Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Τον απόλυτο εφιάλτη έζησε εσχάτως ο γνωστός βρετανός καθηγητής και πολιτικόςΡόμπερτ Γουίνστον ταξιδεύοντας με το τρένο από το Λονδίνο στο Μάντσεστερ.
Μια γυναίκα στο ίδιο βαγόνι μιλούσε δυνατά στο κινητό, αγνοώντας παντελώς το παιδί της στο διπλανό κάθισμα (που φορούσε ακουστικά) αλλά και τους λοιπούς επιβάτες (που δεν είχαν προνοήσει να φορέσουν). Η ακατάσχετη λογοδιάρροια συνεχιζόταν επί μακρόν.
Ο Γουίνστον, ειδικός σε θέματα γονιμότητας, ένιωθε παντελώς αδύναμος να συγκεντρωθεί στο οτιδήποτε. Οσο περνούσε η ώρα, άρχισε να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Στα 30 λεπτά έκλεισε την εφημερίδα του, σήκωσε ανεπαίσθητα το αριστερό φρύδι και αποφάσισε να διοχετεύσει την οργή του. Οχι στη λυσίπονη θέα από το παράθυρο, αλλά στο Twitter.
Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα. Η φωνή στο γειτονικό κάθισμα εξακολουθούσε να ηχεί, βροντερή, υστερική και επαίσχυντα αγενής, αλλά ο μαινόμενος καθηγητής είχε βρει διέξοδο. Μετά τα σαρκαστικά «τιτιβίσματα» («Εχοντας ήδη εξαντλήσει το ένα αφτί, τώρα χρησιμοποιεί το άλλο»), οι 40.000 ακόλουθοί του είχαν λάβει και φωτογραφίες της συνεπιβάτιδος. Το τρένο έφτασε επιτέλους στον σταθμό Μάντσεστερ Πικαντίλι.
Ανυποψίαστη, η ξανθιά κυρία με το τηλέφωνο (η οποία δεν είχε πάψει να μιλάει) ακούμπησε με τη λευκή γόβα της την αποβάθρακαι είδε τους δημοσιογράφους να την περιμένουν. Ηταν πια celebrity. Η αγένειά της είχε κάνει τον γύρο του Διαδικτύου.
Η αντίδραση του Γουίνστον πυροδότησε με τη σειρά της ένα διαδικτυακό κύμα οργής.
Ποιος ήταν τελικά πιο αγενής; Η κυρία με τη λογοδιάρροια ή ο συνεπιβάτης της που την παρέδωσε με τέτοιο μένος στον ψηφιακό όχλο; Ο ίδιος (όταν πια τον κατηγόρησαν για bullying) αναγκάστηκε να επιδείξει μετριοπαθή μεταμέλεια: «Οπως και να έχει, μετανιώνω. Εσβησα τα tweets, αλλά ακόμη νιώθω ότι η παραβίαση της ιδιωτικότητας μπορεί να είναι διπλής κατεύθυνσης».
Στην ψηφιακή εποχή, οι κακοί τρόποι είναι κάτι σαν ιός. Οπως σημειώνει στο αμερικανικό «Τime» ο Ντάνι Γουάλας, συγγραφέας του βιβλίου «F*** You Very Much: The surprising truth about why people are so rude», «οι μελέτες δείχνουν ότι η αγένεια εξαπλώνεται ταχύτατα και επιθετικά, όπως το κοινό κρυολόγημα. Οταν γινόμαστε μάρτυρες απρεπούς συμπεριφοράς από άλλους αυξάνουμε τις πιθανότητες να γίνουμε και εμείς αγενείς αργότερα». Η ανωνυμία είναι καθοριστικός παράγοντας στην online καφρίλα και στο τρολάρισμα, αλλά «τελευταίες έρευνες καταδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα είναι η απουσία οπτικής επαφής που μας επιτρέπει να γινόμαστε υπερβολικά αγενείς με τους άλλους».
Η αγένεια στην ψηφιακή εποχή έχει βρει πολλά κανάλια εκτόνωσης. Εκτός από το να ουρλιάζεις στο κινητό και να επιδίδεσαι σε «shaming» αγνώστων, η γκάμα μοιάζει ανεξάντλητη. Το πλέον διαδεδομένο είναι το περίφημο «phubbing» (εκ του phone snubbing, ήτοι αγνοώ κάποιον επειδή τσεκάρω επιδεικτικά και χωρίς να μου καίγεται καρφάκι το κινητό μου). Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Computers in Human Behavior» (2016) αντιμετωπίζεται πλέον ως απολύτως «φυσιολογική» και κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά.
Σύµφωνα µε τον Ντάνι Γουάλας, η οργή απέναντι στην (παλαιάς και νέας κοπής) αγένεια μπορεί να είναι καταστροφική.
Γνωρίζατε αλήθεια ότι σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ένα προσβλητικό σχόλιο μπορεί να μειώσει την απόδοση ενός χειρουργού κατά 50%; Μπορεί επιπλέον να οδηγήσει σε παντελώς ανορθόδοξες αντιδράσεις.
Στο πλαίσιο της έρευνάς του (συνομίλησε με 2.000 ενηλίκους ενώ συμβουλεύτηκε νευροεπιστήμονες, ψυχολόγους, ειδικούς της NASA κ.τ.λ.), ο βρετανός δημοσιογράφος και κωμικός διαπίστωσε ότι οι πράξεις αντεκδίκησης στις οποίες καταφεύγουν οι άνθρωποι κυμαίνονται από γελοίες («πασάλειψα με πατάτες τηγανητές το παρμπρίζ του») έως ανησυχητικές («του έκανα σαμποτάζ στη δουλειά»).
Σύμφωνα με τον Γουάλας, την αγένεια είναι καλύτερο να την πολεμάς κατά μέτωπο. Αν π.χ. ο Γουίνστον είχε πλησιάσει την ξανθιά κυρία και την είχε παρακαλέσει (ευγενικά) να χαμηλώσει την ένταση, ίσως το ζήτημα να είχε λυθεί, ίσως να είχε προκληθεί πυρηνικός όλεθρος.
Αμφότεροι πάντως θα είχαν γλιτώσει τον διασυρμό τους στο Διαδίκτυο.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 17 Ιουνίου 2018.
Περιστεράκι μου
επειδή όλο μου τσαμπουνάς τα διάφορα ότι "και καλά...και πού ξέρουμε ότι υπάρχει ψυχή" "και πού ξέρουμε ότι γύρισε κάποιος από την άλλη ζωή, να μας περιγράψει τις αδηφάγες φωτιές της Κολάσεως" και "μην τον είδατε τον Παναή, μην τον είδατε τον Κίτσο το λεβέντη" (άσχετο, πλην... με παρασύρει η ξελογιάστρα ρύμη του λόγου..) πολύν καιρό τώρα θέλω να σου μιλήσω για την μεταφυσική περίπτωση του Ανωγειανού γιατρού, Κώστα Σμπώκου.
Αναφερόμενη στα γεγονότα δεν θα αοριστολογήσω αλλά θα σου τα παραθέσω, που λέει ο λόγος με το νι και με το σίγμα, με ονοματεπώνυμα, διευθύνσεις, τηλέφωναόπως και μένα μου αρέσει να τα ακούω, αλλιώς-με την καμία- δεν πείθομαι- η γριά καλικατζούνα.
Θα σου τα αφηγηθώ όπως μου τα εμπιστεύτηκε σοκαρισμένη από το συμβάν και ας πέρασαν τόσα χρόνια (πάνω από τριάντα) η εκ νεότητος και άχρι του νυν,αξιόπιστη φίλη μου, μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά πέντε εγγονιών, η Γεωργία, γυναίκα του γιατρού Γιώργου Ευαγγελάτου, θυμάσαι το ποστάκι περί οικονομικής κρίσης όπου σου περιέγραφα την παράξενη-εξ ουρανού -εμπειρία της στο Αμέρικα-αξίζει να ζουλήξεις με το "ποντίκι" πάνω στο σύνδεσμο και να το διαβάσεις!
