Δικαιοκρισία και αγώνας υπέρ της Πίστεως και του ανθρώπου

 

Ἔχουν περάσει σχεδὸν τρία χρόνια διωγμοῦ τῆς πίστεως καὶ ἐξευτελισμοῦ τῆς ἐκκλησίας , μὲ τὴν μετατροπὴ πολλῶν ἐκ τῶν ποιμένων  της σὲ ὑπηρέτες τοῦ σατανικοῦ καὶ ἀνθρωποκτόνου παγκοσμίου συστήματος ἐξουσιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, καὶ πολλῶν ἄλλων σὲ μουγκούς  καὶ κρυπτομένους.  Τὸ καθημερινὸ φαινόμενο τῶν ξαφνικῶν θανάτων δὲν ξαφνιάζει κανέναν. Kανένας δὲν ἐνδιαφέρεται, κανένας δὲν διαμαρτύρεται καὶ δὲν ζητάει ἐξηγήσεις ἀπὸ τοὺς ἐπιβολεῖς τῶν σκευασμάτων τοῦ θανάτου, ὅπως πλέον ἀπεδείχθη καὶ ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς ὅτι εἶναι. Αὐτὸ ποὺ εἶναι πολὺ ἀποκαρδιωτικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι συζητῶντας μὲ ἀνθρώπους «τῆς ἐκκλησίας» , -αὐτοὺς ποὺ χαρακτηρίζονται (ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι σεμνύνονται) ὡς  «ὑπάκουοι» καὶ σωστοί- παρατηρῶ ὅτι ἐνῷ τὰ γεγονότα βοοῦν, ἐνῷ ἡ ἀλήθεια εἶναι πρὸ ὀφθαλμῶν, συνεχίζουν νὰ ἐπαναλαμβάνουν: «Ποιός εἶμαι ἐγὼ νὰ κρίνω;», «Δὲν μπορῶ νὰ κρίνω», «Μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε» … κτλ.

Αὐτὸ, ἡ ἀπώλεια τῆς δυνατότητος νὰ κρίνῃς, δὲν εἶναι κάτι ποὺ προέκυψε τυχαίως, ἤ ὡς δευτερεῦον ἀποτέλεσμα ἄλλης κυριωτέρας ἐπιδιώξεως. Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κυρία ἐπιδίωξις καὶ στόχευσις ὅλων τῶν μεθοδεύσεων τῶν κινούντων τὰ νήματα τῶν κυβερνώντων-μαριονετῶν παγκοσμίως. Ἡ ἀπόλυτη σύγχυσις, ἡ ἔλλειψις κριτηρίων, ἡ ἀδυναμία κρίσεως, ἡ αὐτοπαράδοσις στὶς μεθοδεῖες τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ, ἡ ἀπεμπόλησις τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ στὴν ἔκπτωσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν μετατροπή του σὲ ρακένδυτο καὶ ἐξαθλιωμένο δοῦλο στὴν χώρα τῶν πονηρῶν νεοεποχιτῶν πολιτῶν.

Στὸ διαδίκτυο, αὐτὴ τὴν περίοδο εἶδα νὰ παρουσιάζονται πολλὲς «ὁμιλίες» συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν ρητόρων (ἐπισκόπων, περιφερομένων -ἐντὸς Ἑλλάδος- ἱεραποστόλων κλπ) μὲ θέμα ἀκριβῶς τὴν «Κρίσι καὶ τὴν κατάκρισι». Ἐπειδὴ τὰ «ὑπάκουα ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα» στὰ ὁποία ἀναφέρθηκα εἶναι θαμῶνες, φοιτητὲς καὶ τρόφιμοι τέτοιων πνευματικῶν τραπεζῶν ἔκατσα καὶ ἄκουσα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος δύο ὁλόκληρες τέτοιες ὁμιλίες. «Δὲν μπορεῖ» σκέφτηκα, «κάτι θὰ ποῦνε γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἔχει δημιουργηθῇ στὶς μέρες μας». Αὐτὰ ποὺ ἄκουσα ἦταν ὅλα σωστά. Μίλησαν γιὰ τὴν μανία τῆς περιεργείας, τῆς πολυπραγμοσύνης, τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ ποὺ ἐξωθοῦν ἀνθρώπους νὰ περιεργάζονται τῶν ἄλλων τὶς ζωὲς, νὰ κουτσομπολεύουν νὰ κατηγοροῦν καὶ νὰ κατακρίνουν διεκδικῶντας ρόλο κριτοῦ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ. Τὰ παραδείγματα ἄπειρα ὁπότε … ἔχουμε νὰ λέμε, ὥρα νὰ ὑπάρχει. Τελικὸ (δικό τους) συμπέρασμα; «Μήν κρίνετε».

Τί «μὴν κρίνετε»; Πότε «μὴν κρίνετε»; Γενικῶς καὶ ἀορίστως. «Μὴν κρίνετε». Ὅλοι αὐτοὶ , ποὺ ἐδῶ καὶ τρία χρόνια ἔβλεπαν ἀπὸ «ἐπηρμένους» «ἱεροκατηγόρους» «αὐτοκλήτους σωτῆρες τῆς ἐκκλησίας» μέχρι «ἐγκληματίες» «ἀδελφοκτόνους» «ἐχθροὺς τῆς ἐπιστήμης» τώρα παπαγαλίζουν συμβουλευτικῶς καὶ προστατευτικῶς τὸ «Μὴν κρίνετε». Τώρα ἀπεδείχθη ποιοὶ ἦταν οἱ παρασυρμένοι ἤ βαλτοὶ ἤ μισθωτοί, ποιοί ἐσπίλωσαν τὴν ἐκκλησία καὶ διέβαλαν τὴν πίστι, ποιοὶ ἔγιναν συνεργοὶ τῶν ἐγκληματιῶν καὶ ὄντως ἀδελφοκτόνοι, ποιοὶ ὑπέταξαν τὴν πίστι στὴν σατανοκρατούμενη ψευδεπιστήμη τῶν πληρωμένων καὶ ἀκαταδίωκτων. Τώρα φάνηκε ξεκάθαρα ὁ ρόλος τόσων μεγαλοσχημόνων προσώπων, εἴτε ἀπὸ ἀνικανότητα, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε ἀπὸ φόβο, εἴτε ἀπὸ ἐξαγορά, εἴτε ἀπὸ μύρια ὅσα αἴτια. Τώρα οὔτε τὰ ἀποτελέσματά  μποροῦν νὰ κρυφτοῦν –πῶς νὰ τοὺς κρύψῃς τοὺς νεκρούς καὶ ἀπὸ ποιούς; ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοὺς φίλους, τοὺς συχωριανούς; 

Τώρα λοιπὸν ἡ ἀπάντησις εἶναι «μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε, κοιτάξτε τὶς ἁμαρτίες σας»

Ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα εἶναι καθαρὰ σατανικό καὶ ὁδηγεῖ στὴν πλήρη ἀπανθρωποποίησι τοῦ ἀνθρώπου θὰ παραθέσω μερικὰ ἀπὸ ὅσα ἔχω ἀντιληφθῇ ἀκούγοντας ἤ διαβάζοντας ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ καὶ ἄς σκεφτῇ καὶ ἄς κρίνῃ ὅποιος θέλει ἐφ᾿ ὅσον  διατηρεῖ ἀκόμη αὐτὸ τὸ χάρισμα τοῦ Θεοῦ..

Εἰσαγωγικῶς, τὸ πρῶτον καὶ βασικὸ καὶ θεμελιῶδες εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κρίνῃ (γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως), ὅπως πάει σήμερα νὰ ἐπιβληθῇ. Ὑπάρχουν πολλῶν λογιῶν κρίσεις καὶ πρέπει νὰ μάθωμε τὶς διαφορές τους. Ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄλλοτε μὲν λέγει «Μὴν κρίνετε καὶ δὲν θὰ κριθῆτε», ἄλλοτε δὲ προστάσσει «τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε», δὲν ἐμποδιζόμαστε καθολικὰ στὸ νὰ κρίνομε, ἀλλὰ διδασκόμαστε τὴν διαφορὰ τῆς κρίσεως.

«Τοῦ Κυρίου ποτὲ μὲν λέγοντος, Μὴ κρίνετε, καὶ  οὐ μὴ κριθῆτε, ποτὲ δὲ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνειν προστάσσοντος· οὐχὶ τὸ κρίνειν καθόλου κωλυόμεθα, ἀλλὰ διαφορὰν κρίσεως παιδευόμεθα». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 1189

Ὑπάρχουν περιπτώσεις, συνεχίζει ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴ δική μας ἐξουσία ἡ κρίσις τῶν πράξεων κάποιου ἀδελφοῦ, ἄν καὶ πολλὲς φορὲς εἶναι ἄδηλα τὰ πράγματα. Δὲν πρέπει νὰ κρίνωμε τὸν ἀδελφὸ ἐπειδὴ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἐμεῖς ἀγνοοῦμε  καὶ πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ ἔλθῃ ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος θὰ φωτίσῃ τὰ κρυμένα στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσῃ τὶς βουλὲς τῶν καρδιῶν.

«Ὥστε εἰ μέν τι ἐν ἐξουσίᾳ ἡμετέρᾳ κεῖται, ἢ καὶ ἄδηλον πολλάκις ἐστὶν, οὐ χρὴ κρίνειν ἐπὶ τούτῳ τὸν ἀδελφὸν, κατὰ τὸ ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου περὶ τῶν ἀγνοουμένων εἰρημένον· Ὥστε μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους, καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν·» ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31.1189

Προφανῶς ὅλα τὰ παραπάνω ἀφοροῦν ἐνέργειες, πράξεις, ἁμαρτίες, ἀδυναμίες, λάθη, πάθη, πτώσεις, (πραγματικὰ, φαινομενικά ἤ καὶ φανταστικά). Αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλοι ὁμιλοῦν· καὶ ὀρθῶς.

 Ἀλλὰ ὁ ἅγιος συνεχίζει: Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητη ἀνάγκη, αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος δὲν πρέπει νὰ κρίνῃ τὸν ἀδελφὸ γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω, ὀφείλει νὰ ὑπερασπίζεται, νὰ ἐκδικῇ τὶς βουλὲς,  τὶς ἀποφάσεις τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν ἐφησυχάζῃ γιὰ νὰ μὴν «συμπαραπολαύσῃ» τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

«τὰ δὲ τοῦ Θεοῦ κρίματα  ἐκδικεῖν, ἀπαραίτητος ἀνάγκη, ἵνα μὴ συμπαραπολαύσῃ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐφησυχάζων»· ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31.1189

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ τοῦ Θεοῦ κρίματα  καὶ πότε καὶ μὲ ποιὸν τρόπο πρέπει νὰ κρίνουμε τὴν πρὸς τὸν Θεὸ ἀπείθεια ὅλα τὰ βρίσκουμε στὶς θεῖες Γραφές (καὶ ὄχι ἀσφαλῶς στὶς διακηρύξεις, στὶς διαβεβαιώσεις, στὶς προτροπὲς καὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ κάθε ἐπηρμένου ψευδοδιδασκάλου, ὅπως αὐτοὺς ποὺ εἴδαμε νὰ κλείνουν ἐκκλησίες καὶ νὰ στέλνουν τοὺς ἀνθρώπους στὰ ἐμβολιαστικὰ κέντρα-κρεματόρια)

«ἐν μόνῃ δὲ τῇ παραβάσει οὑτινοσοῦν προστάγματος σαφῶς κρίνομεν τὴν πρὸς Θεὸν ἀπείθειαν, καὶ κοινὸν κατὰ πάσης παρακοῆς τοῦ Θεοῦ τὸ κρῖμα εὑρίσκομεν, τὰς θείας ἀναλαβόντες Γραφάς». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG32 1200

(Τὸ ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅπως καὶ πάλι βλέπομε, δὲν εἶναι «προτεσταντισμὸς» ὅπως φλυαροῦν οἱ ὁμοτράπεζοι καὶ ὁμόφρονες τῶν προτεσταντῶν ἐγχώριοι οἰκουμενιστές. Εἶναι εὐαγγελικὴ προσταγὴ καὶ ἀφορᾶ ὅλους, ποιμένες καὶ ποιμενομένους. Οἱ ποιμένες ὅμως, ἐκείνοι ποὺ οὔτε τὶς γραφὲς σέβονται οὔτε τοὺς Πατέρες τιμοῦν, χαρακτηρίζουν προτεστάντες καὶ αἱρετικοὺς ὅσους προσπαθοῦν νὰ μάθουν ἀπὸ τὶς ἅγιες γραφὲς ὅσα οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ τοὺς διδάξουν, ὅσους πάλι γνωρίζουν καὶ διδάσκουν ὅσα οἱ γραφὲς καὶ οἱ Πατέρες λένε εἴτε τοὺς διώκουν, εἴτε τοὺς ἀφορίζουν, ὅταν γίνουν ἐνοχλητικοί. Ὡς ἐλάχιστα τελευταῖα παραδείγματα, ποὺ συμβαίνει ἐγὼ νὰ γνωρίζω, (ἀναφέρομαι σὲ κεκοιμημένους μόνον) ὁ μακαριστὸς Σωτηρόπουλος, (ὁ ἀφορισθεὶς ὑπὸ τοῦ πρασίνου Πατριάρχου) καὶ ὁ διωχθεὶς ἀρχιμ. π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος.)

Αὐτὴ ἡ πλευρά τῆς κρίσεως ποὺ γίνεται γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, «τὰ δὲ τοῦ Θεοῦ κρίματα  ἐκδικεῖν», δὲν εἶδα πουθενὰ νὰ παρουσιάζεται στὰ «κηρύγματα» ποὺ ἄκουσα. (Δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει στὰ τόσα ἄλλα ποὺ τώρα λέγονται καὶ γράφονται καὶ ἐγὼ ἀγνοῶ, διότι εἶναι κάτι τὸ θεμελιῶδες καὶ βασικό. Δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος μὲ στοιχειώδη αἴσθησι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ νὰ ἀγνοῇ αὐτὰ τὰ ζητήματα καὶ ζητῶ συγνώμη, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται πονηροὺς καὶ δολίους  ψευδοδιδασκάλους θεωρῶ χρέος νὰ τὰ γράψω ὡς μιὰ φτωχὴ βοήθεια. Ὁ ἐφησυχασμὸς ἤ μάλλον ἡ ἀναισθησία ποὺ τοὺς χαρακτηρίζει καὶ ὁ ἐφησυχασμὸς ποὺ καλλιεργοῦν στὸ δυστυχὴ λαὸ μόνον τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ θὰ φέρῃ σὲ ὅλους μας, γεγονὸς ποὺ τὸ ζοῦμε καθημερινὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ μυαλὸ δὲν βάζουμε )

Εἶναι ἀνάλογο μὲ αὐτὸ ποὺ σαφέστατα καὶ μεγαλοφωνότατα διακηρύσσει τὸ θεῖο στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: Τὸ μή κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε ἀφορᾶ τὸν βίο, ἀφορᾶ τὶς πράξεις τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἀφορᾶ τὴν πίστι. Δηλαδὴ ὅταν διώκετε καὶ προσβάλλεται ἡ πίστις δὲν μπορεῖ νὰ προβληθῇ τὸ «μή κρίνετε».

«Τὸ, Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περὶ βίου ἐστὶν, οὐ περὶ πίστεως»· ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG63 232

Καὶ μάλιστα ἀφορᾶ αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ποιμένες , τοὺς ἡγουμένους, τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες, Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, δεσποτάδες καὶ παπάδες. Καὶ τὰ λέει στὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστολικοῦ «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν, καὶ ὑπείκετε…» . Στὸ εὔλογο ἐρώτημα τῶν  τοτινῶν καὶ τῶν σημερινῶν καὶ τῶν παντοτινῶν ἀπορούντων μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴν προσταγή: «Καλά, ἄν ὁ ποιμένας εἶναι πονηρὸς καὶ δὲν πειθώμεθα, τί θὰ γίνῃ;»  ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπαντάει:  «Τί ἐννοεῖς πονηρός; Ἄν εἶναι γιὰ λόγους πίστεως φῦγε καὶ παράτα τον, ὄχι μόνο ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἄν ἀφορᾶ τὴν προσωπικὴ του ζωὴ καὶ τὶς πράξεις του μὴν ἀσχολεῖσαι»

«Τί οὖν, φησὶν, ὅταν πονηρὸς ᾖ, καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών· εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου». ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG63 231

Δὲν μπορῶ νἀ καταλάβω τί συμβαίνει. Ὑπάρχει κάτι πιό σαφὲς, πιὸ κατανοητό, πιὸ ἁπλό; Ποιὸς τὰ λέει αὐτά; Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅλοι οἱ ἅγιοι…. ψάξτε καὶ θὰ δῇτε ὅτι δὲν ψεύδομαι γιὰ τὸ «ὅλοι». Τί λένε; Δὲν εἶναι κρίσις νὰ ὑπερασπίζεσαι τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, τὴν πίστι τῆς ἐκκλησίας, ἀντιθέτως εἶναι ἀπαραίτητη ἀνάγκη. Ἄν δὲν τὸ κάνουμε εἶναι λόγος νὰ δεχτοῦμε τὸν ὀργή τοῦ Θεοῦ ὅσοι ἐφησυχάζουμε καὶ δὲν ὑπερασπιζόμαστε τὴν πίστι ποὺ νοθεύεται καὶ τὴν ἐκκλησία ποὺ σπιλώνεται. Τὸ «μή κρίνετε ἵνα μὴ κριθῇτε» ἀφορᾶ τὶς προσωπικὲς ἁμαρτίες, τὰ βιοτικὰ πράγματα, δὲν ἀφορᾶ τὴν πίστι.

Τί ὑπάρχει μέσα σ᾿αὐτὰ τὰ κεφάλια; Τί κατοικεῖ μέσα σ᾿αὐτές τὶς ψυχές; Δὲν ἀκοῦν τοὺς ἁγίους καὶ ἀκοῦν τὸν κάθε δυστυχὴ, τὸν κάθε φιλόδοξο, τὸν κάθε διαπλεκόμενο, τὸν κάθε πουλημένο ἤ φοβισμένο ἤ ἄσχετο ἤ βολεμένο, τὸ κάθε ἀνδρείκελο καὶ τὸν κάθε ψευδοποιμένα  ποὺ ἔχει γίνει λύκος καὶ θυσιάζει τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ καλοπερνᾶ, νὰ κατεξουσιάζει καὶ νὰ συνεργάζεται μὲ τοὺς ἐγκληματίες νεοεποχῖτες σατανιστές;

Βρὲ παιδιὰ , κι᾿ ἐγώ μαζί σας. Ἐντάξει δὲν καταλάβαμε τὶ ἔλεγε ὁ Καντιώτης, δὲν πιστέψαμε τὶ ἀποκάλυπτε ὁ π. Σάββας Ἀχιλλέως, δὲν ἐντρυφήσαμε σὲ ὅσα ἑρμήνευε ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος, δὲν πολυπροσέξαμε πῶς ἀντιμετωπίστηκε ὁ ἀγώνας τοῦ Σωτηρόπουλου, δὲν ἀκολουθήσαμε τὸν δρόμο ποὺ ἔδειχνε ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος καὶ οἱ ἄλλοι σύγχρονοι ἅγιοι… Ἐντάξει, δὲν καταλάβαμε τὶ συνέβη στὸ Κολυμπάρι εἴχαμε ζαλιστεῖ μὲ κρίσεις καὶ μνημόνια, εἴχαμε ἀποχαυνωθῇ μὲ τηλεπορνεῖες καὶ τηλεμαλακίες καὶ ἀκούγαμε μεταπατερικές νευροκοπλιὲς καὶ κονανιές (καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ συνεχίζουν).

 Ναὶ, ἀλλὰ ὅταν ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησιές; Ὅταν στοχοποίησαν τὴν Θεία Κοινωνία; Ὅταν ἐπέβαλλαν φασιστικοὺς περιορισμούς καὶ ἐλέγχους; Ὅταν ἐδίωξαν φανερὰ τὴν πίστι καὶ ὅποιον ἀντιστεκόταν; Οὔτε τότε καταλάβαμε τίποτα; Ὅταν τρομοκρατοῦσαν τὸν λαὸ γιὰ νὰ κάνουν πάνω του τὰ θανατηφόρα πειράματα μὲ τελικὸ στόχο τὸ καινούργιο ξεκίνημα καὶ τὴν δημιουργία νέου ἀνθρώπου, οὔτε τότε καταλάβαμε τίποτα; Οὔτε τώρα ποὺ ξαφνικὰ πεθαίνουν τόσοι καὶ τόσοι ἀντιλαμβανόμαστε τίποτα; Διέλυσαν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, βάζουν ὀρθοδόξους νὰ σκοτώνονται μὲ ὀρθοδόξους, κάνουνε τὴ χάρι στὸν Στάλιν καὶ τὸν Δημητρώφ (καὶ στὰ ἀφεντικά τους) καὶ πουλοῦν τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ μεῖς ἀναγνωρίζουμε ἐκεῖ ἐκκλησία!!! Οὔτε τώρα καταλάβαμε κάτι;

Ἔ, τότε, ἄς τοὺς ἀκολουθήσουμε καὶ στὸ νέο τους σύνθημα: Μὴν κρίνουμε τίποτα, δηλαδὴ μὴν σκεφτόμαστε, δηλαδὴ νὰ καταργήσουμε ὅτι μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς. Νὰ γίνουμε ζόμπι, ζωντανοὶ νεκροὶ καὶ νὰ περιφερόμαστε μασκοφορεμένοι μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ νὰ συμμετέχουμε σὲ τσάγια καὶ ἐκδηλώσεις σίγουροι ὅτι δὲν θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ λυκοποιμένες ποὺ ἀκολουθοῦμε.

Βέβαια εἶμαι σίγουρος ὅτι πολλοὶ δὲν πιστεύουν πλέον ὅτι ἡ ἱκανότης τοῦ ἀνθρώπου νὰ σταθμίζῃ τὸ τί πρέπει νὰ κάνῃ κάθε φορὰ, -νὰ κρίνῃ δηλαδή δικαίως, ἡ δικαιοκρισία μὲ τὴν εὐρεῖα ἔννοιά της- εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὑπάρχει μέσα μας, στὴν ἀνθρώπινη φύσι, ἐφ᾿ ὅσον αὐτοπροαιρέτως δὲν τὸ ἔχουμε ἐξαφανίσει μὲ τὶς πράξεις μας. Οἱ ἅγιοι μᾶς τὸ ὑπενθυμίζουν συνεχῶς: Ἡ σωστὴ καὶ ἀδιάβλητος κρίσις, δηλαδὴ ἡ δικαιοκρισία , στηρίζεται σταθερὰ καὶ ἀκλόνητα κατὰ φυσικὸν τρόπο στὸ μέσα μας λογικὸ γιὰ κάθε τί ποὺ πρέπει νὰ κάνωμε, καὶ τὸ τί ἁρμόζει στὴν κάθε περίπτωσι. Ἤ δὲν ὑπάρχει μέσα μας κάποια λογικὴ ποὺ σταθμίζει τὶς φύσεις τῶν ἐπιλογῶν καὶ ξεχωρίζει τὰ χρησιμότερα ἀπὸ τὰ ἄχαρα καὶ τὰ ἀνώφελα; Στὴν θεόπνευστη Γραφὴ συνηθίζεται νὰ όνομάζεται κρίσις ἡ ὀρθότητα καὶ ἡ δικαιοκρισία.

«Ἐρήρεισται δὲ ὥσπερ καὶ ἐγκαταπέπηκται φυσικῶς τῷ ἐν ἡμῖν λογικῷ καὶ ἡ ἐφ᾿ ἑκάστῳ τῶν πρακτέων ὀρθή τε καὶ ἀδιάβλητος κρίσις, τοῦτ᾿ ἔστιν, ἡ δικαιοκρισία, καὶ τὸ ἑκάστῳ πρέπον· ἢ γὰρ οὐχὶ λογική τις ἐν ἡμῖν τὰς τῶν πρακτέων ταλαντεύει  φύσεις, καὶ ἀποκρίνει τῶν ἀμεινόνων  τὸ ἄχαρί τε καὶ ἀλυσιτελές ; Κρίσιν δὲ ὀνομάζειν ἔθος τῇ θεοπνεύστῳ Γραφῇ τὴν ὀρθότητα καὶ δικαιοκρισίαν. Καὶ γοῦν ὁ θεσπέσιος ψάλλει ∆αυΐδ· «Μακάριοι οἱ φυλάσσοντες κρίσιν, καὶ ποιοῦντες δικαιοσύνην ἐν παντὶ καιρῷ.» ΚΥΡΙΛΛΟΣ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ PG68 740

Ὁ ἅγιος Κύριλλος τὰ λέει αὐτά. Καὶ ποιός τὰ ἀκούει; Καὶ ποιὸς δίνει σημασία; «Μεταπατερικοὶ» οἱ νῦν διδάσκαλοι, ἄνευ σημασίας οἱ Πατερικὲς διδασκαλίες. Τὸν Κύριλλο Ἀλεξανδρείας θ᾿ ακοῦμε τῶρα ἤ τὸν Βόλου καὶ τὸν Ἀλεξανδρουπόλεως;

Ὅταν ὅμως ἀρνεῖσαι τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, πετᾶς στὰ σκουπίδια τὸ αὐτεξούσιο, ἀποστερῆσαι καὶ τὴν θεοείδειά σου καὶ τὴν ἰσόθεο τιμή ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός (μὲ λίγα λόγια τὰ μεταφέρω):

«Ἐπειδὴ γὰρ θεοειδὴς ὁ ἄνθρωπος ἐγένετο καὶ μακάριος τῷ αὐτεξουσίῳ τετιμημένος (τὸ γὰρ αὐτοκρατές τε καὶ ἀδέσποτον ἴδιόν ἐστι τῆς θείας μακαριότητος), τὸ δι᾿ ἀνάγκης αὐτὸν ἐπί τι μεταχθῆναι βιαίως ἀφαίρεσις τοῦ ἀξιώματος ἦν. Εἰ γὰρ ἑκουσίως τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν κατὰ τὴν αὐτεξούσιον κίνησιν ἐπί τι τῶν οὐ δεόντων ὁρμήσασαν βιαίως τε καὶ κατηναγκασμένως τῶν ἀρεσάντων ἀπέστησεν, ἀφαίρεσις ἂν ἦν τοῦ προέχοντος ἀγαθοῦ τὸ γινόμενον καὶ τῆς ἰσοθέου τιμῆς ἀποστέρησις. (ἰσόθεον γάρ ἐστι τὸ αὐτεξούσιον.)» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣPG46 524

Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ποιός τὰ λέει; Πότε τὰ εἶπε; Ἀλλάξαν οἱ καιροί. Τώρα μιλοῦν ἐλπιδοφόροι καὶ βαρθολομαῖοι καὶ ἱερώνυμοι καὶ οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῶν ἀκαδημιῶν καὶ διερμηνευτὲς καὶ ἀντιπρόσωποι τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὺς ἀκοῦμε ἐμεῖς. Καταλάβατε;  Δὲν εἴμεθα ὀπισθοδρομικοί καὶ καθυστερημένοι…

 Ὅλα γύρω σου γκρεμίζονται. Τὸ βλέπεις, τὸ ζεῖς, μιλοῦν τὰ γεγονότα. Ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησίας εἶναι κλειστή. Τὸν ἱερέα τὸν συλλαμβάνουν γιατὶ λειτούργησε καὶ κοινώνησε χριστιανούς. Δικάστηκε. Πληρώνεις πρόστιμο, γιατὶ δὲν δέχεσαι νὰ γίνῃς πειραματόζωο. Στὶς ἐκκλησίες μπαίνουν μὲ μουρίδες. Πεθαίνουν ξαφνικά ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο. Οἱ ἔκφυλοι θεωροῦνται φυσιολογικοὶ καὶ οἱ φυσιολογικοὶ παρά φύσιν.  Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μιλήσῃς, δὲν πρέπει κἄν νὰ σκέφτεσαι, γιατί «δὲν πρέπει νὰ κρίνῃς». Ἄν σιωπήσῃς εἶσαι «καλὸς χριστιανὸς» καὶ δὲν θὰ κριθῇς… Αὐτὰ διδάσκουν οἱ σημερινοὶ διδάσκαλοι… Καὶ πολλοὶ ἀκολουθοῦν ἁπλὰ αὐτὸ τὸ μονοπάτι… σὰν τὰ ζῶα ποὺ ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη ποὺ χαράξαν ὅσα ζῶα προηγήθηκαν…πρᾶγμα ποὺ «δὲν πρέπει» (κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Νύσσης, βέβαια, ὁπότε ποιός τὸν ἀκούει;):

«οὐ χρὴ πρὸς τὰ ἴχνη τῶν βοσκημάτων βλέπειν, ἃ τῷ γεώδει βίῳ διὰ τῶν πτερνῶν ἐνσημαίνονται οἱ προωδευκότες τὸν βίον·» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 805

Ὅμως ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνῃ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ, ἀλλὰ ἀκολουθεῖ τὴν πεπατημένη τῶν προηγουμένων, παρουσιάζοντας τὴν συνήθεια τοῦ βίου διδάσκαλο τῆς ζωῆς του πολλὲς φορὲς κατὰ τὸν καιρὸ τῆς δικαίας κρίσεως χωρὶς νὰ τὸ καταλάβῃ παρουσιάζεται ἐρίφιο ἀντὶ προβάτου.

«Ὁ τοίνυν μὴ ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων διακρίνων τὸ καλὸν ἐκ τοῦ χείρονος ἀλλὰ τοῖς ἴχνεσι τῶν προωδευκότων ἑπόμενος τὴν παρελθοῦσαν τοῦ βίου συνήθειαν διδάσκαλον τῆς ἰδίας ζωῆς προβαλλόμενος λανθάνει πολλάκις κατὰ τὸν καιρὸν τῆς δικαίας κρίσεως ἔριφος ἀντὶ προβάτου γενόμενος». ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 805

Ὅπως βλέπουμε, τὰ γεγονότα τρέχουν, θέλουμε δὲν θέλουμε. Ἄλλος εἶναι τὸ ἀφεντικό. Αὐτὸς κανονίζει. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ δικαιολογία τοῦ δικοῦ μας  ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς ἀκηδίας οὔτε τὸ προκάλυμμα τῆς δειλίας. Πλαστήκαμε ἐλεύθεροι, ἄρα ὑπεύθυνοι. Αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Ὁπότε πρέπει ὅσοι φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἐπιτρέπουν οἱ ἁμαρτίες, ἤ νὰ μὴν κρίνουν, ἤ ἄν εἶναι ἀνάγκη νὰ κρίνουν νὰ τὸ κάνουν μὲ τὸν πλέον δίκαιο τρόπο καὶ νὰ ἐλέγχουν τοὺς ἁμαρτάνοντες καὶ ἄν πρέπει νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν ἀλήθεια …

«Διὸ προσήκει, τῷ τοῦ λόγου φέγγει φωτιζομένους, ἢ μὴ κρίνειν, μνημονεύοντας τοῦ εἰρηκότος· Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἢ εἰ ἀνάγκη ποτὲ κρίνειν, κατὰ τὸ δικαιότατον τοῦτο ποιεῖν καὶ ἐλέγχειν τοὺς ἁμαρτάνοντας, κἂν δέοι ὑπὲρ ἀληθείας θνήσκειν, πεπεισμένους ἀκριβῶς, ὅτι πάντων ἔσται συντέλεια καὶ μεταβολὴ ἐπὶ τῇ καθολικῇ κρίσει τοῦ Θεοῦ, ἣν ποιήσεται διὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ»· ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΠΑΜΦΙΛΟΥ PG 23.988

Ἡ ἐποχή μας εἶναι κραυγαλέως ἐποχὴ ἀνάγκης ἐλέγχου τῆς ἁμαρτίας καὶ θανάτου ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Ἔτσι καὶ ἀλλιῶς τὸ νὰ ζῇς ἔξω τῆς ἀληθείας εἶναι ὁ αἰώνιος καὶ ὄντως θάνατος.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 20 Φεβρουαρίου 2023.

πηγή: ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 

.....................................................................................

.........................................................................................................................................

Ωραία τα γράφει ο Γεώργιος Κ Τζανάκης 

και περιμένω να δω 

ΠΟΤΕ θα ΚΟΨΕΙ το ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 

των εκκλησιαστικών ...(λυκο)ποιμένων 

που ακολουθεί...

ΑΝ ΔΕΝ κόψει το ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ τους, 

ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ,τόσο εύστοχα,  αρθρογραφεί...

Ευανθία η Σαλογραία 

.................................................

 

Τι λέει ο επηρμένος άνθρωπος στο Θεό και τι λέει ο Θεός -στο κουφάλογο- τον άνθρωπο...

Ο άνθρωπος λέει:

"Δείξε μου και θα σε εμπιστευτώ". 

Ο Θεός λέει:

"Εμπιστεύσου με και θα σου δείξω".

........................................................
......................................................................


Πηγή για την παραπάνω φράση, δεν θυμάμαι ποια είναι,
αλλά...σίγουρα κάπου το διάβασα. 

-Ουδαμώς,  αποτελεί δική  μου... σοφία, άπαγε!

-Δικές μου σκέψεις-εμπειρίες
είναι αυτές που θα διαβάσεις, αγαπημένο μου, αν ζουλήξεις τον κέρσορα
πάνω στη χαζή υπογραφή μου, εδώ παρακάτω...

Πόση βλακώδη χαρά θα είχα και γω, 
το ομολογώ,  
αν ο Θεός Δεν υπήρχε!

Θα έκανα του κεφαλιού μου!

Δυστυχώς όμως, χι χι...
όπως προσωπικά μου απέδειξε
(και εσύ χλεύασε, αν θες, δεν σου κρατώ κακία), 
δυστυχώς, για τη ραθυμία μου, ξαναλέω,
ο Θεός, ως Πρόσωπο, Άγιο, Τριαδικό,
υπάρχει και παρα-υπάρχει 

και αλίμονο  και γραψαλίμονο
αν εγκαίρως δεν καταλάβουμε τη Σοφία
και την Αγάπη και τη Χάρη της Παρουσίας Του!


Ευανθία η Σαλογραία
.........................................................................

Ο Ίαν Μακ Γιούαν για την ανθρώπινη φύση και τον εξτρεμισμό...

Ο [συγγραφέας] Ίαν Μακ Γιούαν  

δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του, έστω και αν κατά καιρούς έγιναν αντικείμενο κριτικής, όπως οι απόψεις που εξέφραζε παλαιότερα για τον εξτρεμισμό και το Ισλάμ.

«Δεν νομίζω ότι είναι πρόβλημα θρησκείας αλλά ανθρώπινης φύσης. 
Το είδαμε στον 20ό αιώνα με τον ναζισμό, τον σοβιετικό κομμουνισμό, τον μαοϊσμό, με την αιματηρή ιστορία του χριστιανισμού και τον μεσαίωνα, με μεγάλα και μικρά κινήματα ανθρώπων, που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν στο όνομα ενός ιδεατού μέλλοντος. 

[....]

Προσθέτει δε ότι η βίαιη εκδοχή της ανθρώπινης φύσης θα επανέρχεται συνεχώς με διαφορετικό τρόπο και μορφή μέσα στους αιώνες.

πηγή για να δεις -αν θες- ολόκληρο το άρθρο : http://www.kathimerini.gr/962330/article/politismos/vivlio/provlhma-h-glwssa-toy-pesimismoy

Η σιωπή του Θεού και η σιωπή του ανθρώπου

Η σιωπή του Θεού και η σιωπή του ανθρώπου 

(† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

Ἡ συνάντηση τοῦ Θεοῦ μαζί μας μέσα σὲ ἐπίμονη προσευχή, πάντα ὁδηγεῖ στὴ σιωπή. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ξεχωρίζουμε δύο εἰδῶν σιωπές. Τὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική μας ἐσωτερικὴ σιωπή: Πρῶτα ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ, συχνὰ πιὸ δυσβάσταχτη καὶ ἀπὸ τὴν ἄρνησή Του –ἡ σιωπὴ τῆς ἀπουσίας. Ὕστερα, ἡ σιωπὴ τοῦ ἀνθρώπου, πιὸ βαθιὰ καὶ ἀπὸ τὴν ὁμιλία, καὶ σὲ πιὸ στενὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεὸ ἀπὸ κάθε λόγο. Ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ στὶς προσευχὲς μας μπορεῖ νὰ διαρκέσει πολὺ λίγο ἢ νὰ μᾶς φαίνεται πὼς διαρκεῖ μιὰ αἰωνιότητα. Ὁ Χριστὸς ἔμεινε σιωπηλὸς στὶς προσευχὲς τῆς Χαναναίας καὶ αὐτὸ τὴν ἔκανε νὰ συγκεντρώσει ὅλη τὴν πίστη της, ὅλη τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη καὶ νὰ τὶς προσφέρει στὸ Θεὸ γιὰ νὰ τὸν μεταπείσει νὰ ἐπεκτείνει τὰ προνόμια τοῦ Βασιλείου Του καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ Λαό… Ἡ σιωπὴ τοῦ Χριστοῦ τὴν προκάλεσε νὰ ἀνταποκριθεῖ, νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος της.

Ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ κάνει τὸ ἴδιο καὶ σὲ μᾶς μὲ πιὸ σύντομη ἤ πιὸ παρατεταμένη σιωπή, γιὰ νὰ προκαλέσει τὴ δύναμη καὶ τὴν πίστη μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μιὰ βαθύτερη σχέση μαζί Του ἀπ’ ὅ,τι θὰ ‘ταν δυνατὸ ἂν τὰ πράγματα μᾶς ἔρχονταν ὅπως τὰ θέλαμε. Καμιὰ φορά, ὅμως, ἡ σιωπὴ μᾶς φαίνεται ἀπελπιστικὰ τελεσίδικη.

Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Alfred de Vigny:

«Ἐάν, ὅπως διαβάζουμε, ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου στὸν ἁγιασμένο κῆπο ἔκλαψε χωρὶς νὰ εἰσακουστεῖ. Κι ἂν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεὸς σὰ νὰ ‘μαστε νεκροί, ἁρμόζει ἡ καταφρόνια μας στὴ ἄδικη θεϊκὴ ἀπουσία καὶ μὲ σιωπὴ ν’ ἀπαντήσουμε στὴ σιωπή.

Μιὰ ὅμοια ἀντιμετώπιση δὲν ἀποκομίζουν πολλοὶ χριστιανοὶ διαβάζοντας τὴ διήγηση τῆς ἀγωνίας τοῦ Χριστοῦ στὸν Κῆπο τῆς Γεσθημανῆς; Αὐτὴ ἡ σιωπὴ εἶναι πρόβλημα γιὰ μᾶς ποὺ πρέπει νὰ τὸ λύσουμε -τὸ πρόβλημα μιᾶς προσευχῆς ποὺ μένει φανερὰ ἀναπάντητη. Διαβάζοντας τὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε πὼς ἡ μόνη προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸ ποὺ δὲν εἰσακούεται εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ. Ἀξίζει νὰ τὸ θυμόμαστε αὐτὸ διότι πολὺ συχνὰ προσπαθοῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἢ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Θέλοντας νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν τιμή Του, λέμε πὼς ἡ πίστη μας δὲν ἦταν τόσο δυνατή, ὥστε νὰ ἀπαντηθεῖ μὲ θαῦμα. Ὅταν πάλι ἡ πίστη μας ὑστερεῖ, λέμε πὼς ἴσως ὁ Θεὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἀπαντήσει εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία εἴτε ἀπὸ ἀδιαφορία. Τί νὰ ποῦμε τότε γιὰ τὴν ἴδια τὴν προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ μένει ἀναπάντητη; Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι δίχως ἄλλο τέλεια, οὔτε μποροῦμε νὰ ἀμφισβητήσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ Ἐκεῖνον, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι ὁ Πατέρας Του θὰ μποροῦσε νὰ στείλει δώδεκα λεγεῶνες ἀγγέλων προκειμένου νὰ Τὸν σώσει.

Ἂν ὁ Χριστὸς ἐγκαταλείπεται, αὐτὸ συμβαίνει γιατί ὁ Θεὸς ἔχει σχεδιάσει νὰ βγεῖ κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς -θυσιάζοντας τὴ ζωὴ τοῦ Υἱοῦ Του. Μὲ αὐτὸ καὶ μὲ τὰ παραδείγματα ἄλλων προσευχῶν στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε πὼς ἡ προσευχὴ μένει ἄκαρπη χωρὶς τὴ στήριξη τῆς πίστης. Θυμόσαστε τὸ χωρίο ὅπου ὁ Χριστὸς δὲν μποροῦσε νὰ κάνει θαύματα στὴ Ναζαρὲτ ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας τῶν κατοίκων; Μόλις ἔρθει ἡ πίστη, τότε ἐμφανίζονται καὶ οἱ συνθῆκες γιὰ ἕνα θαῦμα, ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλη της τὴ δύναμη. Καὶ χωρὶς ἄλλη παρέμβαση, ἁπλῶς μιὰ καὶ εἶναι ὁ Κύριος τοῦ Βασιλείου Του, ὁ Χριστὸς δρᾶ σὰν Παντοκράτωρ, ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, μᾶς βοηθᾶ καὶ μᾶς σώζει.

Ὅταν ἡ πίστη μας ἔχει ἀγκιστρωθεῖ γερὰ σὲ Αὐτόν, γινόμαστε ἱκανοὶ νὰ μοιραστοῦμε τὴ φροντίδα Του γιὰ τὸν κόσμο -μοιραζόμαστε τὴ μοναξιὰ Του ἐμπρὸς στὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ-Πατέρα. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε ὅτι ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ ἢ εἶναι μιὰ πρόκληση σὲ δυνάμεις ποὺ ὑπνώττουν μέσα μας, ἢ πάλι τὶς ἔχει μετρήσει καλὰ αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ μᾶς προσφέρει ἕνα μερίδιο τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ ἀνθρώπου: Μιὰ συνάντηση δὲ γίνεται ποτὲ πλήρης καὶ εἰς βάθος ἂν τὰ δύο μέρη ποὺ τὴν πραγματοποιοῦν δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ παραμείνουν σιωπηλοὶ μεταξύ τους. Ὅσο χρειαζόμαστε λόγια καὶ ἔργα καὶ χειροπιαστὲς ἀποδείξεις, σημαίνει ὅτι δὲ φτάσαμε στὸ βάθος καὶ στὴν πληρότητα ποὺ ἀποζητᾶμε. Δὲν ἔχουμε βιώσει τὴ σιωπὴ ποὺ τυλίγει δύο ἀνθρώπους σὲ θερμὴ οἰκειότητα. Ἡ σιωπὴ αὐτὴ πάει πολὺ βαθιά, πολὺ πιὸ βαθιὰ ἀπ’ ὅ,τι νομίσαμε ὅτι εἴχαμε φθάσει, ἡ ἐσωτερική μας σιωπὴ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ συνάντηση τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐν τῷ Θεῶ στὴ συνάντηση τοῦ διπλανοῦ μας.

Σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση σιωπῆς δὲ χρειάζονται λόγια γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ συνάνθρωπό μας, γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί του μὲ ὅλο τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, καὶ νὰ προσεγγίσουμε μαζί, καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ μας Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἑνώνει. Κι ὅταν ἡ σιωπὴ βαθύνει ἀρκετά, τότε θ’ ἀρχίσουμε νὰ μιλᾶμε ἀπὸ τὰ βάθη της, φυλάγοντας καὶ προσέχοντας μὴν τὴ διακόψουμε μὲ τὴ θορυβώδη ἀταξία τῶν λόγων μας. Τότε ἀρχίζει ἡ περισυλλογή. Τὸ μυαλό μας ἀντὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ ξεχωρίσει ἀνάμεσα σὲ πλῆθος μορφῶν, ὅπως κάνει συνήθως, προσπαθεῖ νὰ ἀνασύρει ἁπλὲς φωτεινὲς μορφὲς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς. Τότε εἶναι ποὺ τὸ μυαλὸ κάνει σωστὰ τὴ δουλειά του. Γίνεται ὑπηρέτης σὲ Ἐκεῖνον ποὺ ἐκφράζει κάτι μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτό. Καὶ τότε βλέπουμε πολὺ μακριά, πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ προσπαθοῦμε νὰ ἐκφράσουμε μέρος αὐτοῦ ποὺ βλέπουμε μὲ φόβο καὶ σεβασμό. Τέτοιοι λόγοι, ἐφόσον δὲ συντελοῦν στὸ νὰ εὐτελίσουν ἢ νὰ ἐκλογικεύσουν τὴν ὅλη ἐμπειρία, δὲ διασποῦν τὴ σιωπή, ἀλλὰ τὴν ἐκφράζουν. Ὑπάρχει ἕνα ἀξιομνημόνευτο χωρίο κάποιου Καρθουσιανοῦ συγγραφέα τοῦ μεσαίωνα ποὺ λέει πὼς ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Πατέρας εἶναι ἡ δημιουργικὴ σιωπὴ ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ παράγει «λόγο» ἀντάξιό της.

Κάποια γεύση αὐτῆς τῆς καταστάσεως ἔχουμε στὶς στιγμὲς τῆς σιωπῆς μας. Κάποτε αὐτὴ ἡ σιωπὴ μᾶς σκεπάζει σὰν θαῦμα, σὰν δῶρο Θεοῦ. Πολὺ συχνὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ τῆς ἀφήνουμε χῶρο μέσα μας. Χρειαζόμαστε πίστη, ἀντοχή, καὶ ἐλπίδα καὶ ἀκόμα ἐκείνη τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη ποὺ οἱ Ἕλληνες Πατέρες ὀνομάζουν ἡσυχία. Ἡ προσευχὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἡσυχία, ποὺ δὲν ἑρμηνεύεται οὔτε ὡς δραστηριότητα οὔτε ὡς παθητικότητα. Εἶναι μιὰ γαλήνια ἔνταση προσοχῆς. Πρέπει παράλληλα μὲ τὴν ἄσκηση τοῦ σώματος καὶ τοῦ πνεύματος νὰ μάθουμε νὰ φθάνουμε σ’ αὐτὴ τὴν τέλεια προσευχὴ τῆς ἐσωτερικῆς σιωπῆς.

(“Θέλει τόλμη ἡ προσευχή”, Ἐκδ. Ἀκρίτας)

(Πηγή-http://alopsis.gr )

.........................................................................................................

.........................................................................................................

Η ριψοκίνδυνη μέθη της υπερ-προόδου

Η ριψοκίνδυνη μέθη της υπερ-προόδου



(η φωτό από theodotus.blogspot.com )

Γράφει η Τασούλα Καραϊσκάκη

Α​​σπαζόμενος τους κινδύνους της υπερβολικής προόδου, ο Στίβεν Χόκινγκ δεν κουράζεται να ανησυχεί, και να προειδοποιεί, έτη πολλά τώρα, για δύο ενδεχόμενα: ο κόσμος μας να καταστραφεί, άρα πρέπει επειγόντως να προετοιμάσουμε τη μετοίκησή μας σε άλλους πλανήτες· τα ρομπότ να εξελιχθούν σε μια νέα μορφή ζωής και να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους. 
Ομως δεν καταφέρνει να μας σύρει μακριά από τον ταραγμένο μικρόκοσμό μας, από τα «ταπεινά» μας σφαγεία.
Να μας αποσπάσει από την παραδοχή της κυβέρνησης ότι συνειδητά υπερφορολογεί τη μεσαία τάξη και τους συνεπείς φορολογούμενους, από τις εκτιμήσεις του Stratfor ότι η έξοδος της Ελλάδας από τα μνημόνια δεν θα είναι «καθαρή», από τη φυματική σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου με μηνίσκο στα 25 πόδια, από το κουβάρι της Κεντροαριστεράς κ.ο.κ.

Ωστόσο οι νοήμονες μηχανές είναι εδώ (χρόνια τώρα, λογισμικά έχουν περάσει το «τεστ Turing» που δείχνει αν μια μηχανή έχει ανθρώπινη ευφυΐα). Μαθαίνουν, αυτοβελτιώνονται, αυτοανασχεδιάζονται. Είναι εδώ, οχήματα χωρίς οδηγό, μηχανές για αυτόματες διαγνώσεις ασθενειών, ρομπότ που κερδίζουν παγκόσμιους πρωταθλητές σε παιχνίδια, που γράφουν μυθιστορήματα (όπως η μηχανή Σέλεϊ, κατά τη συγγραφέα του Φρανκεστάιν, η οποία αφού μελέτησε 140.000 τρομακτικές ιστορίες, πλέον γράφει τα δικά της βιβλία τρόμου)...

Όμως δεν υπάρχει «επαφή» μέσα σε έναν τομέα που είναι ξένος προς τις τρέχουσες οδύνες. Και καταλήγουμε σχεδόν να ταυτίζουμε τις εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη με τα προϊόντα της βιομηχανίας του Χόλιγουντ, με ανασυναρμολογούμενα τέρατα, εξολοθρευτές, Iron Men, ανθρωποειδή με εμφυτευμένες αναμνήσεις και εμπειρίες, σαν τα C-3PO και R2-D2 των «Star Wars» και τον Sonny του «I, Robot», ανδροειδή όπως ο πράκτορας Κ στο «Blade Runner 2049»... 

Και να καταχωρίζουμε στο εξωπλανητικό σύμπαν κάθε νέα ανακάλυψη, κάθε συζήτηση π.χ. ότι θα αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα ρομπότ με αυτοεπίγνωση –ένα δισεκατομμύριο φορές πιο έξυπνα από τον άνθρωπο– μόνο αν εμφυτεύσουμε στους εγκεφάλους μας μικροτσίπ που θα μας καταστήσουν ισότιμους αντίπαλους των μηχανών.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο άνθρωπος θα συνεχίσει να ξεδιψά σε ωκεανούς επινοητικότητας, χωρίς να εκπνέουν οι ενθουσιασμοί από τα ερωτήματα για τη μετεξέλιξη του ανθρώπου σε ένα ανατριχιαστικό υβρίδιο υπό συνεχή αναβάθμιση, για την τύχη της συνείδησης, του ενδότερου χώρου όπου αναβλύζουν όλες οι ανθρώπινες ποιότητες, όπου βιώνονται όλες οι βασανιστικές ταλαντεύσεις. 

Αλλωστε, παράλληλα αναπτύσσονται δικλίδες ασφαλείας, λένε. Προ μηνών, εκατό προσωπικότητες ζήτησαν από τον ΟΗΕ να εμποδίσει την ανάπτυξη αυτόνομων όπλων – οπλικών συστημάτων που δρουν χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. 

Μελέτες εξετάζουν σενάρια αντιμετώπισης κακόβουλων μηχανών. Προ καιρού, διεκόπη πείραμα του Facebook, όταν δύο chatbots που πραγματοποιούσαν εμπορική συναλλαγή άρχισαν να επικοινωνούν σε μια γλώσσα ακατανόητη στους ανθρώπους. Ωστόσο, τα αντίδοτα στις παρενέργειες συνήθως αναπτύσσονται βραδέως (βλ. κλιματική αλλαγή, ασθένειες και υπερχρήση αντιβιοτικών). 

Η μέθη της επινόησης και ο μαγνήτης του κέρδους αποδεικνύονται ισχυρότερα από τη διασφάλιση της μελλοντικής επιβίωσης στον κόσμο μας και όχι σε μια εξομοίωση του σύμπαντος, σε ένα Matrix, όπως φοβάται ο Ίλον Μασκ, ο ιδρυτής των ηλεκτροκίνητων Tesla, των διαστημικών οχημάτων SpaceX και της Neuralink που επεξεργάζεται τεχνολογίες τεχνητής διεύρυνσης (με ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο) των δυνατοτήτων της ανθρώπινης ευφυΐας.

Σίγουρα οι άνθρωποι δεν ποδοπατούν μόνο αλλά και αναστηλώνουν τα μυστικά της ύπαρξής τους. Ομως για πόσο; Πλείστοι οι θηρευτές «ονείρων» τα οποία δεν είναι θεμιτό να ονειρευόμαστε. 

Ένα ένστικτο ριζωμένο μέσα στα βάθη της ματαιοδοξίας τους, ενδέχεται να τους οδηγήσει σε μια τάξη στοχασμών τόσο ευρεία, ώστε ακόμη και ο θάνατος του είδους να τους μοιάζει ασήμαντος, τα θεμέλια του ανθρώπινου πεπρωμένου σαθρά και η γλώσσα της λογικής φτωχή και ανίσχυρη.

πηγή: http://www.kathimerini.gr/933146/opinion/epikairothta/politikh/h-riyokindynh-me8h-ths-yper-proodoy?platform=hootsuite

..............................................................

Σχόλιο στα παραπάνω από maria p.  
(της σελίδας amethystos.gr)

"Προ καιρού, διεκόπη πείραμα του Facebook, όταν δύο chatbots που πραγματοποιούσαν εμπορική συναλλαγή άρχισαν να επικοινωνούν σε μια γλώσσα ακατανόητη στους ανθρώπους.." (!!!)
Από την Βικιπαίδεια:
"Ένα chatbot (επίσης γνωστό ως talkbot , chatterbot , Bot , IM bot , διαδραστικός πράκτορας ή τεχνητός συνομιλητής οντότητας ) είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή που διεξάγει μια συνομιλία μέσω ακουστικών ή κειμενικών μεθόδων.Τέτοια προγράμματα συχνά σχεδιάζονται για να προσομοιώσουν πειστικά το πώς ένας άνθρωπος θα συμπεριφερόταν ως συνομιλητικός εταίρος, επιτυγχάνοντας έτσι τη δοκιμή Turing . Τα chatbots χρησιμοποιούνται συνήθως σε συστήματα διαλόγου."

Aν είχαμε μόνο το γεγονός ότι η γλώσσα του chatbot (του προγράμματος), έγινε "ακατανόητη στους ανθρώπους" θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε.Θα λέγαμε π.χ. ότι κάτι πήγε "στραβά".. σε μηχανικό επίπεδο.. ότι έχουν αλλοιωθεί οι αποτυπώσεις των γραμμάτων και των λέξεων.΄
Το ότι συνεχίστηκε η επικοινωνία μεταξύ τους μέσω της "ακατανόητης γλώσσας" με τρόπο "ανεξέλεγκτο" από τους ανθρώπους, "αυτόνομο" θα μπορούσαμε να πούμε, είναι εξωφρενικό (γι΄αυτό και το σταμάτησαν).
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί (κατά μία έννοια) μεταφυσικό..
Δεν είναι όμως.. τουλάχιστον με τη στενή έννοια..
Και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό γιατί δείχνει ότι το πεδίο αυτό (όπως και άλλα π.χ. η γενετική) έχει (ή έστω τείνει να) μπει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις..
Όσο και αν χαρακτηρίζονται "ευφυείς" οι μηχανές, πως είναι δυνατόν να "αυτονομούνται" (έστω και σε αρχικό στάδιο) από τον άνθρωπο, και "να βρίσκουν" τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους;;
Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν συναισθήματα ή συνείδηση σε μηχανές, υπάρχει μόνο ένα "λογισμικό" (η απομίμηση της ανθρώπινης λογικής).Όπως βλέπουμε όμως, κάθε άλλο παρά παραμένει μόνο σε επίπεδο υπολογισμών ή γνώσεων και απαντήσεων. Προφανώς υπάρχει πλέον και κάποιου είδους "επινοητικότητα".. Δηλ. κάποιες αντιδράσεις "δικές τους", έξω από τον προγραμματισμό τους (με τη στενή έννοια). Το ότι η γλώσσα έγινε ακατανόητη, και "βρήκαν" τον τρόπο να συνεχίσουν την επικοινωνία (είναι εξακριβωμένο από την επεξεργασία των δεδομένων που έδινε το ένα στο άλλο), αυτό είναι τρομακτικό...
.............................................................................................................
............................................................................................................

THE TREE OF LIFE

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας

(επανάληψη)

(Από το βιβλίο "Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου πνευματικότητος" 
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης)
............................................................................................................................
[....]

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας, 
από το Σχίσμα του 1054 μέχρι και σήμερα, 
βρίσκεται στο διαφορετικό τρόπο σύλληψης του Ευαγγελίου του Χριστού. 

Η Δύση, εκείνη την εποχή αλλά και προ αυτής, 
άρχισε να λαμβάνει το Ευαγγέλιο ως θεωρία
και ύστερα, ως μία από τις πολλές θ ε ω ρ ί ε ς περί του κόσμου και της ζωής, 

ενώ η Ανατολή κατεννόησε το Ευαγγέλιο
ως ά σ κ η σ η και π ρ ά ξ η. 

Συνακόλουθα η Δογματική στη Δύση έγινε καθαρή θεωρητικήΕπιστήμη, 
δηλαδή μία από τις πολλές φιλοσοφίες, ενώ στην Ανατολή,
ήταν και παρέμεινε μέχρι σήμερα μια επιστήμη της πράξης.

Η Δογματική είναι πρακτική επιστήμη.
Αυτό είναι κάτι το οποίο οι αιρετικοί θεολόγοι 
είτε δεν το γνώριζαν είτε το λησμόνησαν.

Η Δογματική ήταν εξ αρχής μια πρακτική επιστήμη, πράγμα που εγνώριζαν οι Απόστολοι, 
οι Άγιοι και οι ασκητές της Ανατολικής Εκκλησίας και γι αυτό αγωνίζονταν
ώστε κάθε δόγμα να το πραγματώσουν επάνω τους, στη ζωή τους.

Το Δόγμα της Αγίας Τριάδος για παράδειγμα 
περί του ενός Τριαδικού Θεού, 
φαινόταν σε πολλούς λαικούς,
 ακόμη και θεολόγους των αιρετικών, 
ως το πιο αφηρημένο απ' όλα τα Δόγματα. 

Όμως, στο Μηναίο της Ορθόδοξης Εκκλησίας 
γίνεται λόγος για πολλούς Αγίους οι οποίοι
δια της ασκήσεως μετέβαλαν τον εαυτό τους 
σε "κατοικητήριοντης Αγίας Τριάδος".

Αυτοί εθέωσαν το νού, την καρδιά και το θέλημά τους, 
τούτα τα τρία, σαν συγκοινωνούντα δοχεία 
τα επλήρωσαν με Πνεύμα Άγιον 
κατά την παραβολήν του Κυρίου περί ζύμης
(Λουκ.13 μ 21)

Όλα τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και πολλές ακολουθίες
αρχίζουν με την προσευχή προς το Άγιο Πνεύμα:

"Βασιλεύ Ουράνιε , το Πνεύμα της Αληθείας...ελθέ και σκήνωσον εν ημίν."
Προσευχόμαστε , λοιπόν, να έλθει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα μας.

Αυτό δε γίνεται αμέσως αλλά μετά από μακρά άσκηση στην προσευχή, τη νηστεία, την ελεημοσύνη και τον κόπο. 
Και αφού με όλα τούτα και με συχνά δάκρυα και αναστεναγμούς καθαρίσει η καρδία , 
τότε το Αγιο Πνεύμα σκηνώνει μέσα της για να θεώσει 
και την καρδιά και τη διάνοια και τη θέληση.

Τότε ο Ύψιστος Θεός κατοικεί στον άνθρωπο και ενεργεί τα πάντα εντός του.

Νους, καρδιά και θέλημα συνιστούν τον Τριαδικό άνθρωπο. 

Στην αμαρτωλή και εμπαθή ψυχή, τούτα τα τρία
δεν βρίσκονται σε ενότητα και θεϊκή αρμονία
αλλά είναι διηρημένα και δυσπροσάρμοστα. 

Σε τέτοια περίπτωση ο άνθρωπος 
μοιάζει με σπίτι που είναι διχασμένο, 
δεν μπορεί να κρατηθεί και πέφτει. 

Ένα τέτοιο οίκο της ψυχής, τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει,
 εκτός από τη μετάνοια και την πίστη στο Ευαγγέλιο.

Μόλις πάλι, γνωρίσει ο άνθρωπος την αλήθεια, δηλαδή τον αληθινό του Κύριο και Σωτήρα, 
τον Μεσσία του κόσμου και Ουράνιο Άγγελο, αρχίζει να παραδίδεται ολόκληρος σε Εκείνον
και ανοίγει την καρδιά του, για να δεχτεί εντός του Εκείνον, μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα.

Τότε η διδαχή του Χριστού παύει να είναι γι αυτόν θεωρία ή φιλοσοφία,
και γίνεται πρακτικό καθεστώς θεραπείας , 
λουτρό παλιγγενεσίας και μέθοδος θεώσεως.

Όλα είναι πραγματικά σαν το Αίμα του Σταυρού, 
όλα είναι απαραίτητα σαν το ψωμί και το νερό, 
όλα πρακτικά σαν το χτίσιμο ενός καινούργιου σπιτιού.

Να έχουν συχωρεθεί οι αμαρτίες σου και να είσαι καθαρός από τα πάθη,
να αποδεσμευτείς από τον κόσμο και εξ ολοκλήρου να αναχθείς προς το Θεό,
να έχεις καρδιά καθαρή, ανοιχτή και γεμάτη αγάπη προς το Θεό
και δίψα για άμεση επαφή μαζί του, 
αυτό σημαίνει να είσαι προετοιμασμένος για να δεχτείς το Θεόεντός σου.

Όταν ο Θεός κατά την ανέκφραστη πρόνοιά Του και την ασύλληπτη αγάπη Του,
ενοικήσει σε έναν τέτοιο άνθρωπο, τότε, 
γίνεται ο Θεός το υποκείμενο και ο άνθρωπος το αντικείμενο.

Ω ζοφερή γνωσιολογία των μεγάλων φιλοσόφων πόσο σκοτεινή είσαι!

Είναι ξεκάθαρο ότι η φιλοσοφία διόλου δεν αρμόζει σε βαπτισμένους ανθρώπους.
Σ' όσους έχει δοθεί το Ευαγγέλιο, δεν μπορεί να δοθεί φιλοσοφία. 

Από όσους περιφρονούν τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού 
αφαιρούνται και τα μικρότερα. 

Έτσι οι βαπτισμένοι φιλόσοφοι 
δεν μπορούν με τίποτα να επιλύσουν το ζήτημα του υποκειμένου και του αντικειμένου όπως άλλωστε δεν κατάφεραν να το επιλύσουν μήτε και οι φιλόσοφοι των παγανιστών. 

Το σκότος της φιλοσοφικής γνωσιολογίας, αρχαίας και σύγχρονης, 
έμεινε για πάντα ένα αφώτιστο σκοτάδι.

Τούτο το ζήτημα το έχουν επιλύσει οι Άγιοι του Χριστιανισμού
και μάλιστα πρακτικά, επάνω τους.

Ο Θεός ενοίκησε μέσα τους και κατέστη το υποκείμενο.

Απο-εγωποίησαν τον εαυτόν τους και άφησαν το Θεό να σκέφτεται για λογαριασμό τους, 
να αγαπά και να ενεργεί γι αυτούς και μέσω αυτών. 

Από πού, λοιπόν, η γνώση της αλήθειας σ' αυτούς; 
Από το Θεό.
Από πού τέτοιος πύρινος λόγος, τέτοια φλογερή γλώσσα; 
Από το Θεό. 
Από πού τόσο μεγάλη διορατικότητα και διάκριση; 
Από το Θεό. 

Όλα από το Θεό, 
όλα του Θεού,
αφού ο Θεός είναι το υποκείμενο 
και εκείνοι, το αντικείμενο.

(Από το βιβλίο "Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου πνευματικότητος" του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης)