Κυριακή, 24 Σεπτεμβρίου 2017
Σάββατο, 23 Σεπτεμβρίου 2017
Nανοτσίπ αναγεννά όργανα με ένα απλό άγγιγμα!-και το τσιπάρισμα με RFID ήδη Ξεκίνησε!
Ένα νανοτσίπ που μπορεί να αναγεννήσει τους τραυματισμένους ή γερασμένους ιστούς, τα αιμοφόρα αγγεία, τα νευρικά κύτταρα, ακόμη και ολόκληρα όργανα, με ένα απλό άγγιγμα στο δέρμα, δημιούργησαν επιστήμονες στις ΗΠΑ.
Το νανοτσίπ μεταφέρει αμέσως νέο DNA ή RNA στα κύτταρα του δέρματος, αλλάζοντας έτσι τη λειτουργία τους και προκαλώντας την αναγέννηση των ιστών και των οργάνων.
Η συσκευή, με μέγεθος μικρού κέρματος, μπορεί να αναδημιουργήσει σχεδόν κάθε είδος κυττάρου μέσα στο σώμα του ασθενούς, χωρίς να χρειάζεται πρώτα τα δερματικά κύτταρα να μετατραπούν σε πολυδύναμα βλαστικά κύτταρα και μετά σε άλλα εξειδικευμένα κύτταρα. Η μετατροπή γίνεται απευθείας από δερματικά σε εξειδικευμένα κύτταρα.
Οι συνεργαζόμενοι ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου και του Κολλεγίου Μηχανικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, με επικεφαλής τους καθηγητές Τσάνταν Σεν (ειδικό στην αναγεννητική ιατρική) και Τζέημς Λι (χημικό και βιολόγο μηχανικό) αντίστοιχα, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νανοτεχνολογίας "Nature Nanotechnology".
«Χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνολογία νανοτσίπ, τα τραυματισμένα ή δυσλειτουργικά όργανα μπορούν να αντικατασταθούν. Δείξαμε ότι το δέρμα αποτελεί γόνιμο έδαφος, όπου μπορούμε να αναπτύξουμε τα συστατικά οποιουδήποτε οργάνου έχει πρόβλημα» δήλωσε ο Σεν.
Προς το παρόν, η μέθοδος έχει δοκιμασθεί με επιτυχία σε πειραματόζωα (ποντίκια και χοίρους). Χάρη στο νέο τσιπ, οι επιστήμονες κατάφεραν να αναπρογραμματίσουν κύτταρα του δέρματος, ώστε να μετατραπούν σε κύτταρα αιμοφόρων αγγείων μέσα σε πόδια ζώων με σοβαρά τραύματα, όπου δεν υπήρχε πλέον κυκλοφορία του αίματος. Μέσα σε μια εβδομάδα, είχαν αναγεννηθεί νέα αγγεία και τη δεύτερη εβδομάδα είχε αποκατασταθεί η κυκλοφορία του αίματος και τα τραυματισμένα κάτω άκρα σώθηκαν.
Επίσης, οι ερευνητές αναπρογραμμάτισαν δερματικά κύτταρα με τη βοήθεια του νανοτσίπ, ώστε να μετατραπούν σε νευρικά κύτταρα στο σώμα των ζώων. Στη συνέχεια αυτά τα νέα νευρικά κύτταρα εμφυτεύθηκαν στον εγκέφαλό τους και βοήθησαν τα πειραματόζωα να ανακάμψουν μετά από εγκεφαλικό.
«Αν και είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, είναι εφικτό και 'δουλεύει' στο 98% των περιπτώσεων. Με αυτή την τεχνολογία, μπορούμε να μετατρέψουμε κύτταρα του δέρματος σε συστατικά κάθε οργάνου με ένα και μόνο άγγιγμα. Η όλη διαδικασία απαιτεί λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο και είναι μη επεμβατική», ανέφερε ο δρ Σεν.
Η νέα τεχνολογία (Tissue NanoTransfection - TNT) βασίζεται αφενός στο μικροσκοπικό τσιπάκι που μεταφέρει το βιολογικό «φορτίο» στο σώμα και αφετέρου στο ίδιο το «φορτίο» που προκαλεί την μετατροπή των κυττάρων από το ένα είδος κυττάρου στο άλλο. Ο ασθενής σχεδόν ούτε που νιώθει τη στιγμιαία λειτουργία της νανοσυσκευής, καθώς αυτή τον αγγίζει, ενώ δεν χρειάζεται να πάρει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα.
Οι ερευνητές σχεδιάζουν να αρχίσουν κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους εντός του 2018. Ευελπιστούν ότι η μέθοδός τους μελλοντικά θα αξιοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις που σήμερα απαιτούν πολύπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις, σε νευροεκφυλιστικές παθήσεις(Αλτσχάιμερ, Πάρκινσον), αλλά και κατά της πρόωρης γήρανσης.
πηγή :ΑΠΕ-ΜΠΕ-http://www.msn.com/el-gr/news/techandscience/
.....................................................................................................................................
......................................................................................................................................
ΤΟ ΤΣΙΠΑΡΙΣΜΑ ΜΕ RFID ξεκίνησε!
Μικροτσίπ
στα χέρια υπαλλήλων εταιρείας
This Wisconsin 'Chip Party' Doesn't Come With Cheese Dip
Some employees of 32M have volunteered to have microchips implanted in them. NPR's Noel King and University of Wisconsin-Milwaukee professor of information studies Michael Zimmer, explore the risks.
NOEL KING, HOST:
Now, it's time for our regular segment, Words You'll Hear, where we try to understand a new story by digging into a key word or phrase. Our phrase this week - chip party. And, no, not the kind of chip you eat. Fifty employees at a vending machine company in Wisconsin have volunteered to have microchips implanted into their hands. The chip will allow them to open doors at work, to log on to their computers, buy snacks in the break room - all with the swipe of a hand. On August 1, this company - Three Square Market - will host a chip party at its headquarters, and they will be inserting these chips into their employees' hands using a syringe. So is this the future and should it be? For some insight into the ethics of all this, we are joined by Michael Zimmer. He's a professor in the School of Information Studies at the University of Wisconsin-Milwaukee, and he directs their Center for Information Policy Research. Michael, welcome to ALL THINGS CONSIDERED.
MICHAEL ZIMMER: Great. Thanks for having me on the show.
KING: Michael, first and foremost, we should say this is entirely voluntary.
ZIMMER: It's as voluntary as it is when your boss says we're all going to get chips but you don't really have to. So, you know, part of me is worried already that, you know, how many people feel comfortable saying no to this? But it's true. It is voluntary. And, in fact, Wisconsin state law requires that it has to be a voluntary thing. They can't force everyone to do it.
KING: Michael, how does this technology work?
ZIMMER: The type of device they're using here is called a passive RFID chip, and it only emits a signal when it's scanned by a reader. So this is like if you've had a card to help you access a room in your office, and then you press that card against a scanner, you get a green light and you can unlock the door. It's that same kind of technology, but instead of in a card, it's going to be inside your body.
KING: The vice president of the company has said the chip needs to be within 6 inches of the building to work, so you literally need to be on the premises. Why then is everyone so concerned that this might be used as a tracking device?
ZIMMER: Well, there's a couple of reasons. One is we never know how the technology might evolve. We have this problem that we call function creep, and this happens a lot with technologies that are developed and launched for one purpose and then, suddenly, shift and be used for something else. Things like red light cameras, where we're trying to help make sure people are running red lights, and that's a great safety reason to have cameras on the roads. But, certainly, those start being used to just track where cars are.
KING: Function creep is a fancy way of saying slippery slope.
ZIMMER: Exactly.
KING: I wonder, though, you know, we live in a post-Edward Snowden world, right? We know that our data isn't really private. We know that we're being tracked, and there's an argument that this kind of tracking makes our lives much easier. Right? I Google shoes, and my phone knows that I need a new pair of shoes, and it points me to a pair that I like that are on sale that are on Amazon. That feels, to a lot of people, especially a lot of younger people, like progress, like it's the 21st century. Do you think maybe we are being a little bit hysterical here?
ZIMMER: Well, we're not being hysterical. We're just trying to be cautious. And I think this tradeoff between convenience and privacy is something we do all the time. Like you said, I wear a Fitbit, and I track what I do and the kind of activities I have, and I see a value in having that data being collected. But again, this is more a question about, what is the future implications of having some kind of device embedded in my body that could potentially be scanned and tracked?
KING: You're in Wisconsin. Are you going to go to the chip party?
ZIMMER: I am not going to go to the chip party. It's a cute idea. And, you know, some of us are worried that this is just one big PR campaign for this company and the kinds of things that they're doing. But, hopefully, my employer's not going to have a chip party anytime soon.
KING: All right (laughter). That's Michael Zimmer. He's a professor in the School of Information Studies at the University of Wisconsin-Milwaukee. Michael, thanks so much for joining us.
ZIMMER: Thank you. It was a pleasure.
http://www.npr.org/2017/07/30/540448094/this-wisconsin-chip-party-doesnt-come-with-cheese-dip
πηγή ο ιστότοπος http://id-ont.blogspot.gr/2017/08/nprorg-chip-party-wisconsin-chips.html
.....................................................................................................................................
......................................................................................................................................
ΤΟ ΤΣΙΠΑΡΙΣΜΑ ΜΕ RFID ξεκίνησε!
Μικροτσίπ
στα χέρια υπαλλήλων εταιρείας
Σχόλιο ID-ont: Η λέξη chip έχει έχει πολλές έννοιες στα Ελληνικά. Στην κατωτέρω συνέντευξη ο δημοσιογράφος κάνει λογοπαίγνιο με 2 από τις έννοιές της: τα πατατάκια και τα ηλεκτρονικά μικροκυκλώματα (στην περίπτωση μας σε εμφυτεύσιμη στον άνθρωπο μορφή).
Παρατηρήστε μια λεπτομέρεια στο ανωτέρω video: Η εμφύτευση γίνεται στο αριστερό χέρι. Γιατί άραγε στο αριστερό και όχι στο δεξί; Για να διασκεδαστούν προφανώς, οι προφανείς συνειρμοί πολλών...
