Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Όσο μπορείς-Κ.Καβάφης



Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.


Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Η κατάρα της Μάλμπορο γούμαν -Μάριος Κουτσούκος



Είναι η ενσάρκωση της θηλυκότητας.
Έχει χίλια πρόσωπα, το ένα πιο φροντισμένο από το άλλο.
Προσέχει το εαυτό της με θρησκευτική ευλάβεια.
Τα ρούχα της, τα αξεσουάρ της, η επιμελημένη της κόμμωση, το μανικιούρ της, το πεντικιούρ της, ο αέρας της όταν περπατάει σείοντας του γοφούς της, τα σλιμ τσιγάρα της, όλα επάνω της κραυγάζουν «κάλλος» σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων τριγύρω της.
Είναι το πρότυπο της Απόλυτης Γυναίκας, το γαμώ-και-δέρνω θηλυκό.
 Όλες θέλουν να της μοιάσουν.
 Άλλες τα καταφέρνουν περισσότερο, άλλες λιγότερο.
Όλες όμως ανεξαιρέτως βασανίζονται από το ίδιο ερώτημα: «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;».

Είναι η Μάλμπορο-γούμαν.
Μια φορά κι έναν καιρό είχαμε τον Μάλμπορο-μαν - τον άντρακλα τον πολλά βαρύ, τον καϋμπόη, τον μάγκα, ο οποίος τραβούσε σαν μαγνήτης όλα τα κορίτσια στα στιβαρά του μπράτσα.
Μετά όμως ο Μάλμπορο-μαν έχασε την μάχη με τον καρκίνο και αντί έστω να τον διαδεχτεί το Μάλμπορο-μποϋ, εμφανίστηκε η παντοδύναμη Μάλμπορο-γούμαν και σφετερίστηκε τον θρόνο της σχεσιακής κυριαρχίας.

Σιγά-σιγά, οι άντρες πήραν να εξαφανίζονται.

Τους πάτησε έναν-έναν ο οδοστρωτήρας των θελγήτρων της Μάλμπορο-γούμαν.

 Η εξαφάνισή τους ήταν προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη εδώ που τα λέμε.

Υπό μια έννοια, οι ίδιοι έριξαν την συμφορά αυτή στα κούφια τα κεφάλια τους...

Απαυδισμένοι, βουτηγμένοι στην ανία των κλασσικών γυναικείων στερεοτύπων, τυφλωμένοι από  εφηβικές φαντασιώσεις, οι άντρες έσπευσαν να δημιουργήσουν ένα τέρας - την δυναμική γυναίκα, την ανεξάρτητη γυναίκα, την θανατερά σαγηνευτική γυναίκα, την αμείλικτα πανέμορφη γυναίκα, η οποία μάλιστα έχει πλήρη επίγνωση του υπερχειλίζοντος κάλλους της και της εξαργυρωσιμότητάς του.

Δημιούργησαν την Μάλμπορο-γούμαν, μια ζώσα ονείρωξη σε πόδια, νομίζοντας οι νήπιοι ότι έτσι θα ήταν επιτέλους χαρούμενοι και δέκα φορές πιο άντρες απʼ ότι πριν.

Και η ονείρωξη τους καβάλησε.

Τους ευνούχισε.

Και από πάνω τους ζήτησε και τα ρέστα: «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;» απαίτησε να μάθει με φωνή χιλίων πριγκιπισσών.

Εκείνοι δαγκώθηκαν, δεν ήξεραν τί να απαντήσουν.

Χαμήλωσαν το βλέμμα και ατίμασαν το καρύδι στον λαιμό τους.

Και ο Μάλμπορο-μαν δεν ήταν πλέον κοντά τους για να οπλίσει το χέρι τους με εκείνη την δίκαιη σφαλιάρα, η οποία άπαξ και αστράψει, όλες ερωτεύονται παράφορα.

Οι δρόμοι της πόλης απλώνονταν ρημαγμένοι από την λαίλαπα της Μάλμπορο-γούμαν, έρημοι κι όμως πολυσύχναστοι.

 Πανέμορφες, αέρινες υπάρξεις κατακλύζουν τους πεζοδρόμους, τα καφέ και τις παραλίες.
 Κολασμένα τακούνια αντηχούν στα λιθόστρωτα.

 Και οι άντρες πουθενά.

 Μονάχα κάτι ψοφοδεή ανδρείκελα, κάτι κακόμοιρα παιδάκια, κάτι κουραμπιέδες με ριγέ μπλούζες, βερμούδες και παντοφλίτσες που σέρνονται θλιβερά πίσω από το κυρίαρχο θηλυκό.

Του προσφέρουν τα πορτοφόλια τους, τις καρδιές τους, την ψυχή τους.

Του δίνουν αξία με κάθε πιθανό τρόπο.

 Ξεπουλάνε την αξιοπρέπειά τους όσο-όσο για να κερδίσουν την εφήμερη προσοχή του.

Και η Μάλμπορο-γούμαν, ως γενναιόδωρη δυνάστης, χαριεντίζεται μαζί τους.

Ενίοτε τους βάζει και στο πολυθρύλητο κρεβάτι της - επιτρέπει μια μικρή γεύση παραδείσου στους προσκυνημένους και τους πουλημένους, σε όλους αυτούς που αρνήθηκαν τον Μάλμπορο-μαν πριν αλέκτωρ λαλήσει.

Συνήθως είναι οι μπακούχοι (οι έχοντες μπάκαν δηλαδή) αυτοί που τα καταφέρνουν καλύτερα από τους υπόλοιπους φουκαράδες: οι μπακούχοι ώριμοι τύποι (γνωστοί και ως εσχατόγεροι στην καθʼ ημάς νεολαία), με τα ακριβά τους σπορ αυτοκίνητα και τα γυαλιστερά τους ρολόγια, οι οποίοι προσκομίζοντας τέτοια και άλλα παρεμφερή τεκμήρια οικονομικής ευρωστίας, μπορούν να σαγηνέψουν την Μάλμπορο-γούμαν, έστω και για λίγο, μέχρι να βρει κάπου αλλού ένα περισσότερα υποσχόμενο θύμα.

Η Μάλμπορο-γούμαν το θεωρεί δεδομένο ότι τα ανδρείκελα θα την υπηρετούν και τα ανδρείκελα αποδέχονται περιχαρώς αυτή την βλασφημία.

Η Μάλμπορο-γούμαν είναι ένα τέρας, ένα αρπακτικό Άλιεν.

Μερικοί εικάζουν πως είναι ο προπομπός του Αντιχρίστου.

Και αυτό που την καθιστά εξαιρετικά τρομακτική δεν είναι το ότι είναι ένα αφύσικο και εκτρωματικό δημιούργημα αλλά το ότι έχει βασιστεί σε όλες τις θεμελιώδεις γυναικείες αρχές και τις έχει διαστρέψει φρικιαστικά σε κάτι παραμορφωμένο.

Γιατί, όντως, τί πιο όμορφο από μια γυναίκα που τραβάει τα βλέμματα και βγάζει μάτια με την καλοακονισμένη της θηλυκότητα;

Τί πιο συναρπαστικό από ένα κορίτσι με ενδιαφέροντα, χαρακτήρα και άποψη;

 Τι πιο εκτρωματικό όμως όταν όλα αυτά στρατεύονται στις άψυχες και ζοφερές λεγεώνες της Μάλμπορο-γούμαν;

Τι πιο επικίνδυνο για τον απροετοίμαστο και άκαπνο άντρα από ένα θηλυκό αρπακτικό όρνιο το οποίο χρησιμοποιεί αγαθές προφάσεις για να επιτύχει ανίερους και τυραννικούς σκοπούς;

Η Μάλμπορο-γούμαν έχει πολλά ποδάρια και όλα πατάνε γερά στην προπαγάνδα των μέσων μαζικής αποβλάκωσης: θα την δείτε σε τηλεοπτικές σειρές να δίνει ρεσιτάλ.

Είναι η Ράνια των "Singles". Είναι η σεναριογράφος και σκηνοθέτης του "Sex and the city". Θα την δείτε στην οθόνη του σινεμά, στα εξώφυλλα δίσκων και πάνω στο θεατρικό σανίδι να υποδύεται την ψαγμένη καλλιτέχνιδα, την δημιουργική γυναίκα, η οποία είναι υπεράνω οικοκυρικών.

Είναι μια περήφανη χωρισμένη μητέρα.

Τα παιδιά της δεν χρειάζονται πατέρα.

