...όταν συναντάτε βιβλία δυσνόητα...

"Συχνά θα βρεθείτε αντιμέτωποι με βιβλία 
που θα σας φανούν δυσνόητα.
Πριν απελπιστείτε με τις ανεπάρκειές σας, 
εξετάστε το ενδεχόμενο 
ο συγγραφέας να γράφει ανοησίες"


Αλέξης Πανσέληνος
-Σεμινάρια δημιουργικής γραφής,
εκδόσεις Κίχλη/τα άστεγα 

Όποιος πέρασε από πειρασμό, εκείνος θα μπορέσει να βοηθήσει και τον πειραζόμενο.

Όποιος πέρασε από πειρασμό, 

εκείνος θα μπορέσει να βοηθήσει και τον πειραζόμενο.

Από τις διδαχές του Γέροντος Σωφρονίου του  'Εσσεξ

Το παρελθόν ως «γεγονός» δεν διαγράφεται από τη ζωή. 

Μπορούμε να το καλύψουμε με τη μετάνοια, να το καταστήσουμε ανίσχυρο απέναντι στην αιωνιότητα, αλλά ως ιστορικό γεγονός μένει οριστικώς αμετάβλητο.

Δεν είμαι, βέβαια, ο πρώτος στον οποίο έλαχε να αισθανθεί ντροπή για το παρελθόν του, για κάποιον άκαιρο λόγο που είπε ή έγραψε. Αλλά και σε αυτό βρίσκω ήδη κάποια ικανοποίηση, ότι έστω και στα χρόνια που ακολούθησαν μού δόθηκε η ευκαιρία να αναλογισθώ τα λάθη που έκανα νωρίτερα.

Και τώρα επαναλαμβάνω ότι τίποτε άλλο εκτός από τον Σταυρό δεν κηρύσσουμε. Και αν προσκαλούμε κάποιον να συμπορευτεί μαζί μας, τον καλούμε μόνο προς τον Σταυρό, και το θεωρούμε αυτό ως τη μεγαλύτερη και ασύγκριτη δόξα.

Όταν ο Κύριος επισκέπτεται την ψυχή, τότε ο Σταυρός γίνεται ελαφρύς, και κάποτε μάλιστα ανείπωτα γλυκύς. Όταν όμως ευδοκεί να την εγκαταλείπει σε κόπους και ασθένειες, τότε οφείλουμε να χαιρόμαστε με την ελπίδα ότι θα λάβει ακόμη μεγαλύτερη δόξα.

Στην πνευματική ζωή δεν είναι τόσο σημαντική η επιφανειακή διανοητική εξοικείωση με οποιοδήποτε πράγμα, όσο η εδραίωση σε αυτή με τη σταδιακή, παράλληλη πείρα της ζωής.

Μόνο ο καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει τους ατέλειωτους πόνους της καρδιάς μας. 

Αν όμως δεν διδάξει το Πνεύμα του Θεού, ο ανθρώπινος λόγος είναι ανίσχυρος να δώσει εξηγήσεις για τη ζωή αυτή.

Γίνεται πάντοτε μεγάλη ζημιά στην ψυχή από τη θαρραλέα συνομιλία για οτιδήποτε Θείο. 

Ο δείκτης ωφέλειας από τη συνομιλία με κάποιον είναι ή ο φόβος του Θεού ή τα αισθήματα της μετάνοιας, η ταπείνωση, η μνήμη του θανάτου, ή τελικά η αγάπη του Θεού, η κατάνυξη.

Το να μιλά κανείς ελεύθερα για υψηλές πνευματικές εργασίες ή καταστάσεις όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά και προξενεί μεγάλη ζημιά.

πηγή για το κείμενο :http://trelogiannis.blogsp

Σήμερα 29 Ιουνίου/12 Ιουλίου 2018, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Ελλάδος που ακολουθούν το Πάτριο Εκκλησιαστικό Εορτολόγιο, οι Αγιονορείτες καλόγεροι, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, οι Ρώσοι, κ.λπ τιμούν τη μνήμη των δύο Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Paul, Apostle of Christ

Mέχρι πότε οι ιερείς της Κρατικής Εκκλησίας της Ελλάδος θα φιμώνονται και θα κακοποιούνται πνευματικά από τους επισκόπους τους;

Η φωτό με το συχωρεμένο  Τζιμάκο να παριστάνει 
φορτσάτο...τιμονιέρη  Δεσπότη

πάρθηκε  από το Πρώτο Θέμα,

και  τοποθετήθηκε ως σημερινή επιλογή της μουστόγριας

(δηλαδή της αφεντιάς μου),

που για δέκατη χρονιά φέτος , Χάριτι θεία, 

και προς τσαντίλαν πολλών παπάδων....