Επιπλέον πρέπει να τονισθεί ότι σε αυτό το "chip party" δόθηκε πολύ μεγάλη δημοσιότητα από πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης. Πως είναι δυνατόν μια τόσο μικρή - για τα δεδομένα της Αμερικής - επιχείρηση να απέκτησε τέτοια προβολή; Μάλλον η συγκεκριμένη δράση της που την καθιστά διάσημη, δηλ η εμφύτευση RFID chip στο χέρι των υπαλλήλων της, θα βρεθεί στην αιχμή της δημοσιότητας και της προβολής από το "σύστημα" την επερχόμενη περίοδο...
Καλό είναι λοιπόν να βρίσκουμε και να αναδεικνύουμε τις αντιδράσεις σε αυτές τις δράσεις όπως η κατωτέρω συνεντευξη του Michael Zimmer, καθηγητή στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Milwaukee.
NPR.org: Σε αυτό το "Chip Party" στο Wisconsin δεν θα προσφερθούν πατατάκια (chips) με σάλτσα τυριού
NOEL KING, δημοσιογράφος:
Τώρα, ήρθε η ώρα για το κανονικό τμήμα της εκπομπής μας, θα ακούσετε λέξεις, προσπαθούμε να κατανοήσουμε μια νέα ιστορία, κάνοντας ανάλυση σε μια λέξη-κλειδί ή εάν θέλετε μια φράση-κλειδί. Η φράση μας αυτήν την εβδομάδα - "πάρτυ με τσίπς" (chip party). Και όχι, όχι το είδος των τσιπ (πατατάκια) που τρώτε. Πενήντα εργαζόμενοι σε εταιρεία διάθεσης και εγκατάστασης αυτόματων πωλητών στο Ουισκόνσιν προσφέρθηκαν εθελοντικά να εμφυτευτούν μικροτσίπ στα χέρια τους. Το τσιπ θα τους επιτρέπει να ανοίγουν τις πόρτες στη δουλειά, να συνδέονται με τους υπολογιστές τους, να αγοράζουν σνακ στην αίθουσα που κάνουν διάλειμμα - όλα με την κίνηση του χεριού τους. Την 1η Αυγούστου, αυτή η εταιρεία - Three Square Market - θα φιλοξενήσει (φιλοξένησε, δείτε ανωτέρω το ρεπορτάζ της ΕΡΤ1) ένα "τσίπ πάρτυ" στα κεντρικά γραφεία της και θα εισάγει αυτά τα τσίπ στα χέρια των εργαζομένων τους χρησιμοποιώντας μια σύριγγα. Αυτό έιναι άραγε το μέλλον ή έτσι θα πρέπει να είναι το μέλλον; Για την κατανόηση της ηθικής όλων αυτών, θα συνομιλήσουμε με τον Michael Zimmer. Είναι καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Milwaukee και διευθύνει το Κέντρο Έρευνας Πολιτικής της Πληροφορίας. Μιχαήλ, σε καλωσορίζουμε στην εκπομπή "All Things Considered".
ΜΙΧΑΗΛ ΖΙΜΜΕΡ: Εξαιρετικά. Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση στην εκπομπή σας.
ΚING: Michael, πρώτα απ 'όλα, πρέπει να πούμε ότι αυτό είναι εντελώς εθελοντικό.
ZIMMER: Είναι τόσο εθελοντικό όσο να σας λέει το αφεντικό σας: "όλοι θα βάλουμε εμφύτευμα αλλά εσύ δεν χρειάζεται να το κάνεις". Έτσι, ξέρετε, μέσα μου ανησυχώ: πόσοι άνθρωποι αισθάνονται άνετα λέγοντας όχι σε αυτό; Αλλά είναι αλήθεια. Είναι εθελοντική η εμφύτευση. Και, στην πραγματικότητα, το κρατικό δίκαιο του Ουισκόνσιν απαιτεί να είναι ένα εθελοντική. Δεν μπορούν να αναγκάσουν τον καθένα να το κάνει.
KING: Michael, πώς λειτουργεί αυτή η τεχνολογία;
ZIMMER: Ο τύπος της συσκευής που χρησιμοποιούν εδώ ονομάζεται παθητικό RFID chip και εκπέμπει μόνο ένα σήμα όταν το σαρωθεί από έναν αναγνώστη. Έτσι, είναι σαν να είχατε μια κάρτα για να σας βοηθήσει να αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα γραφείο: περνώντας εκείνη την κάρτα μπροστά από ένα σαρωτή, ο οποίος ανάβει ένα πράσινο φως και έτσι μπορείτε να ξεκλειδώσετε την πόρτα. Είναι το ίδιο είδος τεχνολογίας, αλλά αντί να βρίσκεται μέσα σε μια πλαστική κάρτα, να βρίσκεται (να έχει εμφυτευθεί) μέσα στο σώμα σας.
KING: Ο αντιπρόεδρος της εταιρείας δήλωσε ότι το τσιπ πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 6 ιντσών από το σαρωτή για να δουλέψει, έτσι πρέπει κυριολεκτικά να βρίσκεστε στο χώρο εργασίας. Γιατί λοιπόν, όλοι ανησυχούν ότι αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συσκευή παρακολούθησης;
ZIMMER: Λοιπόν, υπάρχουν μερικοί λόγοι. Το ένα είναι ότι δεν γνωρίζουμε ποτέ πώς μπορεί να εξελιχθεί η τεχνολογία. Έχουμε το πρόβλημα που ονομάζουμε "υφέρπουσα διεύρυνση" (function creep), και αυτό συμβαίνει πολύ με τις τεχνολογίες που αναπτύσσονται και ξεκινούν για ένα σκοπό και στη συνέχεια ξαφνικά μετατοπίζονται και χρησιμοποιούνται για κάτι άλλο. Πράγματα όπως oi "κάμερες κόκκινου φωτός", με τις οποίες προσπαθούμε να βεβαιωθούμε ότι οι άνθρωποι δεν παραβιάζουν τον κόκκινο σηματοδότη, το οποίο είναι ένας μεγάλος λόγος ασφάλειας για να έχουμε κάμερες στους δρόμους. Αλλά, αυτές πλέον αρχίζουν να χρησιμοποιούνται μόνο για να εντοπίζονται τα αυτοκίνητα.
KING: Η "υφέρπουσα διεύρυνση" (function creep) είναι ένας φανταχτερός τρόπος για να μην πούμε "ολισθηρό δρόμο" (slippery slope);
ZIMMER: Ακριβώς.
KING: Αναρωτιέμαι, όμως, ξέρετε, ζούμε σε έναν κόσμο μετά τον Edward Snowden, έτσι; Γνωρίζουμε ότι τα δεδομένα μας δεν είναι πραγματικά ιδιωτικά. Γνωρίζουμε ότι παρακολουθούμαστε και υπάρχει το επιχείρημα ότι αυτό το είδος παρακολούθησης κάνει τη ζωή μας ευκολότερη. Σωστά? Υποστηρίζω ότι τα παπούτσια της Google και το τηλέφωνό μου ξέρουν ότι χρειάζομαι ένα νέο ζευγάρι παπούτσια, μου δείχνει ταυτόχρονα ένα ζευγάρι που μου αρέσει και ότι αυτό πωλείται στο Amazon. Αυτό δίνει την αίσθηση, σε πολλούς ανθρώπους, και ιδιαίτερα σε πολλούς νέους, ότι αυτή είναι η πρόοδος, αυτός είναι ο 21ος αιώνας. Πιστεύετε ότι ίσως να είμαστε και λίγο υστερικοί εδώ;
ZIMMER: Λοιπόν, δεν είμαστε υστερικοί. Προσπαθούμε απλώς να είμαστε προσεκτικοί. Και νομίζω ότι αυτό το εμπόριο μεταξύ ευκολίας και ιδιωτικότητας είναι κάτι που κάνουμε όλη την ώρα. Όπως είπατε, φορώ ένα Fitbit και παρακολουθώ αυτό που κάνω και το είδος των δραστηριοτήτων που έχω και βλέπω ότι έχει αξία η συλλογή των δεδομένων αυτών. Αλλά και πάλι, ποιές είναι οι μελλοντικές επιπτώσεις της εμφύτευσης τέτοιου είδους συσκευής στο σώμα μου που θα μπορούσε ενδεχομένως να σαρωθεί και να εντοπιστεί;
KING: Βρίσκεσαι στο Wisconsin. Θα πάτε στο "πάρτυ με τσίπς" (chip party);
ZIMMER: Δεν πρόκειται να πάω στο chip party. Είναι μια χαριτωμένη ιδέα. Και, ξέρετε, κάποιοι από εμάς ανησυχούν ότι πρόκειται για μία μεγάλη εκστρατεία Δημοσίων Σχέσεων για αυτήν την επιχείρηση και των επιχειρηματικών της δράσεων. Αλλά, ελπίζω, ο εργοδότης μου να μην κάνει ένα chip πάρτυ σύντομα.
KING: Εντάξει (γέλιο). Αυτός είναι ο Michael Zimmer. Είναι καθηγητής στη Σχολή Πληροφορικής του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Milwaukee. Μιχαήλ, ευχαριστώ πολύ για την συζήτησή μας.
ZIMMER: Σας ευχαριστώ. Ήταν ευχαρίστησή μου.
This Wisconsin 'Chip Party' Doesn't Come With Cheese Dip
Some employees of 32M have volunteered to have microchips implanted in them. NPR's Noel King and University of Wisconsin-Milwaukee professor of information studies Michael Zimmer, explore the risks.
NOEL KING, HOST:
Now, it's time for our regular segment, Words You'll Hear, where we try to understand a new story by digging into a key word or phrase. Our phrase this week - chip party. And, no, not the kind of chip you eat. Fifty employees at a vending machine company in Wisconsin have volunteered to have microchips implanted into their hands. The chip will allow them to open doors at work, to log on to their computers, buy snacks in the break room - all with the swipe of a hand. On August 1, this company - Three Square Market - will host a chip party at its headquarters, and they will be inserting these chips into their employees' hands using a syringe. So is this the future and should it be? For some insight into the ethics of all this, we are joined by Michael Zimmer. He's a professor in the School of Information Studies at the University of Wisconsin-Milwaukee, and he directs their Center for Information Policy Research. Michael, welcome to ALL THINGS CONSIDERED.
MICHAEL ZIMMER: Great. Thanks for having me on the show.
KING: Michael, first and foremost, we should say this is entirely voluntary.