Όταν η Ελληνική κοινωνία αρχίσει να τα ψιλοσηκώνει αυτά, θα πάρει και προαγωγή - θα προτιμά να αυτοαποκαλείται ανύπαντρη μητέρα.

Έτσι θα φαίνεται πιο δυναμική, ανεξάρτητη και αυτονομημένη από τον τύραννο άντρα, θα έχει την ικανοποίηση του να είναι ταυτόχρονα μητέρα και πατέρας για τα δύσμοιρα τα παιδάκια της και διόλου θα την απασχολεί εάν μεγαλώσει μελλοντικούς ψυχοπαθείς, πρεζάκηδες και συλλέκτες ανθρώπινων δαχτύλων σε βαζάκια με φορμόλη.

Η Μάλμπορο-γούμαν είναι πολύ "μπίζι" άτομο για ν' ασχοληθεί με τέτοιες ασήμαντες σαχλαμάρες: εξασκείται ολημερίς στο πέταγμα του λάσου της, έτσι ώστε να μπορεί να αρπάζει με δεξιοτεχνία τους ανόστεους βλάκες-υπηρέτες της, τις «επαγγελματικές ευκαιρίες» και οποιαδήποτε μπαρούφα εν γένει, η οποία θα την κάνει να νιώσει άξια για να κάψει επιτέλους τον μεταφορικό της στηθόδεσμο.

Βγείτε μια βόλτα στα μαγαζιά και θα δείτε την κατάρα της Μάλμπορο-γούμαν να απλώνεται σαν πυκνοϋφασμένος ιστός ταραντούλας στις βιτρίνες των μαγαζιών: η γυναικεία μόδα εξοπλίζει τις ιερόδουλες της Μάλμπορο-γούμαν με ρούχα αέρινα, κομψά, στολές φαντασιώσεων με σταυρωτά τα φυσεκλίκια της υπερσεξουαλικότητας, πασάρει μαγικά φίλτρα που μεταμορφώνουν τις μετριότητες σε θεές.
Η ανδρική μόδα αντίθετα, ολοένα και τείνει να μασκαρεύει τους άντρες σε φλώρους, λαπάδες και αχαμνά παιδαρέλια (αν όχι κίναιδους).
Και όταν το μπαλ-μασκέ κρατάει για πολύ, ύστερα δεν φοράς εσύ πια το κοστούμι - το κοστούμι φοράει εσένα.
 Όταν οι γυναίκες επιτίθενται με το δόρυ της καλοακονισμένης γοητείας της εμφάνισής τους, οι άντρες δεν έχουν να προτάξουν παρά τα εμπριμέ μπλουζάκια τους, την χαλβαδιάρικη περιβολή τους και ένα εφηβικό στυλάκι έτοιμο να συρθεί πίσω από το άρμα του θριάμβου του ανυπέρβλητου αιδοίου...
Η ρητορική του ενδύματος είναι ένα από τα πολλά βρώμικα κόλπα που έχει επιστρατεύσει η Μάλμπορο-γούμαν στον ανηλεή της πόλεμο εναντίον των τελευταίων αληθινών ανδρών.

Εντούτοις, η Μάλμπορο-γούμαν κάτω από τα λέπια της, παραμένει γυναίκα.

Γι' αυτό και αναρωτιέται κάθε τόσο, τις άγρυπνες νύχτες δίπλα από τον άνευρο λουκουμά-σπόνσορά της, «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;».

 Κάτι μέσα της αποζητά την υποταγή στο κυρίαρχο αρσενικό.

Λαχταρά έναν άντρα να την βάλει στη θέση της.

Αποζητά έναν βασιλιά για να κάτσει δίπλα της, γιατί η μοναξιά της στον θρόνο είναι αφόρητη και οι είλωτες και οι αυλικοί της είναι ανάξιοι για να επαναστατήσουν...

Μάριος Κουτσούκος
Προβολή DSC07295.JPG σε παρουσίαση

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Οι παραμορφωτικοί καθρέφτες της υποκειμενικότητας στο περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας και η αναγκαιότητα πνευματικής καθοδήγησης


Περιστεράκι μου,

με θλίβει,  που ακόμη,  δεν καταλαβαίνεις  την αναγκαιότητα  της παρουσίας, Ορθόδοξου

(μακράν εμού οι Ινδουϊστές ...γκουρούδες...α πα πα )

 πνευματικού οδηγού δίπλα σου.

Αυτό  το κατανοούν μέχρι και οι κοσμικοί ψυχοθεραπευτές οι οποίοι πορεύονται, συμβουλευόμενοι  - έκαστος- τον ψυχοθεραπευτή του.

Θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα, όταν -διαβάζοντας κάποτε  περί οικογενειοθεραπείας-πληροφορήθηκα  την  ύπαρξη δ ύ ο  ειδικών
που άκουγαν  -  τα προβλήματα των μελών της οικογένειας - ενώ  συνάμα βιντεοσκοπούσαν όλη τη συνεδρία, προκειμένου, μετά  το τέλος του επαγγελματικού ραντεβού,  να σχολιάσουν πάντα  τα λεγόμενα και εκφραζόμενα, σημείο προς σημείο, ώστε να μην παρασυρθούν σε άκρως υποκειμενικές(εξ αιτίας των προσωπικών  τους εμπειριών )  ερμηνείες και σχόλια.

Για να το εκφράσω  πιο απλά:
 Ας πούμε, αν ο ένας ψυχαναλυτής  έζησε με  γονιό αλκοολικό και του τύχαινε άνθρωπος-στην οικογενειακή ομάδα-  με παρόμοιο  ιστορικό, ίσως ο θεραπευτής να μπλεκόταν  στα νήματα των προσωπικών  του πληγωμένων  βιωμάτων, και ν' αντιμετώπιζε  λανθασμένα,   τον έχοντα το πρόβλημα του αλκοολισμού  -  ασθενή.

Όταν ο θεράπων  αντιμετωπίζει  εμπαθώς,  το θεραπευόμενο, αντί για θεραπεία προκύπτει,  καινούργιο μπέρδεμα.

 Βοηθάει -λένε - στη διαδικασία της επούλωσης των ψυχικών τραυμάτων , η σχετική αποστασιοποίηση  απ' τη μεριά του ψυχολόγου ή ψυχίατρου  και η έλλειψη 
(είτε θετικής είτε αρνητικής ) προσκολλήσεως  απέναντι  στο πρόσωπο που επιζητεί, την εσωτερική  υγεία και ισορροπία του.

(Πόσοι  ειδικοί,  τηρούν αυτή την παράμετρο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω).

Η παρουσία, ωστόσο,  και δεύτερου ψυχοθεραπευτή στην ομαδική συνεδρία,  εξασφαλίζει μια παραπάνω   εγγύηση αντικειμενικότητας  για την ανεύρεση υγιέστερων  λύσεων.

Ο Καρλ Ρότζερς υπήρξε  ένας  φημισμένος ψυχίατρος, με αυτή την ειδίκευση.

Τελικά, αυτοκτόνησε;

Κάτι τέτοιο, πήρε, χρυσούλι μου,    το μισόκουφο αφτάκι  μου .

-Αληθεύει;
  
Αν ναι, τι του χρησίμεψε τόση ψυχολογική  γνώση;  αναφώνησα
  γουρλώνοντας  τους χαζούς   οφθαλμούς μου.

-Ω ψυχοθεραπευτάαα, θεράπευσον   σεαυτόν...και ύστερον έλα να μου ζητάς εμένα εβδομήντα ευρώ την ώρα, προκειμένου  να καλμάρεις τα νεύρα μου!

Θα προσπαθήσω, ωστόσο,  αγαπημένο  μου, μια και μου λες ότι δεν το αντιλαμβάνεσαι  το γιατί χρειαζόμαστε επειγόντως πνευματικό οδηγό,

( και αλίμονό μας, αν πορευόμαστε ολομόναχοι ψυχολογικά, μη συμβουλευόμενοι και  ζωντανό ανθρωπο κάπου τριγύρω μας- έστω τηλεφωνικώς,  έστω ιντερνετικώς, πάει! θα μας κάνει μια χαψιά, η νοερή  η Μαρμάγκαααα!)

θα προσπαθήσω, τονίζω,    να σου παρουσιάσω  ελάχιστες  εξηγήσεις περί του σκεπτικού μου,  προκειμένου  να καταλάβεις την έγνοια  μου, για την ψυχική σου εξέλιξη και πορεία.

