Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023

Το Προπατορικό Αμάρτημα -Σε τί συνίσταται

 





Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εννοήσουμε σε τι συνίσταται το προπατορικό αμάρτημα από Ορθοδόξου πατερικής πλευράς. Στην συνέχεια, θα τονισθεί η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος.

Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις σχετικά με αυτό το θέμα, στο οποίο φαίνεται η διαφορά της Ορθοδόξου θεολογίας, από άλλες ομολογίες.

Η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος είναι βαθύτερη από αυτήν που συνήθως αποδίδεται. Κατ’ αρχάς οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν από την εμπειρία τους, ότι ο άνθρωπος έχει δύο ειδών μνήμες – είναι η μνήμη των κυττάρων του σώματός του που βοηθούν στην καλή λειτουργία του, και είναι η μνήμη της καρδιάς, στην οποία καταγράφεται το όνομα του Θεού και στην οποία γίνεται αδιάλειπτη νοερά προσευχή.

«Σήμερα, οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο δύο ειδών μνήμες. Υπάρχει η κυτταρική μνήμη, που λέγεται DNA, που είναι σαν μια ταινία σε ένα κασετόφωνο και παίζει την ανανέωση των κυττάρων του ανθρώπου με προγραμματισμένες εξελίξεις του κυττάρου. Και επειδή υπάρχει μνήμη, τα κύτταρα ξέρουν τι να κάνουν, δηλαδή ξέρουν πως να πολλαπλασιασθούν, σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής, που επιτελεί αυτό το έργο του πολλαπλασιασμού των κυττάρων.

Εδώ έχουμε κάτι το παράξενο, δηλαδή, που διαιρείται αδιαιρέτως, δηλαδή μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς το κύτταρο. Είναι πολύ παράξενο αυτό το πράγμα, διότι μοιάζει με το μυστήριο της παρουσίας του Θεού στον κόσμο, που περιγράφουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, που ο Θεός μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς.

Αυτό κάνουν περίπου και τα κύτταρα. Ένα κύτταρο πολλαπλασιάζεται χωρίς το ίδιο να χάση την ταυτότητά του, γιατί κάθε φορά που πολλαπλασιάζεται το κάθε κύτταρο, είναι ολόκληρο το κύτταρο, και είναι όλα τα γονίδια, όλα τα ίδια κλπ. Και μέσα σε αυτά τα κύτταρα υπάρχει το DNA, το οποίο προγραμματίζει όλη αυτή την εξέλιξη και τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων κ,ο.κ. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει από το κύτταρο, αν δεν αποτελείτο από μνήμη. Υπάρχει ένα μνημονικό σύστημα μέσα του, που εγγυάται την σωστή εξέλιξη όλων των βιολογικών υπάρξεων του κόσμου, όλων των ζώων. Εκτός από αυτή την μνήμη που έχουν τα κύτταρα, έχουμε και την μνήμη που έχει ο εγκέφαλος· η μνήμη που υπάρχει στην φαιά ουσία, που έχει ο ζωικός κόσμος και ο άνθρωπος. Ακόμη και ο φυτικός κόσμος έχει μνήμη.

Τώρα, εκτός από αυτές τις μνήμες, που γνωρίζει σήμερα η επιστήμη, στην Ορθόδοξη παράδοση υπάρχει και άλλη μνήμη, η αέναη μνήμη Θεού, που έχει έδρα την καρδιά του ανθρώπου, αλλά είναι ένα μνημονικό σύστημα που έπαυσε να λειτουργεί εξ αιτίας της πτώσεως του ανθρώπου. Και όταν οι Πατέρες μιλάνε για πτώση, εννοούν τον τερματισμό του μνημονικού συστήματος, που υπήρχε στους Πρωτοπλάστους».

«Η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος είναι ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με δύο κέντρα της προσωπικότητάς του, δηλαδή. Το ένα κέντρο είναι το νευρικό σύστημα. Επικεφαλής του νευρικού συστήματος είναι ο εγκέφαλος, η φαιά ουσία δηλαδή, που συνδέεται με όλο το νευρικό σύστημα του ανθρώπου και κατευθύνει τις σχέσεις του ανθρώπου προς το έξω του εαυτού του. Μετά υπάρχει και το κυτταρικό σύστημα του ανθρώπου, που ξέρουμε τώρα από τους βιολόγους, τελικά, ότι αποτελεί ολόκληρο σύστημα, σαν κομπιούτερ δηλαδή, της κυτταρικής μνήμης».

Εκτός από το κέντρο αυτό της προσωπικότητος του ανθρώπου, είναι και ένα άλλο κέντρο που εδρεύει στην καρδιά, το πνευματικό κέντρο της προσωπικότητος του ανθρώπου. Έτσι, η πτώση του ανθρώπου είναι ο τερματισμός του πνευματικού μνημονικού συστήματός του. Αυτό είχε και ηθικές συνέπειες, αλλά ήταν οντολογικό πρόβλημα.

«Πολλοί εννοούν την πτώση σήμερα ως ηθική πτώση, ενώ όταν μιλάει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος για πτώση, δεν εννοεί ηθική πτώση, διότι δεν έχει ηθική ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος είναι ασκητής. Διδάσκει ασκητική και όχι ηθική και σκέφτεται ασκητικά και όχι ηθικά. Εννοεί ότι οι άνθρωποι δεν έχουν νοερά προσευχή. Αυτό εννοεί, δηλαδή».

Αυτός ο τερματισμός του «μνημονικού συστήματος» της καρδιάς, στους Αγίους Πατέρες λέγεται «αμαύρωση» του κατ’ εικόνα, «σκοτασμός του νοός», «ασύνετος νους». «Παντού στην πατερική γραμματεία το θέμα της πτώσεως είναι ο σκοτασμός του νοός του ανθρώπου». «Ο πεπτωκώς άνθρωπος είναι ο έχων εσκοτισμένον νουν. Τελείωσε»

Συγχρόνως, αυτός ο πεπτωκώς νους, χαρακτηρίζεται «ανενέργητος», δηλαδή «έπαυσε να λειτουργεί» φυσιολογικά, όπως δημιουργήθηκε από τον Θεό.

Όπως προαναφέρθηκε, οι Άγιοι Πατέρες μελετούσαν «την ιστορική περιγραφή της πτώσεως που αναφέρει η Αγία Γραφή», αλλά ερμήνευαν τα γεγονότα αυτά μέσα από την προσωπική τους εμπειρία, αφού γνώρισαν τι είναι ο φωτισμένος νους.

«Ο φωτισμός του ανθρώπου είναι η κατοίκησις του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, οπότε ο άνθρωπος γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος και το ίδιο το Άγιο Πνεύμα του Θεού ενεργεί μέσα στον νου του ανθρώπου και τον φωτίζει».

«Εμείς πώς ξεύρουμε πως ο νους του Αδάμ σκοτίσθηκε; Απλούστατα, διότι γνωρίζουμε ότι εμείς οι ίδιοι τώρα έχουμε εσκοτισμένον νου».

Οπότε, η εμπειρία του εσκοτισμένου και του φωτισμένου νου καθοδήγησε τους Αγίους Πατέρες να ερμηνεύσουν τόσο την προπτωτική όσο και την πτωτική κατάσταση του Αδάμ. Αυτό είναι απαραίτητο να τονισθεί, για να αντιληφθούμε ότι οι Άγιοι Πατέρες δεν ομιλούσαν φιλοσοφικά και φανταστικά, αλλά εμπειρικά.

Μετά από αυτήν την επεξήγηση πρέπει να εντοπισθεί σε τι συνίσταται το ανενέργητο και το εσκοτισμένο του νου, δηλαδή πρέπει να διερευνηθεί τι είναι «ανενέργητος νους».

Ο νους του ανθρώπου, όπως δημιουργήθηκε από τον Θεό, έπρεπε να κινείται προς Αυτόν, να διακρίνεται για την λεγόμενη «υπέρ φύσιν» κίνηση. Με την πτώση, όμως, έχασε αυτήν την κίνηση και κινείται «κατά φύσιν» και «παρά φύσιν». Δηλαδή, η ενέργεια του νου είναι «ελαττωματική» και αυτό εκφράζεται με το ότι ο άνθρωπος γίνεται φίλαυτος, στρέφεται προς το σώμα, και αντί να έχει ανιδιοτελή αγάπη, έχει ιδιοτελή αγάπη.

«Στην πτωτική κατάσταση υπάρχει ο νους και αυτός ο νους είναι ανενέργητος, έχει υποτυπώδη ενέργεια και πρέπει αυτό να τεθεί σε ενέργεια».

Ανενέργητος νους λέγεται ο νους όταν «δεν λειτουργεί σωστά».

«Σε μάς τοποθετείται η πτώση στον νου, δηλαδή όταν ο νους έπαυσε να λειτουργεί. Αυτή είναι η πτώση».

Η μη φυσιολογική λειτουργία του νου σημαίνει ότι δεν δέχεται την ενέργεια του Φωτός του Θεού, οπότε σκοτίζεται και γι’ αυτό κάνουμε λόγο για «σκοτασμό του νοός», που είναι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της πτώσεως. Εσκοτισμένος νους «σημαίνει ότι η νοερά ενέργεια της καρδιάς του ανθρώπου δεν ενεργεί σωστά». Και αυτό είναι η αμαρτία. «Αμαρτία είναι ο σκοτασμός του νοός, το σκοτάδι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου». Όλοι οι Πατέρες ομίλησαν για τον σκοτασμό του νου.

«Ας διαβάσετε οποίον Πατέρα θέλετε. Θα αναφερθούν στους Πρωτοπλάστους και στους διαδόχους των Πρωτοπλάστων, ως έχοντας εσκοτισμένο τον νου· εσκοτίσθη ο νους. Το λέμε και στον Ακάθιστο ύμνο. Πάντως, ο νους αυτός ο εσκοτισμένος είναι η διάγνωση, ότι γίνεται ο νους εσκοτισμένος και η θεραπεία είναι η φώτιση αυτού του νοός».

Οι Θεούμενοι ερμηνεύουν την αμαρτία ως ασθένεια.

«Στην αυγουστίνια παράδοση εμφανίσθηκε η αμαρτία υπό μίαν ηθική μορφή, ενώ στους Πατέρες της Εκκλησίας έχει μορφή αρρώστιας και εμφανίζεται η εξάλειψη της αμαρτίας με μορφή θεραπείας. Οπότε, έχουμε αρρώστια και έχουμε θεραπεία. Η αμαρτία είναι μια αρρώστια του ανθρώπου και δεν είναι απλώς η αταξία του ανθρώπου, ο οποίος δεν υπακούει στον Θεό σαν ένας υποτακτικός κ.ο.κ. Διότι η αμαρτία δεν είναι πράξη και παράβαση εντολών του Θεού, όπως γίνεται η παράβαση των νόμων του Κράτους κλπ. Υπάρχουν νόμοι, ένας παραβάτης παραβαίνει τον νόμο και πρέπει να τιμωρηθεί από τον νόμο κ.ο.κ. Ο Αυγουστίνος κατάλαβε την αμαρτία κατ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή ότι ο Θεός έδωσε εντολές, ο άνθρωπος παραβίασε την εντολή του Θεού και ανάλογα τιμωρήθηκε».

Οι Πατέρες γνωρίζουν ότι με την πτώση ασθένησε ο άνθρωπος, αφού «αρρώστια είναι ο σκοτασμός του νοός». Γι’ αυτό κάνουν λόγο για διάγνωση και θεραπεία.

«Η διάγνωση είναι ότι ο άνθρωπος υποφέρει από αυτή την αρρώστια που λέγεται αμαρτία, που είναι ο σκοτασμός. Και πόσες φορές κανείς τον βρίσκει αυτόν τον όρο στους Πατέρες, «σκοτασμός του νου»! συνέχεια, δηλαδή. Όπου να διαβάσεις έναν Πατέρα, μιλάνε όλοι για τον σκοτασμό του νου.

Λοιπόν, αυτός ο σκοτασμός του νοός είναι η διάγνωση. Η θεραπεία τι είναι; Ο φωτισμός του νοός. Έχουμε σκοτασμό και φωτισμό. Είναι η ίδια ορολογία. Σκότος και φως, δηλαδή. Σκοτασμός και φωτισμός, Αυτό είναι όλο το θέμα, δηλαδή»,

Επειδή ο Θεός είναι Φως και η απουσία του Φωτός δημιουργεί σκότος, γι’ αυτό όταν ο νους δεν φωτίζεται από τον Θεό σκοτίζεται, δηλαδή αμαυρώνεται.

«Τι είναι η διάγνωση; Είναι το ότι η καρδιά του ανθρώπου έχει αμαυρωθεί. Αυτό που λέμε «νους» δηλαδή, στην μεταγενεστέρα γλώσσα των Πατέρων, αυτή η καρδιά έχει αμαυρωθεί· εξ αιτίας της πτώσης έχει χάσει την μνήμη του Θεού κ.ά. κ., και πρέπει να επανέλθει η μνήμη του Θεού».

Υπάρχει μια αναλογία μεταξύ του νου και του φακού του τηλεσκοπίου. Όταν ο φακός του τηλεσκοπίου έχει πρόβλημα, δεν μπορεί να περάσει το φως μέσα από αυτόν και να δει ο άνθρωπος. Έτσι και όταν ο νους του ανθρώπου αμαυρωθεί, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει τον Θεό.

«Τα άκτιστα μάτια που έχει, δηλαδή η άκτιστη Χάρη, που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, μέσα στον νου του ανθρώπου, μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, αυτή η άκτιστη Χάρη έχει αμαυρωθεί από τις κηλίδες στον φακό που λέγεται νους. Και επειδή ο φακός δεν είναι γυαλισμένος, μέσα σε αυτό το τηλεσκόπιο, γι’ αυτό το φως δεν λάμπει μέσα από αυτόν τον φακό ή δεν αφήνει το φως να περάσει, για να μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το τηλεσκόπιο, για να βλέπει σωστά τα άστρα.

Κατά παρόμοιο τρόπο ο φακός που λέγεται νους, η καρδιά του ανθρώπου, έχει αμαυρωθεί και γι’ αυτό δεν βλέπει ο άνθρωπος μέσα του την Βασιλεία του Θεού που είναι μέσα του ή την άκτιστη θεία Χάρη που είναι μέσα του. Και αυτό λέγεται τύφλωση. Ο άνθρωπος είναι τυφλός, εκτίσθηκε για να βλέπει τον Θεό, αλλά δεν βλέπει τον Θεό. Επομένως, από αυτής της απόψεως, ο άνθρωπος είναι τυφλός και δεν βλέπει το Φως».

Όταν κάνουμε λόγο για σκοτασμό του νου, δεν εννοούμε σκοτασμό της λογικής. -Στο προηγούμενο κεφάλαιο έγινε η διάκριση μεταξύ νου και λόγου- έτσι, με την πτώση του Αδάμ δεν έπαθε κάτι η λογική, αλλά ο νους.

«Ο νους ήταν εν θεοπτία και εσκοτίσθη. Δεν ήταν η λογική. Δεν έχουμε σημεία ότι η λογική του ανθρώπου είχε σκοτισθεί. Και οποίος έχει κάποια γνώση της μοντέρνας επιστήμης, βλέπει ότι ο άνθρωπος στο μυαλό του λειτουργεί μια χαρά».

«Ο άνθρωπος, ενώ μπορεί να είναι πολύ έξυπνος κατά την λογική του, εξ αιτίας της πτώσεως των Πρωτοπλάστων δεν φαίνεται να έπαθε κάτι, διότι όταν οι Πατέρες λένε ότι εσκοτίσθη ο νους του, δεν εννοούν την λογική του. Εάν ο νους ταυτισθεί με την λογική, θα φθάσει κανείς στο συμπέρασμα, εάν είχε σκοτισθεί ο νους προ τριών εκατομμυρίων ετών, όταν ο άνθρωπος είχε ένα μικρό κεφάλι με όγκο επτακόσια κυβικά εκατοστά, (ενώ τώρα έχει χίλια τετρακόσια κυβικά εκατοστά), ότι αν αρχίσαμε με σκοτισμένο νου, τώρα είναι πολύ φωτισμένος από ό,τι ήταν στην αρχή.

Όταν οι Πατέρες λένε ότι εσκοτίσθη ο νους των Πρωτοπλάστων, δεν εννοούν τον λόγο, αλλά εννοούν μια άλλη ενέργεια της ψυχής, που έχει ως κέντρο την καρδιά».

«Μπορεί άλλος να είναι πολύ σπουδαίος στις θετικές επιστήμες. Αλλά εξ επόψεως θεολογίας να είναι αγράμματος, διότι ο νους του είναι σκοτισμένος. Η λογική του είναι φωτισμένη, αλλά από τις θετικές επιστήμες. Οπότε, εξ αιτίας της πτώσεως του ανθρώπου, δεν έπαθε τίποτε η λογική του ανθρώπου. Εκείνο που έπαθε είναι ο νους του ανθρώπου, ο νους εσκοτίσθηκε».

Οι Πατέρες γνωρίζουν τον σκοτασμό του νου και από την εμπειρία τους, αλλά και από την ποιμαντική τους πείρα, όταν καθοδηγούν τα πνευματικά τους παιδιά. Επομένως, από της απόψεως αυτής, οι άνθρωποι χωρίζονται σε εκείνους που έχουν σκοτισμένο νου και σε εκείνους που έχουν φωτισμένο νου.

Μαζί με τον σκοτασμό του νου το προπατορικό αμάρτημα είναι σύγχυση του νου με την λογική, τα πάθη και το περιβάλλον. Ο νους προ της πτώσεως εκινείτο με ορμή προς τον Θεό, ελεύθερος από την ενέργεια της λογικής, των παθών και του περιβάλλοντος, όμως όταν παρέμεινε ανενέργητος ταυτίσθηκε με την λογική, τα πάθη και το περιβάλλον. Αυτό χαρακτηρίζεται ως πτώση.

«Μετά την πτώση ο νους είναι εσκοτισμένος. Γιατί; Διότι είναι γεμάτος από λογισμούς. Πότε συμβαίνει αυτό, το να σκοτισθεί ο νους από τους λογισμούς; Συμβαίνει, όταν οι λογισμοί της διανοίας κατεβούν στην καρδιά και γίνουν λογισμοί του νοός. Υπάρχουν, δηλαδή, λογισμοί στον νουν, που δεν πρέπει να υπάρχουν εκεί, διότι ανήκουν στην λογική-διάνοια. Ο νους πρέπει να είναι τελείως άδειος από λογισμούς, ώστε να μπορεί να έλθει στον άνθρωπο το Πνεύμα το Άγιο να κατοικήσει και να παραμένει μέσα του».

«Η πτώση του ανθρώπου εξ επόψεως πατερικής είναι η ταύτιση των ενεργειών του νοός με τις ενέργειες της λογικής. Όταν ο νους σκοτισθεί, ο σκοτισμένος νους στην ενέργειά του ταυτίζεται με την λογική και τα πάθη».

Όταν η νοερά ενέργεια «δεν λειτουργεί σωστά, τότε πλανάται εδώ και εκεί και έχει συγχωνευθεί με την λογική του ανθρώπου, δηλαδή, και αυτήν την ενέργεια την ονομάσανε «νοερά ενέργεια», δηλαδή είναι ο νους του ανθρώπου που δεν είναι ο λόγος του ανθρώπου».

Ο νους στην κατάσταση αυτή «δεν εργάζεται, άλλα έχει γίνει αιχμάλωτος της λογικής, δηλαδή των λογισμών· δεν λειτουργεί κανονικά».

Επομένως, προπατορικό αμάρτημα είναι το ανενέργητο του νου, ο σκοτασμός του νου και η ταύτισή του με την λογική, τα πάθη και το περιβάλλον. Αυτό έχει και φοβερές συνέπειες.

(π. Ιωάννη Ρωμανίδη)

Πηγή: «Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη» Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου).

Το προπατορικό αμάρτημα-Σε τι συνίσταται; | ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ (wordpress.com), ΑΜΕΘΥΣΤΟΣ 

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!

 


Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2023

Είμαστε ΑΞΙΟΙ της ΜΟΙΡΑΣ μας...ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, μπορούμε, χωρίς καρναβάλια και ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΑ ξεφαντώματα, Δεν μπορούμε!

 



Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης 


Μετά από 3 χρόνια δεινών και βασάνων, αντί να στραφούμε προς την μετάνοια και τον Θεό, τρέχουμε στα καρναβάλια και τα ειδωλολατρικά έθιμα

Σε έναν κόσμο ζαλισμένο που πασχίζει μανιωδώς να γίνει κάποιος άλλος, ο Χριστός απαντάει πως «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». 

Η μοναδική πηγή ανόθευτης και ανεξάντλητης χαράς, πηγάζει από μια καρδιά που είναι ενωμένη με τον Χριστό.

