Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Γιατί ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής, έκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πατριάρχη Κωσταντινουπόλεως


http://salograia.blogspot.com/2010/07/blog-post_24.html
..............................................................
Αγαπημένο μου
πριν φύγουμε για διακοπές και σύ και γω...

-που λέει ο λόγος, "διακοπές",  διότι...δεν το βλέπω να πάω πουθενά
- "εντός και επί τα αυτά", με βλέπω τη γραία- που να τρέχω τώραααα-
λεφτά ΔΕΝ  υπάρχουν Γιώργο μου -

σου παραθέτω κάποια βιογραφικά και  λίγους στίχους από το βίο του  Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή.

Είναι η Ομολογία του, στους αιρετικούς  που τον δίωκαν  με δαιμονικό  μίσος
και του έκοψαν και τη γλώσσα, παρακαλώ, μάλιστα μάλιστα!
και το δεξί του αγιασμένο  χεράκι
ώστε να μη μπορεί να γράφει τους  Θεολογικούς, Ορθοδοξότατους και  σοφότατους λόγους.

Τον καταδίωξαν με απίστευτο φθόνο και κακία απερινόητη, πλην, αυτούς δεν τους θυμάται πια κανείς, ενώ τον αγιώτατο Μάξιμο, γεραίρει και τιμά ο Κύριος Ιησούς Χριστός -"η Χώρα των Ζώντων".

Ο όσιος Μάξιμος  γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από αριστοκρατική οικογένεια το 580 μ.Χ.
Υπήρξε σοφότατος  και πεπαιδευμένος και διετέλεσε και σύμβουλος  του Βασιλέως μέχρι που εγκατέλειψε τα εγκόσμια επιλέγοντας  τον μοναχικό-αγγελικό βίο.

Διαβάζουμε:
"Μεταβάς εις Ρώμην ανεμίχθη εις την υπό τον Πάπα Ρώμης Μαρτίνον Α΄ (649-655) συγκληθείσαν σύνοδον του Λατερανού (649), η οποία αποφαστικώς κατεδίκασε τον Μονοθελητισμόν, ως αίρεσιν αρνουμένην την ύπαρξιν  της ανθρωπίνης  εν Χριστώ θελήσεως και ανεθεμάτισε τον Κώσταντος "Τύπον".

Ο αυτοκράτωρ αντέδρασε δυναμικώς  εξορίσας τον Μαρτίνον εις Χερσώνα , όπου και το 655 απεβίωσεν.

Ο δε Μάξιμος κατεδικάσθη παρά της συγκλήτου και εστάλη εξορίαν εις Βιζύην της Θράκης.

Εν έτος αργότερον κατεδικάσθη εκ νέου διότι δεν επείσθη εις τας του Πατριάρχου Κων/Πολεως Πέτρου (654-666) και της αυλής απαιτήσεις, να δεχτεί συμβιβαστικήν τινα λύσιν , υποστηρίζουσαν διθελητισμόν και μονοθελητισμόν εν Χριστώ.

 Όθεν(ο Άγιος Μάξιμος) ανεθεματίσθη μετά των δύο μαθητών αυτού  Αναστασίων και  εις Λαζίαν εξορίσθη του Ευξείνου Πόντου.

Απέκοψαν δε οι αιρετικοί χριστιανοί την γλώσσαν και την δεξιάν αυτού(του Μαξίμου) χείραν.


Ως δε ο ιερός Νικόδημος αναφέρει, η μελίρρυτος αυτού γλώσσα θαυματουργικώς αποκατεστάθη υγιής και ωμίλει καθαρώς έως του θανάτου  αυτού, εις το εν Αλανία Κάστρον Χίμαρις , κατά το 662 μ.Χ έτος".

Στον καιρό του Αγίου Μαξίμου  ό λ α  τα Πατριαρχεία είχαν πέσει στην αίρεση του Μονοθελητισμού.

Ορθοτομούσε το λόγο της Αληθείας μόνο ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με μια χούφτα πιστά πνευματικά του τέκνα- μαθητές του.

Επειδή ήταν και μορφωμένος κατά κόσμον , αγαπημένο μου, και επειδή είχε και την Χάρη, του αγιωτάτου βίου, οι αιρετικοί χριστιανοί,  είχαν φρυάξει,  που δεν τους ακολουθούσε στην αίρεση.


Τους έλεγχε, το μεγάλο του πνευματικό κύρος, γι αυτό και τον εξόρισαν και τον μαστίγωσαν
(οι λέξεις είναι πολύ φτωχές, δεν αποδίδουν την οδύνη του αδαμάντινου Μάξιμου)   και τον ακρωτηρίασαν- από δαιμονικό μίσος, υποκινούμενοι- οι εν Χριστώ "αδελφοί" του.

Πλην, ο Αγιώτατος Μάξιμος (με ωμεγα το -ωτατος, παρακαλώ,  δεν αντέχω να το γράψω με ο μικρόν διοτι ήταν ωωωωμέγας ο Μάξιμος)  άντεξε- νικηφόρα.

Όμως..όπως σχολιάζει  ένας... πανεπιστήμων  φίλος- που δεν είναι και του κατηχητικού:

"Το κατεστημένο του ιερατείου, ουδέποτε συγχώρησε στον Μάξιμο το ότι έλεγξε τους..προισταμένους του-( κοτζαμάν  Πατριάρχες) και ένεκεν τούτου,  στο διάβα των αιώνων, ελάχιστες εκκλησίες κτίστηκαν προς τιμήν  του  Μαξίμου.


"Αν και απλός μοναχός για εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της ορθόδοξης πίστης.

O μεγάλος αυτός άγιος της Εκκλησίας φέρει τον τίτλο του Ομολογητή γιατί

 όταν ομολογούσε τις δύο θελήσεις του Χριστού ΔΕΝ  υπήρχε κανείς επί της γής για να "εκφράσει την πίστη του, ομού μετ’ αυτού"

 και έτσι αναγκάστηκε να ομολογήσει με τους πεθαμένους, τους νεκρούς, τους όντως ζώντες εν Χριστώ αγίους της Εκκλησίας Τον καιρό της αντίστασης, στη φυλακή και στην εξορία, "η τύχη της Χριστολογίας εξαρτήθηκε από την άκαμπτη σταθερότητα ενός ανθρώπου μονάχα".

(H. U. VON BALTAHASAR, op. C. σ. 32) Από την Εισαγωγή του π. Δ. Στανιλοάε στη ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ)

http://www.romanity.org/htm/00_ag_max.htm".

(Διαβάζοντας τα ανωτέρω κατανοούμε ίσως -κάπως- το "γιατί" οι άνθρωποι του Σκότους, θα αγωνιστούν σήμερα-πιο άγρια από όποια  περασμένη εποχή- να εξαφανίσουν από προσώπου γης,
με παν  μέσον, τους Ορθόδοξους που ακολουθούν το παράδειγμα του Αγίου Μαξίμου.


Δίδονται εντολές "άνωθεν" για πλήρη εξόντωση και συκοφαντία, όποιου δεν πάει με το ρεύμα της αίρεσης.
Δεν είναι συνωμοσιολογία. 
Το βλέπουμε, να συμβαίνει.
Τρέμουν.
Φοβούνται μήπως μείνει -έστω και  ένας- Ορθόδοξος.


Έστω και ένας αληθινός Ορθόδοξος, μεγάλη φλόγα Ορθόδοξης Πίστης, μπορεί,
πάλι, στην Οικουμένη  ν' ανάψει. 

Όμως, το Πνεύμα το Άγιο,
πάντα θα βρίσκει μια απλή και  καθαρή ανθρώπινη καρδιά
που θα Του προσφέρει Ανάπαυση.

Η αήττητος δύναμη του Τιμίου Σταυρού,
θα σχίζει πάντα το καταπέτασμα της Ιστορίας, στα δύο.

Και πάντα κάποιοι, 

 -όπως γράφει  κι  ο Διονύσιος Σολωμός  των Ελεύθερων Πολιορκημένων-
είν' έτοιμοι "

στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν,

Εκείθε με τους Αδελφούς, εδώθε με το χάρο")
...............................................................................................................................................

Στη συνέχεια,  θα παραθέσω το κείμενο όπως καταγράφεται στην Πατρολογία του Migne, επειδή πιστεύω, ότι η αληθινή και όχι η υποκριτική τιμή του Μάρτυρος και Ομολογητού, είναι η Μίμηση του Μάρτυρος.

Ας έχει η τίμια  ψυχή σου, τις πρεσβείες του.
.................................................................................................................................................
....................................................................................................................
Ρώτησαν, λοιπόν. οι Διώκτες, ιερείς και απεσταλμένοι του Πατριάρχη Κωσταντινουπόλεως,  τον Αγιώτατο Μάξιμο:

-Ου κοινωνείς τω θρόνω Κωνσταντινουπόλεως;

(  Δεν έχεις εκκλησιαστική κοινωνία -και σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως;)

Και είπεν:
-Ου κοινωνώ(όχι, δεν έχω εκκλησιαστική κοινωνία και σχέση)

 καληώρα όπως οι διωκόμενοι Εσφιγμενίτες, έκοψαν την κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως,  από το 1965, μέχρι σήμερα,  για λόγους Πίστεως και Ορθοδοξίας,
δε θέλω να σε κουράσω με περισσότερα, δεν είναι αυτό το θέμα μου, σήμερα.

-Δια ποίαν , ου κοινωνείς, αιτίαν; είπον.

Απεκρίθη, (ο άγιος Μάξιμος ) ότι τας Αγίας Τέσσερας Συνόδους εξέβαλον δια των εν Αλεξανδρεία  γενομένων εννέα κεφαλαίων.
Και δια της εν ταύτη τη πόλει γενομένης παρά Σεργίου Έκθέσεως, και δια τούτο προσεχώς  επί της έκτης Ινδικτιώνος  εκτεθέντος Τύπου.

 Και ότι όπερ εδογμάτισαν δια της Εκθέσεως , δια του Τύπου ηκύρωσαν.

Και καθείλον εαυτούς πολλάκις(και αυτοκαθαιρέθηκαν πολλές φορές)

Οι τοίνυν υφ'εαυτών κατακριθέντες
(αυτοί λοιπόν, που καθαιρέθηκαν μόνοι τους εξ αιτίας της αιρετικής ομολογίας τους)

και υπό των Ρωμαίων(και επίσης καθαιρέθηκαν και από την Εκκλησία της Ρώμης),

και οι μετά ταύτα επί της ογδόης Ινδικτιώνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες,

ποίαν επιτελέσουσιν μυσταγωγίαν, ή ποίον Πνεύμα,τοις παρά των τοιούτων επιτελουμένοις επιφοιτά;
( ποια μυσταγωγία,  λοιπόν, θα επιτελέσουν αυτοί που έπεσαν στην αίρεση ή ποιο Άγιο Πνεύμα επιφοιτά σε αυτούς που ιεροπρακτούν  με αυτόν τον τρόπο ;)


Και λέγουσιν αυτώ:
(μια ερώτηση που και σήμερα την κάνουν με οργή  και χλευασμό οι μοντερνιστές χριστιανοί, αιρετικοί ή αιρετίζοντες,  προς τους Ορθόδοξους:)

-Συ μόνος σώζη, και πάντες απόλλυνται;

(Εσύ μόνος θα σωθείς και όλοι οι άλλοι θα χαθούν;)
Και είπεν(στους Διώκτες του, ο Άγιος Μάξιμος):

-Ουδένα κατέκρινον   οι τρείς Παίδες, μη προσκυνήσαντες τη εικόνι
πάντων ανθρώπων προσκυνούντων(ενώ την προσκυνούσαν πάντες οι άνθρωποι).
Ου γαρ εσκόπουν (διότι δεν πρόσεχαν)
τα των άλλων,(τι έκαναν οι άλλοι)
αλλ'εσκόπουν (φρόντιζαν )
όπως αν αυτοί μη εκπέσωσι της αληθούς ευσεβείας

( πώς  αυτοί οι ίδιοι- οι Τρείς Παίδες, δηλαδή-  δεν θα ξεπέσουν από την αληθινή ευσέβεια).

Ούτω (έτσι) και Δανιήλ βληθείς εις τον λάκκον των λεόντων,
 ου κατέκρινεν τινά (δεν κατέκρινε κάποιον)

 των μη προσευξαμένων τω Θεώ(από αυτούς που δεν προσευχήθηκαν στο Θεό)
-κατά το θέσπισμα Δαρείου - (σύμφωνα με την διαταγή του Δαρείου)
αλλά το ίδιον εσκόπησεν
(αλλά κοίταγε τι θα πράξει ο ίδιος, πώς δηλαδή, ο ίδιος,  δεν θα παραβεί το Θέλημα του Θεού)

Και είλετο(προτίμησε) αποθανείν (να πεθάνει)και μη παραπεσείν τω Θεώ(παρά να αμαρτήσει ενώπιον του Θεού)
και , υπό της ιδίας μαστιγωθήναι συνειδήσεως( και να μαστιγώνεται από τη δική του συνείδηση)
επί τη παραβάσει( εξ αιτίας της παράβασης ) των φύσει νομίμων.

Καμέ ουν( και μένα, λοιπόν) 
 μη δω ο Θεός(να μην επιτρέψει  ο Θεός)
 κατακρίναι τινά, (να κατακρίνω οποιονδήποτε)
ή ειπείν(ή να πω)
 ότι εγώ μόνος σώζομαι.

Αιρούμαι δε αποθανείν( προτιμώ δε να πεθάνω)

 ή θρόησιν έχειν περί το συνειδός
(παρά να έχω ταραχή  στη συνείδηση )

ότι περί την εις Θεόν πίστιν
 παρεσφάλην,
καθ' οιονδήποτε τρόπο

(ότι έσφαλα γύρω από την πίστη -την προς τον Θεό- κατά οποιονδήποτε τρόπο)

.....Το Πνεύμα το Άγιον δια του Αποστόλου, και αγγέλους αναθεματίζει,
 παρά το κήρυγμα τι νομοθετούντας
(εφόσον  νομοθετούν αντίθετα με το κήρυγμα των Αποστόλων).

(PG Μigne 90,120,121)
...............................................................................................................................................................
..................................................................................................................................................................
..................................................................................................................................................................
Κάθε φορά που διαβάζω αυτή την Ομολογία,
οι σκέψεις  και  τα συναισθήματά μου
δ ε ν περιγράφονται.

Τι σχέση έχουμε σήμερα εμείς, οι χριστιανοί του γλυκού νερού, με αυτούς
 τους Πνευματικούς Γίγαντες;

Δεν περιμένω να μου απαντήσεις.
Ούτε και θέλω.

Καλό ξημέρωμα, λατρεμένο μου

Σαλογραία
.....................................................................................................................................




"Ζων γαρ  ο λόγος του Θεού και ενεργής
 και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον
και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος,
 αρμών τε και μυελών,
και κριτικός ενθυμήσεων
και εννοιών καρδίας,

και ουκ  έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού,
πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα  τοις οφθαλμοίς αυτού,

προς όν ημίν ο λόγος
(προς τον οποίον μια μέρα και μεις θα λογοδοτήσουμε)

Έχοντες ούν αρχιερέα μέγαν διεληληθότα  τους ουρανούς,
Ιησούν τον υιόν του Θεού,

κ ρ α τ ώ μ ε ν  της  Ο μ ο λ ο γ ί  α ς .

(Προς Εβραίους κεφ. δ στ.12-14)
...........................................................................................................................

................................................................................................................................
..........................................................................................................

............................................................................................................................................................

Να φύγω

αφήνοντας πίσω μου ένα λιβάδι μ'απίθανα χρώματα,
έτσι που να μπορείτε να έχετε όλοι σας

ένα μπουκέτο καλωσύνης στο τραπέζι σας

έτσι που να χει ο Χριστός  δυο λουλούδια στα χέρια Του
την Κυριακή που θα τον βγάλει η μητέρα Του
να τον φωτογραφίσει με τους ψαράδες

Νικηφόρος Βρεττάκος
....................................................................................................................................

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Για το Φαίδωνα-Το περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας (επανάληψη)


Περιστεράκι μου, την ξέρεις την τολμηρή την ερώτηση που έθεταν πριν χρόνια, κάποιοι αρκουδόμαγκες:

-Τι είναι αυτό που βρίσκεται πίσω σου, είναι μαύρο, και κρατάει μαστίγιο;
-Πολύ αλλόκοτο ακούγεται, πες το, δεν το βρίσκω, να το πάρει το ποτάμι!

-Αχαχα! ...λοιπόν το μαύρο, που είναι πίσω σου, και κρατάει και μαστίγιο ...είναι η ...λαλακία
που σε δέρνει!

- Πιφ! εξυπνάδες!

Αηδίες! Εμένα δε με δέρνει τίποτα, εσύ είσαι απλώς για τα πανηγύρια, θεόμουρλη, γριά ασυμμάζευτη...

-Μη βρίζεις, λατρεμένο, μη βρίζεις, χαίρονται οι δαιμόνοι , και μου θυμίζεις τη μακαρίτισσα...ασε να σου αναλύσω, άκουσον μεν, πάταξον δε(ν)......

Ποία, λέγω, ήτο η κύρια ...λαλακία που έδερνε την αφεντιά μου;

Η απερίγραπτος ...τοιαύτη και τοσαύτη που με «έδερνε»- και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω- είχε σχέση με την αντίληψη ότι αρκεί να σου εξηγήσω κάτι -το οτιδήποτε- λεκτικά , και εσύ θα το καταλάαααβεις!

Τέτοια κούνια με κούναγε και ροχάααλιζα μακααάρια μες στην καρακοσμάρα μου, η καλτάκα...

-Και δεν ισχύει αυτό, Σαλογραία μου; θα ρωτήσει ίσως η νεαρή Πηνελόπη -που διαβάζει με θρησκευτική αφοσίωση το μπλοκάκι, εμψυχώνοντάς με...

-Ισχύει, λατρεμένο μου, ισχύει για πράγματα με λογικές κατασκευές και δομές, όχι όμως για αναφερόμενα σε συναισθήματα και εμπειρίες ζωής των ανθρώπων.

Ας πούμε, αν σου δώσω ένα μικρό μίξερ και σου πω: έτσι δουλεύει αυτό το μαραφέτι, θα το βάλεις στην πρίζα, θα πατήσεις εκείνο το κουμπάκι, και χιμπατζής να είσαι, και IQ ραδικιού να έχεις, θα το καταλάβεις θα το εφαρμόσεις και θα κάνεις με δαύτο, τη σκορδαλιά που πρέπει να κάνεις, και η ομήγυρη θα γλείφει τα δάχτυλά της...

Αν όμως, προσπαθήσω να σου περιγράψω, πώς ένιωσα όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, εσύ θα το αντιληφθείς ψιλά, εγκεφαλικά, ως μια στεγνή πληροφορία που σου δίδεται- αποκλείεται να το αντιληφθείς βιωματικά διότι δεν έχεις γεννήσει ακόμα και όλη σου η γνώση για γέννες, αναφέρεται μόνο σε ό,τι είδες στο σινεμά ή σε φίλους και σε συγγενείς, πράγμα που ΔΕΝ είναι καθόλου, μα καθόλου- σου τονίζω- το ίδιο...

Αυτά που γράφω σήμερα, grosso modo , σε γενικές γραμμές δηλαδή, τα επαναλάμβαναν και σε μένα, οι μεγαλύτεροι, όταν βρισκόμουν στη δική σου νεαρή ηλικία- νόμιζα ότι κατανοούσα τα σχόλιά τους, νόμιζα λέω- το όρνεον - πλην, την τύφλα μου δεν είχα συλλάβει έως ότου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, καθώς και οι άγιες Γραφές αναφέρουν.

-Τι είναι, πάλι αυτό το πλήρωμα του χρόνου; Με έχεις μπερδέψει!

-Ως πλήρωμα του χρόνου ορίζεται ο καιρός κατά τον οποίο λαμβάνω και γω την ανάλογη εμπειρία και έτσι δια της εμπειρίας και μόνο δια της προσωπικής μου εμπειρίας- σε ένα κάποιο βαθμό- ΚΑΙ τα δικά σου βιώματα, είμαι σε θέση να τα συν-αισθανθώ...να τα ζήσω εντός μου, σαν να είμαι και γω, λιγάκι μέσα στο δικό σου σώμα-δωμάτιο.
Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά επειδή επιθυμώ να το εμπεδώσεις έτι και έτι, θα το ξαναπώ:

Μου αρέσει να παρομοιάζω τον κάθε άνθρωπο- κυρίως λόγω της φύσης του νευρικού του συστήματος- σαν ένα δωμάτιο περίκλειστο.

Το τέλος του δωματίου, βρίσκεται στα όρια των δερματίνων χιτώνων του σώματος.

Όλη η ανθρωπότητα, θα μπορούσε να μοιάζει σαν ένα σύνολο διαρκώς μετακινούμενων δωματίων, εκτεινόμενων στο φαινομενικά ατελεύτητο πεδίο του χωρόχρονου, άλλο κοντινότερα, άλλο πιο μακριά μου.

Οι τοίχοι κάθε δωμάτιου συναποτελούν το ένα έκαστο έμψυχο, ανθρώπινο σώμα.

Το "εγώ" που κατοικεί μές σ' αυτό το σώμα- δωμάτιο είναι η ατομικότητά μας, η μοναδική συνειδητότητα του προσώπου, που δια του εγκεφάλου εκφράζεται ποικιλότροπα.

Τα έπιπλα και τα αντικείμενα που διαθέτει αυτό το δωμάτιο, απεικονίζουν τις ε μ π ε ι ρ ί ε ς μας.

Κανένα "εγώ"
- ποτέ των ποτών όσο ζεί σ' αυτή τη ζωή-
δε βλέπει κατά πρόσωπο το άλλο "εγώ"
το "εγώ" του διπλανού σώματος- δωματίου.

Είμαστε κλειδωμένοι, κατάμονοι, ο καθένας στους δικούς του περιορισμούς και την υπαρξιακή μοναξιά του.
Τα κελλιά μας, δε διαθέτουν οροφή... μόνο ένα κομμάτι ουρανού, μπορεί-αν θέλει-όταν σηκώσει το κεφάλι, να χαρεί ο καθένας.
Απ’ αυτή την ανοιχτή οροφή ακούγονται οι φωνές μας στα άλλα δωμάτια, τα κοντινότερα, και τ' απόμακρα.

Το κάθε «εγώ» μπορεί να ακούσει τη φωνή του διπλανού του «εγώ»- ακούει τη φωνή καθώς εκπέμπεται απ' το δίπλα δωμάτιο...

Αυτά τα περίκλειστα κελλιά της εμπειρίας, βρίσκονται σε αέναη κίνηση, όχι μόνο εν τόπω αλλά και εν χρόνω, όπως ακριβώς και τα σώματα των ανθρώπων.

Συχνά δυο δωμάτια-σώματα, για λίγο, βρίσκονται δίπλα δίπλα συν-χρόνως...

Αν θέλουν οι κάτοικοι που μένουν εντός, πιάνουν επί μακρότερον την κουβέντα,ακούγοντας τη χροιά της φωνής και προσπαθώντας να προσδιορίσουν τις σημασίες των λόγων της.
Τακτικά, δημιουργούνται, μεταξύ των συνομιλούντων ιδιαίτερες φιλίες, οικειότητες.

Τότε, με την περιγραφή της κουβέντας , προσπαθούμε

να φ α ν τ α σ τ ο ύ μ ε τι κουβαλάει ο διπλανός στο κελλί του.
Έχουμε κάνει και τις μύριες -προς τούτο- συμβάσεις πάνω στη γλώσσα.

Μας περιγράφει ας πούμε ο ένοικος Φαίδωνας:

-Εμένα το δικό μου δωμάτιο, ευνοήθηκε με καλή παιδική ηλικία...

-Ξέρω τι είναι η παιδική ηλικία, του απαντώ.

Είναι κάτι σαν κούκλα, σαν μολυβένιο στρατιωτάκι, δεν είναι;
(Ο Φαίδωνας δε με βλέπει... ποτέ δε με βλέπει, ούτε και γω.
Φτιάχνω για τη μορφή του εικόνες με φαντασία.

Το ίδιο και κείνος εξάλλου, για μένα.
Νομίζω ότι είναι ίδιος ο Μπρατ. Εκείνος με κόβει για Αντζελίνα, χιχι...
Μονάχα ο Ουρανός με βλέπει όπως είμαι απ' το ασκεπές περίκλειστο –ολοτρόγυρα- δώμα.
Σωπαίνει.
Ακούει, ο Φαίδωνας, τα λόγια, της φωνής- πάντα μόνο τον ήχο, γραπτό ή προφορικό που καταφέρνω να αρθρώσω ή που του στέλνω με ταχυδρομικά περιστέρια- e -mail ) .
............................................

-Έτσι ακριβώς, απαντάει εκείνος πάλι.
-Α ξέρω τι είναι, αποκρίνομαι με τη σειρά μου, προσπαθώντας να τροφοδοτήσω την επαφή.

Είχα και γω ένα μολυβένιο στρατιώτη, ένα αεροπλανάκι, μια κούκλα, αλλά κάποιος, μου τα πέταξε στο δωμάτιο, σπασμένα.
Ξέρεις τι είν' τα σπασμένα;

-Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος, μουρμουρίζει αμήχανος ο Φαίδωνας.

Είμαι δεκαοχτώ χρονώ και ακόμη δε μου έσπασε τίποτα, δε γνωρίζω...
Θα προσπαθήσω να φ α ν τ α σ τ ώ - αργότερα όμως- τώρα παίζω παιγνίδι με ρόλους- στο κομπιούτερ... το χάρισε ο πατέρας.

-Τι είναι κομπιούτερ; Είμαι παλιάς φιλοσοφικής σχολής, δε μου αρέσουν οι μηχανές, δε συνάντησα κομπιούτερ μέχρι τα σήμερα...

-Δε συνάντησες; κομπιούτερ ...μοιάζει σαν κουτί...κάπως σαν τη ντουλάπα που ξέρω ότι έχεις και συ στο δικό σου δωμάτιο, μονάχα μικρότερο...

-Α κατάλαβα.
Μια μικρή ντουλάπα είναι ο κομπιούτερ...και τι είναι το παίξιμο ρόλων, που παίζεις με τις ώρες σε αυτό το ...κομπιούτερ;

-Να, είναι σαν τα αμέτρητα ρούχα, που ανοίγεις την ντουλάπα και φοράς -πότε το ένα, πότε το άλλο- και έτσι αλλάζεις την όψη σου...
-Α, το εμπέδωσα.
Μην εξηγείς άλλο, μη σε κουράζω...
Ενδιαφέρον παιγνίδι μου φαίνεται...θα ήθελα και γω να το παίξω...
-Να το παίξουμε, αρκεί να σταματήσει το χιόνι...
-Χιόνι;
-Ναι, στην Αλάσκα που μένω χιονίζει τον περισσότερο χρόνο, αντείπε ο Φαίδωνας.
-Α! Ξέρω τι είναι το χιόνι...είναι σαν τα παγάκια που έχω στο ψυγείο μου.
Εδώ στην Αφρική που μένω, δε χιονίζει ποτέ, ο ήλιος μας καίει συνέχεια σχεδόν, αλλά ξέρω τι είναι το χιόνι.
Είδα ταινία με χιόνι τις προάλλες...ένα αεροπλάνο έπεσε στις Άνδεις.
Αυτοί που επέζησαν φάγαν παγωμένους ανθρώπους, ωμούς, και έτσι κατάφεραν, επιβίωσαν.
-Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις. Είσαι κοπέλα έξυπνη με ευρύτητα πνεύματος και με νιώθεις...

-Ναι, σε νιώθω, νομίζω πως είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον.
Τόση κατανόηση δε βρήκα από άλλον, τι λες; παντρευόμαστε;

-Παντρευόμαστε.
................................

Και παντρεύονται.

Και ζούνε βίους παράλληλους στα γειτονικά τους δωμάτια-σώματα.

Επειδή ο έρωτας δημιουργεί ισχυρότατη την ψευδαίσθηση της ταύτισης και της κατανόησης...

Και μετά, ο έρως απ’ τις ορμόνες εξανεμίζεται, η μοναξιά η κουτσοδόντα, των δαιμόνων συνεργούντων τίμιε πάτερ, καγχάζει ίδια εφιαλτικό κάδρο στον τοίχο της μισοσκότεινης κάμαρης.

Κάπως έτσι διεξάγονται οι διάλογοι των πολιτισμένων.

Κάπως έτσι κατανοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Φαίνεται απροσπέλαστο το μυστήριο του είναι μας...

Και βέβαια το Άκτιστο Είναι του Θεού, βρίσκεται κεκρυμμένο απόλυτα στης Αγνωσίας το Γνόφο...

Γι αυτό και η Ταπείνωση- ως δόσιμο αγάπης, ως πλήρες ξέχασμα του εαυτού, Χάρισμα των Αγίων- αποτελεί την υπέρτατη αρετή, το μόνο της Αλαζονείας αντίδοτο...

Γι αυτό έγραφε ο Μπ. Σω, ότι ακόμα και αν διαβάζαμε την πιο λεπτομερή και πολύτομη βιογραφία ανθρώπου και πάλι το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι γνωρίζουμε για κείνον -επί της ουσίας- θα ήταν τα μανικετόκουμπα και της στολής του τα μέρη.

-Ποτέ -επί της ουσίας- άνθρωπος δεν είδε ανθρώπου, το πρόσωπο.


-Και κανενός ανθρώπου- επί της ουσίας- η εμπειρία δεν περιγράφεται.


-Μονάχα με όρους εξαιρετικά σχετικούς και κατά προσέγγιση αποδίδεται.

Και ψηλαφούμε τα γεγονότα, τα σκότη και η μοναξιά μας- ανθρωπίνως- δεν αίρεται.
Μονάχα ο Ουρανός από ψηλά, μας κοιτάζει ευσπλάγχνως.

Σωπαίνει.

Και παρεμβαίνει με την έσχατη διά-κριση.
Και μας απαγορεύει, ρητά, να κρίνουμε την πάντα αόρατη ψυχή του πλησίον.

Διότι, το «εγώ»- πρόσωπο, του πλησίον-
-πάντα να το θυμάσαι και μην τους πιστεύεις τους δαίμονες όταν σου λένε πως «ξέρεις!»-
ποτέ μα ποτέ, πριν τη Συντέλεια δεν θα το δούμε.

Ειρήνευε.

Ειρήνευε, επειδή η Έσχατη Κρίση είναι του Κυρίου η αδιαπραγμάτευτη αρμοδιότητα.

Εκείνος κατέχει την τέλεια πληροφορία, την πλήρη εικόνα, την ζωηφόρο αγάπη,
όταν θα ηχήσουν οι σάλπιγγες, όταν θα πέσουν οι τοίχοι των φυλακών μας,
και όταν όλος ο κόσμος με αιώνια φωτιά θα αλατιστεί

και εν ριπή οφθαλμού, θα γίνει Καινούργιος!

Σαλογραία


Πρώτη ανάρτηση και σχόλια, στο:http://salograia.blogspot.com/2010/09/blog-post_14.html
...................................................................................................................

..........................................................................................................................................................



ΟΙ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ
(επανάληψη)


Περιστεράκι μου,
με θλίβει, που ακόμη, δεν καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα της παρουσίας, Ορθόδοξου
(μακράν εμού οι Ινδουϊστές ...γκουρούδες...α πα πα )
πνευματικού οδηγού δίπλα σου.

Αυτό το κατανοούν μέχρι και οι κοσμικοί ψυχοθεραπευτές οι οποίοι πορεύονται, συμβουλευόμενοι - έκαστος- τον ψυχοθεραπευτή του.

Θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα, όταν -διαβάζοντας κάποτε περί οικογενειοθεραπείας-πληροφορήθηκα την ύπαρξη δ ύ ο ειδικών

που άκουγαν - τα προβλήματα των μελών της οικογένειας - ενώ συνάμα βιντεοσκοπούσαν όλη τη συνεδρία, προκειμένου, μετά το τέλος του επαγγελματικού ραντεβού, να σχολιάσουν πάντα τα λεγόμενα και εκφραζόμενα, σημείο προς σημείο, ώστε να μην παρασυρθούν σε άκρως υποκειμενικές(εξ αιτίας των προσωπικών τους εμπειριών ) ερμηνείες και σχόλια.


Για να το εκφράσω πιο απλά:

Ας πούμε, αν ο ένας ψυχαναλυτής έζησε με γονιό αλκοολικό και του τύχαινε άνθρωπος-στην οικογενειακή ομάδα- με παρόμοιο ιστορικό, ίσως ο θεραπευτής να μπλεκόταν στα νήματα των προσωπικών του πληγωμένων βιωμάτων, και ν' αντιμετώπιζε λανθασμένα, τον έχοντα το πρόβλημα του αλκοολισμού - ασθενή.

Όταν ο θεράπων αντιμετωπίζει εμπαθώς, το θεραπευόμενο, αντί για θεραπεία προκύπτει, καινούργιο μπέρδεμα.

Βοηθάει -λένε - στη διαδικασία της επούλωσης των ψυχικών τραυμάτων , η σχετική αποστασιοποίηση απ' τη μεριά του ψυχολόγου ή ψυχίατρου και η έλλειψη

(είτε θετικής είτε αρνητικής ) προσκολλήσεως απέναντι στο πρόσωπο που επιζητεί, την εσωτερική υγεία και ισορροπία του.

(Πόσοι ειδικοί, τηρούν αυτή την παράμετρο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω).

Η παρουσία, ωστόσο, και δεύτερου ψυχοθεραπευτή στην ομαδική συνεδρία, εξασφαλίζει μια παραπάνω εγγύηση αντικειμενικότητας για την ανεύρεση υγιέστερων λύσεων.

Ο Καρλ Ρότζερς υπήρξε ένας φημισμένος ψυχίατρος, με αυτή την ειδίκευση.
Τελικά, αυτοκτόνησε;
Κάτι τέτοιο, πήρε, χρυσούλι μου, το μισόκουφο αυτάκι μου .

-Αληθεύει;
Αν ναι, τι του χρησίμεψε τόση ψυχολογική γνώση; αναφώνησα

γουρλώνοντας τους χαζούς οφθαλμούς μου.

-Ω ψυχοθεραπευτάαα, θεράπευσον σεαυτόν...και ύστερον έλα να μου ζητάς εμένα εβδομήντα ευρώ την ώρα, προκειμένου να καλμάρεις τα νεύρα μου!

Θα προσπαθήσω, ωστόσο, αγαπημένο μου, μια και μου λες ότι δεν το αντιλαμβάνεσαι το γιατί χρειαζόμαστε επειγόντως πνευματικό οδηγό,

( και αλίμονό μας, αν πορευόμαστε ολομόναχοι ψυχολογικά, μη συμβουλευόμενοι και ζωντανό ανθρωπο κάπου τριγύρω μας- έστω τηλεφωνικώς, έστω ιντερνετικώς, πάει! θα μας κάνει μια χαψιά, η νοερή η Μαρμάγκαααα!)


θα προσπαθήσω, τονίζω, να σου παρουσιάσω ελάχιστες εξηγήσεις περί του σκεπτικού μου, προκειμένου να καταλάβεις την έγνοια μου, για την ψυχική σου εξέλιξη και πορεία.

Σου ζωγράφισα τις προάλλες, μια εικόνα για το περίκλειστο δωμάτιο της εμπειρίας, θυμάσαι;

-Θυμάμαι, κυρά μου, αφαιρεμένο δεν είμαι.!

-Εντάξει, βρε! δε σε είπαμε και μόγγολο, ηρέμησε!

-Μην ακούω "ηρέμησε" μού 'ρχεται να σε δείρωωω!

-Θα με αφήσεις να το τελειώσω αυτό το κομμάτι;

-Εντάξει. Το ράβω. Προχώρα!

.....................................................