Σου ζωγράφισα   τις προάλλες,  μια εικόνα για το περίκλειστο δωμάτιο της εμπειρίας,  θυμάσαι;

-Θυμάμαι, κυρά μου,  αφαιρεμένο δεν είμαι.!

-Εντάξει, βρε! δε σε είπαμε και μόγγολο, ηρέμησε!

-Μην ακούω "ηρέμησε"  μού 'ρχεται  να σε  δείρωωω!

-Θα με αφήσεις να το τελειώσω αυτό το κομμάτι;

-Εντάξει. Το ράβω. Προχώρα!
.....................................................

Συνειδητοποιήσαμε , λοιπόν, εκ  των προηγούμενων αναρτήσεων  -και συ και γω- το διατί πάσα κρίση περί την ηθική ποιότητα της ψυχής του πλησίον μας, είναι απαγορευμένη απ' το Άγιο Πνεύμα- που δια στόματος του Κυρίου, εν αφάτω σοφία, προτρέπει:

«Μη κρίνετε!"

Εκείνο που με δυσκόλεψε αφάνταστα περισσότερο, όμως, να το καταλάβω, αναφέρεται στο ότι
 απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως, όχι μόνο τον πλησίον
 αλλά απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως  
 κ α ι τον ίδιο τον  εαυτόν μου,

όσο και αν φ α ν τ ά ζ ο μ α ι ότι διαθέτω, προς τούτο, όλη την πληροφορία( εκ των ένδον).

Τι θέλω να πώ;

Ας αναφερθώ πάλι στο περίκλειστο δωμάτιο της  προσωπικής εμπειρίας, για το οποίο σου έκανα λόγο,  σε προηγούμενα ραβασάκια .

Αυτό το κελλί-έμψυχο σώμα , στο οποίο είναι φυλακισμένος δια βίου ο καθένας μας, διαθέτει στους τέσσερις τοίχους του- από πάνω ως κάτω- καθρέφτες.

Οι καθρέφτες- από κάποιο ατύχημα Αρχέγονης Πτώσης - προέκυψαν μ' ένα κουσούρι.

Δεν είναι σωστοί καθρέφτες.

Είναι παρα-μορφωτικοί.

Παρα-μορφώνω, σημαίνει δίνω μια παρα-πλήσια μορφή από εκείνη -την αρχική- που η εικόνα μου, έχει.

Κοιτάγεσαι, λοιπόν, στους καθρέφτες του δωμάτιου και κάθε φορά, σου παρουσιάζουν άλλη μορφή για τα μούτρα σου...

Ναι, ναι, είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτή είναι η ισόβια, έως  εφιαλτική και επικίνδυνη  κατάσταση των εγκλεισμένων...

Οι ψευδαισθήσεις, οι αυταπάτες, ή πλήρης άγνοια της κατάστασης του εαυτού, οι εκ της παραμόρφωσης του καθρέφτη, προερχόμενες...

Κάθε που πέφτει το βλέμμα στους καθρέφτες, παίρνεις άλλη τρομάρα απ’ την εικόνα:

Πότε το κεφάλι γίνεται μακρόστενο σα φίδουκλας, πότε τα μάγουλα απλώνουν και φαίνονται σαν τραπέζι του πινγκ πονγκ, πότε η μύτη μεταμορφώνεται σε ελικοειδές ποτάμι, πότε το στόμα μικραίνει απίστευτα και γίνεται σαν είσοδος μερμηγκοφωλιάς- σχεδόν εξαφανίζεται, ή άλλοτε φουσκώνει- ίδιο με μεγάλη σαμπρέλα στη θάλασσα...

Ο πανύψηλος μπορεί να δει τον εαυτό του, νάνο και ο νάνος μπορεί να δει τον εαυτό του γίγαντα...

Δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, με την παραμικρότερη κίνησή σου- μπροστά τους- η εικόνα αλλάζει... τα σχηματιζόμενα είδωλα -ακόμα και αυτά της επίπλωσης (εμπειρίας σου) στους καθρέφτες παίρνουν άλλα σχέδια(ερμηνείες), συνεχώς αποκωδικοποιεί νοήματα-  παραμορφωτικά- το εγώ μας- που  συχνότατα  εμφανίζονται  απειλητικά, κάποτε χαρούμενα, καμια φορά, φαίνονται ως και υπέροχα.

Θυμάσαι στην Ντίσνεϋλαντ- και ας ήσασταν πολύ μικρά- τι πλάκα που κάνατε στο δωμάτιο με τους συγκεκριμένους καθρέφτες;

Αποτελούν, ωστόσο, μεγάλη αιτία  άγχους, έρωτα, έπαρσης, ηττοπάθειας, μίσους,  φθόνου,  απελπισίας, κατάθλιψης, έως και απόπειρας αυτοκτονίας - δηλαδή ανθρώπινης πλανεμένης κρίσης και από-γνωσης - τούτα  τα κάτοπτρα.

Υποκειμενικότητα ονομάζουν την παραμόρφωσή τους.

Υποκειμενικότητα...

-Κατέχεις  τι είναι, μωρή Σαλογραία, υποκειμενικότητα στην πράξη;

(νταλκάς μεγάλος η πράξη...)

Για πε, να δω αν  σε "πιάνω"

Υποκειμενικότητα  θα πει...ξεκινώντας από την εξωτερική, χειροπιαστή  εικόνα του σώματος:

- Το να είσαι κανονική στα κιλά και ωστόσο, να φαντάζεσαι πως  είσαι υπέρβαρη- ένα το κρατούμενο- να σκυλιάζεις να αδυνατίσεις -επειδή αυτές τις αηδίες λέν' τα περιοδικά που διαβάζεις και οι φιλενάδες στο κομμωτήριο- στη συνέχεια, να αρρωσταίνεις απ' την άστοχη δίαιτα- να σου γίνονται "τα νεύρα ένα μάτσο θυμωμένες οχιές" που γράφει και ο μακαρίτης ο Όσκαρ, με αποτέλεσμα  να χάνεις την αίσθηση της Α-λήθειας από της ψυχής σου τα μάτια.

Όταν , λοιπόν, στον παραμορφωτικό καθρέφτη της υποκειμενικοτητάς σου,
φ α ν τ ά ζ ε σ α ι ότι είσαι θεόχοντρη- και ας είσαι μια χαρά τσουπωτούλα-

(γνωστότατον ότι στα ανατολικά  γεωγραφικά μήκη και πλάτη,   τις προτιμάνε τρρρρελά τις τσουπωτούλες,  οι   άντρες! Μια διαζευγμένη  φιλενάδα, που βρέθηκε στο Ντουμπάι- αφράτη- "έριξε" κοτζαμάν  πρίγκιπα-  της έκανε πρόταση γάμου, ναι καλέεεε! - ναι!  πίστεψέ το- δεν έλεγε ψέματα η γυναίκα,  όμως  εκείνη αρνήθηκε χριστιανικότατα- τρεις κορούλες  δα,  περίμεναν στην Ελλάδα τη μάνα τους- που να τρέχει τώρα με τους τσεμπερωμένους σεΊχηδες στις οάσεις...να τους  λυγιέται   στα τσιφτετέλια και αυτοί  να ευφραίνονται...για Όνομααα! )

 -Επιτέλους δε γίνεται να διαθέτουμε  όλοι τον αυτό ψηλόλιγνο  σωματότυπο  που έχουν κάτι μοντέλα ρωσίδες-  έλεος, έλεος,  ζαβαρακατρανέμιααααα!

 Και δυστυχώς, άμα   πέσεις θύμα της συγκεκριμένης   εωσφορικής  πλύσης εγκεφάλου,  κλειδοστομιάζεσαι....

Σταματάει σε λίγο από νευρική ανορεξία, η έμμηνη ρύση, σταματάει η υγεία , χάνεται η ζωή η πολύτιμη...

(Θε μου Θε μου, δε μας φτάναν οι άλλοι εξαποδοί, πώς  εμπαιζόμαστε, πουλάκι μου,  οι καλοταϊσμένοι δυτικοί και από δαιμόνια ανορεξίας, την σήμερον τη στιγμή που σε άλλες ηπείρους  από πείνα πεθαίνουν παιδάκια,  μα ...ποιος  το φαντάζονταν! )

Υποκειμενικότητα, επίσης,   σημαίνει, να είσαι ως μικρούλα,  τα τρία κακά της μοίρας σου- όπως υπήρξε η φίλη μου η σαλογραία, τότε που ήτο σαλομπέμπα - και παρόλα αυτά, κοιταγόταν στον  καθρέφτη
και  α π ο θ α ύ μ α ζ ε την ...ομορφιά της (χιχιχι ! δε γελάτε κινέζοι μου;)

Καλέεεε!  έβλεπε, η δικιά σου,   ότι ήταν φτυστή- η μεγάλη της αγάπη, η ιταλιάνα ηθοποιός που έπαιζε στις ταινίες με τον Ηρακλή, η Τζίνα Λολομπριτζίτα, ντεεε- τέτοια προβολή και ταύτιση, σωτήρια ωστόσο!

-Θες κι' άλλα  παραδειγματάκια; Πάρε  κάποια  ακόμη:

Υποκειμενικότητα   σημαίνει  να είσαι  φαρισαίος του κερατά  και  ό μ ω ς,
 να  φαντάζεσαι ότι έχεις αγιάσει!

Υποκειμενικότητα σημαίνει  να έχεις αγιάσει και να νομίζεις ότι ο φαρισαϊσμός κυλάει στο αίμα σου…

Υποκειμενικότητα σημαίνει να λένε τα νούμερα ότι είσαι φτωχός και  συ να αισθάνεσαι πάμπλουτος..

Υποκειμενικότητα    σημαίνει  -ενώ   είσαι πάμπλουτος για των ανθρώπων τα μάτια-  να σε κατατρώει η αγωνία  πως  είσαι φτωχός, ή ότι όπου να ναι φτωχαίνεις...να παθαίνεις αϋπνίες της αρκούδας  και να τρέχεις  στο φίλο  ψυχίατρο  Νικόλα -Τιβέριο Οικονόμου-  να σε κοιμίσει...

Υποκειμενικότητα  σημαίνει    ενώ είσαι  αδαής , να  φαντάζεσαι ότι είσαι ειδήμων και τούμπαλιν!

Υποκειμενικότητα συνιστά το να μην ξέρεις την τύφλα σου για το τι γίνεται στην ψυχή του πλησίον από βιώματα και προθέσεις   και ωστόσο  να έχεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι, "ναι, ναι εσύ είσαι το τετραπέρατο που γνωρίζεις τα μέσα του", - και τις επικείμενες αντιδράσεις απέξω του- επειδή συνέβη να συναναστρέφεστε εκ του σύνεγγυς ... είκοσι χρόνια...τουλάχιστον...

-Μάμα μία, τι π λ ά ν η η η !

Υποκειμενικότητα φριχτότατη επίσης  αποτελεί το  να εξάγεις αβασάνιστα συμπεράσματα από μια λέξη προφορική -και ακόμη χειρότερα- γραπτή,  του πλησίον, από  αδιόρατο  βλέμμα-κίνηση-στάση του κορμιού του, γεμίζοντας  την καρδιά σου, με μύριες κακές υπόνοιες που βασανίζουν ακόλουθα  και κείνον και σένα,  σα  δαγκώματα μικρών, μαύρων  σκορπιών στης ερημιάς το  καταμεσήμερο...

Άργησα, σου λέω, δεκαετίες- και ας ήξερα από νωρίς,  τι ερμηνεύουν  τα λεξικά- να καταλάβω την απερίγραπτη Απάτη της υποκειμενικότητας, στην οποία απαξάπαντες οι κοινοί θνητοί -όπως ακριβώς τα ψάρια μέσα στη θάλασσα-  κολυμπάμε....

Άρχισα να το ψυλλιάζομαι κάπως, με αφορμή το διαφορετικό άκουσμα της   φωνής, που έχει  έκαστος- ας είναι καλά τα μαγνητόφωνα, χωρίς αυτά, ακόμη θα κάθευδα υπό μανδραγόραν και θα έρεγχα κατά την προσφιλή  μου εικόνα, ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην- μετά τη βαρυστομαχιά που προξένησε ο ευλογημένος, στο κήτος...

Λόγω της υποκειμενικότητας, λατρεμένο μου,  μέχρι και το άκουσμα της ίδιας της φωνής μας, το προσλαμβάνουμε διαφορετικά από τους άλλους, επειδή οι ίδιοι   ακούμε  αυτή τη φωνή ,
μ έ σ α από την κρανιακή μας κοιλότητα, ενώ όλοι οι άλλοι, προσλαμβάνουν  τη φωνή μας, α π έ ξ ω.

Και αυτό το "μέσα" και το "απέξω",  κάνει τη διαφορά, περιστέρι μου.

Γι αυτό, και το απερίγραπτό μας το ξάφνιασμα, όταν αφουγκραστούμε τα λόγια μας , σε κασετόφωνο, σε c.d. ή σε κάποια πιστή  ηχογράφηση.

Γι αυτό και η απίστευτη, τότε, εκπληξή μας:

-Μα εγώ δε μιλάω έτσι.

-Χαχαχα! Πριτς!
Σε γελάσανε!
Και μιλάς και ...παραμιλάς, Σαλογραία   μου!
...................................................

Σχετιζόμενα με το θέμα της υποκειμενικότητας θεωρώ και τα όσα ανέφερα στις αρχικές αναρτήσεις αυτού του μπλογκακιού, με τίτλο: «Ο δαιμόνιος ναρκισσισμός».

 Τα παραθέτω επειδή μου λες ότι δεν τα έχεις διαβάσει.

Έγραφα τότε:

(στο http://salograia.blogspot.com/2009/09/blog-post_23.html

και παραθέτω με μικρές παραλλαγές, την σήμερον ):
.........................................................................................

"- Φίλε Ακύλα,μήπως μπορείς λιγάκι να σκεφτείς, τι είδους ψυχισμό διαθέταν οι άνθρωποι σε καιρό που οι καθρέφτες ήτανε σπάνιοι;

(και αυτό επί αμέτρητους αιώνες συνέβαινε)

Πιθανόν , λόγω έλλειψης καθρεπτών ο εγωκεντρισμός τους

(είτε με τη μορφή της έπαρσης, είτε με τη μορφή της κατάθλιψης-διότι

εγωκεντρισμός απερίγραπτος είναι και η κατάθλιψη)

βρίσκονταν σε επίπεδα κατώτερα εκείνου του εγωκεντρισμού που ταλανίζει εμάς,

στις ημέρες μας...

Διάβαζα σε ένα δημοσίευμα,κάπου, πόσο σπάνιοι και ακριβοί για πολλούς αιώνες

ήταν οι καθρέπτες, και ότι μόλις τον δέκατο όγδοο μ.Χ. αιώνα, φτιάχτηκαν καθρέφτες

ολόσωμοι!

Θαύμασα!

Που σημαίνει ότι μέχρι και τον 18ο αιώνα,οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν μια

κατά το δυνατόν- «αντικειμενική»-συνολική, εικόνα απ' το σώμα τους

- όπως με τους καθρέφτεςγίνεται σήμερα, τη φωτογράφιση στη συνέχεια- από τη Νταγκεροτυπία αρχίζοντας, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, με τα βίντεα από τον 20 αιώνα και μετά -ας μην πούμε και τα ολογραφήματα που θα γενικευτούν από τον 21ο αιώνα και στη συνέχεια...

Όλο αυτό υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι επί εκατονταετίες, είχαν μια άλλη – εντελώς
άλλη- θεώρηση των σωμάτων τους...κατά πάσα πιθανότητα, πολύ πιο υγιή από αυτήν

που βιώνουμε σήμερα...

Ίσως, μη διαθέτοντας τη δυνατότητα να εξαντικειμενικοποιήσουν  την εξωτερική

τους εικόνα- με τον τρόπο που η τεχνολογία το πετυχαίνει στην εποχή μας-ίσως,


λέω, εξ αιτίας αυτής της έλλειψης, να έδιναν περισσότερη προσοχή στο εσωτερικό κόσμο,
σε ό,τι ψυχή, από Προφήτες και Αγγέλους του Θεού, ονομάστηκε.

Θυμάμαι, πόσο παραξενεύτηκα, όταν διάβασα κάπου, ότι κανένας μας, δεν έχει δει
π ο τ έ τον εαυτό του, απ’ το στέρνο του και πάνω- και συγκεκριμένα το κεφάλι του- στις τρεις του διαστάσεις!

Ο καθένας μας, βλέπει τρισδιάστατο, μόνο το σώμα του, μέχρι το στέρνο

(από κάποιες συγκεκριμένες γωνίες βεβαίως)

αλλά το κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει στις τρείς του διαστάσεις.

