Τρίτη 30 Απριλίου 2019

Χάρης Κ. Σκαρλακίδης-ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ- Το ΘΑΥΜΑ της καθόδου του Φωτός της Αναστάσεως στον Τάφο του Χριστού

1._AGION_FOS_ELL1
ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Εβδομήντα ιστορικές μαρτυρίες (4ος-16ος αι.)
Το βιβλίο διατίθεται με σκληρό εξώφυλλο (312 σελ., έγχρωμο
ISBN 978-960-99255-9-4) και με μαλακό εξώφυλλο (σελ. 272, έγχρωμο, ISBN: 978-618-81239-7-7).
Τα περιεχόμενα των δύο εκδόσεων είναι κοινά.

Έκτη έκδοση


Η έλευση του Αγίου Φωτός κάθε Μεγάλο Σάββατο στον Τάφο του Ιησού Χριστού είναι το μοναδικό θαυματουργικό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, επί δύο σχεδόν χιλιετίες. Το παρόν σύγγραμμα καταγράφει τη μαρτυρία της ιστορίας για το θαυμαστό αυτό γεγονός, καλύπτοντας μία περίοδο δεκατριών αιώνων, από τον 4ο μέχρι τον 16ο αιώνα.

Εβδομήντα συγγραφείς του μεσαιωνικού κόσμου, μεταξύ των οποίων, δεκατέσσερις Γάλλοι, εννέα Άγγλοι, επτά Έλληνες, έξι Γερμανοί, πέντε Άραβες, πέντε Αρμένιοι, τέσσερις Πέρσες, τέσσερις Ιταλοί, τρεις Ρώσοι, τρεις Ισλανδοί, δύο Αιγύπτιοι, δύο Χαλδαίοι, ένας Μολδαβός, ένας Σύρος, ένας Αιθίοπας, ένας Βέλγος, ένας Αυστριακός και ένας Ελβετός, περιγράφουν την κάθοδο του Αγίου Φωτός, το οποίο κάθε Μεγάλο Σάββατο φανερώνεται στον Τάφο του Θεανθρώπου ως υπενθύμιση και ως επαλήθευση της Αναστάσεώς Του.

Οι ειδικές μετρήσεις του Αναπληρωτή Καθηγητή Φυσικής Αντρέι Βολκόβ στον Τάφο του Χριστού το Μεγάλο Σάββατο του 2008 επιβεβαιώνουν επιστημονικά την κάθοδο του ουρανίου Φωτός και αποκαλύπτουν τρία γεγονότα τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει «απίστευτα και πλήρως ανεξήγητα». Στο βιβλίο περιέχεται επιπλέον και μία ιστορική-αρχαιολογική έρευνα σχετικά με την αρχική μορφή του Τάφου του Χριστού και του βράχου του Γολγοθά, μαζί με μία σειρά αναπαραστάσεων των δύο τοποθεσιών, όπως φαίνονταν το έτος 33 μ.Χ.

Το βιβλίο Άγιον Φως έχει εκδοθεί σε εννέα γλώσσες (ελληνικά, ρωσικά, αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, ρουμάνικα και σέρβικα) και είναι υπό έκδοση σε άλλες τέσσερις.

Το βιβλίο διατίθεται σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.


Κυριακή 28 Απριλίου 2019

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!







Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

και Ουράνιοι Βυζαντινοί Ύμνοι της Μ.Παρασκευής από τον ιεροψάλτη Δημήτριο Παπαγιαννόπουλο

Ω Γλυκύ μου Έαρ- Ο Κορυφαίος Ύμνος της Μεγάλης Παρασκευής

Ποιος Χριστός υπάρχει και ποιος Χριστός ΔΕΝ υπάρχει...


Ποιός Χριστός Υπάρχει και ποιός ΔΕΝ υπάρχει…

Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής


Δεν υπάρχει ο Χριστός για το καλό, για την παράδοση, για τον χαβαλέ, για αόρατες ευλογίες φαντασιακών αξιώσεων, χρυσό δοντάκι ή ψωμάκι και κρασάκι, για χρήμα και καλοπέραση.

Ο Χριστός της φιλοσοφίας και του συναισθηματισμού. Δεν υπάρχει ο ηθικιστής Χριστός , ο Χριστός της συναλλαγής (θα σου κάνω , θα μου κάνεις), ο Χριστός της θρησκείας, ο Χριστός πιστεύω με τον τρόπο μου. Δεν υπάρχει ο Χριστός για να κερδίζουμε λεφτά, λαχεία και να έχουμε μια υγεία της κακίας, ούτε μια υγεία επ’ αόριστον διότι την υγεία κάποια στιγμή θα τη χάσουμε αφού ζούμε στον κόσμο της φθοράς. Δεν υπάρχει ο Χριστός που δεν βαριέσαι δεν βλέπει τίποτα και όλα χαλαρά. Δεν υπάρχει ο Χριστός που τον βάζουμε μαζί με τον διάβολο πολλές φορές. Τέτοιος Χριστός δεν υπάρχει και δεν θα τον βρείτε πουθενά. Όποιος πιστεύει σε τέτοιον Χριστό τον έχει φτιάξει μόνος του. Είναι προϊόν εγωιστικής φαντασίωσης. . .

Υπάρχει το Σώμα Του και το Αίμα Του στο Μυστήριο των Μυστηρίων, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο ένσαρκος Λόγος, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Εραστής του Σύμπαντος κόσμου,ο ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Δίκαιος, η Παναγάπη, ο Πατέρας, ο Βασιλιάς, ο Δημιουργός, Αυτός που θα Κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Ο Θεός της αποκάλυψης και όχι κάποιο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αυτός είναι ο Χριστός……άλλος Χριστός ΔΕΝ υπάρχει…

Και πως μετέχουμε σε σχέση μαζί Του ;


Μέσα από τα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, σε μια σχέση αυστηρά προσωπική. Γινόμαστε μέλη του σώματος Του με τη Βάπτιση και με τον πνευματικό-εξομολόγο μας αρχίζει ο αγώνας για την αρετή , τη θεραπεία από τα πάθη και τον αγώνα του αγιασμού και της σωτηρίας. Με ποιόν τρόπο γίνεται αυτό ; Με την άσκηση δηλαδή με την εκούσια Σταύρωσή μου.

