Οι παραμορφωτικοί καθρέφτες της υποκειμενικότητας στο περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας και η αναγκαιότητα πνευματικής καθοδήγησης

Περιστεράκι μου,

με θλίβει,  που ακόμη,  δεν καταλαβαίνεις  την αναγκαιότητα  της παρουσίας, Ορθόδοξου

(μακράν εμού οι Ινδουϊστές ...γκουρούδες...α πα πα )

 πνευματικού οδηγού δίπλα σου.

Αυτό  το κατανοούν μέχρι και οι κοσμικοί ψυχοθεραπευτές οι οποίοι πορεύονται, συμβουλευόμενοι  - έκαστος- τον ψυχοθεραπευτή του.

Θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα, όταν -διαβάζοντας κάποτε  περί οικογενειοθεραπείας-πληροφορήθηκα  την  ύπαρξη δ ύ ο  ειδικών
που άκουγαν  -  τα προβλήματα των μελών της οικογένειας - ενώ  συνάμα βιντεοσκοπούσαν όλη τη συνεδρία, προκειμένου, μετά  το τέλος του επαγγελματικού ραντεβού,  να σχολιάσουν πάντα  τα λεγόμενα και εκφραζόμενα, σημείο προς σημείο, ώστε να μην παρασυρθούν σε άκρως υποκειμενικές(εξ αιτίας των προσωπικών  τους εμπειριών )  ερμηνείες και σχόλια.

Για να το εκφράσω  πιο απλά:
 Ας πούμε, αν ο ένας ψυχαναλυτής  έζησε με  γονιό αλκοολικό και του τύχαινε άνθρωπος-στην οικογενειακή ομάδα-  με παρόμοιο  ιστορικό, ίσως ο θεραπευτής να μπλεκόταν  στα νήματα των προσωπικών  του πληγωμένων  βιωμάτων, και ν' αντιμετώπιζε  λανθασμένα,   τον έχοντα το πρόβλημα του αλκοολισμού  -  ασθενή.

Όταν ο θεράπων  αντιμετωπίζει  εμπαθώς,  το θεραπευόμενο, αντί για θεραπεία προκύπτει,  καινούργιο μπέρδεμα.

 Βοηθάει -λένε - στη διαδικασία της επούλωσης των ψυχικών τραυμάτων , η σχετική αποστασιοποίηση  απ' τη μεριά του ψυχολόγου ή ψυχίατρου  και η έλλειψη 
(είτε θετικής είτε αρνητικής ) προσκολλήσεως  απέναντι  στο πρόσωπο που επιζητεί, την εσωτερική  υγεία και ισορροπία του.

(Πόσοι  ειδικοί,  τηρούν αυτή την παράμετρο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω).

Η παρουσία, ωστόσο,  και δεύτερου ψυχοθεραπευτή στην ομαδική συνεδρία,  εξασφαλίζει μια παραπάνω   εγγύηση αντικειμενικότητας  για την ανεύρεση υγιέστερων  λύσεων.

Ο Καρλ Ρότζερς υπήρξε  ένας  φημισμένος ψυχίατρος, με αυτή την ειδίκευση.

Τελικά, αυτοκτόνησε;

Κάτι τέτοιο, πήρε, χρυσούλι μου,    το μισόκουφο αφτάκι  μου .

-Αληθεύει;
  
Αν ναι, τι του χρησίμεψε τόση ψυχολογική  γνώση;  αναφώνησα
  γουρλώνοντας  τους χαζούς   οφθαλμούς μου.

-Ω ψυχοθεραπευτάαα, θεράπευσον   σεαυτόν...και ύστερον έλα να μου ζητάς εμένα εβδομήντα ευρώ την ώρα, προκειμένου  να καλμάρεις τα νεύρα μου!