Στους καθρέφτες και στις φωτογραφίες,και στα βίντεα, μέχρι τώρα, το κεφάλι μας, πάντα σε δυο διαστάσεις, το βλέπουμε.

(Δεν γνωρίζω τι θα γίνει όταν γενικευτεί η χρήση της ολογραφίας. Το επίτευγμα  σίγουρα θα μας αναστατώσει  με νέες ψυχολογικές αντιδράσεις, είμαι απόλυτα βέβαιη. Ενα κεφάλι κόβεις στην ... ύδρα, δέκα πετάγονται...άβυσσος! )

Αυτό,  εξηγεί, το γιατί, σε αφηγήσεις μεταθανάτιων εμπειριών, άνθρωποι που μόλις πέθαναν,

 κοιτάζοντας το σώμα τους από τα έξω, δεν αναγνώρισαν το νεκρό πρόσωπό τους, παρά μόνο από

κάποια ρούχα , ή κάποια κοσμήματα.

Το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε η ψυχή το νεκρό προσωπό της, ήταν και ένας βασικότατος

λόγος που την έκανε να μ η ν επιθυμεί να ξαναμπεί στο εσωτερικό του- άπαξ και

εξήλθε- τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουν πολλές, ο Ρέημον Μούντυ, και η

Ελίζαμπεθ Κάμπλερ - Ρος, πρώτοι στον εικοστό αιώνα, μάζεψαν κάμποσες...και

κατέπληξαν, τους βαθιά υλιστές, οι οποίοι κράταγαν ως σημαία τις φιλοσοφικές

προεκτάσεις του θετικισμού του προπερασμένου αιώνα, που τόση ζημιά έχουν κάνει

στα πλήθη...

Όπως διάβασα κάπου: Ο Μίλαν Κούντερα δοκίμασε να υποθέσει τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν καθρέφτες.

Γράφει σχετικά:

«Είναι πιθανόν, ότι θα φαντασόσουν το πρόσωπό σου σαν μια εξωτερίκευση του εαυτού σου και, αν ξαφνικά κοιταζόσουνα στον καθρέφτη, θα καταλάβαινες ότι εσύ δεν είσαι το πρόσωπό σου».


Πραγματικά, ως παρατήρηση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα... "

................................................................................................

Αυτά έγραφα τότε.

Και προσθέτω επιπλέον σήμερα ότι:

θύμα αυτής της υποκειμενικότητας είμαστε διαρκώς όλοι μας...επειδή αδυνατούμε, λόγω της Πτώσης μας στη Φθορά και στα Πάθη, να δούμε και να βιώσουμε την Α-λήθεια που λυτρώνει και ελευθερώνει...

Το είπε και ο Κύριος: «Γνώσεσθε την Α-λήθειαν και η Α-λήθεια ελευθερώσει υμάς»

Για να δούμε την Α-λήθεια

(ξεκινώντας πρώτιστα από το χειροπιαστό σώμα μας, ώστε να πάμε εν συνεχεία στη μη χειροπιαστή ψυχούλα μας),

χρειάζεται καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση, καλή μου Αναίς.

Αντικειμενικότητα-Αγιότητα, λέγεται ο καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση.

Ο πνευματικός οδηγός στην Ορθόδοξη Παράδοση, κρίνεται απαραιτητότατος, επειδή από τους σκοπέλους της υποκειμενικότητας δύναται- Χάριτι θεία-  να με προστατέψει...

Ακόμη και αν- ως άνθρωπος ατελής- κινδυνεύει κ α ι  ο πνευματικός οδηγός,  να εκτρέπεται σε  ημαρτημένες  ενέργειες και σκέψεις σχετικά με  τον εαυτόν του-εφόσον  παραμείνει και ο ίδιος χωρίς τον προσωπικό  του πνευματικό οδηγό και δίχως  αέναη προσευχητική  επαγρύπνηση- όμως, για μένα, εκείνος, μπορεί να λειτουργήσει  σαν ένα  σωσίβιο- οπόταν  βυθίζομαι  σε πέλαγος λογισμών ταραγμένο και  χάνομαι στων παθών, τις αβύσσους.

Μόνος του, ασυμβούλευτος και αυτοκυβέρνητος  έκαστος- ας είναι και ο μεγαλύτερος άγιος - πάντοτε κινδυνεύει τον έσχατο κίνδυνο.

ΟΥΑΙ ΤΩ ΕΝΙ, αναφέρει η Αγία Γραφή.

Μακάρι  να το θυμάσαι..

"Ζώον πολιτικόν ο άνθρωπος", τα εξήγησε  ο αγαπημένος σου ο Αριστοτέλης, δηλαδή,  χρειαζόμαστε(φωτισμένη)  παρέα, δεν φτιαχτήκαμε για να λειτουργούμε στην απομόνωση με τον καλύτερο τρόπο, εκτός και αν  λάβαμε απ' το Θεό- δι' αγίου  πνευματικού- εντολή ιδιαίτερη  άσκησης -τούτο αποτελεί  την ευλογημένη  οδό   ελαχίστων.

Αν πορεύομαι μόνη μου, συμβουλευόμενη μόνο την κούτρα μου "που κατεβάζει ψείρες", αλίμονο και γραψαλίμονο, τι πτώμα εξαίσιον θα καταντήσω,  διότι οι Εχθροί, διαθέτουν  εμπειρία κακίας  αιώνων  και θα με αποτελειώσουν με  μια χαψιά,  σε πειρασμό κάποιας  οδύνης ...

Η αιτία της οδύνης είναι πάντοτε η προπατορική α-σθένεια του εγω-κεντρισμού μας.

Εφόσον  ο αγωνιζόμενος,  προσεύχεται νυχθημερόν,  για την προσέγγιση  της αρετής της αγίας ταπείνωσης,  ζητώντας  συμβουλή από τον εν Χριστώ αδελφό και πατέρα- όσο ατελής,  αμαρτωλός αν μπορεί να είναι και κείνος( μια και δε βρίσκει  υγιέστερον ή  καλύτερον),

βεβαιώνει  η  εμπειρία της Εκκλησίας :

 Θα φωτίσει ο Κύριος -και πράγματι, δια την εμπιστοσύνη την πίστη, ελπίδα,  αγάπη, σ χ ε δ ό ν πάντα φωτίζει τον ερωτώμενο και ο ερωτώμενος - ας μην είν' ο σοφότερος ή ο τελειότερος,  θα εκφέρει  λόγο Πνεύματος  ,  ο οποίος λόγος,  θα συντελέσει στην ψυχική μας ωφέλεια  και σωτηρία.

Μου  έχει συμβεί.

Στον κάθε ειλικρινή, πνευματικό στρατιώτη, συμβαίνει...

Αν ρωτήσεις θα αφουγκραστείς   συγκινητικές εμπειρίες.

Γι αυτό, λατρεμένο, σου  λέω, ναι, καλά τα βιβλία, σπουδαίος  ο ορθός λόγος τον οποίο βαθύτατα σέβεσαι, καλός και ο Πλάτων και ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και ο Αριστοτέλης, καλή και η Κάρεν Χόρνευ και κείνες οι κυρίες που δημοσιεύει ο Αμέθυστος με τα δυσκολοπρόφερτα ονόματα, όμως, πάγκαλος και κάλλιστος ο   Ορθόδοξος-και όχι υποχρεωτικά τέλειος- πνευματικός οδηγός.

Αυτός κράτησε ζωντανό το ρωμαίϊκο, του Χριστού την πίστη την αγία,  και στης σκοτεινής δουλείας τα τετρακόσια ατέλειωτα χρόνια.

Για τούτο όχι μόνο ο λαϊκός, αλλά και ο ιερέας και ο επίσκοπος και ο Πατριάρχης, οφείλουν  να έχουν τον πνευματικό οδηγό τους.

¨Οποιος δεν κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα
 μπορεί να εμπαιχθεί ά γ ρ ι α  από τους δαίμονες,
 να οδηγηθεί  σε αυτοκτονία ή σε παραφροσύνη  και να  απειληθεί από κίνδυνο  Αιώνιου θανάτου, όπερ μη γένοιτο- δια των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της Μητέρας και Φοβεράς Προστασίας μας.

Λίγοι,  ωστόσο , έως ελάχιστοι σε κάθε αιώνα- και μόνο εν Αγίω Πνεύματι- και με αιματηρό  κόπο και μόχθο, καταφέρνουν να αποκτήσουν τέτοιους απλανείς, οδηγούς   καθρέφτες...ή ακόμα καλύτερα να μεταμορφωθούν,  οι ίδιοι,  σε απλανή Καθρέφτη , της Παναγίας Τριάδος...