Η γιορτή του τίποτα

Τα ΜΜΕ ολημερίς αποθεώνουν τα καρναβάλια, όπως κάνουν και για κάθε έθιμο που απομακρύνει τον άνθρωπο από αξίες και ιδανικά, και τον φέρνει πιο κοντά στα ζωικά ένστικτα. 

Υπηρετούν με τον τρόπο τους την κουλτούρα της αποκτήνωσης. 

Οι απόκριες, μια λέξη που πηγάζει από το ρήμα «αποκρεύω» (κάνω αποχή από το κρέας), στη κοσμική νοοτροπία κατάντησε συνώνυμο του καρναβαλικού πανηγυριού που όχι μόνο δεν εμπνέει τον κόσμο να νηστέψει, άλλα τον ωθεί στην λατρεία της ανθρώπινης σάρκας. 

Έχασαν οι λέξεις την σημασία τους, όπως και οι άνθρωποι έχασαν τον προσανατολισμό τους.

Το καρναβάλι είναι ένα έθιμο που συγκεντρώνει όλα τα φώτα της δημοσιότητας, ακριβώς γιατί δεν στοιχίζει τίποτα σε όποιον συμμετέχει σε αυτό. 

Δεν αποτίεις φόρο τιμής σε μια ιστορική μνήμη. Δεν συγκρίνεις το μηδαμινό ανάστημα σου μπροστά σε κάποιον ήρωα, κάποιον άγιο, κάποιον ευεργέτη. Δεν εξασκείς κάποια αρετή και δεν απευθύνεσαι σε κάποιο ιδανικό. 

Δεν αποκομίζεις κάποιο δίδαγμα που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Το καρναβάλι είναι μια γιορτή του τίποτα, γιατί είναι ένας φόρος τιμής στο εγώ, δηλαδή στο τίποτα. Γιορτάζεις υπνωτισμένος από τα πάθη και νοιώθεις πως δεν χρωστάς σε κανέναν, δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν, δεν τιμάς κανέναν.

Όταν θα δούμε να αραιώνουν τα καρναβάλια και να πυκνώνουν τα εκκλησιάσματα – και δεν είμαστε μακριά από αυτόν τον καιρό – τότε μόνο θα μπορούμε να αισιοδοξούμε πως μια φωτεινή σελίδα θα έρθει γι’ αυτόν τον τόπο. Μέχρι τότε, θα αναζητούμε το τέλος αυτής της κοινωνικής κατρακύλας.


ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΔΡΩΝΗΣ - πηγή: sportime.gr 

....................................................................................

 

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2023

Ψευδαισθήσεις- Αξίζει να το διαβάσεις ...

 



Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης


 

Στην αέναη μάχη που δίνεται με έπαθλο το νου και την ψυχή των ανθρώπων, η αλήθεια συμβολίζεται με το φως και το ψεύδος με το σκοτάδι. Ο αρχέγονος και διαχρονικός αυτός συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Βασίζεται στις ιδιότητες των αντιπαραβαλλόμενων μεγεθών. Δηλαδή, η αλήθεια όπως το φως υπάρχει· είναι και ορίζεται. Το ψεύδος, όπως το σκοτάδι, δεν υπάρχει, δεν είναι. Το σκοτάδι ετεροκαθορίζεται μονοσήμαντα και αποκλειστικά σε σχέση με το φως. Συγκεκριμένα, περιγράφει την απουσία του.

Δικαιοκρισία και αγώνας υπέρ της Πίστεως και του ανθρώπου

 







Ἔχουν περάσει σχεδὸν τρία χρόνια διωγμοῦ τῆς πίστεως καὶ ἐξευτελισμοῦ τῆς ἐκκλησίας , μὲ τὴν μετατροπὴ πολλῶν ἐκ τῶν ποιμένων  της σὲ ὑπηρέτες τοῦ σατανικοῦ καὶ ἀνθρωποκτόνου παγκοσμίου συστήματος ἐξουσιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, καὶ πολλῶν ἄλλων σὲ μουγκούς  καὶ κρυπτομένους.  Τὸ καθημερινὸ φαινόμενο τῶν ξαφνικῶν θανάτων δὲν ξαφνιάζει κανέναν. Kανένας δὲν ἐνδιαφέρεται, κανένας δὲν διαμαρτύρεται καὶ δὲν ζητάει ἐξηγήσεις ἀπὸ τοὺς ἐπιβολεῖς τῶν σκευασμάτων τοῦ θανάτου, ὅπως πλέον ἀπεδείχθη καὶ ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς ὅτι εἶναι. Αὐτὸ ποὺ εἶναι πολὺ ἀποκαρδιωτικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι συζητῶντας μὲ ἀνθρώπους «τῆς ἐκκλησίας» , -αὐτοὺς ποὺ χαρακτηρίζονται (ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι σεμνύνονται) ὡς  «ὑπάκουοι» καὶ σωστοί- παρατηρῶ ὅτι ἐνῷ τὰ γεγονότα βοοῦν, ἐνῷ ἡ ἀλήθεια εἶναι πρὸ ὀφθαλμῶν, συνεχίζουν νὰ ἐπαναλαμβάνουν: «Ποιός εἶμαι ἐγὼ νὰ κρίνω;», «Δὲν μπορῶ νὰ κρίνω», «Μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε» … κτλ.

Αὐτὸ, ἡ ἀπώλεια τῆς δυνατότητος νὰ κρίνῃς, δὲν εἶναι κάτι ποὺ προέκυψε τυχαίως, ἤ ὡς δευτερεῦον ἀποτέλεσμα ἄλλης κυριωτέρας ἐπιδιώξεως. Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κυρία ἐπιδίωξις καὶ στόχευσις ὅλων τῶν μεθοδεύσεων τῶν κινούντων τὰ νήματα τῶν κυβερνώντων-μαριονετῶν παγκοσμίως. Ἡ ἀπόλυτη σύγχυσις, ἡ ἔλλειψις κριτηρίων, ἡ ἀδυναμία κρίσεως, ἡ αὐτοπαράδοσις στὶς μεθοδεῖες τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ, ἡ ἀπεμπόλησις τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ στὴν ἔκπτωσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν μετατροπή του σὲ ρακένδυτο καὶ ἐξαθλιωμένο δοῦλο στὴν χώρα τῶν πονηρῶν νεοεποχιτῶν πολιτῶν.

Στὸ διαδίκτυο, αὐτὴ τὴν περίοδο εἶδα νὰ παρουσιάζονται πολλὲς «ὁμιλίες» συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν ρητόρων (ἐπισκόπων, περιφερομένων -ἐντὸς Ἑλλάδος- ἱεραποστόλων κλπ) μὲ θέμα ἀκριβῶς τὴν «Κρίσι καὶ τὴν κατάκρισι». Ἐπειδὴ τὰ «ὑπάκουα ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα» στὰ ὁποία ἀναφέρθηκα εἶναι θαμῶνες, φοιτητὲς καὶ τρόφιμοι τέτοιων πνευματικῶν τραπεζῶν ἔκατσα καὶ ἄκουσα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος δύο ὁλόκληρες τέτοιες ὁμιλίες. «Δὲν μπορεῖ» σκέφτηκα, «κάτι θὰ ποῦνε γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἔχει δημιουργηθῇ στὶς μέρες μας». Αὐτὰ ποὺ ἄκουσα ἦταν ὅλα σωστά. Μίλησαν γιὰ τὴν μανία τῆς περιεργείας, τῆς πολυπραγμοσύνης, τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ ποὺ ἐξωθοῦν ἀνθρώπους νὰ περιεργάζονται τῶν ἄλλων τὶς ζωὲς, νὰ κουτσομπολεύουν νὰ κατηγοροῦν καὶ νὰ κατακρίνουν διεκδικῶντας ρόλο κριτοῦ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ. Τὰ παραδείγματα ἄπειρα ὁπότε … ἔχουμε νὰ λέμε, ὥρα νὰ ὑπάρχει. Τελικὸ (δικό τους) συμπέρασμα; «Μήν κρίνετε».

Τί «μὴν κρίνετε»; Πότε «μὴν κρίνετε»; Γενικῶς καὶ ἀορίστως. «Μὴν κρίνετε». Ὅλοι αὐτοὶ , ποὺ ἐδῶ καὶ τρία χρόνια ἔβλεπαν ἀπὸ «ἐπηρμένους» «ἱεροκατηγόρους» «αὐτοκλήτους σωτῆρες τῆς ἐκκλησίας» μέχρι «ἐγκληματίες» «ἀδελφοκτόνους» «ἐχθροὺς τῆς ἐπιστήμης» τώρα παπαγαλίζουν συμβουλευτικῶς καὶ προστατευτικῶς τὸ «Μὴν κρίνετε». Τώρα ἀπεδείχθη ποιοὶ ἦταν οἱ παρασυρμένοι ἤ βαλτοὶ ἤ μισθωτοί, ποιοί ἐσπίλωσαν τὴν ἐκκλησία καὶ διέβαλαν τὴν πίστι, ποιοὶ ἔγιναν συνεργοὶ τῶν ἐγκληματιῶν καὶ ὄντως ἀδελφοκτόνοι, ποιοὶ ὑπέταξαν τὴν πίστι στὴν σατανοκρατούμενη ψευδεπιστήμη τῶν πληρωμένων καὶ ἀκαταδίωκτων. Τώρα φάνηκε ξεκάθαρα ὁ ρόλος τόσων μεγαλοσχημόνων προσώπων, εἴτε ἀπὸ ἀνικανότητα, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε ἀπὸ φόβο, εἴτε ἀπὸ ἐξαγορά, εἴτε ἀπὸ μύρια ὅσα αἴτια. Τώρα οὔτε τὰ ἀποτελέσματά  μποροῦν νὰ κρυφτοῦν –πῶς νὰ τοὺς κρύψῃς τοὺς νεκρούς καὶ ἀπὸ ποιούς; ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοὺς φίλους, τοὺς συχωριανούς; 

Τώρα λοιπὸν ἡ ἀπάντησις εἶναι «μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε, κοιτάξτε τὶς ἁμαρτίες σας»

Ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα εἶναι καθαρὰ σατανικό καὶ ὁδηγεῖ στὴν πλήρη ἀπανθρωποποίησι τοῦ ἀνθρώπου θὰ παραθέσω μερικὰ ἀπὸ ὅσα ἔχω ἀντιληφθῇ ἀκούγοντας ἤ διαβάζοντας ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ καὶ ἄς σκεφτῇ καὶ ἄς κρίνῃ ὅποιος θέλει ἐφ᾿ ὅσον  διατηρεῖ ἀκόμη αὐτὸ τὸ χάρισμα τοῦ Θεοῦ..

Εἰσαγωγικῶς, τὸ πρῶτον καὶ βασικὸ καὶ θεμελιῶδες εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κρίνῃ (γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως), ὅπως πάει σήμερα νὰ ἐπιβληθῇ. Ὑπάρχουν πολλῶν λογιῶν κρίσεις καὶ πρέπει νὰ μάθωμε τὶς διαφορές τους. Ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄλλοτε μὲν λέγει «Μὴν κρίνετε καὶ δὲν θὰ κριθῆτε», ἄλλοτε δὲ προστάσσει «τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε», δὲν ἐμποδιζόμαστε καθολικὰ στὸ νὰ κρίνομε, ἀλλὰ διδασκόμαστε τὴν διαφορὰ τῆς κρίσεως.

«Τοῦ Κυρίου ποτὲ μὲν λέγοντος, Μὴ κρίνετε, καὶ  οὐ μὴ κριθῆτε, ποτὲ δὲ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνειν προστάσσοντος· οὐχὶ τὸ κρίνειν καθόλου κωλυόμεθαἀλλὰ διαφορὰν κρίσεως παιδευόμεθα». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 1189

Ὑπάρχουν περιπτώσεις, συνεχίζει ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴ δική μας ἐξουσία ἡ κρίσις τῶν πράξεων κάποιου ἀδελφοῦ, ἄν καὶ πολλὲς φορὲς εἶναι ἄδηλα τὰ πράγματα. Δὲν πρέπει νὰ κρίνωμε τὸν ἀδελφὸ ἐπειδὴ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἐμεῖς ἀγνοοῦμε  καὶ πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ ἔλθῃ ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος θὰ φωτίσῃ τὰ κρυμένα στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσῃ τὶς βουλὲς τῶν καρδιῶν.

«Ὥστε εἰ μέν τι ἐν ἐξουσίᾳ ἡμετέρᾳ κεῖται, ἢ καὶ ἄδηλον πολλάκις ἐστὶν, οὐ χρὴ κρίνειν ἐπὶ τούτῳ τὸν ἀδελφὸν, κατὰ τὸ ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου περὶ τῶν ἀγνοουμένων εἰρημένον· Ὥστε μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους, καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν·» ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31.1189

Προφανῶς ὅλα τὰ παραπάνω ἀφοροῦν ἐνέργειες, πράξεις, ἁμαρτίες, ἀδυναμίες, λάθη, πάθη, πτώσεις, (πραγματικὰ, φαινομενικά ἤ καὶ φανταστικά). Αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλοι ὁμιλοῦν· καὶ ὀρθῶς.

 Ἀλλὰ ὁ ἅγιος συνεχίζει: Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητη ἀνάγκη, αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος δὲν πρέπει νὰ κρίνῃ τὸν ἀδελφὸ γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω, ὀφείλει νὰ ὑπερασπίζεται, νὰ ἐκδικῇ τὶς βουλὲς,  τὶς ἀποφάσεις τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν ἐφησυχάζῃ γιὰ νὰ μὴν «συμπαραπολαύσῃ» τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

«τὰ δὲ τοῦ Θεοῦ κρίματα  ἐκδικεῖν, ἀπαραίτητος ἀνάγκη, ἵνα μὴ συμπαραπολαύσῃ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐφησυχάζων»· ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31.1189

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ τοῦ Θεοῦ κρίματα  καὶ πότε καὶ μὲ ποιὸν τρόπο πρέπει νὰ κρίνουμε τὴν πρὸς τὸν Θεὸ ἀπείθεια ὅλα τὰ βρίσκουμε στὶς θεῖες Γραφές (καὶ ὄχι ἀσφαλῶς στὶς διακηρύξεις, στὶς διαβεβαιώσεις, στὶς προτροπὲς καὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ κάθε ἐπηρμένου ψευδοδιδασκάλου, ὅπως αὐτοὺς ποὺ εἴδαμε νὰ κλείνουν ἐκκλησίες καὶ νὰ στέλνουν τοὺς ἀνθρώπους στὰ ἐμβολιαστικὰ κέντρα-κρεματόρια)

«ἐν μόνῃ δὲ τῇ παραβάσει οὑτινοσοῦν προστάγματος σαφῶς κρίνομεν τὴν πρὸς Θεὸν ἀπείθειαν, καὶ κοινὸν κατὰ πάσης παρακοῆς τοῦ Θεοῦ τὸ κρῖμα εὑρίσκομεν, τὰς θείας ἀναλαβόντες Γραφάς». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG32 1200

(Τὸ ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅπως καὶ πάλι βλέπομε, δὲν εἶναι «προτεσταντισμὸς» ὅπως φλυαροῦν οἱ ὁμοτράπεζοι καὶ ὁμόφρονες τῶν προτεσταντῶν ἐγχώριοι οἰκουμενιστές. Εἶναι εὐαγγελικὴ προσταγὴ καὶ ἀφορᾶ ὅλους, ποιμένες καὶ ποιμενομένους. Οἱ ποιμένες ὅμως, ἐκείνοι ποὺ οὔτε τὶς γραφὲς σέβονται οὔτε τοὺς Πατέρες τιμοῦν, χαρακτηρίζουν προτεστάντες καὶ αἱρετικοὺς ὅσους προσπαθοῦν νὰ μάθουν ἀπὸ τὶς ἅγιες γραφὲς ὅσα οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ τοὺς διδάξουν, ὅσους πάλι γνωρίζουν καὶ διδάσκουν ὅσα οἱ γραφὲς καὶ οἱ Πατέρες λένε εἴτε τοὺς διώκουν, εἴτε τοὺς ἀφορίζουν, ὅταν γίνουν ἐνοχλητικοί. Ὡς ἐλάχιστα τελευταῖα παραδείγματα, ποὺ συμβαίνει ἐγὼ νὰ γνωρίζω, (ἀναφέρομαι σὲ κεκοιμημένους μόνον) ὁ μακαριστὸς Σωτηρόπουλος, (ὁ ἀφορισθεὶς ὑπὸ τοῦ πρασίνου Πατριάρχου) καὶ ὁ διωχθεὶς ἀρχιμ. π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος.)

Αὐτὴ ἡ πλευρά τῆς κρίσεως ποὺ γίνεται γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, «τὰ δὲ τοῦ Θεοῦ κρίματα  ἐκδικεῖν», δὲν εἶδα πουθενὰ νὰ παρουσιάζεται στὰ «κηρύγματα» ποὺ ἄκουσα. (Δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει στὰ τόσα ἄλλα ποὺ τώρα λέγονται καὶ γράφονται καὶ ἐγὼ ἀγνοῶ, διότι εἶναι κάτι τὸ θεμελιῶδες καὶ βασικό. Δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος μὲ στοιχειώδη αἴσθησι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ νὰ ἀγνοῇ αὐτὰ τὰ ζητήματα καὶ ζητῶ συγνώμη, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται πονηροὺς καὶ δολίους  ψευδοδιδασκάλους θεωρῶ χρέος νὰ τὰ γράψω ὡς μιὰ φτωχὴ βοήθεια. Ὁ ἐφησυχασμὸς ἤ μάλλον ἡ ἀναισθησία ποὺ τοὺς χαρακτηρίζει καὶ ὁ ἐφησυχασμὸς ποὺ καλλιεργοῦν στὸ δυστυχὴ λαὸ μόνον τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ θὰ φέρῃ σὲ ὅλους μας, γεγονὸς ποὺ τὸ ζοῦμε καθημερινὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ μυαλὸ δὲν βάζουμε )

Εἶναι ἀνάλογο μὲ αὐτὸ ποὺ σαφέστατα καὶ μεγαλοφωνότατα διακηρύσσει τὸ θεῖο στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: Τὸ μή κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε ἀφορᾶ τὸν βίο, ἀφορᾶ τὶς πράξεις τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἀφορᾶ τὴν πίστι. Δηλαδὴ ὅταν διώκετε καὶ προσβάλλεται ἡ πίστις δὲν μπορεῖ νὰ προβληθῇ τὸ «μή κρίνετε».

«Τὸ, Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περὶ βίου ἐστὶν, οὐ περὶ πίστεως»· ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG63 232

Καὶ μάλιστα ἀφορᾶ αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ποιμένες , τοὺς ἡγουμένους, τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες, Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, δεσποτάδες καὶ παπάδες. Καὶ τὰ λέει στὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστολικοῦ «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν, καὶ ὑπείκετε…» . Στὸ εὔλογο ἐρώτημα τῶν  τοτινῶν καὶ τῶν σημερινῶν καὶ τῶν παντοτινῶν ἀπορούντων μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴν προσταγή: «Καλά, ἄν ὁ ποιμένας εἶναι πονηρὸς καὶ δὲν πειθώμεθα, τί θὰ γίνῃ;»  ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπαντάει:  «Τί ἐννοεῖς πονηρός; Ἄν εἶναι γιὰ λόγους πίστεως φῦγε καὶ παράτα τον, ὄχι μόνο ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἄν ἀφορᾶ τὴν προσωπικὴ του ζωὴ καὶ τὶς πράξεις του μὴν ἀσχολεῖσαι»

«Τί οὖν, φησὶν, ὅταν πονηρὸς ᾖ, καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών· εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου». ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG63 231

Δὲν μπορῶ νἀ καταλάβω τί συμβαίνει. Ὑπάρχει κάτι πιό σαφὲς, πιὸ κατανοητό, πιὸ ἁπλό; Ποιὸς τὰ λέει αὐτά; Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅλοι οἱ ἅγιοι…. ψάξτε καὶ θὰ δῇτε ὅτι δὲν ψεύδομαι γιὰ τὸ «ὅλοι». Τί λένε; Δὲν εἶναι κρίσις νὰ ὑπερασπίζεσαι τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, τὴν πίστι τῆς ἐκκλησίας, ἀντιθέτως εἶναι ἀπαραίτητη ἀνάγκη. Ἄν δὲν τὸ κάνουμε εἶναι λόγος νὰ δεχτοῦμε τὸν ὀργή τοῦ Θεοῦ ὅσοι ἐφησυχάζουμε καὶ δὲν ὑπερασπιζόμαστε τὴν πίστι ποὺ νοθεύεται καὶ τὴν ἐκκλησία ποὺ σπιλώνεται. Τὸ «μή κρίνετε ἵνα μὴ κριθῇτε» ἀφορᾶ τὶς προσωπικὲς ἁμαρτίες, τὰ βιοτικὰ πράγματα, δὲν ἀφορᾶ τὴν πίστι.