Συνειδητοποιήσαμε , λοιπόν, εκ των προηγούμενων αναρτήσεων -και συ και γω- το διατί πάσα κρίση περί την ηθική ποιότητα της ψυχής του πλησίον μας, είναι απαγορευμένη απ' το Άγιο Πνεύμα- που δια στόματος του Κυρίου, εν αφάτω σοφία, προτρέπει:

«Μη κρίνετε!"
Εκείνο που με δυσκόλεψε αφάνταστα περισσότερο, όμως, να το καταλάβω, αναφέρεται στο ότι
απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως, όχι μόνο τον πλησίον
αλλά απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως
κ α ι τον ίδιο τον εαυτόν μου,
όσο και αν φ α ν τ ά ζ ο μ α ι ότι διαθέτω, προς τούτο, όλη την πληροφορία( εκ των ένδον).


Τι θέλω να πώ;
Ας αναφερθώ πάλι στο περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας, για το οποίο σου έκανα λόγο, σε προηγούμενα ραβασάκια .

Αυτό το κελλί-έμψυχο σώμα , στο οποίο είναι φυλακισμένος δια βίου ο καθένας μας, διαθέτει στους τέσσερις τοίχους του- από πάνω ως κάτω- καθρέφτες.

Οι καθρέφτες- από κάποιο ατύχημα Αρχέγονης Πτώσης - προέκυψαν μ' ένα κουσούρι.

Δεν είναι σωστοί καθρέφτες.
Είναι παρα-μορφωτικοί.

Παρα-μορφώνω, σημαίνει δίνω μια παρα-πλήσια μορφή από εκείνη -την αρχική- που η εικόνα μου, έχει.

Κοιτάγεσαι, λοιπόν, στους καθρέφτες του δωμάτιου και κάθε φορά, σου παρουσιάζουν άλλη μορφή για τα μούτρα σου...

Ναι, ναι, είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτή είναι η ισόβια, έως εφιαλτική και επικίνδυνη κατάσταση των εγκλεισμένων...

Οι ψευδαισθήσεις, οι αυταπάτες, ή πλήρης άγνοια της κατάστασης του εαυτού, οι εκ της παραμόρφωσης του καθρέφτη, προερχόμενες...

Κάθε που πέφτει το βλέμμα στους καθρέφτες, παίρνεις άλλη τρομάρα απ’ την εικόνα:

Πότε το κεφάλι γίνεται μακρόστενο σα φίδουκλας, πότε τα μάγουλα απλώνουν και φαίνονται σαν τραπέζι του πινγκ πονγκ, πότε η μύτη μεταμορφώνεται σε ελικοειδές ποτάμι, πότε το στόμα μικραίνει απίστευτα και γίνεται σαν είσοδος μερμηγκοφωλιάς- σχεδόν εξαφανίζεται, ή άλλοτε φουσκώνει- ίδιο με μεγάλη σαμπρέλα στη θάλασσα...

Ο πανύψηλος μπορεί να δει τον εαυτό του, νάνο και ο νάνος μπορεί να δει τον εαυτό του γίγαντα...

Δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, με την παραμικρότερη κίνησή σου- μπροστά τους- η εικόνα αλλάζει... τα σχηματιζόμενα είδωλα -ακόμα και αυτά της επίπλωσης (εμπειρίας σου) στους καθρέφτες παίρνουν άλλα σχέδια(ερμηνείες), συνεχώς αποκωδικοποιεί νοήματα- παραμορφωτικά- το εγώ μας- που συχνότατα εμφανίζονται απειλητικά, κάποτε χαρούμενα, καμια φορά, φαίνονται ως και υπέροχα.

Θυμάσαι στην Ντίσνεϋλαντ- και ας ήσασταν πολύ μικρά- τι πλάκα που κάνατε στο δωμάτιο με τους συγκεκριμένους καθρέφτες;

Αποτελούν, ωστόσο, μεγάλη αιτία άγχους, έρωτα, έπαρσης, ηττοπάθειας, μίσους, φθόνου, απελπισίας, κατάθλιψης, έως και απόπειρας αυτοκτονίας - δηλαδή ανθρώπινης πλανεμένης κρίσης και από-γνωσης - τούτα τα κάτοπτρα.

Υποκειμενικότητα ονομάζουν την παραμόρφωσή τους.

Υποκειμενικότητα...

-Κατέχεις τι είναι, μωρή Σαλογραία, υποκειμενικότητα στην πράξη;
(νταλκάς μεγάλος η πράξη...)
Για πε, να δω αν σε "πιάνω"

Υποκειμενικότητα θα πει...ξεκινώντας από την εξωτερική, χειροπιαστή εικόνα του σώματος:
- Το να είσαι κανονική στα κιλά και ωστόσο, να φαντάζεσαι πως είσαι υπέρβαρη- ένα το κρατούμενο- να σκυλιάζεις να αδυνατίσεις -επειδή αυτές τις αηδίες λέν' τα περιοδικά που διαβάζεις και οι φιλενάδες στο κομμωτήριο- στη συνέχεια, να αρρωσταίνεις απ' την άστοχη δίαιτα- να σου γίνονται "τα νεύρα ένα μάτσο θυμωμένες οχιές" που γράφει και ο μακαρίτης ο Όσκαρ, με αποτέλεσμα να χάνεις την αίσθηση της Α-λήθειας από της ψυχής σου τα μάτια.

Όταν , λοιπόν, στον παραμορφωτικό καθρέφτη της υποκειμενικοτητάς σου,
φ α ν τ ά ζ ε σ α ι ότι είσαι θεόχοντρη- και ας είσαι μια χαρά τσουπωτούλα-

(γνωστότατον ότι στα ανατολικά γεωγραφικά μήκη και πλάτη, τις προτιμάνε τρρρρελά τις τσουπωτούλες, οι άντρες!
Μια διαζευγμένη φιλενάδα, που βρέθηκε στο Ντουμπάι- αφράτη- "έριξε" κοτζαμάν πρίγκιπα- της έκανε πρόταση γάμου, ναι καλέεεε! - ναι! πίστεψέ το- δεν έλεγε ψέματα η γυναίκα, όμως εκείνη αρνήθηκε χριστιανικότατα- τρεις κορούλες δα, περίμεναν στην Ελλάδα τη μάνα τους- που να τρέχει τώρα με τους τσεμπερωμένους σεΊχηδες στις οάσεις...να τους λυγιέται στα τσιφτετέλια και αυτοί να ευφραίνονται...για Όνομααα! )

-Επιτέλους δε γίνεται να διαθέτουμε όλοι τον αυτό ψηλόλιγνο σωματότυπο που έχουν κάτι μοντέλα ρωσίδες- έλεος, έλεος, ζαβαρακατρανέμιααααα!

Και δυστυχώς, άμα πέσεις θύμα της συγκεκριμένης εωσφορικής πλύσης εγκεφάλου, κλειδοστομιάζεσαι....

Σταματάει σε λίγο από νευρική ανορεξία, η έμμηνη ρύση, σταματάει η υγεία , χάνεται η ζωή η πολύτιμη...

(Θε μου Θε μου, δε μας φτάναν οι άλλοι εξαποδοί, πώς εμπαιζόμαστε, πουλάκι μου, οι καλοταϊσμένοι δυτικοί και από δαιμόνια ανορεξίας, την σήμερον τη στιγμή που σε άλλες ηπείρους από πείνα πεθαίνουν παιδάκια, μα ...ποιος το φαντάζονταν! )

Υποκειμενικότητα, επίσης, σημαίνει, να είσαι ως μικρούλα, τα τρία κακά της μοίρας σου- όπως υπήρξε η φίλη μου η σαλογραία, τότε που ήτο σαλομπέμπα - και παρόλα αυτά, κοιταγόταν στον καθρέφτη

και α π ο θ α ύ μ α ζ ε την ...ομορφιά της (χιχιχι ! δε γελάτε κινέζοι μου;)

Καλέεεε! έβλεπε, η δικιά σου, ότι ήταν φτυστή- η μεγάλη της αγάπη, η ιταλιάνα ηθοποιός που έπαιζε στις ταινίες με τον Ηρακλή, η Τζίνα Λολομπριτζίτα, ντεεε- τέτοια προβολή και ταύτιση, σωτήρια ωστόσο!

-Θες κι' άλλα παραδειγματάκια; Πάρε κάποια ακόμη:

Υποκειμενικότητα σημαίνει να είσαι φαρισαίος του κερατά και ό μ ω ς,

να φαντάζεσαι ότι έχεις αγιάσει!

Υποκειμενικότητα σημαίνει να έχεις αγιάσει και να νομίζεις ότι ο φαρισαϊσμός κυλάει στο αίμα σου…

Υποκειμενικότητα σημαίνει να λένε τα νούμερα ότι είσαι φτωχός και συ να αισθάνεσαι πάμπλουτος..

Υποκειμενικότητα σημαίνει -ενώ είσαι πάμπλουτος για των ανθρώπων τα μάτια- να σε κατατρώει η αγωνία πως είσαι φτωχός, ή ότι όπου να ναι φτωχαίνεις...να παθαίνεις αϋπνίες της αρκούδας και να τρέχεις στο φίλο ψυχίατρο Νικόλα -Τιβέριο Οικονόμου- να σε κοιμίσει...

Υποκειμενικότητα σημαίνει ενώ είσαι αδαής , να φαντάζεσαι ότι είσαι ειδήμων και τούμπαλιν!

Υποκειμενικότητα συνιστά το να μην ξέρεις την τύφλα σου για το τι γίνεται στην ψυχή του πλησίον από βιώματα και προθέσεις και ωστόσο να έχεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι, "ναι, ναι εσύ είσαι το τετραπέρατο που γνωρίζεις τα μέσα του", - και τις επικείμενες αντιδράσεις απέξω του- επειδή συνέβη να συναναστρέφεστε εκ του σύνεγγυς ... είκοσι χρόνια...τουλάχιστον...

-Μάμα μία, τι π λ ά ν η η η !

Υποκειμενικότητα φριχτότατη επίσης αποτελεί το να εξάγεις αβασάνιστα συμπεράσματα από μια λέξη προφορική -και ακόμη χειρότερα- γραπτή, του πλησίον, από αδιόρατο βλέμμα-κίνηση-στάση του κορμιού του, γεμίζοντας την καρδιά σου, με μύριες κακές υπόνοιες που βασανίζουν ακόλουθα και κείνον και σένα, σα δαγκώματα μικρών, μαύρων σκορπιών στης ερημιάς το καταμεσήμερο...

Άργησα, σου λέω, δεκαετίες- και ας ήξερα από νωρίς, τι ερμηνεύουν τα λεξικά- να καταλάβω την απερίγραπτη Απάτη της υποκειμενικότητας, στην οποία απαξάπαντες οι κοινοί θνητοί -όπως ακριβώς τα ψάρια μέσα στη θάλασσα- κολυμπάμε....

Άρχισα να το ψυλλιάζομαι κάπως, με αφορμή το διαφορετικό άκουσμα της φωνής, που έχει έκαστος- ας είναι καλά τα μαγνητόφωνα, χωρίς αυτά, ακόμη θα κάθευδα υπό μανδραγόραν και θα έρεγχα κατά την προσφιλή μου εικόνα, ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην- μετά τη βαρυστομαχιά που προξένησε ο ευλογημένος, στο κήτος...

Λόγω της υποκειμενικότητας, λατρεμένο μου, μέχρι και το άκουσμα της ίδιας της φωνής μας, το προσλαμβάνουμε διαφορετικά από τους άλλους, επειδή οι ίδιοι ακούμε αυτή τη φωνή ,

μ έ σ α από την κρανιακή μας κοιλότητα, ενώ όλοι οι άλλοι, προσλαμβάνουν τη φωνή μας, α π έ ξ ω.

Και αυτό το "μέσα" και το "απέξω", κάνει τη διαφορά, περιστέρι μου.

Γι αυτό, και το απερίγραπτό μας το ξάφνιασμα, όταν αφουγκραστούμε τα λόγια μας , σε κασετόφωνο, σε c.d. ή σε κάποια πιστή ηχογράφηση.

Γι αυτό και η απίστευτη, τότε, εκπληξή μας:

-Μα εγώ δε μιλάω έτσι.

-Χαχαχα! Πριτς!

Σε γελάσανε!
Και μιλάς και ...παραμιλάς, Σαλογραία μου!

...................................................
Σχετιζόμενα με το θέμα της υποκειμενικότητας θεωρώ και τα όσα ανέφερα στις αρχικές αναρτήσεις αυτού του μπλογκακιού, με τίτλο: «Ο δαιμόνιος ναρκισσισμός».

Τα παραθέτω επειδή μου λες ότι δεν τα έχεις διαβάσει.
Έγραφα τότε:

στο http://salograia.blogspot.com/2009/09/blog-post_23.html
και παραθέτω με μικρές παραλλαγές, την σήμερον ):
.........................................................................................

"- Φίλε Ακύλα,μήπως μπορείς λιγάκι να σκεφτείς, τι είδους ψυχισμό διαθέταν οι άνθρωποι σε καιρό που οι καθρέφτες ήτανε σπάνιοι;
(και αυτό επί αμέτρητους αιώνες συνέβαινε)
Πιθανόν , λόγω έλλειψης καθρεπτών ο εγωκεντρισμός τους
(είτε με τη μορφή της έπαρσης, είτε με τη μορφή της κατάθλιψης-διότι
εγωκεντρισμός απερίγραπτος είναι και η κατάθλιψη)
βρίσκονταν σε επίπεδα κατώτερα εκείνου του εγωκεντρισμού που ταλανίζει εμάς,
στις ημέρες μας...
Διάβαζα σε ένα δημοσίευμα,κάπου, πόσο σπάνιοι και ακριβοί για πολλούς αιώνες

ήταν οι καθρέπτες, και ότι μόλις τον δέκατο όγδοο μ.Χ. αιώνα, φτιάχτηκαν καθρέφτες
ολόσωμοι!
Θαύμασα!

Που σημαίνει ότι μέχρι και τον 18ο αιώνα,οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν μια κατά το δυνατόν- «αντικειμενική»-συνολική, εικόνα απ' το σώμα τους

- όπως με τους καθρέφτεςγίνεται σήμερα, τη φωτογράφιση στη συνέχεια- από τη Νταγκεροτυπία αρχίζοντας, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, με τα βίντεα από τον 20 αιώνα και μετά -ας μην πούμε και τα ολογραφήματα που θα γενικευτούν από τον 21ο αιώνα και στη συνέχεια...
Όλο αυτό υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι επί εκατονταετίες, είχαν μια άλλη – εντελώςάλλη- θεώρηση των σωμάτων τους...κατά πάσα πιθανότητα, πολύ πιο υγιή από αυτήν που βιώνουμε σήμερα...

Ίσως, μη διαθέτοντας τη δυνατότητα να εξαντικειμενικοποιήσουν την εξωτερική
τους εικόνα- με τον τρόπο που η τεχνολογία το πετυχαίνει στην εποχή μας-ίσως,
λέω, εξ αιτίας αυτής της έλλειψης, να έδιναν περισσότερη προσοχή στο εσωτερικό κόσμο,σε ό,τι ψυχή, από Προφήτες και Αγγέλους του Θεού, ονομάστηκε.

Θυμάμαι, πόσο παραξενεύτηκα, όταν διάβασα κάπου, ότι κανένας μας, δεν έχει δει
π ο τ έ τον εαυτό του, απ’ το στέρνο του και πάνω- και συγκεκριμένα το κεφάλι του- στις τρεις του διαστάσεις!
Ο καθένας μας, βλέπει τρισδιάστατο, μόνο το σώμα του, μέχρι το στέρνο
(από κάποιες συγκεκριμένες γωνίες βεβαίως)
αλλά το κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει στις τρείς του διαστάσεις.
Στους καθρέφτες και στις φωτογραφίες,και στα βίντεα, μέχρι τώρα, το κεφάλι μας, πάντα σε δυο διαστάσεις, το βλέπουμε.
(Δεν γνωρίζω τι θα γίνει όταν γενικευτεί η χρήση της ολογραφίας.
Το επίτευγμα σίγουρα θα μας αναστατώσει με νέες ψυχολογικές αντιδράσεις, είμαι απόλυτα βέβαιη. Ενα κεφάλι κόβεις στην ... ύδρα, δέκα πετάγονται...άβυσσος! )
Αυτό, εξηγεί, το γιατί, σε αφηγήσεις μεταθανάτιων εμπειριών, άνθρωποι που μόλις πέθαναν,κοιτάζοντας το σώμα τους από τα έξω, δεν αναγνώρισαν το νεκρό πρόσωπό τους, παρά μόνο από κάποια ρούχα , ή κάποια κοσμήματα.

Το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε η ψυχή το νεκρό προσωπό της, ήταν και ένας βασικότατος λόγος που την έκανε να μ η ν επιθυμεί να ξαναμπεί στο εσωτερικό του- άπαξ καιεξήλθε- τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουν πολλές, ο Ρέημον Μούντυ, και η Ελίζαμπεθ Κάμπλερ - Ρος, πρώτοι στον εικοστό αιώνα, μάζεψαν κάμποσες...και
κατέπληξαν, τους βαθιά υλιστές, οι οποίοι κράταγαν ως σημαία τις φιλοσοφικές
προεκτάσεις του θετικισμού του προπερασμένου αιώνα, που τόση ζημιά έχουν κάνει στα πλήθη...
Όπως διάβασα κάπου: Ο Μίλαν Κούντερα δοκίμασε να υποθέσει τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν καθρέφτες.
Γράφει σχετικά:
«Είναι πιθανόν, ότι θα φαντασόσουν το πρόσωπό σου σαν μια εξωτερίκευση του εαυτού σου και, αν ξαφνικά κοιταζόσουνα στον καθρέφτη, θα καταλάβαινες ότι εσύ δεν είσαι το πρόσωπό σου».
Πραγματικά, ως παρατήρηση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα... "
...................................................................................................................................................
Αυτά έγραφα τότε.
Και προσθέτω επιπλέον σήμερα ότι:
θύμα αυτής της υποκειμενικότητας είμαστε διαρκώς όλοι μας...επειδή αδυνατούμε, λόγω της Πτώσης μας στη Φθορά και στα Πάθη, να δούμε και να βιώσουμε την Α-λήθεια που λυτρώνει και ελευθερώνει...
Το είπε και ο Κύριος: «Γνώσεσθε την Α-λήθειαν και η Α-λήθεια ελευθερώσει υμάς»
Για να δούμε την Α-λήθεια(ξεκινώντας πρώτιστα από το χειροπιαστό σώμα μας, ώστε να πάμε εν συνεχεία στη μη χειροπιαστή ψυχούλα μας),
χρειάζεται καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση, καλή μου Αναίς.
Αντικειμενικότητα-Αγιότητα, λέγεται ο καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση.

