Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Συνάντηση με μια δαιμονισμένη...


Ειλικρινά, απορώ, πώς γίνεται να ανήκει κάποιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να είναι βαπτισμένος, μυρωμένος, του Θεού παραδομένος- από την παιδική του ηλικία- και όμως να μ η ν πιστεύει στ’ αλήθεια, στην ουσιαστική-προσωπική δράση και ύπαρξη του Εωσφόρου και των δαιμόνων-ακολούθων του.

Απορώ και όμως γίνεται.

Εδώ δεν πολυπίστευα στην ενεργή παρουσία των Αγίων και των Αγγέλων, 
θα έδινα σημασία στους δαίμονες;

Έτσι συνέβαινε - τουλάχιστον με μένα- επί πολλά έτη, αγαπημένο μου.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πίστευα αόριστα σε κάτι αφηγήσεις των Ευαγγελίων με θεραπείες δαιμονισμένων, αλλά στη μυωπική μου αντίληψη, αυτά έγιναν, τότε, εκεί, στα χώματα που περπάτησε ο Χριστούλης και έκτοτε δεν προέκυψαν πάλι..

Τόσο απλά, τα είχα διευθετήσει μέσα στο αφελές το μυαλό μου.

Παρόλ' αυτά, κάτι μεταφυσικά θρίλερ, τα κοίταζα, περισσότερο για να περάσει η ώρα και λιγότερο επειδή πίστευα πως συμβαίνουν τέτοια σημεία και τέρατα!

Διέθετα ίσως και λόγω παιδείας, βαθύτατο σεβασμό στην ψυχιατρική επιστήμη
και ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι σήμερα πια, δαιμονισμένοι δεν απαντώνται, ούτε γι’ αστείο!

Υπήρξαν-σκεφτόμουν- πεντέξι  δαιμονισμένοι τότε, εκεί στην εποχή του Χριστούλη, τους θεράπευσε Εκείνος, άντε και μερικούς οι Απόστολοι, και έκτοτε, το γένος τούτο, εξεπαστρεύθη.

-Αμ δε!

Θα ομολογήσω επίσης, ότι κάποια γεγονότα που φτάναν στ’ αυτιά μου, με ουρλιαχτά δαιμοκατειλημμένων σε μοναστήρια, τα υποπτευόμουνα- μιλάω με όλη μου την ειλικρίνεια- ότι μπορεί να ήταν φτιαχτά σκηνικά, από άθλιους παπάδες επινοημένα, προκειμένου να παγιδεύονται οι αφελείς και να συρρέουν προς δήθεν θεραπεία- για θέματα αρμοδιότητας, βασικά, ψυχιάτρων- αφήνοντας το γενναίο οβολό τους- οι αφελείς πάντα- στα παγκάρια των θεομπαιχτών επιτήδειων!

Ψυχικές διαταραχές ότι μπορεί να υπάρχουν, ναι, το πίστευα και το παραπίστευα.

Δαιμονισμένοι, δεν πίστευα ότι υπάρχουν, που να με χτύπαγες και να με ξαναχτύπαγες 
σαν χταπόδι στα βράχια!

Μόνο που το άκουγα- ως υπόθεση- ξεκαρδιζόμουν στα γέλια
με την αδαημοσύνη και τη βλακεία των πιστευόντων.

Από ευγένεια και μόνο δεν χαχάνιζα εμφανώς, όποτε κάτι, ή κάποιος
τολμούσε να υπαινιχτεί το παραμικρό για το θέμα...

Ετσι, ήταν η συνείδησή μου.

Ορθολογίστρια και αδιάφορη ολότελα , θα έλεγα πάνω στο ζήτημα.

Μέχρι που βρέθηκα ένα καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου, στην Κρήτη συγκεκριμένα.

Εκεί, επειδή είχα κάμποσο χρόνο ελεύθερο,
θυμήθηκα να τηλεφωνήσω σε παλιά, αγαπημένη φιλεναδούλα.

Είχα να την δω, απο τα 12 της χρόνια και τότε είχε πατήσει τα 20.

Δέχτηκε με χαρά το τηλεφώνημα και την πρόσκληση για συνάντηση.

Βρεθήκαμε στην παραλία του Ρεθύμνου, ώρα απογευματινή και κάναμε βόλτες, πέρα δώθε μπροστά απ’ το ξενοδοχείο, όπου έμενα με τα πιτσιρίκια μου.

Τη φιλενάδα μου, ας την ονομάσω Μαρία.
Μετά τις πρώτες χαρές της συνάντησης,
όταν τη ρώτησα τι κάνει με τη ζωή της, κούνησε το κεφάλι της, λυπημένα:

-Μην τα ρωτάς, τι να σου λέω...υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...
-Τι πρόβλημα, Μαρία μου; απόρησα .
-Είμαι δαιμονισμένη! ξεστόμισε η Μαρία.

Τούβλο να έπεφτε στο κεφάλι μου, διερχόμενη από οικοδομή,
τέτοια σαστιμάρα δεν θα ΄νιωθα!

-Πώς το είπες αυτό; (γούρλωσα τα χαζά ματάκια μου)

Τι εννοείς, λέγοντας, δαιμονισμένη, κορίτσι μου;
-Εννοώ ότι έχω δαίμονα μέσα στο σώμα μου που με παιδεύει!

Νόμισα πάλι ότι κατάλαβα λάθος, και ρώτησα υπομονετικά:

-Μήπως εννοείς ότι έχεις πρόβλημα ψυχολογικό; Ψυχιατρικό;

Γέλασε με πίκρα η Μαρία.
Ηταν κορίτσι ευφυές.
Ήξερε να ξεχωρίζει δυο γαιδουριών άχυρα...

-Αχ! Μακάρι να το είχα!
Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα.
Το έχω ψάξει και είναι και ηλίου φαεινότερο.
Μακάρι να ήταν.
Θα έπαιρνα τα χάπια μου, θα ησύχαζα!
Θα το αντιμετώπιζα άνετα!
Θα τολμούσα και να παντρευτώ.
Τώρα, στα χάλια που βρίσκομαι, ποιος θα με αντέξει, ποιος θα με πάρει;
Σου λέω, έχω μέσα μου δαίμονα και με παιδεύει!

Τη Μαρία την ήξερα χρόνια.
Ηταν ένα ήρεμο, ευγενικό παιδάκι, από παραδοσιακή οικογένεια, μεγαλωμένο με αγάπη
Ήξερα και την καλή της μητέρα.
Και τον αδερφό της τον καλλιεργημένο, τον ήξερα.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Ζήτησα εξηγήσεις.
Και κείνη, πήρε ανάσα βαθιά και μου τα 'πε:

-Όλα ξεκίνησαν πριν δυο τρία χρόνια από μια φορά που βρεθήκαμε με τη μάνα μου, σχεδόν τυχαία στον Καρέα, σε ένα ναό, όπου ο πατήρ Σάββας διάβαζε εξορκισμούς, στην ώρα της σύναξης των πιστών.
Δεν είχα την παραμικρή υποψία για το τι θα συνέβαινε.
Να πω την αλήθεια, επί χρόνια, βασανιζόμουν με κάποια περίεργα ψυχοσωματικά συμπτώματα, κάποια ανεξήγητη δυσφορία όμως δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία.

Καθώς άρχισε να διαβάζει ο π. Σάββας τους εξορκισμούς 
και άκουγα με περιέργεια, ξαφνικά, μέσα στο ναό, λιποθύμησα!

Από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Η μάνα μου όμως που ήταν παρούσα, και άλλοι, μου είπαν τι έγινε.

Ενώ φαινόταν το σώμα μου λιπόθυμο, καθώς ήρθε κοντά ο ιερέας και εξόρκιζε το δαιμόνιο, άρχισε να μιλάει κάποιος με μια σπηλαιώδη, φριχτή φωνή, μέσα από το στόμα μου.

Τίποτα το ανθρώπινο και το φυσιολογικό δεν είχε εκείνο το ηχόχρωμα.

Στις ερωτήσεις του ιερέα που αγωνιζόταν με τις ευχές της Εκκλησίας, ομολόγησε η φωνή του δαίμονα, ότι είχε μπεί μέσα μου, με φαγητά κακομελετημένα και μαγεμένα που μου τα έδωσαν ζηλόφθονοι συγγενείς προκειμένου να με βλάψουν- αν είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου!

Ο δαίμονας, ομολόγησε και άλλα διάφορα, και όταν απο τη λιποθυμία συνήλθα, η πλάτη μου πίσω- επιστρέφοντας σπίτι, με τη μάνα μου πανικόβλητες- είδαμε να έχει η πλάτη μου, επάνω στο δέρμα, ερεθισμούς, σαν ένα αόρατο χέρι, να χάραξε ανάγλυφες , πεντάλφες κόκκινες!

Φρίξαμε! Νομίζαμε πως ζούσαμε εφιάλτη...

Φρίξαμε και από τότε, έγινε πιο φανερή η κόλαση στη ζωή μου.

Συνέβαιναν πολλά και διάφορα τι να σου πρωτοπεριγράψω;
Ενώ είμαι πολύ αδύνατη, ξαφνικά η κοιλιά μου φούσκωνε υπέρογκα σαν να ήμουνα ετοιμόγεννη!
Κράταγε δυο τρείς μέρες αυτό, μετά, η κοιλιά πάλι ξεφούσκωνε, ερχόταν σε επίπεδη θέση.

Το δέρμα στο χέρι μου, απο μόνο του φούσκωνε και ξεφούσκωνε, σαν να αναπηδούσε απο κάτω συνέχεια βατράχι!
Πολλές φορές το βράδυ, ένιωθα να με δέρνει μια αόρατη δύναμη, μου άφηνε μώλωπες!
Το πρωί σηκωνόμουνα μπλαβιασμένη από το αόρατο ξύλο.

Τι να σου λέω!

Είναι καταστάσεις που με λόγια δεν περιγράφονται.
Βασανιστήρια, διάφορα, περίεργα και μεγάλα!
Έκτοτε έχω γυρίσει μοναστήρια και μοναστήρια επιζητώντας τη λύτρωση, αλλά αυτό το κακό δεν φεύγει απο μέσα μου, και ούτε ξέρω αν θα μπορέσει να φύγει...

Αχ! Καταλαβαίνω, φιλενάδα, πώς τα ακούς όλα τούτα
(ο ψιλοπανικός στη φάτσα μου ολοφάνερος).
Με την ίδια καχυποψία θα τα άκουγα και γω αν δεν τα είχα υποστεί στο πετσί μου...

Τώρα, μόνο σε ένα θαύμα ελπίζω...κατέληξε.
...................................
Αυτή ήταν εν συντόμω, η εμπειρία της Μαρίας, όπως μου την εμπιστεύτηκε εκείνο το μαβί καλοκαιρινό σούρουπο στην παραλία .

Αργότερα το διασταύρωσα και από άλλους, πως έτσι συνέβαινε.

Αγαπημένο, σού ομολογώ, τα συναισθήματά μου, του τότε, δεν περιγράφονται.

Όταν τέλειωσε η όλη συζήτηση, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, εκείνη τη νύχτα, είχα μια τρομάρα πρωτόγνωρη και κοίταξα καλού κακού και κάτω απο τα κρεβάτια μας, μη κρύβονταν κάτι...

Αυτή υπήρξε η πρώτη μου προσωπική εμπειρία, με μαρτυρία αυθεντική, από άνθρωπο που τον ήξερα, που δεν είχε λόγο να μου πεί κανένα παραμύθι, που ζούσε με αξιοπρέπεια από άποψη οικονομική, και που δεν ανακοίνωνε το πρόβλημα στον καθένα.

Ήταν η πρώτη μου προσωπική εμπειρία πάνω στο ζήτημα των ακαθάρτων πνευμάτων και του πώς αυτά, μπορούν να φτιάξουν μια μαύρη δική τους φωλιά, κατασκηνώνοντας στο ανθρώπινο σώμα μας.

Ο ψυχρός ορθολογισμός μου, για πρώτη φορά εν τω βίω μου , υπέστη μια ανατριχιαστική ρωγμή, αξιοπρόσεκτη...


Υ.Γ. Ρίξε ματιά, αν θες, αγαπημένο μου, και σ' ένα κατοπινό κείμενο, με μια άλλη προσωπική μου εμπειρία και τίτλο:Δεύτερη συνάντηση με μια δαιμονικώς βαρεμένη

Επίσης σχετικό με το θέμα των δαιμονίων κείμενο, θεωρώ εκείνο της  εμπειρίας  και με  τίτλο:

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Το νησί-Ν.Βρεττἀκος


Το νησί

Όλος ο κόσμος είναι ένα νησί
που έχει γύρω του θάλασσα. Όταν
ξημερώνοντας κάθεσαι σ’ ένα λιβάδι
και κοιτάζεις, νομίζεις πως μέσα σου είναι
που ανατέλλει ο ήλιος και πως
αντικρύ σου ο ορίζοντας είναι ο καθρέφτης του

Νικηφόρος Βρεττάκος

Η εκτέλεση των Εντολών και ο υπολογιστής


(Η φωτό είναι τραβηγμένη από το Φρούριο της Μασάντα στο Ισραήλ.
Όπως βλέπουμε τη φωτό δεξιά η πέτρα, αριστερά, Ευανθία η  Σαλογραία σε παραλλαγή πέτρας)

Παραπολυσεβαστέ τους,

φαινομενοσιολογιώτατε...

