Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Περί μόρας, κασσίδας και λοιπών δαιμονίων (επανάληψη)



(επανάληψη 
έχοντας διορθώσει την ορθογραφία της λέξης "μώρα" σε μόρα)
...................................................................................................
..............................................................................................

Παραπολυαγαπημένο μου


Ο βασικότερος λόγος, για τον οποίο επιμένω να επανέρχομαι 
στο θέμα περί ύπαρξης παγκακίστων δαιμονικών οντοτήτων, 
είναι διότι χωρίς αυτή τη φωτισμένη συνειδητοποίηση, δεν εστιάζεται 
-καθώς πρέπει- ο πνευματικός μας αγώνας και πέφτουμε σε σοβαρότατα λάθη.

 Η πνευματική ασθένεια της κατάθλιψης 
συνιστά  ένα από  τα μεγαλύτερά τους επιτεύγματα, σε αυτόν τον αιώνα.

Χωρίς τη συνειδητοποίηση περί της πραγματικότατης δράσης των πονηρών πνευμάτων, 
πεδικλωνόμαστε απ’ τις ύπουλες τρικλοποδιές τους,  και  διάφοροι εφάμαρτοι λογισμοί

(που είτε μας πλήττουν στο ξαφνικό, είτε χρόνια 
μας βασανίζουν σαν αχόρταγα τσιμπούρια πίνοντάς μας το αίμα)

συναποτελούν  δική τους , καταχθόνια παρουσία- και ψιθυριστή, 
αποδομητική της προσωπικότητάς μας- υποβολή, στα βάθη του εγκεφάλου μας.

Το συναπάντημά μου με τη δαιμονισμένη, που την ονομάσαμε Μαρία
όπως επίσης, το κεφάλαιο περί Δαιμονισμού στο βιβλίο του Σκοτ Πέκ με τίτλο:
«Οι άνθρωποι του Ψεύδους» που μετέφρασε και κυκλοφόρησε ο Κέδρος, 
υπήρξαν οι πρώτες μου αφυπνίσεις επί του θέματος...

Ωστόσο, μέχρι εκείνη την ηλικία
(είχα παντρευτεί, και ήταν τα παιδιά μου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού)
απ’ τα κακά πνεύματα, καμία άλλη, ξεχωριστή, εμπειρία δεν διέθετα.

Ήμουν νέα ακόμη, χαρούμενη, δημιουργική, και αυτές οι ιστορίες που έπεφταν στην αντίληψή μου- ως παραμύθια για υποβαθμισμένους- περισσότερο- αντηχούσαν...παρά ως κάτι άξιο προς παρατήρηση...ωστόσο, μια και ανήκα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μια και η Ορθόδοξη Εκκλησία, παραδεχόταν τη δράση των κακών πνευμάτων, για τα οποία κάνει αποτρεπτικό λόγο, σε πλήθος ευχές της, όφειλα, κάπως το θέμα-ήθελα δεν ήθελα- να το προσέξω...

Και πάλι όμως, αφού δεν το είχα βιώσει- μακρινό από μένα, φαινόταν- ως γεγονός- και  με υπόσταση,  όχι ιδιαίτερα αξιόπιστη...

Μιλώντας καμιά φορά, γενικά επί του θέματος των δαιμονικών προσεγγίσεων, με άλλους , άκουγα να περιγράφουν κάποια εμπειρία τους, που την ονομάτιζαν ως «μόρα».

Η λέξη «μόρα», μου φαινόταν πάνυ αστεία, έως και ...αναξιοπρεπής.

Μου θύμιζε την παιδική κατάρα που εκτοξεύαμε στη συμμαθητρια, όταν θυμώνοντας, μπορεί να μας φώναζε :

-Αει πήγαινε, άει κουρεύου από δω χάμου, μωρήη! 

-Μόρα και κασσίδαααα, που θα πεις εμένα, «μωρή!» της αποκρινόταν, φουρκισμένα αμέσως, η ...προσβεβλημένη...

Και με αυτή τη φοβερή βρισιά τελείωνε το παιδικό μας μίσος σε λίγο...

Δεν το είχα ψάξει ποτέ το «μόρα», τότε τι σήμαινε. 

Το κασσίδα το ήξερα. Ο κασσιδιάρης ήταν ο ψωριάρης. 
Αυτός που έπασχε από τριχόπτωση στο τριχωτό της κεφαλής.

- Και τι προσδιορίζεται, παρακαλώ, ως μόρα;
-Να σου πώ, απ’τα λίγα που και γω κατάλαβα.

Εκεί, λέει, που είναι ξάπλα ο άνθρωπος, λίγο πριν κοιμηθεί συνήθως- ευρισκόμενος δηλαδή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ή αφού κοιμάται και αρχίσει να ξυπνάει- νιώθει το σώμα του, σαν ολικά παραλυμένο, και αισθάνεται να τον πλησιάζει μια απειλητική, ψυχοπλακωτική, αόρατη- ή σαν σκιά φαινόμενη- δαιμονική, παρουσία.

Θέλει, τότε τρομαγμένος,  ο άνθρωπος να φωνάξει και δεν μπορεί. 
Θέλει να κουνήσει τα δάχτυλα, να κάνει το σταυρό του και πάλι δεν μπορεί.

Με μεγάλη προσπάθεια τελικά, ή λέει μια προσευχή, ή κάνει το σημείο του σταυρού, και τότε, αυτή η κατάσταση του πλακώματος και της πνευματικής απειλής, χάνεται, και καταφέρνει να αφυπνιστεί και να έρθει στα συγκαλά του.

Κάπως έτσι, μου το έχουν περιγράψει, το φαινόμενο της μόρας,  οι διάφοροι παθόντες...[ υπνική παράλυση το λένε τώρα με πιο επιστημονική γλώσσα ]

Προσωπικά, ουδέποτε έζησα τέτοια εμπειρία, για τούτο και ιδιαίτερη σημασία δεν έδινα, και πάλι, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ακούγοντας τις σχετικές περιγραφές, αμφισβητούσα, την ψυχική υγεία των διηγουμένων τα σχετικά και, αναρωτιόμουν, άραγε, πόσο να τους χρειαζόταν μια  βοήθεια από ειδικό ή και  κάποιο αντικαταθλιπτικό ή αντιψυχωσικό φαρμακάκι...

Έτσι έμοιαζαν χαρτογραφημένα αυτά τα ζητήματα, μέσ’ στο υπαρξιακό μου δωμάτιο.

Ούσα λοιπόν, νέα και καλοδιάθετη- για πολλούς λόγους- γυναίκα, βγήκα ένα απόγευμα για καφέ, με νεαρότερη συνάδελφο, από την Κύπρο. 

 Την έλεγαν Θέλμα. Η αδερφή της εργαζόταν στην Πάτρα, ως γιατρός.

Η Θέλμα τότε ανύπανδρη, χωρίς κάτι ερωτικό στον ορίζοντα.

Γυναίκα μόνη που έψαχνε... 

Στον καφέ, θέσαμε επί τάπητος, πολλά και διάφορα:

Από απόψεις περί αισθητικής, περί γάμου, μέχρι ότι ο Χριστούλης αναστήθηκε και κοντέψαν να το πάθουν το έμφραγμα- απ’τη σκασίλα- οι κερατάδες οι σταυρωτήδες Του.

Η Θέλμα, δεν φαινόταν πολύ του κατηχητικού
(ούτε και γω εξάλλου-μπαμ κάνει μια ώρα δρόμο, το ότι δεν έχω ιερό ούτε όσιο, σεβαστέ μου πάτερ...) πλην, εκείνη, εξαιρετικά καλοπροαίρετη ούσα, απ' την κουβέντα, πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως, προβληματίστηκε.

Χωρίσαμε, με την καρδιά ζεστή –ίδια φλιτζάνι γλυκειάς σοκολάτας.

Λίγες μέρες αργότερα , ανεχώρησε για Κύπρο,  η φίλτατη Θέλμα.

Εκείνο το βράδυ, όμως, της κουβέντας μας, επέστρεψα σπίτι, όπως συνήθως, μετά τη δουλειά μου, καλοδιάθετη.

-Καλοδιάθετη;

- Ναι, γιατί σου φαίνεται παράξενο, παρακαλώ; Πες μου εσύ, ρε όρνιο, γιατί να μην νιώθω καλοδιάθετη;

Όχι να το παινευτώ, χιχι... αλλά ήμουν, νέα,

( και από το σύντροφο λατρεμένη- άρα ήμουν και... ωραία ξανα χιχιχι! )

αδυνατούλα και χαζή -πλην- με δυο υγιή, υπέροχα παιδιά, διέθετα τα προς το -εντίμως- ζην, σε μια ειρηνική πόλη, δίχως εγκληματικότητα, δίχως προβλήματα...

