Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Ο εγκέφαλος, οι νευρώνες και η Ορθόδοξη εμπειρία (επανάληψη)





Δίνω, αγαπημένο, το λινκ για  παλαιότερο ποστάκι μου, εδώ: 
 "ο εγκέφαλος, οι νευρώνες και η Ορθόδοξη εμπειρία".

Χρησιμοποιώντας τον κέρσορα 
θα βρεις την αρχική δημοσίευση μαζί με σχόλια...

(Εφόσον κάποιος περαστικός  αναγνώστης 
θα είχε να μου προτείνει  επιστημονικό, πλην εκλαϊκευμένο βιβλίο
προς ανάγνωση  σε θέματα  νευρικού συστήματος και  εγκεφάλου, 
θα ένιωθα ιδιαίτερα ευγνώμων!)

Σε ασπάζομαι πάντα με χαρά και αγάπη 
και σε παρακαλώ να θυμάσαι τζετζεκάκι μου,
να μπαμπουλώνεσαι με κασκόλ μέχρι τη μύτη, 
όταν κάνει ψοφόκρυο στη χώρα του ΑγιοΒασίλη...


Ευανθία η Σαλογραία
...................................................................................
....................................................................................


Σπύρος Μιχαλάκης : Κβαντική Φυσική και Blockbuster

Σπύρος Μιχαλάκης : Κβαντική Φυσική και Blockbuster | tovima.gr

Από το Κολλέγιο Αθηνών στο MIT της Βοστώνης και από το «κβαντικό φαινόμενο Hall» στις χολιγουντιανές παραγωγές της Marvel με την ιδιότητα του επιστημονικού συμβούλου, η πορεία του 38χρονου ερευνητή φυσικομαθηματικού διαγράφεται σταθερά ανοδική.


Γράφει η Μαριλένα Αστραπέλου

 Όταν ήταν μικρός, ο Σπύρος Μιχαλάκης δεν διάβαζε κόμικς. 

Δεν γνώριζε λοιπόν τη Marvel, ούτε ότι υπήρχε, ήδη από το 1976, ένα μέρος που είχε δημιουργήσει η εκδοτική εταιρεία και λεγόταν Μicroverse, δηλαδή ένα μικροσκοπικό σύμπαν όπου τοποθετείτο η πλοκή των απίθανων ιστοριών του αθάνατου ήρωα Prince Wayfinder και για το οποίο είχε γίνει για πρώτη φορά αναφορά σε ένα τεύχος του «Captain America» το 1943. 

Θα το μάθαινε για τα καλά δύο δεκαετίες αργότερα, όταν η Marvel Studios θα τον καλούσε στα κινηματογραφικά πλατό Pinewood της Ατλάντα το 2014 προκειμένου να της δανείσει τα φώτα του σε μια νέα της παραγωγή. 

Η ταινία ήταν o «Ant-Man», o Ανθρωπος-Μυρμήγκι (2015) και πρωταγωνιστής της ο Πολ Ραντ. Σύσσωμο τo επιτελείο της Marvel μαζί με τον ηθοποιό αλλά και συν-σεναριογράφο Ραντ τον ήθελαν για να δημιουργήσει ένα νέο μικροπεριβάλλον με άλλο όνομα ειδικά για την ταινία. 

«Ε, τότε εγώ τους μίλησα για το Quantum Realm (το κβαντικό βασίλειο). Είναι κι αυτό ένα μικροσύμπαν, όπως το Microverse, αλλά διαθέτει δύο πολύ σημαντικές διαφορές. 

Ενώ το Μicroverse υφίσταται στο εκατομμύριο του μέτρου, το Quantum συμβαίνει στο τρισεκατομμύριο του μέτρου. Σε αυτό έχεις κβαντομηχανικά φαινόμενα που εμφανίζονται για πρώτη φορά. Στο παρελθόν, το Μicroverse δεν είχε καμία σχέση με την κβαντομηχανική, ήταν απλώς ένα μέρος στον κόσμο που όλοι ήταν απλώς μικρότεροι. Στο Quantum Realm αποκτάς και υπερδυνάμεις, όπως βλέπουμε στο «Ant-Man». 

Αυτό ήταν δική μου ιδέα. Συνοπτικά, είναι ακόμη πιο μικρό και πιο περίπλοκο και πιο όμορφο και πολύ πιο ενδιαφέρον» εξηγεί ο φυσικός μαθηματικός Μιχαλάκης, ο οποίος είναι επιστημονικός σύμβουλος σε ταινίες του Χόλιγουντ. 

Δηλαδή θα μπορούσε η επιστήμη να καταστήσει δυνατή τη δημιουργία ενός τέτοιου σύμπαντος; «Δεν θα μπορούσε, γιατί ο χώρος μεταξύ των σωματιδίων δεν είναι τόσο μεγάλος ώστε να είναι εφικτή μια τέτοια σμίκρυνση. Οταν γίνεσαι τόσο μικρός, χάνεις την ατομικότητά σου. Γιατί αρχίζεις και χάνεις τη σχέση σου με το περιβάλλον γύρω σου, πράγμα που σημαίνει ότι ο χώρος και ο χρόνος που σε κρατούν σε αυτή τη στιγμή εξαφανίζονται. Οταν εξαφανίζονται αυτά, εξαφανίζονται και οι σχέσεις μεταξύ των δικών σου  μορίων, οπότε είσαι περισσότερο ένα νέφος πιθανοτήτων» εξηγεί με μια πολύ ελαφρά υποψία αμερικανικής προφοράς στη φωνή του.