Αυτός ο δρόμος μας παραδόθηκε από τον ίδιο τον Χριστό, αυτόν μας δίδαξαν και θεμελίωσαν οι Άγιοι. Η ζωή των Αγίων είναι το Ευαγγέλιο στην πράξη.

Ας μην φτιάχνουμε λοιπόν μέρες που είναι Χριστούς για να αναπαύουμε τα πάθη μας και τον εγωϊσμό με φθηνές δικαιολογίες. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας ή όχι, και πώς τον θέλουμε; Θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας ή όχι ; Θέλουμε τη Βασιλεία των Ουρανών ή όχι ; Ξεκάθαρες απαντήσεις οι οποίες δεν θα μείνουν στα χαρτιά αλλά θα τις κάνουμε ζωή. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε τα ψέματα. Κάνουμε καθημερινά τον χιτώνα Του κομμάτια ζώντας μια ζωή με μέθη πλάνης.

Την καρδιά της Πόρνης γυναίκας να αποκτήσουμε και ήδη θα είμαστε στον Παράδεισο από την παρούσα ζωή. Καλή συνέχεια Μεγάλης εβδομάδος αδερφοί μου…


π. Σπυρίδων Σκουτής


Πηγή:euxh.gr 

Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

Ποιό εἶναι τό αἴτιο πού κάνει ἰσχνή καί, καμιά φορά, ἀνύπαρκτη τήν ἱκανότητα τῶν χριστιανῶν νά εἴμαστε «φῶς», «ἁλάτι» καί «ζύμη», γιά τήν κοινωνία μέσα στήν ὁποία ζοῦμε καί δραστηριοποιούμαστε;


Γράφει ο 

Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος, Γρηγοριάτης

Ὅλα τά χρόνια τῆς διακονίας μου στό Μυστήριο τῆς Σωτηρίας, ἀλλά περισσότερο τώρα πού βρίσκομαι στό τέρμα τῆς ἐπίγειας παρουσίας μου, μέ ἀπασχολοῦσε καί μέ ἀπασχολεῖ τό βασικό αὐτοκριτικό ἐρώτημα: ποιό εἶναι τό αἴτιο πού κάνει ἰσχνή καί, καμιά φορά, ἀνύπαρκτη τήν ἱκανότητα τῶν χριστιανῶν νά εἴμαστε «φῶς», «ἁλάτι» καί «ζύμη», γιά τήν κοινωνία μέσα στήν ὁποία ζοῦμε καί δραστηριοποιούμαστε, ὅπως ζητεῖ ἀπό τόν καθένα μας –καί μάλιστα ἀπό ἐμᾶς τούς ἱερωμένους- ὁ Κύριος καί Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός;

Τήν ἀπάντηση σέ αὐτό τό τόσο σημαντικό ἐρώτημα τήν πῆρα ἀπό τήν προσεκτική μελέτη τῆς αὐτοπροαίρετης πορείας τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου μας πρός τήν Σταυροαναστάσιμη...
Θυσία τῆς Θεανδρικῆς Ὑπόστασής Του, ὅπως ἔχει ἀποτυπωθῆ στά ἱερά Εὐαγγέλια.

Ἡ Ἄκρα Ταπείνωση ἤ Κένωση τοῦ Θεοῦ-Λόγου ἔχει βέβαια τήν ἀφετηρία Της στήν ἀπόφαση καί πραγμάτωση τῆς ἐνανθρώπησής Του. 

Τά ἐπί μέρους ὅμως στάδια αὐτῆς τῆς «ἐνανθρώπησης», μέχρι τό στάδιο τῆς δραματικῆς βραδυᾶς στή Γεθσημανή, χαρακτηρίζονται ἀπό μυστικότητα καί Μυστήριο, ἀπό ἀφανῆ Κένωση, προσομοίωση τῆς ἐνηλικίωσής Του πρός τά στάδια ἐνηλικίσωσης τῶν κοινῶν ἀνθρώπων, ἀλλά, σέ κάποιες γνωστές σέ μᾶς περιστάσεις, χαρακτηρίζονται καί ἀπό σταδιακή καί κλιμακωτή ἀποκάλυψη τῆς θεανδρικῆς Ὑπόστασης καί Ἀποστολῆς Του, πού προκαλοῦσε τότε, προκαλεῖ ὅμως καί τώρα, ὄχι μόνο θετικές, ἀλλά καί ἀρνητικές ἀντιδράσεις, ἐκ μέρους διαφόρων, κυρίως θρησκευτικῶν καί κοινωνικῶν παραγόντων. Προαγγέλλεται ἡ ἐνανθρώπηση ἀπό προφῆτες, σέ Ἰουδαίους καί, σέ ἐθνικούς, ἐμφανίζονται πρόσωπα πού φανερώνουν κοινό φρόνημα καί προσδοκία τῆς ἔλευσης τοῦ Ἀναμενόμενου Σωτήρα.

Ἐνσαρκώνεται ὁ Θεός Λόγος, κατά τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, κυοφορεῖται, τίκτεται ἐκ τῆς Ἁγίας Παρθένου, υἱοθετεῖται ὑπό τοῦ Ἰωσήφ, περιτέμνεται, φυγαδεύεται στήν Αἴγυπτο, νηπιάζει, μερικῶς καί δυσνοήτως, ὡς δωδεκαετής ἀποσπᾶται ἀπό τούς «γονεῖς»Του καί διαλέγεται μετά τῶν ἡγετῶν τοῦ ἱερατικοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ἀποκαλύπτων συνεσκιασμένως τήν Θεανδρικότητα τῆς ὑπόστασής Του καί τήν Ἀποστολή Του, ἐπιστρέφει στήν οἰκογενειακή ἑστία, «ὑποτασσόμενος τοῖς γονεῦσιν αὐτοῦ»[1], βοηθός τοῦ θετοῦ πατρός Του. Μέχρι τή δημόσια ἐμφάνισή Του καί τήν ἀρχή τῆς ἀξιοθαύμαστης καί φιλάνθρωπης διδακτικῆς καί θαυματουργικῆς δράσης Του, δέν ἔχουμε ἄλλες αὐθεντικές μαρτυρίες αὐτῆς τῆς ἀδιανόητης Κένωσής του.