Η Γεωργία τα γεγονότα που ακολουθούν, τα γνώρισε από πρώτο χέρι, μιας και έτυχε, η Ράνια (απ' το Ουρανία ) Λαμπροπούλου, η λατρεμένη σύζυγος δηλαδή του καρδιολόγου ιατρού Κώστα Σμπώκου, να είναι αγαπημένη πρώτη εξαδέρφη της Γεωργίας, από την Πάτρα! (Η μάνα της Γεωργίας, για να καταλάβεις επακριβώς, η κυρά Παναγιώτα και η μάνα Άννα της Ράνιας Λαμπροπούλου, που μετέπειτα παντρεύτηκε τον Κώστα Σμπώκο, ήταν αδελφές- φακέλωνε εσύ, φακέλωνε, λέμε!)
................................
(επειδή για ανεξερεύνητους λόγους, νιώθω αναποφάσιστη ως προς τον ήδη αρχινισμένο πρόλογο
έκανα και πρόλογο νούμερο δύο, στο σημερινό θέμα.
Πάμε πάλι, once again!)
...............................................................................
Μπουχλουμπουχλάκι μου
πολύν καιρό τώρα έχω στο νού μου να σου αφηγηθώ αληθινό περιστατικό που άκουσα από τους Πατρινούς φίλους μου, τη Γεωργία και τον σεβαστότατον σύζυγόν της, ιατρόν Γεώργιον (ναι, είναι αντρόγυνο, πάνω από 60 χρόνια ευλογημένοι, εμείς τυγχάνουμε φίλοι γνήσιοι -και ας μην το διατυμπανίζουμε δημοσίως-, φίλοι πάνω από 30 χρόνια και μη ζηλεύεις...η μαύρη ζήλια είναι ποοολύ βλαβερό-ανεπίγνωστον, εν πολλοίς- συναίσθημα, πρέπει να με πιστέψεις...και ζήτα από τον Κύριο, από τα γλοιώδη πλοκάμια της, να σε λυτρώσει..) Μια και μίλησα εδώ για φιλία δική μου και της Γεωργίας, να πω ότι και ο Κώστας Σμπώκος, είχε κι αυτός, έναν "γκαρδιακό" φίλο, στην Κρήτη. Οι Κρητικοί, εκτός από "αεί ψεύσται" που τους χαρακτηρίζει ο Απόστολος Παύλος, όταν θέλουν να είναι "λέβεντοι", που λέει και το Μικάκι μου, μπορούν να είναι λέβεντοι, και να έχουνε μπέσα μέχρι θανάτου τιμώντας τη φιλία τους, το γνωρίζεις. -Το γνωρίζω. Για συνέχισε, γραιοτάτη... -Ο Κώστας Σμπώκος εκτός των άλλων συνδεόταν με μεγάλη φιλία και κουμπαριά και με τον Νίκο Ξυλούρη, τον πασίγνωστο τραγουδιστή. Ο Ξυλούρης τον είχε στεφανώσει. ( Ο αποτρόπαιος ο Χάρος, πολλά παλικάρια, νωρίς νωρίς τα βάζει σημάδι...) -Ο καλός, λοιπόν, καλό δεν έχει, βάβω μ'; Όχι μωρέ! Απλά, όπως αποφαίνεται και ο σοφός σύνευνος ο Πετρής μου, τους παίρνει ο Θεούλης νωρίς "για να μη χαλάσουνε", με πιάνεις; Και αφήνει να μακροημερεύουνε όλα τα καθοίκια της Οικουμένης, μήπως και μετανοήσουνε -ξαναλέει ο Πετρής μου- και τα καθοίκια! -Δηλαδή..Κύριε...πώς το βλέπεις; (διαμαρτύρομαι η Πέτραινα)... Ξεπαστρεύεις νωρίς όλους τους δικούς Σου, και αφήνεις τους Βελζεβούληδες να τυραννάνε την Οικουμένη μέχρι τελικής πτώσεως; έλεος, έλεος, αλλά..ποια είμαι εγώ η κ@λόγρια, που θα τολμήσω να κρίνω τα Εργα Σου; "Συχώρα με, Συχώρα με! -Ευχαριστώ, Ευχαριστώ! " (-με το ύφος της χήρας στους Δέκα Μικρούς Μήτσους, που πήρε το ματάκι μου, πρόσφατα...) -Μην ξεστρατίζεις, με φληναφήματα, μωρή... παρθένα! Προχώρα στο... παρασύνθημαα! -Εντάξει. Εντάξει. Επανέρχομαι, λοιπόν, στο θέμα του επιστήθιου φίλου, του "γκαρδιακού"... όπως εκ της συνεχείας απεδείχθη... Με αυτόν, τον άλλο φίλο, λοιπόν, τον επιστήθιο στην Κρήτη, (δεν γνωρίζω το όνομά του, δεν το θυμόταν η Γεωργία ) ο Κώστας Σμπώκος, εκ νεότητος είχε γίνει (ας πούμε) αδελφοποιτός,σταυραδερφός που λέγαν και στα χωριά κάποτε και, είχε συνάψει ξεκάθαρη συμφωνία : "Κοίτα, κολλητέ. Εμείς...μαζί για κάθε καλό στη ζωή. Μαζί, ως αληθινοί παρηγορητές και στο θάνατο. Θα συμπαραστεκόμαστε πάντα με φιλίας γνήσιας αισθήματα, ο ένας στον άλλον...και αν τύχει και κάποιος από τους δυο μας πεθάνει,θα ειδοποιήσει ο ίδιος, τον άλλον , ότι απόθανε.
-Σύμφωνοι; -Σύμφωνοι! -Με ανατριχιάζεις! -Και μένα η θριξ της κεφαλής, κάγκελο μού σηκώθηκε, όταν άκουσα τη συνέχεια...
.........................................................................
......................................................................................... Tο περιστατικό Το έγραψαν και οι εφημερίδες εκείνης της εποχής, μάλιστα, μάλιστα!
Αν ψάξεις στα αρχεία τους, σίγουρα την είδηση θα την βρείς και, αν την βρεις, στείλε και σε μένα την λεπτομερή πληροφορία, να την προσθέσω στο παρόν ποστάκιον, προς ακριβεστέραν ενημέρωσιν των επισκεπτών του- θα διατελώ, φίλτατε αναγνώστα, μέχρι βαθέος γήρατος, υπόχρεη!
Τα πρόσωπα της ιστορίας τα απαριθμώ
( προς εμπέδωσιν και από τη μεριά των -άνω των 80 ετών- αναγνωστών
που μου κάνουν την τιμή και με επισκέπτονται σε αυτή τη σχιζοφρενιασμένη σελίδα.):
1) Ο καρδιολόγος-χειρουργός...
[ο τόνος στο -ός και όχι χειρούργος, που λένε οι περισσότεροι -το οποίον παραπέμπει λόγω του τόνου, προς το κακούργος και λοιπά κακέμφατα, τουτέστιν με αρνητικό νόημα, λέξεις]
...... Κώστας Σμπώκος, ετών... (τότε, προ τριακονταετίας, επαναλαμβάνω...) ετών 39, και τότε επίσης, ανερχόμενος εις την ιατρικήν ιεραρχίαν,
φέρελπις αναπληρωτής, χειρουργός καθηγητής καρδιολογίας,εργαζόμενος σε γνωστό νοσοκομείο της Αθήνας -μιλάμε για σούπερ άξιο παλικάρι και μπράβο του, μπράβο του,
(σε σένα, εκεί δεξιά, το λέω που άμα βλέπεις βιβλίο σχολικό, σού πεταγόνται, δέκα σπυράκια στα εφηβικά μούτρα και "παίρνεις την άγουσαν", κοινώς "στρίβεις α λα γαλλικά" και τρέχεις στις πλατείες, ως και στη γέφυρα του Ρίου-ΑντίΡιου, από την οποία τσακίστηκε μέσα στη θάλασσα ένα αφαιρεμένο τις προάλλες, ευτυχώς το ύψος της πτώσεως, ήτο χαμηλόν και θεία χάριτι, σώθηκε- ως και στις εκκλησίες τρέχεις, προκειμένου να μαζώξεις πόκεμον- έλεος έλεος!).