Ο πνευματικός οδηγός στην Ορθόδοξη Παράδοση, κρίνεται απαραιτητότατος, επειδή από τους σκοπέλους της υποκειμενικότητας δύναται- Χάριτι θεία- να με προστατέψει...
Ακόμη και αν- ως άνθρωπος ατελής- κινδυνεύει κ α ι ο πνευματικός οδηγός, να εκτρέπεται σε ημαρτημένες ενέργειες και σκέψεις σχετικά με τον εαυτόν του-εφόσον παραμείνει και ο ίδιος χωρίς τον προσωπικό του πνευματικό οδηγό και δίχως αέναη προσευχητική επαγρύπνηση- όμως, για μένα, εκείνος, μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα σωσίβιο- οπόταν βυθίζομαι σε πέλαγος λογισμών ταραγμένο και χάνομαι στων παθών, τις αβύσσους.
Μόνος του, ασυμβούλευτος και αυτοκυβέρνητος έκαστος- ας είναι και ο μεγαλύτερος άγιος - πάντοτε κινδυνεύει τον έσχατο κίνδυνο.
ΟΥΑΙ ΤΩ ΕΝΙ, αναφέρει η Αγία Γραφή.
Μακάρι να το θυμάσαι..
"Ζώον πολιτικόν ο άνθρωπος", τα εξήγησε ο αγαπημένος σου ο Αριστοτέλης, δηλαδή, χρειαζόμαστε(φωτισμένη) παρέα, δεν φτιαχτήκαμε για να λειτουργούμε στην απομόνωση με τον καλύτερο τρόπο, εκτός και αν λάβαμε απ' το Θεό- δι' αγίου πνευματικού- εντολή ιδιαίτερη άσκησης -τούτο αποτελεί την ευλογημένη οδό ελαχίστων.
Αν πορεύομαι μόνη μου, συμβουλευόμενη μόνο την κούτρα μου "που κατεβάζει ψείρες", αλίμονο και γραψαλίμονο, τι πτώμα εξαίσιον θα καταντήσω, διότι οι Εχθροί, διαθέτουν εμπειρία κακίας αιώνων και θα με αποτελειώσουν με μια χαψιά, σε πειρασμό κάποιας οδύνης ...
Η αιτία της οδύνης είναι πάντοτε η προπατορική α-σθένεια του εγω-κεντρισμού μας.
Εφόσον ο αγωνιζόμενος, προσεύχεται νυχθημερόν, για την προσέγγιση της αρετής της αγίας ταπείνωσης, ζητώντας συμβουλή από τον εν Χριστώ αδελφό και πατέρα- όσο ατελής, αμαρτωλός αν μπορεί να είναι και κείνος( μια και δε βρίσκει υγιέστερον ή καλύτερον),βεβαιώνει η εμπειρία της Εκκλησίας :

Θα φωτίσει ο Κύριος -και πράγματι, δια την εμπιστοσύνη την πίστη, ελπίδα, αγάπη, σ χ ε δ ό ν πάντα φωτίζει τον ερωτώμενο και ο ερωτώμενος - ας μην είν' ο σοφότερος ή ο τελειότερος, θα εκφέρει λόγο Πνεύματος , ο οποίος λόγος, θα συντελέσει στην ψυχική μας ωφέλεια και σωτηρία.

Μου έχει συμβεί.
Στον κάθε ειλικρινή, πνευματικό στρατιώτη, συμβαίνει...
Αν ρωτήσεις θα αφουγκραστείς συγκινητικές εμπειρίες.

Γι αυτό, λατρεμένο, σου λέω, ναι, καλά τα βιβλία, σπουδαίος ο ορθός λόγος τον οποίο βαθύτατα σέβεσαι, καλός και ο Πλάτων και ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και ο Αριστοτέλης, καλή και η Κάρεν Χόρνευ και κείνες οι κυρίες που δημοσιεύει ο Αμέθυστος με τα δυσκολοπρόφερτα ονόματα, όμως, πάγκαλος και κάλλιστος ο Ορθόδοξος-και όχι υποχρεωτικά τέλειος- πνευματικός οδηγός.

Αυτός κράτησε ζωντανό το ρωμαίϊκο, του Χριστού την πίστη την αγία, και στης σκοτεινής δουλείας τα τετρακόσια ατέλειωτα χρόνια.

Για τούτο όχι μόνο ο λαϊκός, αλλά και ο ιερέας και ο επίσκοπος και ο Πατριάρχης, οφείλουν να έχουν τον πνευματικό οδηγό τους.

Οποιος δεν κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα

μπορεί να εμπαιχθεί ά γ ρ ι α από τους δαίμονες,

να οδηγηθεί σε αυτοκτονία ή σε παραφροσύνη και να απειληθεί από κίνδυνο Αιώνιου θανάτου, όπερ μη γένοιτο- δια των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της Μητέρας και Φοβεράς Προστασίας μας.

Λίγοι, ωστόσο , έως ελάχιστοι σε κάθε αιώνα- και μόνο εν Αγίω Πνεύματι- και με αιματηρό κόπο και μόχθο, καταφέρνουν να αποκτήσουν τέτοιους απλανείς, οδηγούς καθρέφτες...ή ακόμα καλύτερα να μεταμορφωθούν, οι ίδιοι, σε απλανή Καθρέφτη , της Παναγίας Τριάδος...

Ίσως γι αυτό, φαίνεται απαισιόδοξος για τα Έσχατα, ακόμη και ο ο Κύριος και αναρωτιέται αν όταν θα ξανάρθει θα βρει την Ορθή Πίστη - που απεργάζεται την πλήρη υγεία ψυχής και σώματος- μεταξύ των ανθρώπων.

Ας μη σε κουράσω, όμως, περισσότερο, λατρεμένο μου.
Σ'ευχαριστώ που έκανες υπομονή και με διάβασες.

Κλείνοντας τη μικρή μου τοποθέτηση
σε ασπάζομαι εν Κυρίω, με όλη μου την έγνοια,

με άπειρα χελιδόνια- προσευχές, προκειμένου να ακούσεις τη φωνή της μητρικής μου καρδιάς
"σαν ένα κύμα άνοιξης που έρχεται" ...

Σαλογραία

αναδημοσίευση από:http://salograia.blogspot.com/2010/10/blog-post_17.html

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Συνδρομή στην ιστορία-Ν.Βρεττάκος


Συνδρομή στην Ιστορία

Στην Εκκλησία, στο Βουλευτήριο, στην Πνύκα,
πουλούν και αγοράζουν. Απλωμένες πραμάτειες
απάνω στο χώμα που αγίασε το αίμα
του Παιδιού με τη Φυσαρμόνικα.

Παγιδευμένο σέρνουνε, προπηλακίζουν, σπρώχνουν
γδύνουν από τη μοίρα του το κορμί της Ελλάδας
οι μεταπράτες.

                                 Γραμματείς, Φαρισαίοι
Αυλικοί και Αλλότριοι
που μυρίζουν πετρέλαιο κ' αίμα καμένων
βρεφών και γερόντων, ρυπαίνουν αυτόν
τον αιώνιο τύμβο, αυτόν το σταυρό-
πουλούν και αγοράζουν. Στήνουν
παγίδες στον άγγελο της Ειρήνης,
στην Άπτερη Νίκη, αντιστρέφουν το νόμο,
απατούν τον περιούσιο λαό της οδύνης ,
εκπορνεύουν την αρετή κι αν εσύ
αποστρέψεις το πρόσωπο, τότε δεν είσαι
ποιητής ή πολίτης αλλά ύποπτος  όπως
η Αντιγόνη κι οι νόμοι της .

                                    Αλλά πώς
να αρνηθεί κανείς την αλήθεια,
την τιμή να τιμήσει τη γη  που στο γάλα
και στο φως της, οφείλει την καρδιά
και το πνεύμα του; Πώς να σιωπήσεις
ή να πεις ψέματα  όταν γνωρίζεις
πως σε ανακρίνει η ιστορία;

                                       Οργή
αναθρώσκουν τα πάτρια κόκκαλα.

Τι γυρεύουν αυτοί μες στο χώρο της εύνοιας
των θεών; Πώς μπορούν αυτοί να χουν του ήλιου
τους υπήκοους, υπήκοους ; Ας τους δείξουμε  πως
όλα αυτά τα ομιλούντα απολλώνια βουνά
κι όλα αυτά τα μνημεία κι αυτές οι κολώνες ,
όπου ακούγεται ο ήλιος  ρέοντας μες
στις γλυπτές τους πτυχές,  δεν έμειναν μόνα τους.

Νικηφόρος Βρεττάκος
.........................................................................................................................................



Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ο δυτικός άνθρωπος δεν αποδέχεται την ύπαρξη πολιτισμών διαφορετικών από τον δικό του...

Αγαπημένο μου

όταν ήμουνα μικρή, αδυνατούλα και ποοοολύ χαζή, θυμάμαι τους μαυροδασκάλους στο σχολείου που προσπαθούσαν με τα μύρια όσα

(ποιηματάκια, εκθέσεις, θεατρικά, παραδοσιακούς χορούς, ομιλίες, ταρατατζούμ στις παρελάσεις που με συγκινούσαν μέχρι δακρύων, για Όνομααα!)

 να με κάνουν να συνειδητοποιήσω τη σπουδαιότητα της ελληνικής μου ταυτότητας.

 Μετά όταν μεγάλωσα, θυμάμαι άλλους δασκάλους που άρχισαν να λένε ότι αυτά τα περί πατρίδας ήταν ξεπερασμένες ...λαλακίες, ακροδεξιών φασιστόμουτρων

(αλήθεια ήταν ακροδεξιός, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους; ο Παπαφλέσσας, και οι λοιποί λεοντόκαρδοι των πρόσφατων αγώνων για την ανεξαρτησία της έρμης πατρίδας; τα έχω χάσει...έχω μπερδευτεί...σαν να πάσχει από... τυρογαλίαση τελευταία, η εγκεφαλική μου ουσία, η μοναδική περιουσία μου)...

Τούτου ένεκεν...
 άρθρα σαν και το  παρατιθέμενο, δεν είναι και ό,τι καλύτερο θα επιθυμούσα να διαβάσω βραδιάτικα, αλλά...επειδή η κατάσταση με τα κηρύγματα υπέρ  της παγκοσμιοποίησης,  μάς έχει γίνει πολυυύ στενός κορσές, στο παραθέτω, για να το μελετήσεις   και συ -αν έχεις κέφι- και να βγάλεις μόνο σου, τα δικά σου συμπεράσματα.

Αυτός  ο κυριούλης ο κουλτουριάρης ο Γάλλος κύριος Ρεζίς Ντεμπρέ,  που τον παρουσιάζει άριστα, ο Θανάσης Γιαλκέτσης μου φάνηκε και πολύ πρώτο "παιδί", ρε παιδί μου, στις διατυπώσεις του!

Σαλογραία
.........................................................................................

ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ βιβλίο του με τίτλο «Eloge des frontizeres» (Gallimard, 2010), ο γάλλος μελετητής Ρεζίς Ντεμπρέ καταγγέλλει την αυταπάτη ενός κόσμου ο οποίος «δίχως σύνορα» θα ήταν ευτυχής, ενός κόσμου τέκνου της παγκοσμιοποίησης, που, στην πραγματικότητα, πίσω από την επίκληση οικουμενικών ανθρωπιστικών αξιών, τείνει να εξαλείψει κάθε διαφορετικότητα.



Οπως εξηγεί ο Ντεμπρέ, σήμερα ζούμε μια σχιζοφρενική κατάσταση.
Από τη μια μεριά εγκωμιάζονται η οικουμενικότητα και η παγκοσμιοποίηση, που υποτίθεται ότι καταργούν τα σύνορα, ενώ από την άλλη, από το 1990 έως σήμερα, έχουν δημιουργηθεί 29.000 χιλιόμετρα νέων συνόρων, στα οποία πρέπει να προστεθούν 18.000 χιλιόμετρα ηλεκτρονικών φραγμάτων, που βρίσκονται υπό κατασκευή.

Ολοι σχεδόν οι πόλεμοι που διεξάγονται σήμερα γεννιούνται από εδαφικά προβλήματα και το ζήτημα των συνόρων έχει κομβική σημασία ακόμα και στην Ευρώπη, όπως καταδεικνύει η κρίση στο Βέλγιο.

Με δυο λόγια, ανάμεσα στον κυρίαρχο λόγο και τη συγκεκριμένη πραγματικότητα η απόσταση γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Γι' αυτό, κατά τον Ντεμπρέ, επείγει να ξανασκεφτούμε δίχως φόβο και δίχως ταμπού την προβληματική του συνόρου, μια προβληματική που στο παρελθόν επικρίθηκε συχνά και απωθήθηκε.

Το να ζούμε χωρίς σύνορα είναι μια επιταγή της υπερνεωτερικότητας, η οποία δικαιολογήθηκε με την επίκληση ευγενικών αξιών.


Στην πραγματικότητα, πρόκειται μόνον για τη «ρομαντική» έκφραση του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος, στο όνομα της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων και των εργαζομένων, παρήγαγε μια φαινομενικά γενναιόδωρη ουτοπία.

Ενας κόσμος χωρίς σύνορα είναι μια ψευδής οικουμενικότητα, είναι ένας κόσμος στον οποίο τελικά κυριαρχεί μόνον ο ισχυρότερος.
Παραγνωρίζοντας σύνορα και ταυτότητες οδηγούμαστε σε μιαν εξαγνισμένη αποικιοκρατία, στην επικράτηση του εθνοκεντρισμού της Δύσης.

Ο δυτικός άνθρωπος δεν αποδέχεται την ύπαρξη πολιτισμών διαφορετικών από τον δικό του.

 Ισχυρίζεται ότι κατέχει οικουμενικές αξίες, οι οποίες μπορούν να εφαρμοστούν παντού, και επομένως αισθάνεται παντού σαν στο σπίτι του.

Ο ξένος είναι δυνητικά ένας όμοιός του, ο οποίος όμως δεν το γνωρίζει ακόμα.
Πρέπει επομένως να εκπαιδευτεί.

Σε έναν κόσμο όμως που καταργεί την ιδέα του συνόρου, αποδυναμώνεται το θεμελιώδες ζεύγος μέσα/έξω, όπως και η έννοια της ετερότητας, η οποία διαλύεται σε μια φούσκα καλών ανθρωπιστικών προθέσεων, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ταυτότητά μας.


Σύμφωνα πάντα με τον Ντεμπρέ, το σύνορο είναι αναγκαίο για να αναγνωρίζουμε τον άλλον.

Αλλά δίχως το σύνορο δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ούτε και τους εαυτούς μας.

Δίχως το έξω δεν υπάρχει το μέσα.
Αν εξαλειφθεί αυτή η διάκριση χάνεται και η έννοια της φιλοξενίας.

Το σύνορο είναι πάντοτε αμφίσημο.

Μπορεί να είναι ένας λόγος σύγκρουσης και πολέμου ή ένας τόπος ειρήνης και ανταλλαγής.

Εκεί όπου δεν υπάρχουν σύνορα συχνά υψώνονται τα τείχη, που είναι το αντίθετο του συνόρου.

Το τείχος πράγματι κρύβει τον άλλον, ενώ το σύνορο τον αναγνωρίζει, αποδεχόμενο την ταυτότητά του, πράγμα που μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια πιθανή διαπραγμάτευση.

Το αντίδοτο στο τείχος είναι το σύνορο.

Να αναγνωρίσουμε τη σημασία του συνόρου σημαίνει να αναγνωρίσουμε την πολυπλοκότητα και την ποικιλία του κόσμου.

Οι νέες τεχνολογίες συνέβαλαν και αυτές στη διάδοση της αυταπάτης ενός κόσμου χωρίς σύνορα.

Η ψηφιακή επανάσταση γέννησε έναν ψηφιακό κόσμο και ο Ερμής, ο θεός της επικοινωνίας, μας έκανε να χάσουμε τα λογικά μας, υποσχόμενος ότι θα έχουμε πρόσβαση παντού και σε κάθε στιγμή.

Η εικονική μέθη απώθησε την ιστορία και τη γεωγραφία, με τις οποίες ωστόσο σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε εκ νέου, επειδή είναι δυνατόν να ψηφιοποιηθούν τα σημεία και οι εικόνες αλλά όχι τα σώματα και η ύλη.


Μια ηλεκτρονική διεύθυνση σίγουρα δεν είναι ένας τόπος στον οποίο μπορεί να κατοικήσει κανείς.

 Και δεδομένου ότι τα σημεία και τα ίχνη πάνω στις οθόνες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, σήμερα ανακαλύπτουμε εκ νέου την υλικότητα του κόσμου.


Είναι αλήθεια βέβαια ότι η κυκλοφορία των πληροφοριών γίνεται πιο εύκολα και αυτό είναι θετικό.

 Τελικά όμως η κουλτούρα που κυριαρχεί είναι η αμερικανική και μάλιστα το κύριο και εμπορικό της ρεύμα.

 Πράγμα που σημαίνει ότι ο τεχνολογικός οικουμενισμός ευνοεί συχνά την επικράτηση μιας κουλτούρας, μιας γλώσσας, ευνοεί δηλαδή την τυποποίηση και την ομοιομορφία.

Χωρίς να λησμονούμε ότι γενικά τα κυρίαρχα μέσα μαζικής επικοινωνίας αντανακλούν και προωθούν κυρίως την άποψη ενός πολύ μικρού τμήματος του πληθυσμού, δηλαδή της δυτικής ελίτ, η οποία ζει με την ουτοπία του νομαδισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Σύμφωνα με τον Ντεμπρέ, η τεχνο-οικονομική παγκοσμιοποίηση παράγει την πολιτικο-πολιτισμική βαλκανιοποίηση.