Τί ὑπάρχει μέσα σ᾿αὐτὰ τὰ κεφάλια; Τί κατοικεῖ μέσα σ᾿αὐτές τὶς ψυχές; Δὲν ἀκοῦν τοὺς ἁγίους καὶ ἀκοῦν τὸν κάθε δυστυχὴ, τὸν κάθε φιλόδοξο, τὸν κάθε διαπλεκόμενο, τὸν κάθε πουλημένο ἤ φοβισμένο ἤ ἄσχετο ἤ βολεμένο, τὸ κάθε ἀνδρείκελο καὶ τὸν κάθε ψευδοποιμένα  ποὺ ἔχει γίνει λύκος καὶ θυσιάζει τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ καλοπερνᾶ, νὰ κατεξουσιάζει καὶ νὰ συνεργάζεται μὲ τοὺς ἐγκληματίες νεοεποχῖτες σατανιστές;

Βρὲ παιδιὰ , κι᾿ ἐγώ μαζί σας. Ἐντάξει δὲν καταλάβαμε τὶ ἔλεγε ὁ Καντιώτης, δὲν πιστέψαμε τὶ ἀποκάλυπτε ὁ π. Σάββας Ἀχιλλέως, δὲν ἐντρυφήσαμε σὲ ὅσα ἑρμήνευε ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος, δὲν πολυπροσέξαμε πῶς ἀντιμετωπίστηκε ὁ ἀγώνας τοῦ Σωτηρόπουλου, δὲν ἀκολουθήσαμε τὸν δρόμο ποὺ ἔδειχνε ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος καὶ οἱ ἄλλοι σύγχρονοι ἅγιοι… Ἐντάξει, δὲν καταλάβαμε τὶ συνέβη στὸ Κολυμπάρι εἴχαμε ζαλιστεῖ μὲ κρίσεις καὶ μνημόνια, εἴχαμε ἀποχαυνωθῇ μὲ τηλεπορνεῖες καὶ τηλεμαλακίες καὶ ἀκούγαμε μεταπατερικές νευροκοπλιὲς καὶ κονανιές (καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ συνεχίζουν).

 Ναὶ, ἀλλὰ ὅταν ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησιές; Ὅταν στοχοποίησαν τὴν Θεία Κοινωνία; Ὅταν ἐπέβαλλαν φασιστικοὺς περιορισμούς καὶ ἐλέγχους; Ὅταν ἐδίωξαν φανερὰ τὴν πίστι καὶ ὅποιον ἀντιστεκόταν; Οὔτε τότε καταλάβαμε τίποτα; Ὅταν τρομοκρατοῦσαν τὸν λαὸ γιὰ νὰ κάνουν πάνω του τὰ θανατηφόρα πειράματα μὲ τελικὸ στόχο τὸ καινούργιο ξεκίνημα καὶ τὴν δημιουργία νέου ἀνθρώπου, οὔτε τότε καταλάβαμε τίποτα; Οὔτε τώρα ποὺ ξαφνικὰ πεθαίνουν τόσοι καὶ τόσοι ἀντιλαμβανόμαστε τίποτα; Διέλυσαν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, βάζουν ὀρθοδόξους νὰ σκοτώνονται μὲ ὀρθοδόξους, κάνουνε τὴ χάρι στὸν Στάλιν καὶ τὸν Δημητρώφ (καὶ στὰ ἀφεντικά τους) καὶ πουλοῦν τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ μεῖς ἀναγνωρίζουμε ἐκεῖ ἐκκλησία!!! Οὔτε τώρα καταλάβαμε κάτι;

Ἔ, τότε, ἄς τοὺς ἀκολουθήσουμε καὶ στὸ νέο τους σύνθημα: Μὴν κρίνουμε τίποτα, δηλαδὴ μὴν σκεφτόμαστε, δηλαδὴ νὰ καταργήσουμε ὅτι μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς. Νὰ γίνουμε ζόμπι, ζωντανοὶ νεκροὶ καὶ νὰ περιφερόμαστε μασκοφορεμένοι μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ νὰ συμμετέχουμε σὲ τσάγια καὶ ἐκδηλώσεις σίγουροι ὅτι δὲν θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ λυκοποιμένες ποὺ ἀκολουθοῦμε.

Βέβαια εἶμαι σίγουρος ὅτι πολλοὶ δὲν πιστεύουν πλέον ὅτι ἡ ἱκανότης τοῦ ἀνθρώπου νὰ σταθμίζῃ τὸ τί πρέπει νὰ κάνῃ κάθε φορὰ, -νὰ κρίνῃ δηλαδή δικαίως, ἡ δικαιοκρισία μὲ τὴν εὐρεῖα ἔννοιά της- εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὑπάρχει μέσα μας, στὴν ἀνθρώπινη φύσι, ἐφ᾿ ὅσον αὐτοπροαιρέτως δὲν τὸ ἔχουμε ἐξαφανίσει μὲ τὶς πράξεις μας. Οἱ ἅγιοι μᾶς τὸ ὑπενθυμίζουν συνεχῶς: Ἡ σωστὴ καὶ ἀδιάβλητος κρίσις, δηλαδὴ ἡ δικαιοκρισία , στηρίζεται σταθερὰ καὶ ἀκλόνητα κατὰ φυσικὸν τρόπο στὸ μέσα μας λογικὸ γιὰ κάθε τί ποὺ πρέπει νὰ κάνωμε, καὶ τὸ τί ἁρμόζει στὴν κάθε περίπτωσι. Ἤ δὲν ὑπάρχει μέσα μας κάποια λογικὴ ποὺ σταθμίζει τὶς φύσεις τῶν ἐπιλογῶν καὶ ξεχωρίζει τὰ χρησιμότερα ἀπὸ τὰ ἄχαρα καὶ τὰ ἀνώφελα; Στὴν θεόπνευστη Γραφὴ συνηθίζεται νὰ όνομάζεται κρίσις ἡ ὀρθότητα καὶ ἡ δικαιοκρισία.

«Ἐρήρεισται δὲ ὥσπερ καὶ ἐγκαταπέπηκται φυσικῶς τῷ ἐν ἡμῖν λογικῷ καὶ ἡ ἐφ᾿ ἑκάστῳ τῶν πρακτέων ὀρθή τε καὶ ἀδιάβλητος κρίσις, τοῦτ᾿ ἔστιν, ἡ δικαιοκρισία, καὶ τὸ ἑκάστῳ πρέπον· ἢ γὰρ οὐχὶ λογική τις ἐν ἡμῖν τὰς τῶν πρακτέων ταλαντεύει  φύσεις, καὶ ἀποκρίνει τῶν ἀμεινόνων  τὸ ἄχαρί τε καὶ ἀλυσιτελές ; Κρίσιν δὲ ὀνομάζειν ἔθος τῇ θεοπνεύστῳ Γραφῇ τὴν ὀρθότητα καὶ δικαιοκρισίαν. Καὶ γοῦν ὁ θεσπέσιος ψάλλει ∆αυΐδ· «Μακάριοι οἱ φυλάσσοντες κρίσιν, καὶ ποιοῦντες δικαιοσύνην ἐν παντὶ καιρῷ.» ΚΥΡΙΛΛΟΣ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ PG68 740

Ὁ ἅγιος Κύριλλος τὰ λέει αὐτά. Καὶ ποιός τὰ ἀκούει; Καὶ ποιὸς δίνει σημασία; «Μεταπατερικοὶ» οἱ νῦν διδάσκαλοι, ἄνευ σημασίας οἱ Πατερικὲς διδασκαλίες. Τὸν Κύριλλο Ἀλεξανδρείας θ᾿ ακοῦμε τῶρα ἤ τὸν Βόλου καὶ τὸν Ἀλεξανδρουπόλεως;

Ὅταν ὅμως ἀρνεῖσαι τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, πετᾶς στὰ σκουπίδια τὸ αὐτεξούσιο, ἀποστερῆσαι καὶ τὴν θεοείδειά σου καὶ τὴν ἰσόθεο τιμή ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός (μὲ λίγα λόγια τὰ μεταφέρω):

«Ἐπειδὴ γὰρ θεοειδὴς ὁ ἄνθρωπος ἐγένετο καὶ μακάριος τῷ αὐτεξουσίῳ τετιμημένος (τὸ γὰρ αὐτοκρατές τε καὶ ἀδέσποτον ἴδιόν ἐστι τῆς θείας μακαριότητος), τὸ δι᾿ ἀνάγκης αὐτὸν ἐπί τι μεταχθῆναι βιαίως ἀφαίρεσις τοῦ ἀξιώματος ἦν. Εἰ γὰρ ἑκουσίως τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν κατὰ τὴν αὐτεξούσιον κίνησιν ἐπί τι τῶν οὐ δεόντων ὁρμήσασαν βιαίως τε καὶ κατηναγκασμένως τῶν ἀρεσάντων ἀπέστησεν, ἀφαίρεσις ἂν ἦν τοῦ προέχοντος ἀγαθοῦ τὸ γινόμενον καὶ τῆς ἰσοθέου τιμῆς ἀποστέρησις. (ἰσόθεον γάρ ἐστι τὸ αὐτεξούσιον.)» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣPG46 524

Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ποιός τὰ λέει; Πότε τὰ εἶπε; Ἀλλάξαν οἱ καιροί. Τώρα μιλοῦν ἐλπιδοφόροι καὶ βαρθολομαῖοι καὶ ἱερώνυμοι καὶ οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῶν ἀκαδημιῶν καὶ διερμηνευτὲς καὶ ἀντιπρόσωποι τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὺς ἀκοῦμε ἐμεῖς. Καταλάβατε;  Δὲν εἴμεθα ὀπισθοδρομικοί καὶ καθυστερημένοι…