2) Η γυναίκα του γιατρού, Κώστα Σμπώκου, η Ράνια, κοινωνική λειτουργός, τότε επίσης, σε Αθηναϊκό νοσοκομείο.
Πρώτη εξαδέλφη, της φίλης μου Γεωργίας Ευαγγελάτου, θυμίζω, η Ράνια.
3) Ο φίλος του γιατρού Κώστα Σμπώκου,
που έμενε εκείνο τον καιρό στην Κρήτη, ας τον ονομάζω Κρητικό, διότι δεν μάθαμε, ακόμη, το όνομα.
4) ο πεθερός του Σμπώκου που είχε πάει και αυτός στον αξέχαστο αγώνα και ο... Χορός...
δηλαδή, οι πεντέξι φίλοι του γιατρού, γιατροί και αυτοί που είχαν πάει μετά τα χειρουργεία της ημέρας, μαζί
με τον φίλαθλο μέχρι θανάτου, Κώστα Σμπώκο,στο γήπεδο Καραϊσκάκη
-Τι να κάνουν στο γήπεδο Καραϊσκάκη, μωρή Σαλογραία;
-Τι να κάνουν στο γήπεδο Καραϊσκάκη, ρε χαμένο; Να σηκώσουν το λάβαρο της Επανάστασης του 1821! Μα..είναι ερώτηση αυτή; αμάν, σταμάτα να μου τσαταλιάζεις τα νεύρα με τις επιβραδυντικές παρεμβολές στην μικρή μου αφήγηση.
-Σαφώς και για να ευχαριστηθούνε το ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, πήγαν στο γήπεδο Καραισκάκη εκείνη τη σημαδιακή μέρα!
-Εντάξει, εντάξει! Μπήκα στο νόημα.
Και τι το αξιομνημόνευτον, παρακαλώ, συνέβη ακολούθως;
εξαντλούνται οι ανύπαρκτες σχεδόν, υπομονές μου, το βλέπεις.
-Να σου πω.
Ήταν ώρα μεταμεσημβρινή, τρείς ή τέσσερις; θα σε γελάσω, και ματαίως,τηλεφωνικά, η σύζυγος Ράνια, προσπάθησε να εμποδίσειτον -άκρως εξωντωμένο- από τα χειρουργεία εκείνης της ημέρας,σύζυγό της, Κώστα Σμπώκο, να πάει στο Γήπεδο.
"Είσαι κουρασμένος από τη δουλειά, Κώστα μου. Έλα στο σπίτι, να φας, να πιείς σαντορινιό βινσάντο, να χαλαρώσεις" προσπάθησε με αγχωμένο ενδιαφέρον και γλυκύτητα, εκείνη... "Μην επιμένεις, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να χάσω το Ντέρμπι" την αποστόμωσε με γαϊδουρινό, αντρικό πείσμα εκείνος, που νέος και ωραίος, "τρεχάτος και αρεντάτος", έσπευσε στο Μεγάλο Ραντεβού του-που να μην έσπευδε- ο απόκοτος!
Όπως προείπα, η παρέα των γιατρουλακιών, μετά τα χειρουργεία ή και τις εφημερίες τους, πήγαν στο Στάδιο Καραϊσκάκη... ....προκειμένου να εκτονωθούν με τον αγώνα, κουρελιάζοντας με τα σχετικά μπινελίκια, τους Παναθηναϊκάκηδες..
-Ολυμπιακάκηδες, εννοείται ήταν "οι δικοί μας", καραβαμμένοι, όλοι.
-Τον Παναθηναικό, θα τον έσκιζε η ομαδάρα τους, αναμφίβολα, χα!
-Για μπίρες και για σουγλάκια, θα έβγαιναν οι Ολυμπιακάκηδες, μετά, όταν θα εόρταζαν τα επινίκια! -Θα ξεσάλωναν! Θα καιγόταν, ρε φίλε, το πελεκούδι!
Πιάνουν στασίδι λοιπόν, με ποδοσφαιρικού τύπου θρησκευτική ευλάβεια στις κερκίδες, το αμέτρητο, πολύχρωμο, πολύβουο, φίλαθλο πλήθος, μαζί τους και η ομάδα των γιατρών, οι παθιασμένοι Ολυμπιακάκηδες θεατές, όλοι, και άρχισε η παρακολούθηση του ντέρμπι, σε κλίμα νευρικής, σιωπηλής έντασης- χειρουργείου.
Δεν θα παραθέσω, χαζοβιολάκι μου, περιγραφή του ματς διότι δεν "το έχω" με τις ποδοσφαιρικές περιγραφές, ούτε κατά διάνοιαν, το ξέρεις.
Αυτό αποτελεί ταλέντο, ειδημόνων, πωρωμένων με το χρυσοφόρο άθλημα ανθρώπων, και η γραία κουτρούλα, ποδοσφαιρόφιλη, ποτέ, μα ποτέ δεν υπήρξα, ομολογώ, ομολογώ! αδύνατον να κατανοήσω πώς -μυαλωμένοι κατά τα άλλα θεατές- παρακολουθώντας ένα τσούρμο μαντράχαλους, με τριχωτές ποδάρες και κοντά σωβρακάκια, κρεμανταλάδες που πιλαλάν αλλόφρονες μέσα στα γήπεδα, κλωτσώντας λυσσαλέα μια τρελαμένη μπάλα, πώς είναι δυνατόν με δαύτο το σπορ, να γουστάρουνε...
Θα σημειώσω μόνο ότι αρχικά, με μάτια γουρλωμένα, με σφιγμένους μυς, με κομμένη την ανάσα, μασώντας τα νύχια τους, τα δάχτυλά τους σχεδόν, η αντροπαρέα...παρακολουθούσε στο γρασίδι την αφηνιασμένη πορεία της μπάλας που αγωνιζόταν η δόλια, να γλιτώσει την κλοτσοπατινάδα πλην όμως..... "το πεπρω(μπαλο)-μένον φυγείν αδύνατον", τα γνωρίζεις.
Ισχύει για όλους, για όλα και, κατεξοχήν για την κίνηση μιας μπάλας που αγνοώντας την φυσική αρχή της απροσδιοριστίας του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, (σου τα ανέλυα στο παλιότερο ποστάκι για την υλοκυματική θεωρία της ύλης και τους χαμένους παπάδες) διαγράφει τις δικές της τροχιές, δίχως να τη νοιάζει η δική σου, προσωπική βλακώδης σκασίλα, (παραφράζω το τραγούδι του Νιόνιου Σαββόπουλου, αν θυμάσαι) ανεβάζοντας με την αεικινησία της, (η μπάλα, λέγω, μην αφαιρείσαι) την αδρεναλίνη των φιλάθλων στα ύψη...
.........................................................
Ενώ λοιπόν, στο Γήπεδο Καραϊσκάκη, η αντροπαρέα των Ολυμπιακάκηδων γιατρών,περίμενε να γευτεί ανυπερθέτως, της Κόκκινης Ομαδάραςτο θρίαμβο, εκεί στο ξεκούδουνο, στο απροσδόκητο, και ενώ μόλις είχε αρχίσει ο αγώνας, μπαίνει ξαφνικά, από τους Βάζελους (τους Παναθηναϊκάκηδες, ντε!) εις βάρος του Ολυμπιακού, το πρώτο γκόλ.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, μωρέ δεν παν να είναι και μυαλωμένοι δήθεν, σοφοί γιατροί -καμία σχέση- εισπράττουν το γκολ σαν καυτερή σφαίραπου κατάστηθα, ανελέητα χτύπησε την τριχωτή κορμάρα τους. Απροσδόκητος, Αβάσταχτος, Πόνος!
-Ωχ!
Μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι Ολυμπιακάκηδες το κακό που τους βρήκε,
και να ξεράσουν στον αέρα τριτοτέταρτο βογκητό,
στα καπάκια, μπαίνει εις βάρος τους και δεύτερο γκόλαπό τους Παναθηναϊκάκηδες!!!
