Είδα το φρικουλιάρικο "Το Αυτό" για το χατίρι σου...

Πολυαγαπημένο μου

τις ταινίες με τα ποτάμια  ντοματόζουμα  και τα από την Κόλαση ζοφώδη ουρλιαχτά, με υπόκρουση θριλερικής μουσικής, ξέρεις,  δεν τις αντέχω, όμως...επειδή μου είπες ότι σου άρεσε το "φιλμ", το βασισμένο στο "ΙΤ" ("το Αυτό"), μυθιστόρημα του φημισμένου Στήβεν Κινγκ, ένα βραδάκι,  στην Πάτρα, στο συγκρότημα των SterCinemas στην παραλία,  αποφάσισα και  είδα το ομώνυμο έργο. 

Πήγα και κατάφερα να το υπομείνω μέχρι το τέλος, δίχως  να μασουλάω το απαραίτητο για το τσατάλιασμα των νεύρων μου, ποπ-κορν. 
Κρατούσα προς  παρηγορίαν, μόνο  ένα  μπουκάλι νεράκι.

Μπήκα σε αίθουσα γεμάτη ανυποψίαστα, κεφάτα, καλοζωισμένα εφηβάκια, κυρίως αγόρια,  που παρίσταναν τα μεγαλύτερα των 15 ετών,(διότι  η αφίσα του έργου έγραφε: «κατάλληλο- άνω των 15»), προκειμένου έτσι, τα χρυσούλια μου,  να βρεθούν  στο μαγικό, σκοτεινό ναό της προβολής, ώστε, με την ησυχία τους  να.... απολαύσουν το -του τρόμου- υπερθέαμα (ξεπέρασε, διάβασα  σε εισπράξεις την πρώτη –δεύτερη μέρα, τον «Εξορκιστή» που επί 46 χρόνια κρατούσε τα πρωτεία, μάλιστα, μάλιστα! ).

Με είχες προϊδεάσει ότι επρόκειτο για ταινία ψυχολογικού/συμβολικού περιεχομένου, που πραγματεύεται -λέει- τις φοβίες και τους φόβους της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας και ότι κατά τούτο, θεώρησες εξαιρετική την κινηματογραφική της αφήγηση, ωστόσο, βρήκες επίσης –είπες- αρκετά υπολειπόμενη τη δύναμή της, από την αίσθηση που σου δίνουν οι σελίδες του ίδιου του βιβλίου/μυθιστορήματος του Κινγκ με τις φιλοσοφικές περί κακού εμβαθύνσεις του, τις οποίες, η ταινία, βεβαίως,  δεν κατάφερε- δια εικόνων και ήχου-ούτε από μακριά, να αποτυπώσει.

Προσωπικά δεν θα άντεχα να διαβάσω το μυθιστόρημα.

Δεν είναι του γούστου μου τέτοια βιβλία που δημιουργούν  απότομα σκιαξίματα και ταχυπαλμίες. Μακράν εμού. Να μου λείπουν τα ταράκουλα, έστω και τα τεχνητά. 

-Άπαγε, άπαγε!

Αρκέστηκα, λοιπόν, στην  περίληψή  που άκουσα απ’ το στοματάκι σου.

Βλέποντας το έργο, διαπίστωνα «τρύπες»" στο σενάριο και λογικά κενά.

Απολογήθηκες, για λογαριασμό του Κινγκ, λέγοντας ότι δεν ήταν δυνατόν να μεταφερθούν στην ταινία όλες οι πληροφορίες του μυθιστορήματος. Σύμφωνοι.

Αν διαβάσω, -είπες- το μυθιστόρημα, τα κενά θα εκλείψουν. Σωστός.

Δεν θα επιμείνω σ’ αυτό. Εντάξει. 