Θα προσπαθήσω, ωστόσο,  αγαπημένο  μου, μια και μου λες ότι δεν το αντιλαμβάνεσαι  το γιατί χρειαζόμαστε επειγόντως πνευματικό οδηγό,

( και αλίμονό μας, αν πορευόμαστε ολομόναχοι ψυχολογικά, μη συμβουλευόμενοι και  ζωντανό ανθρωπο κάπου τριγύρω μας- έστω τηλεφωνικώς,  έστω ιντερνετικώς, πάει! θα μας κάνει μια χαψιά, η νοερή  η Μαρμάγκαααα!)

θα προσπαθήσω, τονίζω,    να σου παρουσιάσω  ελάχιστες  εξηγήσεις περί του σκεπτικού μου,  προκειμένου  να καταλάβεις την έγνοια  μου, για την ψυχική σου εξέλιξη και πορεία.

Σου ζωγράφισα   τις προάλλες,  μια εικόνα για το περίκλειστο δωμάτιο της εμπειρίας,  θυμάσαι;

-Θυμάμαι, κυρά μου,  αφαιρεμένο δεν είμαι.!

-Εντάξει, βρε! δε σε είπαμε και μόγγολο, ηρέμησε!

-Μην ακούω "ηρέμησε"  μού 'ρχεται  να σε  δείρωωω!

-Θα με αφήσεις να το τελειώσω αυτό το κομμάτι;

-Εντάξει. Το ράβω. Προχώρα!
.....................................................

Συνειδητοποιήσαμε , λοιπόν, εκ  των προηγούμενων αναρτήσεων  -και συ και γω- το διατί πάσα κρίση περί την ηθική ποιότητα της ψυχής του πλησίον μας, είναι απαγορευμένη απ' το Άγιο Πνεύμα- που δια στόματος του Κυρίου, εν αφάτω σοφία, προτρέπει:

«Μη κρίνετε!"

Εκείνο που με δυσκόλεψε αφάνταστα περισσότερο, όμως, να το καταλάβω, αναφέρεται στο ότι
 απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως, όχι μόνο τον πλησίον
 αλλά απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως  
 κ α ι τον ίδιο τον  εαυτόν μου,

όσο και αν φ α ν τ ά ζ ο μ α ι ότι διαθέτω, προς τούτο, όλη την πληροφορία( εκ των ένδον).

Τι θέλω να πώ;

Ας αναφερθώ πάλι στο περίκλειστο δωμάτιο της  προσωπικής εμπειρίας, για το οποίο σου έκανα λόγο,  σε προηγούμενα ραβασάκια .

Αυτό το κελλί-έμψυχο σώμα , στο οποίο είναι φυλακισμένος δια βίου ο καθένας μας, διαθέτει στους τέσσερις τοίχους του- από πάνω ως κάτω- καθρέφτες.

Οι καθρέφτες- από κάποιο ατύχημα Αρχέγονης Πτώσης - προέκυψαν μ' ένα κουσούρι.

Δεν είναι σωστοί καθρέφτες.

Είναι παρα-μορφωτικοί.

Παρα-μορφώνω, σημαίνει δίνω μια παρα-πλήσια μορφή από εκείνη -την αρχική- που η εικόνα μου, έχει.

Κοιτάγεσαι, λοιπόν, στους καθρέφτες του δωμάτιου και κάθε φορά, σου παρουσιάζουν άλλη μορφή για τα μούτρα σου...

Ναι, ναι, είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτή είναι η ισόβια, έως  εφιαλτική και επικίνδυνη  κατάσταση των εγκλεισμένων...

Οι ψευδαισθήσεις, οι αυταπάτες, ή πλήρης άγνοια της κατάστασης του εαυτού, οι εκ της παραμόρφωσης του καθρέφτη, προερχόμενες...

Κάθε που πέφτει το βλέμμα στους καθρέφτες, παίρνεις άλλη τρομάρα απ’ την εικόνα:

Πότε το κεφάλι γίνεται μακρόστενο σα φίδουκλας, πότε τα μάγουλα απλώνουν και φαίνονται σαν τραπέζι του πινγκ πονγκ, πότε η μύτη μεταμορφώνεται σε ελικοειδές ποτάμι, πότε το στόμα μικραίνει απίστευτα και γίνεται σαν είσοδος μερμηγκοφωλιάς- σχεδόν εξαφανίζεται, ή άλλοτε φουσκώνει- ίδιο με μεγάλη σαμπρέλα στη θάλασσα...

Ο πανύψηλος μπορεί να δει τον εαυτό του, νάνο και ο νάνος μπορεί να δει τον εαυτό του γίγαντα...

Δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, με την παραμικρότερη κίνησή σου- μπροστά τους- η εικόνα αλλάζει... τα σχηματιζόμενα είδωλα -ακόμα και αυτά της επίπλωσης (εμπειρίας σου) στους καθρέφτες παίρνουν άλλα σχέδια(ερμηνείες), συνεχώς αποκωδικοποιεί νοήματα-  παραμορφωτικά- το εγώ μας- που  συχνότατα  εμφανίζονται  απειλητικά, κάποτε χαρούμενα, καμια φορά, φαίνονται ως και υπέροχα.

Θυμάσαι στην Ντίσνεϋλαντ- και ας ήσασταν πολύ μικρά- τι πλάκα που κάνατε στο δωμάτιο με τους συγκεκριμένους καθρέφτες;

Αποτελούν, ωστόσο, μεγάλη αιτία  άγχους, έρωτα, έπαρσης, ηττοπάθειας, μίσους,  φθόνου,  απελπισίας, κατάθλιψης, έως και απόπειρας αυτοκτονίας - δηλαδή ανθρώπινης πλανεμένης κρίσης και από-γνωσης - τούτα  τα κάτοπτρα.

Υποκειμενικότητα ονομάζουν την παραμόρφωσή τους.

Υποκειμενικότητα...

-Κατέχεις  τι είναι, μωρή Σαλογραία, υποκειμενικότητα στην πράξη;

(νταλκάς μεγάλος η πράξη...)

Για πε, να δω αν  σε "πιάνω"

Υποκειμενικότητα  θα πει...ξεκινώντας από την εξωτερική, χειροπιαστή  εικόνα του σώματος:

- Το να είσαι κανονική στα κιλά και ωστόσο, να φαντάζεσαι πως  είσαι υπέρβαρη- ένα το κρατούμενο- να σκυλιάζεις να αδυνατίσεις -επειδή αυτές τις αηδίες λέν' τα περιοδικά που διαβάζεις και οι φιλενάδες στο κομμωτήριο- στη συνέχεια, να αρρωσταίνεις απ' την άστοχη δίαιτα- να σου γίνονται "τα νεύρα ένα μάτσο θυμωμένες οχιές" που γράφει και ο μακαρίτης ο Όσκαρ, με αποτέλεσμα  να χάνεις την αίσθηση της Α-λήθειας από της ψυχής σου τα μάτια.

Όταν , λοιπόν, στον παραμορφωτικό καθρέφτη της υποκειμενικοτητάς σου,
φ α ν τ ά ζ ε σ α ι ότι είσαι θεόχοντρη- και ας είσαι μια χαρά τσουπωτούλα-

(γνωστότατον ότι στα ανατολικά  γεωγραφικά μήκη και πλάτη,   τις προτιμάνε τρρρρελά τις τσουπωτούλες,  οι   άντρες! Μια διαζευγμένη  φιλενάδα, που βρέθηκε στο Ντουμπάι- αφράτη- "έριξε" κοτζαμάν  πρίγκιπα-  της έκανε πρόταση γάμου, ναι καλέεεε! - ναι!  πίστεψέ το- δεν έλεγε ψέματα η γυναίκα,  όμως  εκείνη αρνήθηκε χριστιανικότατα- τρεις κορούλες  δα,  περίμεναν στην Ελλάδα τη μάνα τους- που να τρέχει τώρα με τους τσεμπερωμένους σεΊχηδες στις οάσεις...να τους  λυγιέται   στα τσιφτετέλια και αυτοί  να ευφραίνονται...για Όνομααα! )

 -Επιτέλους δε γίνεται να διαθέτουμε  όλοι τον αυτό ψηλόλιγνο  σωματότυπο  που έχουν κάτι μοντέλα ρωσίδες-  έλεος, έλεος,  ζαβαρακατρανέμιααααα!