Ὅσοι ἀπό μᾶς δέν ἔχουμε διδαχθεῖ ἐπαρκῶς θεολογικά, διά νά κατανοήσουμε τά ὅσα ὑπονοῶ μέ τή διατύπωση «νηπιάζει μερικῶς καί δυσνοήτως» εἶναι σκόπιμο νά λάβουν κάποια θεολογική καθοδήγηση πάνω στό θέμα τῆς Θεανδρικότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἔχουμε τήν Θεϊκή Φύση καί τήν ἀνθρώπινη φύση, δύο φύσεις τέλειες καί ἀκέραιες, ἑνωμένες ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως σέ μιά ὑπόσταση. 

Οἱ δύο αὐτές Φύσεις, ἑνωμένες ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως, εὑρίσκονται σέ κατάσταση ἀντίδοσης τῶν ἰδιωμάτων τους, ἡ μία ὑπαρξιακά καί λειτουργικά προσλαμβάνει κάποιες ἰδιότητες ἀπό τήν ἄλλη. 

Ὁ Ἰησοῦς πεινάει μέ τήν ίδιότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, δέν πεινάει ὡς Θεός, ἀλλά ὡς Θεάνθρωπος. 

Ὁ Ἰησοῦς θαυματουργεῖ, μέ τήν ἰδιότητα τῆς Θεϊκῆς φύσης, δέν θαυματουργεῖ ὡς ψιλός Θεός, ἀλλά ὡς Θεάνθρωπος. 

Καί οἱ σύγχρονοι μέ τόν Ἰησοῦ ἄνθρωποι καί οἱ σύγχρονοι μέ ἐμᾶς δέν κατανοοῦμε πλήρως τίς ἐνέργειες τοῦ Ἰησοῦ μέ βάση μόνο τήν ἀνθρώπινη φύση ἤ μόνο τή Θεϊκή φύση

Στή συλλειτουργία τῶν δύο φύσεων πού συλλειτουργοῦν ἐναρμονισμένες μέσα στήν Θεανδρική Ὑπόστασή Του, ἄλλοτε στά ἀνθρώπινα μάτια μας τονίζεται ἡ Θεϊκή καί ἄλλοτε ἡ ἀνθρώπινη φύση. 

Ἡ Θεανδρική ὑπόσταση τοῦ Κυρίου δέν παύει νά εἶναι τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων.

Μέσα στήν τριετία τῆς φιλάνθρωπης καί λυτρωτικῆς δράσης Του, καθώς διήρχετο «εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου»[2], σχηματίζει τόν στενό καί εὐρύτερο κύκλο τῶν Μαθητῶν καί Μαθητριῶν Του, συγκρούεται μέ τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, ἀνατρέπει μέσα στόν Ναό τίς τράπεζες τῶν κολλυβιστῶν, ἀποδιώκει αὐτούς πού εἶχαν μετατρέψει τόν «οἶκο Προσευχῆς σέ οἶκο ἐμπορίου»[3], προφητεύει γιά τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή Του καί δημοσίως καί στόν στενό κύκλο τῶν Μαθητῶν Του. 

Στό Μυστικό Δεῖπνο, φανερώνει καί τόν προδότη Του Μαθητή.

Σέ ὅλες αὐτές τίς ἐκδηλώσεις, συνυπάρχουν καί Κένωση φανερή καί Δόξα ἀφανής, γιά ἐμᾶς, τούς πολλούς καί κοινούς θνητούς. 

Τό Ἀκατάληπτο ὅμως μεγαλεῖο τῆς Κενωτικῆς Ταπείνωσής Του, ὑποδειγματικά φανερώνεται, λίγο πρό τῆς εἰσόδου Του στόν Κῆπο τῆς Γεθσημανή, ὅπου ἐσύχναζε μετά τῶν Μαθητῶν Του, ὅπου –ἄν καί δέν μᾶς ἔχουν παραδοθεῖ αὐθεντικά στοιχεῖα περί τῶν ἐκεῖ διαλαμβανομένων ἐκάστοτε– θά μπορούσαμε νά θεωρήσουμε ὡς ἀκίνδυνα ἐνδεχόμενο ὅτι παρέδιδε σ’ αὐτούς μαθήματα ἐσωτερικῆς ζωῆς, ἕνωσης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Ἐκεῖ, λοιπόν, ἐπέλεξε νά ἔχει κοντά Του, τό στενό κύκλο τῶν Μαθητῶν καί, σέ δεύτερο στάδιο, θέλησε ἐξ αὐτῶν νά συνοδευθεῖ μόνο ἀπό αὐτούς πού εἶχαν τιμηθεῖ ἰδιαίτερα νά Τόν παρακολουθήσουν σέ κρίσιμες καί πολύ σημαντικές περιστάσεις, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. 

τούς Ἀποχωρίστηκε ὅμως καί αὐτούς, ἀφοῦ προηγουμένως τούς ἐξομολογήθηκε τήν ὄντως κενωτική ὁμολογία: «περίλυπὸς ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου»[4].

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος θέλησε νά ἀντιμετωπίσει Μόνος Του τήν ἐπανάσταση τῆς ἀνθρώπινης Φύσης Του ἔναντι τῆς Θείας. 

Ἡ ἀνθρώπινη Φύση ἀπαιτοῦσε ἀπό τή Θεϊκή, 
νά τήν προφυλάξει ἀπό τόν ἀφανισμό της. 

Ἀπό τούς ἐκλεκτούς, ὁ Κύριος ζήτησε νά Τόν συνοδεύουν ἄγρυπνοι καί προσευχόμενοι, ἀλλ’ αὐτοί δέν μπόρεσαν νά νικήσουν οὔτε τόν ὕπνο τους.