-Ωχ! Και δεύτερο; Θα τρελαθώ! φώναξε (δεν το άκουσα, το συγκεκριμένο, αλλά το υποπτεύομαι, βάσιμα, φίλε αναγνώστη) ο Κώστας ο Σμπώκος και ως που να μουρμουρίσει ξεπνοημένα: "Χελπ! Δώστε μου ένα υπογλώσσιο" και να ακούσει, τους αστειευόμενους συναδέλφους του να απαντούν ΄"Άντε ρε από δω χάμου, 39 χρονώ, "θηρίο" πεντάγερο, που θες, υπογλώσσιο"σωριάζεται στις κερκίδεςκεραυνοβολημένος κατάκαρδα, από τη νοητή σφαίρα του δεύτερου γκολ!
-Νεκρός! -Τόσοι επιστήμονες γύρω του. -Τόσοι γιατροί. -Δεν πρόλαβαν τίποτα! -Είχε έρθει η Ώρα του.
-Η Άτροπος, το νήμα το έκοψε με μια ψαλιδιά μόνη. .......................στοπ καρέ: [Άμα δεν έχει έρθει η Ώρα του, συμβαίνουν τα μύρια δεινά,πέφτει ο άνθρωπος από αεροπλάνο, θαλασσοπνίγεται σε ωκεανό, νηστικός, διψασμένος εν μέσω καρχαριών επί μέρες, τον σώνουν τελικά αλλά τον πιάνουν αιχμάλωτο και οι Γιαπωνέζοι, (τον βασανίζουν τα σχιστομάτικα Βουδάκια "κακού λογού" βασανιστήρια) σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στον καιρό του Β Παγκοσμίου Πολέμου (αληθινή ιστορία)και όμως, εκείνος,μια και του δίνει ο Θεός λάδι στο καντήλι του, τα καταφέρνει και επιβιώνει και αν δεν είδες πριν λίγα χρόνια, την ταινία της Αντζελίνας Τζολί, που εξιστορεί τα σχετικά με τίτλο ο "Αδάμαστος",
έχασες κινηματογραφικό θησαυρό, χωρίς τσόντες, κατάλληλο -επιμένω- και για παρθένους παπάδες, θέλω να με πιστέψεις.] ........................................................................................
Το τι αλάϊ μαλάϊ, "παίχτηκε " στη συνέχεια, πανεύκολο να το κάνεις εικόνα.
Σειρήνες, περιπολικά, αμπουλάδες, Πρώτες Βοήθειες, τρεχάλες μαραθώνιες στα επείγοντα σε εφημερεύοντα της Αθήνας νοσοκομεία...ώρα μεσημεριανή...για χαμό στο ίσωμα μιλάμε, για έναν απεγνωσμένοαγώνα δρόμου με κατάμαυρο τέλος.
-Ο καρδιολόγος Κώστας Σμπώκος, επάνω στις ανελέητες του γηπέδου κερκίδες από την καρδιά του, προδόθηκε! ΣΟΚαρίστηκαν μέχρι το Θεό, οι καλοί του συνάδελφοι.
Η γυναίκα του Κώστα, στο σπίτι, ανυποψίαστη για τις τραγικές εξελίξεις.
Την έβαλε ωστόσο σε μακάβριες υπόνοιες ένα ξαφνικό, σαν δαιμόνιο μεσημβρινό, τηλεφώνημα του φίλου του Κώστα, που ζούσε στην Κρήτη.
--Γειά σου Ράνια. Ράνια, από την Κρήτη τηλεφωνώ. Είναι καλά ο Κώστας; τη ρώτησε με αγωνία ο φίλος. -Γιατί να μην είναι καλά; Μια χαρά είναι! Τώρα βλέπει αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη, απάντησε χαλαρά η αφοσιωμένη σύζυγος.
Ο Κρητικός φίλος του Κώστα Σμπώκου, όμως, δεν πείστηκε.
Ήταν και ταραγμένος. Πολύ ταραγμένος. Πάρα πολύ ταραγμένος.
-Πιο ταραγμένος-πεθαίνεις!
-Το κατάλαβες "της ψυχής το παρακάτω", παλιομουχρίτσα;
-Τι είχε συμβεί;
-ΤΟ απευκταίον είχε συμβεί...και επεξηγώ:
......................................................................
...................................................................... Εκείνη την ίδια πικρή, μεσημεριανή ώρα του ποδοσφαιρικού αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκούστο γήπεδο της Αθήνας, κατά το οποίο ο Ολυμπιακός "τρώγοντας "τρία γκολ από τον Παναθηναϊκό, "ηττήθηκε κατά κράτος"που θα έλεγαν και οι παλιότεροι αφηγητές ιστοριών, ο κολλητός φίλος του Κώστα Σμπώκου, στην Κρήτη,
αποφάσισε να ξαπλώσει, ήσυχα, για λίγη ανάπαυση.
Ξαφνικά, και ενώ δεν τον είχε πάρει ο ύπνος ακόμη, βλέπει απέναντί του, ολοζώντανο μπροστά του, στα πόδια του κρεβατιού, όρθιο, τον Κώστα Σμπώκο, να τον κοιτάζει έντονα.
Ταράχτηκε! Τι δουλειά είχε -στο καταμεσήμερο- έτσι στο απροσδόκητο, χωρίς καν να χτυπήσει ένα κουδούνι για να μπει μέσα, τι δουλειά είχε να βρεθεί στην κάμαρη του κολλητού του, στην Κρήτη ο Κώστας; Δεν πίστευε στα μάτια του ο Κρητικός, όμως...
Ο Κώστας Σμπώκος, απέναντι, τον καθησύχασε. -Μη φοβάσαι, φίλε. Ήρθα να σε αποχαιρετήσω, όπως το είχαμε συμφωνήσει! Με τη φράση εκείνη, η μορφή του Κώστα, χάθηκε από τα μάτια του έκπληκτου φίλου...
- Στοπ καρέ! Φρίκαρα!
Τι θα έκανες εσύ, μπάμπω μ' στη θέση του σκιαγμένου, από την παρουσία του Κώστα; -που δεν ήταν ολόγραμμα σου λέω, ο Κώστας, δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη τότε τα ολογράμματα- ξύπναα!
-Θα τηλεφωνούσα κατευθείαν στο σπίτι του Κώστα, στην Αθήνα. -Ε, αυτό έκανε και εκείνος. Τηλεφώνησε.
Σήκωσε το τηλέφωνο η μέχρι εκείνη τη στιγμή, απληροφόρητη για το σώριασμα του άντρα της,
η έρμη η Ράνια.
-Γειά σου Ράνια. Ράνια από την Κρήτη τηλεφωνώ. Είναι καλά ο Κώστας; τη ρώτησε με αγωνία ο φίλος. -Γιατί να μην είναι καλά; Μια χαρά είναι! Τώρα βλέπει αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη, απάντησε χαλαρά η αφοσιωμένη σύζυγος.
-Ο Κώστας όμως, εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ήδη σωριασμένος. Δίχως ζωή. Ετών 39. Με δυο παιδιά, αν ενθυμούμαι καλώς.
Άριστος επιστήμονας. Στα τσεπάκια του περγαμηνές. Διακρίσεις.
(Μέχρι και το ματάκι του συχωρεμένου του καθηγητή της ιατρικής Σκαλκέα είχε παραδεχτεί τις ικανότητες του γιατρού Σμπώκου-θυμάσαι το Σκαλκέα; τον είχαν διαλέξει ως θεράποντα και κάτι ακατονόμαστες πολιτικές ...μούρες- τον είχε..θαυμάσει μέχρι και ο Σκαλκέας, τον Κώστα Σμπώκο)
........................................
Εκείνη την αποφράδα στιγμή, του τηλεφωνήματος από Κρήτη, οδήγησαν οι αμπουλάδες τον Κώστα στα επείγοντα, όπου διαπιστώθηκε - ο από προδοσία της καρδιάς-, αιφνίδιος του θάνατος.