Η μικρή κοκκινομάλλα κοπελιά, που τη βια...βασάνιζε ο πατέρας της, αλλά και  τα λοιπά παιδάκια της ομάδας των «χαμένων»(ο νήπιος, αθωότατος Τζόρτζι, ο αξιολάτρευτος, διαβαστερός χοντρός, ο μαύρος, ο Εβραίος, ο τραυλός, ο μικροβιοφοβικός, ο παρλαπίπας γυαλάκιας) έπαιζαν με μεγάλη φυσικότητα τους ρόλους τους-καμία σχέση με τα Ελληνάκια της αντίστοιχης ηλικίας που τη φυσικότητα στο «παίξιμο» καλώς ή κακώς, ακόμη δεν την απόκτησαν.

Και βέβαια ο ηθοποιός που παρίστανε τον Κλόουν, φαινόταν πολλαπλά αποτρόπαιος,- συγκρίνοντας τις εκφράσεις του  με  τη δαιμονισμένη στον «Εξορκιστή»- μπράβο του, μπράβο του, αρχιμπαμπούλας πρώτης τάξεως, τρομακτικότατος  ο Κλόουν, λέγω, σε σημείο που φτάσανε, διάβασα,  οι κακόμοιροι οι αληθινοί κλόουν, οι εργαζόμενοι  στα ανά τον κόσμο τσίρκα, να διαμαρτυρηθούν, ξαναλέει,  που στη φαντασία των αθώων παιδιών, το χαρούμενο πρόσωπό τους, σφραγίστηκε με τους δαιμονικούς συνειρμούς, τους -εκ της γραφίδας του Στήβεν Κινγκ- προερχόμενους, μα για Όνομααα, όλα πια τα χαρούμενα σύμβολα θα τα μολύνει η άρρωστη φαντασία αυτών που τα τελευταία χρόνια επιδιώκουν, το νευρικό σύστημα των ανθρώπων, χάριν του προσωπικού τους οικονομικού οφέλους, με τρόπους εντελώς άρρωστους, να τραντάζουν πέρα δώθε;  

Εντάξει με όλα αυτά (τρόπος του λέγειν «εντάξει»,Ψαλιδοχεράκο μου...)

Στην ταινία,  όπως στις περισσότερες του είδους, με μια μεταφυσική χροιά, βλέπουμε ότι το κακό, είχε πρόσωπο.

Και ο Αμερικάνος ψυχίατρος Σκοτ Πεκ 

η δική μου-από το χώρο των σύγχρονων κοσμικών συγγραφέων ψυχιάτρων- συμπάθεια, 
στο βιβλίο του με τίτλο "Οι άνθρωποι του ψεύδους" 
συνειδητοποίησε, λέει,  κάποτε, από περιπτώσεις δαιμονισμένων που κλήθηκε να θεραπεύσει ότι το Κακό, δεν είναι κάτι το αόριστο και άπιαστο, αλλά διαθέτει  και συγκεκριμένη προσωπικότητα.

Από αυτή τη διαπίστωση, ξεκίνησε η δική του πνευματική –θρησκευτική αναζήτηση, που τον έκανε να λάβει χριστιανικό βάπτισμα, σε ώριμη ηλικία, ενώ είχε περιπλανηθεί πνευματικά και οδυνηρά,  πολλά χρόνια ως άθεος.

Στην ταινία το κακό, λοιπόν, παρουσιάζεται με αποτρόπαιο πρόσωπο.

Το πρόσωπο του Κλόουν.

Του Κλόουν που διάβαζε τις σκέψεις του καθενός παιδιού, που μεταμορφωνόταν σε ό,τι κακό φοβόταν ο πιτσιρικάς  ή και σε ό,τι καλό επιθυμούσε το κάθε παιδί, με απώτερο πάντα στόχο, να παρασύρει το ανυποψίαστο ανθρωπάκι  στη σφαίρα επιρροής του, ώστε να το καταστρέψει με τις διαβολικές υποβολές του  τύπου:

«Πάρε το μαχαίρι και κόψε το λαιμό του πατέρα σου, κόψε του το λαιμό. 
Να μάθει ο βρομομπάτσος να μη σε προσβάλει μπροστά στους φίλους σου. Να μάθει ο παλιοκολοκύθας να μη σε ταπεινώνει δημόσια! Κόψε του το λαρύγγι, αλλιώς τι σκατά «άντρας» θα γίνεις; ...» και άλλες προτροπές ακόμη,  φαινομενικά αθωότερες.