Επέστρεψα, λοιπόν, απόλυτα καλοδιάθετη σπίτι, έκανα τις διάφορες δουλειές της ρουτίνας και έπεσα κατά τις έντεκα το βράδυ για ύπνο, χωρίς να ανάψω το καντήλι που συχνά –όχι και κάθε μέρα- άναβα- μηχανικά μάλλον,  παρά από βαθύτερη ευλάβεια. 

Δεν το θεώρησα και σπουδαία παράλειψη. Ψιλοβαρέθηκα.

(Κοιμόμασταν νωρίς τότε, δεν είχαμε τυφλεόραση στο σπίτι, ούτε μπλόγκια και λοιπά πλιτσιπλόγκια υπήρχαν για να μου ροκανίζουν τον πολυτιμότατο  χρόνο -που εδόθη προς σωτηρίαν και ουχί προς μπαλαφαρίαν...)

Και εδώ αρχίζει το θέμα μου, περιστέρι μου.

Πριν συνεχίσω να επαναλάβω- κι ας γίνομαι βαρετή- ότι δεν έχω λάβει ψυχοφάρμακα ποτέ μου

(αν δε με πιστεύεις να σου δείξω όλα τα συνταγογραφημένα μου βιβλιάρια -τα έχω φυλάξει!), 

να επαναλάβω ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στους στενούς συγγενείς μου.

Κοντολογίς , δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν έχω αϋπνίες, και στα ναρκωτικά, προς το παρόν, με τη δύναμη του Κυρίου, δεν έχω παραστρατήσει.

Να τονίσω επίσης, ότι σπανίως βλέπω(σπανίως δηλαδή θυμάμαι) όνειρα και αν δω(θυμηθώ) είναι μάλλον ασήμαντα, χωρίς ιδιαίτερη φόρτιση, εκτός εξαιρέσεων, μετρουμένων στα δάχτυλα και των δυο χεριών- των ποδιών, όχι ...

(Ας πούμε όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο παιδί, έβλεπα κάποια όνειρα αγωνίας, αναφερόμενα στην υγεία του έμβρυου...)

Να ξεκαθαρίσω ακόμη, ότι αρνητικά συναισθήματα -μίσους π.χ.- δεν έτρεφα για κανέναν- ούτε από άνθρωπο, είχα εισπράξει ποτέ μου κακία.

Εδώ που τα λέμε, τι στόχος κακίας να γίνεις, αν δεν έτυχε να βλάψεις ψυχή, ενσυνείδητα , αν δεν έχεις χωρίσει ζευγάρι,  αν δε ρουφιάνεψες, αν δεν έχεις πάρει τη δουλειά ή τον άντρα, κάποιας άλλης γυναίκας; 

Εντάξει. Τα πεθερικά έβγαζαν μια ψύχρα (αναπτύσσει άριστες σχέσεις με την ψύχρα, η πεθερική πλειονότης) ψύχρα αντιμετωπίσιμη και ιάσιμη -όπως η συνέχεια, των σχέσεων, απέδειξε.

Εκτός από όνειρα- ποτέ των ποτών, δεν είχα καμία παραίσθηση και μάλιστα κακή- όπως αυτοί που μου 'λεγαν για τη «μορα»...γι αυτό εξάλλου και τους διηγουμένους τα τοιαύτα, τους άκουγα με μισόκλειστο εσωτερικό μάτι και καχυποψία, κρυμμένη- προκειμένου να μην τους πληγώσω.

Και έρχόμαστε πάλι σε κείνο το βράδυ μετά την συνάντηση και την κουβέντα με τη συνάδελφο, Θέλμα.

Είπαμε ότι κατά τις έντεκα έπεσα εν ειρήνη και αγάπη

 (αφού αγκάλιασα τρυφερά και το παρακοιμώμενο...αρκουδάκι, [τον Πέτρο ντέ...]) 

για ύπνο.

Και ενώ έχω αποκοιμηθεί περίπου μια ώρα νιώθω, ξαφνικά, στο βαθύ μου το πρωτοϋπνι, ότι με πλησιάζει κάτι πάρα πολύ κακό- χωρίς όμως να δω κάποια  εικόνα, ή  ήχο ν'ακούσω.

Ήταν απλά,  της ψυχής περίεργη αίσθηση. 

Βιώνοντας, της απειλής το αιφνίδιο αίσθημα, απότομα  απ’ τον ύπνο τινάζομαι, 
ξυπνάω εντελώς, και πατώ ενστικτωδώς του πορτατίφ, το διακόπτη.

Το δωμάτιο φωτίζεται.

Ανακάθομαι, στο κρεβάτι, διπλωμένη στα γόνατα, και με ορθάνοιχτα μάτια, 
τι βλέπω απέναντί μου, Θεέ μου και Κύριε;

-Τι βλέπεις, πάλι, σαλεμενότατη; 

-Βλέπω, ω βλέπω .... τη Μαρμάγκα, αυτοπροσώπως! 

-Τη μαρμάγκα; Πάψε τα φούμαρα! Η μαρμάγκα είναι μεγάλο δηλητηριώδες σφαλάγγι. 

Τι ακριβώς είδες δηλαδή;

-Τι είδα; Δεν περιγράφεται, περιστεράκι μου, αυτό που είδα!

Αχ! Θα το θυμάμαι ως να πεθάνωωωω! 

Απέναντί μου, σε ύψος περίπου ενάμιση μέτρο απ' το δάπεδο, και μπροστά απ΄ τη λευκή, κλειστή πόρτα της κάμαρης, είδα  μετέωρη μια μορφή τρισδιάστατη, που ήταν σαν προτομή ανθρώπου, με κεφάλι καραφλό εντελώς, σαν κεφάλι εξωγήινου που ζωγραφίζουν σε κόμικς χωρίς όμως μάτια, αυτιά , μύτη- τίποτα !

-Ρε Σαλογραία...Κόψε τα ληγμένα, το καλό που σου θέλω!

-Το όν, επιμένω,  δεν είχε ούτε κορμό, ούτε χέρια ή πόδια, και στο ξαναλέω, χάπια δεν παίρνω! 

Μόνο κεφάλι, είχε ο δαίμων,  όπως το περίγραψα, λαιμό και ο σχηματισμός του, έφτανε μέχρι το μπούστο, σαν κάτι προτομές για  σπουδαίους μακαρίτες που τιμής ένεκεν -από μπρούτζο, ή μάρμαρο- στήνουν στα πάρκα...

Αυτό το πλάσμα, το αποτελούμενο μόνο από κεφάλι -γλόμπο, χωρίς πρόσωπο, που εκτεινόταν η παρουσία του,  όλη κι όλη μέχρι το μπούστο,ήταν ζωντανό και έρχόταν πολύ αργά και απειλητικά πάνυ, προς τη μεριά μου. 

Πλησίαζε  αργά προς το μέρος μου, η μετέωρη απρόσωπη μορφή, που έκπεμπε, ωστόσο,
 τ ή ν κακία την άφατη!

Τρόμος!

Ο δικός μου απόλυτος τρόμος.

Ήταν γκρίζα στο χρώμα, η αλλόκοτη μορφή, φτιαγμένη σαν από γκρίζα δαχτυλίδια καπνού...και ενώ δε διέθετε πρόσωπο- το πρόσωπο οριζόταν ως μια απλή, «τυφλή» επιφάνεια προσώπου- το πλάσμα αυτό, λέω, έκπεμπε προς εμένα, τέτοια άφατη κακίατην οποία, ουδέποτε στη ζωή μου, θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να αισθανθεί μία γήινη ύπαρξη για μία άλλη, ή ένας άνθρωπος για έναν συνάνθρωπό του.

Το πλάσμα αυτό με μισούσε α ν α ί τ ι α (με βάση τη δική μου λογική) με μισούσε απίστευτα και ήθελε να με αφανίσει, να με καταστρέψει με τον οδυνηρότερο τρόπο. 

Ευλαβικέ μου αναγνώστη, τα δευτερόλεπτα εκείνης της εμπειρίας που βίωσα με ορθάνοιχτα μάτια, μου φανήκαν αιώνες! 

Δεν περιγράφεται, με λέξεις, της φρίκης μου, το συναίσθημα. 

Το αγριότερο θρίλερ που θα έβλεπε κάποιος στο σινεμά, τόση εκπεμπόμενη κακία να περιγράψει δεν θα μπορούσε. 

Το πλάσμα, ερχόταν προς εμένα, πλήρες μίσους.

Φρίκαρα τόσο πολύ, απ’το θέαμα και το αίσθημα της επικείμενης καταστροφής μου, που έβαλα αυθόρμητα, φωνή, με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου :

-Παναγία μου , Σώσεεεεε! 

Λέγοντας "Παναγία» το πλάσμα, αμέσως, εξαφανίστηκε!

Ο μακάρια κοιμώμενος -δίπλα- σύνευνος, πετάχτηκε επάνω σαν ελατήριο

(σου λέω, εκείνο το βράδυ, η φωνή μου, έσπαγε τζάμι...)