Η Ράνια, όπως και ο κολλητός απ' την Κρήτη, πληροφορήθηκαν το μαύρο μαντάτο, από τον πατέρα του Κώστα, λίγα λεπτά αργότερα.
Ο Κώστας Σμπώκος επάνω στον ανθό της ηλικίας του, στο απόγειο της επιστημονικής του δραστηριότητας, τιμώντας την αγνή φιλία και συνεπής όπως πάντα, πριν αναχωρήσει για τις Επουράνιες Μονές, πέταξε- αστραπιαία- με Άνωθεν άδεια- και ήρθε στην Κρήτη προκειμένου να αποχαιρετίσει τον κολλητό του!
-Αυτά να τα ακούσει ο βαρύς ο δικός μου, που είτε μπαίνει είτε βγαίνει από το σπίτι ένα "γεια" δεν το ξεστομίζει και μου σπάει τα νεύρα, ο ...σέρτικος. Δίνει και στα παιδάκια μας, της μούγγας τα παγκάκιστα παραδείγματα.
-Oh my God, τούτα κατάλαβες εσύ, μανταμίτσα, από όλη αυτή την αφήγηση;
Αν κατάλαβες μόνο αυτό, α χα χούχα! είσαι άξια της μοίρας σου.
Τίποτ' άλλο δεν θα προσθέσω. Και ο νοών νοείτω...
......................................................
.......................................................... -Αξέχαστε Κώστα Σμπώκο, ευχόμαστε ο Κύριος να σου χαρίσει το Μέγα Έλεος...
επειδή... όσο έζησες σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο, αγωνίστηκες στο δρόμο της προσφοράς και της αρετής, και επειδή... όπως ακούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία... αι ψυχαί των δικαίων ζουν εν Χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτών βάσανος...(Σοφ. Σολ. 3,1) Ευανθία η Σαλογραία
Διάβασα σήμερα, για μια νέα αυτοκτονία και ξαναμαλλιοτραβήχτηκα,
αγαπημένο μου..
(Κάθε μέρα τα παρόμοια πληροφορούμαστε από τότε που οι βαπτισμένοι χριστιανοί, χάσαμε την Πίστη των Αγίων Πατέρων μας...
αυτή η ρουφιάνα η τυφλεόραση σε 40 χρόνια έκανε στις ψυχές των ανθρώπων δαιμονικές καταστροφές που για αιώνες, και με κοτζάμ Τουρκοκρατία, δεν μας είχαν συμβεί...αλίμονο και γραψαλίμονο!)
Με εκνεύρισε, απίστευτα, το ομολογώ, το ότι τους άφησε στα καπάκια, ο αυτόχειρ, και σημείωμα όπου τους έγραφε την κατάπτυστη αμερικανιά: "Σας αγαπώ πολύ...αλλά..δεν έχω επιλογή...πρέπει να με παραδώσω δια της αυτοκτονίας στο γέρο -διάολο, να φάει ψητά αρνιά ο κατηραμένος..."
-Ρε βλαμμένο! Μη με αποτρελαίνεις τη γριά καλλικατζούνα! Τι θα πει τους αγαπάς πολύ; Όποιος αγαπάει πολύ τα μαυρόπαιδά του... (έστω και τους λατρεμένους σκύλους του, αν δεν έχει παιδιά..) ΔΕΝ πάει να κρεμαστεί, ούτε πάει να σαλτάρει από τη Γέφυρα του Ρίου, αμάν και έλεος! -Όποιος αγαπάει πολύ, δεν αφήνει αυτοκτονίας παρακαταθήκη στους επιγενομένους... -Καλα! Τόσο γκάου είσαι βρε φίλε;
Μόνο να φύγεις βλακωδώς, από το εδώ πρόβλημα νοιάζεσαι και δεν ενδιαφέρεσαι για την κληρονομιά της απελπισίας που αφήνεις δια βίου στα τέκνα σου, στους γονείς, στους φίλους, στους μαθητές, στους συνεργάτες, (άσε την παραμέληση και το τραυματικό επεισόδιο που θα υποστούν τα κακόμοιρα τα pet σου..)
Eπίσης έχω να σου προτείνω ως προληπτική, καλλιτεχνική ψυχοθεραπεία να δείς την αχτύπητη ταινία "Η ζωή είναι ωραία" Είναι -λέει o Mπενίνι- αληθινή η ιστορία. Να τη δεις , να πάρεις καλό παράδειγμα, μήπως και έρθεις στα αισιόδοξα συγκαλά σου αφού στα θρησκευτικά κηρύγματα, έχεις καταντήσει κουφάλογο...
Φιλιά πολλά με αναβράζουσα αγανάκτηση, την οποία βρίσκω απολύτως δικαιολογημένη και αντιρρήσεις δε θέλω!
[Το...λαλημένο σκηνικό που ακολουθεί, τυγχάνει αληθινότατο μέχρι εσχάτης λεπτομερείας και το βίωσα στον ατμοσφαιρικό κήπο του Πολύεδρου, στην Πάτρα... Αναδημοσιεύω εδώ τα σχετικά, από το παλιότερο ποστάκι https://salograia.blogspot.com/2010/01/blog-post_28.html , προσθέτοντας ως υστερόγραφο και έναν τρελαμένο μονόλογο του Λάμπρου Φισφή για τους τύπους των ανθρώπων που πίνουν καφέ...] ......................................................................... Warning :Παρακαλώ, την επιστολή μου- προς άθεο ψυχίατρο που ακολουθεί-να μην την διαβάσουν, αθώοι παπάδες, αθώοι καλόγεροι και αθώοι θεούσοι, διότι...μπορεί να σκανδαλισθούν και δεν επιθυμώ να έχω το κρίμα στο λαιμό μου. [...] ............................................................ .............................................................. Kύριε Ψυχιατράκο μου που ισχυρίζεσαι ότι Θεός δεν υπάρχει δεν είμαι παρά μια τρελή γραία αλλά θα στο πω και γω, ότι ο Θεός όχι μόνο υπάρχει, αλλά, στην εποχή μας- μια εποχή που απώλεσε την αίσθηση του Δέους και του Ιερού- διαθέτει και θεϊκό χιούμορ- μα την αλήθεια , σου λέω διαθέτει και χιούμορ και το χω καρατσεκάρει πολλάκις- πλην όμως, θα σου αναφέρω, μόνο ένα μικρό σκηνικό έτσι να σε ..ψυλλιάσω!
Άκου τώρα: Ήμουν στην πόλη που διαμένω [από το 1981, την Πάτρα λέμε] σε ένα κήπο-βιβλιοπωλείο για λογοτεχνική συγκέντρωση- με δυο ομιλητές. Και οι δυο είναι γνωστοί μου και- ο ένας πιο πολύ φίλος.
Μίλησαν για κάποιον φιλόσοφο, δεν θυμάμαι καν το όνομά του- τόσο πολύ δεν κατάλαβα τι λέγαν, ειδικά ο είς εκ των διανοουμένων, ήταν παντελώς ακαταλαβίστικος και ...μπερδευτικός.
Είμαι βέβαιη ότι και οι άλλοι ...παρακοιμώμενοι (παρευρεθέντες εννοώ) στη συγκέντρωση στα ίδια χάλια με μένα βρίσκονταν, πλην, φόραγαν όλοι ένα ύφος βαθυστόχαστο, λες και είχαν κατανοήσει την πεμπτουσία της φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ...
Ο έτερος των εισηγητών- το Ωραίο Τζίνι- τα δύσκολα- με την ευφυία του και τον παιδιάστικο χαρακτήρα του- τα έκανε απλά. Και γελάσαμε, και καταλάβαμε -περίπου- τι έλεγε και δεν πειράζει που δεν θυμάμαι το όνομα και τις θεωρίες του φιλόσοφου.
Σημασία έχει ότι απο τον ένα, σ'εκείνη τη διάλεξη, πήρα τροφή πνευματική.
Με την πνευματική τροφή, συμβαίνει το ανάλογο, όπως και με την υλική τροφή... Ξεχνάς τι έφαγες, αλλά αυτό που έφαγες, με κάποιο τρόπο σε θρέφει...