Ἔπρεπε Μόνος Του ὁ Ἰησοῦς νά τά βγάλει πέρα μέ τόν Θεανδρικό ἑαυτό Του. 

Ἐάν ἡ ἀνθρώπινη Φύση, μέσα στήν ἀδυναμία της, ἐπεβάλλετο ἐπί τῆς Θείας Φύσης, ἡ Θεανδρική Ὑπόσταση τοῦ Κυρίου θά ἔχανε τήν ὁλοκληρία Της καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων θά κατέληγε σέ ἕνα κακόγουστο θρησκευτικό παραμύθι. 

Ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία θά νικοῦσε τήν θεϊκή ἐντολή καί τότε θά ἐχάνετο διά παντός ἡ βάση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. 

Γιατί σωτηρία σημαίνει ὁλοκληρία. 

Καί γιά τόν καθένα μας, σωτηρία δέν εἶναι νά ἀποφύγουμε τό σταυρό μας, ἀλλά νά τόν ἀγκαλιάσουμε σάν τήν μόνη δυνατότητα νά μετέχουμε στήν ὁλοκληρία τοῦ Θεανθρώπου. 

Καί ἡ ὁλοκληρία τοῦ ἀνθρώπου ἐξασφαλίζεται μέ τήν τέλεια χριστοείδεια, μέ τό νά ὑποτάσσουμε τήν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία στή Θεϊκή ἐπιταγή, σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά στέργουμε τήν ὑπαρξιακή ἐξόντωσή μας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν δέχθηκε ὁ Κύριος γιά χάρη μας. 

Ἔτσι μόνο θά μπορέσουμε νά μή προτιμήσουμε τήν ἔκπτωσή μας ἀπό τή χριστομίμητη ζωή.

Οἱ πλεῖστοι τῶν χριστιανῶν, ἄν καί εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, βιώνουμε τήν πίστη μας θρησκευτικά. 

Δοξάζοντας τόν Θεό καί λατρεύοντάς Τον, ἐπιδιώκουμε νά καρπωνόμαστε προφύλαξη ἀπό τό θάνατο, τήν ἀρρώστια, τή φτώχεια, τήν κοσμική ἀποτυχία καί ὅλα τά σχετικά δεινά πού ἀπειλοῦν τήν ἐπίγεια εὐδαιμονία μας. 

Εἴμαστε χρῆστες τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ὁμόζυγοι Χριστοῦ. 

Κάθε φορά πού νομίζουμε ὅτι Ἐκεῖνος δέν φροντίζει γιά τή διατήρηση τῆς ἐπίγειας εὐτυχίας μας, Τόν ἀφήνουμε καί ἀναζητοῦμε ἐπικερδῆ ὑποκατάστατα πού θά μᾶς βοηθήσουν νά κτίσουμε τόν ἐπίγειο παράδεισό μας.

Μέ αὐτή τή συμπεριφορά μας, παίρνουμε μιά ἀπόφαση πού μᾶς καθιστᾶ σχιζοφρενικά ἀντίθετους πρός τίς προδιαγραφές πού ἔχει θέσει ὁ Κύριος γιά τήν σωτηρία μας. 

Προσκυνοῦμε τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο καί Τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τόν προσωπικό σταυρό μας, δηλαδή νά μή ἐπιτρέψει νά πετύχουμε τή χριστοποίησή μας.

Αὐτή τή λαθεμένη ἐπιλογή, τήν κάνουμε, γιά τό βασικό λόγο, ὅτι δέν ἔχουμε φωτισθεῖ καί δέν ἔχουμε κατανοήσει ὅτι ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας ὁλοκληρώνεται τότε πού ὁ Χριστός δέχεται τήν προοπτική τῆς διά σταυροῦ ὑπαρξιακῆς ἐξόντωσής Του. 

Τότε, αὐτοπροαίρετα καί ἐλεύθερα προχωρεῖ καί μπροστά στούς Μαθητές Του παραδίνεται στούς φονιάδες Του, ἀναβαίνει στό Σταυρό καί προσφέρει τόν Ἑαυτό Του θυσία γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, καί τήν σφραγίζει μέ τή λέξη ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ, πού ἀναφωνεῖ, ἐπισφραγίζοντας τήν μοναδική καί ἱστορική ἐπιλογή Του στή Γεθσημανή, ἐκεῖ ὅπου ὁ ἱδρώτας τῆς ἀγωνίας Του παίρνει τή μορφή θρόμβων αἵματος.

Μετά τήν συνοπτική θεώρηση τῶν συμβάντων στή Γεθσημανή, νομίζω, πρέπει νά γίνει δεκτό ὅτι ὁ καθένας ἀπό μᾶς, ὡς ἄτομα ἀλλά καί ὡς Ἐκκλησία, ἄν δέν περάσουμε χριστοειδῶς τήν προσωπική δοκιμασία μας, στήν προσωπική μας Γεθσημανή, ἄν αὐτοπροαίρετα δέν ἐπιλέξουμε νά πληρώσουμε μέ τόν ὑπαρξιακό ἀφανισμό μας τήν ἐν Χριστῷ ὑπόστασή μας, δέν εἶναι δυνατό νά ἔχουμε σωτήρια ζωή καί σωτήριο θάνατο.

Μποροῦμε νά ποῦμε λοιπόν, ὅτι ἡ προσωπική μας Γεθσημανή εἶναι ἡ καρδιά τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας. 

Ἡ συνέπεια καί ἡ γνησιότητα τῶν ἐπιλογῶν μας μέσα στήν αἱματηρή καθημερινότητα, θά βηματοδοτεῖ θεωρητικά καί πρακτικά τήν πορεία μας πρός ἕνα «τετέλεσται», δικαιούμενο νά ἐντάσσεται μέσα στό ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατί ἡ ζωή μας θά ἔχει βιωθεῖ «ἐν Χριστῷ».