-Τι έπαθες κορίτσι μου; ρώτησε αλαφιασμένος(ναι...ναι...κάποτε και οι γριές υπήρξαν κορίτσιααα!).
Εξήγησα.

Πού να πιστέψει! 

-Ελα μωρέ, ηρέμησε , ένα όνειρο θα είδες, ξεφύσηξε.

-ΔΕΝ ήταν όνειρο, σου λέωωωω! 

Το είδα, το πλάσμα,  με τα μάτια ορθάνοιχταααα! διαμαρτυρήθηκα. 

Βλέπεις εσύ όνειρα με τα μάτια ορθάνοιχτα; 

Απόλυτα ξύπνιος; 

Δε βλέπεις! 

-Σώπα, βρε τώρα. Θα σου φάνηκε για πραγματικό. Δεν ήταν πραγματικό. Κοιμήσου, ησύχασε!

Όνειρο ήταν, επέμενε εκείνος με συγκατάβαση του επιστήμονα που ο ορθολογισμός του, του κατασκευάζει τις άπειρες βεβαιότητες περί του ότι υπάρχει, βασικά, μόνο ό,τι πιάνουμε και ό,τι βλέπουμε, και ότι βέβαια δεν μας απειλούν, με τόσο προσωπικό τρόπο, πνεύματα αόρατα, κακιασμένα.

«Εντάξει. Υπάρχει το δαιμονικό στον κόσμο, αλλά δεν είναι τόσο προσωποποιημένο. Αν θες, υπάρχουν οι δαίμονες, αλλά δεν ασχολούνται πια έτσι με μας...μην τρελαίνεσαι.

Είναι το κακό που πηγάζει απ' την άθλια προαίρεση των ανθρώπων, 
και που οι άνθρωποι το αποδίδουν στη δράση των δαιμόνων. Καμία σχέση! ».

Όνειρο, εφιάλτη, θα είδα εγώ, να μην ανησυχώ...

Και αφού επιστημονικώς με διαβεβαίωσε για άλλη μία φορά, ήσυχος περί της υφής της πραγματικότητας, μακάρια, ξανακοιμήθηκε.

Εμένα-περιττό να το πω- άργησε να με ξαναπάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του.

Ήτο πανικόβλητος και βγήκε για μπύρες
(ο Μορφέας ντε, σου εξηγώ- με παρακολουθείς ή έχεις χαζέψει;)

Είχα, ωστόσο, την απόλυτη βεβαιότητα για το πραγματικό της τρομακτικής εμπειρίας μου.

Δόξα τω Θεώ, ύπνο και ξύπνιο, ποτέ μου δεν τα μπέρδευα, ήξερα πότε κοιμάμαι και πότε ονειρεύομαι...όμως αφού ο ορθολογισμός του συντρόφου μου, το απέρριπτε, δεν επέμεινα. 

Συνηθίζω να μην επιμένω, όταν ο άλλος αντιστέκεται για κάποιο ζήτημα. 

Υποχωρώ ή σωπαίνω. 

Εφόσον αντιστέκεται σημαίνει ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα του να καταλάβει...

Προσωπικά, πάντως, είχα αλαλιάσει.

Είδα και έπαθα μέχρι να ηρεμήσω, να με ξαναπαρηγορήσει ο ύπνος.

Από τότε, πού να ξανακοιμηθώ χωρίς να ανάψω καντήλι! 

Χωρίς να θυμιάσω...

Δίνουν κι αυτές οι λεπτομέρειες προστασία, όταν συνοδεύονται  απ' τα ουσιαστικότερα της πρακτικής της Ορθόδοξης, μας διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Κάποιος, ωστόσο, από τον πνευματικό κόσμο, είχε εξαιρετικά ενοχληθεί μαζί μου, και εκείνη τη νύχτα, άγρια με απείλησε.

Γιατί άραγε; Αφού τίποτα πνευματικό και καλό δεν είχα πράξει...

Απερίγραπτη εμπειρία. 

Θα τη θυμάμαι, μέχρι να βγει η ψυχούλα μου.

(Ελπίζω τις όψεις των σκοτεινών και πονηρών δαιμόνων ούτε από μακριά να τις ξαναδώ...

Είναι απεγνωσμένο το συναίσθημα. 

«Χριστούλη μου φύλαγε...θα διορθωθώ...δε θα ξαναχώσω μπινελίκια, δεν θα ξαναπώ παλιοκουβέντες, δεν θα ξανακαταραστώ να τους πσοφήσει το πουλί και να τους χαλάσει η τυφλεόραση, ήμαρτον!»).

...........................................

Κάπου ένα μήνα μετά αυτό το σκηνικό, ο Κύριος, μου έδωσε και μια επιπλέον 
επιβεβαίωση, για το αντικειμενικώς δαιμονικό, της ιστορίας.
«Τυχαία» είδα σε ένα περίπτερο το περιοδικό «Τρίτο Μάτι». 
Εκεί υπήρχε μια συνέντευξη του Αμερικάνου ψυχίατρου Ρέημοντ Μούντι, του οποίου βιβλία έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα. 
Υπήρξε απ' τους πρώτους μετά την Ελίσαμπετ Κάμπλερ Ρος που ερεύνησε το θέμα των μεταθανάτιων εμπειριών...

Ξεκίνησε από άθεος και με την έρευνα έφτασε να πιστέψει και στην αθανασία της ψυχής , και στην ύπαρξη πνευματικού κόσμου- πλην, παρεκτράπτη σε οδούς πνευματικής πλάνης.

Έτσι, λοιπόν, έφτιαξε ένα δωμάτιο του σπιτιού του και το διαμόρφωσε ως νεκρομαντείο, 
όπου καλούσε ψυχές "νεκρών" για επαφή -λέει- με τους ζωντανούς συγγενείς τους.

Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. 

Θα πω μόνο ότι η "ψυχή" του -εμφανιζόμενου, στο νεκρομαντείο του Μούντι- δήθεν "νεκρού" συγγενούς, έμοιαζε φτιαγμένη σαν από γκρίζα δαχτυλίδια καπνού...

Αυτή η πληροφορία,  μου επιβεβαίωσε το αληθινό της κακίας του πνεύματος που μου παρουσιάστηκε.

Δεν την είχα ανάγκη την επιβεβαίωση, επειδή το έζησα το σκηνικό. 

Όμως, και η επιβεβαίωση μου δόθηκε. Ίσως για την ακούσει ο ορθολογιστής, σύνευνός μου. 

Ιδέα δεν είχα-ως τότε, ούτε και με ενδιέφερε
- για το πώς μπορεί να παρουσιαστεί ένα κακό πνεύμα. 

Έως και ως άγγελος φωτός , βέβαια, μπορεί να εμφανιστεί, λέν'οι ειδήμονες. 

Υπάρχουν και πάμπολλες τέτοιες μαρτυρίες...δεν θα επεκταθώ...δε θέλω, θησαυρέ μου, να σε κουράσω...

................................

Πέντε χρόνια μετά αυτή τη μοναδική εμπειρία, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο.

Ήταν η φίλη η Θέλμα Λ. από την Κύπρο. 

Χαρά μεγάλη.

Συναντηθήκαμε για καφέ στα Ψηλαλώνια της Πάτρας [όπου κατοικοεδρεύω από το 1981].

Ανάμεσα στ’άλλα, τότε, η Θέλμα μου απεκάλυψε ότι  η κουβέντα που είχαμε πέντε χρόνια πριν, υπήρξε για κείνην αφορμή, να συνειδητοποιήσει  πράγματα και να προβεί σε κάποιες πολύ σημαντικές αλλαγές στη ζωή της.

Κάνοντας αυτές τις αλλαγές, η ζωή της, μπήκε σε κανάλι ευλογίας.

Βρήκε σύντροφο με πίστη χριστιανική και αγάπη, είχε αποκτήσει και δυο παιδιά, και ένιωσε- λέει- την ανάγκη, ερχόμενη στην Πάτρα, να μου πεί και μένα ότι τα λόγια του Θεού, που ανταλλάξαμε τότε, ότι το Πνεύμα το Άγιο δεν τα άφησε άκαρπα, δεν πήγαν χαμένα. 

Ότι διαμόρφωσαν στο βίο της, μια νέα πραγματικότητα.

Ευλογητός ο Κύριος, που ανασταίνει ψυχές που διψούν για τη δική Του Αλήθεια

Δεν είπα τίποτε στη Θέλμα, για να μη την τρομάξω- προκειμένου να μη της σκιάσω τη χαρούμενη διάθεση- αλλά τότε υποψιάστηκα, το γιατί, το διαολισμένο πνεύμα εκείνο το βράδυ, προ πενταετίας, οργίστηκε μαζί μου, και φανερώθηκε, όπως φανερώθηκε, απειλώντας με.