Ο Spyridon ή Σπύρος Μιχαλάκης είναι όμως 100% Ελληνας. 

Γεννήθηκε το 1980 στα Σπάτα, σε μια οικογένεια με τρία αγόρια τα οποία μετά τη φοίτησή τους στο Κολλέγιο Αθηνών έφυγαν κατευθείαν για σπουδές στις ΗΠΑ και στο ΜΙΤ. 

Oι σπουδές του μεσαίου στη σειρά Σπύρου ήταν πάνω στην Επιστήμη Υπολογιστών και στα Μαθηματικά. 

To επακόλουθο διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις (UC, Davis) όπου οδηγήθηκε χάρη στις σπουδές της κοπέλας του, ήταν πάνω στην κβαντομηχανική των υπολογιστών αλλά και στη μαθηματική φυσική. 

Κοινώς, πάνω στο «πώς τα μαθηματικά μπορούν να εξηγήσουν το σύμπαν και τους νόμους της φύσης πέρα από συγκεκριμένα μοντέλα φυσικής» όπως εξηγεί. 

Η Καλιφόρνια και συγκεκριμένα το Λος Αντζελες, όπου πλέον ο Μιχαλάκης είναι ερευνητής στο Institute for Quantum Information and Matter στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια (Caltech), είναι και η Μέκκα του κινηματογράφου με χιλιάδες «προσκυνητές»-εργαζομένους που μπορεί να γνωρίσεις σε ένα δείπνο και να σου ανοίξουν εντελώς τυχαία τις πύλες της. 

Κάπως έτσι, μιλώντας για τη ζωή και την επιστήμη στο UC Davis, ο Μιχαλάκης έπεσε σε έναν γνωστό τού Εντ Σόλομον, σεναριογράφου της ταινίας «Men in Black», που σκέφτηκε ότι θα είχε ενδιαφέρον να τους γνωρίσει. Ο, σύντομα φίλος του, Σόλομον, με τον οποίο συνεργάστηκαν στο σενάριο της ταινίας «Η συμμορία των μάγων 2», τον γνώρισε στη Σάρον Στόουν, στον Κιάνου Ριβς και σε άλλα υπέρλαμπρα αστέρια του Χόλιγουντ. 

Παράλληλα, o Σον Κάρολ, καθηγητής στο Caltech, τον σύστησε με ορισμένους πολύ σημαντικούς ανθρώπους. 

Γνώριζε από πρώτο χέρι πώς γίνεται η συμβουλευτική πάνω σε θέματα επιστήμης στο Χόλιγουντ, δεδομένου ότι η γυναίκα του ήταν η πρώτη διευθύντρια του Science & Entertainment Exchange, που ιδρύθηκε από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ (United States National Academy of Science, NAS) το 2008 για να φέρνει σε επαφή επιστήμονες και Χόλιγουντ.

Σήμερα ο Μιχαλάκης είναι πολύ γνωστός στους δημιουργούς της βιομηχανίας του θεάματος. Σκηνοθέτες όπως ο Τζέιμς Κάμερον ή σεναριογράφοι όπως ο Πολ Ραντ, όταν θέλουν βοήθεια με την αληθοφάνεια κάποιου σεναρίου απευθύνονται σε αυτόν. 

Εφέτος επανήλθε με την ταινία «Ο Ant-Man και η σφήκα», όπου ο Πολ Ραντ αυτή τη φορά δεν συρρικνώνεται αλλά γίνεται και γιγάντιος, ενώ είναι επιστημονικός σύμβουλος και στο «Captain Marvel» (2019) των Αννα Μπόντεν και Ράιαν Φλεκ, όπου επανεμφανίζεται με κάποιον τρόπο το Κβαντικό Βασίλειο. Η Δυτική Ακτή ταιριάζει στον Σπύρο Μιχαλάκη.

Το «κβαντικό φαινόμενο Hall»

Στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια ξέφυγε από το κρύο του ΜΙΤ και της Βοστώνης και βρήκε λίγο από το κλίμα της Ελλάδας. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι βρήκε τις ιδανικές συνθήκες για να τελειώσει το διδακτορικό του το 2008 και έναν χρόνο μετά να λύσει – σε συνεργασία με τον ερευνητή της Microsoft Μάθιου Χέιστινγκς – «ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της χιλιετίας»: έναν γρίφο που σχετίζεται με το περίφημο κβαντικό φαινόμενο Hall. «Σχεδόν κανείς δεν ξέρει ότι είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα φυσικής τον τελευταίο αιώνα, για το οποίο έχουν δοθεί επτά Noμπέλ μέχρι στιγμής σε όσους επιστήμονες συνέβαλαν στην κατανόησή του» εξηγεί ο Μιχαλάκης. Γιατί, καλή η Marvel, η Σάρον Στόουν και τα κόκκινα χαλιά, όμως ο ίδιος είναι ένας επιστήμονας αξιώσεων. 

Τι είναι, όμως, το κβαντικό φαινόμενο Hall;
Η ιστορία του συγκεκριμένου φαινομένου ξεκινάει το 1879 όταν πρωτοέγινε γνωστό ως «Φαινόμενο Hall».

 Είχε πάρει δηλαδή το όνομα του αμερικανού φυσικού Εντουιν Χολ, ο οποίος είχε διαπιστώσει ότι όταν τοποθετούσε την επιφάνεια ενός παραλληλόγραμμου λεπτού φύλλου χρυσού ή κάποιου άλλου μετάλλου σε ορθή γωνία μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο και άφηνε να κυκλοφορήσει ηλεκτρικό ρεύμα από τη μία πλευρά του στην άλλη, τότε αναπτυσσόταν ηλεκτρική τάση ανάμεσα στις άλλες δύο πλευρές του. 

Το μαγνητικό πεδίο εξωθούσε δηλαδή τα φορτισμένα σωματίδια προς μία από τις δύο άλλες πλευρές.

 Γιατί, όμως, συνέβαινε αυτό το φαινόμενο; 

Το πρώτο Νομπέλ δόθηκε στον Γερμανό Κλάους φον Κλίτσινγκ το 1985 ο οποίος προσπάθησε να το εξηγήσει και ανακάλυψε με τη σειρά του το κβαντικό φαινόμενο Χολ. Γιατί το αρχικό φαινόμενο Χολ είχε δείξει ότι η ροή ηλεκτρονίων προς μία από τις δύο πλευρές του αγωγού γινόταν πιο έντονη όσο η δύναμη του μαγνητικού πεδίου αυξανόταν. Στο κβαντικό όχι μόνο τα ηλεκτρόνια άλλαζαν πορεία λόγω του μαγνητικού πεδίου, αλλά και η ένταση της ροής τους άλλαζε με αλλόκοτο τρόπο πολλαπλά ανάλογο με μία από τις σημαντικότερες σταθερές της φύσης.

Tο 1998 δόθηκαν άλλα τρία Νομπέλ (στους Αμερικανούς Ρόμπερτ Μ. Λάφλιν και Ντάνιελ Τσι Τσούι και στον Γερμανό Χορστ Λούντβιχ Στέρμερ) «για την ανακάλυψη μιας νέας μορφής κβαντικού ρευστού με ελαφρώς φορτισμένες διεγέρσεις» και το 1999 το συγκεκριμένο φαινόμενο συμπεριλήφθηκε στη λίστα των άλυτων προβλημάτων μαθηματικής φυσικής για τη νέα χιλιετία

Το 2016 άλλοι τρεις επιστήμονες (οι Ντέιβιντ Θούλες, Ντάνκαν Χάλντεϊν και Τζον Μ. Κόστερλιτς) προχώρησαν στην περαιτέρω κατανόησή του και πήραν κι εκείνοι Νομπέλ Φυσικής. 

Αλλά το μυστήριο του φαινομένου Χολ παρέμενε. 

«Τo πρόβλημα ήταν ότι όλη η έρευνα που οδήγησε στα Νoμπέλ στηρίχθηκε σε δύο θεμελιώδεις υποθέσεις για τη δημιουργία του θεωρητικού μοντέλου του κβαντικού φαινομένου Χολ. 

Η μία από αυτές προέκυψε ότι ήταν λάθος και η άλλη μη ρεαλιστική. 

Η πρόκληση ήταν να διαψεύσεις τις δύο εικασίες αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι το κβαντικό φαινόμενο Χολ υφίσταται».

Αρα μπορεί να δούμε κάποτε τον Μιχαλάκη να βραβεύεται από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών; 

«Ας ελπίσουμε» λέει γελώντας. Θα το δούμε τα επόμενα χρόνια, μιας και οι βραβεύσεις Νομπέλ αφορούν δουλειά που έχει γίνει στο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι Τσούι, Στέρμερ και Λάφλιν πήραν το βραβείο για έρευνα που είχε επιφέρει τα ρηξικέλευθα αποτελέσματα 16 χρόνια πριν από την αναγνώρισή τους.

Ο,τι και να γίνει, η λύση του προβλήματος θα έχει θεαματικές συνέπειες στην εξέλιξη της επιστήμης, αν και σε αυτή την περίπτωση δεν πρέπει να περιμένουμε να το πάρουμε είδηση αύριο-μεθαύριο. 

«Είναι σαν να ρωτούσαν πριν από 70 χρόνια, μετά τη δημιουργία του πρώτου ηλεκτρονικού υπολογιστή: «Τι εφαρμογές θα μπορούσε να έχει άραγε;»» λέει ο Μιχαλάκης και συνεχίζει. 

«Το φαινόμενο είναι εφαρμόσιμο στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που βασίζονται στην κβαντομηχανική (είναι οι λεγόμενοι quantum computers). 

Ακόμη δεν υπάρχουν αυτοί οι υπολογιστές. 

Η Microsoft και η Google δουλεύουν πάνω στη δημιουργία τους. 

Οταν τους αποκτήσουμε, σε πέντε με δέκα χρόνια, θα μπορούμε να λύσουμε προβλήματα που υπήρξαν άλυτα μέχρι τώρα. Οπως, για παράδειγμα, πώς να δημιουργήσουμε ένα φάρμακο που θα βοηθήσει στη θεραπεία του καρκίνου. 

«Δεδομένου ότι ουσιαστικά τα μόρια είναι κβαντομηχανικά, οι κβαντικοί υπολογιστές μπορούν εκ των πραγμάτων να εξομοιώσουν τις δυναμικές σχέσεις των χημικών διαδικασιών. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να εξομοιώσουμε πώς τα φάρμακα διαδρούν με μεγάλα μόρια, κάτι που έως τώρα είναι αδύνατο να συμβεί, ακόμη και από τους μεγαλύτερους υπερ-υπολογιστές του κόσμου».

Μέχρι να συμβεί και αυτό, ο Μιχαλάκης μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται πάνω στη θεωρία των πάντων, όπως κάνει αυτή την εποχή, αλλά να λειτουργεί και ως επιστημονικός σύμβουλος στις ταινίες από το σύμπαν των κόμικς χρησιμοποιώντας τη μαγεία του σινεμά για να συμφιλιώνει μικρούς και μεγάλους με την επιστήμη. 

«Προσπαθώ να φέρω τη μαθηματική σκέψη σε ένα τέτοιο επίπεδο έτσι ώστε η Φυσική και τα Μαθηματικά να γίνουν αόρατα, να μην υπάρχουν. Γιατί η γλώσσα στην οποία εκφράζονται γίνεται ένας τοίχος γύρω από κάποιες έννοιες που είναι πολύ όμορφες, αλλά ο κόσμος τις φοβάται και τις αποφεύγει επειδή σκέφτεται ότι για να τις κατανοήσει θα πρέπει να κάνει πολλή δουλειά, θα πρέπει να μάθει αυτή τη νέα γλώσσα. Προσπαθώ να απλουστεύσω την επιστήμη γι’ αυτούς. Είναι δύσκολο, αλλά είναι και ωραίο».

Κάποιες φορές η επιστήμη μπορεί να μην είναι απόλυτα σωστή μέσα στην ταινία, αλλά, όπως λέει ο ίδιος, αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό για τον Μιχαλάκη όσο το να την καταστήσει ενδιαφέρουσα

«Oπως συνέβαινε με το «Star Trek», για παράδειγμα. Η τηλεμεταφορά δεν υπήρχε τότε, ούτε και τώρα υπάρχει, όταν όμως ο καθηγητής μου μού πρότεινε να δουλέψω μαζί του πάνω στην κβαντική τηλεμεταφορά, εγώ είπα: «Τα παρατάω όλα γι’ αυτό»».


Ποιος ξέρει, μπορεί κάπως έτσι να εκκολαφθούν οι επιστήμονες τού αύριο. Εξάλλου, και ο Μιχαλάκης που μεγάλωσε παίζοντας βιντεοπαιχνίδια Street Fighter και Σούπερ Μάριο είχε γοητευτεί όταν είχε δει την ταινία «Jurassic Park» και ήθελε να γίνει «μαθηματικός του χάους, όπως ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ». 

Δεν αρκεί, βέβαια, μόνο μια ταινία για να δώσει κατεύθυνση στη ζωή σου. 

Ο Μιχαλάκης, όπως και τα δύο του αδέρφια, εκτός από τις συμμετοχές τους σε μαθηματικές ολυμπιάδες, μεγάλωσαν και μέσα στον αθλητισμό και τον στίβο. 

«Εκεί έμαθα ότι στη ζωή δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να κάνεις. Δεν υπάρχουν πράγματα στα οποία δεν μπορείς να εξελιχθείς, γιατί δεν προσπαθείς να γίνεις καλύτερος από κάποιον άλλον, αλλά από τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Αυτό είναι το σημαντικό. Και δεν είναι καν ότι προσπαθείς να γίνεις καλύτερος. Το σημαντικό είναι να έχεις κάποιο πάθος σε κάτι και να πεις: «Θέλω να προχωρήσω πιο βαθιά». Ετσι είναι οι nerds είτε συλλέγουν γραμματόσημα, είτε διαβάζουν κόμικς, θέλουν να εμβαθύνουν πέρα από το επιφανειακό, το εύκολο, το γρήγορο».

Πηγή: https://www.tovima.gr/printed_post/spyros-mixalakis-crkvantiki-fysiki-kai-blockbuster/

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

Ιστορία δεν είναι οι απόψεις των ιστορικών...

Αποτέλεσμα εικόνας για τι είναι ιστορία


Ιστορία δεν είναι 
οι απόψεις των ιστορικών,
είναι 
οι ζωές των ανθρώπων.


Σοφία Νικολαϊδου
(από το βιβλίο της "Στο τέλος νικάω εγώ", εκδόσεις Μεταίχμιο)

Η Θεωνίτσα, ο πεθερός, η ζωή και ο θάνατος (επανάληψη της επανάληψης)




Το ξέρω περιστεράκι μου,

ότι η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο και στην Αιώνια ζωή, είναι πιο χειροπιαστή απ' τη δική μου, επειδή, βίωσες παρουσία και φθόνο του Εξαποδού, ήδη απ' τα χρόνια της πρώτης νεότητας, όμως, μια και υποστηριζόμαστε λιγάκι- ως πνευματικοί συναθλητές σ' έναν  πολυετή 
μαραθώνιο, πίστης, ελπίδας και αγάπης- επίτρεψέ μου να σου εξιστορήσω την προσωπική εμπειρία μιας φίλης- όπως την άκουσα απ' την ίδια- προσφάτως.

Την ιστορία, παραθέτω, χωρίς προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης,  επίσης, την παραθέτω,  ως μικρό, χαμογελαστό-ναι καλά άκουσες, χαμογελαστό- κέρασμα σε θλιμμένους περαστικούς απ' αυτή τη σελίδα, την παραθέτω για χάρη ανθρώπων που έχασαν προσφιλείς τους και, οι οποίοι - μη διαθέτοντας Ορθόδοξη προσέγγιση επάνω στο ζήτημα- βασανίζονται με πόνο και  ερωτήματα, περί του αν υπάρχειπράγματιπνευματικός κόσμοςαν  ζούν οι τεθνεώτες, αν βρίσκονται κάπου, και επομένως αν υπάρχει περίπτωση- κάποτε- μαζί τους, ξανά να συναντηθούμε... 

Λοιπόν, η φίλη  Θεώνη, είναι  γυναίκα,   με χριστιανική πίστη,  πρακτική, ισορροπημένη-  ουδόλως αλαφροΪσκιωτη, ως χαρακτήρας-  και...

επειδή τη γνωρίζω, στη μαρτυρία της, δίνω προσεκτικότατη  βάση.

Και η μαρτυρία της , αποτελεί τη μόνη μεταφυσική εμπειρία που βίωσε, η ίδια,  εκ πρώτης νεότητος μέχρι τα τώρα..

Το σημειώνω, αυτό, για να μην υποθέσει κάποιος -ότι πάει προς ...σάϊκο    η γυναίκα και αφηγείται ό,τι της κατεβαίνει.

-Ούτε κατά διάνοιαν!

Προλογίζοντας το βίωμά της, η  Θεώνη, μου τόνισε με απλότητα: 

-Όποιος και να 'ρθει-, να μου πει εμένα ότι είμαστε μόνο "κρέας" και ότι δεν υπάρχει πνευματικός κόσμος, αδύνατον να με πείσει, διότι εγώ, κυρία... Σαλογραία μου, το γεγονός-μαζί με τον άντρα μου- το ΖΗΣΑΜΕ!

-Τι ζήσανε δηλαδή;

-Να σου πώ:

Η Θεώνη εισήλθε εις γάμου κοινωνίαν -που γράφουν  και τα θεολογικά βιβλιαράκια- όταν ήταν περίπου δεκαοκτώ ετών εκείνη,  είκοσι ο σύζυγός της, κι ο έρωτάς τους ευλογήθηκε  και μ' ένα μπεμπάκιιιι!...

Έμεναν στην Πάτρα, στην περιοχή της Αγυιάς.

Απ'  το γάμο, η Θεώνη απέκτησε και έναν  πεθερό

(για να μη ξεχνιόμαστε, κορίτσια,  ακολουθούν- ως αναγκαιότατα συμπαρομαρτούντα,   τα πεθερικά και τα σόγια εις έκαστον γαμικόν πακετάκιον- δεν ξεφύτρωσε απ'  το "πουθενά" ο καλός γαμπρός ή η εκλεκτή νυφούλα- η ευγενέστατη- όχι αχαριστίες παρακαλώ, και επιλεκτική  μνήμη- για Όνομααα!)

Ο πεθερός,  έτρεφε  μεγάααλη συμπάθεια στη Θεώνη, έτσι λοιπόν, κάθε απόγευμα, επισκεπτόταν το νιόπαντρο αντρόγυνο, χτυπώντας με κέφι τα κουδούνια του σπιτιού, αλαλιάζοντάς τους-  αν ήταν κάπου αλλού ...συγκεντρωμένοι, ως... νιόπαντροι-   φωνάζοντας με βροντερή φωνή , και φιλική -πάντα- διάθεση:

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα! 
Τι κάνετε βρε παιδιά; πού είστε;

-Εδώ είμαστε πατέρα! απάνταγε η Θεωνίτσα- με υποτακτικό  χαμόγελο  ελληνικής ταινίας του 
 '70-   τον καλωσόριζε,  του φτιαχνε μυρωδάτο ελληνικό καφέ,   και μοιράζονταν, μαζί του,  τα  νέα, της εσπέρας.

Αυτό γινόταν σε εξαιρετικά τακτική βάση  και τίποτα δεν προμήνυε 
ότι ξ α φ ν ι κ ά- ένα χρόνο μετά το γάμο του γιού -  την Κυριακή του Πάσχα, το καταμεσήμερο,  ο πεθερός, που  τους είχε επισκεφτεί, πίνοντας μαζί τους  κρασάκι, ευφραινόμενος  με τα προσφερόμενα   κοψίδια   και ενώ  κουβέντιαζαν  φιλικά- ξαφνικά- σταμάτησε να μιλάει, σταμάτησε να γελάει, έγειρε το κεφάλι  στο πλάι- όπως καθόταν και ...πέθανε, τουτέστιν, τους άφησε χρόοοονους!

Ήτο νεότατος. 
Ετών πενηνταέξι, περιστεράκι μου.

- Θεοτρελότατη, σε ακούω με προσοχή, αλλά...στοπ καρέ, παρακαλώ,  ε,  όχι και νεότατος ετών πενηνταέξ, ε,  όχι και νεότατος, έλεος! 

-Και  μέχρι πόσων ετών, σου φαίνεται εσένα, ότι χαρακτηρίζεται κάποιος, ως νεότατος;
-Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Άρχισες τα κουφά πάλι; 
Τι ερωτήσεις, μου κάνεις; 
Πενηνταέξι ετών, ΔΕΝ είναι νεότατος. 
Τελεία! 

-Βρε άει πάγαινε από δω χάμου, που θες να απογοητεύσεις- με την απαισιοδοξία σου- τους...ώριμους σαλογραιόφιλους - τους παρηγορούμενους απ' αυτή τη σελίδαααα! άει πάγαινε που θα μου πείς εμένα ότι ετών πενηνταέξι δεν είναι νεότατοςςςς!!!

Πενηνταέξι- θα επιμείνω- ο άντρας είναι  και παραείναι νεότατος -ειδικά ο άντρας-δε λέμε για τη γυναίκα:

"Η γυναίκα, όσο φαίνεται και ο άντρας όσο μπορεί" 
τόνιζε, με ν ό η μ α, η συχωρεμένη η μανούλα μου-κάτι ήξερε αυτή παραπάνω!

-Ξεφύγαμε απ' το θέμα, σαλό  μου - σε ανακαλώ εις την τάξιν- ας επανέλθουμε!
-Σωστά, σωστά ...ας επανέλθουμε!
-Τι λέγαμε; α ναι...λέγαμε ότι ο πεθερός, ετών πενηνταέξι και χωρίς το παραμικρό  φανερό πρόβλημα -μέχρι εκείνη τη στιγμή- άξαφνα, 
 "τίναξε τα πέταλαααα!" 

Το σοκ υπήρξε φοβερόννν!!!
Το κατανοείς.
Θρήνος, κοπετός, τηλέφωνα, φίλοι, συγγενείς , βουή, αντάρα, κηδεία την επόμενη μέρα-Δευτέρα του Πάσχα-  δάκρυα ατελείωτα.

Μαύρη, κατάμαυρη,  σκέτο κατράμι, τους φάνηκε εκείνη η Λαμπροδευτέρα- αλίμονο...

Δευτέρα του Πάσχα, λοιπόν, μετά την κηδεία, βράδιασε, έφυγαν όλοι απ'το σπίτι των νιόπαντρων, έμειναν εξοντωμένοι οι τεθλιμμένοι- το βρέφος  στη δίπλα κούνια, να απαιτεί τα δικά του-  και δυο μεγάλες λαμπάδες- είπαν οι έμπειροι περί τα  τοιαύτα, ότι- έπρεπε να καίν' όλη τη νύχτα-  για τις επόμενες τρεις μέρες τουλάχιστον!

Το φρόντισαν.

Έπεσαν  εξουθενωμένοι για ύπνο,  νωρίς , όμως - εκεί κοντά  στα μεσάνυχτα- ενώ  κοιμούνταν βαθύτατα, τι  ακούν ξαφνικά μέσ' στην ήσυχη  νύχτα- και οι δύο οι σύζυγοι;

 Ακούνε( "σώσον Κύριε τον λαόν σου.... ") ακούνε, λέει,  τη φωνήτου φρεσκοπεθαμένου πεθερού, να αντηχεί -ακριβώς όπωςαντηχούσε όταν βρισκόταν εν ζωή και ερχόταν για την καθιερωμένη απογευματινή επίσκεψή του, στο σπίτι, φωνάζοντας σε τόνο γηθόσυνο:

-Θεωνίτσα, Θεωνίτσα! 

Τρόμος. 
Απλώς ο απόλυτος τρόμος. 
Ξύπνησαν.
Το κεφάλι τους, όρθωσε κάγκελο, τις τρίχες-λες και χώσαν στην ηλεκτρική πρίζα το δάχτυλο!
Τα μάτια σχεδόν κρεμάστηκαν  έξω απ'τις κόγχες.

-  Τι είδαν, τι πάθαν  καλέ,  τα νιογάμπρια;

-Είδαν τον φρεσκοπεθαμένο και στο νεκροταφείο αναπαυόμενο- πλέον-  πεθερό, με το κοστουμάκι του,  τον είδαν ολοζώντανο, να στέκεται όρθιος,   απέναντι απ' το νυφικό τους κρεβάτι - κρατώντας  τα χέρια  τεντωμένα οριζόντια- δεξιά και αριστερά- στης  πόρτας, το κούφωμα...

-Φρίκαραν έ;

- Κοκκάλωσαν, απολύτως!

Κοίταξαν  άφωνοι, τον ολοζώντανο- μπροστά τους- μακαρίτη.
Τους κοίταξε και κείνος. 
Σοβαρός.
Αμίλητος. 
Πέρασαν  δευτερόλεπτα- αιώνες. 

Και μετά ο πατέρας του γιού -και λατρεμένος  πεθερός της Θεώνης- απ'  τα μάτια τους, χάθηκε!

 Κοιτάχτηκαν. 
Τσιμπήθηκαν.

-Είδες αυτό που είδα;
-Το είδα. Το είδες και σύ;
-Το είδα και γω!

Το αντρόγυνο, έπαθε τον πανικό, όχι της αρκούδας, αλλά της ζούγκλας ολόκληρης.

Αμέσως, σηκώθηκαν, νυχτιάτικα- μες στην ταχυπαλμία-  ντυθήκαν  με υστερικές κραυγές -η Θεώνη κυρίως- κουκούλωσαν σε κουβερτάκι  το μωρό, κι  αρπάζοντας τα απαραίτητα,  φύγαν, κουτρουβαλώντας - απ' την Αγυιά που βρισκόταν  το σπίτι,  στην απέναντι Πάτρα, στην Αγία Τριάδα, όπου έμενε η μάνα της νύφης...

Εκεί κοιμήθηκαν-προσπάθησαν δηλαδή να κοιμηθούν- έντρομοι εκείνο το βράδυ, προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια.

Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κάπως συνήλθαν, μάζεψαν το κουράγιο τους και αποφασίσαν να επιστρέψουν στο δικό τους  σπιτάκι.

Ήταν απλοί, νέοι  άνθρωποι,  χωρίς περίπλοκες σκέψεις επί του γεγονότος. 

Δεν ξέρω αν υπέθεσαν ότι πιθανόν να ήταν τόσο τεντωμένα τα νεύρα τους που να πέσαν σε ομαδική παραίσθηση...

(Τέτοιο σχόλιο, απ' τη Θεώνη δεν άκουσα-να σημειώσω επίσης, ότι  δεν της είχε στοιχίσει  και κάπως ιδιαίτερα ο θάνατος του ανθρώπου- διότι επιτέλους δεν ήταν δα και πατέρας της,  πεθερός ήταν- δεν είχε προλάβει να αποκτήσει, μακροχρόνιο συναισθηματικό σύνδεσμο μαζί του, εξάλλου, στην παρούσα φάση του βίου της, ο έρωτας προς το σύζυγο  και το μωράκι της, την συγκινούσαν κυρίως. Τα λοιπά πρόσωπα  τα εκ του συμπεθεριού, αποκτηθέντα,  φαίνονταν  στην ψυχή της, απόμακρα, το καταλαβαίνεις, φαντάζομαι...)

Πάντως, η Θεώνη και ο σύντροφός της, δεν κάπνιζαν, δεν έπιναν και σε ψυχίατρου πόρτα, ουδόλως,  κουρταλούσαν...

Τρίτη του Πάσχα,  βράδυ- δεύτερο βράδυ μετά την κηδεία- πήγαν για ύπνο, δεν άντεχαν άλλο τη νύστα, τα νεύρα τους χρειαζόνταν επειγόντως, ξεκούραση.

Οι μεγάλες λαμπάδες έκαιγαν πάντα,  στη μνήμη του μακαρίτη. 

Ενώ κατάφεραν, αγκαλιασμένοι,  ν' αποκοιμηθούν,   ξαφνικά, ακούν μέσ'  στον ύπνο,  πάλι τις ίδιες, γνώριμες  φωνές!

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα!

- Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς! 

Πετάχτηκαν έντρομοι, και αντίκρισαν και οι δύο,  εκ δευτέρου-παρακαλώ- το φρεσκοπεθαμένο, πάλι αντικρύ  τους, στο ίδιο ακριβώς σημείο, να τους κοιτάει σιωπηλός, με απλωμένα οριζόντια τα δυο  χερια, στης πόρτας το κούφωμα.

Τους κοίταξε,  σοβαρός, τέσσερα πέντε δευτερόλεπτα και πάλι απ' τα μάτια τους χάθηκε!

Το ζευγάρι, σε κατάσταση έξαλλη εντελώς, μάζεψε πανικόβλητο, ό,τι μπορούσε, άρπαξαν  το μωρό παραμάσχαλα και έτρεξαν μέσα στην νύχτα, φρικαρισμένοι,  έτρεξαν  απ΄ την Αγυιά, πάλι στο σπίτι της πεθεράς, στην άλλη άκρη  της Πάτρας...

 Η πεθερά(του γαμπρού η πεθερά) είδε και έπαθε μέχρι, κάπως  να τους ηρεμήσει, μέχρι να τους ξαναπάρει ο ύπνος, εκεί κοντά στο ξημέρωμα.
Την επόμενη μέρα, Τετάρτη του Πάσχα, το πρωί, ο ήλιος  έλαμψε  χαρούμενος και καθησυχαστικός.

Μάζεψαν όλο το σθένος και...
αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βάση τους. 
Εντάξει.  Τι ευχή!
Ας πούμε ότι την πρώτη βραδιά,  φανερώθηκε ο μακαρίτης διότι...δεν το είχε καταλάβει ούτε ο ίδιος ότι είχε...πεθάνει(!)...ας πούμε ότι τη δεύτερη βραδιά ο μακαρίτης εξακολουθούσε να είναι...απροσανατόλιστος(!)   όμως τώρα, με της ημέρας το φως, το νέο ζευγάρι  ένιωθε σχετικά άνετα.

Κατά πάσα πιθανότητα-υπέθεταν, υποθέτω-  ο αποδημήσας, για το υπερπέραν, θα είχε βρει, το σωστό μονοπάτι(!)

 Ξανακοιμήθηκαν, λοιπόν,  σπίτι τους  την τρίτη βραδιά, και οι μεγάλες λαμπάδες καίγαν, ακούραστες, στη μνήμη του εκλιπόντος.

Και ενώ  ειρηνικά ονειρεύονταν,  και το βρέφος  δίπλα στην κούνια , ο καλός φύλακας άγγελος , με τη φτερούγα της φροντίδας του, σκέπαζε τρυφερότατα, ξαφνικά, αντήχησε  πάλι , για τρίτη φορά,  η γνώριμη φωνή του  μακαρίτη για τρίτη βραδιά και απεριγράπτως,  τους μαρμάρωσε πάλι!

-Θεωνίτσαααα! Θεωνίτσααα!


-Έλεος! Δε γίνονται αυτά, σαλταρισμένη  μου. 
Δεν συμβαίνουν!

-Μπριτς! που γράφει και ένας φίλος.
 Συνέβησαν και παρασυνέβησαν! 
Ακόμη όταν τα θυμάται η γυναίκα- και ας έχουν περάσει χρόνια- σύγκορμη ανατριχιάζει! 

Τρίτη βραδιά απερίγραπτου πανικού, τρίτη βραδιά που ο μακαρίτης επέμενε σπαστικά, να φανερώνεται απέναντι απ'το κρεβάτι τους, στης πόρτας το άνοιγμα, με  τεντωμένα τα χέρια - ποιος ξέρει αν, ένιωθε μια μοναξιά, άν ήθελε κι αυτός μικρή νοερή προσευχή- αγκαλίτσα-ποτέ η Θεωνίτσα να μάθει,  δεν πρόκειται, ευλαβικέ αναγνώστη μου...

Το ίδιο σοβαρό   βλέμμα πάλι, ο ίδιος βουβός-του αντρόγυνου- τρόμος, η ίδια, της μορφής του αποθανόντος, εξαφάνιση.

Στον ανεκδιήγητο πανικό,  το ζεύγος, άρπαξε   μπιμπερά,  μιλούπες,  πάνες του μπέμπη, βαλιτσάκι με  χρειώδη  δικά τους και τρέχοντας λωλαμένα  μέσα στη νύχτα, ζήτησαν καταφύγιο, πού αλλού;  ξανά   στο διαμέρισμα  των γονέων της νύφης.

Τρελάθηκε και η πεθερά του γαμπρού με την αφήγηση του γεγονότος, σταυροκοπήθηκε πολλάκις, θύμιασε,   και είδε και έπαθε η χριστιανή να τους φέρει στα συγκαλά  τους,
 ωστόσο, εγκατέλειψαν πιά, κ ά θ ε  σκέψη  να επιστρέψουν στο σπιτικό  τους.

Μετά το τρίτο...  μεταφυσικό σόκ, παρέμειναν   ολόκληρο δεκαήμερο, στο σπίτι της μητέρας της Θεωνίτσας.
Ο Θεός μονάχα γνωρίζει το υψηλότατο άγχος και φόβο τους...

Έπειτα,  ζορ ζορινά, με τη συμπαράσταση  των λοιπών συγγενών και φίλων, μετά μυρίων ψυχολογικών αντιστάσεων και βασάνων,  μάζεψαν το όποιο   κουράγιο και  ξαναπήγαν στην κατοικία  τους.

Eν τέλει, χάριτι θεία,  και μετά τα καθιερωμένα υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας  μνημόσυνα, η κατάσταση ομαλοποιήθηκε.

Ευτυχώς για κείνους, ο  φρεσκοπεθαμένος, βροντόφωνος, κεφάτος πεθερός που αγαπούσε τόσο τη Θεωνίτσα, μπροστά τους- οφθαλμοφανώς- ουδέποτε, ξαναφάνηκε.

Προφανώς, θα  βρήκε -και κείνος-  το δρόμο του...

Ας  είν' ελαφρότατο το χωματάκι που τον σκεπάζει...
και μεις να τα κατοστήσουμε, λατρεμένο μου...
γιατί είν' λατρευτή  η ζωή, σαν γλυκόπικρη σοκολάτα!