Σημειώσεις:
[1] Λουκ. β΄, 51
[2] Πράξ. ι΄, 10
[3] Μτ 21,12-13. Μκ 11,15-19. Λκ 19,45-48
[4] Μάρκ, ιγ΄, 34. Ματθ. κστ΄, 38


Τ.Π.ΚΑΡΕΑ
ORTHODOXIA-ELLHNISMOS

Τρίτη 23 Απριλίου 2019

ΌΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ-Αλεξανδρεύς



Ο Αλεξανδρεύς 
μας χάρισε τα προηγούμενα χρόνια μια σειρά σε συνέχειες με τίτλο
«Ότι ηγάπησε πολύ».

Αξίζει να διαβασθεί ξανά αυτή την περίοδο.

Ολοκληρωμένο εδώ



ΠΗΓΉ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

To Ουράνιο Τροπάριο της Κασσιανής-Μεγάλη Τρίτη Εσπέρας



Σήμερα το βράδυ, ψάλλεται στους ναούς ο Όρθρος της Μεγ. Τετάρτης.

Και σήμερα στο μέσον του ναού είναι ο Νυμφίος Χριστός, ενώ οι ψάλτες θα ξαναπούν το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» και το «Τον νυμφώνα Σου βλέπω».


Ο ύμνος που δεσπόζει όμως τη βραδιά αυτή είναι το λεγόμενο «τροπάριο της Κασσιανής», από το όνομα της ποιήτριάς του. 


Πρόκειται για αριστούργημα της βυζαντινής ποίησης και μουσικής. 

Είναι το δοξαστικό των αποστίχων.

Αναφέρεται στην Πόρνη που έπλυνε με βαρύτιμο μύρο τα πόδια του Ιησού, λίγο πριν το Πάθος.


Προσοχή όμως! Δεν πρόκειται για την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως αντίθετα υποστηρίζει η (τόσον εκμεταλλευμένη εμπορικά) φραγγολατίνικη παράδοση.


Το κείμενο του θαυμάσιου αυτού ύμνου έχει ως εξής:


«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι, λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ. Κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις. Ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το μέγα έλεος».


Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου:


Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, 

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα 
και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου 
κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη 
και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. 
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, 
εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. 
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, 
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. 
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, 
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· 
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, 
τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. 
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, 
ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; 
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος 


Είναι μια συγκλονιστική κραυγή μετανοίας, στην πορεία προς την κορύφωση του Θείου Δράματος.


Πηγή: ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Σάββατο 20 Απριλίου 2019

Εξοντωτική ποινή στον ηγούμενο Μεθόδιο Παπαλαμπρακόπουλο της Αρχαίας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου (όχι της Μαϊμούς Νέας Εσφιγμένου, που είναι δική ΤΟΥΣ). Επέβαλαν 17 χρόνια ΦΥΛΑΚΙΣΗ για ΗΘΙΚΗ αυτουργία λέει, στη ρίψη, ξαναλέει... βόμβας...Μολότοφ....ΕΛΕΟΣ!!!!

Εξοντωτική ποινή στον ηγούμενο Μεθόδιο,
 Î‘ποτέλεσμα εικόνας για γέροντας Μεθόδιος
την ώρα που επιβάλλουν «χάδια» στους κουκουλοφόρους
Κάθε αυστηρότητα εξάντλησε το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης στον ηγούμενο της «παλιάς» αδελφότητας της Μονής Εσφιγμένου Αγίου Ορους, αρχιμανδρίτη Μεθόδιο, και σε άλλους επτά μοναχούς. 
Τους έκρινε ενόχους για το επεισόδιο με τις βόμβες μολότοφ στο Περιβόλι της Παναγίας τον Ιούλιο του 2013, καταδικάζοντας μάλιστα τον ηγούμενο Μεθόδιο και τον μοναχό Αντύπα σε 17 χρόνια φυλάκιση.
Η ποινή κάθειρξης 17 ετών για τα επεισόδια στο κονάκι της μονής στις Καρυές τούς επιβλήθηκε χθες Πέμπτη, με την κοινή γνώμη να «παγώνει» στο άκουσμά της, καθώς θεωρείται από πολλούς υπερβολική, αν αναλογιστεί κανείς ότι κουκουλοφόροι που καίνε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τη γλιτώνουν με ποινές «χάδια».

Το δικαστήριο έκρινε τους μοναχούς ενόχους σε δεύτερο βαθμό. Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου, ο ηγούμενος Μεθόδιος κρίθηκε ένοχος ως ηθικός αυτουργός του επεισοδίου, ενώ ο μοναχός Αντύπας, που φέρεται ότι πέταξε μολότοφ, καταδικάστηκε για έκρηξη, εμπρησμό, χρήση εκρηκτικών κ.ά.

Με την ίδια απόφαση άλλοι έξι ζηλωτές μοναχοί της «παλιάς» αδελφότητας της Μονής Εσφιγμένου τιμωρήθηκαν καθένας με κάθειρξη 9 ετών και 5 μηνών για απλή συνέργεια στο επεισόδιο.

Τα επεισόδια είχαν προκληθεί όταν δικαστικοί επιμελητές επιχείρησαν να εκκενώσουν το κονάκι, στο πλαίσιο εφαρμογής προηγούμενης δικαστικής απόφασης, με συνέπεια να εκδηλωθούν αντιδράσεις και να εκτοξευτούν αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ.

Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας το εδώλιο του κατηγορουμένου ήταν κενό, αφού οι κατηγορούμενοι εκπροσωπήθηκαν μόνο από τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους. Αδειο ήταν το εδώλιο του κατηγορουμένου και κατά την εκφώνηση της απόφασης του δικαστηρίου. Μετά την καταδίκη τους, οι μοναχοί θεωρούνται φυγόποινοι και αναζητούνται από τις Αρχές για την εκτέλεση της ποινής τους.
πηγή: dimokratianews
.....................................................
.....................................................

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο

(η αφεντιά μου, ως σαλο-νέα,  Εύα Πέτρου
από φωτό στο facebook όπου δημοσιεύω κατά καιρους και αναρτήσεις από αυτό εδώ το μπλογκ μου https://salograia.blogspot.com/2017/12/blog-post_15.html )
Το ΣΧΟΛΙΟ 

που θα επιθυμούσα  να γράψω ως η λώλα  του παρόντος ιστολογίου 
είναι ότι ΧΑΡΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ

που ο ΑΓΙωώτατος  ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΜΕΘΟΔΙΟς της ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ , 
μαζεύει και ΆΛΛΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ, 
με τον ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΟ ΔΙΩΓΜΟ του...

-Άκου, λέει, ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ για ΗΘΙΚΗ αυτουργία σε ρίψη...Mολότοφ (!)

-Εξάρχειά μουουου!!!!!!Αποτέλεσμα εικόνας για Θανάσης Βέγγος
-Γκλόρυ γκλόρυ Αλλελούγιααα! 
-Βάρα κι άλλο Πατριαρχούκο μου Βαρθολομαίε,
Βάρα κι άλλο, βάρα νταγιερέ, βάρα ντα-γιε-ρέεεεεε! 
(τι θα πει ο τίτλος του τραγουδιού, ιδέα δεν έχω...
πλην..
το βρίσκω να ριμάρει φίνα  με την παρούσα περίπτωση...
άντε... με το κακό, να τον ΣΤΑΥΡΩΣΕΤΕ κιόλας ολοτελώς  
τον ΆΓΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΜΕΘΟΔΙΟ, 
ώστε να τον ΑΝΑΔΕΙΞΕΤΕ σε ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ, 


-Τι ΧΑΡΑ για μας ΤΙ ΧΑΡΑ! 

-Τι ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΟΡΘΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ 
ΚΑΙ ΣΘΕΝΟΥΣ ΔΥΣΕΥΡΕΤΟΥ 
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ....

και μετά τη ΣΤΑΥΡΩΣΗ του Ηγούμενου της Μονής Εσφιγμένου  Μεθόδιου ... 
καλό Πάσχα- δήθεν- να κάνεις, 
με την παρέα σου,  τους ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΟΥΣ της Ουκρανίας, 
Πατριαρχούκο Βαρθολομαίε μου!)...



Ευανθία η Σαλογραία

(αν ζουλήξεις, περιστεράκι μου,  στην υπογραφή θα πεταχτείς σε παλιότερη ιστορία
μιας γνήσιας νεκρανάστασης που συνέβη σε χωριό της Πάτρας πριν κάμποσα χρόνια)
..............................................................................................................
.............................................................................................................


Σάββατο της Ανάστασης του Λαζάρου

Πέμπτη 18 Απριλίου 2019

Η οδός που θα φέρνει απ' το μέλλον εδώ θα γιομίσει από κόσμο



Ο στίχος τίτλου 
είναι  του Νικηφόρου  Βρεττάκου

απ' το ποίημα

Σιωπηλή Συνεστίαση

Τόμος Δεύτερος, εκδόσεις ΤΡΙΑ ΦΥΛΛΑ, σελ.232

Τρίτη 16 Απριλίου 2019

Αν ψάχνατε για κάποιο «σημείο των καιρών», αυτό είναι




Του Rod Dreher (The American Conservative) / ΚΟ • Ο RodDreher, είναι Αμερικάνος συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το 2006 μετά από χρόνια στον καθολικισμό, βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος 

«Αν περιμένατε ένα σημάδι σχετικά με το εύρος και τη σοβαρότητα του τι πρέπει να ξαναχτιστεί στην εποχή μας και τι θα συμβεί αν δεν ξαναχτιστεί, αυτό είναι» - James Poulosελληνικής καταγωγής συγγραφέας και εκδότης από το Los Angeles.



Δεν υπάρχει τρόπος να αντικατασταθεί αυτό που το Παρίσι, η Γαλλία, η Χριστιανοσύνη και μάλιστα όλη η ανθρωπότητα, έχασε σήμερα. Είναι αναντικατάστατο. Για παράδειγμα, κυριολεκτικά δεν μπορούμε να αναδημιουργήσουμε τα παράθυρα, τα οποία χρονολογούνται από την εποχή του Δάντη. Δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε. 
Όπως ένας φίλος μου είπε: "Μπορείτε να ξαναχτίσετε το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Δεν μπορείτε να ανοικοδομήσετε την Παναγία των Παρισίων".

[....]



Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το σύντομο βίντεο από τον μονόλογο του Άγγλου ιστορικού τέχνης Kenneth Clark καθώς παρουσιάζει την τηλεοπτική σειρά "Πολιτισμός", του 1969. Ο Clark, που στέκεται μπροστά στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων ρωτά: «Τι είναι ο πολιτισμός;» και λέει ότι δεν μπορεί να το ορίσει με αφηρημένους όρους, «αλλά νομίζω ότι μπορώ να τον αναγνωρίσω όταν τον βλέπω». Στη συνέχεια γυρίζει στον καθεδρικό ναό και λέει, "Τον βλέπω τώρα":





Αυτό που χάσαμε σήμερα είναι μια από τις σπουδαίες μορφές του δυτικού πολιτισμού. Είναι αδύνατο να υπερεκτιμηθεί του τι σημαίνει αυτό. Θα χρειαστεί χρόνος για να το καταλάβουμε. 

Η Notre Dame de Paris βρίσκεται στην καρδιά της ταυτότητας της Γαλλίας. 

Όλες οι αποστάσεις στη Γαλλία μετριούνται από το χιλιόμετρο μηδέν, μπροστά από τον καθεδρικό ναό. Αν και οι περισσότεροι (αλλά όχι όλοι!) Γάλλοι έχουν απομακρυνθεί από την πίστη τους, η Notre Dame είναι η συμβολική καρδιά του έθνους. 

Και τώρα, έχει φύγει, αν και οι πυροσβέστες μπορεί να έχουν σώσει τα οστά της. 

Χρειάστηκαν 200 χρόνια για να οικοδομηθεί και τώρα έγινε ένα ολοκαύτωμα μέσα σε ένα φρικτό απόγευμα.