-ονόματα δε θα πω, όσο και να με γαργαλήσεις-

....συνεχίζει να τροφοδοτεί  (η  μουστόγρια, λέμε), 

ακούραστα το παρόν μπλογκάκιον!

Λοιπόν, κυρ Φώτη Μιχαήλ, ομορφόπαιδο,  σένια τα γράφεις εσύ, αλλά...σκορδοκαήλα τους και αν τα γράφεις, στο δηλώνω  έξω απ' τα δόντια, και μη προς κακοφανισμόν σου...τουτέστιν, δίχως να θέλω να σε πικράνω...

Βλέπεις ,  εφόσον πίπτει ο μηνιαίος  μιστουλάκος, 

τα περισσότερα απ'  τα ρασοφορεμένα παιδιά, 

της Κρατικής Ελλαδικής Εκκλησίας του Κολυμπαρίου, 

των Μαϊμούδων ΝεοΕσφιγμενιτών,  κ.λπ κ.λπ,

κάνουνε μόκο, μόκο, μόκοοο! ...

επειδή, όπως έγραφα και παλιότερα.... 

ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΠΟΥΛΙΟΥΝΤΑΙ

-είναι απλά θέμα τιμής, αλίμονο και γραψαλίμονο...

Ευανθία η Σαλογραία

...........................................................................................................

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Ἐδῶ καί δυό χρόνια περίπου, ὅσοι ἀπό τούς ἱερεῖς μας εἶναι φιλότιμοι, εὐλαβεῖς καί καθαρόαιμοι Ὀρθόδοξοι, βιώνουν ὁμολογουμένως ἕνα ἰδιάζον καί πρωτόγνωρο γι’ αὐτούς βασανιστήριο: Τούς ἔχει φορεθεῖ μέ τό στανιό φίμωτρο διπλῆς ραφῆς, μή τυχόν καί ξεθαρρέψουν καί μιλήσουν ἀπό ἄμβωνος γιά τά δεινά τῆς Ὀρθοδοξίας μας, γιά τήν ἀπροκάλυπτη παραποίηση τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεώς μας.

Ἀπό τό Κολυμπάρι καί μετά, δηλαδή, ἀπό τήν Πεντηκοστή του 2016 καί ἐντεῦθεν, ὅσοι ἱερεῖς μας τολμοῦν καί πορεύονται δίπλα στό ποίμνιό τους ὡς ‘’ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’ καί ὅχι ὡς ‘’πειθόμενοι τοῖς ρήμασι τοῖς αἱρετικοῖς’’, περνᾶνε δύσκολες ἡμέρες.

Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς τους ζοῦν διαρκῶς μία ἐξόχως βασανιστική σύγκρουση, ἡ ὁποία μέρα μέ τήν ἡμέρα γίνεται ὅλο καί πιό ὀδυνηρή.

Τό συγκρουσιακό δίπολο, ἰσχυρότατο μέν, ἀλλά ὄχι καί ἀκαταμάχητο, ξεκινάει ἀπό τήν αὐτονόητη ἐπιθυμία τῶν παραδοσιακῶν μας παπάδων νά ὑπακούσουν στήν προτροπή τοῦ Ἀπ. Πέτρου ‘’πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις’’.

Ἀπό τήν μιά μεριά, λοιπόν, οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ: ἡ ζῶσα ἐκκλησιολογική τους συνείδηση προσπαθεῖ νά τούς κρατήσει ὅρθιους καί δυνατούς πάνω στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ὀρθοπραξίας. 

Ἀπό τήν ἄλλη, τό θέλημα τό ἀνθρώπινο: οἱ δυνάμεις τοῦ μισόκαλου, καμουφλαρισμένες μέ μίτρες καί πατερίτσες χρυσοποίκιλτες, κάνουν τό πᾶν, ὥστε νά ἀλλοιώσουν τό Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογικό τους φρόνημα καί νά γκρεμίσουν μέσα τους κάθε σωτήριο ὀχυρό νηπτικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Οἱ καριερίστες Ἡρακλειδεῖς τοῦ Κολυμπαρίου, πειθόμενοι τοῖς ρήμασι τοῖς Λατινικοῖς καί μπροστά στόν κίνδυνο ἐπανάστασης τῶν κολλήγων, ἀποφάσισαν νά ξαναφέρουν σέ χρήση τήν περιβόητη κλίνη τοῦ Προκρούστη: 

Ὅποιος παραδοσιακός καί φιλόθεος παπάς σηκώσει τό ἀνάστημά του ἀπέναντι στόν ὀλετῆρα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τολμήσει νά ἀμφισβητήσει τό ‘’ἀλάθητο’’ τοῦ ὅποιου αἱρετίζοντος ἐπισκοπικοῦ θρόνου, καταλήγει δεσποτικῷ δικαιώματι ἐνώπιον τοῦ κολαστηρίου.

 Τό μπόϊ τοῦ τολμητία παπά καθηλώνεται ἐπί τῆς Προκρούστειας κλίνης καί μέ διαδικασίες συνοπτικές κόβεται στά μέτρα, πού ὁρίζονται, τάχα συνοδικῶς, ἀπό τίς ἀποφάσεις τοῦ ληστρικοῦ Κολυμπαρίου.

Τό ξύλο τό δεσποτικό, πού ἔφαγε ὁ Ἅγιος Παπουλᾶκος, φυλακισμένος σέ μοναστηριακό μπουντρούμι τῆς Ἄνδρου τό 1826, ὠχριᾶ μπροστά στήν σκληρότητα τῆς σημερινῆς τρομοκρατίας, πού ἀσκεῖται ἀπό γνωστά οἰκουμενιστικά περιβάλλοντα σέ βάρος τῶν καλῶν μας παπάδων.

Πόσο ἔντιμο καί πόσο θεάρεστο εἶναι, ἁπλοί Ὀρθόδοξοι παπάδες μας, οίκογενειάρχες μέ ἕνα τσοῦρμο παιδιά, νά τρομοκρατοῦνται καί νά ἐκβιάζονται σέ θέματα Πίστεως ἀπό ἀλλοιθωρίζοντες πρός δυσμάς ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους; 

Ἤ μήπως θέλουν οἱ ἐν λόγῳ μιτροφόροι νά πιστέψουμε ἀφελῶς, ὅτι ἡ ἐξαγορά τῆς ἱερατικῆς σιωπῆς μέ ἐκφοβισμούς οἰκονομικῆς τάξεως (διακοπή μισθοδοσίας) εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἐπινόηση πολιτικῶν παραγόντων;

Καί ἐπίσης, πόσο Ὀρθόδοξο καί πόσο Πατερικό εἶναι, νά καταργοῦνται στήν οὐσία τά ἀντιαιρετικά γραφεῖα τῶν περισσοτέρων Μητροπόλεών μας καί στή θέση τους νά ἱδρύονται φιλοσοφικές ἀκαδημίες καί ἱερατικά φροντιστήρια ὑποχρεωτικῆς παρακολούθησης οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας;

Ἡ ἑωσφορική ρητορική τοῦ μασόνου καί λατινόφρονα πατριάρχη Μεταξάκη, πρίν ἀπό 100 χρόνια περίπου, φαντάζει ἀθῶο παιδικό διήγημα μπροστά στήν σημερινή διά ‘’συνόδου’’ ἐπιβληθεῖσα παραχάραξη τοῦ Δόγματός μας καί τῆς Πατερικῆς μας Ἱερᾶς Παραδόσεως.

Πόσο θεοφιλές καί πόσο ἀξιοπρεπές εἶναι, τό νά ἐπιβάλλεται στανικῶς στούς τιμίους καί ἐναρέτους παπάδες μας ἡ παρακολούθηση πολύωρων μαθημάτων ἐμπέδωσης τῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης; 

Πόσο Ὀρθόδοξο καί πόσο θεάρεστο εἶναι γιά κάποιους ἐπισκόπους μας, τό νά κλείνουν μέ ἀπειλές καί τρομοκρατία τά στόματα τῶν καλῶν μας παπάδων ἀπέναντι στίς ὀλέθριες συνέπειες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ;

Πάντως, ὅσοι ἀπό τούς αἱρετίζοντες ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους, πού συνωστίζονται στίς συμπροσευχές τῆς Μυτιλήνης, τῆς Σμύρνης, τοῦ Φαναρίου καί τοῦ Μπάρι, νομίζουν ὅτι μέ τήν τρομοκρατία, μέ τήν βία καί τήν προπαγάνδα θά κάμψουν τό ἀκραιφνές Ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν λιγοστῶν ἔστω ἀπροσκύνητων παπάδων μας, πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. 

Διότι ἁπλούστατα ἡ τελική Νίκη, ὅπως προεῖπεν ἄλλωστε καί ἡ ἀδιάψευστη φωνή τοῦ σπηλαίου τῆς Πάτμου, θά εἶναι Νίκη τοῦ Ἀρνίου καί ὄχι τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί τῆς βδελυρᾶς πλάνης τῶν αἱρέσεων.