 Ὅλα γύρω σου γκρεμίζονται. Τὸ βλέπεις, τὸ ζεῖς, μιλοῦν τὰ γεγονότα. Ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησίας εἶναι κλειστή. Τὸν ἱερέα τὸν συλλαμβάνουν γιατὶ λειτούργησε καὶ κοινώνησε χριστιανούς. Δικάστηκε. Πληρώνεις πρόστιμο, γιατὶ δὲν δέχεσαι νὰ γίνῃς πειραματόζωο. Στὶς ἐκκλησίες μπαίνουν μὲ μουρίδες. Πεθαίνουν ξαφνικά ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο. Οἱ ἔκφυλοι θεωροῦνται φυσιολογικοὶ καὶ οἱ φυσιολογικοὶ παρά φύσιν.  Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μιλήσῃς, δὲν πρέπει κἄν νὰ σκέφτεσαι, γιατί «δὲν πρέπει νὰ κρίνῃς». Ἄν σιωπήσῃς εἶσαι «καλὸς χριστιανὸς» καὶ δὲν θὰ κριθῇς… Αὐτὰ διδάσκουν οἱ σημερινοὶ διδάσκαλοι… Καὶ πολλοὶ ἀκολουθοῦν ἁπλὰ αὐτὸ τὸ μονοπάτι… σὰν τὰ ζῶα ποὺ ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη ποὺ χαράξαν ὅσα ζῶα προηγήθηκαν…πρᾶγμα ποὺ «δὲν πρέπει» (κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Νύσσης, βέβαια, ὁπότε ποιός τὸν ἀκούει;):

«οὐ χρὴ πρὸς τὰ ἴχνη τῶν βοσκημάτων βλέπειν, ἃ τῷ γεώδει βίῳ διὰ τῶν πτερνῶν ἐνσημαίνονται οἱ προωδευκότες τὸν βίον·» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 805

Ὅμως ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνῃ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ, ἀλλὰ ἀκολουθεῖ τὴν πεπατημένη τῶν προηγουμένων, παρουσιάζοντας τὴν συνήθεια τοῦ βίου διδάσκαλο τῆς ζωῆς του πολλὲς φορὲς κατὰ τὸν καιρὸ τῆς δικαίας κρίσεως χωρὶς νὰ τὸ καταλάβῃ παρουσιάζεται ἐρίφιο ἀντὶ προβάτου.

«Ὁ τοίνυν μὴ ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων διακρίνων τὸ καλὸν ἐκ τοῦ χείρονος ἀλλὰ τοῖς ἴχνεσι τῶν προωδευκότων ἑπόμενος τὴν παρελθοῦσαν τοῦ βίου συνήθειαν διδάσκαλον τῆς ἰδίας ζωῆς προβαλλόμενος λανθάνει πολλάκις κατὰ τὸν καιρὸν τῆς δικαίας κρίσεως ἔριφος ἀντὶ προβάτου γενόμενος». ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 805

Ὅπως βλέπουμε, τὰ γεγονότα τρέχουν, θέλουμε δὲν θέλουμε. Ἄλλος εἶναι τὸ ἀφεντικό. Αὐτὸς κανονίζει. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ δικαιολογία τοῦ δικοῦ μας  ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς ἀκηδίας οὔτε τὸ προκάλυμμα τῆς δειλίας. Πλαστήκαμε ἐλεύθεροι, ἄρα ὑπεύθυνοι. Αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Ὁπότε πρέπει ὅσοι φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἐπιτρέπουν οἱ ἁμαρτίες, ἤ νὰ μὴν κρίνουν, ἤ ἄν εἶναι ἀνάγκη νὰ κρίνουν νὰ τὸ κάνουν μὲ τὸν πλέον δίκαιο τρόπο καὶ νὰ ἐλέγχουν τοὺς ἁμαρτάνοντες καὶ ἄν πρέπει νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν ἀλήθεια …

«Διὸ προσήκει, τῷ τοῦ λόγου φέγγει φωτιζομένους, ἢ μὴ κρίνειν, μνημονεύοντας τοῦ εἰρηκότος· Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἢ εἰ ἀνάγκη ποτὲ κρίνειν, κατὰ τὸ δικαιότατον τοῦτο ποιεῖν καὶ ἐλέγχειν τοὺς ἁμαρτάνοντας, κἂν δέοι ὑπὲρ ἀληθείας θνήσκειν, πεπεισμένους ἀκριβῶς, ὅτι πάντων ἔσται συντέλεια καὶ μεταβολὴ ἐπὶ τῇ καθολικῇ κρίσει τοῦ Θεοῦ, ἣν ποιήσεται διὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ»· ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΠΑΜΦΙΛΟΥ PG 23.988

Ἡ ἐποχή μας εἶναι κραυγαλέως ἐποχὴ ἀνάγκης ἐλέγχου τῆς ἁμαρτίας καὶ θανάτου ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Ἔτσι καὶ ἀλλιῶς τὸ νὰ ζῇς ἔξω τῆς ἀληθείας εἶναι ὁ αἰώνιος καὶ ὄντως θάνατος.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 20 Φεβρουαρίου 2023.

πηγή: ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 

.....................................................................................

.........................................................................................................................................

Ωραία τα γράφει ο Γεώργιος Κ Τζανάκης 

και περιμένω να δω 

ΠΟΤΕ θα ΚΟΨΕΙ το ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 

των εκκλησιαστικών ...(λυκο)ποιμένων 

που ακολουθεί...

ΑΝ ΔΕΝ κόψει το ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ τους, 

ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ,τόσο εύστοχα,  αρθρογραφεί...

Ευανθία η Σαλογραία 

.................................................



 

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2023

Aργύρης Νταλιάνης γιατρός καρδιολόγος και Στέφανος Δαμιανίδης


 

" H τρικυμία στη θάλασσα Φαίνεται! Η τρικυμία στο κρανίο, Ούτε με εγκεφαλογράφημα! " Εξω από το Στόμα του Λάκη, (βίντεο, αριθμός 8)


 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ! Τοποθετείται για ΤΟΝ ΑΙΦΝΙΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟ, του 28χρονου ΑΘΛΗΤΗ από τη Σύρο, μετά ΑΠΟ ΤΕΣΣΕΡΙς κοβιδοεμΦΟΛΙΑΣΜΟΥΣ



  Κανε ΚΛΙΚ στο σύνδεσμο για να ακούσεις :

 https://www.facebook.com/watch/?v=579184784090647 


πηγή: notospress


Θρήνος στη Σύρο από τον ξαφνικό θάνατο του 28χρονου ποδοσφαιριστή του ΑΟ Πάγου, Κώστα Φελουτζή.

ΣΥΡΟΣ. Στο πένθος έχει τυλιχτεί η κοινωνία της Σύρου μετά τον ξαφνικό θάνατο του ποδοσφαιριστή του ΑΟ Πάγου, Κώστα Φελουτζή.

Σύμφωνα με το sportcyclades.gr, ο 28χρονος ένιωσε αδιαθεσία, με αποτέλεσμα να μην ακολουθήσει την αποστολή της ομάδας για την Τήνο.

Το μεσημέρι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση και παρά τις προσπάθειες των γιατρών δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2023

Ότι ζούμε στον ανάποδο κόσμο το γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Οι νόμοι δεν υπάρχουν για να μας προστατεύουν από το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία, αλλά για να τα νομιμοποιούν αμφότερα.

 Μπλόκο στην Δημοκρατία από τη ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ και το ΠΑΣΟΚοφασιστικό δεκανίκι της σε φόντο ανάποδου κόσμου

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.


ΠΡΟΪΔΕΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΥΣ
Ότι ζούμε στον ανάποδο κόσμο το γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Οι νόμοι δεν υπάρχουν για να μας προστατεύουν από το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία, αλλά για να τα νομιμοποιούν αμφότερα. Με την εκτρωματική τροπολογία –κατά την παγία τακτική των Ελλήνων πολιτικών που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο– εμβόλιμη σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης & Επενδύσεων, την οποία ψήφισαν τα καμάρια του ελληνικού κ-υ-νοβουλίου, δόθηκε η χαριστική βολή στην ημιθανή δημοκρατία μας.
Στην πραγματικότητα, το «μπλόκο» δεν υψώθηκε κατά του Κασιδιάρη αλλά κατά της ελληνικής δημοκρατίας, η οποία υπάρχει προ πολλού μόνο στα χαρτιά, ως ελκυστικό κέλυφος ενός σκωληκόβρωτου τάφου. Από σήμερα ηχεί urbi et orbi ο επιθανάτιος ρόγχος της ελληνικής δημοκρατίας, η οποία ξεψύχησε από τον προδήλως «αντισυνταγματικό εμβολιασμό» του εκλογικού σώματος με το τοξικό νομοθετικό κατασκεύασμα που παρασκεύασε η κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ και ενέκρινε το ΠΑΣΟΚοφασιστικό δεκανίκι της. Για μία ακόμη φορά, το ελληνικό Σύνταγμα ποδοπατήθηκε σαν φθηνή κουρελού που είναι παραπεταμένη στα αζήτητα μιας αποκρουστικής λαϊκής αγοράς και έτσι μετατράπηκε σε «Ασύνταγμα», κατά τον όρο που έπλασε ο Βασίλης Βασιλικός στο Καφενείον «Εμιγκρέκ».
Το πιο αποκαρδιωτικό απ’ όλα είναι η απάθεια με την οποία ο πολιτικός κόσμος και οι πολίτες στέκονται απέναντι στο νέο συνταγματικό πραξικόπημα. Ζούμε πρωτίστως στην εποχή όχι της μηδενικής ανοχής, αλλά της μηδενικής αντίστασης. Κάποιο μεγάλο κακό καραδοκεί για την χώρα μας, η οποία διανύει μία από τις πιο διεφθαρμένες περιόδους της ιστορίας της. Η σήψη έχει εξαπλωθεί σε όλα τα πεδία. Το ότι ακόμη δεν έχουμε καταποντιστεί μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως θαύμα…
Ήγγικεν η ώρα των Αρεοπαγιτών, οι οποίοι καλούνται να σώσουν την τιμή του Συντάγματος, επιχειρώντας μια ύστατη προσπάθεια αποκαταστατικής διασωλήνωσης της ξεψυχισμένης δημοκρατίας, αν και οι υφιστάμενες ενδείξεις περί σωτηρίου επεμβάσεως δεν είναι ενθαρρυντικές. Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων ισχύει το απόφθεγμα του Ασημάκη Πανσέληνου: «Η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας στην Ελλάδα ανοιγοκλείνει σα φυσαρμόνικα που την παίζει η Διοίκηση». Άλλωστε, κατά την διάρκεια της υγειονομικής δικτατορίας, οι Έλληνες δικαστές και εισαγγελείς με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις υπάκουσαν πειθήνια στις εντολές του καθεστώτος. Γιατί τώρα θα θελήσουν να πράξουν διαφορετικά;
Για τον ακριβή ρόλο του Κασιδιάρη διατηρώ επιφυλάξεις. Το σύστημα παίζει τόσο βρόμικα, που δεν αποκλείεται η στοχοποίησή του να είναι προσχηματική και να εξυπηρετεί πονηρούς σκοπούς.
Καλή ανάγνωση!
Κ.Β.