Ίσως γι αυτό, φαίνεται  απαισιόδοξος για τα Έσχατα, ακόμη και ο ο Κύριος και αναρωτιέται αν  όταν θα ξανάρθει θα βρει την Ορθή Πίστη - που απεργάζεται την πλήρη υγεία ψυχής και σώματος- μεταξύ των ανθρώπων.

Ας μη σε κουράσω, όμως,  περισσότερο, λατρεμένο μου.

Σ'ευχαριστώ που έκανες υπομονή και με διάβασες.

Κλείνοντας τη  μικρή μου τοποθέτηση
σε ασπάζομαι εν Κυρίω,  με όλη μου την έγνοια,
με άπειρα χελιδόνια- προσευχές , προκειμένου να ακούσεις  τη φωνή της μητρικής μου καρδιάς

"σαν ένα κύμα άνοιξης που έρχεται" ...

Σαλογραία

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

I believe(βίντεο)

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

"Στο σώμα του ανθρώπου όλα είναι πρόσωπα" (Νικ.Βρετ. )και Λόγος Αλεξάνδρου Καλομοίρου περί προσώπου


.....................................


Περιστεράκι μου,
όταν ήμουν σαλονέα,
γνώρισα  το μακαριστό γιατρό, Αλέξανδρο Καλόμοιρο,
είχα εκτενή αλληλογραφία μαζί του
και σε πάρα πολλά με ωφέλησε
τόσο με τον πατερικό του λόγο, όσο και με το προσωπικό  του παράδειγμα βίου.

Σήμερα ξαναδιάβασα-χάρη στην αγάπη του Emmanuil που  το έστειλε-  αυτό το δικό του κείμενο στο Αντίφωνο
Στο παραθέτω-οι υπογραμμίσεις  δικές μου.
Ας έχουμε την ευχή του κυρ Αλέξανδρου,  από εκεί που βρίσκεται...
Υ.Γ.
Φιλιά στο Γρηγόρη  του Ζέφυρου- στα παιδιά της Θεσσαλονίκης που μας διαβάζουν,  ακόμη  στον Ιωάννη, στην Ευδοξούλα, στην κυρία Μαργαρίτα που ακόμα μπορεί να γελάνε  με κάτι κείμενα που τους έστελνα τότε...στην εποχή της αθωότητας...

Σαλογραία
....................................................................................................................
Αλέξανδρος Καλόμοιρος
Περί προσώπου

Μία από τις βασικότερες αιτίες της σύγχυσης που υπάρχει στη χριστιανική ανθρωπολογία προέρχεται από το γεγονός ότι ο ορθολογισμός πολλών χριστιανών έχει αμαυρώσει την οντολογική διάκριση ανάμεσα στην ουσία και την υπόσταση, τη φύση και το πρόσωπο.

Το πρόσωπο δεν είναι φύση.

Ο Θεός είναι μία φύση σε τρία πρόσωπα.

Η φύση του Θεού είναι κοινή στα τρία πρόσωπα.

Το κάθε πρόσωπο, όμως, από τα τρία είναι μοναδικό.

Το γεγονός ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα Θεού», συνεπάγεται, εκτός των άλλων, ότι και στον άνθρωπο όπως και στον Θεό, υπάρχει η ίδια διάκριση φύσεως και προσώπων.

Και ο άνθρωπος, όπως και ο Θεός, είναι ένας κατά την φύση, αλλά σε μύρια πρόσωπα.

Αυτό που μας κάνει ανθρώπους είναι η φύση μας, που είναι κοινή σε όλους μας.

Αυτό που κάνει τον καθένα μας όν μοναδικό και ανεπανάληπτο είναι το πρόσωπό μας.

Και τη μεν φύση μας είδαμε από πού την έχουμε και πώς δημιουργήθηκε.

Το πρόσωπό μας, όμως, είναι ένα μυστήριο. ένα μυστήριο, εντούτοις, πέρα για πέρα χειροπιαστό, αφού είναι κάτι που το ζούμε καθημερινά στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.

Αυτό που μας κάνει ανθρώπους, όντα διαφορετικά από τα ζώα, είναι το πρόσωπο.

Τα ζώα δεν έχουν πρόσωπο, έχουν μόνο φύση.

 Πρόσωπο δεν υπάρχει παρά μόνο στα λογικά όντα.

Ο Θεός είναι πρόσωπο και, κατ’ εικόνα Θεού, οι άνθρωποι και οι άγγελοι είναι κι αυτοί πρόσωπα.

-Τι είναι το πρόσωπό μας και από που το έχουμε;

 -Eίναι το αποτύπωμα της σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση μας.

Η σφραγίδα είναι θεία και μοναδική.

 Είναι το πρόσωπο του Λόγου του Θεού.

Τα αποτυπώματα της σφραγίδας είναι όσα και οι άνθρωποι.

Λέγονται εικόνες του Θεού.

Το πρωτότυπο μιας βασιλικής σφραγίδας, του βασιλικού δαχτυλιδιού, είναι χρυσό.

Τα αποτυπώματα της σφραγίδας, όμως, είναι από την ύλη επάνω στην οποία ακούμπησε το χρυσό δαχτυλίδι, κερί ή πηλός.

Το σχέδιο που αποτυπώνεται είναι αυτό που υπάρχει επάνω στο χρυσό βασιλικό δαχτυλίδι.


Στη δική μας περίπτωση, η θεία σφραγίδα είναι το πρόσωπο του Λόγου του Θεού.

Ο πηλός που δέχεται τη σφραγίδα είναι η χωμάτινη φύση μας.

Το σχέδιο που αποτυπώνεται επάνω στη χωμάτινη φύση είναι η εικόνα του Θεού.

Το άγγιγμα της θείας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση είναι η σάρκωση του Θεού Λόγου.


Το σφράγισμα αυτό της χωμάτινης φύσης μας με το πρόσωπο του Θεού Λόγου δεν είναι μόνο μια ιστορική πραγματικότητα.

Είναι, κυρίως, μια οντολογική πραγματικότητα, πάνω και πέρα από τον χρόνο, με τα θεμέλιά της στηριγμένα πάνω στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.

Τα θεία, λοιπόν, χαρακτηριστικά του είναι μας δεν προέρχονται από τη χωμάτινη φύση μας, αλλά από την εικόνα του Θεού που τυπώθηκε πάνω σ’ αυτή τη φύση.

 Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι η ελευθερία, ο λόγος, η αθανασία, η δεκτικότης της Ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, η δυνατότητα της δημιουργίας και άλλα παρόμοια.

Δεν είναι χαρακτηριστικά φύσεως, αλλά χαρακτηριστικά προσώπου.

Όπως όλα τα μυστήρια, το πρόσωπο δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί.

 Είναι το άπιαστο «κάτι» που έδωσε στους ανθρώπους η ενανθρώπιση του Λόγου και τους έκανε δεκτικούς της Χάριτος και Ενεργείας του Αγίου Πνεύματος.

Δεν είναι φύση, δεν είναι μια δεύτερη ουσία.

Είναι μια ιδιότητα της χωμάτινης φύσης που όμως είναι δοσμένη απ’ έξω, το αποτύπωμα του Θείου Προσώπου του Υιού και Λόγου του στον καθένα από μας.

Αυτό είναι που κάνει τον καθένα από μας όν μοναδικό, ανεπανάληπτο, ελεύθερο, γνωστό στον Θεό και επομένως, εσαεί υπαρκτό στη θεία μνήμη, έτσι ώστε και μετά το θάνατο και τη διάλυση της φύσεώς του, αυτό να μένει «εν χειρί Θεού».

Η θεία μνήμη είναι ύπαρξη και ζωή αιώνιος εν Θεώ.

Το πρόσωπο είναι ό,τι μένει από τον άνθρωπο μετά θάνατον, ό,τι τον συνδέει με την καινούρια φύση που θα αποκτήσει με την Ανάσταση, αυτό που γεφυρώνει το παλιό σώμα της φθοράς με το καινούριο της αφθαρσίας και κάνει και το παλιό και το καινούριο σώμα, σώμα του ίδιου και ανεπανάληπτου ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του χώμα της γης, έχει το πρόσωπο επειδή ο Θεός τον θέλησε κατ’ εικόνα Του και έγινε άνθρωπος γι’ αυτόν.