Όπως λέει και ο James Poulos παραπάνω, δεν βλέπω αυτό να είναι κάτι άλλο εκτός από ένα σημάδι. Η μόνη εκκλησία σε όλο τον δυτικό πολιτισμό πιο σημαντική από την Notre Dame de Paris είναι η Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα επίσημες αναφορές, η πυρκαγιά πιθανότατα ξεκίνησε από ένα ατύχημα στην κατασκευή. Ελπίζω ότι είναι αυτό. Γιατί εάν ήταν τρομοκρατικό κτύπημα, τότε η Γαλλία βρίσκεται σε αδιανόητους σπασμούς βίας

Παρ' όλα αυτά, αν αυτό ήταν ένα ατύχημα, συμβολίζει ακόμα αυτό που εμείς στη Δύση έχουμε επιτρέψει να συμβεί στη θρησκευτική και πολιτιστική μας κληρονομιά. Αυτό που συνέβη σήμερα στο Παρίσι συμβαίνει στον πολιτισμό μας.

Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που αποτυγχάνουμε να ζήσουμε την πίστη μας και αδυνατούμε να την μεταδώσουμε στα παιδιά μας.

Συμβαίνει εξ αιτίας της αδιαφορίας και συμβαίνει εξ αιτίας συνειδητής παραίτησης

Συμβαίνει στα σχολεία, στα ειδησεογραφικά γραφεία, στα εμπορικά κέντρα, στα δηλητηριασμένα θεολογικά σεμινάρια και τις σκονισμένες θρησκείες και παντού οι αλήθειες που ενσωματώνει η Notre Damede Paris γελοιοποιούνται και καταστρέφονται στις καρδιές και τα μυαλά των σύγχρονων ανθρώπων. 

Η πυρκαγιά που κατέστρεψε τον ιστορικό καθεδρικό ναό του Παρισιού κατέστησε εμφανές αυτό που κάναμε στη Δύση στους εαυτούς μας για πάνω από 200 χρόνια.




Αυτή η καταστροφή στο Παρίσι σήμερα είναι ένα σημάδι για όλους τους Χριστιανούς και ένα σημάδι για όλους τους ανθρώπους στη Δύση, ειδικά εκείνους που περιφρονούν τον πολιτισμό που έκτισε αυτό το μεγάλο ναό στον Θεό του σε ένα νησί στο Σηκουάνα όπου γιορτάζονται θρησκευτικές τελετές από την εποχή της παγανιστικής Ρώμης. 

Είναι ένα σημάδι του τι χάνουμε και τι δεν θα ξαναβρούμε αν δεν αλλάξουμε πορεία τώρα. Ακολουθούν οι τελευταίες παράγραφοι του βιβλίου μου The Benedict Option,(δες εδώ) για μια παρόμοια καταστροφή στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Άγιος Βενέδικτος:

Οι Βενεδικτίνοι μοναχοί της Norcia της Ιταλίας έχουν γίνει ένα σημάδι στον κόσμο με έναν τρόπο που δεν πρόβλεψα όταν άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο. Τον Αύγουστο του 2016, ένας καταστροφικός σεισμός συγκλόνισε στην περιοχή τους. Όταν ο σεισμός χτύπησε μέσα στη νύχτα, οι μοναχοί είχαν ξυπνήσει για να προσευχηθούν και εγκατέλειψαν το μοναστήρι για την ασφάλεια της υπαίθριας πλατείας.








Ο πατέρας Κασσιανός αργότερα θυμήθηκε ότι ο σεισμός συμβόλιζε την κατάρρευση της χριστιανικής κουλτούρας της Δύσης, αλλά ότι υπήρχε κι ένα δεύτερος, ελπιδοφόρος συμβολισμός εκείνο το βράδυ. "Είναι η συγκέντρωση των ανθρώπων γύρω από το άγαλμα του Αγίου Βενέδικτου στην πλατεία προκειμένου να προσευχηθούν", έγραψε. "Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ανοικοδομήσουμε".

Οι δονήσεις έκαναν την εκκλησία επικίνδυνη για λατρεία και το μεγαλύτερο μέρος της μονής ακατοίκητο. Οι μοναχοί έφυγαν από την πόλη και μετακόμισαν επάνω στην πλαγιά του βουνού, λίγο έξω από τους τοίχους της Norcia. Έστησαν σκηνές στα ερείπια ενός παλαιότερου μοναστηριού και συνέχισαν τη ζωή της προσευχής τους, διακόπτοντας μόνο για να επισκεφθούν την πόλη για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους της εκεί. Όταν τους επισκέφθηκε ένας καρδινάλιος τους είπε ότι η μονή των σκηνών του "θυμίζει τη Βηθλεέμ, όπου όλα άρχισαν". "Είμαι βέβαιος ότι το μέλλον της Εκκλησίας βρίσκεται στα μοναστήρια", δήλωσε ο καρδινάλιος, "γιατί όπου υπάρχει προσευχή, υπάρχει το μέλλον".

Πέντε ημέρες αργότερα, περισσότεροι σεισμοί χτύπησαν τη Norcia. Ο σταυρός στην κορυφή της πρόσοψης της βασιλικής έπεσε στο έδαφος. Και τότε, νωρίς το πρωί της Κυριακής, στις 30 Οκτωβρίου, ο ισχυρότερος σεισμός που έπληξε την Ιταλία τα τελευταία τριάντα χρόνια χτύπησε με επίκεντρο την βόρεια πλευρά πόλης. 

Η βασιλική του 14ου αιώνα του Αγίου Βενέδικτου, πολιούχου της Ευρώπης, έπεσε βίαια στο έδαφος. 

Μόνο η πρόσοψή του παρέμεινε. Κανένας ναός της Norcia δεν έμεινε όρθιος.

Με τη σκόνη να εξακολουθεί να ανεβαίνει από τα ερείπια ο ιερέας, ο πατέρας Βασίλειος γονάτισε στις πέτρες της πλατείας, κοιτάζοντας την κατεστραμμένη βασιλική και μαζί με καλόγριες και μερικούς ντόπιους ηλικιωμένους, προσευχόταν. 

Το επόμενο πρωί, καθώς ο ήλιος ανέτειλε πάνω στη Norcia, ο πατέρας Βενέδικτος έστειλε μήνυμα στους φίλους του μοναστηριού σε όλο τον κόσμο. Είπε ότι κανένας ντόπιος δεν είχε χάσει τη ζωή του από το σεισμό, επειδή είχαν λάβει υπόψη τις προειδοποιήσεις από τους πρώτους σεισμούς και έφυγαν από την πόλη. 

