥΛΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

Εκείνοι είναι που απομακρύνονται

Ή εμείς;

Πιστέψαμε σ' ένα σταθερό σημείο αναφοράς

-Τούτη την αποβάθρα-

Κι αποδείχτηκε σύννεφο.

Έτσι κι εγώ, έσβησα με γομολάστιχα το στοχασμό

Και ξανάρχισα να σας μιλώ
Για τους μικρούς νυχτερινούς κήπους,
Που κρέμονται στο λεπίδι του φεγγαριού

Με τις κλωστές ανάσες
Των πουλιών και των εντόμων.


Και μη μου θυμίζετε
Ότι αυτή δεν είναι Ποίηση αρρενωπή.

Κάθε ποίημα είναι φτερό
Υπέρφυλου αγγέλου.

Γιάννης Τσίγκρας


Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

- Η ανοχή, η αγάπη κάνουν τον αναιδή πιο αναιδή και τον φιλότιμο πιο φιλότιμο (Γέροντας Παΐσιος)

Πηγή:Αγιορείτικες Μνήμες



Αν ένας άνθρωπος έχη αγαθή προαίρεση, 
αλλά δεν βοηθήθηκε από μικρός, 

δεν είναι κολακεία 
να του πης τα καλά που βλέπεις σ' αυτόν, 

γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο βοηθιέται και αλλοιώνεται, 
επειδή δικαιούται και την θεία βοήθεια. 

Είπα σε κάποιον: 

«Εσύ είσαι καλός. Δεν ταιριάζουν σ' εσένα αυτά που κάνεις». 

Του το είπα αυτό, γιατί είδα το καλό του χωράφι
και τον κακό σπόρο που είχε ρίξει. 

Είδα ότι εσωτερικά ήταν καλός και, ό,τι κακό έκανε, ήταν εξωτερικό

Δεν του είπα: «είσαι καλός», για να τον κολακέψω,
 αλλά για να τον βοηθήσω, να του κινήσω το φιλότιμο.

Μερικοί έχουν το εξής τυπικό: 

Έχει, δεν έχει ο άλλος κάποιο χάρισμα, 
του λένε: 
«δεν έχει χάρισμα», δήθεν για να μην υπερηφανευθή και βλαφτή. 

Ένα ισοπέδωμα δηλαδή. 

Όταν όμως απελπίζεται ο άλλος για το κακό που κάνει, 
απελπίζεται και για το καλό που έχει, 

τότε πως θα ξεθαρρέψη, 
για να αγωνισθή με προθυμία; 

Ενώ, αν του πης τα καλά που έχει
και του καλλιεργήσης το φιλότιμο και την αρχοντιά, 
βοηθιέται, αναπτύσσεται και προχωράει.


Εγώ έχω τυπικό, 
όταν βλέπω ότι κάποιος έχει ένα χάρισμα
ή ότι πάει καλά στον αγώνα του, 
να του το λέω και, 
όταν βλέπω κάτι στραβό, να παίρνω βρεγμένη σανίδα ... 

Δεν σκέφτομαι μήπως βλαφτή η ψυχή με τον πρώτο
 ή τον δεύτερο τρόπο, 
επειδή και οι δύο τρόποι έχουν αγάπη. 

Αν βλαφθή από την συμπεριφορά μου, 
αυτό σημαίνει ότι θα έχη βλάβη. 

Αν π.χ. η εικόνα που έκανε μια αδελφή είναι καλή, 
θα της πως ότι είναι καλή. 

Αν δω ότι υπερηφανεύθηκε
και αρχίζει να αποκτάη αναίδεια, 
θα της δώσω μια και θα την κάνω πέρα. 

Φυσικά, αν υπερηφανευθή, 
θα κάνη μετά καρικατούρες, οπότε θα φάη άλλο μάλωμα. 

Αν ταπεινωθή ξανά, θα κάνη πάλι καλή δουλειά. 

Εμένα αρρωστημένα πράγματα δεν με αναπαύουν.

 Στραμπουληγμένα πράγματα δεν τα μπορώ. 
Θα τα κάνω έτσι από 'δώ, έτσι από 'κεί, 
ώστε να βρουν την θέση τους. 

Τι; θα οικονομάω αρρωστημένες καταστάσεις;

- Γέροντα, όταν ο αναιδής γίνεται πιο αναιδής
 από το ενδιαφέρον που του δείχνεις, 
πως θα τον βοηθήσης;

- Να σου πω: 
όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν βοηθιέται από το ενδιαφέρον μου,
την καλωσύνη, την αγάπη, 
τότε λέω ότι δεν έχω συγγένεια μαζί του
και αναγκάζομαι να μην του φέρωμαι με καλωσύνη. 