 Και δυστυχώς, άμα   πέσεις θύμα της συγκεκριμένης   εωσφορικής  πλύσης εγκεφάλου,  κλειδοστομιάζεσαι....

Σταματάει σε λίγο από νευρική ανορεξία, η έμμηνη ρύση, σταματάει η υγεία , χάνεται η ζωή η πολύτιμη...

(Θε μου Θε μου, δε μας φτάναν οι άλλοι εξαποδοί, πώς  εμπαιζόμαστε, πουλάκι μου,  οι καλοταϊσμένοι δυτικοί και από δαιμόνια ανορεξίας, την σήμερον τη στιγμή που σε άλλες ηπείρους  από πείνα πεθαίνουν παιδάκια,  μα ...ποιος  το φαντάζονταν! )

Υποκειμενικότητα, επίσης,   σημαίνει, να είσαι ως μικρούλα,  τα τρία κακά της μοίρας σου- όπως υπήρξε η φίλη μου η σαλογραία, τότε που ήτο σαλομπέμπα - και παρόλα αυτά, κοιταγόταν στον  καθρέφτη
και  α π ο θ α ύ μ α ζ ε την ...ομορφιά της (χιχιχι ! δε γελάτε κινέζοι μου;)

Καλέεεε!  έβλεπε, η δικιά σου,   ότι ήταν φτυστή- η μεγάλη της αγάπη, η ιταλιάνα ηθοποιός που έπαιζε στις ταινίες με τον Ηρακλή, η Τζίνα Λολομπριτζίτα, ντεεε- τέτοια προβολή και ταύτιση, σωτήρια ωστόσο!

-Θες κι' άλλα  παραδειγματάκια; Πάρε  κάποια  ακόμη:

Υποκειμενικότητα   σημαίνει  να είσαι  φαρισαίος του κερατά  και  ό μ ω ς,
 να  φαντάζεσαι ότι έχεις αγιάσει!

Υποκειμενικότητα σημαίνει  να έχεις αγιάσει και να νομίζεις ότι ο φαρισαϊσμός κυλάει στο αίμα σου…

Υποκειμενικότητα σημαίνει να λένε τα νούμερα ότι είσαι φτωχός και  συ να αισθάνεσαι πάμπλουτος..

Υποκειμενικότητα    σημαίνει  -ενώ   είσαι πάμπλουτος για των ανθρώπων τα μάτια-  να σε κατατρώει η αγωνία  πως  είσαι φτωχός, ή ότι όπου να ναι φτωχαίνεις...να παθαίνεις αϋπνίες της αρκούδας  και να τρέχεις  στο φίλο  ψυχίατρο  Νικόλα -Τιβέριο Οικονόμου-  να σε κοιμίσει...

Υποκειμενικότητα  σημαίνει    ενώ είσαι  αδαής , να  φαντάζεσαι ότι είσαι ειδήμων και τούμπαλιν!

Υποκειμενικότητα συνιστά το να μην ξέρεις την τύφλα σου για το τι γίνεται στην ψυχή του πλησίον από βιώματα και προθέσεις   και ωστόσο  να έχεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι, "ναι, ναι εσύ είσαι το τετραπέρατο που γνωρίζεις τα μέσα του", - και τις επικείμενες αντιδράσεις απέξω του- επειδή συνέβη να συναναστρέφεστε εκ του σύνεγγυς ... είκοσι χρόνια...τουλάχιστον...

-Μάμα μία, τι π λ ά ν η η η !

Υποκειμενικότητα φριχτότατη επίσης  αποτελεί το  να εξάγεις αβασάνιστα συμπεράσματα από μια λέξη προφορική -και ακόμη χειρότερα- γραπτή,  του πλησίον, από  αδιόρατο  βλέμμα-κίνηση-στάση του κορμιού του, γεμίζοντας  την καρδιά σου, με μύριες κακές υπόνοιες που βασανίζουν ακόλουθα  και κείνον και σένα,  σα  δαγκώματα μικρών, μαύρων  σκορπιών στης ερημιάς το  καταμεσήμερο...

Άργησα, σου λέω, δεκαετίες- και ας ήξερα από νωρίς,  τι ερμηνεύουν  τα λεξικά- να καταλάβω την απερίγραπτη Απάτη της υποκειμενικότητας, στην οποία απαξάπαντες οι κοινοί θνητοί -όπως ακριβώς τα ψάρια μέσα στη θάλασσα-  κολυμπάμε....

Άρχισα να το ψυλλιάζομαι κάπως, με αφορμή το διαφορετικό άκουσμα της   φωνής, που έχει  έκαστος- ας είναι καλά τα μαγνητόφωνα, χωρίς αυτά, ακόμη θα κάθευδα υπό μανδραγόραν και θα έρεγχα κατά την προσφιλή  μου εικόνα, ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην- μετά τη βαρυστομαχιά που προξένησε ο ευλογημένος, στο κήτος...

Λόγω της υποκειμενικότητας, λατρεμένο μου,  μέχρι και το άκουσμα της ίδιας της φωνής μας, το προσλαμβάνουμε διαφορετικά από τους άλλους, επειδή οι ίδιοι   ακούμε  αυτή τη φωνή ,
μ έ σ α από την κρανιακή μας κοιλότητα, ενώ όλοι οι άλλοι, προσλαμβάνουν  τη φωνή μας, α π έ ξ ω.

Και αυτό το "μέσα" και το "απέξω",  κάνει τη διαφορά, περιστέρι μου.

Γι αυτό, και το απερίγραπτό μας το ξάφνιασμα, όταν αφουγκραστούμε τα λόγια μας , σε κασετόφωνο, σε c.d. ή σε κάποια πιστή  ηχογράφηση.

Γι αυτό και η απίστευτη, τότε, εκπληξή μας:

-Μα εγώ δε μιλάω έτσι.

-Χαχαχα! Πριτς!
Σε γελάσανε!
Και μιλάς και ...παραμιλάς, Σαλογραία   μου!
...................................................

Σχετιζόμενα με το θέμα της υποκειμενικότητας θεωρώ και τα όσα ανέφερα στις αρχικές αναρτήσεις αυτού του μπλογκακιού, με τίτλο: «Ο δαιμόνιος ναρκισσισμός».

 Τα παραθέτω επειδή μου λες ότι δεν τα έχεις διαβάσει.

Έγραφα τότε:

(στο http://salograia.blogspot.com/2009/09/blog-post_23.html

και παραθέτω με μικρές παραλλαγές, την σήμερον ):
.........................................................................................

"- Φίλε Ακύλα,μήπως μπορείς λιγάκι να σκεφτείς, τι είδους ψυχισμό διαθέταν οι άνθρωποι σε καιρό που οι καθρέφτες ήτανε σπάνιοι;

(και αυτό επί αμέτρητους αιώνες συνέβαινε)

Πιθανόν , λόγω έλλειψης καθρεπτών ο εγωκεντρισμός τους

(είτε με τη μορφή της έπαρσης, είτε με τη μορφή της κατάθλιψης-διότι

εγωκεντρισμός απερίγραπτος είναι και η κατάθλιψη)

βρίσκονταν σε επίπεδα κατώτερα εκείνου του εγωκεντρισμού που ταλανίζει εμάς,

στις ημέρες μας...

Διάβαζα σε ένα δημοσίευμα,κάπου, πόσο σπάνιοι και ακριβοί για πολλούς αιώνες

ήταν οι καθρέπτες, και ότι μόλις τον δέκατο όγδοο μ.Χ. αιώνα, φτιάχτηκαν καθρέφτες

ολόσωμοι!

Θαύμασα!

Που σημαίνει ότι μέχρι και τον 18ο αιώνα,οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν μια

κατά το δυνατόν- «αντικειμενική»-συνολική, εικόνα απ' το σώμα τους

- όπως με τους καθρέφτεςγίνεται σήμερα, τη φωτογράφιση στη συνέχεια- από τη Νταγκεροτυπία αρχίζοντας, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, με τα βίντεα από τον 20 αιώνα και μετά -ας μην πούμε και τα ολογραφήματα που θα γενικευτούν από τον 21ο αιώνα και στη συνέχεια...

Όλο αυτό υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι επί εκατονταετίες, είχαν μια άλλη – εντελώς
άλλη- θεώρηση των σωμάτων τους...κατά πάσα πιθανότητα, πολύ πιο υγιή από αυτήν

που βιώνουμε σήμερα...

Ίσως, μη διαθέτοντας τη δυνατότητα να εξαντικειμενικοποιήσουν  την εξωτερική

τους εικόνα- με τον τρόπο που η τεχνολογία το πετυχαίνει στην εποχή μας-ίσως,


λέω, εξ αιτίας αυτής της έλλειψης, να έδιναν περισσότερη προσοχή στο εσωτερικό κόσμο,
σε ό,τι ψυχή, από Προφήτες και Αγγέλους του Θεού, ονομάστηκε.

Θυμάμαι, πόσο παραξενεύτηκα, όταν διάβασα κάπου, ότι κανένας μας, δεν έχει δει
π ο τ έ τον εαυτό του, απ’ το στέρνο του και πάνω- και συγκεκριμένα το κεφάλι του- στις τρεις του διαστάσεις!

Ο καθένας μας, βλέπει τρισδιάστατο, μόνο το σώμα του, μέχρι το στέρνο

(από κάποιες συγκεκριμένες γωνίες βεβαίως)

αλλά το κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει στις τρείς του διαστάσεις.

Στους καθρέφτες και στις φωτογραφίες,και στα βίντεα, μέχρι τώρα, το κεφάλι μας, πάντα σε δυο διαστάσεις, το βλέπουμε.

(Δεν γνωρίζω τι θα γίνει όταν γενικευτεί η χρήση της ολογραφίας. Το επίτευγμα  σίγουρα θα μας αναστατώσει  με νέες ψυχολογικές αντιδράσεις, είμαι απόλυτα βέβαιη. Ενα κεφάλι κόβεις στην ... ύδρα, δέκα πετάγονται...άβυσσος! )

Αυτό,  εξηγεί, το γιατί, σε αφηγήσεις μεταθανάτιων εμπειριών, άνθρωποι που μόλις πέθαναν,

 κοιτάζοντας το σώμα τους από τα έξω, δεν αναγνώρισαν το νεκρό πρόσωπό τους, παρά μόνο από

κάποια ρούχα , ή κάποια κοσμήματα.

Το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε η ψυχή το νεκρό προσωπό της, ήταν και ένας βασικότατος

λόγος που την έκανε να μ η ν επιθυμεί να ξαναμπεί στο εσωτερικό του- άπαξ και

εξήλθε- τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουν πολλές, ο Ρέημον Μούντυ, και η

Ελίζαμπεθ Κάμπλερ - Ρος, πρώτοι στον εικοστό αιώνα, μάζεψαν κάμποσες...και

κατέπληξαν, τους βαθιά υλιστές, οι οποίοι κράταγαν ως σημαία τις φιλοσοφικές

προεκτάσεις του θετικισμού του προπερασμένου αιώνα, που τόση ζημιά έχουν κάνει

στα πλήθη...

Όπως διάβασα κάπου: Ο Μίλαν Κούντερα δοκίμασε να υποθέσει τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν καθρέφτες.

Γράφει σχετικά:

«Είναι πιθανόν, ότι θα φαντασόσουν το πρόσωπό σου σαν μια εξωτερίκευση του εαυτού σου και, αν ξαφνικά κοιταζόσουνα στον καθρέφτη, θα καταλάβαινες ότι εσύ δεν είσαι το πρόσωπό σου».


Πραγματικά, ως παρατήρηση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα... "

................................................................................................

Αυτά έγραφα τότε.

Και προσθέτω επιπλέον σήμερα ότι:

θύμα αυτής της υποκειμενικότητας είμαστε διαρκώς όλοι μας...επειδή αδυνατούμε, λόγω της Πτώσης μας στη Φθορά και στα Πάθη, να δούμε και να βιώσουμε την Α-λήθεια που λυτρώνει και ελευθερώνει...

Το είπε και ο Κύριος: «Γνώσεσθε την Α-λήθειαν και η Α-λήθεια ελευθερώσει υμάς»

Για να δούμε την Α-λήθεια

(ξεκινώντας πρώτιστα από το χειροπιαστό σώμα μας, ώστε να πάμε εν συνεχεία στη μη χειροπιαστή ψυχούλα μας),

χρειάζεται καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση, καλή μου Αναίς.

Αντικειμενικότητα-Αγιότητα, λέγεται ο καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση.

Ο πνευματικός οδηγός στην Ορθόδοξη Παράδοση, κρίνεται απαραιτητότατος, επειδή από τους σκοπέλους της υποκειμενικότητας δύναται- Χάριτι θεία-  να με προστατέψει...

Ακόμη και αν- ως άνθρωπος ατελής- κινδυνεύει κ α ι  ο πνευματικός οδηγός,  να εκτρέπεται σε  ημαρτημένες  ενέργειες και σκέψεις σχετικά με  τον εαυτόν του-εφόσον  παραμείνει και ο ίδιος χωρίς τον προσωπικό  του πνευματικό οδηγό και δίχως  αέναη προσευχητική  επαγρύπνηση- όμως, για μένα, εκείνος, μπορεί να λειτουργήσει  σαν ένα  σωσίβιο- οπόταν  βυθίζομαι  σε πέλαγος λογισμών ταραγμένο και  χάνομαι στων παθών, τις αβύσσους.

Μόνος του, ασυμβούλευτος και αυτοκυβέρνητος  έκαστος- ας είναι και ο μεγαλύτερος άγιος - πάντοτε κινδυνεύει τον έσχατο κίνδυνο.

ΟΥΑΙ ΤΩ ΕΝΙ, αναφέρει η Αγία Γραφή.

Μακάρι  να το θυμάσαι..

"Ζώον πολιτικόν ο άνθρωπος", τα εξήγησε  ο αγαπημένος σου ο Αριστοτέλης, δηλαδή,  χρειαζόμαστε(φωτισμένη)  παρέα, δεν φτιαχτήκαμε για να λειτουργούμε στην απομόνωση με τον καλύτερο τρόπο, εκτός και αν  λάβαμε απ' το Θεό- δι' αγίου  πνευματικού- εντολή ιδιαίτερη  άσκησης -τούτο αποτελεί  την ευλογημένη  οδό   ελαχίστων.

Αν πορεύομαι μόνη μου, συμβουλευόμενη μόνο την κούτρα μου "που κατεβάζει ψείρες", αλίμονο και γραψαλίμονο, τι πτώμα εξαίσιον θα καταντήσω,  διότι οι Εχθροί, διαθέτουν  εμπειρία κακίας  αιώνων  και θα με αποτελειώσουν με  μια χαψιά,  σε πειρασμό κάποιας  οδύνης ...

Η αιτία της οδύνης είναι πάντοτε η προπατορική α-σθένεια του εγω-κεντρισμού μας.

Εφόσον  ο αγωνιζόμενος,  προσεύχεται νυχθημερόν,  για την προσέγγιση  της αρετής της αγίας ταπείνωσης,  ζητώντας  συμβουλή από τον εν Χριστώ αδελφό και πατέρα- όσο ατελής,  αμαρτωλός αν μπορεί να είναι και κείνος( μια και δε βρίσκει  υγιέστερον ή  καλύτερον),

βεβαιώνει  η  εμπειρία της Εκκλησίας :

 Θα φωτίσει ο Κύριος -και πράγματι, δια την εμπιστοσύνη την πίστη, ελπίδα,  αγάπη, σ χ ε δ ό ν πάντα φωτίζει τον ερωτώμενο και ο ερωτώμενος - ας μην είν' ο σοφότερος ή ο τελειότερος,  θα εκφέρει  λόγο Πνεύματος  ,  ο οποίος λόγος,  θα συντελέσει στην ψυχική μας ωφέλεια  και σωτηρία.

Μου  έχει συμβεί.

Στον κάθε ειλικρινή, πνευματικό στρατιώτη, συμβαίνει...

Αν ρωτήσεις θα αφουγκραστείς   συγκινητικές εμπειρίες.

Γι αυτό, λατρεμένο, σου  λέω, ναι, καλά τα βιβλία, σπουδαίος  ο ορθός λόγος τον οποίο βαθύτατα σέβεσαι, καλός και ο Πλάτων και ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και ο Αριστοτέλης, καλή και η Κάρεν Χόρνευ και κείνες οι κυρίες που δημοσιεύει ο Αμέθυστος με τα δυσκολοπρόφερτα ονόματα, όμως, πάγκαλος και κάλλιστος ο   Ορθόδοξος-και όχι υποχρεωτικά τέλειος- πνευματικός οδηγός.

Αυτός κράτησε ζωντανό το ρωμαίϊκο, του Χριστού την πίστη την αγία,  και στης σκοτεινής δουλείας τα τετρακόσια ατέλειωτα χρόνια.

Για τούτο όχι μόνο ο λαϊκός, αλλά και ο ιερέας και ο επίσκοπος και ο Πατριάρχης, οφείλουν  να έχουν τον πνευματικό οδηγό τους.

¨Οποιος δεν κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα
 μπορεί να εμπαιχθεί ά γ ρ ι α  από τους δαίμονες,
 να οδηγηθεί  σε αυτοκτονία ή σε παραφροσύνη  και να  απειληθεί από κίνδυνο  Αιώνιου θανάτου, όπερ μη γένοιτο- δια των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της Μητέρας και Φοβεράς Προστασίας μας.

Λίγοι,  ωστόσο , έως ελάχιστοι σε κάθε αιώνα- και μόνο εν Αγίω Πνεύματι- και με αιματηρό  κόπο και μόχθο, καταφέρνουν να αποκτήσουν τέτοιους απλανείς, οδηγούς   καθρέφτες...ή ακόμα καλύτερα να μεταμορφωθούν,  οι ίδιοι,  σε απλανή Καθρέφτη , της Παναγίας Τριάδος...

Ίσως γι αυτό, φαίνεται  απαισιόδοξος για τα Έσχατα, ακόμη και ο ο Κύριος και αναρωτιέται αν  όταν θα ξανάρθει θα βρει την Ορθή Πίστη - που απεργάζεται την πλήρη υγεία ψυχής και σώματος- μεταξύ των ανθρώπων.

Ας μη σε κουράσω, όμως,  περισσότερο, λατρεμένο μου.

Σ'ευχαριστώ που έκανες υπομονή και με διάβασες.

Κλείνοντας τη  μικρή μου τοποθέτηση
σε ασπάζομαι εν Κυρίω,  με όλη μου την έγνοια,
με άπειρα χελιδόνια- προσευχές , προκειμένου να ακούσεις  τη φωνή της μητρικής μου καρδιάς

"σαν ένα κύμα άνοιξης που έρχεται" ...

Σαλογραία