Την ευχαριστώ τη χάρη της Κυρίας Θεοτόκου που το έτρεψε σε φυγή και με προστάτεψε.

Να το θυμάσαι, λατρεμένο μου:

Το ύψος της καθαρότητάς Της, το βάθος της Ταπείνωσής Της, 
το τρέμουν πάσαι αι στρατιαί των πνευμάτων της Πονηρίας.

Να το θυμάσαι.

Σε κάθε πειρασμό, που αντιμετωπίζεις στον καθημερινό πνευματικό σου αγώνα ως αναζητητής του θελήματος του Κυρίου, σε κάθε δύσκολη περίσταση, σε κάθε ανάσα, να επικαλείσαι τη Χάρη Της. 

Η Κυρία των Αγίων Αγγέλων, η Παρθένος Μαρία 

είναι η Στολή των γυμνών παρρησίας.

Είναι η Στοργή, η πάντα πόθον νικώσα...

Νυν και αεί και εις τους αιώνες
θα αποτελεί τη Σκέπη, την Ελπίδα, τη Φοβερά Προστασία μας....

Ευανθία η Σαλογραία

Η διαφορά μεταξύ της Ορθοδοξίας και των θρησκειών







Του Μόσχου Λαγκουβάρδου




Η διαφορά μεταξύ της Ορθοδοξίας και των θρησκειών είναι απλή: 

Η Ορθοδοξία θεραπεύει την ιδιοτέλεια και μαζί με αυτήν θεραπεύει και τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες του ανθρώπου και αποδίδει στην κοινωνία καλούς και αγαθούς πολίτες, ενώ οι θρησκείες θεωρούν την ανιδιοτέλεια ανέφικτη και αδυνατούν να θεραπεύσουν τον κόσμο, επειδή χρειάζονται κι οι ίδιες θεραπεία.


Η βάση της θεραπευτικής της Ορθοδοξίας είναι «ιατρέ θεράπευσε τον εαυτό σου για να θεραπεύσεις και τους άλλους». Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί χριστιανοί. Υπάρχουν θεραπευμένοι και αθεράπευτοι. 

Ο θεραπευμένος γίνεται θεραπευτής των άλλων.

Ορθοδοξία που δεν θεραπεύει τον κόσμο, δεν είναι Ορθοδοξία. 

Το ερώτημα είναι, υπάρχουν σήμερα θεραπευμένοι στην Ορθοδοξία; 

Η ύπαρξη των Αγίων μαρτυρεί κατ’ αρχήν ότι η Ορθοδοξία θεραπεύει τον κόσμο. 

Προϋπόθεση για την θεραπεία αυτού που θέλει να θεραπευτεί είναι να έχει καθαρή καρδιά

Γι’ αυτό όταν ο χριστιανός πηγαίνει το δώρο του στην Εκκλησία, πρέπει να έχει συμφιλιωθεί με τον εχθρό του και κατόπιν να προσφέρει το δώρο του.

Ο Δυτικός Κόσμος επέλεξε να μην είναι ο Χριστός το θεμέλιο της κοινωνίας κι η κοινωνία του είναι σχεδόν διαλυμένη. Γιατί είναι διαλυμένη και γιατί η Ορθοδοξία κρατάει ακόμα την οικογένεια και την κοινωνία; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό περιέχεται στα λόγια του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, ότι τις ενώσεις τις δημιουργεί το ωραίο, και η ιδιοτέλεια δεν είναι ωραία.

 Δεν μπορεί κανείς να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει. Αν εμβαθύνεις στην αιτία, η οποία αρρωσταίνει τους ανθρώπους, που είναι να θεωρείς εκ των προτέρων ανέφικτη την αγάπη και την ανιδιοτέλεια, θα αντιληφθείς γιατί οι κοινωνίες, που απομακρύνονται από το Θεό, διαλύονται.

Η ορθή δογματική συνείδηση έχει πρακτικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.
πηγή- Προσκυνητής
............................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................................



ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΒΡΑΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;






ΠΑΤΗΡ ΤΖΕΗΜΣ ΜΠΕΡΝΣΤΑΙΝ.

 Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ



ΜΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΜΟΥ, oτι o  ορθόδοξος Χριστιανισμός  ήταν ή εκπλήρωση του ορθόδοξου Ιουδαϊσμού.

 Ώς νεοφώτιστος από τον 'Ιουδαϊσµό στον Χριστιανικό,   είχα αναστατωθεί από το γεγονός ότι κάθε φυλή και εθνότητα είχε την κατάλληλη θέση της στον Χριστιανικό, εκτός των 'Εβραίων.

Υπάρχουν ελληνικές 'Εκκλησίες, ρωσικές, αραβικές, ανατολικές, αφρικανικές  και Ινδικές, 'Υπάρχουν 'Εκκλησίες Ιταλικές, Ιρλανδικές, ισπανικές, ερανικές, σουηδικές, φιλιππινέζικες, αιθιοπικές,  αιγυπτιακές, κορεάτικες και περσικές . 

Όλες έχουν βαθιές ρίζες, µε Ιστορία πολλών χρόνων"
Αντιθέτως, ή πρώϊµη έκθεση µου στον εβραϊκό Χριστιανισμό ήταν είτε πειραµατική µε μεσσιανικές Ιουδαϊκές αδελφότητες που  αποκαλούνταν Εβραίοι χριστιανοί, αλλά κατά το πλείστον ήταν  απλώς μη Εβραίοι χριστιανοί, προφασιζόμενοι ότι ήταν Εβραίοι -  είτε µε αδελφότητες παραεκκλησιαστικές, όπως οι «Εβραίοι υπέρ του Ιησού».

Αυτές οι αδελφότητες δεν είχαν λατρεία ούτε Ιστορία,  και συχνά επικεντρώνονταν σε έναν µμοναδικό χαρισματικό ηγέτη.  

Ή ειρωνεία είναι ότι ο Θεός χρησιμοποίησε τους Εβραίους, για να  δώσουν ζωή στην χριστιανική πίστη . Στην αρχή, υπήρχε µία αυθεντική και σφύζουσα Εβραϊκή Χριστιανική 'Εκκλησία" Τί συνέβη σε  αυτήν; Που πήγε; Υπάρχει σήµερα;



Καθώς ερευνούσα την Ιστορία της πρώτης 'Εκκλησίας, ανακάλυψα ότι οι Ιστορικοί ερευνητές έτειναν να συμπεραίνουν ότι το  κύριο σώμα των Εβραίων χριστιανών, μετά τα αποστολικά χρόνια, διακλαδώθηκε μακριά από το γενικό ρεύµα της 'Εκκλησίας, σε  αιρετικά κινήµατα, συμπεριλαμβανομένων των εβιωνιτων και των  γνωστικιστών, που αρνούνταν την θεία φύση του Χριστού. Αυτό  το συμπέρανα φάνηκε να προέρχεται εν μέρει από την Ισχυρή  αντί-Ιουδαϊκή προκατάληψη, που έµφανίστηκε μέσα στην μεταποστολική 'Εκκλησία.


Οι 'Εβραίοι, οι οποίοι ύπoλoγίζετo ότι αποτελούσαν περίπου  το ένα εβδοµο έως το ένα δέκατο του πληθυσμού της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας , επαναστάτησαν εναντίον της Ρώµης, µε τουλάχιστον τρεις μεγάλες εξεγέρσεις. Αυτές είχαν έντονο αντίκτυπο στην  Αυτοκρατορία, αφού είχε προκαλέσει τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων µη 'Εβραίων. 

Παρά ταύτα, σε αυτές τις εξεγέρσεις σκοτώθηκαν πολλοί περισσότεροι 'Εβραίοι από ότι µηΈβραιοι, δίνοντας  υποστήριξη στην επικρατούσα άποψη μεταξύ των Πατέρων της  'Εκκλησίας, ότι οι Εβραίοι ήταν καταραμένοι από τον Θεό, αφού  είχαν απαρνηθεί τον Χριστό.


'Όταν μελέτησα τις πρώτες  πηγές, αντιλήφτηκα ότι οι μετά τους αποστόλους 'Εβραίοι χριστιανοί ήταν περισσότερο ορθόδοξοι  από ότι συχνά πιστεύεται. 'Επίσης, µε κατέπληξε ή ανακάλυψή  µου ότι στις πρώτες πηγές υπάρχει  µία λογική εξήγηση για το που  πήγαν αυτοί οι αρχαίοι συμπατριώτες µου χριστιανοί. 

ΟΙ ΝΑΖΑΡΗΝΟΙ

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΛΕΓΕΙ  ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ έζησε στην Ναζαρέτ και έτσι εκπληρώθηκε για τον Χριστό ή προφητεία που έλεγε ότι θα  ονομαστεί Ναζωραίος». Ό εβραϊκός ορος «Ναζαρηνός» ήταν  ίσως ο πρώτος χαρακτήρισες  για εκείνους που ακολούθησαν τον  Χριστό. 