Κανονικά, όσο καλωσύνη σου δείχνουν, 
τόσο πρέπει να αλλοιώνεσαι, να διαλύεσαι, να λειώνης.


Παλιά τι είχε συμβή με κάποιον. 

Στην αρχή, για να τον βοηθήσω, αναγκάστηκα να του πω
μερικά θεία γεγονότα που είχα ζήσει. 

Αντί όμως να πη:

 «Θεέ μου, πώς να Σε ευχαριστήσω γι' αυτήν την παρηγοριά κ.λπ.»
 και να διαλυθή, πήρε θάρρος και φερόταν με αναίδεια. '

Τότε κράτησα μια αυστηρή στάση.

 «Θα τον βοηθώ, είπα, από μακριά με την προσευχή». 


Αυτό το έκανα, όχι γιατί δεν τον αγαπούσα, 
αλλά γιατί αυτός ο τρόπος θα τον βοηθούσε.

- Και αν, Γέροντα, καταλάβη, το λάθος του
 και ζητήση συγγνώμη;

- Αν το καταλάβη, εντάξει, μπορούμε να συνεννοηθούμε. 

Διαφορετικά, αν δεν βοηθιέται από το φιλότιμό μου, 
δεν βρίσκω ανταπόκριση, 
και δεν έχω συγγένεια μαζί του. 

Όταν ο άλλος έχη ευλάβεια, ταπείνωση, 
δεν έχη αναίδεια, κι εσύ κινείσαι απλά. 

Εγώ εξ αρχής φέρομαι σε όλους με άνεση και απλότητα. 

Δεν φέρομαι περιορισμένα, 
δήθεν για να μη δώσω θάρρος στον άλλον και τον βλάψω. 

Δίνομαι ολόκληρος, για να βοηθηθή, 
να αναπτυχθή μέσα σ' ένα κλίμα αγάπης, 
και σιγά-σιγά του λέω τα κουσούρια του.

 Τον θεωρώ αδελφό μου, 
πατέρα μου, παππού μου, 
ανάλογα με την ηλικία του. 

Κάνω λιακάδα, για να βγουν όλα τα φίδια, οι σκορπιοί, τα σκαθάρια 
- τα πάθη -, και ύστερα τον βοηθάω να τα σκοτώση. 

Αν όμως δω 
ότι δεν το εκτιμάει αυτό
 και δεν βοηθιέται από την συμπεριφορά μου, 
αλλά εκμεταλλεύεται την απλότητά μου
 και την αληθινή αγάπη μου
 και αρχίζει να φέρεται με αναίδεια, 
τραβιέμαι σιγά-σιγά, για να μη γίνη περισσότερο αναιδής.

 Αλλά στην αρχή δίνομαι ολόκληρος
γι' αυτό μετά έχω αναπαυμένη την συνείδησή μου.


Μια φορά στην Μονή Στομίου είχα πάρει ένα παιδί, για να το βοηθήσω, 
να του μάθω και την τέχνη του μαραγκού. 

Του φερόμουν με πολλή καλωσύνη, τον είχα σαν αδελφό. 

Έβλεπα όμως μερικά πράγματα που δεν με ανέπαυαν. 

Μια φορά τον ρωτάω: «Τι ώρα είναι;». 

«Με τα μυαλά τα δικά σου πάει το ρολόι!», μου λέει. 

Ε, τότε είπα: «Δεν συμφέρει να συνεχίσω έτσι. 

Θα συμμαζέψω σιγά-σιγά ¨τα μυαλά μου¨, γιατί δεν ωφελείται».

 Κανονικά αυτός, 
αν ήταν φιλότιμος
έτσι όπως του φερόμουν, 
έπρεπε να διαλυθή

Αλλά είδα ότι δεν με χωρούσε, 
δεν με καταλάβαινε. 

Ύστερα μόνος του έφυγε· δεν τον έδιωξα. 

Βλέπεις, η ανοχή, 

η αγάπη κάνουν τον αναιδή πιο αναιδή

και τον φιλότιμο πιο φιλότιμο.

Από το βιβλίο: "Γέροντος Παϊσίου Λόγοι", Τόμος Γ΄.



To βἀθος της φωνής

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ

Κλείσε μου μια φωνή σ’ ένα φάκελο
να την έχω μαζί μου –

Η φωνή σου
είναι ένα δέντρο από τίμιο ξύλο.

Δεν την άκουσα χτες ούτε σήμερα
κι’ είναι
γλυκύτερη ακόμη κι’ απ’ τη φλόγα
που άνθιζε
του τζακιού μας το κούτσουρο
το χειμώνα.

Ξημερώνει η φωνή σου.

Ανάβει
το φάρο στη θάλασσα, τον έσπερο πάνω
στον ουρανό.

Αύριο είναι Κυριακή
δεν ξέρω πώς να κάμω
γιατ’ είναι
τα καλά μου- η φωνή σου.


Νικηφόρος Βρεττάκος


Πηγή:Τρελογιάννης

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Κύριε Ιησού Χριστέ ΑΝΑΣΤΗΣΕ τα παιδιά!




-Ποιος σήμερα καταλαβαίνει; ποιος ακούει;
-Ακούει ο Θεός, νιώθει Εκείνος, μωρή Σαλογραία!
 Και μας ενισχύει!

Μας κρατάει το κεφάλι έξω από τα κύματα
της αφρισμένης θάλασσας του βίου,
της θάλασσας  που λυσσάει για τον καταποντισμό μας!

-Ναι το πιστεύω.
Έχει βιώσει  η ψυχή  μου, απίστευτα σκηνικά...

Ωστόσο... 
θα ήθελα  απόψε να σου  αναφέρω
μια φαινομενικά ασήμαντη εμπειρία, 
γνωστών μου, αγωνιζομένων  εν Θεώ, ανθρώπων..
........................................................
........................................................

Πατέρας πιστός, 
προσεύχεται εμπόνως  για τα παιδιά του. 

Ειδικά μια μέρα
πριν κάμποσους μήνες,
πηγαίνοντας σε συγκεκριμένο τόπο, 
έλεγε φωναχτά σ’ όλη τη διαδρομή
καθώς οδηγούσε στην Εθνική οδό, τ' αυτοκίνητο:

-Κύριε Ιησού Χριστέ , Ανάστησε   τον ... και τον ....
(τα ονόματα των δυο γιών του).

-Κύριε Ιησού Χριστέ, Ανάστησε!

Ίσα που δεν έκλαιγε... 

Μεγαλόφωνα  επαναλάμβανε επί ώρες... μέσα στο αμάξι 
(στον πηγαιμό- στον ερχομό- απ' το συγκεκριμένο τόπο)
τα λόγια τούτα.

-Κύριε Ιησού Χριστέ... Ανάστησε!

Και η βαθιά του καρδιά γονάτιζε...

Τα μάτια βούρκωναν...

Ο Χριστός μόνος  και η ύπαρξή του μόνη...

-Κύριε Ιησού Χριστέ, τα παιδιά...
όλου του κόσμου, και τελευταία τα δικά μου...
Ανάστησε....!
Ανάστησε....!
Ανάστησε....!

Αντηχούσε ο καημός στα βάθη
του είναι του
ξεχυνόταν έξω στον αέρα...
ανέβαινε καβαλάρης  στις πλάτες γαλάζιων πουλιών
πετούσε μαζί τους, στα ουράνια.

-Ο Χριστός, η ύπαρξή  του κι η πίκρα του.... 
-Τα  τέκνα   απόντα "εις χώραν μακράν".


Συντετριμμένη, εκτενής  η ικεσία του πατρός.

-Τι βοάς προς με; 
 ρώτησε κάποτε  ο Λόγος...
.........................................................

Ο  ίδιος,
επιστρέφοντας απ’ το  ταξίδι
δεν είπε κάτι στην καλή του  γυναίκα
για τις κραυγές,
για την πληγωμένη επίκλησή  του
προς τον Κύριο της Δόξης.


Δυο μέρες αργότερα, η μητέρα
πήρε τηλέφωνο τον ένα της γιο.

-Α! γειά ρε μάνα! χάρηκε  ανέμελα εκείνος.
Τι νέα;  τι κάνετε;  όλα καλά;

-Καλά αγόρι μου, καλά, απάντησε αυτή.
 Εσύ; πώς πάς ;

-Μια χαρά  και γω, δουλειές, τρεχάλες, ξέρεις.
 Είδα κι ένα όνειρο  απόψε. 

- Μπα! Τι όνειρο; Για πες! ενδιαφέρθηκε  εκείνη.

-Να...είδα  τον  πατέρα μας,  στον τάδε τόπο...

(εκεί ακριβώς  που πήγαινε ο πατέρας, δυο μέρες πριν)
  
....εκεί, μάνα,  στην   εκκλησία
γινόταν τάχα  μια θεία λειτουργία, κάτι σαν πανηγύρι,  
ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος που λειτουργιόταν

και πίσω από την εκκλησία βρισκόταν μια αποθήκη.

Κρυμμένος μέσ' στην αποθήκη,
ο πατέρας μου.

-Τι λες!
και τι έκανε κρυμμένος  μέσ' στην αποθήκη, ο πατέρας σου, γιε μου;

 (  ρώτησε περισσότερο από απλή περιέργεια.
θρέμμα  της εποχής του ορθολογισμού, η μητέρα εκείνη...
είχε μάθει να μη δίνει ποτέ της σημασία στα όνειρα. 
Τα θεωρούσε γενικώς, του υποσυνειδήτου
μπερδεμένα, παραπλανητικά νέφη).

-Να σου πω, βρε μάνα. 
Ήταν, στο όνειρο, 
σε μια  αποθήκη δίπλα στο ναό, κρυμμένος, ο πατέρας
και έφτιαχνε, άκου να δεις τώρα,
κατασκεύαζε, λέει,  κρυμμένος στην αποθήκη 
μια μηχανή που...
Ανάσταινε Νεκρούς!

 -Παράξενο όνειρο, παράξενο!

.................................................................
Λίγες κουβέντες ακόμη για τ' άλλα, τα καθημερινά,
κι  έκλεισαν το τηλέφωνο.
..................................................................

Αργότερα η μητέρα 
ανάμεσα στα νέα της μέρας
ανέφερε στον άνδρα της
και  τ' όνειρο του παλληκαριού τους.

Άκουσε ο  σύντροφος  σιωπηλός.

Μετά, της μίλησε  για την προ δύο ημερών,
κατά τη διάρκεια του ταξιδιού,
επώδυνη, μοναχική προσευχή του:

"Κύριε Ιησού Χριστέ...
Ανάστησε...! 
Ανάστησε...! 
Ανάστησε... !"
..............................................

Δάκρυσαν...
.........................................................
.........................................................

Γι αυτό σου λέω, λατρεμένο...

Να μην αποκάμνουμε...
Να επιμένουμε στον αγαθό μας, ελάχιστο,
καθημερινό αγώνα, 
«έκαστος εφ’ω ετάχθη»...

επειδή...εν τέλει...

Όλα ανταποδίδονται. 
Και όλα καταγράφονται. 
Και όλα (εισ)ακούονται, εν Αγίω Πνεύματι.

Και κάθε  σαρκωμένη  προσευχή  για τους άλλους 
Κάθε δέηση που  επικαλείται  το υπέρ πάν Όνομα,
του Αναστημένου  Κύριου Ιησού Χριστού,  
εν Πίστει, Ελπίδι και Αγάπη
αγγίζει   από μακριά  τις καρδιές των κοιμισμένων ανθρώπων
και σαν το απαλό Φως της αυγής 

προσπαθεί τρυφερά
...απ’ το βαθύ ύπνο της Νεκρής  ζωής...

 να τις Ανα-στήσει! 

 Σαλογραία 











Ο Θεός θα σε βοηθήσει να μπορέσεις, αλλά δεν θα σε βοηθήσει να θελήσεις..

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Προσευχή για Ουκρανία και ένα σύμβολο ειρήνης




Όλες αυτές τις μέρες  ακούγοντας ειδήσεις από Ουκρανία
τραβάω τη σαλεμένη κοτσίδα μου...

Τα ξέρεις και συ...τα βλέπουμε στην τυφλεόραση...


Άρχισα λοιπόν να ψάχνω κάτι παλιές φωτογραφίες
από προσκυνηματική εκδρομή
που κάναμε ως εκεί, επισκεπτόμενοι
την επιβλητική Περτσέσκαγια Λαύρα του Κιέβου,
και τη Μονή Ποτσάεφ
Μοναστήρια  πνευματικής  ομορφιάς  ασύγκριτης. 

Είχαμε την ευλογία να πάμε Ουκρανία
το φωτεινό  Αύγουστο του 2010.

Ανέβασα στο μπλογκ, φωτογραφία
και μια μικρή  ανάρτηση, τότε,
αν θυμάσαι, αγαπημένο μου.

Το προσκύνημα εκείνο,
οργάνωσε  η  Ιερά Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης.

Μας συνόδευαν, εκτός των άλλων,  οι  δυο εκλεκτοί  επισκόποι, 
Θεοφ(τότε) Κυπριανός και Θεοφ. Αμβρόσιος..


Πάνω στο ψάξιμο των φωτογραφιών για Ουκρανία,
βρήκα μέσ' στο χαμό,
αυτό εδώ το βίντεο
με το μακαρίτικο πλέον, το περιστεράκι μου, το Χάρη.

Η σκηνή  τραβήχτηκε
κάπου στα περίχωρα της Πάτρας, σε μια εκδήλωση.

Ο Χάρης υπήρξε χαρούμενο, ημερότατο κατοικίδιο
και πιστός μου συμπαραστάτης
σε πολλές εκδηλώσεις-  γιορτές σχολικές και μη,
για ολόκληρα  16 συναπτά έτη που έζησε.

Θα μου μένει λατρεμένος και αξέχαστος...

Λατρεμένη και αξέχαστη 
και  εκείνη η επίσκεψη στην Ουκρανία...

Ευανθία η Σαλογραία