ZIMMER: It's as voluntary as it is when your boss says we're all going to get chips but you don't really have to. So, you know, part of me is worried already that, you know, how many people feel comfortable saying no to this? But it's true. It is voluntary. And, in fact, Wisconsin state law requires that it has to be a voluntary thing. They can't force everyone to do it.
KING: Michael, how does this technology work?
ZIMMER: The type of device they're using here is called a passive RFID chip, and it only emits a signal when it's scanned by a reader. So this is like if you've had a card to help you access a room in your office, and then you press that card against a scanner, you get a green light and you can unlock the door. It's that same kind of technology, but instead of in a card, it's going to be inside your body.
KING: The vice president of the company has said the chip needs to be within 6 inches of the building to work, so you literally need to be on the premises. Why then is everyone so concerned that this might be used as a tracking device?
ZIMMER: Well, there's a couple of reasons. One is we never know how the technology might evolve. We have this problem that we call function creep, and this happens a lot with technologies that are developed and launched for one purpose and then, suddenly, shift and be used for something else. Things like red light cameras, where we're trying to help make sure people are running red lights, and that's a great safety reason to have cameras on the roads. But, certainly, those start being used to just track where cars are.
KING: Function creep is a fancy way of saying slippery slope.
ZIMMER: Exactly.
KING: I wonder, though, you know, we live in a post-Edward Snowden world, right? We know that our data isn't really private. We know that we're being tracked, and there's an argument that this kind of tracking makes our lives much easier. Right? I Google shoes, and my phone knows that I need a new pair of shoes, and it points me to a pair that I like that are on sale that are on Amazon. That feels, to a lot of people, especially a lot of younger people, like progress, like it's the 21st century. Do you think maybe we are being a little bit hysterical here?
ZIMMER: Well, we're not being hysterical. We're just trying to be cautious. And I think this tradeoff between convenience and privacy is something we do all the time. Like you said, I wear a Fitbit, and I track what I do and the kind of activities I have, and I see a value in having that data being collected. But again, this is more a question about, what is the future implications of having some kind of device embedded in my body that could potentially be scanned and tracked?
KING: You're in Wisconsin. Are you going to go to the chip party?
ZIMMER: I am not going to go to the chip party. It's a cute idea. And, you know, some of us are worried that this is just one big PR campaign for this company and the kinds of things that they're doing. But, hopefully, my employer's not going to have a chip party anytime soon.
KING: All right (laughter). That's Michael Zimmer. He's a professor in the School of Information Studies at the University of Wisconsin-Milwaukee. Michael, thanks so much for joining us.
ZIMMER: Thank you. It was a pleasure.
http://www.npr.org/2017/07/30/540448094/this-wisconsin-chip-party-doesnt-come-with-cheese-dip
πηγή ο ιστότοπος http://id-ont.blogspot.gr/2017/08/nprorg-chip-party-wisconsin-chips.html
Παρασκευή, 22 Σεπτεμβρίου 2017
Με δακτυλικό αποτύπωμα πληρωμές σε σούπερ μάρκετ!
(η φωτό από το enikos.gr )
Με δακτυλικό αποτύπωμα
θα πληρώνουν οι πελάτες ενός σουπερμάρκετ στο Ηνωμένο Βασίλειο...
Συγκεκριμένα, οι πελάτες του καταστήματος Costcutter, στο Πανεπιστήμιο Brunel του Λονδίνου, μπορούν τώρα να πληρώσουν... με το δαχτυλικό τους αποτύπωμα!
Η Sthaler, η εταιρεία που βρίσκεται πίσω από αυτήν την πρωτοποριακή τεχνολογία, δήλωσε ότι «συνομιλεί σοβαρά» και με άλλα μεγάλα σούπερ μάρκετ του Ηνωμένου Βασιλείου, προκειμένου να υιοθετήσουν σαρωτές δακτύλων υψηλής τεχνολογίας στα σημεία πληρωμής.
Ο σαρωτής αυτός λειτουργεί με τη χρήση υπερύθρων για τη σάρωση των δακτυλικών αποτυπωμάτων των ανθρώπων και στη συνέχεια συνδέει αυτόν τον μοναδικό βιομετρικό χάρτη με τις τραπεζικές τους κάρτες.
Ο σαρωτής αυτός λειτουργεί με τη χρήση υπερύθρων για τη σάρωση των δακτυλικών αποτυπωμάτων των ανθρώπων και στη συνέχεια συνδέει αυτόν τον μοναδικό βιομετρικό χάρτη με τις τραπεζικές τους κάρτες.
Το αποτέλεσμα;
Το μόνο που χρειάζεται ο πελάτης να θυμηθεί να πάρει μαζί του για τα ψώνια του είναι... τα χέρια του!
Οι ειδικοί ασφαλείας θεωρούν ότι τα δακτυλικά αποτυπώματα θα μπορούσαν να ενισχύσουν την ασφάλεια των συναλλαγών και ότι η εν λόγω διαδικασία πληρωμής βασίζεται σε μια «λογική» χρήση βιομετρικών τεχνολογιών. Ωστόσο, όπως υπογραμμίζουν, τίποτα δεν είναι 100% ασφαλές.
Παρ' όλα αυτά η Sthaler ισχυρίζεται ότι η τεχνολογία των φλεβών είναι η πιο ασφαλής μέθοδος βιομετρικής αναγνώρισης, καθώς δεν μπορεί να αντιγραφεί ή να κλαπεί.
Υπεύθυνοι της εταιρίας αναφέρουν ότι δεκάδες φοιτητές χρησιμοποιούν, ήδη, το σύστημα και αναμένεται ότι 3.000 από τους 13.000 φοιτητές θα έχουν εγγραφεί μέχρι τον Νοέμβριο.
Οι πληρωμές με δακτυλικά αποτυπώματα πραγματοποιούνται ήδη σε Πολωνία, Τουρκία και Ιαπωνία.
Σαρωτής δακτυλικών αποτυπωμάτων στην Ιαπωνία
Οι σαρωτές φλεβών δαχτύλων χρησιμοποιούνται, επίσης, ως τρόπος πρόσβασης σε, υψηλής ασφαλείας, αστυνομικά κτίρια του Ηνωμένου Βασιλείου και σε τράπεζες.
Η εταιρεία βρίσκεται, επίσης, σε συζητήσεις με νυχτερινά κέντρα, γυμναστήρια για τη χρήση της τεχνολογίας προκειμένου να γίνεται πιο εύκολη, η επαλήθευση του κάθε μέλους.
Επίσης, η ίδια, συζητά και με διάφορους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της Premier League προκειμένου να μπορεί να ελεγχθεί, μελλοντικά, η πρόσβαση των ατόμων σε χώρους VIP φιλοξενίας.
Η τεχνολογία αυτή χρησιμοποιεί ένα υπέρυθρο φως για να δημιουργήσει ένα λεπτομερή χάρτη του μοτίβου φλεβών στο χέρι του χρήστη.
Φυσικά το άτομο απαιτείται να είναι ζωντανό, που σημαίνει ότι στην απίθανη περίπτωση που ένας εγκληματίας θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει το δάκτυλο κάποιου που δε βρίσκεται στη ζωή, αυτό δε θα λειτουργούσε.
Η Sthaler δήλωσε, επίσης, ότι χρειάζεται μόλις ένα λεπτό για να εγγραφεί κάποιος στο σύστημα και στη συνέχεια, χρειάζονται μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να τοποθετήσει το δάχτυλό του στο σαρωτή, κάθε φορά που θα φτάνει στο ταμείο του σούπερ μάρκετ.
Ο εμπορικός διευθυντής της Sthaler, Simon Binns, δήλωσε στη Daily Telegraph: «Αυτό κάνει τις πληρωμές, ευκολότερες για τους πελάτες«, ενώ προσθέτει:
«Δεν χρειάζεται να μεταφέρουν μετρητά ή κάρτες, δεν χρειάζεται να θυμούνται τον αριθμό των πιστωτικών τους...αυτή είναι η ασφαλέστερη μορφή βιομετρικών στοιχείων και δεν υπάρχουν γνωστά περιστατικά όπου παραβιάστηκε αυτή η ασφάλεια».
πηγή: http://www.pronews.gr/koinonia/632664_vretania-me-daktyliko-apotypoma-oi-pliromes-se-soyper-market-foto
Τετάρτη, 20 Σεπτεμβρίου 2017
Μαύρα μας μακαρούνια, Μαριγούλα μου!-Κίνα και Νέα Τάξη – εφαρμογή συστήματος κοινωνικής μηχανικής Οργουελικού εφιάλτη (και σχόλια )
Κίνα – Το κράτος θα ορίζει την κοινωνική θέση
των πολιτών ανάλογα με τις αγορές που κάνουν.
σ.σ. Όσο περισσότερο αποσυνδεόμαστε από τα παραδοσιακά ‘περιβάλλοντα’ (π.χ. ανεξάρτητο εθνικό κράτος, κοινότητα, παραδοσιακές αξίες, κουλτούρα αυτάρκειας, παραδοσιακοί τρόποι οικονομικής συναλλαγής με το κράτος) τα οποία σμίλευαν και περιφρουρούσαν την οικονομική μας δραστηριότητα δίνοντάς μας μια κάποια ανεξαρτησία και δυνατότητα προσωπικής επιλογής και έκφρασης, άλλο τόσο συνδεόμαστε σε ένα απρόσωπο τεχνολογικο-οικονομικό σύστημα ως απλά εξαρτήματα.
Στην Κίνα αυτή τη στιγμή ίσως να συντελείται το μεγαλύτερο πείραμα της νέας τάξης, ένα εφιαλτικό πείραμα κοινωνικής μηχανικής … σύντομα και στη γειτονιά μας. Εταιρείες κολοσσοί συνεργαζόμενες με την ίδια την κυβέρνηση εφαρμόζουν απίστευτα προγράμματα, αδιανόητα για τα δικά μας δεδομένα πίσω από τον μανδύα αξιών και μιας ιδεολογίας. Η ιδέα βασίζεται σε ένα από τα βασικά ρεύματα της Ψυχολογίας τον Συμπεριφορισμό και ειδικότερα στα πειράματα του Μπάροουζ Φρέντερικ Σκίνερ ο οποίος παρατήρησε ότι μπορεί να προγραμματίσει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά μέσω της επιβράβευσης.
Ο Σκίνερ τότε έδινε τροφή στο περιστέρι, τούτοι εδώ χρησιμοποιούν ως ‘τυράκι’ για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη διάφορες ‘αξίες’ κάτι που θυμίζει λίγο τη ‘δημοκρατία’ και τον ‘αντιρατσισμό’ του Σόρος. Το σημείο κλειδί εδώ είναι ότι οι αξίες παύουν να είναι κτήμα του ίδιου του ανθρώπου αλλά γίνονται κτήμα (πνευματική ιδιοκτησία) και εργαλείο χειραγώγησης ολιγαρχικών οικονομικών συμφερόντων. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πολλοί καλοπροαίρετοι αδυνατούν να δουν.
Το θέμα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ και δουλεύει σε ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ αρκεί να δούμε ότι αυτή η νοοτροπία της επιβράβευσης έχει ήδη εγκατασταθεί ‘αθώα’ και στην Ελλάδα κυρίως στην οικονομία της αγοράς (αγόρασε αυτό για να πάρεις δώρο άλλο ένα), στα ηλεκτρονικά παιχνίδια (με αποκορύφωμα ίσως την υστερία του Pokemon Go), στις τηλεφωνικές εταιρείες και αλλού. Σε άλλο επίπεδο ‘τρέχει’ και το πρόγραμμα αποκτήνωσης του ανθρώπου και αποδιοργάνωσής του μέσω της ομοφυλοφιλικής ατζέντας έτσι ώστε να εμπεδώσει καλύτερα τον ρόλο του ως ‘εξάρτημα’ του αναδυόμενου διαβολικού Οργουελικού συστήματος.
***
Κίνα: Χρήση μαζικών δεδομένων για την δημιουργία Συστήματος Κοινωνικής Πίστωσης.
Πόσο καλός πολίτης είσαι; Η Κίνα ελπίζει να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα για κάθε πολίτη ξεχωριστά με τη χρήση ενός αριθμητικού συστήματος αξιολόγησης το οποίο θα βασίζεται στην οικονομική τους κατάσταση, το ποινικό τους μητρώο και την συμπεριφορά τους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Μια νέα μετάφραση των σχεδίων της κυβέρνησης για ένα‘σύστημα κοινωνικής πίστωσης’ ρίχνει φως στο πως η Κίνα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα μαζικά δεδομένα έτσι ώστε να φέρει όλους τους πολίτες προ των ευθυνών τους για τις οικονομικές και ηθικές τους επιλογές.
Τα σχέδια της Κίνας για την εγκατάσταση ενός συστήματος αξιολόγησης των πολιτών βρίσκονται στα σκαριά εδώ και χρόνια. Ο Rogier Creemers του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ειδικός στα θέματα της Κίνας, δημοσίευσε πρόσφατα μια μετάφραση ενός εγγράφου που κυκλοφόρησε σε διάφορους κύκλους της κυβέρνησης, στο οποίο παρουσιάζεται λεπτομερώς η υλοποίηση του εξαετούς σχεδίου. Σύμφωνα με ανακοίνωσή του Συμβουλίου του Κράτους η κεντρική κυβέρνηση ελπίζει ότι μέχρι το 2020 θα έχει εκδώσει σε κάθε ενήλικα στην Κίνα έναν κωδικό πίστωσης επιπροσθέτως της εκδοθείσας από την κυβέρνηση ταυτότητας.
«Η επιτάχυνση της δημιουργίας ενός συστήματος κοινωνικής πίστωσης αποτελεί σημαντικό θεμέλιο για την συνολική εφαρμογή της επιστημονικής εξέλιξης και της οικοδόμησης μιας αρμονικής σοσιαλιστικής κοινωνίας» αναφέρει το σημείωμα, προσθέτοντας ότι έχει «σπουδαία σημασία για την ενίσχυση της ειλικρινούς συνείδησης των μελών της κοινωνίας.» Η «κατευθυντήρια ιδεολογία», τίτλος μιας υποπαραγράφου στο υπόμνημα, αναφέρει ότι η βασική αρχή του συστήματος είναι η «επιβράβευση από την κυβέρνηση».
Αν και η χρήση οικονομικών, διαδικτυακών και άλλων δεδομένων για την αξιολόγηση ατόμων δεν είναι καινούριο φαινόμενο, η Κίνα είναι πιθανώς το πρώτο κράτος που το κάνει δημοσίως και που έχει συστηματοποιήσει και εκλογικεύσει αυτήν την πράξη σε έναν αριθμητικό δείκτη. Σε μία συνέντευξη στην Ολλανδική εφημερίδα De Volkskrant, ο Creemers επισημαίνει ομοιότητες με το σύστημα της Ανατολικής Γερμανίας, αλλά λέει ότι οι Κινέζοι το πάνε ακόμα παραπέρα.
«Ο στόχος των Γερμανών περιοριζόταν στην αποφυγή μιας επανάστασης εναντίον του καθεστώτος. Ο σκοπός των Κινέζων είναι πολύ πιο φιλόδοξος: Αναμφισβήτητα είναι μία προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου πολίτη» δήλωσε ο Creemers στη συνέντευξη, εξηγώντας ότι το πρόγραμμα θα παρέχει κίνητρα για συγκεκριμένες συμπεριφορές. «Είναι μια σκόπιμη προσπάθεια της Κινεζικής κυβέρνησης να προωθήσει ‘σοσιαλιστικές αξίες’ στους πολίτες όπως τον πατριωτισμό, τον σεβασμό στους ηλικιωμένους, την σκληρή εργασία και την αποφυγή υπερβολικής κατανάλωσης.»
Σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή θα μπορούσε να συγκριθεί με το υποτιθέμενο σχέδιο εξόρυξης δεδομένων PRISM της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, το οποίο αποκάλυψε ο Έντουαρντ Σνόουντεν, πρώην συνεργάτης της CIA. Η αποκάλυψη ήταν ότι η κυβέρνηση είχε πρόσβαση σε δεδομένα χρηστών από τις μεγαλύτερες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας της χώρας όπως τις Google, Apple, Facebook. Και ενώ οι διευθυντές στη Silicon Valley αρνήθηκαν επίγνωση του σχεδίου εξόρυξης δεδομένων δηλώνοντας ότι εάν συλλέχθηκαν πληροφορίες που αφορούσαν τους χρήστες αυτό έγινε εν αγνοία τους, η Κίνα θέλει οι πολίτες της να γνωρίζουν ότι παρακολουθούνται και ότι η κοινωνική τους θέση θα επηρεαστεί από την συμπεριφορά τους.
Σε αντίθεση με την Δύση, στην Κίνα η συνεργασία κυβέρνησης και τεχνολογικών εταιρειών είναι «συμβιωτική», σύμφωνα με τον Creemer, και αυτή η σχέση πιθανότατα να συνεχιστεί όταν θα εφαρμόζεται το Σύστημα Κοινωνικής Πίστωσης. «Η κυβέρνηση και οι μεγάλες εταιρείες του διαδικτύου στην Κίνα θα μπορούν να χρησιμοποιούν τα μαζικά δεδομένα με έναν τρόπο που είναι αδιανόητος στη Δύση», δήλωσε.
Για του λόγου το αληθές, σύμφωνα με την εφημερίδα de Volkskrant η Ant Financial*, θυγατρική της Alibaba και μία από τις μεγαλύτερες Κινεζικές εταιρείες του ηλεκτρονικού εμπορίου, ξεκίνησε πρόσφατα το δικό της σύστημα βαθμολόγησηςβάσει των καταναλωτικών συνηθειών των χρηστών της δημοφιλούς υπηρεσίας πληρωμών Alipay. Η πίστωση ενός ατόμου υπολογίζεται σε μία κλίμακα 350 έως 950 και το αποτέλεσμα της βαθμολόγησης δεν βασίζεται μόνο στα ποσά δανεισμού και δαπανών του χρήστη αλλά και στο που πηγαίνουν τα χρήματα.
«Αν οι φίλοι έχουν κακό ιστορικό δανεισμού αυτό αντανακλά άσχημα στον χρήστη, όπως και η παρατεταμένη χρήση βιντεοπαιχνιδιών», αναφέρει η έκθεση. «Το να αγοράζει κανείς πάνες υποδεικνύει υπευθυνότητα και συνεπώς παίρνει καλή βαθμολογία.»
«Σίγουρα αισθάνεται κανείς κάτι από τον Οργουελικό εφιάλτη», δήλωσε στην de Volkskrant ο Michael Fertik, επιχειρηματίας στη Silicon Valley και συγγραφέας του ‘The Reputation Economy’. «Είναι ακριβώς αυτό που κάθε αυταρχικό κράτος θα επιθυμούσε να κάνει με τα δεδομένα.»
***
μετάφραση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.
[σ.σ. * Η Ant Financial θυμίζω είναι η εταιρεία που επίσης έχει ξεκινήσει και το νέο ‘πρωτοποριακό’ σύστημα πληρωμών μέσω αναγνώρισης προσώπου. Για να κατανοήσουμε τον εταιρικό / μονοπωλιακό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος.]
Σημείωση: Αξίζει να διαβαστεί το μέμο που κυκλοφόρησε (η πρώτη πηγή μέσα στο κύριο άρθρο) στο οποίο παρουσιάζεται το σχεδιάγραμμα υλοποίησης του προγράμματος κοινωνικής πίστωσης στην Κίνα που θα ολοκληρωθεί το 2020. Το πρόγραμμα είναι εξαετές και η εγκατάστασή του έχει ξεκινήσει από το 2014. Παρουσιάζω εδώ μία ενδεικτική παράγραφο:
«Ένα σύστημα κοινωνικής πίστωσης αποτελεί σημαντικό τμήμα του σοσιαλιστικού συστήματος της οικονομίας της αγοράς και του συστήματος κοινωνικής διακυβέρνησης. Θεμελιώνεται σε νόμους, κανονισμούς, πρότυπα και καταστατικούς χάρτες. Βασίζεται σε ένα πλήρες δίκτυο που καλύπτει τα πιστωτικά στοιχεία των μελών της κοινωνίας και την πιστωτική υποδομή. Υποστηρίζεται από τη νόμιμη εφαρμογή πιστωτικών πληροφοριών και ενός συστήματος πιστωτικών υπηρεσιών. Θεμελιώδεις απαιτήσεις του συστήματος είναι η δημιουργία της ιδέας μιας κουλτούρας ειλικρίνειας και η διατήρηση της ειλικρίνειας και των παραδοσιακών αρετών. Ως μηχανισμούς κινήτρων χρησιμοποιεί την ενθάρρυνση για να διατηρήσει την εμπιστοσύνη και περιορισμούς όταν αυτή παραβιάζεται. Ο στόχος της είναι να αυξήσει την ειλικρινή νοοτροπία και τα επίπεδα πίστωσης ολόκληρης της Κοινωνίας.» !!
..........................................................................................
.................................[και τα σχόλια που ακολούθησαν κάτω από την συγκεκριμένη ανάρτηση, τα βρήκα πολύ ενδιαφέροντα:]
.................................................................................
Το παραδοσιακό ή μη "περιβάλλον" δεν είναι πλέον επιλογή είναι απλά μια πραγματικότητα που καλείται ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει. Αν ζει στην υποσαχάρια Αφρική ή στη ζούγκλα του Αμαζονίου θα έχει μια υποτυπώδη δραστηριότητα ανταλλακτικής οικονομίας.Αν ζει στο Δυτικό κόσμο αναγκαστικά θα αναπτύξει την οικονομική του δραστηριότητα με βάση την μηχανοποιημένη μαζική παραγωγή του σύγχρονου καπιταλισμού, που σήμερα περιλαμβάνει επιπλέον την ψηφιοποίηση μέσω των Η/Υ, προϊόντων και υπηρεσιών, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Καθώς λοιπόν όλο και περισσότερο συνδέονται τα πάντα μεταξύ τους οδηγούμαστε σε μια τεράστια ΚΟΙΝΗ βάση δεδομένων που περιλαμβάνει πλέον όχι μόνο δεδομένα Τραπεζών και πιστωτικών καρτών ή δεδομένα των απλών καρτών που εκδίδουν τα σούπερ μάρκετ στις οποίες είναι καταγεγραμμένες ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ όλες οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών, αλλά και πολλά άλλα "ειδικού τύπου" δεδομένα, που από οικονομική-καταναλωτική μετατρέπεται πλέον σε κοινωνική-πολιτική
(το εξηγώ: δεν τους ενδιαφέρει μόνο αν έχεις την καταναλωτική συνήθεια π.χ. "να αγοράζεις βιβλία", ώστε "να πουλήσουν" αλλά και ποιό είναι το περιεχόμενό τους, το ίδιο συμβαίνει και με ποιές ειδήσεις σε ενδιαφέρουν)
ΚΑΙ με την κατάλληλη επεξεργασία δίνει τη δυνατότητα πρόβλεψης πολιτικών κρίσεων, και άλλων μορφών εμφάνισης πολιτικών και οικονομικών ασταθειών..
Τα δεδομένα αυτά χρησιμοποιούνται από οποιονδήποτε. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν είναι πλέον μόνο οι πολυεθνικές εταιρίες αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες (και όχι μόνο) των κρατών.
Οι τεράστιες βάσεις δεδομένων τροφοδοτούν συγκεκριμένα προγράμματα Η/Υ ειδικά σχεδιασμένα για την κατάλληλη επεξεργασία και εξαγωγή συμπερασμάτων.
Αυτά συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια.
Υπάρχει επιπλέον και ο "μεγάλος κατάσκοπος" η GOOGLE.. Το διαδίκτυο είναι επίσης μια τεράστια "αποθήκη δεδομένων". Αυτή είναι η "οικονομία της αγοράς".
Και φυσικά η πρωτοπορία σε όλα αυτά υπάρχει εδώ και χρόνια στην μητρόπολη του καπιταλισμού τις ΗΠΑ.
[Γνωρίζουμε τις αποκαλύψεις του Σνόουντεν και του Άσανζ. Ακούσαμε τόσο ακραία πράγματα που αδυνατεί το μυαλό να τα συλλάβει, όπως για παράδειγμα ότι υπάρχουν κάποιες λέξεις-κλειδιά που όταν τις προφέρει κάποιος π.χ. σε μια καφετέρια που πίνει τον καφέ του ή σε ένα κλειστό δωμάτιο, αρχίζει αυτόματα το κινητό του να καταγράφει την συνομιλία (!!)].
Η Κίνα έπεται. Υποτίθεται ότι προσπαθεί να βάλει μια τάξη στην ανεξέλεγκτη κατάσταση που προέκυψε κυρίως από την πληθυσμιακή έκρηξη των τελευταίων δεκαετιών
[ειδικότερα προσπαθεί να κάνει "προβλέψιμο" τον πληθυσμό της, κυρίως σε χώρους στυγνής εκμετάλλευσης των μεσαιωνικού τύπου "στρατοπέδων εργασίας" των πολυεθνικών που την έχουν κατακλύσει λόγω της εξευτελιστικά φτηνής εργασίας].
Μάλιστα όπως διαβάζουμε επιβραβεύει την "συνετή κατανάλωση" και όχι την ανεξέλεγκτη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι λοιπόν μια διαφορετική περίπτωση άσχετα αν το "εργαλείο" που χρησιμοποιείται είναι το ίδιο (η μαζική καταγραφή δεδομένων).
Καθώς λοιπόν όλο και περισσότερο συνδέονται τα πάντα μεταξύ τους οδηγούμαστε σε μια τεράστια ΚΟΙΝΗ βάση δεδομένων που περιλαμβάνει πλέον όχι μόνο δεδομένα Τραπεζών και πιστωτικών καρτών ή δεδομένα των απλών καρτών που εκδίδουν τα σούπερ μάρκετ στις οποίες είναι καταγεγραμμένες ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ όλες οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών, αλλά και πολλά άλλα "ειδικού τύπου" δεδομένα, που από οικονομική-καταναλωτική μετατρέπεται πλέον σε κοινωνική-πολιτική
(το εξηγώ: δεν τους ενδιαφέρει μόνο αν έχεις την καταναλωτική συνήθεια π.χ. "να αγοράζεις βιβλία", ώστε "να πουλήσουν" αλλά και ποιό είναι το περιεχόμενό τους, το ίδιο συμβαίνει και με ποιές ειδήσεις σε ενδιαφέρουν)
ΚΑΙ με την κατάλληλη επεξεργασία δίνει τη δυνατότητα πρόβλεψης πολιτικών κρίσεων, και άλλων μορφών εμφάνισης πολιτικών και οικονομικών ασταθειών..
Τα δεδομένα αυτά χρησιμοποιούνται από οποιονδήποτε. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν είναι πλέον μόνο οι πολυεθνικές εταιρίες αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες (και όχι μόνο) των κρατών.
Οι τεράστιες βάσεις δεδομένων τροφοδοτούν συγκεκριμένα προγράμματα Η/Υ ειδικά σχεδιασμένα για την κατάλληλη επεξεργασία και εξαγωγή συμπερασμάτων.
Αυτά συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια.
Υπάρχει επιπλέον και ο "μεγάλος κατάσκοπος" η GOOGLE.. Το διαδίκτυο είναι επίσης μια τεράστια "αποθήκη δεδομένων". Αυτή είναι η "οικονομία της αγοράς".
Και φυσικά η πρωτοπορία σε όλα αυτά υπάρχει εδώ και χρόνια στην μητρόπολη του καπιταλισμού τις ΗΠΑ.
[Γνωρίζουμε τις αποκαλύψεις του Σνόουντεν και του Άσανζ. Ακούσαμε τόσο ακραία πράγματα που αδυνατεί το μυαλό να τα συλλάβει, όπως για παράδειγμα ότι υπάρχουν κάποιες λέξεις-κλειδιά που όταν τις προφέρει κάποιος π.χ. σε μια καφετέρια που πίνει τον καφέ του ή σε ένα κλειστό δωμάτιο, αρχίζει αυτόματα το κινητό του να καταγράφει την συνομιλία (!!)].
Η Κίνα έπεται. Υποτίθεται ότι προσπαθεί να βάλει μια τάξη στην ανεξέλεγκτη κατάσταση που προέκυψε κυρίως από την πληθυσμιακή έκρηξη των τελευταίων δεκαετιών
[ειδικότερα προσπαθεί να κάνει "προβλέψιμο" τον πληθυσμό της, κυρίως σε χώρους στυγνής εκμετάλλευσης των μεσαιωνικού τύπου "στρατοπέδων εργασίας" των πολυεθνικών που την έχουν κατακλύσει λόγω της εξευτελιστικά φτηνής εργασίας].
Μάλιστα όπως διαβάζουμε επιβραβεύει την "συνετή κατανάλωση" και όχι την ανεξέλεγκτη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι λοιπόν μια διαφορετική περίπτωση άσχετα αν το "εργαλείο" που χρησιμοποιείται είναι το ίδιο (η μαζική καταγραφή δεδομένων).
Όπως λέει ο Frank Schirrmacher στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ βιβλίο : "Εγώ. Το παιχνίδι της ζωής"
(είναι ότι καλύτερο και πληρέστερο έχω διαβάσει σχετικά με αυτά τα θέματα),
στο κεφάλαιο Big Data:"
..ο υπολογιστής προσφέρει την δυνατότητα υπολογισμού της συμπεριφοράς ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας, σαν να ήταν μηχανή.
Ερευνητές εξήγησαν στην «New York Times», πως οι αποθήκες του "Big Data", θα είναι για πρώτη φορά σε θέση να αποκαλύψουν κοινωνιολογικούς νόμους της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θα δώσουν την δυνατότητα πρόβλεψης πολιτικών κρίσεων, επαναστάσεων και άλλων μορφών εμφάνισης πολιτικών και οικονομικών ασταθειών, με τον ίδιο τρόπο που οι φυσικοί και χημικοί προβλέπουν τα φυσικά φαινόμενα».
Το τι σημαίνει αυτό, μας το λέει με αξιοσημείωτη σαφήνεια και χαρά, ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο Harvard Nicholas Christakis:
«Αν ρωτούσε κανείς έναν κοινωνιολόγο πριν 20 χρόνια, ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο του, θα έλεγε: θα ήταν απίστευτο, εάν είχαμε ένα μικροσκοπικό Black-Hawk ελικόπτερο, το οποίο να σας περιτριγυρίζει διαρκώς και παρακολουθεί τα πάντα-που βρίσκεστε, με ποιον μιλάτε, τι αγοράζετε, τι σκέφτεστε. Και να το κάνει αυτό αδιάκοπα σε πραγματικό χρόνο για εκατομμύρια ανθρώπους. Ακριβώς αυτό έχουμε σήμερα».
Αυτό ακούγεται συναρπαστικό για τεχνοκράτες, αλλά τρομακτικό για τους ανθρωπιστές, που βλέπουν πως μεγαλώνει η σκιά του μεγάλου αδελφού. Μια μαύρη σκιά που μεγαλώνει τόσο γρήγορα, ώστε ένας από τους βασικούς συμμετέχοντες στην κατασκευή της νέας αυτής βιομηχανίας, να επισημάνει, πως ο «George Orwell δεν είχε γράψει με αρκετή φαντασία το 1984».
Ο φόβος όμως για το μέλλον που περιγράφει η επιστημονική φαντασία, υποτιμά την πραγματικότητα στην οποία ζούμε.
Το θέμα δεν είναι αν ο μεγάλος δικτάτορας θα χτυπήσει και θα μετατρέψει την κοινωνία σε φυλακή. Αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι μια κοινωνία που πορεύεται προς μια παγίδα από την οποία δεν μπορεί να βγει.
Το να παραπονούμαστε πως τα Big-Data-Computer μειώνουν την συμπεριφορά του ανθρώπου σε ανεπίτρεπτο βαθμό σε μαθηματικά μοντέλα, λες και οι άνθρωποι είναι μετοχές και οι πράξεις τους συναλλαγές, και το να πούμε πως πρέπει να μπει ένα όριο στον υπολογισμό του ανθρώπου, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά το ότι χρειαστήκαμε πολύ καιρό να αντιδράσουμε: σημαίνει ότι αδικούμε τον υπολογιστή και αθωώνουμε την κοινωνία που τον δημιούργησε.
Το Big Data θα δουλέψει με συστήματα πολλαπλών πρακτόρων, που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, από το να αναλύουν τον κόσμο στο κοινωνικό επίπεδο, χρησιμοποιώντας το εγώ του «νούμερο 2» και εξισώσεις της θεωρίας των παιγνίων.
Ο νέος μας τεχνολογικός κόσμος αναπαράγει μέχρι λεπτομέρειας την εικόνα του κόσμου που ανέπτυξαν οι νεοκλασικοί και νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι από την δεκαετία του ‘50και έπειτα. Γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι μια τεχνολογική-επιστημονική επανάσταση.
Κάθε iPhone, κάθε ιδιοφυής αλγόριθμος, οικονομικός, διαφημιστικός, αναζήτησης, είναι εν πρώτοις ένα γεγονός στα πλαίσια της κοινωνικής φυσικής, και σκοπό έχει την εγκατάσταση του ανθρώπου σε ένα νέο οικονομικό σύστημα. «Το αυτόματο προσομοιώνει τον άνθρωπο, εάν ο άνθρωπος έχει προσομοιωθεί έτσι ώστε να είναι συμβατός με το αυτόματο».
Όποιος διαβάζει αυτό το βιβλίο ως E-Book θα το καταλάβει αμέσως: τα δεδομένα των αναγνωστών του E-Book -υπογραμμίσεις, σελίδες ή κεφάλαια που προσπέρασε χωρίς να διαβάσει, διάρκεια ανάγνωσης- παραπέμπονται στα κέντρα που βγάζουν τα συμπεράσματα τους. Τα συμπεράσματα είναι τόσο συγκεκριμένα, ώστε γράφτηκαν εκ νέου ήδη έτοιμα βιβλία, με βάση το φαινόμενο της ανάδρασης (βάσει δηλαδή των παραπάνω δεδομένων). Ο αναγνώστης ενός E-Book, είναι ένας συναλλασσόμενος πράκτορας σε μια αγορά, από την στιγμή που αρχίζει την ανάγνωση.
(είναι ότι καλύτερο και πληρέστερο έχω διαβάσει σχετικά με αυτά τα θέματα),
στο κεφάλαιο Big Data:"
..ο υπολογιστής προσφέρει την δυνατότητα υπολογισμού της συμπεριφοράς ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας, σαν να ήταν μηχανή.
Ερευνητές εξήγησαν στην «New York Times», πως οι αποθήκες του "Big Data", θα είναι για πρώτη φορά σε θέση να αποκαλύψουν κοινωνιολογικούς νόμους της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θα δώσουν την δυνατότητα πρόβλεψης πολιτικών κρίσεων, επαναστάσεων και άλλων μορφών εμφάνισης πολιτικών και οικονομικών ασταθειών, με τον ίδιο τρόπο που οι φυσικοί και χημικοί προβλέπουν τα φυσικά φαινόμενα».
Το τι σημαίνει αυτό, μας το λέει με αξιοσημείωτη σαφήνεια και χαρά, ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο Harvard Nicholas Christakis:
«Αν ρωτούσε κανείς έναν κοινωνιολόγο πριν 20 χρόνια, ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο του, θα έλεγε: θα ήταν απίστευτο, εάν είχαμε ένα μικροσκοπικό Black-Hawk ελικόπτερο, το οποίο να σας περιτριγυρίζει διαρκώς και παρακολουθεί τα πάντα-που βρίσκεστε, με ποιον μιλάτε, τι αγοράζετε, τι σκέφτεστε. Και να το κάνει αυτό αδιάκοπα σε πραγματικό χρόνο για εκατομμύρια ανθρώπους. Ακριβώς αυτό έχουμε σήμερα».
Αυτό ακούγεται συναρπαστικό για τεχνοκράτες, αλλά τρομακτικό για τους ανθρωπιστές, που βλέπουν πως μεγαλώνει η σκιά του μεγάλου αδελφού. Μια μαύρη σκιά που μεγαλώνει τόσο γρήγορα, ώστε ένας από τους βασικούς συμμετέχοντες στην κατασκευή της νέας αυτής βιομηχανίας, να επισημάνει, πως ο «George Orwell δεν είχε γράψει με αρκετή φαντασία το 1984».
Ο φόβος όμως για το μέλλον που περιγράφει η επιστημονική φαντασία, υποτιμά την πραγματικότητα στην οποία ζούμε.
Το θέμα δεν είναι αν ο μεγάλος δικτάτορας θα χτυπήσει και θα μετατρέψει την κοινωνία σε φυλακή. Αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι μια κοινωνία που πορεύεται προς μια παγίδα από την οποία δεν μπορεί να βγει.
Το να παραπονούμαστε πως τα Big-Data-Computer μειώνουν την συμπεριφορά του ανθρώπου σε ανεπίτρεπτο βαθμό σε μαθηματικά μοντέλα, λες και οι άνθρωποι είναι μετοχές και οι πράξεις τους συναλλαγές, και το να πούμε πως πρέπει να μπει ένα όριο στον υπολογισμό του ανθρώπου, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά το ότι χρειαστήκαμε πολύ καιρό να αντιδράσουμε: σημαίνει ότι αδικούμε τον υπολογιστή και αθωώνουμε την κοινωνία που τον δημιούργησε.
Το Big Data θα δουλέψει με συστήματα πολλαπλών πρακτόρων, που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, από το να αναλύουν τον κόσμο στο κοινωνικό επίπεδο, χρησιμοποιώντας το εγώ του «νούμερο 2» και εξισώσεις της θεωρίας των παιγνίων.
Ο νέος μας τεχνολογικός κόσμος αναπαράγει μέχρι λεπτομέρειας την εικόνα του κόσμου που ανέπτυξαν οι νεοκλασικοί και νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι από την δεκαετία του ‘50και έπειτα. Γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι μια τεχνολογική-επιστημονική επανάσταση.
Κάθε iPhone, κάθε ιδιοφυής αλγόριθμος, οικονομικός, διαφημιστικός, αναζήτησης, είναι εν πρώτοις ένα γεγονός στα πλαίσια της κοινωνικής φυσικής, και σκοπό έχει την εγκατάσταση του ανθρώπου σε ένα νέο οικονομικό σύστημα. «Το αυτόματο προσομοιώνει τον άνθρωπο, εάν ο άνθρωπος έχει προσομοιωθεί έτσι ώστε να είναι συμβατός με το αυτόματο».
Όποιος διαβάζει αυτό το βιβλίο ως E-Book θα το καταλάβει αμέσως: τα δεδομένα των αναγνωστών του E-Book -υπογραμμίσεις, σελίδες ή κεφάλαια που προσπέρασε χωρίς να διαβάσει, διάρκεια ανάγνωσης- παραπέμπονται στα κέντρα που βγάζουν τα συμπεράσματα τους. Τα συμπεράσματα είναι τόσο συγκεκριμένα, ώστε γράφτηκαν εκ νέου ήδη έτοιμα βιβλία, με βάση το φαινόμενο της ανάδρασης (βάσει δηλαδή των παραπάνω δεδομένων). Ο αναγνώστης ενός E-Book, είναι ένας συναλλασσόμενος πράκτορας σε μια αγορά, από την στιγμή που αρχίζει την ανάγνωση.
Ζητώ συγγνώμη που καταχράστηκα τόσο χώρο αλλά θεωρώ πολύ σημαντικά τα επόμενα γιατί αποτυπώνουν επακριβώς με ποιο τρόπο έχει συμβεί η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ του "δυτικού ανθρώπου" η οποία επεκτείνεται πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παραθέτω ένα ακόμα απόσπασμα από το βιβλίο για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ προχωρημένα, δεν είμαστε δηλαδή στο επίπεδο "καταγράφονται και επεξεργάζονται οι πληροφορίες",(όπως νομίζουμε με βάση το ξεπερασμένο οργουελιανό "μοντέλο"),
αλλά είμαστε εδώ και δεκαετίες (ήδη από μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο), στο επίπεδο "δημιουργούνται οι πληροφορίες, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία".
Εν προκειμένω οι προτιμήσεις και οι συμπεριφορές.
Ο πραγματικός λοιπόν κίνδυνος δεν είναι αυτή η ίδια η παρακολούθηση αλλά η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ που έχει υποστεί ο σύγχρονος άνθρωπος από τον καπιταλισμό της πληροφορίας.
Γράφει ο συγγραφέας:
"Βιώνουμε την νέα εποχή του καπιταλισμού της πληροφορίας. Αυτός ο καπιταλισμός άρχισε να (οδηγεί) μεταβάλλει τον κόσμο σε μια πνευματική κατάσταση. Κάνει και σχεδιάζει μεγάλα πράγματα. Θέλει να διαβάζει, να ελέγχει και να πουλά τις σκέψεις. Θέλει να προβλέπει κινδύνους, να τους εκτιμά και να τους απαλείφει.
Ο εγκέφαλος του δουλεύει συνέχεια με σκοπό να ανακαλύψει τι κάνουν οι άνθρωποι, τι λένε, τί αγοράζουν και ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις που σχεδιάζουν. Όπου και να τον συναντήσετε, συναντάτε ένα σύστημα που τα ξέρει όλα καλύτερα. Αφαιρεί από τους ανθρώπους το δικαίωμα να προσλάβουν το περιβάλλον ως κάτι διαφορετικό από τους ίδιους. Ότι και να κάνουν, αυτό ισχυρίζεται ότι το κάνουν προς ίδιον όφελος.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας δεν γνωρίζει συμπεριφορές «χωρίς λόγο». Φιλία, εντιμότητα, αγάπη, έχουν μπροστά στα μάτια του λόγους που εξυπηρετούν το ίδιον όφελος του ατόμου. Για τον λόγο αυτό υπάρχει παντού ένας πληθωρισμός «incentives», επιβραβεύσεων, που ξεκινούν από τα boni στη Wall Street και φτάνουν μέχρι τα εικονικά παράσημα και τα «Like it» για τα πιο προσωπικά πράγματα.
Η οικονομία της πληροφορίας μυρίζει σαν ατμόσφαιρα όπου παίζεται πόκερ. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος όπου κανείς δεν λέει και δεν κάνει αυτό που πραγματικά σκέφτεται. Ο καθένας όμως και καθεμιά γίνεται διαφανής όταν υποτεθεί ότι έχει εγωιστικές βλέψεις.
Για τον λόγο αυτό υπάρχει αυτή η τεράστια ανάγκη για πληροφορία.
Γι’ αυτό και ο καταναγκασμός προς παραποίηση, μπλόφα και παραπλάνηση.
Αλγόριθμοι αποκρύβουν συναλλαγές μετοχών, ώστε να παραπλανηθούν αρπακτικοί αλγόριθμοι.
Οι αρπακτικοί αλγόριθμοι όμως μπορεί και να τροφοδοτούν με ταχύτητα φωτός μεσάζοντες με ψευδείς πληροφορίες, ώστε να εκτιναχθούν οι τιμές στα ύψη. Οι άνθρωποι προσλαμβάνουν ψεύτικες ταυτότητες, δημιουργούν ένα προφίλ στο Facebook, για να αρέσουν στον διευθυντή προσωπικού ή την τράπεζα. Ολόκληρα κράτη στέλνουν εσφαλμένα σήματα για να συγχύσουν τις αγορές.
Αυτή είναι μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι όχι απλά δεν εμπιστεύονται τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους. Όποιος έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο, υποθέτει ότι η μόρφωση του, η εμπειρία του, η ζωή του δεν σημαίνουν αυτό που πίστευε ότι σημαίνουν.
Η υπόσχεση ότι θα βρεθούν απαντήσεις σε ερωτήσεις οι οποίες ακόμα δεν έχουν τεθεί, ο ισχυρισμός ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον άνθρωπο απ’ όσα γνωρίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, οι προβλέψεις για το τι θέλει ο καθένας, χωρίς ακόμα να το γνωρίζει, η συμβουλή ποιος πρέπει να είναι φίλος, όλα αυτά είναι ταυτόσημα (δομικά) με τους αλγόριθμους παρακολούθησης που χρησιμοποιούν οι μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες ξέρουν για εγκλήματα τα οποία ο εγκληματίας ίσως να μην υποψιάζεται ότι μπορεί να γίνουν.
Έχει φανεί, πως άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με αυτή την νοοτροπία, αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Μια κοσμοθεωρία που πίσω από κάθε ανθρώπινη πράξη βλέπει την αναπόφευκτη λογική του ιδίου συμφέροντος, παράγει εγωισμό σαν σε κορδέλα συναρμολόγησης2. Τελευταίως όμως ο καθένας μας έρχεται σε επαφή με αυτό το δεδομένο.
Παραθέτω ένα ακόμα απόσπασμα από το βιβλίο για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ προχωρημένα, δεν είμαστε δηλαδή στο επίπεδο "καταγράφονται και επεξεργάζονται οι πληροφορίες",(όπως νομίζουμε με βάση το ξεπερασμένο οργουελιανό "μοντέλο"),
αλλά είμαστε εδώ και δεκαετίες (ήδη από μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο), στο επίπεδο "δημιουργούνται οι πληροφορίες, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία".
Εν προκειμένω οι προτιμήσεις και οι συμπεριφορές.
Ο πραγματικός λοιπόν κίνδυνος δεν είναι αυτή η ίδια η παρακολούθηση αλλά η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ που έχει υποστεί ο σύγχρονος άνθρωπος από τον καπιταλισμό της πληροφορίας.
Γράφει ο συγγραφέας:
"Βιώνουμε την νέα εποχή του καπιταλισμού της πληροφορίας. Αυτός ο καπιταλισμός άρχισε να (οδηγεί) μεταβάλλει τον κόσμο σε μια πνευματική κατάσταση. Κάνει και σχεδιάζει μεγάλα πράγματα. Θέλει να διαβάζει, να ελέγχει και να πουλά τις σκέψεις. Θέλει να προβλέπει κινδύνους, να τους εκτιμά και να τους απαλείφει.
Ο εγκέφαλος του δουλεύει συνέχεια με σκοπό να ανακαλύψει τι κάνουν οι άνθρωποι, τι λένε, τί αγοράζουν και ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις που σχεδιάζουν. Όπου και να τον συναντήσετε, συναντάτε ένα σύστημα που τα ξέρει όλα καλύτερα. Αφαιρεί από τους ανθρώπους το δικαίωμα να προσλάβουν το περιβάλλον ως κάτι διαφορετικό από τους ίδιους. Ότι και να κάνουν, αυτό ισχυρίζεται ότι το κάνουν προς ίδιον όφελος.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας δεν γνωρίζει συμπεριφορές «χωρίς λόγο». Φιλία, εντιμότητα, αγάπη, έχουν μπροστά στα μάτια του λόγους που εξυπηρετούν το ίδιον όφελος του ατόμου. Για τον λόγο αυτό υπάρχει παντού ένας πληθωρισμός «incentives», επιβραβεύσεων, που ξεκινούν από τα boni στη Wall Street και φτάνουν μέχρι τα εικονικά παράσημα και τα «Like it» για τα πιο προσωπικά πράγματα.
Η οικονομία της πληροφορίας μυρίζει σαν ατμόσφαιρα όπου παίζεται πόκερ. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος όπου κανείς δεν λέει και δεν κάνει αυτό που πραγματικά σκέφτεται. Ο καθένας όμως και καθεμιά γίνεται διαφανής όταν υποτεθεί ότι έχει εγωιστικές βλέψεις.
Για τον λόγο αυτό υπάρχει αυτή η τεράστια ανάγκη για πληροφορία.
Γι’ αυτό και ο καταναγκασμός προς παραποίηση, μπλόφα και παραπλάνηση.
Αλγόριθμοι αποκρύβουν συναλλαγές μετοχών, ώστε να παραπλανηθούν αρπακτικοί αλγόριθμοι.
Οι αρπακτικοί αλγόριθμοι όμως μπορεί και να τροφοδοτούν με ταχύτητα φωτός μεσάζοντες με ψευδείς πληροφορίες, ώστε να εκτιναχθούν οι τιμές στα ύψη. Οι άνθρωποι προσλαμβάνουν ψεύτικες ταυτότητες, δημιουργούν ένα προφίλ στο Facebook, για να αρέσουν στον διευθυντή προσωπικού ή την τράπεζα. Ολόκληρα κράτη στέλνουν εσφαλμένα σήματα για να συγχύσουν τις αγορές.
Αυτή είναι μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι όχι απλά δεν εμπιστεύονται τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους. Όποιος έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο, υποθέτει ότι η μόρφωση του, η εμπειρία του, η ζωή του δεν σημαίνουν αυτό που πίστευε ότι σημαίνουν.
Η υπόσχεση ότι θα βρεθούν απαντήσεις σε ερωτήσεις οι οποίες ακόμα δεν έχουν τεθεί, ο ισχυρισμός ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον άνθρωπο απ’ όσα γνωρίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, οι προβλέψεις για το τι θέλει ο καθένας, χωρίς ακόμα να το γνωρίζει, η συμβουλή ποιος πρέπει να είναι φίλος, όλα αυτά είναι ταυτόσημα (δομικά) με τους αλγόριθμους παρακολούθησης που χρησιμοποιούν οι μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες ξέρουν για εγκλήματα τα οποία ο εγκληματίας ίσως να μην υποψιάζεται ότι μπορεί να γίνουν.
Έχει φανεί, πως άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με αυτή την νοοτροπία, αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Μια κοσμοθεωρία που πίσω από κάθε ανθρώπινη πράξη βλέπει την αναπόφευκτη λογική του ιδίου συμφέροντος, παράγει εγωισμό σαν σε κορδέλα συναρμολόγησης2. Τελευταίως όμως ο καθένας μας έρχεται σε επαφή με αυτό το δεδομένο.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας έχει υποσκάψει την ανθρώπινη σκέψη, δημιουργώντας ένα λαβύρινθο από διαδρόμους και φρέατα, και το υλικό που ανασύρει και εκμεταλλεύεται, το επεξεργάζεται με μηχανές.
Είναι σε θέση, μέσα σε μια νύχτα να σβήσει ολόκληρα έθνη ή να προσδώσει και σε ένα άτομο ακόμα, που συνδέεται μαζί του, την δύναμη ενός ολόκληρου κράτους.
Η μηχανή του καπιταλισμού της πληροφορίας είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Η μηχανή όμως από μόνη της είναι αθώα. Σημασία έχει ποιος και για ποιο σκοπό την χρησιμοποιεί. Εάν ο ανθρώπινος εγωισμός εκφραστεί με ένα μαθηματικό τύπο, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, δίνεται η δυνατότητα στον υπολογιστή να υπολογίσει μια ολόκληρη κοινωνία.
Οι οικονομολόγοι δημιούργησαν ένα σύστημα όπου ο καθένας κάνει αυτό που είναι το καλύτερο για τον εαυτό του. Αυτό το σύστημα το εφηύραν ως αντίποδα, ωθούμενοι ψυχολογικά από τον φόβο, ότι τα ολοκληρωτικά συστήματα όπως η Σοβιετική Ένωση, θα αφαιρούσαν από τους ανθρώπους την ελευθερία της γνώμης, υποστηρίζοντας ότι ξέρουν τι είναι το καλύτερο γι’ αυτούς. Αυτό το νέο σύστημα είχε καταστεί ένα από το πιο σημαντικά στρατηγικά όπλα του Ψυχρού Πολέμου, με το οποίο η Δύση κέρδισε το παιχνίδι των υπερδυνάμεων.
Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή. Το παιχνίδι των υπερδυνάμεων είχε τελειώσει, το παιχνίδι με την κοινωνία μπορούσε να ξεκινήσει.
(...) Η αφορμή για την συγγραφή δόθηκε από την κρίση, όχι όμως από τα οικονομικά, αλλά τα κοινωνικά φαινόμενα που προκαλεί.
Η κρίση είναι ένα σύμπτωμα. Δείχνει την αστάθεια όχι μόνο των αγορών, αλλά των κοινωνιών, όπου οι κοινωνίες είναι οργανωμένες όπως τις αγορές και οι άνθρωποι ως «homo oeconomicus». Αυτό φαίνεται στα μάτια μου ως η πρώτη περίπτωση της συστημικής αποτυχίας της οικονομίας της πληροφορίας.
Η κρίση την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα, δεν είναι μια κρίση που έχει ως αντικείμενο μόνο το χρήμα, το κέρδος, την χρεοκοπία της Lehman ή την κρίση στην Ευρώπη. Αυτή είναι απλή πτυχή του γεγονότος, που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη προς ανάλυση. Ποιος ξέρει, ίσως λυθεί και οι άνθρωποι επιστρέψουν πάλι στην καθημερινότητα.
Η οικονομία της πληροφορίας αξιολογεί τα αισθήματα, την εμπιστοσύνη, τις κοινωνικές επαφές με τον ίδιο τρόπο που αξιολογεί τις μετοχές ή τα εμπορεύματα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία έχει τα τεχνικά μέσα να το κάνει αυτό όλο και πιο τέλεια. Το να θεωρεί κανείς αυτονόητο, πως σε μια συναλλαγή ή πλειστηριασμό, ο ενδιαφερόμενος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του ή προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, είναι διαφορετικό από το να γίνεται η κοινωνική ζωή εμπόριο και πλειστηριασμός, ένας κόσμος της εμπορευματοποίησης του εγώ με ξεκάθαρους κανόνες της οικονομίας.
Καχυποψία, μπλόφα, παραπλάνηση είναι κανόνας σε αυτόν τον κόσμο, έστω και αν χρησιμοποιούνται μόνο για να «κατευνάσουν τις αγορές». Δεν αφορούν όμως μόνο τα κράτη, αλλά σε αυξανόμενο βαθμό και τα άτομα επίσης.
Όλοι αυτοί οι κανόνες είναι κάπου γραμμένοι. Ήταν υποθέσεις, βοηθητικές κατασκευές, μοντέλα, που απέδιδαν στους ανθρώπους ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ, και όχι ψυχικές ιδιότητες.
«Δεν ήταν ποτέ στόχος των οικονομολόγων να εγκαταστήσουν ανθρώπους με σάρκα και αίμα στα οικονομικά μοντέλα», είναι η κεντρική γραμμή ενός βιβλίου που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.
Γιατί τα μοντέλα ζωντάνεψαν, και δεν είναι πια απλές οδηγίες εμπορίου, τις οποίες πρέπει να ακολουθεί κανείς όπως αυτές ενός συστήματος πλοήγησης, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα:
κάνουν τον άνθρωπο να γίνει όπως τον περιγράφουν.
Και τον περιγράφουν, παρ’ όλους τους περιορισμούς που το σύστημα θέτει στον εαυτό του, ως εγωιστή.
Είναι σε θέση, μέσα σε μια νύχτα να σβήσει ολόκληρα έθνη ή να προσδώσει και σε ένα άτομο ακόμα, που συνδέεται μαζί του, την δύναμη ενός ολόκληρου κράτους.
Η μηχανή του καπιταλισμού της πληροφορίας είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Η μηχανή όμως από μόνη της είναι αθώα. Σημασία έχει ποιος και για ποιο σκοπό την χρησιμοποιεί. Εάν ο ανθρώπινος εγωισμός εκφραστεί με ένα μαθηματικό τύπο, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, δίνεται η δυνατότητα στον υπολογιστή να υπολογίσει μια ολόκληρη κοινωνία.
Οι οικονομολόγοι δημιούργησαν ένα σύστημα όπου ο καθένας κάνει αυτό που είναι το καλύτερο για τον εαυτό του. Αυτό το σύστημα το εφηύραν ως αντίποδα, ωθούμενοι ψυχολογικά από τον φόβο, ότι τα ολοκληρωτικά συστήματα όπως η Σοβιετική Ένωση, θα αφαιρούσαν από τους ανθρώπους την ελευθερία της γνώμης, υποστηρίζοντας ότι ξέρουν τι είναι το καλύτερο γι’ αυτούς. Αυτό το νέο σύστημα είχε καταστεί ένα από το πιο σημαντικά στρατηγικά όπλα του Ψυχρού Πολέμου, με το οποίο η Δύση κέρδισε το παιχνίδι των υπερδυνάμεων.
Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή. Το παιχνίδι των υπερδυνάμεων είχε τελειώσει, το παιχνίδι με την κοινωνία μπορούσε να ξεκινήσει.
(...) Η αφορμή για την συγγραφή δόθηκε από την κρίση, όχι όμως από τα οικονομικά, αλλά τα κοινωνικά φαινόμενα που προκαλεί.
Η κρίση είναι ένα σύμπτωμα. Δείχνει την αστάθεια όχι μόνο των αγορών, αλλά των κοινωνιών, όπου οι κοινωνίες είναι οργανωμένες όπως τις αγορές και οι άνθρωποι ως «homo oeconomicus». Αυτό φαίνεται στα μάτια μου ως η πρώτη περίπτωση της συστημικής αποτυχίας της οικονομίας της πληροφορίας.
Η κρίση την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα, δεν είναι μια κρίση που έχει ως αντικείμενο μόνο το χρήμα, το κέρδος, την χρεοκοπία της Lehman ή την κρίση στην Ευρώπη. Αυτή είναι απλή πτυχή του γεγονότος, που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη προς ανάλυση. Ποιος ξέρει, ίσως λυθεί και οι άνθρωποι επιστρέψουν πάλι στην καθημερινότητα.
Η οικονομία της πληροφορίας αξιολογεί τα αισθήματα, την εμπιστοσύνη, τις κοινωνικές επαφές με τον ίδιο τρόπο που αξιολογεί τις μετοχές ή τα εμπορεύματα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία έχει τα τεχνικά μέσα να το κάνει αυτό όλο και πιο τέλεια. Το να θεωρεί κανείς αυτονόητο, πως σε μια συναλλαγή ή πλειστηριασμό, ο ενδιαφερόμενος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του ή προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, είναι διαφορετικό από το να γίνεται η κοινωνική ζωή εμπόριο και πλειστηριασμός, ένας κόσμος της εμπορευματοποίησης του εγώ με ξεκάθαρους κανόνες της οικονομίας.
Καχυποψία, μπλόφα, παραπλάνηση είναι κανόνας σε αυτόν τον κόσμο, έστω και αν χρησιμοποιούνται μόνο για να «κατευνάσουν τις αγορές». Δεν αφορούν όμως μόνο τα κράτη, αλλά σε αυξανόμενο βαθμό και τα άτομα επίσης.
Όλοι αυτοί οι κανόνες είναι κάπου γραμμένοι. Ήταν υποθέσεις, βοηθητικές κατασκευές, μοντέλα, που απέδιδαν στους ανθρώπους ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ, και όχι ψυχικές ιδιότητες.
«Δεν ήταν ποτέ στόχος των οικονομολόγων να εγκαταστήσουν ανθρώπους με σάρκα και αίμα στα οικονομικά μοντέλα», είναι η κεντρική γραμμή ενός βιβλίου που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.
Γιατί τα μοντέλα ζωντάνεψαν, και δεν είναι πια απλές οδηγίες εμπορίου, τις οποίες πρέπει να ακολουθεί κανείς όπως αυτές ενός συστήματος πλοήγησης, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα:
κάνουν τον άνθρωπο να γίνει όπως τον περιγράφουν.
Και τον περιγράφουν, παρ’ όλους τους περιορισμούς που το σύστημα θέτει στον εαυτό του, ως εγωιστή.
.....................................................................................................................
.....................................................................................................................
Κυριακή, 17 Σεπτεμβρίου 2017
Η Πίστη του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνουμε ό,τι θέλουμε
Πολλοί μεγαλόσχημοι μιλούν στις μέρες μας για τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις θρησκείες και μάλιστα λένε πως ουσιαστικά δεν μας χωρίζει και τίποτα, άλλα λένε όμως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και ως Άγιος μιλά και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
«Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο.
Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα.
Άλλο η συμφιλίωσις των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών.
Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν’ αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν!
Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της.
Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους!
Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι αυτούς.
Αλλά τις αλήθειες Του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε.
Γιατί δεν είναι δικές σας.
Η πίστη Του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνωμε ο,τι θέλομε»!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – «Επιστολές»
Πηγή: https://katanixis.blogspot.gr/2017/09/blog-post_253.html
...............................................................................
.................................................................................
........................................................................................................
.........................................................................................................
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΩΥΣΗΣ, Ο ΘΕΟΠΤΗΣ
Μνήμη, 4η Σεπτεμβρίου
Οι εικόνες του Μωυσή, από τη σελίδα http://agiografikesmeletes.blogspot.gr/2014/09/blog-post_17.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