Επάνω σ’ αυτό το πρόσωπο ενεφύσησε ο Θεός πνοή ζωής, την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα, όπως γίνεται το σίδερο, που είναι δεκτικό της φωτιάς και όταν έρθει σε επαφή με τη φωτιά πυρακτώνεται κι αυτό από την ενέργεια της φωτιάς.

Το μυστήριο της διάκρισης ανάμεσα στη φύση και τα πρόσωπα είναι πολύ σημαντικό.

Τα μυστήρια δεν τα καταλαβαίνουμε, αλλά τα ζούμε.

Όποιος ζεί την Ορθοδοξία κάτι καταλαβαίνει από τα παραπάνω.

Όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να κατανοήσουν τα μυστήρια με τη δύναμη του μυαλού τους.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που είμαστε, είναι εν Χριστώ.

Μπορούμε να ξεφύγουμε από τη σύγχυση του τι είναι ο άνθρωπος, εάν καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι η ρίζα του "είναι" μας,  και το θεμέλιο της ύπαρξής μας.

* Απόσπασμα από το περιοδικό Επίγνωση, τ. 89, Το μυστήριο του ανθρώπου, http://www.zephyr.gr/stjohn/epi89.htm

Πηγη: Αντίφωνο, http://www.antifono.gr/portal
Αλεξάνδρου Καλομοίρου -Λόγος περί προσώπου

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Το γελοίον και μάταιον της αυτοκτονίας-Εμείς δε θα πεθάνουμε, ποτεεεεέ, κουφάααλα, νεκροθάφτη!


Τις προάλλες  περιστεράκι μου,

 ένα δεκαεπτάχρονο μαθητούδι,  αυτοκτόνησε στην πόλη που μένω

- "δι ασήμαντον αφορμήν" αυτοκτόνησε -

"χάρη" στους σινεμάδες με τα κακά παραδείγματα, "χάρη" και στις ιστοσελίδες που δίνουν οδηγίες-

περί του πώς να κοψολαιμιαστούμε ... επιτυχέστερον!

- Θε μου , Θε μου , πού πάμε; !

Κάθε μέρα δυο τουλάχιστον απελπισμένα άτομα αυτοκτονούν στην Ελλάδα- άκουγα στις ειδήσεις...

Τελευταία, έπεσα σε νέους ταξιτζήδες που απειλούσαν-μονολογώντας με οργή- να τινάξουνε τα μυαλά τους...

-Μανούλαααααα!

- Έτσι ανυπόφορος που κατάντησε ο βίος , μωρή Σαλογραία, σωστά έκανε το παιδί και κρεμάστηκε!

Γιατί να ζούσε;

Για να του κάνουνε τη ζωούλα του,  μαύρη- τα Καθίκια οι άλλοι;

-Είσαι με τα καλά σου;

 Επικοινωνείς;

Τι λόγια βλακώδικα ξεφεύγουν απ' "των οδόντων το έρκος"- χαμένο;

Φαντάζεσαι ότι κρεμάστηκε και ότι πάει! τώρα... ησύχασε;

- ΤΟΟΟόση αγαθομάρα σε δέρνει;

-ΤΟΟΟόση με το συμπάθιο!

-Ξέρεις, τι μας πληροφορεί η εμπειρία  των Αγίων, πουλάκι μου;

-Για πε, γραιοτάτη, μήπως σε νιώσω...

-Λέει, ότι  αν  εσύ -αυτοπροσώπως- αποφασίσεις να κόψεις της ζωής σου το νήμα, και πεθάνεις

 ( με τούτο το βίο βαθιά  οργισμένος ή λυπημένος)

ότι αμέσως μετά, θα παραλάβουν την ψυχή σου, άγγελοι σκοτεινότατοι

( φρικιαστικοί στη φάτσα, μπλιάχχχχ... χειρότεροι απ' τους κτηνώδεις πολεμιστές, στην ταινία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών...),

και  τότε , θα της κάνουν, χαιρεκάκως -ΤΑ- Αιώνια  βασανιστήρια!

- Άρα;

Τι κατάφερε,  ο άνους,  ο αυτόχειρ;

-Μια τρύπα στο νερό κατάφερε!

Κατάστρεψε το σώμα του- τάχαμ για να γλιτώσει- και μεγαλύτερα  βάσανα, τον περιμένουνε στη γωνία, καθώς άριστα το διατυπώνει και  ο σοφός ο λαός μας:

- Πίιιιισω έχει η αχλάδα την ουρά και παραπίιιισω φούντααα!

Και γράφοντας  "φούντα", θυμήθηκα   αγαπημένο  αγόρι στην εφηβεία του...

Ξεκίνησε από...αλκοόλ- τον εμύησε ο εθισμένος πατέρας του- μετά πήγε στις "φούντες"...εν συνεχεία   στα πλοκάμια της  ηρωίνης ... εκείνη  το σφιχταγκάλιασε το παιδί, μέχρι θανάτου...σμπαράλια του γίνηκε το νευρικό σύστημα, μαύρισε η ψυχολογία του -  μόνο με "άσπρη" για λίγο ερχόταν στα συγκαλά του...ο ίδιος επιθυμούσε με πάθος το θάνατο.

- θα αυτοκτονήσω μονολογούσε  σιγανά...η ζωή μου,  γίνηκε μια κακιά σκύλα, θα τη μαχαιρώσω για να γλιτώσω!

( Ήρεμο φαινομενικά,  χαμογελαστό , ευγενέστατο, παλικαράκι με ξανθά μαλλιά- μια αρχοντική παρουσία- και κάτω απ' το στρατιωτικό τζάκετ που φόραγε, κουβάλαγε πάντα, κρυμμένη, κοφτερή λάμα τεράστια, "δια πάσαν περίστασιν")

Το άκουγα, τις νύχτες που μιλάγαμε στα τηλέφωνα και με έπιανε τρρρρέλα!

Απέξω μου, δεν έδειχνα τίποτα.

Δεν θα βοηθούσε.

Δεν του έλεγα καν:" Λυπήσου την παντέρμη τη μάνα σου".
Δεν τη λυπότανε.
Δεν ήταν σε θέση.

Οι ψυχίατροι,-ο κ. Μυλωνάκης, καλή του ώρα- του έδιναν φάρμακα, του βάζαν ποικίλες ταμπέλες...

Το παιδί, όμως, το συγκεκριμένο- όπως έμαθα- κάποτε, το Χριστούλη, Τον αγαπούσε , Τον πίστευε.

Μικρότερο νήστευε.

Κοινωνούσε.

Τόλμησα κι επικαλέστηκα -σε ώρα απαλή- εκείνη την Πίστη,  που σχεδόν, στην παρούσα φάση την είχε ξεχάσει...αφότου μπλέχτηκε  με ...κουλτούρες...

-Άκουσε, λατρεμένο, αν κάνεις κακό στον εαυτό σου, θα το κάνεις δήθεν για να γλιτώσεις από την κόλαση της κοινωνίας,  εδώ, έτσι δεν ειναι;

- Έτσι, καλή μου κυρία.

- Όμως, αν μία  στο δισεκατομμύριο, αυτά που μας διδάσκει η Ορθόδοξη Πίστη μας, έχουνε βάση, αν ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΟΛΑΣΗ  ΑΙΩΝΙΑ για τους αυτόχειρες,με την αυτοκτονία σου , κανένα , απολύτως κανένα, κέρδος,  ΔΕ θα χεις .

Μόνο ζημία απροσμέτρητη.

Θα φύγεις απ' την κόλαση την εδώ, και εκεί  που θα πας, θα σε περιμένει Κόλαση  ατέρμονη...Αιώνια.

Ξέρεις τι θα πεί Αιώνια;

-ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ, ΑΝ ΑΛΗΘΕΥΕΙ,  απάντησε...

-Λοιπόν...

ΔΕ συμφέρει...κάνε υπομονή...

Πολέμα  των λογισμών, το σκοτάδι,
Περίμενε ...
Επίμενε....

Δεν ξέρεις ποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Τα πράγματα, πάντοτε αλλάζουν.

Δε διαθέτεις ό λ η την πληροφορία, επομένως,  δε δικαιούσαι να είσαι απελπισμένος...

Ο Θεός υπάρχει και βοηθάει τους ανθρώπους με παράδοξους τρόπους αρκεί να Του ζητήσουν βοήθεια, αρκεί   να είναι σε εγρήγορση ώστε να την αξιοποιήσουν, όταν τη στείλει...

Τον συμβούλεψα ταπεινά,  με προσευχή και κρύφια οδύνη...μια και τη γύρευε τη συζήτηση...