Σου το έχω πει...
Κατανοώ τις δυσκολίες των νέων να παραμείνουν στην Εκκλησία,
γιατί ακόμη και η γραία εγώ, έχω τις αντιστάσεις μου.
Ακόμα και γω...δεν μπορώ να εκτελέσω εντολή, αν δεν καταλάβω σε τι με συμφέρει...αν δεν καταλάβω την εσωτερική λογική- της εντολής- και δυστυχώς δεν βρίσκονται πολλοί, αυτήν την εσωτερική λογική να την εξηγήσουν....

Χάλια το μάρκετινγκ στην Ορθόδοξη Εκκλησία...

-Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
(Θα συμφωνούσε και ο Μητσοτάκης)

Τα παλιότερα χρόνια, οι παπάδες, είχαν πιστούς, άγιους και ταπεινούς, 
που δεν τα ψάχναν τόσο τα πράγματα...

Καλοί καιροί, άνετοι, για παπάδες με μπάκες!

Οι πιστοί, δεν ρώταγαν τα γιατί και τα διότι των εντολών...απλά, κόβανε τα λαιμά τους και τις εφάρμοζαν -το κατά δύναμη- και έτσι προφυλάσσονταν- το κατά δύναμη πάλι-από πάσης κηλίδος και εσώζοντο αι ψυχαί αυτών...

Σήμερα, δυστυχώς, εξέλιπεν ο φόβος του Θεού, από τις καρδιές – αυτός που υπήρχε τα παλιότερα χρόνια- γίναμε πιο φιλήδονοι(ας είναι καλά ο σινεμάς και η τυφλεόραση)
εκδικητικοί και εγωκεντρικοί
(ας είναι καλά ο Σβαρτς...και ο Βαντάμ..)
και πειθόμαστε να εφαρμόσουμε εντολή, μόνο, άμα βρεθεί κανας μάγκας παπάς- παμπόνηρος εν Χριστώ- και μας πείσει δια του παραδείγματός του(τι σπάνια εμπειρία...)και δια του λόγου του, ότι αυτή η τήρηση εντολής, μάς σ υ μ φ έ ρ ε ι...

Για άλλη μια φορά μού έρχεται στο νού η όλη αναλογία του θέματος με τη χρήση των υπολογιστών...

Αν δεν πατήσω στο μαραφέτι εδώ, τις σωστές εντολές, δεν θα πάει το πρόγραμμα παρακάτω, 
όσο και να χτυπιέμαι...όμως...διαθέτω εμπιστοσύνη στον κατασκευαστή και χωρίς να έχω ιδέα από την εσωτερική λογική της μηχανής, πατάω τα πλήκτρα που πρέπει, και φτάνω με ασφάλεια εκεί που οφείλω να καταλήξω...

Αν θελήσω, βέβαια, να μάθω την εσωτερική λογική του πατήματος των κουμπιών της μηχανής, σίγουρα θα αργήσω περισσότερο να φτάσω στο στόχο μου και θα κουραστώ παραπάνω....όμως θα έχω αποκτήσει μια αναφαίρετη, μια βαθύτερη γνώση...

Αν κάνοντας υπακοή σε πιο έμπειρους, ενεργώ με δυο τρόπους: και πατώντας ...τυφλοσούρτικα τα πλήκτρα και μελετώντας τη βαθύτερη τεχνολογία τους παράλληλα, βέβαια, θα έχω διπλό κέρδος:

Και το κέρδος της πρακτικής που μου δίνει άμεσα αποτελέσματα, και τη θεωρητική τους θεμελίωση...

Αυτή τη βαθύτερη Γνώση, αναμφίβολα, τη διέθεταν όλοι οι Άγιοι της σώζουσας Πίστεώς μας, δια μέσου των αιώνων, και είναι ο Φωτισμός-ο Φωτισμός είναι η Γνώση- που γράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος- ο Φωτισμός, που εκπορεύεται από το Πνεύμα της Αληθείας, στο βαθμό που ο καθένας, Του επιτρέπει να κατασκηνώσει, εντός του...

Ευανθία η Σαλογραία

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Γράφω για τα παιδιά...


Πολλοί γράφουμε την σήμερον, που τα πληκτρολόγια γίνανε εύχρηστα.

Ο καθένας γράφει για τους δικούς του λόγους.

Δε θα τους απαριθμήσω.

Προσωπικά, γράφω, ευλαβέστατε - ή και ανευλαβέστατε- ηλεκτρονικέ μου διαβάτη,

προκειμένου να επικοινωνήσω με τα παιδιά μου.

Το πιστεύεις ;

Εκεί καταντήσαμε!

Να είμαστε μια οικογένεια αγαπημένη, δε σου λέω- πολύ αγαπημένη-αλλά κυκλοφορούμε-

σχεδόν- όλοι στο ίδιο σπίτι, φορώντας αν-αισθησίας ωτοασπίδες .

-Πώς συνεννοούμαστε;
Μάλλον δια νοημάτων!
Μάλλον δια της γλώσσας του σώματος.

Το πιστεύεις;

Προσωπικά, αν δεν το ζούσα το σίριαλ αυτό, στο λέω μεθ’ όρκου-σχεδόν-δεν θα το

πίστευα.

Είδα, λοιπόν, και αποείδα και σκέφτηκα:

-Εντάξει:

Δεν με ακούνε τώρα, τα λατρεμένα μου.

Αν τα βάλω όμως τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, σε μια ηλεκτρονική κονσερβούλα

απο αυτές που τους φαίνονται νόστιμες, όπως τους μοιάζει ένα μπλογκάκι; ε!

Τι κόρακα;

Θα παραμείνουνε κουφαηδόνια;!

Δε θα ακούσουνε κάποτε την κατά Θεόν συμβουλή, της φουκαριάρας της μάνας τους;!

Έστω και μετά θάνατον;

Να αναπαυθεί μία στάλα, η τρελή και ανήσυχη η ψυχή της ;

Γι αυτό, λοιπόν, ευλαβέστατε – ή και ανευλαβέστατε- ηλεκτρονικέ μου διαβάτη

χτυπάω, τάκου τάκου τα πληκτραλάκια…

Γι αυτό ρίχνω και σημειώματα, στο ηλεκτρονικό μου μπουκάλι και το πετώ, στου

κυβερνοχώρου το ατέρμον το πέλαγος, με ήρεμη απόγνωση, εκείνη για την οποία

μιλώντας ο πολύς, ο μέγας, ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, μάς τόνισε:

- Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απο την κατά Θεόν απόγνωση.
Αυτή δεν μπορεί να την νικήσει καμία του Εωσφόρου, παγίδα...


( σε ελεύθερη απόδοση το : Ουδέν θαρσαλεότερον της(κατά Θεόν) απογνώσεως, αύτη γαρ ου γιγνώσκει, ηττάσθαι υπό τινος)

Η κατά Θεόν από-γνωση, πορεύεται χέρι-χέρι με την κατά Θεόν Ελπίδα.

Και η Ελπίδα- το έχω δει πολλές φορές, αναδημιουργεί το εσωτερικό

(μπορεί και το εξωτερικό, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος;)

σύμπαν-το λένε ακόμα και οι φυσικοί που παρατηρούνε τα ηλεκτρόνια τα οποία τα

επηρεάζει το βλέμμα-ναι το βλέμμα-του παρατηρητή, και αλλάζουν πορεία!
.........................

Καταλαβαίνεις τον πόνο και την Ελπίδα μου, ευλαβέστατε, ηλεκτρονικέ μου, αναγνώστη;

Ας προσευχηθούμε με επίγνωσης δάκρυα, για τα παιδάκια ό λ ο υ του κόσμου...

Ευανθία η Σαλογραία

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Μικρή συνέχεια στην ιστορία με τον Αρχάγγελο



(Στη φωτό ο πατέρας μου κάποτε)

Για τον ηλεκτρονικό φίλο που μου έστειλε ένα σοφό σχόλιο, θα προσθέσω ότι ο πατέρας μου, συγκινήθηκε τόσο που ο Βασίλης ήρθε πίσω στη ζωή και στην υγεία -από το θάνατο όπου όδευε- ώστε, με αρκετό κόπο αφιέρωσε στη χάρη των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ένα μικρό, ιδιόκτητο εκκλησάκι- στο χωριό της μητέρας μου.

Ο ίδιος ο άνθρωπος που έγινε καλά, απέδωσε τη θεραπεία του, βασικά, σε...σύμπτωση...

Δεν ξέρω αν πήγε ίσαμε τους αγίους στο νησί, να ανάψει ένα κεράκι.

Αυτό το σημειώνω, για να πώ, ότι ο Κύριος,πράγματι, ευλογεί τον πιστό που για την αγάπη του πλησίον, κάνει τον κόπο...στην π ρ ά ξ η.

Γι αυτό λέγανε οι παλιοί καλογέροι:

- Κάνε αγάπη αδερφέ!
Κάνε αγάπη!

Πώς λέμε:

- Κάνε κουλουράκια!;
- Κάνε ένα ρυζόγαλο!;
-Κάνε καφέ, βραστό, μέτριο!;
-Κάνε κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες!;

- Κάνε αγάπη!

Δε βρίσκεται αλλού η σωτηρία!

Η αγάπη είναι συναίσθημα, ναι, πάνω όμως απ' όλα η αγάπη είναι πρόθεση άγια, φόρτωμα στην πλάτη μας, του αδερφού, και κουβάλημα- δια της προσευχής και προσοχής- της όλης του ύπαρξης, μέχρι το Πανδοχείο του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Κυρίου που ως ο μόνος Ιατρός γνωρίζει πώς να του δώσει Βοήθεια...

Σαλογραία

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Η αθωότητα της μοναξιάς


Αν με ρωτήσεις πώς φαντάζομαι το σεργιάνι μου στον κόσμο, πώς το ένιωσα για πολλά χρόνια, θα σου δώσω αυτή την εικόνα.
Ένα μικρό παπί,βρεγμένο και μόνο, και γύρω μια ατέλειωτη λίμνη...γιγάντια.

Ηταν η εποχή της αθωότητας.

Θυμάμαι που ως πιτσιρίκι, αναρωτιόμουνα, γιατί τάχα να μην μπορεί ο κάθε άνθρωπος, να ακούει τις σκέψεις του διπλανού του, ανθρώπου!
Τα στεγανά που υπήρχαν, με βάζαν σε σκέψεις.
Γιατί να μη μπορούμε να μπαίνουμε και να βγαίνουμε μέσα απο την κάθε ψυχή, όπως μπαίνει και βγαίνει κανείς, σε ένα δωμάτιο;
Γιατί ο μόνος χώρος που ορίζει ο καθένας μας, να είναι αυτός του δικού του σώματος, της δικής του, μονάχα, υπάρξεως;

Γιατί δεν υπάρχει μια ενότητα φανερή των απάντων;
Ή μήπως υπάρχει;
Τι λένε οι Θεολόγοι;
Τι εννοούνε όταν λένε οτι με την Πτώση του Αδάμ, το σύμπαν συμπαρασύρθη στην Πτώση;
Τι λένε οι κβαντοφυσικοί;

Μυστήρια, μεγάλα, βαθιά, ακατανόητα, απο τη λογική απροσπέλαστα.

Και δεν ξέρω για ποιες πραγματικές αιτίες, δεν μπορεί ο ένας να ακούει τις σκέψεις του άλλου- όπως πολύ θα μου άρεσε να συμβαίνει, όταν ήμουνα μικρή αδυνατούλα και χαζή- αλλά, σήμερα πια, μπορώ να φανταστώ ένα λόγο:
Δεν μας επιτρέπεται να ακούμε τις σκέψεις, πρώτον: για να μην κάνουμε κακό στον πλησίον μας ή προκειμένου να παθαίνουμε λιγότερο κακό από κείνον, λιγότερη πνευματική μόλυνση και δεύτερον: διότι δ ε ν θα αντέχαμε να αντικρίζαμε κατά πρόσωπο την όποια σκληρή και ευτυχώς ή δυστυχώς, πρωτεικά μεταμορφούμενη, ένδον αλήθεια, τού διπλανού μας.

Τα σπουδαία, λοιπόν, και τα ουσιαστικά του βίου που είναι τα συναισθήματα, οφείλουν να παραμείνουν στη σκιά της σιωπής, της μυστικότητας, όπως το παιδί παραμένει για εννιά μήνες στο σκοτάδι της μήτρας, μέχρι να εξέλθει ο νήπιος- καθένας μας, από το φθαρτό και απατηλό αυτό κόσμο,στη διάσταση της επίσημης Συνάντησης με το Δημιουργό του.