Ό Απόστολος  Παύλος κατηγορήθηκε ότι ήταν πρωτοστάτης «{ ... }.της αιρέσεως των Ναζωραίων». Ή ελληνική λέξη «χριστιανός» πρωτοχρησιµοποιήθηκε στην Αντιόχεια, την πρωτεύουσα της Συρίας, στην οποία οι µη Εβραίοι κατείχαν δεσπόζουσα θέση. 

Υπάρχει λόγος να πιστέψει κανείς ότι ή λέξη «χριστιανός » χρησιμοποιήθηκε, για να περιγράψει τους µη Εβραίους  που έγιναν χριστιανοί, ενώ οι πιστοί' Εβραίοι, στις πρώτες πηγές, όνoµάζoνταν «Ναζαρηνοί». 


ΔΥΟ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ, ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΜΟΡΦΗ της Εκκλησίας, -στου οποίου το έργο: Διάλογος προς Τρύφωνα, τον Ιουδαίο , έγινε ήδη αναφορά- γεννήθηκε στην Σαµάρεια από Έλληνες γονείς.

Αυτός αναγνώρισε δύο ομάδες 'Εβραίων χριστιανών. 

Ή πρώτη  ήταν µία όµάδα που έγινε γνωστή ώς Έβιωνίτες,( Ή ονηλασία πιθανόν να προέρχεται άπα την εβραϊκή λέξη εβιωνείµ, που σηµαίνει «φτωχός») οι οποίοι επιθεωρούσαν να τηρούν τον μωσαϊκό Νόµο, και αρνούνταν την θεία  φύση του Χριστού. Γι' αυτούς  τους λόγους, ο μάρτυρας 'Ιουστίνος τους χαρακτήριζε ως αιρετικούς

Ή άλλη όµάδα των Εβραίων  χριστιανών, που θεωρούνταν ότι είναι το γενικό ρεύµα των χριστιανών, επιδίωκαν, επίσης, να τηρούν τον μωσαϊκό Νόµο ωστόσο, σε αντίθεση µε τους 'Έβιωνίτες, πίστευαν στην θεία φύση του  Χριστού.


Στον Διάλογο, ο Τρύφωνας έρωτά τον 'Ιουστίνο αν είναι δυνατόν να πιστεύει στον 'Ιησού και ταυτόχρονα να προσπαθεί να  τηρεί τον Νόµο, και να σωθεί, 

Ό 'Ιουστίνος απαντά:  Κατά την γνώµη µου, Τρύφωνα, ένας τέτοιος άνθρωπος θα σωθεί , αν δεν αγωνίζεται µε κάθε τρόπο να πείσει αυτούς που  προέρχονται από τα έθνη και έχουν περιτµηθεί δια της πίστεως στον Χριστό, από τη πλάνη στην οποία βρίσκονταν, ότι  πρέπει να φυλάσσουν οπωσδήποτε τα τυπικά του μωσαικού  νόµου, λέγοντάς τους ότι δεν σας σώσουν αν δεν τα φυλάξουν,  πράγμα το οποίο έπραττες και εσύ στην αρχή της συζήτησης,  εκφράζοντας την άποψη ότι «δεν θα σωθώ αν δεν τα φυλάξω» .


Ό μάρτυρας' Ιουστίνος λέγει, επίσης, για αυτούς τους Εβραίους χριστιανούς: «Πιστεύω ότι πρέπει να τους προσλαμβάνουνε και να ζούµε σε κοινωνία μαζί τους ως προς όλα, θεωρώντας τους ως όµοσπλάχνους και αδελφούς».


Ό Ωριγένης (184-254 µ.Χ.), ο οποίος ονομάστηκε ο πρώτος συστηματικός θεολόγος, στο έργο του, Κατά Κέλσου, αναφέρει ότι  και ο ίδιος και ο παγανιστής Κέλσος γνώρισαν και είχαν προσωπική  επαφή µε δύο οµάδες 'Εβραίων χριστιανών. 

Ώστόσο, σε αντίθεση  µε τον μάρτυρα 'Ιουστίνο, ο Ωριγένης αποκαλεί και τους δύο 'Έβιωνίτες. Άν και οι δύο οµάδες επιθυμούσαν να τηρούν τον μωσαϊκό  Νόµο, ή µία πίστευε ότι ο' Ιησούς γεννήθηκε από µία γυναίκα Παρθένο και είχε θεία φύση, ενώ η άλλη όχι. Ό μεγάλος Ιστορικός της εκκλησίας, Ευσέβιος Καισαρείας (262-339 µ.Χ.), στην 'Εκκλησιαστική Ιστορία του περιγράφει, επίσης, δύο οµάδες Έβιωνιτων, και αποκαλεί και τις δύο αιρετικές. 




Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ (315-403Μ.Χ.) ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΟΥΔΑΙΑ από εβραίους γονείς. Ή μητρική του γλώσσα ήταν η συριακή, ωστόσο μιλούσε, επίσης ελληνικά, εβραϊκά, λατινικά και κοπτικά. 

Σπούδασε στην Αίγυπτο, και μόλις επέστρεψε στην Ιουδαία 'ίδρυσε ένα μοναστήρι, στο οποίο υπηρέτησε ως αββάς για τριάντα χρόνια.

Τo 367 µ.Χ. έγινε επίσκοπος Κύπρου, και πέρασε μεγάλο μέρος ζωής του αντιμαχόμενος αιρετικές διδασκαλίες. Έγραψε το  έργο Κατά πασών των αιρέσεων, που αποκαλείται επίσης και Πανάριον, στο οποίο γράφει λεπτοµερώς για ογδόντα αιρέσεις. 

Είναι ο πρώτος Πατέρας της Εκκλησίας που κάνει λόγο για τους Εβραίους χριστιανούς ως «Ναζαρηνoύς».


Ό άγιος Έπιφάνιος γράφει ότι οι Ναζαρηνοί «από τη γέννησή τους είναι Εβραίοι, αφιερώνουν τον εαυτόν τους στον Νόµο και υπόκεινται σε περιτοµή» και επίσης «διαβάζουν τη Παλαιά Διαθήκη στα εβραϊκά" .


Ή κοινότητα των Ναζαρηνων, όπως γράφει, «ξεκίνησε μετά τη έξοδο από τη Ιερουσαλήμµ, όταν όλοι οι μαθητές πήγαν  να ζήσουν στην Πέλλα, διότι ό Χριστός τους είχε πει να εγκαταλείψουν την Ιερουσαλήμ και να φύγουν μακριά, μέχρι να περάσει  ή πολιορκία. '

Εξαιτίας αυτής της συµβουλής έφυγαν και έζησαν στην  Περαία». 

Ή Πέλλα ήταν µία πόλη νότια της θάλασσας της Γαλιλαίας, και ανατολικά του ποταµού 'Ιορδάνη. Ή Περαία ήταν ή  μεγαλύτερη γεωγραφικά περιοχή στην ανατολική Όχθη του Ιορδάνη ποταµού, μεταξύ της θάλασσας της Γαλιλαίας και της Νεκράς  Θάλασσας, στην σημερινή 'Ιορδανία,
Αναφορικά µε αυτήν την εβραϊκή χριστιανική έξοδο από την  Ιερουσαλήμµ, πριν το ξέσπασµα του  Εβραϊκού Πολέµου µε την Ρώµη  -που διήρκεσε άπα τα 66 έως τα 73 µ.Χ.- ο Ευσέβιος στην 'Εκκλησιαστική Ιστορία του έγραψε:


'Επιπλέον, τα µέλη της  εκκλησίας της Ιερουσαλήμ µέσω προφητείας που δόθηκε µε αποκάλυψη σε αξιόπιστα πρόσωπα  εκεί, διατάχτηκαν να εγκαταλειψουν  την πόλη, πριν ξεκινήσει  ό πόλεµος, και να εγκατασταθούν στην  Περαία. '

Εκείνοι που πίστευαν στον Χριστό μετοίκησαν από την Ίερoυσαληµ στην Πέλλα, και ως ευσεβείς άνθρωποι είχαν απολύτως εγκαταλείψει την µητρόπολη των Εβραίων και ολόκληρη την εβραϊκή  γη, και έτσι ή καταδίκη του Θεού τελικά τους προσπέρασε.

Μετά την καταστροφή της 'Ιερουσαλήμ, οι Σαδδουκαίοι αφανίστηκαν. Οι Φαρισαίοι, υπό τον ραβίνο Γιοχαναν Μπεν Ζακάϊ εγκαταστάθηκαν κοντά στήν Ιαµνία, δυτικά της Ίερουσαλήµ, όπου ανέπτυξαν τον ραβινικά 'Ιουδαϊσµό, και οι Εβραίοι χριστιανοί εγκαταστάθηκαν στην Πέλλα, ανατολικά της Ίερουσαλήµ. 

Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ.

ΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΖΑΡΗΝΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΟΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥΣ έπρεπε να οικοδομηθεί  επάνω στο πρόσωπο του Χριστού και όχι στον µωσαικό Νόµο, κατά κύριο λόγο συνέχισαν να τηρούν τον Νόµο. 

'Επιζητούσαν να συνδυάσουν τον Νόµο µε ευπρέπεια, πιστεύοντας ότι τους προσέφερε την µορφή και την πειθαρχία, µε την οποία η αγιότητα θα αποκτούσε ρίζες. 

Με αυτήν µάλλον την αφορμή, το αποστολικό συμβούλιο της Ιερουσαλήμ, το οποίο περιγράφεται  τις Πράξεις των Αποστόλων και στην προς Γαλάτας επιστολή , συναντήθηκε για να αποφασίσει ποιούς μωσαϊκοϋς  νόµους έπρεπε να τηρούν οι µηΈβραίοι που θα γίνονταν χριστιανοί. 

 Όπως διαβάζουµε στο κείµενο των Πράξεων, το συμβούλιο  άποφάσισε τα έξης:


[ ... Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί χαιρετούν τους αδελφούς που προέρχονται από τους εθνικούς στην Αντιόχεια, την Συρία και την Κιλικία. Επειδή άκούσαµε ότι µερικοι από  εµας ηρθαν και σας τάραξαν µε τα λόγια τους και  κλόνισαν τις ψυχές σας, λέγοντας ότι πρέπει να περιτέμνεσθε,  χωρίς να τους έχουµε δώσει εντολή εµείς, άποφασίσαµε όµόφωνα να εκλέξουµε µερικους άνδρες και να τους στείλουμε σε εσάς, µαζι µε τους αγαπητούς µας, Βαρνάβα και Παύλο,  που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στα έργο του Κυρίου µας,  του Ιησού Χριστό [ ... ]. 

Δηλαδή, αποφασίστηκε ως σωστό  από το Άγιο Πνεύµα και από έµας, να µην σας επιβάλλουμε  κανένα πρόσθετο βάρος, εκτός από αυτά τα αναγκαία: να  απέχετε από τα ειδωλόθυτα, τα αίµα, το κρέας από πνιγµένα  ζώα, και τηv πορνεία. 
Αν φυλάγεσθε από αυτά, θα κάνετε το σωστό. Υγιαίνετε!  •


Οι χριστιανοί σήµερα, συχνά λησμονούν ότι ή απόφαση του αποστολικού συμβουλίου δεν απευθύνετε σε όλους τους χριστιανούς παρά µόνο στους αλλοεθνείς χριστιανούς. 

Οι 'Εβραίοι πιστοί, υπαινίσσεται, θα µπορούσαν να συνεχίσουν  να τηρούν πολλα στοιχεία από τον µωσαϊκό Νόµο. Φαίνεται, και από την Καινή Διαθήκη και τις πατερικές πηγές, ότι πολλοί 'Εβραίοι χριστιανοί πράγματι έπρατταν έτσι. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι  οι 'Εβραίοι χριστιανοί, οι οποίοι κλήθηκαν από τον Θεό, για  οδηγήσουν τους αλλοεθνείς στην 'Εκκλησία, όπως  ό Απόστολος  Παύλος, εµφανως δεν τηρούσαν πολλά σηµεία από τον µωσαϊκο Νόµο.


Με δεδοµένο το τεράστιο χάσµα το οποίο χώρισε την έβραικη  µωσαϊκη κουλτούρα από την παγανιστικη κουλτούρα των αλλοεθνων , το έβραϊκο χριστιανικό συμβούλιο της 'Ιερουσαλήμµ έκανε µία πραγματικά ηρωική προσπάθεια, να γεφυρώσει το χάσµα, μειώνοντας σε µεγάλο βαθµό τις υποχρεώσεις των αλλοεθνών χριστιανών. Το συμβούλιο δεν απαιτούσε από αυτούς  να προσκολλώνται στον µωσαϊκο Νόµο, να µαθαίνουν εβραϊκά η αραμαικα  να υιοθετούν εβραϊκά εθιµα και παραδόσεις, η να γίνουν Εβραίοι


Οι 'Εβραίοι χριστιανοί δεν ήταν απλώς συναινετικοί, αλλά είχαν βαθιά χαραγµένο στην συνείδησή τους ότι, σύµφωνα µε την αποστολή που τους εµπιστεύτηκε ό Κύριος, είχαν την ευθύνη - διάδοσης του ευαγγελίου στα έθνη. 



 ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ.

ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΟΙ Α'ΙΩΝΕΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ήταν δύσκολοι για τους  Εβραίους, είτε ήταν πιστοί στον Χριστό είτε όχι.


Κατά την περίοδο αυτήν έλαβαν χώρα τρείς µεγάλες εξεγέρσεις κατά της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας: ό Μεγάλος Πόλεµος του 66- 74-μ.χ. οι πόλεµοι την περίοδο που αυτοκρατορίας  ήταν ό Τραϊανός  το 115-117 µ.Χ., και ή µεγάλη εξέγερση επί  Αδριανού, που έγινε   υπό την ηγεσία του Μπαρ-Κοχµπά, το 132-135 µ.Χ., κατά τους οποίους εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι φονεύθηκαν.

Αν και οι εβραίοι χριστιανοί, ως επί το πλείστον, έφυγαν από την 'Ιουδαία πριν  από την πρώτη εξέγερση, ωστόσο αρκετοί αιχμαλωτίστηκαν στην σφοδρή σύγκρουση μεταξύ Εβραίων και αλλοεθνών. 

Mαζί με το κύριο σώµα των 'Εβραίων που δεν ακολούθησε τον Χριστό, οι Έβραίοι χριστιανοί περιφρονούνταν από  τους παγανιστές αλλοεθνείς, γιατί ήταν Έβραίοι. Και επιπλέον, περιφρονούνταν από τους Εβραίους, γιατί ήταν χριστιανοί.

Ή άβυσσος στην οποία οι 'Εβραίοι χριστιανοί ρίχτηκαν ήταν  βαθειά, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πνευµατικοί τους αδελφοί,  οι αλλοεθνείς χριστιανοί, τους απέρριπταν ως αιρετικούς, διότι  επιθυμούσαν να τηρούν τον µωσαϊκό Νόµο. 

Αυτό πραγματικά µε  κατέπληξε. 

Απορρίπτονταν από τους αλλοεθνείς χριστιανούς ως  αιρετικοί, γιατί ακολουθούσαν την µωσαϊκη ευλάβεια, που ήταν  αποδεκτή από την αποστολική 'Εκκλησία της 'Ιερουσαλήµ, και ή  οποία είχε κάνει γνωστό το ευαγγέλιο στους αλλοεθνείς. 

Οι αληθινοί Απόστολοι, κυρίως εκείνοι που κήρυτταν στους Εβραίους, είναι αναμφισβήτητο πως ποτέ δεν θεώρησαν ότι, περιορίζοντας τους μωσαϊκούς  κανόνες στους αλλοεθνείς -προκειμένου να τους διευκολύνουν να συμπεριληφθούν στην 'Εκκλησία- αυτό θα χρησιμοποιείτο εναντίον των Εβραίων χριστιανών απογόνων τους, και θα συντελούσε στον αποκλεισµό τους από την 'Εκκλησία. 

Ενώ  ο άγιος 'Ιουστίνος, ο µάρτυρας, δέχθηκε τους Εβραίους χριστιανούς  ως αδελφούς, φαίνεται ότι οι µεταγενέστεροι τους απέρριψαν.

Ό άγιος Έπιφάνιος είπε ότι οι Ναζαρηνοι Έβραίοι χριστιανοί αποκλείστηκαν από την 'Εκκλησία, διότι επιθυμούσαν να τηρούν  τον µωσαϊκό Νόµο: «Μόνο σε αυτό το θέµα διαφέρουν από τους χριστιανούς». Αν και διατείνονται ότι πιστεύουν στον 'Ιησού,  είπε ότι «είναι µάλλον Εβραίοι και τίποτε άλλο» .'Έπειτα άµέσως προσθέτει: «ωστόσο, µισοϋνται πάρα πολύ από τους Εβραίους, [ ... ] οι οποίοι τρεις φορές την ήµέρα εκστοµίζουν κατάρες εναντίον τους οταν λέγουν τις προσευχές  τους στις συναγωγές» .

Τρείς φορές την  ήµέρα λέγουν: «ό Θεός ας καταραστεί τους Ναζαρηνoύς [ ... ], διότι  ανακηρύσσουν ως Εβραίοι ότι ό 'Ιησούς είναι ό Χριστός».

Φαίνεται ότι ή αιτία της διαίρεσης των πρώτων Ναζαρηνών από  την 'Εκκλησία ήταν επάνω στο θέµα της θείας φύσης του Χριστού.  