Η τυποποίηση των τεχνολογιών και των τρόπων ζωής ευνοεί μιαν απώλεια ταυτότητας και αυτή με τη σειρά της υποκινεί απόπειρες θεμελίωσης νέων ταυτοτήτων πάνω σε θρησκευτική, γλωσσική ή περιφερειακή βάση.

Η κοινωνική μας πραγματικότητα αποτελείται από τρία επάλληλα στρώματα, που βρίσκονται συνεχώς σε ένταση μεταξύ τους: εκείνο των δεσμών του αίματος, εκείνο της εθνικής κοινότητας και εκείνο της παγκοσμιοποίησης.

Το πιο πρόσφατο στρώμα, εκείνο της υπερμοντέρνας παγκοσμιοποίησης, αφυπνίζει συχνά το πιο παλιό, εκείνο της ταυτότητας και του ανήκειν.

 Και έτσι η υπερνεωτερικότητα παράγει αρχαϊκή οπισθοδρόμηση.

Κατά τον Ντεμπρέ, χρειαζόμαστε μιαν ηθική του συνόρου, δεδομένου ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα κρυφό σύνορο ή από ένα σύνορο που γίνεται εμπόδιο.

 Το σύνορο, για να γίνει τόπος συνάντησης και επικοινωνίας, πρέπει να είναι ορατό, προφανές, κοινό και ρυθμιστικό.

Θανάσης Γιαλκέτσης

Πηγή: Εnet.gr
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=277182
.........................................................................................................












































Αραράτ(βίντεο)



Αυξέντιος Καλαγκός-Ο γιατρός των φτωχών παιδιών



Καλημέρα

σε κάθε ευλογημένη ψυχή που ανεβαίνει χαμογελώντας την  ανηφόρα της νήψης και της επίγνωσης εν Κυρίω...

Καλημέρα
σε κάθε επισκέπτη αυτής της σελίδας...

Είχα πριν λίγο ένα πρόβλημα με τα σχόλια.
Δεν μου ανέβαζε τα δικά μου σχόλια- το μηχανάκι...
Να ξαναπώ ότι αν δεν ανεβάζω ή δεν  απαντώ σε σχόλια σημαίνει ότι δεν μπορώ να ανεβάσω ή να  απαντήσω για τεχνικούς λόγους.
Συνηθίζω να απαντώ σε κάθε τοποθέτηση, ακόμη και στην αρνητικότερη, έστω με μια μόνο λέξη.
...................................................

Αλλάζοντας θέμα, αναρτώ στη συνέχεια κάτι που έλαβα σήμερα...
Το διάβασα και γω  και πήρα κουράγιο.

Σαλογραία
.............................................................................................................






Αυξέντιος Καλαγκός


Εάν δεv πιστεύετε μπείτε στο Google βάλτε το όνομα του και σε 6'' θα κατέβουν 72500 καταχωρήσεις με το όνομα του...

O γιατρός των φτωχών παιδιών

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.

Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».

Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών.
Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του.

Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.

Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου.

Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

«Πιστεύω στον Θεό»


Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη:

«Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».

Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό.
Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».


Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό».

 Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό.
Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».


Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους:
 «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.

Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα.
Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.

Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς.
Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.

Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε.
Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.

Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.

Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».

Η ευτυχία της προσφοράς

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του:

«Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή;

Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου.

Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.


Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.

Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν.

ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ 1000 ΑΤΟΜΑ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΦΕΛΗ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΑΧΛΟΦΑΤΣΕΣ

ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΓΙΑΤΡΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ MAΣ..


ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;


ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ
Η ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;


Παρακαλώ προωθήστε αυτό το μήνυμα!
................................................................................







Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Γιατί είναι κακό η χρεωκοπία;


Κοίτα.

Το παραδέχομαι: Δεν είμαι δα και το αστέρι της πολιτικοοικονομικής σκέψης, το ξέρεις, όμως...μπορείς να μου εξηγήσεις, γιατί φοβούμαστε τόσο πολύ τη Μαρμάγκα της χρεωκοπίας, αγαπημένο μου;

-Δηλαδή, τι θα πάθουμε αν χρεωκοπήσουμε;
Αν δεχτούμε να γίνουμε όλοι πτωχοί;
Αρκεί να μη μας σούρνει η Μέρκελ με τους χαλκάδες του αιώνιου χρέους...
Εγώ, πάντως, προτείνω να βγάλουμε τη γλώσσα στους ΔουΝουΤούδες σε αυτό το στυλ:

-Μπδδδδ!
-Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω, δεν πληρώνωωωω!
-Τι θα μας κάνουνε, καλέ; Θα μας χώσουνε όλους φυλακή;
-Αδύνατον!
-Τι; Δε θα χουμε να φάμε;
Και γιατί παρακαλώ να πρέπει να τρώμε τον άμπακο;
-Ας φάμε λιγότερο, να λεπτύνουμε, να πέσουν  χοληστερίνες...
-Καλοκαιράκι έρχεται, εξάλλου,  θα... δανειζόμαστε φρούτα από τα χωράφια...
-Θα μαζεύουμε πικραλίδες και λάπαθα από τα όρη, τα άγρια τα βουνά...ναι, ναι!
Τα πικρά,  καταπολεμάνε και τον καρκίνο, το γραφε ο Τρελογιάννης!
-Εγώ στην ανάγκη θα μαγειρέψω και κανα περιστέρι κρασάτο..
-Θα το αντέξεις;
-Ο θανατός του, η ζωή μου!
Ή το περιστέρι ή εγώ, δεν θα παίξουμε τις κουμπάρες!
-Δε θα χουμε, λες, ούτε  ρεύμα και νερό;
-Καλύτερα να κοιμώμαστε νωρίς και να ξυπνάμε με το χάραμα, θα πλενόμαστε σαν τις μυθικές Αμαδρυάδες, στις λίμνες και  στα ποτάμια!
-Θα πηγαίνουμε με τη στάμνα και  στη βρύση!
-Δε θα χουμε λεφτά για αρώματα, θα μουστριζόμαστε με βασιλικά και με δυόσμο!
-Βέβαια! θα ξαναβρούμε και  τους απολεσθέντες κιρκαδιανούς  βιορυθμούς μας...
-Θα μου λείψει μόνο το Ίντερνετ...
-Λίγο το χεις αυτό;
-Έλα μωρέ...προσωρινά θα γίνει μια μικρή διακοπή...μετά ο Μεγάλος Αδελφός που  θέλει να μας παρακολουθεί, και να ξέρει τι σκεφτόμαστε για δαύτον, δωρεάν,  θα μας ξανασυνδέσει...
-Πάντως, το είπε και ο ΠατροΚοσμάς
-Τι είπε;
- Είπε:"Θα σας βάλουν μεγάλους φόρους αλλά...δ ε ν θα προλάβουν"
-Κόψιμο να τους πιάσει τους κερατάδες!
-Ουφ! Με ζάλισες!
-Ποιος θα μου εξηγήσει γιατί είναι κακό η χρεωκοπία;
-Εμένα ως ιδέα, μου φαίνεται συναρπαστική.

-Καλά, εσύ, τρελάρα ήσουν ανέκαθεν!

-Επιμένω...
Ένα άλλο βίωμα- ασκητικό-  θα μπει στη ζωή μας.

-Μπορεί να είν' και καλύτερα!

Σαλογραία
............................................................................................
Υ.Γ.
Και ένα βιβλίο, της Ναόμι Klein  "ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ"που πρέπει να διαβάσουμε ό λ ο ι, προκειμένου να υποψιαστούμε- ακόμα και μεις οι τρελαμένα θεούσοι-
 ότι κάτι άλλα,
πολύ τρομαχτικά πράγματα
 συμβαίνουν τριγύρω μας.
Δεν έγινε τυχαία, παγκόσμια ευπώλητον, το ανάγνωσμα,  περιστεράκι μου



Πάπα-Ηλίας

Αγαπητοί φίλοι

Δεν ξέρω για πόσες μέρες είστε αγανακτισμένοι.
Εγώ είμαι μια ζωή.
Και όχι, γιατί έχω κάποιο σύνδρομο αγανάκτησης.
Αλλά γιατί από μικρό παιδί έζησα κάτω απ’ το ζυγό της ανάγκης και της φτώχειας.

Οι δυο μεγάλες χαρές της παιδικής μου ηλικίας ήταν, όταν στην προσχολική μου ζωή φόρεσα γουρουνοτσάρουχα και στην 4η του Δημοτικού φόρεσα πάνινα παπούτσια.

Η φτώχεια μας δεν ήταν αποτέλεσμα της τεμπελιάς μας.

Γιατί δουλεύαμε μέρα νύχτα.
Στα καπνά και σε όλα τα μέτωπα.
Ήταν αποτέλεσμα της κλοπής και της ληστείας του κράτους, των βιομηχάνων και των μεσαζόντων.

Που σημαίνει ότι ήταν αποτέλεσμα της αλυσιδωτής αδικίας.

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία μπορεί να κλέβει και να ληστεύει απεριόριστα.
Παράνομα και νόμιμα. Χωρίς να φοβάται τίποτε.

Έχουμε μπουχτίσει να βλέπουμε και ν’ ακούμε απ’ τα παράθυρα των τηλεοράσεων τους κλέφτες και τους απατεώνες να βρίζουν οι μεν τους δε, για τις κλοπές και τις ληστείες και τις απάτες τους.

Είδατε μήπως κανέναν να δικαστεί και να καταδικαστεί;
 Να μπει στη φυλακή και να επιστρέψει τα κλεμμένα;
Κανένας!

Έχουν νομικά και συνταγματικά κατοχυρωμένη την ασυλία της αλητείας και της ασυδοσίας τους. Αλλά…

Η νομική και οικονομική αλητεία και ασυδοσία δεν είναι μόνο εθνικό, αλλά και διεθνές σπορ.
Που σημαίνει ότι οι ντόπιοι κλέφτες και απατεώνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τους διεθνείς. Και έχουν την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή τους


Με αποτέλεσμα να προαχθούν από κλέφτες και απατεώνες, σε εφιάλτες και προδότες.
 Έτσι που, όχι μόνο το λαό, να ληστεύουν, αλλά και την ίδια την πατρίδα να προδίδουν και να την ξεπουλάνε.

Και, γι’ αυτό, ακριβώς, σε συνεργασία με τους διεθνείς τοκογλύφους, μεθόδευσαν το τεράστιο χρέος.

Και, τώρα υποστηρίζουν τον παραλογισμό ότι, για να ξεχρεωθούμε, πρέπει να χρεωνόμαστε ολοένα και περισσότερο. Πληρώνοντας ολοένα και μεγαλύτερους τόκους.


Στο όνομα, λοιπόν, αυτού του παραλογισμού ψήφισαν, πριν ένα χρόνο, το μνημόνιο της εσχάτης προδοσίας και υπόγραψαν τη δανειακή σύμβαση της εθνικής δολοφονίας.


Σύμφωνα με την οποία αποφάσισαν την αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτηση της πατρίδας μας από τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τα περιουσιακά της στοιχεία!…


Που σημαίνει ότι η μαφία των τοκογλύφων μπορεί να ξεπουλάει, ακόμη και τους αρχαιολογικούς μας χώρους και τις παραμεθόριες περιοχές.
Ακόμη-ακόμη και τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας μας!…

Και υπάρχουν ακόμη Έλληνες που χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν την έσχατη αυτή προδοσία και δολοφονία της πατρίδας μας….

Και μπαίνει το ερώτημα:
 Εμείς τι κάνουμε;

Και ασφαλώς θα πούμε ότι εμείς, οι αγανακτισμένοι δεν ανήκουμε στους χειροκροτητές της προδοσίας. Μάλιστα ήρθαμε εδώ για να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας και την αγανάκτησή μας.

Αλλά αρκεί αυτό;


Πιστεύουμε ότι υπάρχει περίπτωση να συγκινήσουμε τους μεταλλαγμένους αυτούς ανθρώπους;
Που είναι ολόιδιοι με το θάνατο! Τυφλοί, κουφοί και χωρίς σπλάχνα. Σαν τα ταριχευμένα πτώματα. Συνειδητά ασυνείδητοι και αποφασισμένοι!
Για να υπηρετήσουν πιστά τα αφεντικά της παγκόσμιας διαβολοκυβέρνησης.
Και ορκισμένοι να φέρουν σε πέρας την έσχατη προδοσία του ξεπουλήματος της πατρίδας μας!…


Ε, και λοιπόν-ίσως πείτε- και τι να κάνουμε; Να πάρουμε τουφέκια, μαχαίρια τσεκούρια και να επαναστατήσουμε;


Σε καμιά περίπτωση!

Άλλωστε στην περίπτωση αυτή οι εφιάλτες και οι πάτρωνές τους διαθέτουν περισσότερα όπλα.

Είναι προετοιμασμένοι. Και πιθανώς να το εύχονται κιόλας.
Για να βρουν έτσι πάτημα και να κάμουν το ληστρικό τους καθεστώς τους ακόμη καταπιεστικότερο και ασφυκτικότερο.

Ο ασφαλέστερος και αποτελεσματικότερος δρόμος και τρόπος αντίδρασης είναι η άμεση και γρήγορη πολιτική οργάνωση.

Το 60% των Ελλήνων είναι εναντίον τους.
Και, όπως αυτοί συνεννοούνται μεταξύ τους, για να επιβάλλουν το καθεστώς της έσχατης προδοσίας και του ξεπουλήματος, παρόμοια να βρούμε κι εμείς ένα minimum συναίνεσης.
Για να ανατρέψουμε το προδοτικό τους καθεστώς και να αποτρέψουμε την καταστροφή της πατρίδας μας.

Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να προκηρύξουν σύντομες εκλογές.
Να δημιουργήσουν κυβέρνηση συναίνεσης.

Και να προχωρήσουν στο ξεπούλημα και της διάλυση της κρατικής και εθνικής μας υπόστασης.
Και στην οριστική υποδούλωση στο εφιαλτικό καθεστώς της χρεοκοπίας και της τοκογλυφίας.


Όχι, λοιπόν, παθητική ομφαλοσκόπηση απέναντι στο νεκροταφείο των συνειδήσεων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.

Αλλά άμεση και γρήγορη οργάνωση για την ανατροπή της εφιαλτικής χρεοκρατίας και την αποτροπή του εξευτελιστικού πλειστηριασμού των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας…

Έτσι ώστε να μην καταντήσει η Βουλή των Ελλήνων από ναός της δημοκρατίας, Βαστίλη της τοκογλυφίας….

Πηγή:Ρεσάλτο

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Προσοχή: "Θεραπεία αγγέλων"!...



Προσθέτω, ένα θέμα ακόμα από την εξαιρετική σελίδα
του "Νεκρός για τον κόσμο"...
επειδή ακούω ότι είναι  του συρμού-την σήμερον- οι θεραπείες
 με... ψυχολόγους και με...αγγέλους!

Για πρόσεχε πολύ, περιστέρι μου...για να προσέχουμε όλοι μας...

Οι καιροί είναι σκοτεινιασμένοι από την πονηρή ενέργεια του Αντικειμένου που ως
"άγγελος "...φωτός εμφανίζεται.

Η Κυρά Παναγία,  ας μας σκεπάζει...

Σαλογραία
......................................................................................

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Προσοχή: "Θεραπεία αγγέλων"!...
Eπίσης ΑΞΙΖΕΙ  να διαβαστεί από τη σελίδα του "Νεκρός για τον κόσμο"
και η ανάρτηση για το κοριτσάκι που βλέπει και ζωγραφίζει "θαυμαστά οράματα" στη σελίδα:
http://o-nekros.blogspot.com/2011/06/12.html

Θαυματολαγνεία και Χαρισματολαγνεία


Αγαπημένο, μου άρεσαν κάποιες επισημάνσεις στις παραθέτω.

Στα πνευματικά ζητήματα, ο αγωνιστής, ο μαχητής του Φωτός που λέει και ένας γνωστός συγγραφέας, ακροβατεί συνεχώς πάνω σε τεντωμένο σκοινί.

Σαλογραία
................................................
ΘΑΥΜΑΤΟΛΑΓΝΕΙΑ -  ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΛΑΓΝΕΙΑ ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

Αρχιμ. π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

Μια από τις βασικές αίτιες παγιδεύσεως ανθρώπων στις καταστροφικές λατρείες και γε­νικότερα στις αιρέσεις, είναι η νοσηρή αναζήτη­ση θαυμαστών σημείων και εντυπωσιακών χα­ρισμάτων.

Αυτή η θαυματολαγνεία και χαρισματολαγνεία δεν είναι άγνωστη και στον χώρο της Εκκλησίας. Η εμφάνιση σημείων θεωρείται από πολλούς ως το ύψιστο κριτήριο και η ανα­γκαία εγγύηση αληθείας. Όπου δεν υπάρχουν εμφανή σημεία και χαρίσματα, δεν υπάρχει κατ' αυτούς εγγυημένη ορθοδοξία!

Αυτή η αρρώστια εισχωρεί και στην αντιμε­τώπιση του κατ' εξοχήν Μυστηρίου της σωτηρί­ας, της Ιεράς Εξομολογήσεως. Τότε μόνον θεω­ρείται κάποιος απλανής πνευματικός οδηγός, όταν είναι κάτοχος διορατικού ή προορατικού χαρίσματος!

Έτσι βεβηλώνεται το Μυστήριο της Μετανοί­ας, το οποίο αντί να είναι άσκηση αυτομεμψίας (δια της εν ταπεινώσει εξαγορεύσεως των κεκρυμένων λογισμών και πράξεων) εκφυλίζεται σε μια παιδαριώδη αναζήτηση μάγου, που θα αποκαλύψη ανωδύνως όλα τα αμαρτήματα!

Κα­ταφρονείται η σώζουσα συμβουλή των αγίων Πατέρων:

Μη ζητώμεν προγνώστας (πνευματικούς) μηδέ προβλέπτας αλλά ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ πάντως ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΝΑΣ και ΤΑΙΣ ΕΝ ΗΜΙΝ ΝΟΣΟΙΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ
(άγ. Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, λόγος Δ, ρκγ).

Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, που αντί να αναζη­τούν ιερέα-ιατρό κατάλληλο για τις αρρώστειες τους, τρέχουν πίσω από δήθεν προορατικούς γέροντες, δεν διαφέρουν πολύ από αυτούς που καταντάνε ... να πίνουν το απόνιμμα των ποδών του Σάι Μπάμπα.

Και οι μεν, και οι δε πάσχουν από την ίδια νοσηρή αναζήτηση θαυμάτων και χαρισματικών εμπειριών.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πριν από 1500 χρόνια, διεπίστωνε ΜΕ ΧΑΡΑ ότι ήδη από τότε είχε περάσει πια ... η εποχή των θαυμάτων!

Και εξηγεί τον λόγο, για τον οποίο ο Θεός σταμάτησε τα πολλά θαύματα και σημεία:

Το έκανε αυτό ο Θεός, λέει.
 Ουχί ατιμάζων ημάς αλλά και ΣΦΟΔΡΑ ΤΙΜΩΝ.

Για να μας τιμήσει ο Θεός, σταμάτησε τα πολλά θαύματα.

 Και μάλιστα να μας τιμήσει σφόδρα. Πάρα πολύ.

Και ποια ήταν αυτή η τιμή;
Μας τίμησε θυμίζοντάς μας ότι πάψαμε πια να είμαστε νήπια.
Μεγαλώσαμε πια.

Τα πρώτα χρόνια του Χριστια­νισμού χρειάζονταν περισσότερο το θαύματα και τα σημεία, γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν ακόμη ανόητα νήπια. Ανοητότερον οι άνθρωποι διέκειντο τότε, των ειδώλων προσφάτως απηλλαγμένοι.

Μόλις είχαν απαλλαγεί από την πλάνη των ειδώλων.

Και ήταν φυσικό να είναι λιγάκι χοντρόμυαλοι και αναίσθητοι στα πνευματικά:
Παχυτέρα και αναισθητοτέρα αυτών η διάνοια έτι ην.
Και γι' αυτό έχασκαν μπροστά στα χειροπιαστά θαύματα και σημεία:
" προς τα σωμα­τικά πάντα επτόηντο και εκεχήνεσαν" .
Ψόφαγαν μόνο για άρτον και θεάματα.
Δεν μπο­ρούσαν να καταλάβουν τις πνευματικές δωρεές του Θεού, που τις δέχεται κανείς μόνο με την πίστη: " ουκ είδεσαν τι ποτέ έστι νοητή χάρις, πίστει μόνη θεωρουμένη .
 Δια τούτο σημεία εγίνετο"  


(αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, λόγος Α).

Τώρα όμως που μεγαλώσαμε (συνεχίζει την σκέψη του αγίου Ιωάννου ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ) όποιος ζητάει θαύματα για να πιστέψει, είναι να τον λυπάται κανείς!

Η αξίωσή του αυτή προδίδει πόσο μέσα του κυριαρχεί το σαρκικό φρόνημα και η παχυλή άγνοια. Εκείνοι που πιστεύουν με τα θαύματα, αποτελούν την πιο χαμηλή βαθμίδα πιστών, καταλή­γει ο άγιος Ιγνάτιος.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον ντροπή, κάποιος που έχει πλέον την δυνατότητα να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, να θέλει να ξαναγυρίσει στο νη­πιαγωγείο!

Και μάλιστα σε νηπιαγωγείο αμφιβόλων χαρισμάτων και υπόπτων οραμάτων, όπου κινδυνεύει να πλανηθή πλάνην οικτράν.


Το μεγαλύτερο χάρισμα, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που μπορεί να δεχθή ο άνθρωπος, είναι το να πάσχει για την δόξα του Χριστού.

Το να θυσιάζεται στην υπακοή του αγίου θελήματός Του.

Δεν τιμάω τα χέρια του Παύλου λέει ο άγιος πατήρ τόσο επειδή ανέστησαν τον χωλό στα Λύστρα, όσο γιατί δέθηκαν με δεσμά για τον Χριστό.

Δεν μακαρίζω τον Παύλο τόσο, επειδή ηρπάγη στον παράδεισο ή επειδή άκουσε άρρητα ρήματα, όσο γιατί μπήκε στην φυλακή για τον Χριστό.

Και καταλήγει ο άγιος Ιωάννης:

Προ­τιμώ περισσότερο να πάσχω υπέρ Χριστού, παρά να τιμώμαι από Αυτόν
 - με χαρίσματα και οράμα­τα-  (αγίου Ιω. Χρυσ. Ε.Π.Ε. 20, 594).

Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι όταν ακούμε για μεγάλες συκιές, και μάλιστα όταν πρόκειται για συκιές, που αφήνουν έντεχνα να προβάλλονται τα δήθεν χαρίσματά τους και οι θαυματουργίες τους.

Η πιο θαυμαστή και συγκλονιστική εμπειρία που μπορεί να ζήσει ο άνθρω­πος, είναι η δια της υπακοής στον Χριστό απελευθέρωσή του από τα πάθη και η θεραπεία του:

Αν γαρ εξ απανθρωπίας εις ελεημοσύνην μεταβάλης, ξηράν ούσαν την χείρα εξέτεινας.
Αν θεάτρων (και τηλεοράσεως) αποστάς επί την εκκλησίαν έλθης, χωλεύοντα τον πόδα διώρθωσας.

Αν αποστήσης τους οφθαλμούς από κάλ­λους αλλοτρίου, τυφλούς όντας ανέωξας.

Αν αντί σατανικών ωδών μάθης ψαλμούς πνευματι­κούς, κωφάλαλος ων ελάλησας.

ΤΑΥΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ... (αγ. Ιω. Χρυσοστό­μου, Ε.Π.Ε. 10, 414).

ΠΗΓΗ:
http://www.egolpion.com/xarismatolagneia.el.aspx


Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 25

Ιστορίες πλάνης


Λατρεμένο μου,
από την ιστοσελίδα του Τρελογιάννη, αλίευσα για την αγάπη σου, σήμερα, αυτό το κείμενο του Θεόδωρου Ι.Ρηγινιώτη, με επισημάνσεις περί πλάνης.

Στο παραθέτω, επειδή ο δημοσιογράφος ο Χαρδαβέλιος, πολύ σου πιπιλάει το μυαλό με τις Νεοεποχίτικες προπαγάνδες περί Συμπαντικής Αρμονίας και θεραπευτικής δυνάμεως προσευχής προς ...αγνώστους θεούς
στο στυλ:

- Προσευχηθείτε κάνει καλό στην ψυχοσωματική υγεία, πετυχαίνετε και στόχους, δε βαριέσαι τώρα μια προσευχή πάνω μια προσευχή κάτω και παρέα και με βουδιστές, παρέα με μουσουλμάνους, παρέα με εωσφοριστές, ωχ μωρέ τώρα, μην το ψειρίζεις , Χριστιανέ μου το θέμα, το είπανε και στο τάδε Αμερικάνικο πανεπιστήμιο οι τάδε σπουδαίοι ερευνητές, η προσευχή κάνει καλό διότι, επιστρατεύει εγγενείς δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο, που μέχρι τώρα, καλέ, τις αγνοούσαμε"

-Ρε δεν πάτε για... κούρεμα!

Εμπασπεριπτώσ' αφήνω το λόγο στο σοβαρό κύριο(οι υπογραμμίσεις δικές μου) για να μη σκεφτείς ότι η ασημαντότητά μου, είμαι ζαβή και δεν ξέρω τι γράφω.

Καλή ανάγνωση και τα μάτια σου, χίλια τετρακόσια-μια ψυχή την έχουμε
και αν δεν την κερδίσουμε τι θα καταλάβουμε -τι το όφελος και αν κατά κόσμον καζαντίσουμε, μεγάλη προοοσοχήηηη, επληθύνθησαν οι κερατάδες με μαλλιά αγγέλου στις μέρες μας!

Σε ασπάζομαι στα υπέροχα μάτια, με αγάπη γαλάζια -ίδια με ατέλειωτο ουρανό ανοιξιάτικης μέρας.

Πάντα δική σου

Σαλογραία
..............................................................

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

Οι Χριστιανοί όλων των εποχών ξέρουν εκ πείρας ότι, εκτός από το Θεό και τους αγγέλους Του, υπάρχουν και άλλα όντα, σκοτεινοί άγγελοι, που μισούν το Θεό και εκείνους που Τον αγαπούν.

Οι σκοτεινοί αυτοί άγγελοι, που είναι ψεύτες και πονηροί, μπορούν να εμφανιστούν στους ανθρώπους ως άγγελοι του Φωτός, ή ακόμη και ως ο Θεός ο Ίδιος, για να τους παραπλανήσουν, ώστε να τους αποδώσουν λατρεία.

Ήδη μέσα στην Καινή Διαθήκη, ο μέγας απόστολος Παύλος, μαθητής του Ιησού, προειδοποιεί τους χριστιανούς ότι ο διάβολος «μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός» (Β΄ επιστολή προς Κορινθίους, 11, 14), ενώ ο επίσης μέγας απόστολος Ιωάννης παραγγέλλει στους χριστιανούς να μην πιστεύουν κάθε πνεύμα που τους εμφανίζεται, αλλά να υποβάλλουν τα πνεύματα σε προσεχτική δοκιμασία, για να μην εξαπατηθούν (Α΄ επιστολή Ιωάννου, 4, 1).

Ο ίδιος μάλιστα δίνει ένα κριτήριο, για να το χρησιμοποιήσουν οι χριστιανοί σ’ αυτή τη δοκιμασία: «παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστί.
και παν πνεύμα ό μη ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ εστίν» («κάθε πνεύμα, που παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, προέρχεται από το Θεό, και κάθε πνεύμα, που δεν παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, δεν προέρχεται από το Θεό», στο ίδιο, 4, 2-3).

Η συγκεκριμένη «δοκιμασία» του πνεύματος οφείλεται στο ότι αυτήν ακριβώς τη χριστιανική διδασκαλία (την αληθινή ανθρώπινη φύση του Χριστού) απέρριπταν οι γνωστικοί διδάσκαλοι, θεωρώντας το ανθρώπινο σώμα και την ύλη γενικά ως δημιουργία κατώτερης θεότητας και έδρα του κακού.

Η δοκιμασία που πρότεινε ο άγιος Ιωάννης εφαρμόστηκε σε όλες τις εποχές του χριστιανισμού και ονομάζεται «διάκρισις των πνευμάτων».

Μέσα στους αιώνες καταγράφονται πάρα πολλές περιπτώσεις απατηλών εμφανίσεων σκοτεινών πνευμάτων, μεταμφιεσμένων σε φωτεινά, που έδιναν δήθεν στους ανθρώπους οράματα, αλλά ακόμη και το χάρισμα της προφητείας ή των θαυμάτων, ενώ στην πραγματικότητα τους εξαπατούσαν, για να τους παρασύρουν κοντά τους.

Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού ανέπτυξαν πολύ λεπτά πνευματικά αισθητήρια, για να μπορούν να διακρίνουν τα αληθινά οράματα του Θεού και των αγγέλων από τα ψευδή οράματα των αντίθετων προς το Θεό δυνάμεων.

Και συνέστησαν επίμονα (και συνιστούν ακόμη, γιατί πάντα υπάρχουν άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι) στους χριστιανούς να μην πιστεύουν κάθε υπερφυσικό σημείο που εμφανίζεται στη ζωή τους, αλλά να το απορρίπτουν, να προσεύχονται στο Θεό να τους απαλλάξει απ’ αυτό και να εξομολογούνται με ταπείνωση σε έναν έμπειρο πνευματικό (πνευματικό πατέρα, «γέροντα»), για να αξιολογούν τις καταστάσεις όπως πρέπει και όχι επιπόλαια.

Ένα πρώτο κριτήριο, που μπορεί να βρει κάποιος στα κείμενα των ορθόδοξων ασκητών (π.χ. σε πολλά έργα αγίων που περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή Φιλοκαλία...), είναι ότι το γνήσιο θεϊκό βίωμαγαλήνη και αγάπη προς τους εχθρούς, ενώ το ψευδοβίωμααποστροφή ή ταραχή, έστω κι αν συνοδεύεται με κάποιο αίσθημα ενθουσιασμού ή «χαράς».

Αυτό το κριτήριο όμως δεν είναι απόλυτα ασφαλές, γιατί ένας αρχάριος μπορεί να νομίζει ότι αισθάνεται γαλήνη ακόμη και σε κατάσταση πλάνης, γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι της ορθόδοξης πνευματικότητας συνιστούν επίμονα να μην επιθυμούμε ούτε να επιδιώκουμε, αλλά αντιθέτως να αποφεύγουμε τις «υπερφυσικές» εμπειρίες (και να τις αγνοούμε νηφάλια, αν εμφανιστούν), δίνοντας έμφαση μόνο στην προσπάθειά μας για την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και την εγκατάσταση σ’ αυτήν της παγκόσμιας εν Χριστώ αγάπης.


Αν σε μένα (ό μη γένοιτο), που είμαι ένας εγωιστής άνθρωπος, αρχίσει να εμφανίζεται ο Θεός, η Παναγία ή ένα άλλο άγιο πρόσωπο, κινδυνεύω να πέσω θύμα του εγωισμού μου, ο οποίος θα κολακευτεί και θα διογκωθεί, και να αποδώσω λατρεία στον εχθρό αντί για το Θεό.

Θα σταχυολογήσουμε εδώ μερικές ιστορίες πλάνης, επιχειρώντας να καταδείξουμε στους αναγνώστες μας, τη λεπτότητα και πολυμορφία των παγίδων, τις συνέπειες από την πτώση σε αυτές, καθώς και αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις αποφυγής τους.

Οι ιστορίες πλάνης γίνονται εξαιρετικά επίκαιρες, για δύο κυρίως λόγους:

α) Γιατί φανερώνουν ότι τα πνευματικά βιώματα των χριστιανών (τουλάχιστον στον αρχαίο χριστιανισμό και στον ορθόδοξο) δεν γίνονται αποδεκτά χωρίς κρίση και αξιολόγηση, πράγμα που οφείλει να προβληματίσει κάθε «ορθολογιστή», που τα απορρίπτει ασυζητητί για ιδεολογικούς λόγους, και να τον παρακινήσει σε περαιτέρω έρευνα.

β) Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες, στο δυτικό κόσμο, που αποστατεί μαζικά από το χριστιανισμό, έχει ανακάμψει ο μυστικισμός και ο πνευματισμός κάθε είδους και γνωρίζει έξαρση η αναζήτηση «εμπειριών» με διάφορες «μεθόδους», που τα αποτελέσματά τους δυστυχώς δεν αξιολογούνται με προσοχή.

Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού διδάσκουν από την εμπειρία τους ότι ένα πνευματικό βίωμα μπορεί να είναι αληθινό, όμως δεν είναι οπωσδήποτε αυτό που φαίνεται – επομένως δεν είναι συνετό να του «παραδοθούμε» με εμπιστοσύνη άνευ όρων.

1. Το «ουράνιο ένδυμα»
Η παρακάτω περίπτωση περιλαμβάνεται και σχολιάζεται στην κλασική πλέον μελέτη του Αμερικανού ορθόδοξου διδασκάλου π. Σεραφείμ Ρόουζ Orthodoxy and the religion of the future (έκδ. St. Herman of Alaska Brotherhood, Platina, California, USA), από την οποία και τη λαμβάνουμε (1).
…Ο βίος του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) από το μαθητή του Σουλπίτιο Σεβήρο, έχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα δαιμονικής ισχύος σε συνδυασμό με μια παράξενη «υλική» εκδήλωση που μοιάζει με τις σημερινές «στενές επαφές» με UFO:

Ένας νέος ονόματι Ανατόλιος έγινε μοναχός κοντά στο μοναστήρι του αγίου Μαρτίνου [του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) του Ελεήμονος και Θαυματουργού, ενός από τους σημαντικότερους αγίους του αρχαίου δυτικού χριστιανισμού (2)], αλλά από ψεύτικη ταπείνωση έπεσε θύμα δαιμονικής πλάνης.
Φανταζόταν ότι διαλεγόταν με «αγγέλους», και με σκοπό να πείσουν τους άλλους για την αγιότητά του, αυτοί οι «άγγελοι» συμφώνησαν να του δώσουν «ένα λαμπρό ένδυμα από τον ουρανό» ως σημείο της «δύναμης του Θεού» που κατοικούσε στο νεαρό.

Μια βραδυά γύρω στα μεσάνυχτα ακούστηκε τρομερός υπόκωφος κρότος από πόδια που χόρευαν κι ένα βουητό σαν από πολλές φωνές στο ερημητήριο, και το κελλί του Ανατόλιου άστραψε από φως.
Μετά έγινε σιωπή, και ο παραπλανημένος ξεπρόβαλε από το κελλί του με το «ουράνιο» ρούχο. «Έφεραν ένα φως και επιθεωρούσαν όλοι προσεκτικά το ένδυμα .

Ήταν υπερβολικά απαλό, με ανυπέρβλητη ελκυστικότητα και με χρώμα λαμπερό κόκκινο, αλλά ήταν αδύνατον να προσδιορίσουν τη φύση του υλικού.
Ταυτόχρονα, κάτω από τον πιο εξονυχιστικό έλεγχο από μάτια και δάχτυλα, έμοιαζε να είναι ένα ένδυμα και τίποτε άλλο».
Το επόμενο πρωί, ο πνευματικός πατέρας του Ανατόλιου τον πήρε από το χέρι με σκοπό να τον οδηγήσει στον άγιο Μαρτίνο, για να ανακαλύψει αν αυτό ήταν όντως κόλπο του διαβόλου. Φοβισμένος, ο παραπλανημένος αρνήθηκε να πάει, «και καθώς τον εξανάγκαζαν να πάει τη θέλησή του, το ένδυμα εξαφανίστηκε μέσα από τα χέρια εκείνων που τον τραβούσαν».

Ο συγγραφέας της αφήγησης (ο οποίος είτε είδε το συμβάν ο ίδιος είτε το άκουσε από αυτόπτη μάρτυρα) συμπεραίνει ότι «ο διάβολος ήταν ανίκανος να συνεχίσει τις παραισθήσεις του ή να αποκρύψει τη φύση τους όταν θα υποβάλλονταν στα μάτια του Μαρτίνου».