Τότε, έκαστο πρόσωπο, το μυστικό - συναισθημάτων, προθέσεων και πράξεων- φορτίο, θα το αποθέσει -προς τελική επεξεργασία- στα χέρια Του Θεού-Λόγου, για την Τελική και αληθινά Δίκαιη, του Κυρίου Ιησού Χριστού, την Αλάθητη Κρίση...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Mνήμη του χαμένου αίματος-ποίηση Ν. Βρεττάκου


K' εκείνοι που έχουν σκοτωθεί για το όνειρο,
που έμεινε όνειρο,ξεκινώντας συχνά,
χωρίς λόγο, απ' τα πέρατα
των καιρών, με επισκέπτονται.

Πλημμυρίζουν τον κήπο, τους γύρω μου
λόφους, καλύπτει σκιά την πανσέληνο.

Αραιώνουν, διαλύονται έπειτα, όπως
μιας μεγάλης πλημμύρας τα νερά
που αποσύρονται

(Για να γίνουνε
όλοι μαζί ένα πρόσωπο, ένας Ιησούς,
που απ' το εικόνισμα αντίκρυ μου
κλαίει για το αίμα Του.)

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο δαιμόνιος ναρκισσισμός


<Αν φτιάχνουμε εικόνες για να τις προσκυνούμε ναρκισσιστικά, αυτοθαυμαζόμενοι,
είμαστε παραβάτες της εντολής.
Άλλως, απλά εκφραζόμαστε>

έγραψε ο Ακύλας ένα προηγούμενο σχόλιο...

-Χα! Εδώ, χρυσούλι μου, είναι τα κομβία της Αλέξαιναααας!
Εδώ σηκώνει καφέ η συζήτηση...

(να πάω μια στιγμή να φτιάξω ένα μέτριο ελληνικό και έφτασα!)
....................
Λοιπόν

(και ο καφές από δίπλα)

επειδή ο Ακύλας δεν είναι χτυπητά νάρκισσος, και φωτογραφίζεται-όποτε τύχει- με τον ίδιο ενθουσιασμό που πηγαίνει κάποιος για σφράγισμα σε οδοντίατρο,
φ α ν τ ά ζ ε τ α ι ότι δεν είμαι νάρκισσος και εγώ, εσύ,αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί- για Όνομααα, εντελώς στην κοσμάρα του, ο χριστιανός-καλά τού τα κοπανάτε ευκαίρως - ακαίρως...μήπως και βγει απο τη μεγάλη του, πλάνη...

- Φίλε Ακύλα,μήπως μπορείς λιγάκι να σκεφτείς, τι είδους ψυχισμό διαθέταν οι άνθρωποι σε καιρό που οι καθρέφτες ήτανε σπάνιοι;

(και αυτό για πολλούς αιώνες συνέβαινε)

Πιθανόν , λόγω έλλειψης καθρεπτών ο εγωκεντρισμός τους

(είτε με τη μορφή της έπαρσης, είτε με τη μορφή της κατάθλιψης-διότι
εγωκεντρισμός απερίγραπτος είναι και η κατάθλιψη)

βρίσκονταν σε επίπεδα κατώτερα εκείνου του εγωκεντρισμού που ταλανίζει εμάς,
στις ημέρες μας...

Διάβαζα σε ένα δημοσίευμα,κάπου, πόσο σπάνιοι και ακριβοί για πολλούς αιώνες
ήταν οι καθρέπτες, και ότι μόλις τον δέκατο όγδοο αιώνα, φτιάχτηκαν καθρέφτες
ολόσωμοι!

Θαύμασα!

Που σημαίνει ότι μέχρι και τον 18ο αιώνα,οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν μια
κατά το δυνατόν- αντικειμενική εικόνα απ' το σώμα τους, όπως με τους καθρέφτες
γίνεται σήμερα,τη φωτογράφιση στη συνέχεια- από τη Νταγκεροτυπία αρχίζοντας, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, με τα βίντεα από τον 20 αιώνα και μετά -ας μην πούμε και τα ολογραφήματα που θα γενικευτούν από τον 21ο αιώνα και στη συνέχεια...

Όλο αυτό υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι επί εκατονταετίες, είχαν μια άλλη – εντελώς
άλλη- θεώρηση των σωμάτων τους...κατά πάσα πιθανότητα,πολύ πιο υγιή από αυτήν
που βιώνουμε σήμερα...
Ίσως, μη διαθέτοντας τη δυνατότητα να εξαντικειμενικοποιήσουν την εξωτερική
τους εικόνα- με τον τρόπο που η τεχνολογία το πετυχαίνει στην εποχή μας-ίσως,
λέω,εξ αιτίας αυτής της έλλειψης, να έδιναν περισσότερη προσοχή στο εσωτερικό κόσμο,
σε ό,τι ψυχή ονομάστηκε.

Θυμάμαι, πόσο παραξενεύτηκα, όταν διάβασα κάπου, ότι κανένας μας, δεν έχει δει
π ο τ έ τον εαυτό του, απο το στέρνο του και πάνω- και συγκεκριμένα το κεφάλι του- στις τρεις του διαστάσεις!
Ο καθένας μας, βλέπει τρισδιάστατο, μόνο το σώμα του,
(από κάποιες συγκεκριμένες γωνίες βεβαίως)
αλλά το κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει στις τρείς του διαστάσεις.

Στους καθρέφτες και στις φωτογραφίες,και στα βίντεα, μέχρι τώρα, το είδωλό μας, πάντα σε δυο διαστάσεις το βλέπουμε.

Αυτό εξηγεί, το γιατί σε αφηγήσεις μεταθανάτιων εμπειριών, κάποιοι, κοιτάζοντας
το σώμα τους από τα έξω, δεν αναγνώρισαν το νεκρό πρόσωπό τους, παρά μόνο από
κάποια ρούχα , ή κάποια κοσμήματα.
Το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε η ψυχή το νεκρό σώμα της, ήταν και ένας βασικός
λόγος που την έκανε να μ η ν επιθυμεί να ξαναμπεί στο εσωτερικό του- άπαξ και
εξήλθε- τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουνε πολλές, ο Ρέημον Μούντυ, και η
Ελίζαμπεθ Κάμπλερ - Ρος, πρώτοι στον εικοστό αιώνα, μάζεψαν κάμποσες...και
κατέπληξαν τους βαθιά υλιστές οι οποίοι κράταγαν ως σημαία τις φιλοσοφικές
προεκτάσεις του θετικισμού του προπερασμένου αιώνα, που τόση ζημιά έχουν κάνει
στα πλήθη...

Όπως διάβασα κάπου: Ο Μίλαν Κούντερα δοκίμασε να υποθέσει τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν καθρέφτες.

Γράφει σχετικά:

Είναι πιθανόν, ότι θα φαντασόσουν το πρόσωπό σου σαν μια εξωτερίκευση του εαυτού σου και, αν ξαφνικά κοιταζόσουνα στον καθρέφτη, θα καταλάβαινες ότι εσύ δεν είσαι το πρόσωπό σου

Πραγματικά, ως παρατήρηση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Ζωντανός Αρχάγγελος Μιχαήλ στο Μανταμάδο της Λέσβου


Δεν θα κουραστώ να ομολογώ την ολιγοπιστία και τον ορθολογισμό μου, επειδή αυτό η εντιμότητα, επιβάλλει...

Λοιπόν, με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, κανένα " πάρε δώσε" ποτέ μου- μέχρι πριν λίγα χρόνια- δεν είχα.

Σύμφωνοι.

Τον σεβόμουνα, όπως με μάθανε ότι πρέπει να σέβομαι τους Αγίους Αγγέλους, αλλά -κατά την ταπεινή μου πάντα αντίληψη-την από τον ορθολογισμό τού εικοστού αιώνα βαθύτατα διαποτισμένη- οι Άγγελοι υπήρχαν σε κάποια άλλη διάσταση, αόρατοι, αυτοί τις δουλειές τους, εμείς τις δικές μας δουλειές και ουδεμία παρέμβαση στα προσωπικά μας-το καλό που τους θέλω!

Δεν πήγαινα γυρεύοντας, λοιπόν, για ιστορίες με Αγγέλους και άλλα περίεργα, αλλά η ιστορία, ήρθε γυρεύοντας αυτή, και με βρήκε!

Ήμουν φιλοξενούμενη στην Αμερική,το 1986 στο σπίτι ενός Έλληνα πανεπιστημιακού ερευνητή- μηχανικού στους υπολογιστές- απ' τη Λέσβο.

Πάνω σε διάφορες συζητήσεις που κάναμε μεταξύ τυρού και αχλαδίου, μάς είπε, ο οικοδεσπότης -ο οποίος με παπάδες και εκκλησίες δεν καλλιεργούσε και τη θερμότερη σχέση,δεδομένου ότι το ένα παιδί του- από θυμό για τη συμπεριφορά κάποιων φιλοχρήματων ρασοφόρων , που κάναν Μυστήρια με..ταρίφες- το άφησε αβάφτιστο:

-Έχουμε κοντά στο χωριό μου, στο νησί,μια φοβερή ανάγλυφη μορφή του Ταξιάρχη,φτιαγμένη γύρω στα 900 μ.Χ. απο αίμα σφαγμένων καλογέρων και αργιλόχωμα, για την οποία λένε-εγώ δεν την έχω δει-ότι άμα προσευχηθείς μπροστά της-ζητώντας μια χάρη και σε ακούσει- λένε, λέω, ότι η μορφή του στην εικόνα, αλλάζει χρώμα και από μαυριδερή,παίρνει άλλη απόχρωση, μέχρι και κοκκινίζει!

-Άντε ρε! Δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, αν είναι δυνατόν! σχολίασα, εντυπωσιασμένη μεν, άπιστη δε,και η όλη κουβέντα σε αυτό το σημείο, έλαβε τέλος...

Εντάξει,λατρεμένο μου...

Πιστεύω στο Χριστό και στην Αγία Του Ανάσταση, ναι, αλλά όχι και ιστορίες τώρα για
αγ(ρ)ίους, τραβηγμένες απ' τα μυαλά αγράμματων χωρικών, μην τρελαθούμε!

Μορφωμένοι άνθρωποι ήμασταν επιτέλους, δεν είχα καταντήσει καμιά χαζή σαλογραία, για Όνομααα!

Κοντολογίς- χωρίς καμία τύψη το έκανα- τοποθέτησα την αφήγηση του φίλου, στις λαογραφικές δοξασίες που κυκλοφορούν απο στόμα σε στόμα- περισσότερο για να τρομάζουν τα μικρά τα παιδάκια και, λιγότερο επειδή διαθέτουν, όντως, υπόσταση...

Το δηλώνω εντίμως!

Κανένας καημός για προσωπική σχέση, ή θαύματα με τον Ταξιάρχη, δεν μου προέκυπτε!

Αυτή ήταν όλη η κουβέντα και μέχρι την επόμενη μέρα, σχεδόν την είχα ξεχάσει...

Λίγα χρόνια,όμως, αργότερα,το σκηνικό με τον Ταξιάρχη, ξαναζωντάνεψε, ως ακολούθως:

Ο πατέρας μου, είχε ένα φίλο-συνάδελφο που αρρώστησε από το συκώτι του, άσχημα.

(Έπινε; δεν έπινε; είχε ηπατίτιδα; δεν είχε; γιατρέ μου θα σε γελάσω...)

Ο φίλος- μεσήλικας- κατά τους θεράποντες που έβλεπαν την άθλια κλινική εικόνα- ήταν σε αξιοδάκρυτη κατάσταση και... μέτραγε ...μέρες.

Βρισκόταν στα τελευταία του.

Η γυναίκα του η Μαίρη, είχε ετοιμάσει για την κηδεία τα μαύρα της ρούχα, ο άντρας της σε κακό χάλι, κρεβατωμένος, με μια τεράστια κοιλιά "τούμπανο" πρησμένος - σαν εννιά μηνών έγκυος- και τα ούρα- κατά την αφήγηση του πατέρα μου, που τον έβλεπε, - δεν έβγαιναν, τις τελευταίες ώρες, ούτε με καθετήρα!

Το ελάχιστο "λάδι"  στο "καντήλι" του, έδειχνε ότι φτάνει στο τέλος.

Λύπη από όλους, μεγάλη.

Ο πατέρας μου-δεν ξέρω απο ποιόν- άκουσε ότι κάποιοι, Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη επιτελούν πολλές θεραπείες στους προσερχομένους και προσευχομένους με δάκρυα και πίστη.

Οι άγιοι βρίσκονταν-έμαθε- στη Λέσβο.

Αποφάσισε να πάει να τους ζητήσει βοήθεια.

Ξεκίνησε.

Είχε περάσει η τουριστική η σεζόν και οι επισκέπτες ελάχιστοι.

Φτάνοντας στο νησί, πήρε ταξί για τον Άγιο Ραφαήλ.

Καθώς πήγαιναν,προς Άγιο Ραφαήλ, σταμάτησαν με υπόδειξη του ταξιτζή και στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου.

(Ένα κερί πάνω- ένα κερί κάτω, άμα η ανάγκη της θεραπείας,είναι επείγουσα,σταλάζει βάλσαμο στην καρδιά μας!)

Μπήκε στο ναό,λοιπόν,προσκύνησε- μόνος ήταν μπροστά στον Αρχάγγελο,δεν υπήρχανε άλλοι- και έπεσε καταγής, μπροστά στη φοβερή του μορφή(δέος πραγματικά σε πιάνει να την κοιτάξεις, τι πράμα ειν' τούτο...) κλαίγοντας-επί πολύ- με δάκρυα ποτάμι, παρακαλώντας με πόνο ψυχής για τη σωτηρία του φίλου του.

Καθώς ήταν πεσμένος-αυτός και το δάπεδο "ένα"- και τα δάκρυα τρέχαν ατέλειωτα, ακούει ξαφνικά μια φωνή.

Ήταν η νεωκόρος, η οποία τον ενημέρωσε- σαν να μιλούσε για το φυσικότερο πράγμα του κόσμου:

-Κύριέ μου, αυτό που ζητάτε θα γίνει!

Άλλαξε χρώμα το πρόσωπο του Ταξιάρχη!


Έκπληκτος ο πατέρας μου, σήκωσε το κεφάλι του, άνοιξε διάπλατα τα γαλάζια τα μάτια του και...

- Τι να ιδώ, ρε κόρη, στο λέω και συγκινούμαι!..

Εκείνο το Πρόσωπο που ήτανε σκοτεινό και μαύρο όταν το πρωτοαντίκρισα, είχε πάρει-

Κύριε Ελέησον- ένα ξεκάθαρα ρόδινο χρώμα!

Σταυροκοπήθηκα!


Πήρα λαδάκι που μου έδωσαν για ευλογία, πήρα και αγίασμα.

Μετά από κει , προσκύνησα και στους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη...

Άλλα κλάματα εκεί, άλλες προσευχές πάνω στων Αγίων τους τάφους.

Έφυγα, με ένα θάρρος αλλιώτικο, μες στην ψυχή μου...επέστρεψα στην Αθήνα, πήγα στο

σπίτι του Βασίλη του φίλου μου.

Τον βρήκα στην άθλια κατάσταση...

Τα ούρα δεν έβγαιναν...

Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει...

Του είπα: "Βασίλη, ξέρεις τι έχεις...";

"Ναι.." ψιθύρισε ο Βασίλης.

"Βασίλη, μόνο ο Θεός τώρα.. "

"Ναι.." ξαναψιθύρισε ο Βασίλης...που με το Θεό, καμία σχέση δεν είχε και δεν ξέρω

και αν την απόκτησε...

Του σταύρωσα την τουμπανιασμένη κοιλιά με το λαδάκι, του έδωσα να πιεί αγίασμα των αγίων απο τον Ταξιάρχη και από τον Αγιο Ραφαήλ, και έφυγα...

-Τι συνέβη μετά;

-Να σου πώ: μετά από αυτό το σκηνικό, ο Βασίλης, άρχισε την "άφθονη διούρηση" που

γράφανε κάποτε και για το "Σιδερένιο"  οι εφημερίδες.

Διούρηση στη διούρηση, ήρθε και η τουμπανιασμένη κοιλιά και ξεπρήστηκε και σηκώθηκε

όρθιος, υγιής και πεντάγερος ο Βασίλης!


Ήταν απίστευτο!

Οι εξετάσεις έδειξαν ένα συκώτι, καινούργιο!

Τρίβαν τα μάτια, οι γιατροί, οι γνωστοί , όλοι οι φίλοι.


Από στόμα σε στόμα διαδόθηκε ότι κάτι του έδωσε ο Γιώργης- ο πατέρας μου- και τον

γιάτρεψε.

Ρώταγαν, οι γνωστοί, με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια:

-Ρε! τι φάρμακο τού έδωσε ο Γιώργης και τον σήκωσε όρθιο;
.................

Γελούσε ο πατέρας μου:

- Της Δωρεάς των Αγίων το Φάρμακο...

Είναι Ζωντανοί οι Άγιοι σού λέω, π ά ν τ α να το θυμάσαι!

Ευανθία η Σαλογραία

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Το ανεξάντλητο του δάσους των λογισμών


Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι
είπε ο Κύριος.
Ένα καλοκαίρι πριν μερικά χρόνια,φιλενάδα,τότε στην πόλη των μαθητικών χρόνων,
 που βρεθήκαμε,θυμάσαι τα λόγια σου;

Μου τόνισες:

-Το Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, δεν το εννοούσε μεταφορικά ο Χριστός.

Κυριολεκτικά το εννοούσε!

Τελεία και παύλα!

Μακάριοι όποιοι δεν σκέφτονται πολύ, όποιοι δεν κάθονται να αναλύουν όποιοι δεν κάθονται να εμβαθύνουν και ζούν στην επιφάνεια του ψυχισμού τους, με την απλότητα περίπου των ζώων που κινούνται στα βασικά επίπεδα επιβίωσης:
"Να φάμε, να πιούμε, να ζευγαρώσουμε, να δεχτούμε τη ζωή όπως μας έρχεται, με απλότητα, όπως τη δέχονταν επί αιώνες αιώνων πάμπολλοι άνθρωποι, ως Θεού θέλημα, και δεν τρελαίνονταν και δεν αυτοκτονούσαν και ήταν ευχαριστημένοι και με το ελάχιστο, και ήταν χαρούμενοι και με το τίποτα, όπως τα πουλάκια πάνω στα δέντρα ".

Σε άκουσα με κάποια απορία.
-Μα καλά:Δεν είναι προτέρημα να διαθέτει κάποιος ευέλικτη και πλούσια σκέψη;
Τι μας λέγανε στο σχολείο;
Δεν είναι προτέρημα η ελεύθερη σκέψη;ρώτησα ο χάνος.

Εσύ, η φιλενάδα μου η γιατρίνα η κολλητή όλων των παιδικών χρόνων στην πόλη της Κυπαρισσσίας, η Δήμητρα Πολ.  ήσουν απόλυτη:

-Βλακείες.
Άμα θες να μπεις στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν πρέπει να σκέφτεσαι πολλά.
Μόνο τα εντελώς απαραίτητα.
Τα πρακτικής φύσεως θέματα.
Τις πολλές φιλοσοφίες και ψυχολογίες και αναλύσεις, παράτα τες,
μπορούνε να σε τρελάνουν, επέμεινες.

Ομολογώ ότι τότε, τον ισχυρισμό σου, δεν τον κατάλαβα.

Βλέπεις, δεν είχα μπεί ακόμη στο ατελεύτητο δάσος των λογισμών.
Βρισκόμουνα αλλού.

Ας πούμε ότι ήμουνα σε ένα ξέφωτο καμένης γής και προσπαθούσα εκεί ένα καταφύγιο να χτίσω...

Στο δάσος των λογισμών μπαίνει ο άνθρωπος που πήγε και λίγο σχολείο, όταν έχει απο τη μια λύσει τα βασικά του προβλήματα επιβίωσης, και όταν απο την άλλη υπάρχουν πληγές να θεραπεύσει που η κακία των άλλων ή η βλακεία η δική του,τού άνοιξε.

Τις σκέψεις, "λογισμούς "οι ησυχαστές, τις ονομάζουν.

Και ξέρουν ότι υπάρχουν δυο ειδών σκέψεις, δυο ειδών λογισμοί:

Οι λογισμοί που προέρχονται εκ Θεού, 
και οι λογισμοί οι υποβολιμαίοι υπό των δαιμόνων.

Η διάκριση των λογισμών
(ποιοι είναι εκ Θεού και ποιοι εκ του Εξαποδού)

αποτελεί Τέχνη τεχνών και Επιστήμη επιστημών, κατά τους Αγίους που περπάτησαν της Κάθαρσης, του Φωτισμού και της Θέωσης το αιματηρό μονοπάτι.

Δίνοντας ένα γενικό ορισμό, μπορούμε να πούμε ότι λογισμοί που φέρνουν ταραχή εμπαθείας στην ψυχή, θυμό ή κατάθλιψη ή αίσθημα εκδίκησης,ή όποιας λογής κακή διάθεση, είναι του δαίμονα.

Αυτούς τους λογισμούς πρέπει το συντομότερο είτε δια της αντιλογίας
(αν βρίσκουμε αντεπιχειρήματα εναντίον τους και αυτό είναι χάρισμα ελαχίστων)
είτε δια της περιφρονήσεως, είτε δια της αδιαλείπτου επικλήσεως του Ονόματος του Κυρίου Ιησού
-και αυτό μπορεί να το επιτύχει με ακάματη προσπάθεια ο καθένας, δια της συνεργίας του Αγίου Πνεύματος- να τους εξαφανίσουμε αν επιθυμούμε την ψυχικoσωματική μας υγεία και ισορροπία...

Συμβαίνει συχνά, ένας κακός λογισμός να χρονίζει.

Να μη θέλει να ξεκουμπιστεί απο το μυαλό μας με τίποτα!

Κάθεται εκεί, μάς πίνει το αίμα,μάς τρελαίνει, μάς βασανίζει.

Ο επίμονα κακός λογισμός, εξαλείφεται με βοήθεια από έμπειρο πνευματικό οδηγό,με τροποποίηση της εμπειρίας μας, δια της τηρήσεως των Εντολών του Ευαγγελίου εν Αγίω Πνεύματι-άνευ αυτής της τηρήσεως δεν προχωρεί το πρόγραμμα της σωτηρίας- κατεξοχήν, όμως, ο κακός λογισμός εξαφανίζεται με την εκζήτηση της δωρεάς της ταπεινοφροσύνης...

Ευανθία η Σαλογραία

Οι δέκα εντολές-ποίηση Ν. Βρεττάκου


Οι δέκα εντολές

Διακονώ την οδύνη της ζωής, αλλά πρέπει
να μη λησμονώ πως γεννήθηκα
κ'ιερέας της ομορφιάς και οφείλω
να λειτουργώ τον κόσμο μας, να κάνω
γραφή την ακτινοβολία του.
Πρώτη
και Δἐκατη Εντολή
της ομορφιάς:η Aγάπη

Νικηφόρος Βρεττάκος

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Η Βούλα, ο Γιώργος και ο Χλοερός τόπος


Και μετά ήρθαν οι έγχρωμες φωτογραφίες, περιστεράκι μου...

Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι τα χρώματα πάνω στα πράγματα είναι όπως τα επίθετα δίπλα στις λέξεις.

Με την έγχρωμη φωτογραφία,η πραγματικότητα έλαμψε πιο ζωντανή,
ο θαυμασμός μας, απογειώθηκε.

Με τους καλύτερους φακούς- τους τηλεφακούς, τους ευρυγώνιους, τα φοβερά τηλεσκόπια, τα ηλεκτρονικά μικροσκόπια- η αρχαία ζωγραφική στο ...παρατσάκ το γλίτωσε το εγκεφαλικό από τη ζήλια της.

Ζωγραφίζαν κάποτε οι άνθρωποι, προκειμένου να κρατήσουν τις έντονες αναμνήσεις,
 στις επιφάνειες των κατοικιών τους.

Τώρα την μεγαλειώδη εικόνα μπορεί να μας τη δώσει και το πόστερ στον τοίχο και η ψηφιακή ή και τρισδιάστατη μεγάλη οθόνη της τηλεόρασης.

Τελικά, φτιάχνουμε εμείς τις εικόνες μας, ή μήπως, και οι εικόνες με τη σειρά τους, διαμορφώνουν τον ψυχοσωματική μας υπόσταση;

Έχω αρχίσει και το ψυλλιάζομαι και θα 'θελα να το κουβεντιάσω μαζί σου.

-Και τι εννοούσε ο Κύριος των Δυνάμεων
όταν έδωσε την εντολή στο Μωυσή, εκεί στο φοβερό Όρος Σινά:

Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης
Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς, εγώ γαρ ειμί Κύριος ο θεός σου, θεός ζηλωτής...


(Παλαιά Διαθήκη,Έξοδος κεφ.κ. στίχοι 4-5)

-Για πες μου, τι εννοούσε;

Ευανθία η Σαλογραία

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Ασπρόμαυρο ήθος οικογένειας


Σκαλίζοντας κάτι συρτάρια, βρήκα αυτή τη φωτογραφία, λατρεμένο μου.

Ξέρω ότι σου αρέσει και σένα να χαζεύεις με τέτοια.

Να σου πώ την αλήθεια, τότε που βγάζαμε μόνο ασπρόμαυρες, μού φαίνονταν η εικόνα σαν ένα δώρο θεσπέσιο, σαν μια αποκάλυψη.