Οι ανήλικοι πρωταγωνιστές στην ταινία, συνειδητοποιούν ότι όταν είναι, (νόμιζαν), μια ενωμένη ομάδα και ότι όταν δεν φοβούνται τον Κλόουν, μπορούν να τον νικήσουν, αχα χούχα, αφέλειες, καλέ, και παραμύθια του Στήβεν Κινγκ  και  της Χαλιμάς, παραπλεύρως!

Ο Κλόουν ως προσωποποίηση του Κακού, εμφανίζεται επί της ουσίας, ανίκητος.

Παριστάνει ότι νικιέται προσωρινά, ότι φοβάται, τα -με τα χίλια στανιά-... άφοβα παιδιά (που ξεφοβήθηκαν, δηλαδή, στο τέλος, σφίγγοντας τα δοντάκια τους ...γενναία), και λουφάζει. Και παριστάνει ότι νικιέται από το θάρρος τους και...για τις ανάγκες της ταινίας που θα ακολουθήσει... εξαφανίζεται!

Στην συγκεκριμένη καταραμένη πόλη της ταινίας, το Ντέρρι, μαθαίνουμε ότι αυτός ο Κλόουν της Κολάσεως, εμφανίζεται κάθε 27 χρόνια.

Η ομάδα των φιλαρακιών με την ενότητά τους και την... αφοβία τους

του είπαν κατάμουτρα: «δεν σε φοβόμαστε, παλιοτέρας! Άε χάσου!»

Και το παλιοτέρας, είπαμε, λούφαξε, και εξαφανίστηκε.

Και η παρέα των ανυποψίαστων αμερικανακιών, στη συνέχεια, με αποφασιστικό ύφος Άρνχολντ, στον «Εξολοθρευτή», ορκίζεται ότι αν ξαναφανεί στο μέλλον η... Μαρμάγκα, ότι θα ενωθούν για να την ξανακάνουν στάχτη και μπούρμπερη...

Όπως μου εξήγησες, εν συνεχεία, αγαπημένο μου, ο Κίνγκ, στο συγκεκριμένο βιβλίο του που έγραψε το 1986, παρουσιάζει τους βασικούς του πρωταγωνιστές να συναντιούνται μετά από 27 χρόνια, ως προκομένοι  ενήλικες. Τους παρουσιάζει με ζωντάνια, να ενώνουν τις δυνάμεις και την..αφοβία τους, για να νικήσουν πάλι  τον ανίκητο, Μαυρόψυχο Κλόουν.

Αυτό όμως το επεισόδιο, θα το δούμε αργότερα. Ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός θα μας αναγγείλουν  το πότε και χρειαζόμαστε υπομονή μέχρι τότε.

Το Κακό λοιπόν ως αιώνιο θέμα που έρχεται και επανέρχεται στις δημιουργίες των καλλιτεχνών της γραφίδας και της εικόνας, επίσης  ο Φόβος και η διαχείριση του Φόβου, το άλλο ανεξάντλητο ζήτημα.

Για αιώνες οι άνθρωποι φοβούνταν το Κακό

και έπαιρναν μέτρα εναντίον του.

Σήμερα, δεν ξέρω ποιος αγωνίζεται να μας πείσει ότι ο Φόβος είναι μπανάλ και ότι οφείλουμε σε κάθε περίπτωση να φωνάζουμε μπροστά από το στόμα του λιονταριού, ή του λύκου: «Δεν σε φοβάμαι, ρε κτήνος, δεΝ σε φοβάμαι. Αε και χάσου, στα Τάρταρα!»

Είναι πρόσφατο στις ψυχές μας,  το μακελειό στο Λας Βέγκας.

Είδα σε κάποια από τα βίντεα στην Τυφλεόραση, έναν νεαρό, και ενώ ο παράφρων Στήβεν ο χασάπης είχε σωριάσει εκατοντάδες ανθρώπους  στο χώμα, είδα, λέω, έναν νεαρό να φωνάζει προς τη μεριά από την οποία έρχονταν οι σφαίρες: 

« Δεν σε φοβάμαι. Δεν σε φοβάμαι!» .