Ο νέος μεγάλος «εχθρός του λαού» δεν είναι αόρατος, δεν είναι λευκός.

Δεν είναι ιός, δεν είναι η Μπάρμπαρα.

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας.

Είναι ένας Κασιδιάρης, ο ορατός μαριονετίστας του κόμματος «Έλληνες».

H υγιής Δημοκρατία, όμως, δεν φοβάται τους εχθρούς της.

Νιώθει επαρκώς ασφαλής και ανέχεται τα ζιζάνια δίπλα στο σιτάρι.

Ταυτοχρόνως, εμπιστεύεται την κρίση των ώριμων πολιτών της, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να αποκλείουν τους πολυδιαφημισμένους εχθρούς της δημοκρατίας.

Οι ώριμοι πολίτες δεν έχουν ανάγκη από τροπολογίες που αποσκοπούν υποκριτικά να θωρακίσουν την εκλογική διαδικασία και την ανόθευτη κρίση τους στο παρά πέντε των εκλογών.

Αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις, και ιδίως η φρικτή παρούσα, μεταχειρίζονται τους πολίτες σαν βρέφη που πρέπει να μένουν εγκλωβισμένα στην παιδική κούνια τους, όντας απολύτως εξαρτημένα από τους υπερπροστατευτικούς πατερ(κ)ούληδες.

Ας το συνειδητοποιήσουμε:

Μια μη-μου-άπτου δημοκρατία είναι μια βαθιά άρρωστη δημοκρατία.

Μια βαθιά άρρωστη δημοκρατία δεν είναι ευάλωτη απέναντι στους εχθρούς της, αλλά σε εκείνους που αυτοανακηρύσσονται προστάτες της και λαμβάνουν προληπτικά μέτρα.

Η γνήσια και αυτοβέβαιη για την ευρωστία της δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από φύλακες-μπουλντόγκ που θα είναι έτοιμα να κατασπαράξουν όποιον πάει να τις ρίξει πεπονόφλουδες.

Στην τοποθέτηση των μπουλντόγκ ενεδρεύει ένας ύπουλος και ολέθριος κίνδυνος: τα μπουλντόγκ να στραφούν εν τέλει εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας.  

Και τότε, ποιος θα ελέγξει τα ψευτοδημοκρατικά μπουλντόγκ;

Sed quis custodiat ipsos custodes?¹ Ελληνιστί: Αλλά ποιος ελέγχει τους ελέγχοντες;

Από την αρχή της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης στην συνείδηση αρκετών πολιτών αποκρυσταλλώθηκε η πεποίθηση ότι μας διοικεί ένα ιατροφασιστικό καθεστώς, μια υγειονομική δικτατορία που, όταν ψήφισε τον νόμο για τον υποχρεωτικό-εξαναγκαστικό εμβολιασμό, έριξε τα πρώτα δολοφονικά πυρά εναντίον της δημοκρατίας, αφήνοντάς την να χαροπαλεύει.

Με το πρόσφατο συνταγματικό πραξικόπημα, δηλαδή την ψήφιση της (ν)τροπολογίας κατά του νέου, αυτή την φορά δήθεν ορατού, εχθρού μας, που κατ’ ανάγκην έχει ανθρώπινο ονοματεπώνυμο, δόθηκε η χαριστική βολή κατά της ημιθανούς δημοκρατίας. Έτσι, το καθεστώς διατράνωσε αυτό που ήταν πάντοτε: φασιστικό. Απλώς, στην εποχή του κορωνοϊού φόρεσε την μοδάτη μάσκα του ιατροφασισμού.

Τον Ιούλιο του 2021, ο νέος βαρύς τραυματισμός της δημοκρατίας είχε προέλθει από τον αντισυνταγματικό εμβολιασμό των πολιτών κατά του κορωνοϊού με τα πειραματικά φαρμακευτικά σκευάσματα της Big Pharma.

Τον Φεβρουάριο του 2023 ακούστηκε ο επιθανάτιος ρόγχος της δημοκρατίας, η οποία ξεψύχησε μετά τον αντισυνταγματικό εμβολιασμό του εκλογικού σώματος με το τοξικό νομοθετικό κατασκεύασμα που παρασκεύασε η κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας και ενέκρινε το ΠΑΣΟΚοφασιστικό δεκανίκι της.

  • Τι κι αν το Σύνταγμα του 1975 απέρριψε συνειδητά την απαγόρευση πολιτικού κόμματος

  • Τι κι αν στο άρθρο 29 παρ. 1 Συντ. προβλέπεται ότι η οργάνωση και η δράση των πολιτικών κομμάτων οφείλουν να εξυπηρετούν την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, χωρίς όμως να υπάρχει μηχανισμός απαγόρευσης πολιτικού κόμματος

  • Τι κι αν στο άρθρο 51 παρ. 3 Συντ. προβλέπεται ότι ο νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα (και άρα το δικαίωμα του εκλέγεσθαι) παρά μόνο ως συνέπεια αμετάκλητης (και όχι απλώς πρωτόδικης ή τελεσίδικης) καταδίκης

  • Τι κι αν το εύρημα της μη καταδικασθείσας (σε οποιονδήποτε βαθμό) πραγματικής ηγεσίας θεσπίσθηκε ως πρόσθετη, αρνητική προϋπόθεση κατάρτισης συνδυασμού, η οποία δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα…

Σύμφωνα με την τελική διατύπωση της ψηφισθείσας, προδήλως αντισυνταγματικής τροπολογίας, ισχύει ότι:

«H κρίση περί του ότι η δράση του πολιτικού κόμματος δεν εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος δύναται να λάβει χώρα μόνο όταν υφίσταται καταδίκη σε οποιονδήποτε βαθμό υποψηφίων βουλευτών ή ιδρυτικών μελών ή διατελεσάντων προέδρων για τα αδικήματα των άρθρων 134, 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα».

Μέσα σε ένα πυρετικό παραλήρημα νομοθετικής διαστροφής διευκρινίζεται ότι:

«Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, η πραγματική ηγεσία έχει την έννοια ότι πρόσωπο άλλο από εκείνο που κατέχει τυπικά θέση προέδρου, γενικού γραμματέα, μέλους της διοικούσας επιτροπής ή νομίμου εκπροσώπου με συγκεκριμένες πράξεις του εμφανίζεται να ασκεί διοίκηση του κόμματος, ή να έχει τοποθετήσει εικονική ηγεσία, ή να έχει τον ηγετικό πολιτικό ρόλο προς το εκλογικό σώμα»!

Αναρωτιέται κανείς: Με βάση ποιο κριτήριο θα μπορεί να διαγνωσθεί (από τον Άρειο Πάγο) ότι ο φερόμενος ως μαριονετίστας έχει τέτοιον ηγετικό πολιτικό ρόλο; Πρόκειται αναμφιβόλως για μια αόριστη αξιολογική έννοια, η οποία μόνο θυμηδία προκαλεί, ακόμη και σε έναν πρωτοετή φοιτητή Νομικής.

Δείτε τώρα το, γεμάτο μπαλλώματα και διαγραφές της τελευταίας στιγμής, κουρελόχαρτο του άρθρου 102 του ψηφισθέντος νομοσχεδίου, για να θαυμάσετε με πόσο… σεβασμό προς τον Έλληνα πολίτη παράγει το ελληνικό κΥνοβούλιο το νομοθετικό έργο του:



  • Τι κι αν το ευαίσθητο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι στενά συνυφασμένο με την δημοκρατική αρχή και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που δεν επιτρέπεται να κρίνεται από τον κοινό, αλλά μόνο από τον συνταγματικό νομοθέτη (άρα εν προκειμένω απαιτείτο αναθεώρηση του Συντάγματος· στην τελευταία, πάντως, αναθεώρηση, καίτοι υπήρχε σχετική δυνατότητα, το άρθρο 29 δεν συμπεριελήφθη στις αναθεωρητέες διατάξεις)

  • Τι κι αν ο νέος Ποινικός Κώδικας κατήργησε την αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων «γιατί κρίθηκε πλέον ως παρωχημένη» (έτσι κατά γράμμα η Αιτιολογική Έκθεση), οπότε η αμαρτωλή τροπολογία χρησιμοποίησε το τέχνασμα της «εισόδου από την πίσω πόρτα».

Προσοχή: Την καταργημένη ορολογία περί αποστερήσεως χρησιμοποιεί ο νομοθέτης του επίμαχου νομοσχεδίου στο ακόλουθο σημείο:

«Η αποστέρηση του δικαιώματος κατάρτισης συνδυασμών, σύμφωνα με την παρούσα περίπτωση, ισχύει για τη χρονική διάρκεια της επιβληθείσας ποινής και υπολογίζεται από την επομένη της ημέρας της οριστικής καταδικαστικής απόφασης».

  • Τι κι αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στην υπόθεση Engel και λοιποί κατά Ολλανδίας, έχει αποφανθεί ότι μια διοικητική κύρωση που κατά τον γονότυπό της (λόγω του βαθμού σοβαρότητας της επαπειλούμενης κύρωσης [the degree of severity of the penalty that the person concerned risks incurring]) είναι ποινή, υπόκειται στην αρχή της νομιμότητας, μία από τις τέσσερεις εκφάνσεις της οποίας είναι ο κανόνας που απαγορεύει την επιβολή κατ’ ουσίαν ποινής «κατόπιν εορτής»: Κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς προηγούμενο νόμο (nullum crimen nulla poena sine lege praevia)

Η αρχή του προηγούμενου νόμου στοχεύει στο να αποτρέπει τον νομοθέτη από τον πειρασμό να λειτουργήσει συναισθηματικά ή οπορτουνιστικά και να θεσπίζει φωτογραφικές διατάξεις. Μέσω αυτής διασφαλίζεται η προβλεψιμότητα και ελεγξιμότητα της κρατικής επέμβασης και, επομένως, επιτυγχάνεται η διατήρηση της ασφάλειας Δικαίου.

Δυστυχώς, οι εμπνευστές και χειροκροτητές της «τροπολογίας Κασιδιάρη» δεν είχαν κανέναν ανασχετικό φραγμό να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την προαναφερθείσα αρχή και να υλοποιήσουν την επαίσχυντη κρατική αυθαιρεσία, μιλώντας ευθέως για φωτογραφική τροπολογία που αποσκοπεί πρωτίστως στο «μπλόκο Κασιδιάρη» (βλ. ιδίως την ανερυθρίαστη παραδοχή Μ. Βορίδη από το βήμα της Βουλής).

  • Τι κι αν, κατά την παγία νομολογία του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, για να απαγορευθεί ένα κόμμα δεν αρκεί η διάδοση αντισυνταγματικών ιδεών, αλλά θα πρέπει επιπλέον να εκδηλώνεται μια ενεργός πολεμική, επιθετική στάση των μελών αυτών των κομμάτων εναντίον της φιλελεύθερης και δημοκρατικής έννομης τάξης, στην κατάργηση της οποίας αποσκοπεί το επίμαχο κόμμα, ενώ θα πρέπει να συντρέχουν συγκεκριμένες ενδείξεις ότι η επίτευξη των αντισυνταγματικών στόχων δεν είναι παντελώς ανέφικτη²

  • Τι κι αν πλήθος νομικών εξέφρασαν όχι απλώς επιφυλάξεις, αλλά την κάθετη αντίθεσή τους στην εκτρωματική τροπολογία για το «μπλόκο Κασιδιάρη».

Το γαλαζοπράσινο κομματικό ζεύγος (δεν υπονοείται φυσικά ότι τα λοιπά κόμματα είναι αθώες περιστερές) που ευθύνεται για την καινούργια νομοθετική τερατογένεση, απέναντι σε όλα αυτά αντέταξε νοερώς την φασιστική φράση:

Hoc volo, sic iubeo! Sit pro ratione voluntas!³ Ελληνιστί: Αυτό θέλω, έτσι διατάσσω! Αντί εξηγήσεως, ισχύει η βούλησή μου!

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το «μπλόκο» δεν υψώθηκε κατά του Κασιδιάρη αλλά κατά της ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία υπάρχει προ πολλού μόνο στα χαρτιά, ως ελκυστικό κέλυφος ενός σκωληκόβρωτου τάφου.

Για μία ακόμη φορά, το ελληνικό Σύνταγμα ποδοπατήθηκε σαν φθηνή κουρελού που είναι παραπεταμένη στα αζήτητα μιας αποκρουστικής λαϊκής αγοράς και έτσι μετατράπηκε σε «Ασύνταγμα», κατά τον όρο που έπλασε ο Βασίλης Βασιλικός στο Καφενείον «Εμιγκρέκ» (Ο Άγιος Κλαύδιος).

Ω τι Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος αυτός στον οποίο μας έλαχε να ζούμε!

Σε αυτόν ακριβώς τον ανάποδο κόσμο, οι νόμοι δεν υπάρχουν για να προστατεύουν τον πολίτη από το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία. Οι νόμοι υπάρχουν για να νομιμοποιούν το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία!

Οι κυριολεκτικές μάσκες φορέθηκαν για να καταπέσουν οι μεταφορικές, και έτσι να αποκαλυφθεί ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια μας το τέρας της κοινοβουλευτικής δικτατορίας που απλώνει τα ολοκληρωτικά πλοκάμια του, όπου του υποδειχθεί από τον αόρατο μαριονετίστα.

Αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο ψεύτικος, βρομερός και προπάντων ανάποδος κόσμος μας, τότε θα πρέπει αμέσως να αντιληφθούμε ότι, όταν ακούμε να κόπτονται για την δημοκρατία όλοι εκείνοι που την καταπατούν εδώ και πολύ καιρό και ότι βαπτίζουν εχθρό του δημοκρατικού πολιτεύματος έναν Κασιδιάρη, ισχύει το ανάποδο:

Οι επίδοξοι εξολοθρευτές του δημοκρατικού εχθρού είναι οι ίδιοι εχθροί της δημοκρατίας.

Όποιος θέλει να εμβαθύνει στην ανάποδη σχέση εχθρού και φίλου του λαού, ας διαβάσει τον «εχθρό του λαού» του Ερρίκου Ίψεν. Αυτό το εκπληκτικό και τόσο επίκαιρο θεατρικό έργο, που θα έπρεπε να παίζεται νύχτα-μέρα σε όλα τα θέατρα της χώρας, ώστε οι Έλληνες πολίτες να συνειδητοποιήσουν σε όλο του το μεγαλείο το απίστευτο θέατρο που έχουν στήσει σε βάρος τους οι Φαρισαίοι υποκριτές πολιτικοί, οι οποίοι μοιάζει να έχουν νοικιάσει επ’ αόριστον ή ακόμη χειρότερα να έχουν (εξ)αγοράσει μόνιμη θέση στα έδρανα της Βουλής.

Το «μπλόκο κατά του Κασιδιάρη» είναι μία ακόμη τρανή απόδειξη ότι οι εκλογές που θα διεξαχθούν θα είναι μια διαδραστική θεατρική παράσταση, όπου οι θεατές-επίδοξοι ψηφοφόροι θα κληθούν να ψηφίσουν τον καλύτερο, δηλαδή τον πιο λαοπλάνο ηθοποιό, ο οποίος θα φορά ψευτοδημοκρατική περούκα και λιβρέα.

Διαχρονικά ορθή η διαπίστωση του Θεοφάνη Ράπτη στο σπουδαίο βιβλίο του «Τεχνο-φεουδαρχία. Η νέα μορφή παγκόσμιου ολοκληρωτισμού»:

«Πολιτική και έγκλημα μπορούν πλέον να συγχωνευτούν στον 21ο αιώνα μέχρι του σημείου να καταστήσουν το κράτος δικαίου μια υποκριτική γελοιογραφία: Για τον ίδιο λόγο, άνθρωποι σαν τον Μπους ή τον Πούτιν δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με βάση την ευφυΐα τους ή την υποτιθέμενη έλλειψή της. Στην πραγματικότητα πρόκειται μόνο για εκπροσώπους μαφιόζων που αντιμετωπίζουν άλλους μαφιόζους. Το γεγονός ότι “εκλέχθηκαν” είναι στις μέρες μας άκρως παραπλανητικό. Η εκλογή κάποιου είναι απλώς μια ακόμη διασκέδαση των μαζών».

Φυσικά, επειδή το καθεστώς παίζει πολύ βρόμικα το παιχνίδι του σε βάρος των καλοκάγαθων προβάτων του εκλογικού σώματος, δεν αποκλείεται το μπλόκο κατά Κασιδιάρη να είναι προσχηματικό, δηλαδή ο επικηρυγμένος ως «εχθρός του λαού» να έχει συναινέσει στην στοχοποίησή του από τα μεγάλα κόμματα, εξυπηρετώντας κάποιο πονηρό σχέδιο προληπτικού-ελεγκτικού μαντρώματος εκείνων των εκλογέων που θέλουν ακόμη να υπάρχει πατρίδα. Ένα τέτοιο τέχνασμα κάθε άλλο παρά καινοφανές είναι!

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, αξίζει να θυμηθούμε ποια διαχρονική εκλογική συμβουλή είχε δώσει ο Γεώργιος Σουρής στο φύλλο 1362 της εφημερίδας που είχε εκδώσει στις 5 Δεκεμβρίου 1915 (!) μέσα από το ποίημά του με τίτλο «Μια συμβουλή του Φασουλή». Στην 8η στροφή διαβάζουμε:

«Κι’ ο Λεβάντες παλεύει κι’ η Δύσις,

μα παλεύουν κι’ οι δυο μας οι Μήτσοι,

κι’ αν κανένας σου’ πη να ψηφίσης

κύτταζέ τον και λέγε του πρίτσι».

Στο ακροτελεύτιο τετράστιχό του, ο Σουρής, αναδεικνύοντας την λογική του ανάποδου κόσμου, δίνει μια ακόμη αποτρεπτική εκλογική συμβουλή, απολύτως χρήσιμη εν έτει 2023:

«Σαν γλεντζές μη βαρέσης βιολιά,

μην πηδάς σ’ εκλογαίς σαν και δαύταις,

που τα νέα τα κάνουν παληά

και ξεθάβουν παληούς νεκροθάφτες».

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησα στον Στέφανο Δαμιανίδη, δημοσιογράφο του ραδιοφωνικού σταθμού Focus. Σε αυτήν ακούγονται εν περιλήψει οι βασικές θέσεις του ανωτέρω κειμένου.


6

Εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2007, σελ. 22. 

1

Πρόκειται για φράση από τις Σάτιρες του Ιουβενάλη (6, Ι. 347) αναφερόμενη στην ηθική κατάπτωση των Ρωμαίων γυναικών, οι οποίες, έχοντας έντονες σεξουαλικές ορμές, κατάφερναν να παρασύρουν ακόμη και τους άνδρες που είχαν προσλάβει οι σύζυγοί τους, προκειμένου να τις έχουν υπό παρακολούθηση. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται σήμερα για να δηλώσει τον κίνδυνο αυθαιρεσίας από πρόσωπα ή θεσμούς που έχουν ελεγκτική εξουσία, χωρίς όμως τα ίδια να λογοδοτούν για την κρίση τους σε κάποιο ανώτερο όργανο. Πρβλ. την αντίστοιχη φράση στην αγγλική και τη γερμανική γλώσσα: Who watches the watchers? (Who shall guard the guardians? / Who guards the guards? / Wer kontrolliert die Kontrolleure?). Πρβλ. και Μονταίνι, Δοκίμια, Βιβλίο Τρίτο, Κεφ. 5ο, μτφ.: Φ. Δρακονταειδής, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005, σελ. 112.

2

Σύμφωνα με το άρθρο 21 παρ. 2 και 3 του γερμανικού Συντάγματος, κόμματα που, με βάση τον σκοπό του καταστατικού τους ή εξαιτίας της συμπεριφοράς των μελών τους, αποσκοπούν στο να βλάψουν ή να ανατρέψουν την φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη ή να θέσουν σε κίνδυνο την υπόσταση του κράτους είναι αντισυνταγματικά και αποκλείονται από την κρατική χρηματοδότηση.   

3

Ιουβενάλης, ό.π., 6. Ι. 223.

4

Εκδ. Πλειάς, Αθήνα 1973, σελ. 63.

5

Για την ανάλυσή του σε σχέση με τον ανάποδο κόσμο της υγειονομικής δικτατορίας βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 267.

6

Εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2007, σελ. 22. 


πηγή : Τρελογιάννης 

.................................................................................

.................................................................................