Έκείνοι που είχαν ορθόδοξη χριστολογία συνέχισαν ως Ναζαρηνοί,  και εκείνοι που αρνήθηκαν την θεία φύση Του έγιναν Έβιωνίτες.  

Επειδή οι δύο κοινότητες ζούσαν κοντά ή µία στην άλλη, και επιθυμούσαν να τηρούν τον µωσαϊκό Νόµο, ήταν αντιπαθητικοί στους αλλοεθνείς χριστιανούς, οι οποίοι συχνά μπέρδευαν  τις δύο κοινότητες και αποκαλούσαν και τους δύο Έβιωνίτες

Παρά ταύτα ο Φίλαστρος, σύγχρονος του αγίου Έπιφανίου, δεν αναφέρει τους Ναζαρηνους στο βιβλίο του, στο οποίο καταδικάζει έκατον πενήντα έξι αιρέσεις, υπαινισσόμενος, συνεπώς, ότι δεν ήταν αιρετικοί αλλά ορθόδοξοι.

Σύµφωνα µε τον αγιο Έπιφάνιο, οι Ναζαρηνοί χρησιμοποιούσαν και την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Αυτό δείχνει ότι είχαν ορθόδοξο φρόνηµα, διότι οι αιρέσεις, και µάλιστα οι έβραιοχριστιανικές, συνήθως απέρριπταν κάποιο τµηµα της Γραφής.

Στον αποκλεισμό των Ναζαρηνών από την  Εκκλησία, θεώρησα ότι ο άγιος  Έπιφάνιος, όπως και οι Πατέρες της 'Εκκλησίας που ακολουθησαν τήρησε µία διττή στάση: ανακήρυξε τους Ναζαρηνούς αιρετικούς, επειδή επιθυμούσαν να φυλάσσουν τον Νόµο, ενώ συγχρόνως αποδέχτηκε τους Εβραίους χριστιανούς, οι οποίοι 'ίδρυσαν την Εκκλησία, ως πλήρως Χριστιανούς.

Οι Γραφές δηλώνουν ότι ο επίσκοπος των Ιεροσολύμων, άγιος  Ιάκωβος, και  µε πρεσβυτέρους, είπε στον απόστολο Παύλο: «[ ... ] βλέπεις, αδελφέ, πόσες µυριάδες Ιουδαίοι υπάρχουν που έγιναν χριστιανοί, και όλοι αυτοί άκολουθουν  µε ζήλο τον νόµο του Mωϋση» .


Κάνοντας αυτήν την δήλωση, Ο άγιος Ιάκωβος θεωρεί ότι, το να είναι ζηλωται του νόµου, είναι ένα χαρακτηριστικό  θετικό και επιθυμητό. Φαίνεται πως υπήρχαν ορισµένα ζητήµατα σχετικά µε  κάποιες διατάξεις του Νόµου, για αυτό και  ο απόστολος Παύλος δίδασκε  ότι αυτές ακόμη και οι 'Εβραίοι χριστιανοί δεν θα έπρεπε  να τις τηρούν.  


Άλλά για το πρώτιστο θέµα που ήταν ή τήρηση ή μη  του Νόµου, η  άπόφαση του αποστολικού συμβουλίου αφορούσε στους αλλοεθνείς χριστιανούς, και όχι στους 'Εβραίους. 

ΒΟΡΕΙΟΤΕΡΑ

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΊΌΝ ΑΓΙΟ ΕΠΙΦΑΝΙΟ, οι ΝΑΖΑΡΗΝΟΙ µετακινήθηκαν  στην «Βέροια, στην περιοχη της κοίλης Συρίας, και την Δεκάπολη, στην περιοχή της Πέλλας και στην  Βασανίτιδα, την ονομαζόμενη Κοκάµπε».

Και ο άγιος Έπιφάνιος και ο άγιος 'Ιερώνυµος αναφέρουν ότι οι Ναζαρηνοί ζούσαν στην Βέροια της κοίλης Συρίας,που στην σύγχρονη εποχή είναι το Χαλέπι, στα βορειοδυτικά της Συρίας. 

Ό άγιος 'Επιφάνιος έγραψε στο Πανάριον για δύο πρεσβυτέρους που κατάγονταν από την Βέροια. Ή καταγωγή τους από αυτήν, για την οποία κάνει λόγο, µας δίνει επιπλέον αξιοπιστία σε ότι λέγει για την περιοχή. Αυτό είναι το τελευταίο µέρος στο οποίο λέγεται ότι έζησαν οι Ναζαρηνοί.


Ό άγιος Ιερώνυµος (331-419 µ.Χ.) ό οποίος είναι γνωστός για την µετάφραση της Βίβλου στα λατινικά, γεννήθηκε στην 'Ιταλία  και ταξείδεψε στην Άντιόχεια. 'Ενώ ταξίδευε, πέρασε χρόνο στην  έρηµο κοντά στην Βέροια, όπου εµαθε εβραϊκά από «έναν πιστό  αδελφό εκ των Εβραίων» .

'Επίσης, αναφέρει, ότι:
Ή εβραϊκή γλώσσα, ή ίδια που απαντάται στο πρωτότυπο ευαγγέλιο του Ματθαίου, σώζεται µέχρι σήµερα στα κείµενα της βιβλιοθήκης  τες Καισάρειας, τα οποία ό µάρτυρας Παµφίλιος τόσο επιμελώς συγκέντρωσε. 

Είχα, επίσης, την ευκαιρία να αντιγράψω το ευαγγέλιο το οποίο χρησιμοποιούν οι  Ναζαρηνοί, οι οποίοι ζουν στην Βέροια.

Ό άγιος Ιερώνυµος Ισχυρίστηκε, επίσης, ότι αντέγραψε το ευαγγέλιο «το οποίο διαβάζεται από τους Ναζαρηνους» και είναι  γραµµένο στην εβραϊκή γλώσσα, και ύστερα το µετέφρασε στα ελληνικά και λατινικά. 

Το 390 µ.Χ, άρχισε το συγγραφικό του έργο. µεταφράζοντας την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη στα λατινικά.  

Είναι φανερό ότι ό άγιος Ιερώνυµος, αντίθετα µε τους περισσότερους Πατέρες της 'Εκκλησίας, είχε ουσιαστικές προσωπικές  σχέσεις µε τους Ναζαρηνους, ενώ βρισκόταν γειτονικά της Βέροιας. 

Περίπου το 404 µ.Χ., έγραψε στον Ιερό Αυγουστίνο, αναφορικά µε τους Ναζαρηνούς, ότι πιστεύουν στον Χριστό, τον Υιό το-  Θεού, γεννηθέντα από την Παρθένο Μαρία. 'Επομένως, γνώριζε ότι πίστευαν στην θεία φύση του Χριστού. 'Επίσης, δηλώνει ότι  είχαν  εvα ευαγγέλιο στα εβραϊκά, ζούσαν στην Βέροια, και κοντά σε όλες  τις συναγωγές της Ανατολής.

Σύµφωνα µε τον άγιο Ιερώνυμο «οι Ναζαρηνοί δέχονται τον Χριστό µε τέτοιο τρόπο που να  μην σταματούν να τηρούν τον παλιό Νόµο», αλλά ο σεβαστός τους προς τον Νόµο δεν προκαλούσε την συµπάθεια τωνΈβραίων,οι οποίοι «τρεις φορές την ήµέρα άναθεµάτιζαν τους Ναζαρηνούς σε κάθε συναγωγη, και έτσι άναθεµάτιζαν και το χριστιανό ονοµα» .


Ενώ οι  Έβιωνίτες και άλλοι σχισματικοί  Εβραίοι χριστιανοί αντιπαθούσαν τον απόστολο Παύλο, οι Ναζαρηνοί είχαν καλή γνώµη για αυτόν  και την διακονία του προς τους αλλοεθνείς

Αντί να δυσαρεστούνται για τον περιορισμένο ρόλο τους στην 'Εκκλησία, οι Ναζαρηνοί έµφανίστηκαν να είναι ευγνώμονες για την επιτυχία  του αποστόλου Παύλου στην διακονία του. 

Γενικώς, ο αγιοςΊερώνυμως αναφέρεται στους  Ναζαρηνoυς µε έναν τρόπο που δείχνει τον πλήρη σεβασµό του προς αυτούς.

ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ.

Ο ΙΕΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ώς ο πατέρας της δυτικής θεολογίας, δέχθηκε την άποψη του Αγίου 'Επιφανίου, ότι οι Ναζαρηνοί ήταν αιρετικοί, επειδή επιθυμούσαν να τηρούν τον µωσαίκο Νόµο. Ό Αυγουστίνος , που ποτέ δεν ταξίδεψε πέραν της Ιταλίας και της Βόρειας Αφρικής, δεν είχε άµεση επαφή µαζί τους.