10.7.2018

πηγή: Τρελογιάννης 

To Θαύμα στην Ταϊλάνδη με τη διάσωση των 12 παιδιών και του προπονητή τους, έγινε

(στη φωτό ο ήρωας διασώστης που θυσίασε τη ζωή του για τα  παιδιά ...

"Πρόκειται για τον Σαμάν Γκουνάν, 
μέλος των Ειδικών Δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού της Ταϊλάνδης SEAL")

...........................................................

Χαρά μεγάλη, για τη σωτηρία των Χαμένων παιδιών...

Απίστευτη Χαρά! 

Ο Κύριος Δεν είναι κουφάλογο!

Άκουσε τις διάπυρες  προσευχές μας...

Λεπτομέρειες  περισσότερες, για την πανδύσκολη Διάσωση
μπορείς να δεις περιστεράκι  μου και σε αυτή τη σελίδα:

http://www.zougla.gr/kosmos/article/vinteo-pou-kovi-tin-anasa-apo-ti-diasosi-ton-pedion-stin-tailandi.
.........................................
Κάποτε  περπάτησα και γω για λίγο κάτω από τη γη, 
τότε που επισκέφθηκα το ηφαίστειο της  Αίτνας.

Σου τα είχα περιγράψει...

-Ποτέ των ποτών, ωστόσο, τέτοια κουτουράδα 
δεν θα την αποτολμήσω στο μέλλον...

-Ποιο μέλλον;

-Σε πείσμα όλων των Εξαποδών παραμένω αισιόδοξη

-Το καλό που σου θέλω, γριά λώλααα!


Ευανθία η Σαλογραία

Αχ...εμπόδισε τη βροχή στην Ταϊλάνδη, Άγιε Προφήτη Ηλία, μέχρι να σωθούν τα 13 παιδιά!

[...]

Εἶχε φτάσει πλέον ἡ στιγμή νά δράσει ο Προφήτης Ηλίας . 

 Ἐμφανίζεται στό βασιλιά Ἀχαάβ καί τοῦ λέει:

Ὁρκίζομαι στόν Κύριο πού ὑπηρετῶ, τόν ἀληθινό Θεό τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι τά ἑπόμενα χρόνια δέν θά πέσει στή γῆ δροσιά οὔτε βροχή, παρά μόνο μέ προσταγή δική μου (Γ΄ Βασ. 17,1). Ἡ κατηγορηματική αὐτή προαγγελία τοῦ προφήτη, τόν ὁποῖο σεβόταν ὁ λαός καί ἑπομένως ὑπολόγιζε ὁ βασιλιάς, ἦταν ἑπόμενο νά ἐξαγριώσει τή βασιλική αὐλή καί ἰδιαίτερα τήν  Ἰεζάβελ. Γιά νά μή κινδυνέψει λοιπόν ὁ Ἠλίας, ὁ Θεός ἔλαβε πρόνοια γι’ αὐτόν.

Ἡ τριετής ἀνομβρία.

Ὁ Κύριος εἶπε στόν Ἠλία: Φύγε ἀπό ἐδῶ καί πήγαινε πρός τά ἀνατολικά, νά κρυφτεῖς κοντά στό χείμαρρο Χοράθ (Χερίθ), ἀνατολικά τοῦ  Ἰορδάνη. Θά πίνεις νερό ἀπό τό χείμαρρο κι ἐγώ θά δώσω προσταγή στούς κόρακες νά φροντίζουν γιά τήν τροφή σου ἐκεῖ (Γ΄ Βασ. 17, 24). Ὁ προφήτης συμμορφώθηκε. Ἡ τριετής ξηρασία (τήν ὁποία μνημονεύει καί ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος στήν «Ἰουδαϊκή Ἀρχαιολογία» VII, 13,2) ἄρχισε. Ὁ προφήτης κρυβόταν στό μέρος πού τοῦ εἶχε ὑποδειχθεῖ ἀπό τόν Θεό. Ἐκεῖ, οἱ κόρακες τοῦ ἔφερναν ψωμί καί κρέας πρωί καί βράδυ, κι ἔπινε νερό ἀπό τό χείμαρρο. Μετά ὅμως ἀπό μερικές μέρες ξεράθηκε ὁ χείμαρρος, γιατί ὑπῆρχε ἀνομβρία στή χώρα (Γ΄ Βασ. 17, 67).

[....]

πηγή: http://www.profitisilias.gr/enoria/index.php/2010-02-21-13-26-59-121/2010-01-08-14-29-38-77