Τη συνέχεια της τύχης, του εν λόγω νεαρού, δεν την γνωρίζω. 
-Σωριάστηκε και αυτός ξεκοιλιασμένος  από τα βλήματα;

-Δε σωριάστηκε; η νεκροψία θα δείξει.

-Μα είσαι με τα καλά σου, κακομοίρη... ατρόμητε;

-Πας απέναντι στο σχιζοφρενή δολοφόνο με τα οπλοπολυβόλα και του φωνάζεις, και του βγάζεις τη γλώσσα δήθεν γενναία, λες και είναι ο ωριλά για να σου κάνει λαρυγγοσκόπηση;

-Τόση αφροσύνη;

-Για Όνομα! Για Όνομα! "Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την Κληρονομίαν σου,Νίκας τοις Βασιλεύσιν κατά Βαρβάρων, δωρούμενος".

...........................................

Τέλος πάντων.Ομολογώ. 

Δεν  είμαι παρά μια ξεκουτιασμένη γραία γεννημένη στον περασμένο αιώνα που αγγελοκρούομαι κάθε τόσο, από διάφορα σκηνικά προς Μετάνοιαν,  και συ δεν είσαι παρά ένα νταβραντισμένο νιάτο, που διαρκώς σεξ-αλώνεις και νομίζεις ότι έπιασες το νόημα του κόσμου, στα γυμνασμένα  σου μπράτσα.

Ομολογώ ωστόσο, ομολογώ:  

Φοβούμαι ότι αν πάψω να φοβούμαι και εφησυχάσω και αφεθώ, ότι όλα όσα φοβούμαι θα γίνουν, και γω θα καταντήσω, ένα βρασμένο, άψυχο βατράχι που θα επιπλέει τ’ ανάσκελα   σε  μια πολυπολιτισμική σούπα μέσα στη μπακιρένια κατσαρόλα  της κατευθυνόμενης, από σκοτεινούς Άρχοντες, εγκόσμιας  ιστορίας μας.

Βλέποντας επίσης «το Αυτό», δεν μπορώ να σου κρύψω, τρόμαξα με τις λύσεις που προτείνει ο σινεμάς δια του συγγραφέα.

Στη βία του Κακού, και εμείς θα αντιτάξουμε τη δική μας βία, σκοτώνοντας όμαιμους ανθρώπους (γονείς, συμμαθητές ) που τους κυρίεψε το Κακό, ώστε να μη μας κάνουν, λέει,  κακό περισσότερο; Άπαγε!

Όχι,  φίλε μου! Δεν λύνεται το πρόβλημα του Κακού, με την Αυτοδικία και τη  Βία. Ούτε με θανατικές ποινές. Ούτε με εκδίκηση. Ούτε με στρατόπεδα Συγκεντρώσεων ή με Στρατόπεδα Εργασίας και Εμφύλιους πολέμους.

-Και πώς λύνεται το πρόβλημα του Κακού, μωρή Σαλογραία, μου λές;

-Για μένα, μια και ρωτάς, το πρόβλημα του Κακού, το λύνει μονάχα η Μίμηση του τρόπου και της ζωής του Αναστημένου Χριστού, και όλων εκείνων που δια μέσου των αιώνων, Τον λάτρεψαν, Του αφοσιώθηκαν,  ακολουθώντας το δικό Του παράδειγμα, δηλαδή το παράδειγμα  της Σταυρικής αυτοθυσίας και της Ανιδιοτελούς, έμπρακτης  αγάπης.

Όσο η ανθρωπότητα (ατομικά και συλλογικά) κωφεύει στη Φωνή του Αναστημένου Θεανθρώπου, Σωτήρος  Ιησού Χριστού, μάταιες όλες οι προσπάθειες για νίκη επί του Κακού Κλόουν, για νίκη επί του Λυσσαλέου Εωσφόρου.

Μάταιες....

Ευανθία η Σαλογραία