Όπως ο ίδιος έγραψε, «Ισχυρίζονται µέχρι σήµερα και αποκαλούν τους εαυτούς τους Ναζαρηνους χριστιανούς, και κάνουν περιτοµή της ακροπρόσθιας σάρκας µε τον εβραϊκό τρόπο» .

Ό Ιερός Αυγουστίνος µας λέγει, επίσης, πως διατείνονται ότι είναι χριστιανοί, ότι  πιστεύουν πως  ο Χριστός  είναι ο Υιός του Θεού, και βαπτίζoνται.
Ή προσπάθειά τους για τήρηση του µωσαϊκοϋ Νόµου συµπεριελάµβανε την περιτοµή, την τήρηση του Σαββάτου και τους περιορισµούς  στην τροφή.

Μετά τον άγιο Ιερώνυμο, κανένας συγγραφέας δεν εμφανίζεται να έχει κάποια αµεση σχέση µε τους Ναζαρηνους.

Εάν ο άγιος  Ιερώνυµος είχε αντιληφθεί σωστά τα πράγµατα, οι Ναζαρηνοί επέζησαν µέχρι τις αρχές του πέµπτου αιώνα. 

Ένας άριθµος Πατέρων της πρώτης Έκκλησίας δεν τους ανέφερε, όχι γιατί δεν υπήρχαν άλλα ίσως γιατί θεωρούσαν ότι είχαν ορθή πίστη. 

Ελπίζω ότι, εξαιτίας του Αγίου Έπιφανίου ο οποίος µπέρδεψε τους Ναζαρηνoύς µε  τους Έβιωνίτες, δημιουργήθηκε µία παρανόηση που [ φτάνει; ...] σε εµας µέχρι σήµερα.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΝΑΖΑΡΗΝΩΝ

Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΤΑΛΜΟΥΔ ΜΙΛΑ για τον ραββινoΈλιέζερ, ο οποίος αναφέρει: «µία φορά περπατούσα στον πάνω δρόµο της  Σέπφωρ  και βρήκα έναν άνδρα από τους µαθητες του Ιησού, του Ναζωραίου και το όνοµά του ήταν Ιάκωβος της Κφαρ Σεχανίας». 

Αυτή και πολλές άλλες αναφορές της Ταλµουδ καταδεικνύουν ότι µετα την  καταστροφη της Ίερουσαλήµ, το 70 µ.Χ., οί'Εβραίοι χριστιανοί συνέχισαν να ζουν στην περιοχή της Γαλιλαίας.

Όλα τα στοιχεία φανερώνουν ότι οι 'Εβραίοι χριστιανοί επιθυμούσαν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, καθώς µετακινηθηκαν πρώτα ανατολικά στην Πέλλα, και έπειτα προς βορρά στο Χαλέπι. 

Καθώς οι αυτόχθονες άνθρωποι της περιοχής, στην οποία ζούσαν οι Ναζαρηνοί, έγιναν χριστιανοί, και ό αριθµος των άλλοεθνών µέσα στην 'Εκκλησία πολλαπλασιάστηκε, µπορεί να συμπεράνει  κανείς ότι οι γάµοι µεταξύ τους, έπίσης, αύξήθηκαν. 

Καθώς ό αριθμος τωνΈβραίων που γίνοταν χριστιανοί σταθερα µειωνόταν, έγινε όλο και πιο δύσκολο για τους Ναζαρηνούς να διατηρήσουν την ταυτότητά τους. Με τον καιρό άφοµοιώθηκαν µε το όλοένα και αυξανομενο κύµα των αλλοεθνών που γίνονταν χριστιανοί.


Ή ακόλουθη Ιστορία των αυτοχθόνων χριστιανών της βορειοδυτικής Συρίας µας παρέχει κάποιες αποδείξεις, οι οποίες φανερώνουν ότι ή κληρονομιά τους µπορεί εν µέρει να βρεί τα ίχνη της πισω στους Ναζαρηνους.. 

Κατα την διάρκεια της δίωξης των χριστιανών από την παγανιστική Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, πολλοί  χριστιανοί κρύφτηκαν στα βουνά, κατά µηκος της δυτικής ακτής της Συρίας. 

Ένας µεγάλος άριθµος ζούσε σε σπηλιές, λαξευµένες στις απότοµες βουνοπλαγιές από ασβεστόλιθο. Κάποιες από αυτές τις σπηλιές υπάρχουν άκόµη στην Μααλούλα, βόρεια της Δαµασκού  κοντά στα σύγχρονα σύνορα του Λιβάνου, '

Όταν οι 'Οµεϋάδες μουσουλμάνοι κατέλαβαν την Συρία, τον εβδοµο αιώνα, οι χριστιανοί  κινήθηκαν ακόµη πιο δυτικά, στα βουνά, για να γλυτώσουν από  τους διωγμούς, και παραµένουν εκεί εως σήµερα.

Τουλάχιστον δύο γεγονότα φανερώνουν ότι ή σφραγίδα των αρχαίων Ναζαρηνών 'Εβραίων χριστιανών βρίσκεται στην δεσπόζουσα  σε αυτήν την περιοχή Αραβική 'Ορθόδοξη Χριστιανική 'Εκκλησία:
πρώτον ή άραµαϊκή, ή γλώσσα την οποία µιλοϋσε ό Χριστός, οι άπόστολοι και οι πρώτοι Έβραίοι χριστιανοί. 

Ή γλώσσα αύτη όµιλείται άκόµη και σήµερα από τους χριστιανούς, στην περιοχή Μααλούλα και γύρω από αύτήν. Έχει δε χρησιμοποιηθεί στις ιερές  ακολουθίες από την Συριακή 'Ορθόδοξη Χριστιανική 'Εκκλησία. Ή δυτική άραµαϊκη δεν χρησιμοποιείται πουθενά άλλου στον κόσµο.


Δεύτερον ή περιοχή, όπου σήµερα  ζουν οι περισσότεροι από τους  Σύριους ορθόδοξους χριστιανούς, είναι ανατολικά της Λαοδικείας
(Λαττάκεια), κοντά στον ποταµό 'Ορόντη, και κάτω από την παράκτια οροσειρά, γνωστή ως Τζέϊµπελ-αλ-Νουσαυρία, στο σηµείο που σήµερα είναι γνωστό ως η Κοιλάδα των Ναζαρηνών.

Αυτοί οι χριστιανοί Ιστορικά ήταν υπό την διοίκηση του ορθοδόξου πατριάρχη της Αντιόχειας, που από τον δέκατο τέταρτο αιώνα είχε την έδρα του στην Δαµασκό.

Φαίνεται λίγο περίεργο,  όµως είναι αλήθεια ότι οι πνευματικοί απόγονοι, και εν µέρει οι  φυσικοί απόγονοι της αρχαίας  Ναζαρηνης Χριστιανικής 'Εκκλησίας  της 'Ιερουσαλήµ, είναι οι σηµερινοί Σηµίτες, ορθόδοξοι χριστιανοί της Αντιόχειας, οι οποίοι ζούσαν  στην Κοιλάδα των Ναζαρηνων, και  γύρω από αυτήν.

Αυτή ή εκτενής ερεύνα είχε ως αποτέλεσα την συνειδητοποίηση εκ µέρους µου ότι οι Έβραίοι χριστιανοί, οι οποίοι επιθυμούν  -όπως εγώ- να ανακαλύψουν την εβραϊκή χριστιανική κληρονομιά, δεν θα πρέπει να κοιτάξουν τις καυκασιανές δυτικές, µετα την Μεταρρύθµιση, εκκλησίες, οι οποίες είχαν έπιφανειακές ρίζες στην  βόρεια Ευρώπη. 

Μαλλον πρέπει να κοιτάζουµε στην θέση οπου ξεκίνησε ό Χριστιανισµός, την Μέση Άνατολή, στην γηγενή Σηµιτικη 'Ορθόδοξη Χριστιανική 'Εκκλησία, που έχει βαθιές ρίζες σε καθαρή σειρά κατιόντων, και είναι απόγονος της αυθεντικής αποστολικής 'Εκκλησίας. 

Στην Αµερική, ή παρούσα έκφραση αυτής της 'Εκκλησίας είναι ή 'Ορθόδοξη Χριστιανικη'Εκκλησία της Αντιόχειας  και έχει άδελφές της όλες τις 'Ορθόδοξες Χριστιανικές' Εκκλησίες,

Τί συνέβη στην αρχαία Εβραϊκή Χριστιανική 'Εκκλησία; που  πήγε; Υπάρχει σήµερα; 'Όταν µου τίθενται αυτές οι ερωτήσεις. τώρα αισθάνομαι άνετα να απαντώ ότι ή ψυχή της ζει µέσα στην 'Ορθόδοξη 'Εκκλησία, ριζωμένη στο πνεύµα της Αντιόχειας και της Κοιλάδας των Ναζαρηνών. 

πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/10/blog-post_646.html
..........................................................................................................................
...........................................................................................................................