Με άκουσε, κάποια στιγμή,  απροσδόκητα (ήταν ανοιχτός ο Ουρανός ;) σαν να ξύπνησε από ύπνο ερεβώδη...

- Λογικό, το επιχείρημά σας,  σχολίασε ήρεμα, ευγενέστατα.

Εφόσον  υπάρχει άλλη ζωή και αν ΑΙΩΝΙΑ  ΟΔΥΝΗ  περιμένει όσους δραπετεύουν με οργή και,
 πριν απ' την ώρα τους,
τότε ΔΕ με συμφέρει να "φύγω"...
διότι, αυτοκτονώντας
θα γλιτώσω- τάχαμ- απ' τη Σκύλλα
ενώ θα με κατασπαράξει
η ΑΙΩΝΙΑ η Χάρυβδη...

κι από κει...ποτέ και με τίποτα
ΔΕ θα είναι εφικτό να ξεφύγω...
...................................................
Τον φώτισε η Παναγία, τα δάκρυα της μάνας του, και άλλαξε διάθεση...

Περί αυτοχειρίας, δεν ξαναμίλησε...

Ζήτησε πληροφορίες για Ορθόδοξο πνευματικό οδηγό...

Άλλαξε η ψυχολογία του προς το καλύτερο.

Ξεκόλλησε  τη σκέψη- βδέλλα,  της αυτοκτονίας, απ'  της καρδιάς του το δέρμα και την πέταξε στα σκουπίδια.

Υπήρξε μπερδεμένο,  αγνό, ευαίσθητο μα και πανέξυπνο παλικάρι...

Λίγο αργότερα,  και ενώ βρισκόταν σε εξαιρετικά ευλογημένη  διάθεση,

από κάτι Γάλλους τουρίστες, που παραβήκαν τον κώδικα κυκλοφορίας και πέσαν επάνω του-  μ' ένα τρελό αυτοκίνητο-  μια καλοκαιριάτικη νύχτα,

σκοτώθηκε .

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Είμαι βέβαιη ότι εύχεται και για μας, απ' τις γειτονιές των Αγίων Αγγέλων...διότι...

 έφυγε εν Πίστει, Ελπίδι και Αγάπη

 και " ο αποθανών εν Κυρίω, καν αποθάνη, ζήσεται!"
.................................................................................

- Κατάλαβες, τώρα, γιατί

εμείς δε θα πεθάνουμε

 ποτέεε,

κουφάααααλα, νεκροθάφτη;

Σαλογραία

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Η ελληνική οικογένεια-μια άποψη από την Έλενα Ακρίτα





Aπό « ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου »



Η Eλληνική οικογένεια



Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

είναι µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια. Είναι ο αγαπηµένος µου µπαµπάς,

η αγαπηµένη µου µαµά, ο αγαπηµένος µου αδελφός.



Τον αγαπηµένο µου µπαµπά δεν τον ßλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα µεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 µ. µ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω - γύρω το τετράγωνο µέχρι να ßρει να παρκάρει.



Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούµενος και καθόλου δεν µοιάζει µε τους µπαµπάδες των διαφηµίσεων που µπαίνουν µέσα µε δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.



Εµάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος µου µέσα!!» και ßροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.



Την αγαπηµένη µου µαµά δεν τη ßλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι µε το λεωφορείο.



Και µετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, µαγειρεύει και ßρίζει τον µπαµπά που δεν πήρε τυρί τριµµένο από το σούπερ µάρκετ. Και δεν µοιάζει καθόλου µε τις µαµάδες των διαφηµίσεων, γιατί δεν µαγειρεύει ßαµµένη ούτε µε ψηλοτάκουνα.



Κι όταν λερώσουµε το µπλουζάκι µε σοκολάτες δεν γελάει χαρούµενη

που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά µας λέει: «Ε, ßέßαια. Άµα έχετε τη δουλάρα!! Άντε ßγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέµε, την τύχη µου που στραßώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».





Τον αγαπηµένο µου αδελφό δεν τον ßλέπω ποτέ, γιατί λείπουµε κι οι δυο στο σχολείο και µετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και µετά κλείνεται στο δωµάτιό του και µετά ανοίγει το κοµπιούτερ του και µετά ψάχνει γυµνές κυρίες και µετά τις ßρίσκει και µετά χαίρεται.



Ο µπαµπάς µου, η µαµά µου, ο αδελφός µου κι εγώ είµαστε µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια και κάθε Κυριακή µεσηµέρι κάνουµε ένα πολύ αγαπηµένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουµε όλο τον χρόνο να τσακωθούµε µεταξύ µας.



Ο µπαµπάς µαλώνει τον αδελφό µου που δεν διαßάζει αρκετά και µετά µαλώνει εµένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.



Και µετά η µαµά µαλώνει τον µπαµπά µου γιατί µας µαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει.



Και µετά η µαµά µου µαλώνει τον αδελφό µου που πετάει τα µποξεράκια

του στη µοκέτα κι έχει και τη µέση της και µετά µαλώνει εµένα που θέλω να µου πάρουνε κινητό.



Και µου λέει: «Έκανε κι η µύγα κώλο και ζητάει κινητό».



Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 µέρες µικρότερη;».



Κι η µαµά µου µού λέει: «Δεν µε νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εµένα µε νοιάζει τι κάνει το δικό µου το παιδί». Και φωνάζει και ο µπαµπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»



Κι η µαµά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουµε». Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο.Μπορεί στο ισόγειο να µη σ' άκουσαν!».



Κι η µαµά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν µιλάει για πολλή ώρα.



Κι ακούγονται µόνο τα πιρούνια, τα µαχαίρια κι ο αδελφός µου που κάνει κλάπα κλούπα µε τη γλώσσα του. Κι η µαµά τού λέει: «Δεν µπορείς να φας

σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός µου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η µαµά µου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουµε».



Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Μπορείς να σταµατήσεις µία στιγµή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το µπουρ µπουρ µπουρ, µες στ´ αυτί µου;;. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!».



Κι η µαµά µου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κοµµάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ µέσα, µια καλή κουßέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».



Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες». Κι η µαµά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που µας χρωστάγανε, µας πήραν και το ßόδι».



Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαµε ßόδι και µας το πήρανε;». Κι ο αδελφός µου

µού λέει: «Είσαι µαλακισµένο». Κι εγώ ßάζω τα κλάµατα και λέω: «Με

λέει µαλακισµένο». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Μη λες την αδελφή

σου µαλακισµένο». Κι ο αδελφός µου λέει: «Αφού είναι!»



Κι η µαµά µου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ µέσα!».

Κι ο αδελφός µου της λέει: «Όταν τις λέει ο µπαµπάς είναι καλά;». Κι η µαµά µου λέει στον µπαµπά µου: «Ορίστε, είδες το παράδειγµα που δίνεις στα ίδια

σου τα παιδιά».



Κι ο µπαµπάς µου λέει: «Μια µπουκιά δεν µπορούµε να φαρµακώσουµε

σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η µαµά µου του λέει: «Τι µπουκιά, εσύ

δεν είπες είναι λύσσα; Κι άµα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου µαγειρεύει η Βιßή».



Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιßή». Κι η µαµά λέει: «Ποια είναι η Βιßή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιßή, Μανώλη».



Κι ο πατέρας µου λέει: «Η κυρία Βιßή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος κι η µάνα σας είναι µια τρελή γυναίκα». Κι η µαµά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουµε µεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιßή είναι µια εξαίρετη

συνάδελφος, Μανώλη;».



Κι ο µπαµπάς λέει: «Γυρίζουµε µεσάνυχτα, διότι τα µεσάνυχτα ßρίσκουµε να παρκάρουµε. Άντε να δούµε πού θα φτάσει ο πληθωρισµός

πια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ».



Κι ο µπαµπάς της λέει: «Τι θα µου ´λεγες εσύ;». Κι η µαµά του λέει: «Το δισάκι µου στον ώµο, για τον δρόµο, για τον δρόµο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ».



Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η ßροχή χαλάζι, δεν µε νοιάζει, δεν µε νοιάζει ει ει ει ει ».

Κι ο µπαµπάς κι η µαµά µού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταµατάω.



ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ µια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια.



Κι ο αδελφός µου λέει: «Έφαγα, πάω µέσα». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώµε όλοι µαζί σαν οικογένεια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».



Και καθόµαστε όλοι εκεί που καθόµαστε.



Έλενα Ακρίτα