Και το ασπρόμαυρο -στα έκθαμβα, αθώα μου μάτια, φάνταζε υπέροχο.

Επιβεβλημένο και το επίσημο ύφος-σπάνια χαμογελαστό στους κυρίους - και το ήθος το άκαμπτο των εικονιζομένων προσώπων.

Ήθος και ύφος, σε άσπρο και μαύρο.

Τα πράγματα όλα σαφή και ξεκάθαρα.

Καμία ταλάντευση περί του πρακτέου, περί του δέοντος.

Πρόσεξε τις μορφές πώς είναι στημένες: Σαν παρατεταγμένοι στρατιώτες.

Ο καθένας ξέρει τη θέση του.

Απο πάνω οι γονείς
(ο παππούς ο Γιώργος- η γιαγιά η Βούλα, εν τόπω χλοερώ νυν αναπαυόμενοι).

Από κάτω τα παιδιά -ξεκινώντας απ' το μεγαλύτερο αδερφό, την αδερφή και το μικρότερο, το στερνοπούλι που 'λεγε η πεθερά- η μακαρίτισσα- καμαρώνοντας.

Κοίτα το στερνοπούλι π ώ ς εκτείνει το δεξί το χεράκιτου.

Σε στάση π ρ ο σ ο χ ή ς, όπως μάς μάθαιναν τότε οι δάσκαλοι στο σχολείο,
πριν μπούμε- μετά την προσευχή μας- στις τάξεις.

-Ανάπαυσις!
-ΠΡΟΟΟ-ΣΟ-ΧΗ! ακουγόταν με την αυστηρή τους φωνή,το παράγγελμα.

( Ωιμέ...σύνθημα χαλαρότητας και ανεκτικότητας και πολυπολιτισμικότητας,
ακόμη δεν μας είχε προκύψει...)

Και μεις χτυπάγαμε δυνατά την τεντωμένη παλάμη στο πλάι του μηρού μας, σαν καλοί και φιλότιμοι στρατιώτες, μιας μάχης, που ήδη -ανεπιγνώστως- την είχαμε αρχίσει!

Βρισκόμασταν σε πνευματική ετοιμότητα.

Π ρ ο σ έ χ α μ ε.

Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στην οικογένεια και στο μυαλό μας.

Γνωρίζαμε τι είναι καλό τι είναι κακό, γνωρίζαμε τι είναι άσπρο, τι είναι μαύρο.

Γνωρίζαμε ότι ήμασταν αθλητές σε έναν - αρετής-δρόμο κι αγώνα.

Γνωρίζαμε ότι κάποιοι αθλοθέτες,επίγειοι και επουράνιοι, μάς έκριναν.

Μήπως και υποπτευόμασταν ότι τα μάτια του Θεού, 
 κρυμμένα βρισκόνταν στο φακό της μηχανής που μας στόχευε;

Μήπως γι αυτό στεκόμασταν με κείνη την επισημότητα ζωγραφισμένη στο σώμα μας;

Ποιος θα μου πεί;

Πέρασε τόσος καιρός απο τότε!

Αιώνες μου φαίνονται.

Χάσαμε ωκεανούς αθωότητας...

Έτσι γίνεται άραγε πάντα;

Πάντα ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, θρηνεί τον Απολεσθέντα Παράδεισο;

Ο πατέρας μου-ένα διάστημα φωτογράφος στο επάγγελμα- με είχε διδάξει και μένα -ως κορίτσι-την τέχνη της εμφάνισης του φιλμ, την τέχνη της τύπωσης φωτογραφιών σε κείνο το σκοτεινό θάλαμο με την κόκκινη λάμπα- "μπουρδελιάρα" την έλεγε...

Πέρασαν χρόνια, δε θυμούμαι πια τα ονόματα των ουσιών που χρειάζονταν για εκτύπωση,
ούτε την ακριβή διαδικασία του όλου εγχειρήματος, όμως κάτι στη μνήμη απόμεινε:

Δύο ήταν τα υλικά που χρειάζονταν: μία σκόνη για να εμφανιστεί η φωτογραφία και μία άλλη ,για να στερεωθεί στο χαρτί, η εικόνα- επί έτη...
Μπισουλφίτ - θυμάμαι το εμπορικό του το όνομα-, στερεωτικό, το έλεγε απλά ο πατέρας μου.

Κάποια φορά, πάνω στη φούρια μου, ξέχασα να το ρίξω.
Η φωτογραφία, αρχικά,όμορφα και καλά εμφανίστηκε στο άσπρο χαρτί της.
Την πήρα, τη στέγνωσα, την καμάρωνα.
Λίγο αργότερα όμως, άρχισε και ξεθώριαζε και όλο ξεθώριαζε,
μέχρι που οι μορφές και τα τοπία, σαν να σβήσαν ολότελα.

Το χαρτί άδειασε απο μορφές από σχήματα, σαν πεθαμένος κιτρίνισε...

Η φωτογραφία όπως φανερώθηκε, σε λίγο έτσι και χάθηκε.

Έμεινα λυπημένη, με αφανισμένο τον κόπο μου.

Έτσι είναι και οι ψυχοσωματικές μας οντότητες άραγε;

Ένα στερεωτικό το χρειάζονται, αλλιώς μπορούν να διασπαστούνε σε χίλια κομμάτια που τα παίρνει της ανυπαρξίας-οδύνης, ο περίεργος άνεμος;

Γι αυτό, λοιπόν,παρακαλάει η Εκκλησία για ε ν ό τ η τ α-στερέωση των Ψυχικών μας δυνάμεων;

Τι δύσκολο που μας φαίνεται σήμερα, τούτο το έργο της Σωτηρίας.

Και είναι ο Θερισμός τόσος πολύς και οι Εργάται τόσο ολίγοι...

Ευανθία η Σαλογραία

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Τρυφερότητα προς τους γονείς ακόμη και αν η μάνα σου δουλεύει σε οίκο ανοχής, αγαπημένο μου..


Μου είπες, χτες, για κάποιους:

-Εντάξει τώρααα!
Γίνανε επαγγελματίες.
Έχουνε μια ηλικία.
Δεν τη χρειάζονται πια, οικονομικά-ψυχολογικά, τη μητέρα τους.

Έμεινα να το σκέφτομαι όταν κλείσαμε το τηλέφωνο.

-Αλήθεια, αγαπημένο μου;
Έτσι φαντάζεσαι;
Ότι η μάνα-ο πατέρας, είναι κάτι σαν έπιπλο, σαν πορτοφόλι και όταν βρούμε το δικό μας έπιπλο, το δικό μας πορτοφόλι,τη μάνα-τον πατέρα, έχουμε δικαίωμα να τους πετάξουμε για ...ανακύκλωση;
Προς Θεού!
Ξέρω τη θερμή αγάπη που έχεις εσύ στους δικούς σου γονείς.
Ξέρω τη δική σου συμπεριφορά.
Όμως το συζητώ μια και προέκυψε στην κουβέντα.

Τους γονείς, ζωντανούς, πάντα η ψυχή του παιδιού, τους χρειάζεται, ακόμα και αν είναι αμίλητοι, γέροι, πάνω σε μια πολυθρόνα, ακόμα και αν κατά το φαινόμενο, τίποτα πια, 
δεν μπορούν να προσφέρουν...

Ξέρω τα δικά σου υπέροχα συναίσθηματα, όμως -γενικά μιλώντας- σου λέω, ότι όποιος επηρμένος, παραβαίνει την Εντολή του Κυρίου για σεβασμό των γονέων του, σε μεγάλη δυστυχία εισάγει την άφρονα ψυχή του.

Εκείνη η εντολή που λέει:
Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, είναι μια εντολή
α-προ-υπόθετη.
Το ακούς;
Α-προ-υπόθετη.

-Που σημαίνει τί;
Σημαίνει ότι και σε χαμαιτυπείο να δουλεύει η μάνα σου, οφείλεις -εσύ το παιδί της- 
να τη σ έ β ε σ α ι και -στην ανάγκη της- να την φροντίζεις.
Και ως δήμιος σε φυλακές να εργάζεται ο πατέρας σου, εσύ, αν χρειάζεται ένα πιάτο φαί, ένα χάδι, ένα πάμπερ, εσύ-αν είναι δυνατόν και με τα χεράκια σου- πρέπει να τον φροντίσεις...

Δεν είπε ο Χριστός, να σέβεστε τους γονείς σας μόνο άμα είναι καλοί και άξιοι κατά τα δικά σας κοσμικά κριτήρια, όπως λένε κάτι γλωσσοκοπάνες, κουλτουριάρηδες σήμερα.

( Κρύβει μέγα βάθος σοφίας η Εντολή Του)

Είπε ο Κύριος:
Να σέβεστε τους γονείς, να τους τιμάτε- σε κάθε περίπτωση-
να τους φροντίζετε όσο καλύτερα μπορείτε, ώστε να μη νιώθουν παραμελημένοι
(τι συγκινητικό το παράδειγμα του Τωβία και του Τωβίτ στα αρχαία χρόνια)
και τότε, ευλογία απο τους Ουρανούς, θα έρχεται στη ζωή σας.

Εξ εμπειρίας μιλώ και όχι από καθέδρας- όχι από μεριά αφηρημένης θεωρίας.

Ο πατέρας μου ήταν 17 χρονών παλικαράκι και άλλαζε τα ρούχα της μητέρα του- 
όταν χρειάστηκε -και της μαγείρευε...

Φεύγοντας εκείνη, του άφησε πολύτιμη προίκα την ευλογία της...

Πέρασε ο πατέρας μου πολέμους, κινδύνους, δυστυχίες ποικίλες, η ευχή των γονέων του, του παρείχε μυστική σκέπη και προστασία...

Όποιος βλάπτει τον οποιονδήποτε άνθρωπο, τον εαυτό του βλάπτει στο βάθος.

Όποιος αδιαφορεί για τους γονείς του ή τους κακοποιεί με οποιονδήποτε τρόπο, κάρβουνα αναμμένα συνάζει επί της κεφαλής του.

Να το θυμάσαι.
Πάντα να το θυμάσαι...

Και η Χάρη των Αγίων Αγγέλων αδιάλειπτα θα σε επισκιάζει...

Ευανθία η Σαλογραία


Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Με αφορμή τη Δήμητρα Κόντου...



Λατρεμένε μου ...

Τα προβλήματα δεν είναι εκεί έξω.

Είναι εδώ μέσα στο κεφάλι μας!

Αυτό θα έπρεπε να διδάσκονται οι άνθρωποι ως πρώτο και έσχατο μάθημα.

Η εξαντικειμενοποίηση του κόσμου φτιάχνει την Κόλασή μας...

Για πολλά χρόνια πίστευα και γω ότι το πρόβλημα ήταν εκεί έξω...μέχρι που διάβασα σελίδες απο το ημερολόγιο της Δήμητρας Κόντου, μιας φτωχιάς, μόνης,παράλυτης, γυναίκας, πού έζησε πολλά χρόνια στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών...

Αξιώθηκα και σκηνοθέτησα και μ ί α θεατρική παράσταση στη μνήμη της, 
βασισμένη απολύτως στα ημερολόγια της 

( σημείωση μεταγενέστερη της ανάρτησης: σε κείνη την παράσταση σήκωσε το βάρος του μονολόγου με επιτυχία, η μαθητριά μου του Γενικού Εσπερινού Λυκείου Πατρών, Μάρθα Βασκαντήρα )

Αυτή η γυναίκα, η Δήμητρα Κόντου, εξ Αιγίου   με δίδαξε με τα κείμενά της, ό,τι δεν με δίδαξαν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι που διάβασα στη ζωή μου, ούτε κάν ο Χάιντεγκερ που κάποτε μου είχε φανεί "Θεός!"

Η Δήμητρα Κόντου, μια γυναίκα αγράμματη, με την προσωπική της
Ε μ π ε ι ρ ί α, με δίδαξε, πως αληθεύει απόλυτα,
ο λόγος του Τζον Μίλτον, στον "Απολεσθέντα Παράδεισο", που λέει ότι:

"Ο νους του ανθρώπου μπορεί να φτιάξει έναν Παράδεισο από μια Κόλαση και μια Κόλαση από έναν Παράδεισο!"

Είμαι απόλυτα πια πεπεισμένη γι αυτό...αλλά,δυστυχώς, αυτή η κατανόηση,
δ ε ν μεταβιβάζεται με λογικές επιχειρηματολογίες.

Τίποτα δεν μεταβιβάζεται, τελικά, με λογικές επιχειρηματολογίες.

Ό λ α είναι θέματα Ε μ π ε ι ρ ι ώ ν και φ ω τ ι σ μ έ ν ο υ συναισθήματος...

Μείνε σε ένα δωμάτιο κατασκότεινο.

Πώς θα αισθάνεσαι;

Θυμήσου και το Σπήλαιο του Πλάτωνα...

Χρειαζόμαστε Επειγόντως, το Ένδον Φως...

Ευανθία η Σαλογραία

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

H Μοναδικότητα της επιλογής


Άσ'το καλύτερα!