«Ήταν τόσο ολοκληρωτικά στην εξουσία του να βλέπει τον διάβολο, που τον αναγνώριζε κάτω από οποιαδήποτε μορφή, είτε διατηρούσε το δικό του χαρακτήρα είτε μεταμορφωνόταν σε κάποιο από τα ποικίλα σχήματα της “πνευματικής ανομίας”» - περιλαμβανομένων των μορφών των ειδωλολατρικών θεών και της εμφάνισης του ίδιου του Χριστού, με βασιλικά ενδύματα και στέμμα και περιβεβλημένου με λαμπρό κόκκινο φως».

2. Ο άγιος Ισαάκ του Κιέβου, ο διά Χριστόν σαλός

Ο άγιος Ισαάκ (3) είναι ένας από τους πρώτους Ρώσους αγίους ασκητές και μόνασε τον 11ο αιώνα στη λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου.
Η ιερή αυτή μονή ιδρύθηκε από τον άγιο Αντώνιο του Κιέβου και αναδείχθηκε τα επόμενα χίλια χρόνια σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της ορθόδοξης πνευματικότητας, κυριολεκτικά φυτώριο αγίων, φυλάσσει δε στα σπλάχνα της πολλά σώματα αγίων άφθαρτα και μυροβλύζοντα, χωρίς φυσικά να είναι ταριχευμένα.

Ο Ισαάκ ήταν πλούσιος έμπορος που, μαθαίνοντας για τον άγιο Αντώνιο του Κιέβου, ένιωσε θείο ζήλο, «ξεφορτώθηκε» την περιουσία του μοιράζοντάς την στους φτωχούς και ήρθε να συναντήσει τον άγιο, με πρόθεση να μονάσει.

Ο άγιος τον δέχτηκε και ο Ισαάκ επιδόθηκε σε υπεύθυνο και σοβαρό ασκητικό αγώνα, μέσω του οποίου ανέπτυξε λαμπρές αρετές.

Στη συνέχεια όμως θέλησε να προχωρήσει σε ένα δυσκολότερο στάδιο: να απομονωθεί σε ένα σπήλαιο, στην απόκρημνη όχθη του Δνείπερου. Πήρε την ευλογία του πνευματικού του και έζησε στη μόνωση του σπηλαίου για εφτά χρόνια, φορώντας, αντί για το κοινό τρίχινο μοναχικό ένδυμα, το δέρμα μιας κατσίκας, που το φόρεσε νωπό και το άφησε να στεγνώσει πάνω του.

Όμως ακόμη και με τόση πείρα, αποκτηθείσα με πολυετείς αγώνες, μια στιγμή εγωιστικής αδυναμίας ήταν αρκετή για μια σχεδόν ανεπανόρθωτη πτώση: κάποια νύχτα τον επισκέφτηκαν δύο λευκοφορεμένοι νέοι, που τον κάλεσαν να βγει έξω να προσκυνήσει το Χριστό, που τον επισκεπτόταν αυτοπροσώπως, γιατί ευαρεστήθηκε από τον αγώνα του.

Ο πολύπειρος ερημίτης ενέδωσε και προσκύνησε χωρίς ενδοιασμό το τρίτο πρόσωπο, που ακολουθούσε βαδίζοντας μέσα στη νύχτα. Αίφνης το όραμα άλλαξε μορφή: οι τρεις επισκέπτες έγιναν δαίμονες, που τον παρέσυραν σε αλλόφρονα χορό και, τρομοκρατώντας και απειλώντας τον με τη βεβαίωση ότι ήταν πια δικός τους, τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο.

Σε οικτρή κατάσταση τον ανακάλυψε την άλλη μέρα ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος και τον μετέφερε στο μοναστήρι, όπου χρειάστηκε δυόμισι χρόνια φροντίδας και προσευχής για να συνέλθει.

Μετά από τη δοκιμασία αυτή, η συμπεριφορά του αγίου για όλη του τη ζωή ήταν αλλοπρόσαλλη.

Είναι σίγουρο ότι, από ένα σημείο και έπειτα, η πνευματική του διαύγεια είχε αποκατασταθεί πλήρως και ζούσε σε μια κατάσταση προσποιητής τρέλας, ως διά Χριστόν σαλός.

Η σαλότητα αυτή ήταν μια δικλείδα ασφαλείας, μια θωράκιση εναντίον της υπερηφάνειας, που τον βοήθησε να αναλάβει και να φτάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητας.

Κοιμήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1090 μ.Χ. και ενταφιάστηκε στο σπήλαιό του.

3. Ο άγιος Νικήτας του Κιέβου

Στην ιστορική μονή του Κιέβου μάς μεταφέρει και η επόμενη περίπτωση που θα εξετάσουμε (4).

Ο μοναχός Νικήτας, ενάρετος, αλλά χωρίς να έχει γίνει ακόμη τόσο διαυγής, που να είναι «άτρεπτος» προς το κακό, ζητούσε επίμονα από τον πνευματικό του, τον άγιο Νίκωνα, που ήταν ηγούμενος της μονής και κατά σάρκα αδελφός του, να του επιτρέψει να μονάσει έγκλειστος σε σπήλαιο.
Ο σοφός γέροντάς του αρνιόταν, βλέποντας ότι ο αδελφός και μαθητής του έχει ακόμη σκιές πνευματικής ανωριμότητας στην καρδιά του.

Επειδή όμως ο μαθητής επέμενε και τον διαβεβαίωνε επιπόλαια ότι «ποτέ δεν θα τον απατούσαν οι παγίδες του εχθρού», ο δάσκαλος υποτάχθηκε και, παρά τη θέλησή του, συναίνεσε.

Έτσι, ο μοναχός «υπάκουσε στο λογισμό του» και ικανοποίησε το θέλημά του ασφαλίζοντας από μέσα την πόρτα του κελιού του ή, κατά άλλη πληροφορία, φεύγοντας από το μοναστήρι και κάνοντας κατοικία του μια σπηλιά.

Όμως, λίγες μόλις μέρες μετά τον εγκλεισμό του, ένιωσε μια ουράνια ευωδία στο χώρο γύρω του.

“Άγγελος θα είναι” σκέφτηκε αμέσως και, μιμούμενος το ριψοκίνδυνο αίτημα του Μωυσή προς το Θεό, είπε: «Κύριε, εμφάνισέ μου τον εαυτό σου».

Ένας άγγελος εμφανίστηκε και του είπε:

«Νικήτα, από εδώ και πέρα θα σταματήσεις να προσεύχεσαι και θ’ αρχίσεις να διαβάζεις βιβλία, για να μπορείς να συμβουλεύεις τους ανθρώπους που θα έρχονται σε σένα. Με εντολή του Θεού, εγώ θα προσεύχομαι για σένα».

Ο άπειρος μοναχός έπεσε στην παγίδα πολύ εύκολα.

Μόνο που ο επισκέπτης δεν ήταν άγγελος, αλλά διάβολος που είχε λάβει μορφή αγγέλου.

Ο Νικήτας έπαψε να προσεύχεται (πράγμα που θα μπορούσε να τον προφυλάξει) και άρχισε να μελετά.

Έγινε σοφός σύμβουλος και σιγά σιγά πλήθος προσκυνητών τον επισκεπτόταν ως έμπειρο και χαρισματούχο πνευματικό. Και πράγματι, εμφάνισε ακόμη και προφητικό χάρισμα.

Η φήμη του έφτασε στο απόγειό της, όταν κάποτε διαμήνυσε στον πρίγκιπα Ιζιασλάβο:

«Σήμερα δολοφονήθηκε στο Ζαβόλτς ο πρίγκιπας του Νόβγκοροντ Γκλέμπ Σβιατοσλάβιτς. Στείλε γρήγορα το γιο σου Σβιατοπόλκ, να πάρει το θρόνο του Νόβγκοροντ».

Ο ηγούμενος Νίκων όμως ήταν επιφυλακτικός και περίμενε...

Διαπίστωσε σύντομα ότι, ενώ ο Νικήτας γνώριζε απ’ έξω ολόκληρη σχεδόν την Παλαιά Διαθήκη και τη χρησιμοποιούσε μ’ εκπληκτική ευχέρεια στις συζητήσεις του, δεν ήξερε καθόλου την Καινή Διαθήκη.
Δεν τη μελετούσε ποτέ και δεν ήθελε να γίνεται ούτε λόγος γι’ αυτήν!


Απ’ αυτή τη συμπεριφορά του οι γέροντες της μονής πείστηκαν ότι είχε πλανηθεί από το διάβολο.

Και μια ομάδα επίλεκτων μοναχών, μεταξύ των οποίων ο ηγούμενος Νίκων, ο κατοπινός ηγούμενος Ιωάννης, ο Ποιμένας ο Νηστευτής, ο Ησαΐας, κατοπινός επίσκοπος Ροστώφ, ο Ισαάκιος ο Έγκλειστος, ο Αγαπητός ο Ιαματικός, ο Γρηγόριος ο Θαυματουργός και άλλοι, πήγαν στο κελί του και τον έσυραν διά της βίας στη μονή, ενώ εκείνος, εκτός εαυτού, ωρυόταν, απειλούσε και ούρλιαζε σαν πληγωμένο θηρίο.

Χρειάστηκαν εξορκισμοί και πολυετής προσευχή για να επανέλθει ο Νικήτας στην αρχική του πνευματική καθαρότητα.

Η μετάνοιά του τον βοήθησε να καλλιεργήσει την «υψοποιό ταπείνωση» και τελικά αξιώθηκε να γίνει επίσκοπος του Νόβγκοροντ και άγιος.
Κοιμήθηκε το 1096.

4. Συνάντηση με το «φύλακα άγγελο»(5)

Ένας νεαρός Ρουμάνος διάκονος, που ήρθε να μονάσει στο Άγιο Όρος το 19ο αιώνα, εξομολογούνταν στο μεγάλο όσιο Αγιορείτη γέροντα Σάββα τον Πνευματικό (1821-1908).

Κάποια μέρα του λέει: «Γέροντα, σε παρακαλώ, αύριο μνημόνευσε στη λειτουργία τη μητέρα μου, που κοιμήθηκε και της κάνουν τα τριήμερα».

Ο γέροντας θορυβήθηκε από αυτή την ξαφνική πληροφορία και τον ρώτησε πώς έμαθε τόσο σύντομα ότι η μητέρα του είχε κοιμηθεί στη Ρουμανία (σημειωτέον ότι δεν υπήρχαν τηλέφωνα).

«Μου το είπε ο φύλακας άγγελός μου» είπε ντροπαλά ο διάκονος.

Ο γέροντας ξαφνιάστηκε. «Βλέπεις το φύλακα άγγελό σου;» ρώτησε.
Ο διάκονος το παραδέχτηκε.
«Πόσο καιρό;»
«Κάπου δύο χρόνια.
Μου παρουσιάστηκε και με συντροφεύει στην προσευχή.


Λέμε μαζί τους Χαιρετισμούς, κάνουμε μετάνοιες και ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις».
«Και γιατί, παιδί μου, τόσο καιρό, δε μου ανέφερες τίποτε;». «Μου είπε ο άγγελός μου ότι… δεν είναι απαραίτητο».


Ο γέροντας επέστησε την προσοχή στο νεαρό μαθητή του ότι ένα τέτοιο όραμα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πνευματικά και τον κάλεσε να υποβάλει τον επισκέπτη του σε δοκιμασία. Να του ζητήσει να πει το «Θεοτόκε Παρθένε» και να κάνει το σημείο του σταυρού.

Ο νεαρός δέχτηκε. Η δοκιμασία έγινε με επιτυχία –ο επισκέπτης έκανε ό,τι του ζητήθηκε– αλλά ο γέροντας δεν πείστηκε.

Μετά από δύο χρόνια επιρροή, ένας αρχάριος είναι εύκολο να υποβληθεί στην απατηλή ιδέα ότι ακούει ένα τροπάριο ή ότι βλέπει το σημείο του σταυρού.

Και ζήτησε μια τελευταία δοκιμασία:
«Ο διάβολος δε μπορεί να διαβάσει μια σκέψη, αν μείνει μέσα σου κρυπτή και αψηλάφητη. Θα κάνω λοιπόν τώρα μια τέτοια σκέψη κι εσύ θα ζητήσεις από τον άγγελό σου να σου αποκαλύψει τι σκέφτηκα».


Η δοκιμασία αυτή αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο του «αγγέλου»: στην αρχή αρνήθηκε, κατόπιν απείλησε το θύμα του ότι με την ασέβειά του θα χάσει τη θεϊκή εύνοια και τέλος εμφανίστηκε με σκοτεινή και τρομερή μορφή και τον διαβεβαίωσε ότι «αύριο τέτοια ώρα», ενισχυμένος από μια ομάδα δαιμόνων, θα τον πάρει στην κόλαση.
Ο διάκονος έμεινε μόνος, σωστό ερείπιο.

Τράπηκε σε φυγή και έτρεξε στο καλύβι του πνευματικού του.

Άρπαξε το ράσο του και δεν το άφηνε, τρέμοντας όλο και περισσότερο καθώς πλησίασε η ώρα να πραγματοποιηθεί η δαιμονική απειλή.

Ο γέροντας Σάββας γονάτισε και προσευχήθηκε έντονα, καλώντας τη βοήθεια του Θεού, και με τη δύναμη της προσευχής του, η επόμενη νύχτα πέρασε χωρίς συνέπειες.

Ο νεαρός Ρουμάνος παρέμεινε στον Άθωνα και σιγά σιγά ωρίμασε πνευματικά και χειροτονήθηκε και ιερέας.

Όμως σε όλη του τη ζωή ενοχλούνταν από πειρασμούς, καθώς έμειναν στην ψυχή του αμυχές από τα τραύματα εκείνης της νύχτας και την επήρεια της διετούς σχέσης με τον άγγελο, που δεν ήταν άγγελος..
........................................................
Η διάκριση των πνευμάτων

Όπως η χάρη του αληθινού Θεού μπορεί να εμφανιστεί παντού, άσχετα από την ιδέα που έχεις για το «τι είναι ο Θεός» (γι’ αυτό και παρατηρούμε αληθινά θαύματα σε αγνούς ανθρώπους και εκτός του χριστιανισμού), έτσι και η πλάνη μπορεί να εμφανιστεί παντού, γι’ αυτό και παρατηρούμε ψεύτικα θαύματα και βιώματα και εντός του χριστιανισμού.

Με ποιο τρόπο μπορούμε να αποφύγουμε την πλάνη;

«Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανικού αγώνα ζητούν από τους ευσεβείς αγωνιστές να μην εμπιστεύονται κανενός είδους εικόνα ή οπτασία που θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους, ούτε ν’ αρχίζουν κουβέντα μαζί της ούτε να της δίνουν καμιά προσοχή.

Επίσης τους ζητούν να προφυλάσσουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων κάνοντας το σημείο του σταυρού, να κλείνουν τα μάτια τους και, με ακλόνητη επίγνωση της αναξιότητας και της ακαταλληλότητάς τους να βλέπουν άγια πνεύματα, να ικετεύουν το Θεό ζητώντας Του να τους προστατεύει απ’ όλες τις παγίδες και τις πλάνες που με πανουργία επινοούν εναντίον των ανθρώπων τα μοχθηρά πνεύματα» τονίζει ο μεγάλος Ρώσος άγιος του 19ου αιώνα Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (9).

Οι μυημένοι στις διάφορες τεχνικές του ανατολικού μυστικισμού, κατά κανόνα, επιδιώκουν ως πνευματική πρόοδο την ανάδειξη δυνάμεων, που θεωρούνται κρυμμένες στο «εσώτερο είναι» του ανθρώπου.

Πρόκειται για δυνάμεις (σίντι) που ποικίλουν, από σχετικά απλές, όπως η εκπομπή «κυμάτων θετικής ενέργειας», έως «προχωρημένες», όπως το ξύπνημα και η διαχείριση της ενέργειας κουνταλίνι.

Τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές ικανότητες, αστρικά ταξίδια, θέαση και ανάγνωση της αύρας κ.τ.τ. είναι μερικές από τις ιδιότητες, με τις οποίες «επιβραβεύεται» η σωστή και ακριβής εφαρμογή των ανατολικών τεχνικών.

Αντίθετα, οι χριστιανοί αποφεύγουν την απόχτηση «ξεχωριστών δυνάμεων» και «χαρισμάτων».

Με κανένα τρόπο δεν τα επιδιώκουν και, αν συμβούν στη ζωή τους, δεν τα καλλιεργούν.


Δεν τα θεωρούν δικά τους, αλλά δώρα του Θεού – αλλά και πιθανόν παγίδες του εχθρού.

Γι’ αυτό και τα αποκρούουν.

Ακόμη και εξαιρετικά έμπειροι ασκητές, που έχουν περάσει από τις παγίδες και τα μιμητικά βιώματα και μπορούν να διακρίνουν τα γνήσια από τα πλαστά, κατά κανόνα τα δέχονται μετά από εξομολόγηση.

Η εξομολόγηση, κατά τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους, είναι απόλυτα απαραίτητη σε περίπτωση που ένας άνθρωπος αρχίσει να βιώνει «ξεχωριστές» και «υπερφυσικές» καταστάσεις στη ζωή του, ιδιαίτερα αν είναι καταστάσεις «ευχάριστες» ή «αποτελεσματικές».

Το δρόμο του χριστιανισμού δεν τον βαδίζεις μόνος.

Και ο πιο πολύτιμος σύντροφός σου (ο αντίστοιχος του γιατρού, όχι μόνο για ηθικά αλλά γενικώς για πνευματικά θέματα) είναι ο εξομολόγος σου.

Αν ο εξομολόγος σου δεν είναι κατάλληλος για σένα, άφησέ τον και αναζήτησε άλλον.


Αναζητώντας με ταπείνωση και προσευχή, κι όχι με την κρυφή επιθυμία να βρεις κάποιον που να «αναγνωρίσει την αξία και το μεγαλείο σου», θα συναντήσεις τον κατάλληλο – όχι βέβαια επειδή «το σύμπαν» θα συνωμοτήσει για να πέσεις πάνω του, αλλά επειδή ο Θεός θα σου τον στείλει (10).