Τώρα το βασικό κουσούρι που με χαρακτηρίζει χρόνια ολόκληρα, είναι ένα πάθος για την ειλικρίνεια, μια σιχαμάρα για τις δημόσιες σχέσεις -τις άνευ νοήματος- καταλαβαίνετε ίσως εσείς, ως ψυχίατρος...
Τελειώνοντας η ομιλία, είχα, λοιπόν, πρόβλημα:
-Εντάξει: Τον ένα να τον συγχαρώ από την καρδιά μου, αφού και γέλασα και κάτι έμαθα. Στον άλλον, τι έρμα συγχαρητήρια να δώσω, που δεν κατάλαβα- μ ί α - τι έλεγε ο χριστιανός;
Όση ώρα μιλούσε, σκεφτόμουν ότι έλεγε...π@π@ριές! (έτσι χαρακτήριζε η γιαγιά τα δυσνόητα)
-Θεέ μου-επικαλούμουν τον Παντοκράτορα-πώς να τον συγχαρώ χωρίς να το πιστεύω;
-Θα μισήσω τον εαυτό μου αν θα το κάνει.
Έμεινα τελευταία των τελευταίων...συγχάρηκα πρώτον, τον "καλό"ομιλητή.
Μετά πλησίασα το δεύτερο.
Ο δεύτερος, κραταιός καθηγητής φιλοσοφίας , καθόταν κάτω από ένα δέντρο- το βιβλιοπωλείο- είπαμε- διέθετε και κήπο!
Πλησίασα, με το χέρι τεντωμένο έτοιμο για μια ...σμπρωγμένη χειραψία...και ξαφνικά τι βλέπω, κύριε ψυχιατράκο μου... τι παρατηρούν οι απροετοίμαστοι οφθαλμοί μου;
Βλέπω, επάνω στο μπλέ πανταλόνι του φιλοσοφου, ακριβώς επάνω στο σημείο των πολύτιμων γεννητικών του οργάνων, βλέπω ένα μπεζ πράμα να σαλεύει!
Τα χάνω!
(Ειναι να μην τα χάσεις, αναγνώστα μου; Μικρό πράγμα δα μια κυρία ...σεμνότατη σαν και μένα να ξαφνιαστεί από ένα ...σάλεμα πάνω στα γεννητικά όργανα του φιλόσοφου;)
Τα χάνω, μεν, αλλά σκύβω να κοιτάξω καλύτερα...
(πάντα οι γυναίκες θέλουμε να κοιτάξουμε καλύτερα, μην τύχη και κάνουμε λάθος εκτίμηση)
δείχνοντας κιόλας με το δάχτυλο προς το επίμαχο σημείο, τραβώντας την προσοχή όλων, και αναφωνώντας, με... παρθενική έκπληξη:
-Χρήστο! Τι έχεις εκεί, επάνω στο παντελόνι σου;
Ο Χρήστος-και μερικοί γύρω απ' το Χρήστο, σάστισε με τη σειρά του προς στιγμήν- κοιτάζει και, βλέποντας το μπεζ πράγμα που σάλευε πάνω στο μπλέ πανταλόνι,στην...ευαίσθητη θέση, του ..." πού επιθυμείτε την οικογένειά σας;" -που ρώταγαν ντροπαλά και οι παλιοί, σεμνοί ραφτάδες- γούρλωσε τα μάτια, τινάχτηκε τρομαγμένος και, μαζί του, πετάχτηκε πανικόβλητο τινάχτηκε καταγής και το μπεζ ολοζώντανο πραματάκι που ο Κύριος οδήγησε τα ...ποδαράκια του μέχρις του επιμάχου σημείου
( διότι όοοολα αναμφιβόλως, από τον Κύριο ξεκινάνε και τελειώνουνε, αδελφοί, το σημειώνω για κάποιους κρυφοπουριτανούς που διαβάσατε την ανάρτηση ίσαμε δω -παρά τις προειδοποιήσεις μου...)
αναπήδησε ξαναλέω ο φιλόσοφος, έμφοβος, και μαζί ξέσπασε τρελό γέλιο απο όλη την εναπομείνασα ομήγυρη, διότι το πλάσμα που σάλευε -και που έπεσε τελικά και αυτό τρομοκρατημένο πάνω στο χώμα του κήπου- δεν ήταν παρά μια αθώα σαύραααα, ένα μικρό σαμιαμίδιιιι!
-Α! Υπάρχει Θεός! , αναφώνησα ενδόμυχα, μετά ταύτα!
Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας, συλλογιζόμουν πως ο φιλόσοφος έλεγε...π@π@ριές!
Έφερε - η... συνωμοσία του σύμπαντος, θα υποστήριζαν οι αγνωστικιστές- έφερε ο Προσωπικός Θεός-επιμένω η γραία- το μολυντήρι επάνω στις ...π@π@ριές του φιλόσοφου.
-Απίστευτο και όμως αληθινό! oh ye!
-Τι μεγαλύτερες αποδείξεις, κύριε ψυχιατράκο μου για την παρουσία του Θεού, να ζητήσω;
- Ο Θεός όχι μόνο υπάρχει , όχι μόνο βαριέται τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση όσο και γω αλλά και μου το δήλωσε με την απίστευτη αυτή συγκυρία και με έβγαλε απο τη δύσκολη θέση, τού να δώσω τα συγχαρητήρια που- με " την καμία" - δεν μου προέκυπταν!
Έκτοτε, με την ανάμνηση του σκηνικού, ευθυμώ μέχρι σήμερα, μα τι γράφω ευθυμώ;
Για την ακρίβεια γελάω με την ψυχή μου!!!
Γελάτε, λοιπόν, και σεις αδελφοί-εν Κυρίω γελάτε- και δεν θα χρειαστείτε
ποτέ σας ...πσυχίατροοοο!
Ευανθία η Σαλογραία
......................................................................................
.......................................................................................
(Η εικόνα από τη σελίδα "Ορθόδοξος Συναξαριστής" ) ......................................................................................
Ηρπάγην έως τρίτου ουρανού
Έχουμε ακούσει όλοι τον χαρακτηρισμό "δια Χριστόν σαλοί". Η εκκλησία μας τιμά αρκετούς.
Είναι εκείνοι, οι οποίο για τον μεγάλο θείο έρωτα κάνουν τον σαλό, δηλαδή τον τρελό. Περιφρονούν διακαώς τους επαίνους τις τιμές και τις δόξες και προσφέρονται σφόδρα στον δρόμο της αυταπάρνησης της ανυποληψίας και της μηδαμινότητας. Ζητούν επιμόνως την καταφρόνηση του κόσμου, και η αυτογνωσία τους πολύ σκληρή.. «εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού» (Ψαλμ. κα’ στίχ 7). Ο απόλυτος αυτοεξευτελισμός στα μάτια των ανθρώπων, ο θαυμασμός και η έκπληξη στα μάτια των αγγέλων. Η ταπείνωση είναι το ένδυμά τους και με ταυτόχρονη ολοκληρωτική εξουδένωση του "εγώ τους» οι δαίμονες τους τρέμουν βρίσκουν αντιπάλους σκληρούς χωρίς προηγούμενο και πραγματικά λυσσάνε, νικώνται και απομακρύνονται ηττημένοι.
Από τους σπουδαιότερους αγίους δια χριστόν σαλούς που τιμά η εκκλησία μας είναι ο Όσιος Ανδρέας. Είχε καλό χαρακτήρα δι’ αυτό του δόθηκε άνωθεν αυτή η κλήση για να παίξει ρόλο σκληρό επίπονο στην μεγάλη αυτή άσκηση της σαλότητας. Ο λόγος που αναφερόμαστε σε αυτόν σήμερα στην εγγραφή μας έχει να κάνει με την σπανιότητα του φαινομένου της θείας επισκέψεως ανθρώπου στα άνω στερεώματα του ουρανού και στο αντίκρισμα του θρόνου του Θεού. Ο απόστολος Παύλος βεβαίως ήταν ένας ακόμα θνητός που έφτασε μέχρι έβδομο ουρανό, πριν τον όσιο. Ο Παύλος μας διηγείται αυτή την εμπειρία κατά το ανθρώπινον λέγοντας μεταξύ άλλων »…κανένα αυτί και μάτι ανθρώπου δεν μπορεί να συλλάβει το κάλλος και τα αθάνατα αγαθά που περιμένουν τους δικαίους..» Στην περίπτωση του Οσίου Ανδρέα όπως θα δούμε παρακάτω υπάρχει ενδιαφέρον και όποιος έχει μελετήσει και τις δυο περιπτώσεις θα έχει προσέξει ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες.
Στον ουρανό του ουρανού….
Ξαφνικά έπεσα σε έκσταση. Ένοιωθα πως πατούσα πάνω στον ουρανό, πως με οδηγούσε κάποιος νέος φορώντας μανδύα, με πρόσωπο λαμπρό σαν τον ήλιο. Νόμιζα πώς ήταν εκείνος που με χτύπησε στο πρόσωπο με το ανθισμένο κλαδί την ώρα που ξεψυχούσα από το κρύο, και διέταξε τους υπηρέτες του να με σηκώσουν.
Καθώς με οδηγούσε, βλέπω ξαφνικά έναν ωραίο και μεγάλο σταυρό. Τριγύρω του υπήρχαν τέσσερα ανάερα πέπλα, που έμοιαζαν με φωτεινή νεφέλη. Τα δύο απ’ αυτά έλαμπαν σαν αστραπή, ενώ τα άλλα δύο ήσαν λευκά σαν χιόνι. Κυκλικά είχαν σταθεί λευκοί μελωδισταί, ψηλοί και ωραίοι. Τα μάτια τους άστραφταν με πύρινες ακτίνες. Έψαλλαν μάλιστα χαμηλόφωνα ένα γλυκό μέλος για τον Σταυρωθέντα. Ο οδηγός μου περνώντας μπροστά από τον σταυρό τον κατεφίλησε και μου έκανε νόημα να κάνω τα ίδιο. Έσκυψα λοιπόν με τη σειρά μου και τον προσκύνησα. Μόλις ασπάσθηκα εκείνο το κοκκινωπό Τίμιο ξύλο, γέμισα από ευωδία μέλιτος, που δεν οσφράνθηκα παρόμοια στον παράδεισο. Καθώς ανασήκωσα τα μάτια μου από τον σταυρό, τι να δω! Κάτω από μας η άβυσσος της θαλάσσης. Με κυρίευσε τρόμος. Φοβήθηκα μήπως γλιστρήσω, και φώναξα στον οδηγό μου: «Κύριε μου, περπατώ στο κενό, νομίζω πως βαδίζω πάνω σε σύννεφο, φοβάμαι μήπως δεν με βαστάξει και πέσω στη θάλασσα». «Μη φοβάσαι. Πρέπει να ανέβουμε ψηλότερα», μου λέει και μου δίνει το χέρι. Βρεθήκαμε αμέσως στο δεύτερο στερέωμα, που ήταν λευκό σαν χιόνι. Εκεί βλέπω δύο σταυρούς όμοιους με του κάτω στερεώματος. Γύρω τους παράστεκε μεγαλειώδης ακολουθία, όπως και στον πρώτο σταυρό. Ο αέρας εκεί ήταν πύρινος και ξεκούραζε πολύ τους όμορφους νέους. Ασπάσθηκα κι εκείνους τους τίμιους σταυρούς με πόθο και έρωτα θεικό. Η ευωδία τους, ακατάληπτη και ανερμήνευτη, προκαλούσε ευφροσύνη και τερπνότητα μεγαλύτερη από του πρώτου σταυρού.
Ξαφνικά βλέπω εκεί μια φωτιά που κατέφλεγε τα πάντα. Φοβήθηκα και ζήτησα πάλι βοήθεια από τον οδηγό μου. «Δώσε το χέρι, μου λέει, θα ανέβουμε ακόμη ψηλότερα». Κι αμέσως βρεθήκαμε στον τρίτο ουρανό. Ο ουρανός αυτός δεν έμοιαζε καθόλου με τον ουρανό που βλέπουμε από τη γη. Απλωνόταν σαν χρυσαφένιο δέρμα σε σχήμα πετάλου. Στα πρόθυρα του συναντήσαμε άλλους τρεις σταυρούς, πιο μεγάλους και επιβλητικούς, που είχαν τη λάμψη της αστραπής. Ο οδηγός μου πήρε θάρρος, μπήκε μέσα στη φωτιά και τους προσκύνησε. Εγώ δεν τόλμησα να κάνω το ϊδιο. Προσκύνησα από μακριά και προσπέρασα.
Προχωρήσαμε αρκετά και φθάσαμε στο δεύτερο παραπέτασμα. Εκεί είδα κάτι σαν αστραπή απλωμένη στον αέρα. Ανεβήκαμε και περάσαμε μέσα. Ουράνια στρατιά από πλήθος αγγέλων αινούσαν και δοξολογούσαν τον θεό. Προσπεράσαμε κι αυτό και βρεθήκαμε σε άλλο χώρισμα από βύσσο και πορφύρα ανέκφραστη.
Φθάσαμε σε μια λαμπρή τοποθεσία. Υπήρχε εκεί ένα άλλο θαυμαστό παραπέτασμα, που έμοιαζε με πολύ λαμπρό και καθαρό ήλεκτρο. Κάποιο χέρι το παραμέρισε και μας έδειξε να περάσουμε. Μέσα σ’ αυτά συναντήσαμε
αναρίθμητο πλήθος αγίων αγγέλων. Τα πρόσωπα τους φλογερά, έλαμπαν από μακριά πιο πολύ από τον ήλιο. Είχαν σταθεί με ταξί και πολλή κοσμιότητα με τα άυλα αναστήματα τους, μετέωροι σ’ εκείνο το τρομερό ύψος. Στα χέρια κρατούσαν φοβερά σκήπτρα. Σχημάτιζαν αναρίθμητες λεγεώνες παρατεταγμένες δεξιά και αριστερά.
«Όταν σηκωθεί κι αυτό το παραπέτασμα, μου είπε ο οδηγός μου δείχνοντας το, θα δεις τον Υιό του ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Να πέσεις να τον προσκυνήσεις. Ο νους σου να είναι όλος προσηλωμένος σ’ Εκείνον, για ν’ ακούσεις τι θα σου πει».
Ενώ άκουγα τις συμβουλές του, κοιτάζω το παραπέτασμα και βλέπω ένα μεγαλόπρεπο περιστέρι να κατεβαίνει και να κάθεται πάνω σ’ αυτά. Το κεφάλι του ήταν σαν από χρυσάφι, το στήθος πορφυρό, τα φτερά λαμπερά σαν φλόγα, τα πόδια λευκά, ενώ τα μάτια τόξευαν φωτεινές ακτίνες. Καθώς απελάμβανα την ομορφιά του, ξαφνικά πέταξε στα ύψη.