Σ' ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες ευγενικά, αλλά ...άσ'το!

("Αφ' το , άφ' το Βούλα!"που όλο έλεγε στη γιαγιά σας τη Βούλα, ο παππούς ο Γιώργος, όταν εκείνη η έρμη , προσπαθούσε να αναλάβει έστω και στα γεράματα κάποια πρωτοβουλία.

Την άφηνε, λοιπόν, την πρωτοβουλία η γιαγιά, την έπιανε την πρωτοβουλία ο παππούς, μέχρι που νερούλιασε ο εγκέφαλος της γιαγιάς "έπαθε Αλτσχάιμερ"απεφάνθησαν εμβριθώς οι ιατροί.

-Σαχλαμάρες!
Απλά η γιαγιά, θυσίασε την εγκεφαλική της περιουσία, στο βωμό της συζυγικής ειρήνης και αγάπης και υποταγής, όπως, αιώνες αιώνων, έκαναν αμέτρητες γυναίκες στον κόσμο...)

Το ξανασκέφτηκα, λοιπόν, το ζήτημα, και είπα να μη μπλέξω.

( H ενδεκάτη εντολή: "Ου μπλέξεις!")

Όποιος θέλει να παντρευτεί, ας βρει μόνος του!

Δεν επιθυμώ να έχω, ουδέ στο παραμικρό, την όποια ευθύνη επι του ζητήματος.

Βλέπεις, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ενέργεια, προκύπτει θέμα ευθύνης.

Ο καθένας μας, πριν ξεστομίσει ένα λόγο, πριν κάνει μια ενέργεια, μοιάζει με κάποιον που βρίσκεται στην κορφή ενός ψηλού βουνού, κρατώντας μια μεγάλη πέτρα στα χέρια του.

Είναι στην εξουσία του, και στην απόφαση της βούλησής του, το να ρίξει την πέτρα ή να μην την ρίξει, από τη στιγμή, όμως, που θα αποφασίσει να τη ρίξει, το πόσες πέτρες, ή χαλίκια ή χιόνι, ή χιονοστιβάδα θα συμπαρασύρει εκείνη η πέτρα στο πέσιμό της, κανένας δεν είναι εύκολο να το προβλέψει....

Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να συνειδητοιήσω το μέγεθος της ευθύνης που έχουμε για τις επιλογές μας, δηλαδή, τις σκέψεις, τα λόγια, τα έργα μας, την κάθε-την παραμικρότερη- χρονική στιγμή.

(Να πω την αλήθεια, με βοήθησε σε αυτό η ταινία-κωμωδία με το Μπιλ Μάρεη και τίτλο:
"Η μέρα της Μαρμότας")

Και όσο καλοπροαίρετοι και νά μαστε, κανείς απο τη συνέπεια μιας κακής επιλογής, δεν μπορεί εύκολα να μας απαλλάξει...

Το άλλο που μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω, είναι το ότι στο κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που μου χαρίζεται

(γιατί κανείς δεν ζει απο δική του μαγκιά, γι αυτό γράφω: "που μου χαρίζεται")

έχω τη δυνατότητα, μ ί α ς και μόνης επιλογής.

Ας πούμε στις 3 και 45 λεπτά, και 10 δευτερόλεπτα, έχω την επιλογή του αν θα πατήσω ή όχι το τάδε πλήκτρο, προκειμένου να συνεχίσω ή όχι, αυτό το e-mail....και οι επιλογές , γίνονται με ταχύτητες, ασύλληπτα γρήγορες για το συνειδητό νου μου...

Κάθε φορά η επιλογή μου είναι ή "ναι" ή "όχι"
(Θα πατήσω το πλήκτρο ή όχι; θα φάω το παγωτό η όχι; θα τεντώσω το μικρό μου δαχτυλάκι ή όχι;
Θα χαμογελάσω στον απέναντι ή όχι;Θα βρίσω την πεθερά μου ή όχι;
Μύριες αποφάσεις αλλά στο κάθε κλάσμα του χρόνου, έχω να επιλέξω πάντα ανάμεσα σε Δύο.
Είναι το δυαδικό σύστημα με το οποίο προχωράει και ο υπολογιστής μου...
Σε κάθε πιξελάκι χρονικό αντιστοιχεί ένα και μόνο πιξελάκι ηθικής ενέργειας, απόφασης...)

Και από το κάθε "ναι" ή "όχι" της κάθε στιγμής, οδηγούμαι στο "ναι" ή "όχι", της επόμενης στιγμής,και έτσι κυλάει όλη η ζωή μου, ανάμεσα σε ταχύτατες, συχνά υποδόριες επιλογές- το γεγονός ότι τις ονομάζουμε "συνήθειες"ή "χαρακτήρα", δεν τις κάνει να παύουν να είναι επιλογές-οι οποίες ως άθροισμα κι αυτές με τη σειρά τους, οδηγούνται σε ένα τελικό αποτέλεσμα, που είναι Ζωή ή Θάνατος, Υγεία ή Αρρώστια, Αγάπη ή Μίσος, Ταραχή ή ειρήνη...

Τελικά, όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ, ότι είμαστε και μεις κάτι σαν υπολογιστές, που δουλεύοντας διαρκώς με "ναι"και "όχι";

(με "μηδέν" και "ένα" εργάζονται οι υπολογιστές, όπου στο "μηδέν" υπάρχει διακοπή της ροής του ηλεκτρικού ρεύματος στα κυκλώματα, κ όπου στο "ένα" το ηλεκτρικό ρεύμα επανέρχεται),

ολοκληρώνουμε το Πρόγραμμα της επίγειας ζωής μας.

Και δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια τέτοια τάξη πραγμάτων, που δεν μπορούμε, είναι φύσει αδύνατο, να ζήσουμε δυο ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε τις εμπειρίες, στο αυτό πεδίο του χρόνου.

Ας πούμε δε γίνεται απο τα 30 μου έως τα 5Ο μου να έχω την εμπειρία του γάμου με τον Πέτρο, και μετά να την μηδενίσω αυτή την εμπειρία ως εμπειρία μέσα στα κύτταρά μου και τη μνήμη μου, και να παντρευτώ πάλι, εκ παραλλήλου, απο τα 30 μου έως τα 5Ο μου τον Παύλο, ώστε μετά να μπορώ να πώ ποιος από τους δύο γάμους ήταν ο καλύτερος στην αυτή χρονική στιγμή, και με μηδενική εμπειρία, επι του γάμου, πάντοτε.

Υπάρχει, λοιπόν, μια μοναδικότητα ζωής, και μια μοναδικότητα επιλογής, 
παρά το φαινομενικά άπειρο των δυνατοτήτων μας.

(Αναφέρομαι κυρίως σε ζητήματα ηθικών επιλογών, χώρια οι επιλογές που γίνονται από το αυτόνομο νευρικό μας σύστημα-εν πολλοίς εν αγνοία μας- και έχουν σχέση με τη βιολογική επιβίωσή μας...)

Και βέβαια,υπάρχει πάντα και μια μοναδικότητα ευθύνης...

Γι αυτό, επειδή, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, με βασανίζει αυτή η επίγνωση,
την αβάσταχτη ελαφρότητα της πρότασής μου για προξενιό, καλό μου ανίψι, ας την ξεχάσουμε!

Ας την ξεχάσουμε και ας πάμε να φάμε-ώρα που είναι - κανα κοψιδάκι στην κουζίνα,
διότι η πολλή φιλοσοφία, ως γνωστόν τροφοδοτεί την όρεξη και τούμπαλιν!

Φίλησέ τους μου όλους στο σπίτι.

Σε ασπάζομαι χαμογελαστά

Με αγάπη παραδοσιακή, σαν λιαστή ντομάτα με κριθαρένιο κρητικό παξιμάδι

η θειά η Ευανθία η Σαλογραία

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Το Φως της Συγνώμης


Και αν με ρωτήσεις ποιο θεωρώ το μεγαλύτερο χάρισμα της μάνας μου,
θα σου μιλήσω για την εν Κυρίω Ιησού, ταπείνωση της καρδιάς της.

Το σημαντικότερο στοιχείο του βίου της:

Δεν ανταπέδωσε ό,τι κακό της έκαναν.
Ποτέ δεν ανταπέδωσε.
Ενώ θα μπορούσε.
Είχε όλη τη δυνατότητα.

Και όχι μόνο δεν ανταπέδωσε κακό στο κακό που έλαβε, 

αλλά και με την ψυχή της συχώρεσε και αγάπησε...

Δύσκολο να μιμηθώ τη δική της την πράξη.

-Και γιατί, παρακαλώ, πρέπει να συγχωρώ;
Καμία διάθεση δεν μου προκύπτει να ξεχάσω το κακό που μου κάναν κάποια γομάρια!
φώναξα ένα πρωί θυμωμένη.
Και τι εννοεί η Γραφή που λέει ότι ο πταίσας εν ενί, γέγονεν πάντων ένοχος;
Υπονοεί ότι αυτός που αντιπαθεί έναν άνθρωπο, είναι σαν να μισεί όλη την ανθρωπότητα;
Ότι τον τρώει το σκοτάδι της Κόλασης;
Τι ακρότητες είναι αυτές, Θεούλη μου;
Πολύ απαιτητικός μου φαίνεται ο Νόμος Σου, ενίοτε, μου τεντώνει τα νεύρα!

Γύρευα βοήθεια -στη θεραπεία της μνησικακίας μου- μια μέρα που πίναμε τον καφέ στο δασάκι.
-Το θυμάσαι;
Και τότε,  Πετρή μου, 
χαμογέλασες και μου έδωσες την εικόνα της μπαταρίας, 
του σύρματος και της λάμπας.

-Ο Θεός-είπες ήρεμα-μοιάζει με μπαταρία και πηγή αγαθής ενέργειας.

Ο κάθε άνθρωπος μοιάζει με το λαμπτήρα, που πρέπει να ανάψει από το Φως τού
Αγίου Πνεύματος, για να φωτίσει το περιβάλλον.


Όλη η λοιπή ανθρωπότητα μοιάζει με σύρμα που συνδέει τη μπαταρία με το λαμπτήρα.

-Το φαντάζεσαι;

Κάθε απειροελάχιστο κομματάκι του σύρματος, αντιστοιχεί και σ’ ένα ανθρώπινο πρόσωπο.

Κανένα, μα κανένα ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι περιττό ή άχρηστο, τόνισες.
Έκαστος, για τη μεταφορά του ρεύματος της Θείας Χάριτος απο το Θεό, μέχρι εμένα, μέχρι τον πλούσιο, το φτωχό,το γύφτο, τον άρχοντα, το νέο, το γέροντα,τον ξένο, τον πατριώτη, παίζει διαρκώς , ένα ρόλο ουσίας.

Μισώντας τον όποιο πλησίον, για τον οποιοδήποτε λόγο
-όσο δικαιολογημένος και αν στα μάτια μου, φαίνεται- είναι σαν να κόβω το σύρμα.
Τότε, η ελεύθερη ροή του ρεύματος εμποδίζεται.
Το φως αδυνατεί να φτάσει μέχρι τη λάμπα.
Και παραμένει σκοτάδι.

Ακόμη και αν δεν μισώ κάποιο πρόσωπο, αλλά αισθάνομαι απλή ψύχρα στην παρουσία του, 
το ρεύμα που έρχεται,δεν αρκεί για να ανάψει τέλεια τη λάμπα.
Είναι σαν να έχει το σύρμα, σκουριάσει.

Λοιπόν...όποιος αγωνίζεται εν Αγίω Πνεύματι και καταφέρνει να συγχωρεί στο Όνομα του Αναστημένου Χριστού, επιτρέπει τη ροή της Θείας Χάριτος, σε όλο το σύρμα ανεμπόδιστα και η λάμπα πυρακτώνεται σαν αστέρι, υπάρχει φωτοχυσία στης ψυχής, το μυστικό το δωμάτιο.

Μακάριοι όσοι αγωνίζονται και χαρίζουν από τα βάθη
του είναι τους, στήν ύπαρξη που τους πλήγωσε, την Άφεση της Αγάπης

Στην καρδιά τους θα αστράφτει αδιάλειπτα, το Φως του Ήλιου του Αθάνατου...

Ευανθία η Σαλογραία

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Στη Μητέρα μου





Θα σου ρίξω δυο στίχους
πατώντας απάνω τους
να διασχίσεις το χρόνο.

Δυο στίχους σαν δυο
γεράκια περήφανα,
ολόρθη στον ήλιο,
να γυρνάς γύρω-γύρω
στην κορφή του Ταύγετου

Δεν θέλω να μοιάζεις
με καμιά άλλη βασίλισσα


Νικηφόρος Βρεττάκος

(Αντέγραψα το Βρεττάκο,  για χάρη της μάνας μου, Ευανθία η Σαλογραία )

Ο Δρόμος της Ομολογίας


Ευγενικέ μου φίλε , θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι δεν δικαιούμαστε να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι, διότι βλέπουμε μόνο τα εξωτερικά, όμως, έχοντας εντολή να προσέχουμε τις Ομολογίες Πίστεως και συνειδητοποιώντας ότι η Ομολογία της Ορθής Πίστης, παγκοσμίως όλο και συρρικνώνεται, θυμούμαι τα λόγια του Κυρίου τα για το μέλλον της ανθρωπότητας, απαισιόδοξα:
Είπε Εκείνος:

Άραγε, όταν θα ξανάρθει ο Υιός του Ανθρώπου θα βρεί την Πίστη(την Ορθή)έστω και σε έναν απο τους ανθρώπους;


«Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18, 8)

Γιατί το εξέφρασε αυτό;

Διότι...ό,τι ομολογούμε εξωτερικά, έχει και π ρ α κ τ ι κ ό αντίκρισμα οπωσδήποτε στην καθημερινότητά μας.
Δεν ειναι απλά, κενός λόγος.
Οτιδήποτε σκεφτόμαστε, οτιδήποτε πιστεύουμε, οτιδήποτε κάνουμε ανά παν δευτερόλεπτο, μας τροποποιεί είτε προς την κατεύθυνση του Φωτός είτε προς την κατεύθυνση του Σκότους και μας αλλοιώνει...
Δεν δικαιούμαστε να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι για κανέναν- ούτε και για τον εαυτόν μας ακόμα και αν τον δούμε να πράττει τα χειρότερα- διότι πάντα –όσο φέρουμε τη θνητή μας σάρκα-υπάρχει το ενδεχόμενο μετα-νοίας, μετα-στροφής δηλαδή της ζωής μας προς την κατεύθυνση της Χάριτος.
Μιλάμε, άλλη μια φορά θα το πώ, για δυο σαφώς διακεκριμένες καταστάσεις : το τι πιστεύουμε(σκεφτόμαστε) για τα μικρά και τα μεγάλα του βίου μας και το τι πράττουμε για τα μικρά και τα μεγάλα του βίου μας.

Η πίστη που έχουμε επηρεάζει πάντα την πράξη
Και η πράξη επηρεάζει πάντα την πίστη.

Είναι ο φαύλος βίος που γεννάει δόγματα πονηρά.
Και είναι τα πονηρά δόγματα που προξενούν το φαύλο βίο.


Και την προσωπική ζωή κανενός ανθρώπου δεν έχουμε δικαίωμα να την αξιολογήσουμε(εκτός και είναι δημόσιος λειτουργός και οι πράξεις του στο πλήρωμα των πιστών ή των πολιτών, έχουν αρνητικό αντίκτυπο) διότι ο Κύριος Ιησούς εν τη Δευτέρα αυτού Ελεύσει θα είναι ο Κριτής του.

Τα δόγματα όμως τα πονηρά, ελάβαμε εντολή και να τα κρίνουμε και να τα καταδικάζουμε απο τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο, που είπε στους Γαλάτες ότι:

ή εγώ ο ίδιος ή και άγγελος εξ Ουρανού αν σας πεί αντίθετα που σας είπα εγώ, ανάθεμα έστω!


Τι σημαίνει ανάθεμα έστω;

Να τον μισήσετε, να τον ξεσκίσετε και να τον λιθοβολήσετε επεκτείνοντες στο διηνεκές τη σκληρότητα της φάρας των Γραμματέων και Φαρισαίων;

Όχι βέβαια!

Ανάθεμα έστω,
σημαίνει τον αναθέτω τον εν λόγω αιρετικό στην Κρίση του Θεού, εν τη Εσχάτη Ημέρα, αλλά- όσο παραμένει αιρετικός- εγώ απομακρύνομαι απο αυτόν, όχι από μίσος- άπαγε- αλλά από το δικαίωμα που έχω να προφυλάξω τον εαυτό μου και τους οικείους μου, εκ της μολυσματικής-προς θάνατον μολυσματικής- ασθενείας της αιρέσεως.

Αυτό έπραξε ο μέγας Μάξιμος ο Ομολογητής όταν ΟΛΑ τα Πατριαρχεία του καιρού του, είχαν μολυνθεί απο την αίρεση, και οι δήθεν παπάδες του καιρού του- για τούτο το ήρεμο σθένος του, που προερχόταν απο βαθιά σοφία και Πίστη και Ελπίδα και Αγάπη Χριστού- μαρτυρικά τον εφόνευσαν...

Εμείς από αυτά τα παραδείγματα συγκινούμαστε και αυτά τα παραδείγματα θα επιθυμούσαμε να ακολουθήσουμε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που ζωοποιεί πάσαν αγαπώσαν την Αλήθειαν, καρδίαν...

Ευανθία η Σαλογραία

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Η Αίρεση βλάπτει σοβαρά την υγεία!



Τα σχόλια που ακολουθούν είναι απο την ιστοσελίδα του Κυπριανού Χριστοδουλίδη
http://kyprianoscy.blogspot.com/search?updated-max=2009-07-29T23%3A45%3A00-07%3A00&max-results=10


Με την ευγενική του άδεια τα παραθέτω.

Ευανθία η Σαλογραία είπε...
To έχω ξαναπεί αλλά δεν θα βαρεθώ να το επαναλαμβάνω, σε όλους εσάς που καλώς μαλλιοτραβιέστε για το θέμα της αίρεσης.
Θα το διατυπώσω, απλά, με τη γήινη λογική της καθημερινής γυναίκας:

Οι άνθρωποι διολισθαίνουν ή και επιμένουν στην αίρεση διότι ΔΕΝ καταλαβαίνουν τι ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ(ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ) έχει η αίρεση στον ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ τους βίο.

Οταν κάποιος αυτή την απορία τους την κάνει...νιανιά, τουτέστιν τους την αναλύσει στο μη περαιτέρω, τότε υπάρχει μια ελπίδα ενδιαφέροντος, για το ζήτημα...
Προς το παρόν, πάντως, εγώ τέτοιον αναλυτή δεν συνάντησα άλλον, απο τον αμερικάνο ψυχίατρο Σκοτ Πεκ -στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του με αναλύσεις και για την αίρεση και με τίτλο Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..
Το να βγαίνουν παπάδες, δεσποτάδες , λαικοί σε άμβωνες και να κραυγάζουν ότι η ΑΙΡΕΣΗ είναι ΚΑΚΟ, χωρίς να μου ΕΞΗΓΟΥΝΕ ΚΑΤΑΛΕΠΤΩΣ, τις ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ επιπτώσεις της, στον καθημερινό μου βίο και στις σχέσεις μου με τον εαυτό μου και τους άλλους, ε σου λέω ότι μου είναι ΑΔΙΑΦΟΡΟ.
Και στο δηλώνει πρόσωπο που έχει μεγάλο αγώνα αντιαιρετικό στη ζωή του, και όχι κάποιος κακοπροαίρετος.
Ομως αυτούς που φ α ί ν ο ν τ α ι κακοπροαίρετοι, προσωπικά, τους κατανοώ
α π ο λ ύ τ ω ς!

28 Ιούλιος 2009 10:14 μμ

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Σαλογραία : Οι άνθρωποι διολισθαίνουν ή και επιμένουν στην αίρεση διότι ΔΕΝ καταλαβαίνουν τι επιπτώσεις έχει η αίρεση στον ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ τους βίο.

Ε,τότε,αφού δεν το λες εσύ ας το γράψω εγώ. Οι επιπτώσεις είναι να γίνουμε από κοινωνία ανθρώπων,κοινωνία της ζούγκλας. Και όταν μας βρίσκει το κακό,να παρακαλούμε το Θεό να βρει το κακό - χειρότερο από το δικό μας - κάποιο συνάνθρωπό μας για, να ζήσουμε εμείς κι εκείνος να φύγει με την ευλογία του Κυρίου.

Αυτή είναι η μια περίπτωση,για εκείνους που βάζουν στη ζωή τους μέσα τη φαντασία του Θεού. Στην άλλη περίπτωση όπου φαντασιώσεις δεν έχουμε,ο άνθρωπος που είναι ανίκανος να γευθεί τις ηδονές τις ζωής (: να ζει για τη ζωή) και δεν φαίνεται να έχει "αρτίωση" των ψυχοσωματικών του λειτουργιών,είναι καλύτερο να παραδίδει στη ζωή (:στους γιατρούς) τα όργανα, που πλέον του είναι άχρηστα. Κι έτσι, να επιστρέφει στην "αφάνταστη" άψυχη συμπαντική σκόνη.Όθεν και προήλθε.

Όπως καταλαβαίνεις,είτε με φαντασία είτε χωρίς φαντασία,το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Στη μεν πρώτη περίπτωση ο φανταζόμενος Θεός σκοτώνει έναν άνθρωπο για να ζήσει ένας άλλος,στη δεύτερη δε περίπτωση, η ζωή σκοτώνει έναν ανίσχυρο για να ζήσει ένας ισχυρότερος,σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής επιλογής.
Ζούγκλα η υπόθεση μ΄ άλλα λόγια.

28 Ιούλιος 2009 11:53 μμ

Σαλογραια είπε...
Θέλω πιο συγκεκριμένες τοποθετήσεις.
Ας πούμε τι θα πάθω αν πιστεύω ότι ο Χριστός ήταν Κτίσμα και όχι το Δεύτερο πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος;
Τι θα πάθω αν υιοθετήσω το Φιλιόκβε; Συγκεκριμένα! Οχι αόριστα, του στυλ θα γίνουμε κακοι άνθρωποι. Αυτό δεν πείθει τους νέους, ούτε τους κουλτουριάρηδες...γέρους!

29 Ιούλιος 2009 12:15 πμ

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Θα ξαναγίνεις ειδωλολάτρης,αν το θέλεις πιο "λιανά".Μη μου γράψεις πάλι για περισσότερο συγκεκριμένη απάντηση.

29 Ιούλιος 2009 12:19 πμ

Σαλογραια είπε...
Δεν είναι αρκετά καλή αυτή η απάντηση για τους νέους ανθρώπους.
Δεν πείθονται με αοριστολογίες.
Θέλουν συγκεκριμένα πράγματα.
Η Θεολογία δεν είναι μπουλσιτάρισμα όπως η Φιλολογία
(και ας με συχωρέσουν κάποιοι θιγόμενοι παλιο φιλόλογοι που έλεγε και κάποιος κακεντρεχής πεθερός που ξέρω...)

Η θεολογία είναι ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ με εξαιρετικά συγκεκριμένες πρακτικές όπως και η ιατρική.
Οι νέοι θέλουν, Ονόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα, αλλιώς σου λένε: Τσάγιααα!

29 Ιούλιος 2009 2:38 πμ

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Σαλογραία :Η θεολογία είναι ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ με εξαιρετικά συγκεκριμένες πρακτικές όπως και η ιατρική.
Οι νέοι θέλουν, Ονόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα, αλλισειώς σου λένε: Τσάγιααα!

Σωστά.Εμείς δεν πίνουμε τσάγια.Στην εκκλησία πηγαίνουμε,εξομολογούμαστε και κοινωνούμε. Τον πρακτικό μας βιο τους δείχνουμε και παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να τα φωτίσει και τη μεσιτεία της Παναγίας και των αγίων επικαλούμαστε. Αυτά είναι τα ονόματα,οι διευθύνσεις και η θεραπευτική αγωγή.

29 Ιούλιος 2009 3:13 πμ

Σαλογραια είπε...
Προσωπικά, πίνω και τσάγια!:-)
Ειδικά προτιμώ αυτό με το άρωμα αμύγδαλου που δυστυχώς μόνο στην Αμερική το έχω πετύχει και έκτοτε με κυνηγάει η μακρινή υπέροχή του ανάμνηση..
Πάνω σε αυτό που λές ότι τους δείχνουμε τον πρακτικό μας βίο, σου λέω ότι δεν επαρκεί, διότι τι είναι ο πρακτικός βίος;
Μια εξωτερική εικόνα.
Ε, λοιπόν, αυτή την εικόνα που μπορεί κάποιος να την θεμελιώνει με εσωτερικές θυσίες μεγάλες, με προθέσεις υπέροχες, την παίρνει ο εξωτερικός παρατηρητής-ο κάθε επηρμένος νεαρούλης-και την αναπλαισιώνει σε ένα τόσο κακό πλαίσιο
ε ρ μ η ν ε ί α ς των προθέσεων του δρώντος υποκειμένου, που σπάει τα κόκκαλα(του δρώντος υποκειμένου)
Ζούμε στην εποχή των Αντι-Λόγων, δεν το χεις καταλάβει;
Κάποτε τα λόγια ήταν λίγα και πολύτιμα σαν μαργαριτάρια.
Τώρα τα λόγια γίναν πολλά σαν πέρλες ψεύτικες που τις πουλάνε γύφτοι στα παζάρια του κόσμου.
Και αυτό ειναι Πόλεμος μέγας για την ψυχή την ευαίσθητη, που έχει απολέσει πια , όλα τα ανθρώπινα στηρίγματά της.
Κοίτα γύρω σου.
Δε βλέπεις τι γίνεται;
Τα παιδιά σου σε καταβαραθρώνουν.
Οι φίλοι σε προδίδουν.
Οι παπάδες σε σταυρώνουν με το κεφάλι ανάποδα και επιχαίρουν.
Ευτυχώς που μας υποστηρίζει ακόμα ο Υπομονετικός, ο Ανεξίκακος Κύριος, ο Αναστημένος μοναδικός μας φίλος και λυτρωτής μας, αυτός που θα κρίνει τα έργα και τα λόγια και τους λογισμούς μας στο τέλος του Χρόνου και όχι νωρίτερα...

29 Ιούλιος 2009 3:26 πμ

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Τα λόγια μου είπες δεν αρκούν.Τώρα μου γράφεις ότι και ο πρακτικός βίος κι αυτός δεν φτάνει.Αλλά μην ξεχνάς ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αυτεξούσιο.Εμείς ας κάνουμε αυτά που μπορούμε και από κει και,πέρα ο καθένας τη δική "καλήν απολογία" ας προετοιμάζει.

29 Ιούλιος 2009 3:36 πμ

Σαλογραια είπε...
Ναι.
Κάποτε έπρεπε ο καθένας να είναι αγαθός και τίμιος και για την κοινωνία και για την κοινότητα.
Θυμάσαι που όταν ήμασταν μικροί, αδυνατούληδες και χαζοί, μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι εκείνη την τρομερή φράση:

-ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;!

Τροχοπέδη ο λόγος για πολλούς και πολλά, πράγματι.

Τώρα, τα πράγματα είναι σε πλήρη αντιστροφή.

-Μακάρι να πει ο κόσμος!

Και όσο πιο κακά και σκανδαλιστικά πεί ο κόσμος, τόσο πιο πολλά εγκόσμια κέρδη θα μαζευτούν απο τους δημιουργούντες το σκάνδαλο.

Νομίζω ότι ζούμε σε καιρούς χειρότερους απο την εποχή του Νώε, τη διαπίστωση την ακούω και απο πολύ νέα παιδιά και εντυπωσιάζομαι διότι σημαίνει ότι αγγίζει αυτό που λέμε αντικειμενική εκτίμηση των γεγονότων...

Θεωρώ-δεν θα κουραστώ να το δηλώνω- ότι είμαστε σε καιρούς χειρότερους απο τους καιρούς του Νώε, διότι τότε δεν είχε έρθει ο Κύριος, δεν είχαν ακούσει, δεν είχαν δει το Μεγαλείο της Ορθής Πίστεως, οι άνθρωποι.

Και τότε, το πλήθος των πιστών, ήταν ως πρόβατο μη έχον ποιμένα.

Και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Σπρωγμένη η Ιστορία του Γένους των ανθρώπων, σε ζοφερά άκρα- που δεν ξέρω αν ξαναπαρουσιάστηκαν στο διάβα του Χρόνου.

Επιμένω ότι ο Πειρασμός της Παγκόσμιας Θέασης των Πραγμάτων ότι ειναι ο μεγαλύτερος πειρασμός που αντιμετώπισαν ποτέ οι ψυχές.

Και πλέον, ο καθένας είναι ό,τι είναι και απολογείται μ ο ν ά χ α στο Θεό και στη συνείδησή του.

Το βιώνεις και συ κάθε μέρα.
Οχι μόνο δεν θα σου πει κανείς μπράβο για την όποια εντιμοτητά σου, αλλά θα σε προσφωνήσει ευθέως και ως χαζό και ως βλάκα.

Εξέλιπον εν Ματαιότητι αι ημέραι ημών...ο δε Υπομείνας εις Τέλος, ούτος και σωθήσεται!

29 Ιούλιος 2009 4:04 πμ

Σαλογραια είπε...
Φυλλομέτρησα σήμερα το βιβλίο σου για τις μεταμοσχεύσεις.

Θεωρώ ότι θα έπρεπε να διαβαστεί απο ΟΛΟΥΣ.

Θα το μελετήσω εκτενώς.

Συγχαρητήρια για το σθένος σου.

Συγχαρητήρια πάλιν και πολλάκις.

Πολλάκις επολέμησάν σε εκ νεότητός σου αλλά δεν ηδυνήθησαν να σε καταβάλουν...

Σε ενισχύει ο Κύριος των Δυνάμεων.

Είναι μαζί σου...
Πάντα θα είναι...

5 Αύγουστος 2009 6:24 πμ

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Ευχαριστώ πολύ.Τα περισσότερα δεν είναι δικά μου.Πιστή αντιγραφή προσπάθησα να κάνω.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Αφιερωμένο στη Δέσποινα- Μοναξιά δεν υπάρχει...


(Στη φωτό ο ΜάριοςΠέτρου Κουτσούκος , φοιτητής στη Γαλλική Φιλολογία της Αθήνας )

Μοναξιά δεν υπάρχει

Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος
σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια του.
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο
σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα ανώνυμο
έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,
που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,
εκεί που βαστώντας το μαστό της μητέρας του
μ'ανοιγμένα τα δυο μακάρια χειλάκια του
κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν υπάρχει

Νικηφόρος Βρεττάκος

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Πίστις, Ελπίς, Αγάπη, μείζων δε τούτων η Αγάπη...


Μου έλεγες, αγαπημένο μου:
-Δεν είμαι απαισιόδοξος.
Είμαι απλά ρεαλιστής και βλέπω τα πράγματα πόσο χάλια είναι.

Θα διαφωνήσω μαζί σου.

-Ευτυχώς, κανείς απο μας, κανένας άνθρωπος δεν βλέπει ποτέ τα πράγματα όπως επί της ουσίας είναι.
Τα πράγματα τα βλέπουμε πάντα μέσα απο κάποια φίλτρα είτε σωματικών αισθήσεων, είτε επιστημονικών συσκευών.

Εκείνος ο λόγος του μεγάλου Απόστολου ότι παρατηρούμε τα γεγονότα σαν μέσα από ένα καθρέφτη, θαμπά και ακαθόριστα ώστε να μας μένουν πολλά ασαφή και αμέτρητες άλυτες απορίες να μας ταλανίζουν, και ότι μόνο όταν θα φύγουμε απο αυτή τη ζωή, θα αποκτήσουμε την αληθινή γνώση, την αληθινή φώτιση, έχει απόλυτη ισχύ:

Βλέπομεν γάρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.
(Α Κορινθ.κεφ.ΙΓ, στ.12)

Ανέφικτη η τέλεια γνώση, όσο ζούμε.

Ανέφικτη η αλάνθαστη κρίση, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους.


Ανέφικτη, επειδή η αλάνθαστη κρίση προυποθέτει το πλήρωμα της πληροφορίας.
Και κανείς άνθρωπος, όσο σοφός και νάναι, όσο τεχνοκράτης και νά ναι, αυτό το πλήρωμα της πληροφορίας δεν θα είναι σε θέση να το διαθέσει.

Με το λυκόφως της πλάνης παλεύουν και οι πιο φωτισμένοι.

Το μόνο που μας συνιστά ως ασφαλή Οδό, ο μέγας Απόστολος είναι η εκζήτηση-εν Αγίω Πνεύματι- των αρετών της Πίστης, Ελπίδος και Αγάπης, δια των οποίων αναδημιουργείται το Σύμπαν και περικρατείται η Γη μέσα στο Χάος...

Και καταλήγει ο μέγας Παύλος:
Νυνί δε μένει Πίστις, Ελπίς, Αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων, η Αγάπη...
( Α Κορινθίους ΙΓ κεφ. στίχ.13)



Ας παρακαλέσουμε να μας χαριστεί μια σταγόνα, έστω, αυτής της Αγάπης...

Ευανθία η Σαλογραία

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Η ζωοποιός άμμος -Ν.Βρεττάκος


Η ζωοποιός άμμος

Αυτό που ονειρεύτηκα ήταν να μεταβάλω
την ερημία μου.Έτσι που στο τέλος ένας κήπος ζωής
να εξακτινώνεται μεσ'απ'το βάθος της άμμου
(κι ας νομίζει κανείς πως η άμμος είναι ένα τίποτα)
Θάταν ωραίο αυτοί που θα έρχονται από το μέλλον,
δαρμένοι από τον άνεμο, καμένοι από τον ήλιο,
και θάχουν ανάγκη από σκέπη , ν'ακούν
από μακριά το νερό κι όταν φτάνουν
να καλύπτονται από τα δέντρα

Νικηφόρος Βρεττάκος

Φωτιά ή αλλιώς..Ρε ...βγάλε και τα δύο τα μάτια!


Πήγα κάτω στο χωριό για το μνημόσυνο της μανούλας μου.

Με την ευκαιρία, ο πατέρας μου θυμήθηκε τα νιάτα του και ένα νεαρό τότε τριανταπεντάχρονο αψύ και οργίλο τύπο, που έβγαινε κάθε τόσο στην πλατεία του χωριού, κοίταγε προκλητικά προς τον Ουρανό και φώναζε με άφατη κακία:
- ΡΕ Θεέ!
Είσαι ανύπαρκτος!
Δεν υπάρχεις, ΡΕ!
Αν υπάρχεις, ΡΕ, δείξε μου τη δύναμή Σου, και βγάλε μου τα δυο μάτια!

Τον ακούγανε οι γύρω, τον άκουγε και ο πατέρας μου, όλωνών, η τρίχα τους σηκωνότανε κάγκελο!

Λοιπόν,φίλε μου, δεν πέρασε πολύς καιρός απο την κολασμένη ύβρη του Καραφωτιά-έτσι τον λέγανε, όνομα και πράμα ο μακαρίτης- ξυπνάει, ο έρμος, ένα πρωί, και ήτανε τυφλός και απο τα δύο του μάτια!

Ένα μήνα μετά την τύφλωση, -κανείς δεν έμαθε απο τι- ξαφνικά, πέθανε!

Την έλεγε την ιστορία ο πατέρας μου, σταυροκοπιόταν και δάκρυζε...

Ευανθία η Σαλογραία

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Μέρα με μουντό φως...


Είναι κάποια γεγονότα, στη ζωή του καθενός μας, μοναδικά.
Τότε χρειαζόμαστε την αγάπη των δικών μας ανθρώπων, 
μπορεί να μας παρηγορήσει ακόμα μια ματιά φιλική
- των ξένων που μας προσπερνάνε στο δρόμο.

Γιατί δε βρισκόμαστε σε εγρήγορση;
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε του όποιου πλησίον, τον πόνο;

Γιατί τον αφήνουμε έρημο στη χαρά του
και πιο έρημο ακόμα, στη λύπη του;

Η ψυχή μου, ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω...

Ευανθία η Σαλογραία

Ο ρεαλισμός ο Ορθόδοξος...


Και τι εννοώ μιλώντας για ρεαλισμό, ρεαλιστή, ρεαλιστικό;
Είναι απλό.
Αναφερόμενη σε αυτές τις έννοιες, αναφέρομαι στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όπως χειροπιαστά, δια των αισθήσεων και των εργαλείων της Επιστήμης μπορούμε να τη συλλάβουμε...
Η Πραγματικότητα είναι μια άλλη έκφανση της Α-Λήθειας.
Εκείνου που δεν μπορεί να πέσει στη Λήθη ποτέ, διότι όντως υπάρχει, υφίσταται ως γεγονός, στη ζωή μου και στο σύμπαν..
Και σωστά είπε ο φίλος μου ο Κυπριανός.
Υπάρχουν μικρές και μεγάλες Αλήθειες.
Η Μεγάλη Αληθεια είναι το Πρόσωπο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Εγώ είμι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή, είναι γραμμένο...
<Είμαι η Οδός>, σημαίνει, είμαι το έδαφος της Πραγματικότητας.
<Είμαι η Αλήθεια> σημαίνει αυτή την πραγματικότητα, όσο και να βυθιστείτε σε εικονικές, αποχαυνωτικές πραγματικότητες κάποια στιγμή θα την δείτε να ξεπροβάλλει μπροστά σας.
<Είμαι η Ζωή>, σημαίνει έχω τη νίκη ενάντια στο Θάνατο της σαρκός και του Πνεύματος, και μαζί μου, περνάτε στην Ουράνια Βασιλεία δια μέσου της Πύλης που είναι η σάρκα την οποία, μού δώρισε η Παναγία Μητέρα μου, και την οποία Αφθαρτοποιημένη Σάρκα,την δανείζω μυστικά και αγαπητικά, σε όσους επιθυμούν να ενωθούν μαζί μου, μέσα από το Μυστήριο της Θείας Μετάληψης...
Εκεί, όσοι με αγαπούν, γίνονται σύναιμοι και όμαιμοι με μένα τον Πρωτότοκο Υιό του Ουρανίου Πατρός, εν Αγίω Πνεύματι και μυστικά, αφθαρτοποιούνται...

Σαλογραία