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο Μέγας, αντιστάθηκε πέντε χρόνια στο λογισμό που τον καλούσε να εισέλθει στο εσωτερικό της ερήμου, «λέγων μήπως από δαιμόνων εστίν».

Και μόνο όταν είδε ότι ο λογισμός επέμενε, παρά την αντίστασή του (που προφανώς περιελάμβανε και «καρδιακή προσευχή» και νηστεία και συμμετοχή στα άγια μυστήρια), μπήκε στην έρημο, όπου συναντήθηκε και συνομίλησε με τους δύο γυμνούς ασκητές.

Και τότε ακόμη, δίστασε να τους μιλήσει, μήπως είναι πνεύματα. Κ

αι τελικά, όταν επέστρεψε, ευκαιρίας δοθείσης, εξομολογήθηκε το γεγονός παρουσία των γερόντων της συντροφιάς του αγίου Παμβώ (11).

Διφορούμενοι λογισμοί, που καλούν τον αγωνιστή «να εισέλθει στην έρημο» για «μεγαλύτερη άσκηση», είναι κάτι συνηθισμένο στους μοναχούς.
..........................................
Η αγία Πελαγία της Τήνου, που ανακάλυψε την εικόνα της Παναγίας, και ο γέροντας Νέστορας Διονυσιάτης (1872-1957), ανακαινιστής της μονής Κουμπέ, στο Ρέθυμνο, αρνήθηκαν τα όνειρα και τα οράματα που τους καλούσαν να ενεργήσουν, μέχρι που τελικά πείστηκαν ότι προέρχονταν από το Θεό.
Πλήθος παρόμοιων περιπτώσεων καταγράφεται στα αρχαία και σύγχρονα ασκητικά βιβλία όλων των ορθόδοξων λαών, καθώς και πλήθος άλλων, που ενέδωσαν στον πειρασμό με ανεπανόρθωτες συνέπειες.

Επιβεβαιώνεται έτσι η υπόδειξη του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη (14ος αι.):

«Μην παρασύρεστε τόσο γρήγορα από αυτό που βλέπετε, αλλά να έχετε βαρύτητα και, δοκιμάζοντας τα πάντα με προσοχή, δεχτείτε το καλό και απορρίψτε το κακό.

Πάντα πρέπει να δοκιμάζετε και να εξετάζετε και μονάχα μετά να πιστεύετε».


Η άρνηση των «χαρισμάτων»

Ο χριστιανός, είτε είναι λαϊκός είτε ιερέας είτε μοναχός, ασκείται μόνο σε έναν αγώνα: στην εντός του αύξηση, κατ’ αρχάς, της ταπείνωσης (εννοείται, ειλικρινούς, όχι υποκριτικής) και, κατά δεύτερον, της αγάπης, που απορρέει από την ταπείνωση.

Η αγάπη αυτή είναι σταυρική: κατευθύνεται «οριζόντια» προς το συνάνθρωπο και «κάθετα» προς το Θεό.

Καμία άλλη αγωνία δεν τον τυραννά, τίποτε άλλο δεν επιδιώκει και, αν στο βάθος θα ήθελε μια ανταμοιβή, δεν είναι παρά η συγχώρηση των αμαρτιών του και η συνάντηση με το Θεό στον παράδεισο.


Ο άσωτος υιός επιθυμούσε να τον συγχωρήσει ο Πατέρας και να τον τοποθετήσει ανάμεσα στους δούλους του, όχι να του φορέσει πολυτελή ενδύματα και να τον αποκαταστήσει στην τιμητική του θέση ως υιό του.

Άσχετα αν ο Πατέρας, από την αμέτρητη αγάπη που υπερβαίνει τη δικαιοσύνη Του, τον αποκατέστησε πλήρως χωρίς καν να περιμένει την αίτηση συγγνώμης του (έπρεπε βέβαια πρώτα ο νέος να επιστρέψει προς τον Πατέρα οικειοθελώς, αλλιώς θα παρέμενε στην ξενιτιά να πεθάνει, αγκαλιά με την ανύπαρκτη πλέον «περιουσία του»).

Ο άσωτος υιός είμαι εγώ, είσαι εσύ, εκτός αν θεωρώ πως είμαι αναμάρτητος – και πώς μπορώ να το ξέρω χωρίς ενδελεχή μελέτη της καρδιάς μου, όχι από τον εαυτό μου, αλλά από έναν έμπειρο και κατά το δυνατόν άγιο, εξομολόγο, φυσικά ορθόδοξο χριστιανό;

Στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει το «πίστεψε τον εαυτό σου» και «εμπιστέψου τις επιθυμίες σου» ή «άκου τη δίψα σου», αλλά, αντίθετα, «μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, γιατί δεν τον βλέπεις. Χρειάζεσαι έναν καθρέφτη για να τον δεις».

Δε φαντάζεται ποτέ ο αληθινά ώριμος χριστιανός ότι μπορεί να αξιωθεί να γίνει «χαρισματούχος» ή «θαυματουργός» ενώ ζει.

Άλλωστε η φαντασία θεωρείται επικίνδυνη σύντροφος της πνευματικής ζωής, γιατί ανοίγει μια πόρτα στην εισβολή λογισμών αμφίβολης προέλευσης:

η προσευχή των έμπειρων χριστιανών είναι «αφάνταστη» (χωρίς να φαντάζονται εικόνες ή καταστάσεις μη πραγματικές).

Δεν υπάρχει μέθοδος για την προσευχή, που θα μπορούσε, εφαρμοζόμενη σωστά, να επιφέρει κάποια «επιθυμητά αποτελέσματα».

Η λεγόμενη «ψυχοτεχνική μέθοδος» των ησυχαστών, με την οποία βοηθούνται στη συγκέντρωση του νου, για να μπορέσουν να προσευχηθούν, δεν ταυτίζεται με την προσευχή και δεν έχει καμία σημασία για τους έμπειρους.

Μόνον η αγάπη πλησιάζει τον άνθρωπο στο Θεό και σκοπός της προσευχής είναι η προσέλκυση της άκτιστης θείας χάρης, ώστε να ενδυναμωθεί ο άνθρωπος στην πλήρη εφαρμογή της εντολής της αγάπης, η οποία αγκαλιάζει και τους εχθρούς και γι’ αυτό, χωρίς θεία ενίσχυση, είναι ακατόρθωτη.

Η ιδέα πολλών σύγχρονων μελετητών ότι οι ησυχαστές π.χ. προσεύχονται «διαλογιζόμενοι πάνω στο όνομα του Ιησού» είναι αποτέλεσμα σύγχυσης του ανατολικού διαλογισμού με τη χριστιανική νοερά προσευχή, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικά:

πρόσκληση προς τον Ιησού Χριστό να ελεήσει, ως έτερο Πρόσωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο.

Ας σημειωθεί ότι ο χριστιανός δεν επιθυμεί να διακριθεί ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά αντίθετα να ενωθεί με αυτούς και ξέρει ότι, για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται να ταπεινωθεί μέχρι τη λάσπη.

Όχι με διάθεση αξιοθρήνητης αυτολύπησης, αλλά επειδή πολλοί από τους συνανθρώπους του είναι ήδη ταπεινωμένοι και εξουθενωμένοι μέχρι τη λάσπη – και μάλιστα ίσως να φέρει και ο ίδιος ευθύνη για μερικούς, εν γνώσει του ή χωρίς να το γνωρίζει.

«Εάν είσαι του Χριστού, ταπείνωσε τον εαυτό σου μέχρι του σκώληκος: σάρκωσε τον εαυτό σου στον πόνο του κάθε πονεμένου, στη θλίψη του κάθε θλιμμένου, στο πάθος του κάθε βασανισμένου, στο άλγος του κάθε ζώου και πουλιού», κατά τον άγιο γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς (Σερβία, 1894-1979).

Γι’ αυτό το λόγο (και για πολλούς και σοβαρούς άλλους λόγους) παραμένει πάντοτε συνδεδεμένος με τα μυστήρια της Εκκλησίας.

Συμμετέχοντας στο μυστικό δείπνο (13) της θείας Μετάληψης ενώνεται με όλους τους αδελφούς του, που κοινωνούν από το ίδιο Σώμα και Αίμα Χριστού, είτε είναι πρυτάνεις είτε αγράμματοι χωρικοί ή ζητιάνοι ή ασθενείς ή ψυχασθενείς ή παράλυτοι ή ακόμη και εγκληματίες.


Κάθε υποψία ανωτερότητας, καθώς συμμετέχει στη θεία Μετάληψη, προκαλεί στην καρδιά του σκιές εγωισμού, που μπορούν να του στοιχίσουν την απώλεια της θείας χάρης, επειδή (κατά το γέροντα Σωφρόνιο) ο Θεός είναι απόλυτα καθαρός και ταπεινός και, παρόλο που η χάρη Του ενοικεί στον καθένα μας, όμως μόνο σε απόλυτα καθαρές και ταπεινές καρδιές είναι δυνατόν να δοθούν τα χαρίσματά Του.

Μια αμυχή εγωισμού στην καρδιά μου μπορεί, αντίθετα, να προσελκύσει άλλα «χαρίσματα», ακριβώς όμοια με τα θεϊκά, που θα με βοηθήσουν να αναδειχθώ σε μεγάλο «θαυματουργό», «θεραπευτή» και «διδάσκαλο», αλλά θα με έχουν κάνει να ξεχάσω πόσο ταπεινός είναι ο Θεός, να ξεχάσω να ταπεινώνομαι μέχρι τη λάσπη –διότι αυτή η λάσπη είναι οι γονατισμένοι και εξουθενωμένοι αδελφοί μου.

«Θ’ αρχίσουν τότε –να φυλάει ο Θεός– οι “οράσεις”, οι “χαρισματικές” επισκέψεις.

Όλα θα πάνε σχετικά εύκολα, η αγρυπνία, η νοερά προσευχή, η εγκράτεια στην τροφή και, εν συντομία, η πορεία προς την τελειότητα».

«Ο εχθρός θα τον παρακινεί σε αγώνες που δεν ανταποκρίνονται στις δυνάμεις του και συνεχώς θα του ψιθυρίζει: δες αυτό, δες εκείνο, να η χάρη, να η τελειότητα, να εκείνος ο γνόφος ή το φως ή η αλήθεια κ.ο.κ.

Με αυτά λοιπόν θα τον οδηγήσει προς την ολοκληρωτική απώλεια, εισάγοντας στη θέση της αλήθειας την πλάνη ή γεμίζοντας το νου και την καρδιά του με οίηση και θα τον κάνει ανίκανο να δεχτεί τη χάρη του Θεού, που είναι πάντοτε έτοιμη να μας επισκεφτεί…».

«Ένα μόνο κατάλαβα, ότι δεν πρέπει ποτέ ο άνθρωπος να ορμά προς τα οράματα, προς τη θεωρία [=θέα του Θεού], προς τις υψηλές κατακτήσεις.

Όλα αυτά είναι ο δρόμος της πλάνης… Μην επιθυμείτε οράματα, ακόμα και την ώρα των οραμάτων» (Σωφρόνιος) (14).

Στις 8.6.2007 εμφανίστηκε σε γνωστή μεσημβρινή τηλεοπτική εκπομπή ο θεραπευτής Έρικ Περλ (15), που, καθώς δήλωσε, είναι προικισμένος με την ικανότητα να θεραπεύει ασθένειες με την ενέργεια που εκπέμπεται από τα χέρια του.

Αυτοτιτλοφορήθηκε «χειροπράκτης».

Αφηγήθηκε όμως κάτι παράξενο: την ημέρα που αντιλήφθηκε για πρώτη φορά τις ξεχωριστές ικανότητες των χεριών του, ένιωθε στο σπίτι του την παρουσία άγνωστων αόρατων προσώπων.

Το ίδιο και οι ασθενείς του, την άλλη μέρα στο ιατρείο του (προφανώς είναι και γιατρός).


Ένας στοιχειωδώς προβληματισμένος ορθόδοξος χριστιανός θα είχε να ρωτήσει τον αδελφό μας Ε. Περλ το εξής:

Πώς, αδελφέ μου, δεν υποπτεύεσαι ότι το «χάρισμα», που εμφάνισες ξαφνικά, ίσως είναι «δώρο» κάποιων ύποπτων πνευματικών όντων;

Οι μεγάλοι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού λαμβάνουν τέτοια χαρίσματα μετά από πολυετή ασκητικό μόχθο και, όταν τα λάβουν, τα περνούν από ψιλό κόσκινο. Εσύ αμέσως υποδέχτηκες την ικανότητά σου με ικανοποίηση.

Τώρα, αναζητάς το Θεό;

Πιστεύεις ότι χρειάζεσαι μια συνάντηση μαζί Του;

Αισθάνεσαι να σου λείπει η χάρη Του και αγωνιάς για την απόκτησή της και τη διατήρησή της μετά το θάνατο;

Ή μήπως νιώθεις «ολοκληρωμένος» έτσι όπως είσαι, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς θεία κοινωνία, χωρίς εκκλησιασμό, αφού μάλιστα είσαι πεπεισμένος ότι προσφέρεις και θεάρεστη υπηρεσία στους συνανθρώπους σου;

Δεν είμαι άξιος να σε κρίνω και εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος, όμως μπορεί να θεραπεύεις σωματικές ασθένειες πολλών, αλλά να κλείνεις τον εαυτό σου αυτάρεσκα έξω από την πόρτα της αιωνιότητας.

Συμπερασματικά

Αξιολογώντας με τέτοια αυστηρότητα και λεπτότητα, οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι του 4ουου αιώνα μ.Χ. απέρριψαν τα μεθοδευμένα πνευματικά βιώματα των μεσσαλιανών (ευχιτών, δηλαδή «προσευχόμενων»), και οι σύγχρονοι ορθόδοξοι άγιοι διδάσκαλοι απορρίπτουν την επίσης μεθοδευμένη πνευματική εμπειρία των πεντηκοστιανών και των πάσης φύσεως «χαρισματικών» ή «αναγεννημένων» χριστιανών, καθώς και την πνευματικότητα των διαφόρων πνευματιστών και διδασκάλων που μας έρχονται δεξιόθεν και αριστερόθεν.

Όχι διότι οι τεχνικές τους «δεν είναι πραγματικές» ή «δεν αποδίδουν», αλλά ακριβώς επειδή είναι πραγματικές και αποδίδουν, αλλά με ύποπτες «πηγές ενέργειας».

Στην παγκόσμια ιστορία της αγιότητας, καταγράφονται πολλοί μάγοι που αποστράφηκαν την αρχαία τέχνη τους και προχώρησαν στο χριστιανισμό, όχι γιατί η μαγεία τους «ήταν ψεύτικη», αλλά γιατί διαπίστωσαν ότι δεν τους οδηγούσε στο αιώνιο φως του Τριαδικού Θεού.

Τέτοιοι μάγοι ήταν άγιος μάρτυρας Γάργαλος, που προσηλυτίστηκε στη φυλακή από τον άγιο πρίγκιπα μεγαλομάρτυρα Γοβδελαά τον Πολύαθλο τον Πέρση και μαρτύρησε κι αυτός (4ος αι.), ο άγιος Αθανάσιος ο από μάγων, που μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Γεώργιο (303 μ.Χ.), ο ανώνυμος μάγος που έδωσε το δηλητήριο στον άγιο μεγαλομάρτυρα Ερμεία (2ος αι.) και, βλέποντας ότι δεν έπαθε τίποτε, ομολόγησε πίστη στο Χριστό και επίσης θανατώθηκε.

Και ο γνωστότερος και ισχυρότερος όλων, ο άγιος μεγαλομάρτυρας Κυπριανός, που κατέληξε επίσκοπος της Αντιόχειας της Πισιδίας, αφού η μαγεία του νικήθηκε από μια ταπεινή μοναχή.


Ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν και στην εποχή μας, όπως ο μεγάλος Ρώσος πνευματιστής Βλαντιμίρ Μπύκωφ, που εγκατέλειψε την τέχνη του μετά από τη γνωριμία του με τους αγίους πνευματικούς πατέρες της μονής Όπτινα και συνέγραψε το κλασικό βιβλίο Ήρεμα καταφύγια για την ανάπαυση κάθε βασανισμένης ψυχής.

Στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας και το 1924 ή 25 θανατώθηκε για την ορθόδοξη πίστη του από το σοβιετικό καθεστώς (16).

Δε χρειάζεται να κλείσω με κάποιο «εμπνευσμένο» ή εξεζητημένο επίλογο.

Το Πνεύμα του Θεού είναι ξεκάθαρο και γνωρίζουμε από τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού τους τρόπους, με τους οποίους εμφανίζεται και ενεργεί, αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους αποκτάται.

Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τις προτιμήσεις και τις επιλογές του – ελεύθερος ακόμη και να πλανηθεί, ακόμη και να περιπλακεί σε καταστάσεις οδυνηρές, ακόμη και να αμαρτήσει φρικτά.

Καλό είναι να το αποφύγει, γιατί πιθανότατα θα χάσει την υπαρκτή και ανεκτίμητη αιωνιότητα του παραδείσου.


Ας μη νομίζει ότι «θα βρει το δρόμο να επιστρέψει», τσακισμένος αλλά «πλήρης εμπειριών», για να συνεχίσει τη ζωή του σοφότερος ή ικανοποιημένος από τις εμπειρίες του.

Οι αρχαίοι μύθοι όλων των λαών και τα σύγχρονα αστυνομικά δελτία αποτελούν πλούσια συλλογή από «βέβαιους» και «σθεναρούς» ανθρώπους, που δεν επέστρεψαν, αλλά έμειναν εκεί και μάλιστα νεκροί ή ψυχικά νεκροί.


Αν όμως ένας αδελφός μας δεν το απέφυγε, ποτέ δεν είναι αργά: το πετραχήλι του παπά τον περιμένει, αρκεί να δεχτεί να κάμψει ελαφρώς τον αυχένα του, για να ανυψωθεί στη συνέχεια μέχρι τους ουρανούς.

Πηγή:

http://trelogiannis.blogspot.com/