«Ενώπιος ενωπίω»
Παραμερίσθηκε κι αυτά το παραπέτασμα και βλέπω τότε στο αχανές εκείνο ύψος, που καταπλήττει κάθε νου και διάνοια, θρόνο φοβερό, υπερυψωμένο. Κανείς δεν τον κρατούσε, κρεμόταν μετέωρος. Από μέσα έβγαιναν φλόγες πιο λευκές κι από το χιόνι. Επάνω στον θρόνο άστραφτε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Φορούσε βαθυκόκκινα και ολόλευκα ενδύματα. Η λαμπρότης του όμως από συγκατάβαση στη δική μου αδυναμία ήταν περιορισμένη. Είδα λοιπόν την θεανθρώπινη ευπρέπεια και ωραιότητα Του. Ήταν σαν να βλέπει κανείς τον ήλιο να σκορπίζει χαρούμενα τις πρώτες ακτίνες της ανατολής. Έπεσα και τον προσκύνησα τρεις φορές. Προσπάθησα ν’ ανασηκωθώ και ν’ αντικρίσω πάλι την ωραιότητά Του, την πύρινη λαμπρότητα της δυνάμεως Του, αλλά δεν μπόρεσα. Με είχε κυριεύσει ανέκφραστος φόβος, φρίκη και χαρά. Μέσα απ’ αυτό το φως ακούσθηκε μια φωνή, που με τον δυνατό της ήχο έσχιζε τον αέρα. Ήταν μελιστάλακτη, ήμερη και γλυκειά. Μου είπε τρεις λέξεις. Το νόημά τους το κατάλαβα και δοκίμασα πρωτόγνωρη πνευματική ηδονή. Σε λίγο μου είπε άλλες τρεις λέξεις, που μόλις τις άκουσα γέμισε η καρδιά μου από θεϊκή χαρά. Κατόπιν μου είπε για τρίτη φορά άλλες τρεις και ξαφνικά ακούσθηκε ισχυρή δοξολογική κραυγή από τα αγγελικά στρατεύματα: Άγιος, Άγιος, Άγιος. Κατάλαβα ότι αυτό έγινε για μένα. Η δοξολογία τους βέβαια είναι ακατάπαυστη. Εκείνη όμως η εξαίσια μελωδική κραυγή ήταν για την εύνοια, που τόσο πλούσια έδειξε σ’ εμένα ο Δεσπότης Χριστός. Μόλις άκουσα αυτές τις ανέκφραστες και θεϊκές λέξεις, κατέβηκα αμέσως με τον ίδιο τρόπο που ανέβηκα. Ήρθα πάλι στον εαυτό μου και είδα πως βρέθηκα στον κήπο, απ’ όπου είχε γίνει η αρπαγή μου. Αναλογιζόμουν με απορία τα όσα μου συνέβησαν. Που ήμουν και που βρέθηκα! Δεν μπορούσα να καταλάβω πως πήγα σ’ εκείνον τον θεϊκό τόπο. Φέρνοντας στον νου μου όσα είδα εκεί και άκουσα, μονολογούσα: «Άραγε έχει έρθει και άλλος εδώ ή μόνο εγώ;».
Η τελευταία γεύση του Παραδείσου
Αυτά σκεπτάμουν και ξαφνικά βλέπω ν’ απλώνεται μπροστά μου μια πεδιάδα. Δεν είχε δένδρα αλλά ήταν ωραία χλοερή και ανθηρή, ασφυκτικά γεμάτη με κρίνα και τριαντάφυλλα. Είχε πηγές που ανέβλυζαν μέλι και γάλα. Αναδιδόταν μάλιστα θαυμάσια ευωδία. Αυτό το απαλό τοπίο, αυτή η αναπαυτική χλόη με έκαναν να απορώ και να εκπλήττομαι για τα θαυμάσια του θεού, που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο σε λαμπρότητα.
Και να! Βλέπω έναν άνδρα αστραφτερό. Φορούσε χιτώνα σαν φωτεινή νεφέλη και κρατούσε στο χέρι σταυρό. Με πλησιάζει και μου λέει: «Η χάρις του σταυρωθέντος Κυρίου μας ας είναι μαζί σου. Μακάριοι οι σαλοί, γιατί έχουν μεγάλη φρόνηση. Ο θεός εδώ σ’ έχει κατατάξει. Πήγαινε όμως πρώτα στο καμίνι του κόσμου, εκεί που βρίσκονται συναγμένα τα τριβόλια και οι οχιές, τα φίδια και οι δράκοντες. Πάντως η παρουσία σου σ’ αυτόν τον χώρο είναι κάτι ασυνήθιστο και παράδοξο. Κανείς δεν ήρθε εδώ παρά μόνο εκείνος που κοπίασε περισσότερο απ’ όλους για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Δεύτερος είσαι εσύ, επειδή άδραξες την ταπείνωση στην πιο τέλεια μορφή της. Ξέρω όμως πως την απέκτησες! Με την τέλεια πτωχεία, με το «φύγε απ’ εδώ σκύλε», με την εξουδένωση. Την απέκτησες, γιατί μπήκες γυμνός και κάνοντας τον σαλό στο στάδιο του κοσμοκράτορος γιατί μονομάχησες μαζί του, τον νίκησες και έριξες τον θρόνο του στη γη. Είδες τα εδώ μυστήρια; Κατάλαβες την αληθινή ανταπόδοση των δικαίων; Γνώρισες τον παράδεισο του Χριστού; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι είδες και έφριξες. Πως σου φάνηκε ο μάταιος κόσμος συγκριτικά με τούτον; Τι λες, είδες λαμπρότητα; Είδες από ποια χαρά θέλουν να στερήσουν τον εαυτό τους οι αμαρτωλοί;» Ενώ μου έλεγε αυτά ο λαμπροφόρος άνδρας με κοίταζε χαρούμενος και ευχαριστημένος. «Η κυρία Θεοτόκος, συνέχισε να μου λέει, η υπέρλαμπρη βασίλισσα των επουρανίων δυνάμεων δεν είναι εδώ. Περιέρχεται τον μάταιο κόσμο και βοηθεί όσους επικαλούνται τον μονογενή Υιό και Λόγο του θεού και το πανάγιο όνομά της. Καλά θα ήταν να σου έδειχνα την υπέρλαμπρη κατοικία της, αλλά τώρα πρέπει να επιστρέψεις στον τόπο σου. Έτσι διέταξε ο Δεσπότης Χριστός». Ενώ μιλούσε, μου φάνηκε πως έπεσα σε ύπνο γλυκό και σαν να κοιμήθηκα από το βράδυ ως το πρωί, βρέθηκα όπως με βλέπεις εδώ. Τώρα λοιπόν να ευφρανθείς αγαπημένε μου φίλε, και ας αγωνισθούμε για τη σωτηρία μας και την κληρονομία των αιωνίων αγαθών.
Ο αγώνας συνεχίζεται εντονώτερος
Όση ώρα μου μιλούσε ο μακάριος Ανδρέας, βρισκόμουν εκτός εαυτού. Συγχρόνως παρατηρούσα κάτι θαυμαστό: Γύρω μας ξεχυνόταν μια ευωδία σαν από κρίνα και τριαντάφυλλα. Νόμιζα πως, όση ώρα διαρκούσε η θεϊκή ομιλία του δικαίου, παρευρίσκονταν άγιοι άγγελοι που θύμιαζαν αοράτως. Πολύ τον παρεκάλεσα να μου αναφέρει μία λέξη απ’ αυτές που του είπε ο Κύριος, αλλά δεν τον έπεισα. Αυτό θα αφορά τον Κύριο και τη μακαρία ψυχή του.
Όλη τη νύχτα απολαμβάναμε αυτά τα πνευματικά αγαθά. Τα ξημερώματα έφυγε. Περνούσε από τις στοές κι έκανε τα συνηθισμένα του καμώματα ή καλύτερα ενέπαιζε τα πονηρά πνεύματα και τα εξαπατούσε. Από τότε έμενε κάθε νύχτα άυπνος, δοξολογώντας ακαταπαύστως τον θεό. Όλη την ημέρα κυκλοφορούσε μέσα στον θόρυβο, ή καλύτερα, δοκιμαζόταν μέσα στο καμίνι του κόσμου. Έκανε τον μεθυσμένο, έσπρωχνε, τον έσπρωχναν και γινόταν εμπόδιο στους περαστικούς. Μερικοί τον χτυπούσαν και τον κλωτσούσαν, άλλοι τον ράβδιζαν στο κεφάλι αγέρωχα, ενώ άλλοι τον τραβούσαν απ’ τα μαλλιά και τον χτυπούσαν στον τράχηλο. Μερικοί τον έριχναν στη γη, έδεναν τα πόδια του με σχοινί και τον έσερναν μέσα στην αγορά, κι ούτε τον θεό φοβούνταν ούτε σαν χριστιανοί συμπαθούσαν τον συνάνθρωπο, και μάλιστα σε εορτάσιμες ημέρες. Όλα αυτά τα υπέμενε ο όσιος με την ελπίδα των αιωνίων αγαθών, που προορίζονται για τους δικαίους.
απόσπασμα από το βιβλίο «Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής 1995