"[Ο Θεός] άφησε να περάσουν δύο μήνες ετοιμάζοντας μας για την πλήρη καταστροφή της εκκλησίας του προστάτη μας, έτσι ώστε όταν αυτή τελικά συνέβη να την ζήσουμε με τρόμο αλλά με ασφάλεια, από την κορυφή της πόλης", γράφει.

Και πρόσθεσε: "Αυτά είναι μυστήρια που θα χρειαστούν χρόνια - όχι ημέρες ή μήνες - για να τα καταλάβουμε".

Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά παρατηρήστε τούτο: η γη σείσθηκε και η βασιλική του Αγίου Βενέδικτου, που είχε παραμείνει σταθερή για πολλούς αιώνες, κατέρρευσε. Επειδή οι μοναχοί κατευθύνθηκαν στους λόφους μετά τον σεισμό του Αυγούστου, επέζησαν. Ο Θεός τους διατήρησε στην ιερή φτώχεια της Βηθλεέμ των σκηνών, όπου συνέχισαν να ζουν με τον αρχαίο τρόπο. Τώρα μπορούν να αρχίσουν να ανοικοδομούν ανάμεσα στα ερείπια, και με το θέλημα του Θεού, μια καινούρια ζωή θα ανθίσει μια μέρα από τα ερείπια.

Οι φλόγες της Notre Dame de Paris είναι μια κλήση προς μετάνοια και μεταστροφή. 

Όπως κάνουν οι μοναχοί της Norcia από τότε που η εκκλησία τους γνώρισε την καταστροφή, ας κάνουμε όλοι το ίδιο, καθώς θα θρηνούμε την απώλεια ενός από τους μεγαλύτερους καθεδρικούς ναούς του Χριστιανισμού. 

Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος φόρος τιμής σε αυτό που αυτός ο ναός σήμαινε σε εκείνους που τον οικοδόμησαν και σε όλους τους πιστούς που προσεύχονταν κάτω από τα θησαυρούς τους όλους αυτούς τους αιώνες από το να επιστρέψουμε εν σάκω και σποδώ, στον Θεό και υψώσουμε ξανά τα καμπαναριά Του στις καρδιές μας και στις οικογένειες και τις κοινότητές μας – όσο υπάρχει ακόμη χρόνος.


Για εσάς στη Δύση που δεν είστε θρησκευόμενοι, ελπίζω ότι θα αναλογιστείτε τι σήμαινε αυτός ο καθεδρικός ναός από καλλιτεχνική, αρχιτεκτονική και πολιτιστική άποψη και ότι θα σκεφτείτε σοβαρά για αυτό που χάνουμε καθώς απορρίπτουμε συλλογικά την κληρονομιά μας.

Αν περιμένατε κάποιο σημείο των καιρών, αυτό είναι.

πηγή :ΚΟ / από εδώ
.........................................................................................
...........................................................................................
Το δημοσίευμα που ακολουθεί και το βίντεο, από τη σελίδα pronews.gr



850 χρόνια ιστορίας στις φλόγες
Στέκεται εκεί από τον 13ο αιώνα, πάνω σε μια μικρή νησίδα του Σηκουάνα, την Ιλ Ντε Λα Σαπέ, στα απομεινάρια της παλιάς Ρωμαϊκής πόλης Λουτέτια. Η Παναγία των Παρισίων ή Νοτρ Νταμ όπως την ξέρουν όλοι δεν είναι απλά ένα από τα πολυτιμότερα μνημεία της Γαλλίας, αλλά κάτι πολύ παραπάνω.
Εκεί στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων Βοναπάρτης στις 2 Δεκεμβρίου του 1804, εκεί διαδραματίζεται και η πλοκή του εκπληκτικού μυθιστορήματος του Βίκτορ Ουγκό «Η Παναγία των Παρισίων».
Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1163 και τον θεμέλιο λίθο γι' αυτόν τον επιβλητικό ναό έβαλε ο Πάπας Αλέξανδρος ο Γ' και ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ' της Γαλλίας. Αποπερατώθηκε τον 13ο αιώνα και μέχρι πριν από λίγες ώρες στεκόταν αγέρωχη στο πέρασμα των αιώνων και των εκατομμυρίων επισκεπτών που στέκονταν άφωνοι, όταν την αντίκριζαν.
Είναι ένα από τα πιο ένδοξα και αξιοθαύμαστα αρχιτεκτονικά υποδείγματα του περίτεχνου και ερεβώδους γοτθικού ρυθμού, με μήκος 128μ. και δύο κωδωνοστάσια, το καθένα ύψους 68 μέτρων, το οποίο κάθε χρόνο προσελκύει πάνω από 14.000.000 επισκέπτες.
Το 1699 υπέστη ακρωτηριάσεις με το πρόσχημα της επισκευής της, όμως ακόμη και σήμερα όλοι θαυμάζουν την αρχιτεκτονική της με την υπέροχη πύλη και τον πανέμορφο ρόδακα να υπερυψώνεται από πάνω της. Μέσα, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει εκπληκτικά βιτρό-παράθυρα περίτεχνα ζωγραφισμένα, ενώ δέος προκαλούν τα δύο κωδωνοστάσια και ο διάκοσμός της. 
Μυστήριο και αγαλλίαση συγχρόνως για τον επισκέπτη προκαλεί η όψη του περίτεχνου και γλαφυρού αυτού ναού με τα εκφραστικά Γκαργκόιλς να προστατεύουν αιώνια και ακούραστα μέσα από την πέτρινη σιωπή τους την πόλη του Παρισιού. Με τα γκρίζα μάτια τους «παρακολουθούν» τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, από την δημιουργία τους έως τώρα, και έχουν μείνει έως τώρα ακλόνητα, περιμένοντας υπομονετικά κάποιον να τους... απαλλάξει από το χρέος του φύλακα.
..............................................................................
................................................................................
Την καταστροφή παρακολουθεί και ο Κουασιμόδος του Αρκά: