Η εικονική παρουσία, ως αδικαιολόγητη απουσία από το σχολείο της ζωής.

Άρθρο Δημητρίου Νικ. Δασκαλάκη, Δικηγόρου Αθηνών.

Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση που βιώνει η πατρίδα μας είναι ανθρωπίνως αθεράπευτη. Μου αφηγήθηκε πρόσφατα ένας καλός φίλος, ότι ο δεκαεξάχρονος γιος του, μαθητής της α΄ λυκείου, συνέταξε με πολύ προσωπικό μόχθο και κόπο ένα κείμενο, το οποίο αναφερόταν στις αρνητικές επιπτώσεις της διαδικτυακής διδασκαλίας στην ψυχική υγεία των μαθητών και καλούσε τους συμμαθητές του να το υπογράψουν, προκειμένου να συμφωνηθεί σε συλλογικό επίπεδο τάξης η αποχή από την τηλεκπαίδευση (ή καλύτερα τηλεκοροϊδία) για το χρονικό διάστημα μόλις πέντε εργασίμων ημερών.

Δυστυχώς, επί συνόλου 25 παιδιών της τάξης, δεν βρέθηκε κανένας μαθητής να προσυπογράψει ένα κείμενο που λογικά θα έπρεπε να απηχεί τις απόψεις όλων των μαθητών και συνιστά καρπό του προσωπικού μόχθου άλλου παιδιού. Οι δισταγμοί και οι προφάσεις των υπολοίπων μαθητών για να δικαιολογηθεί η άρνηση της υπογραφής του κειμένου περίσσεψαν. Ποιος είναι ο σημαντικότερος λόγος που λειτούργησε ανασταλτικά για την υπογραφή του κειμένου; Η καταγραφή της απουσίας από το διαδικτυακό μάθημα. Φοβισμένα παιδιά φοβισμένων γονέων που διαβιούν σε μια φοβισμένη και υποταγμένη κοινωνία.

Οι μέχρι πρότινος ανυπάκουοι έφηβοι υπακούουν στον φόβο της καταγραφής της απουσίας τους από το διαδικτυακό μάθημα. Η αδικαιολόγητη απουσία από το μάθημα της πραγματικής σχολικής ζωής δεν φαίνεται να απασχολεί τους σημερινούς εφήβους.

Η διαδικασία της κοινωνικοποίησης, η καλλιέργεια της φιλίας, η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων που επιτυγχάνονται μέσα στην σχολική κοινότητα υποβαθμίζονται συνειδητά και παραθεωρούνται στον βωμό της σκοπιμότητας δηλ. να μην χαθεί η σχολική χρονιά. Χάνεται ολόκληρη η σχολική ζωή που εμπεριέχει το γέλιο, το πείραγμα, το τραγούδι, την εκδρομή, ακόμη και το σκασιαρχείο και οι έφηβοι τρέμουν στην ιδέα της καταγραφής της απουσίας τους από το διαδικτυακό μάθημα στο οποίο είναι μόνο εικονικά παρόντες, ενώ στην πραγματικότητα είναι απόντες, κατά την φυσική τους παρουσία, από τον στίβο της σχολικής ζωής.

Κατά λογική παραδοχή, οι μαθητές έπρεπε να κόπτονται για την απουσία τους από την πραγματική σχολική ζωή, εκείνοι όμως ενδιαφέρονται περισσότερο για την «άχαρη και άγευστη παρουσία τους» στον ψηφιακό «θαυμαστό κόσμο» της κ. Κεραμέως.

Ο φόβος της απουσίας από μια διαδικτυακή εικονική τάξη, αντί να καταστεί αντικείμενο ειρωνικής διακωμώδησης, μεταβάλλεται σε σοβαρό λόγο αναστολής για την ανάπτυξη κάθε αποφασιστικής και γόνιμης πρωτοβουλίας.

Αντί οι νέοι να αγωνιστούν και να παλέψουν ώστε να κερδίσουν την πραγματική σχολική ζωή, συμβιβάζονται με την κατάθλιψη, τον εκνευρισμό και την ψυχική κούραση του διαδικτυακού μαθήματος περνώντας ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή και αρνούνται να αντιμετωπίσουν την ζοφερή πραγματικότητα, ότι η εικονικότητα απορροφά την πραγματική ζωντανή διδασκαλία της σχολικής αίθουσας, με την αλληλεπίδραση καθηγητών και μαθητών. Η διαδικτυακή παρακολούθηση των μαθημάτων θα μεταβληθεί στην νέα κανονικότητα. Η οθόνη του υπολογιστή και του κινητού μετατρέπεται σε ψηφιακό κελί κάθε τρυφερής εφηβικής ψυχής και η διαδικτυακή αίθουσα διδασκαλίας σε ψηφιακό στρατόπεδο εγκλεισμού αγέλαστων, ψυχικά κουρασμένων και θλιμμένων παιδιών.

Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα γίνουν ενήλικες και όταν θα «γυρίζουν» νοερά πίσω στον χρόνο, δεν θα έχουν μνήμη σχολικής ζωής, θα έχουν στερηθεί τα βιώματα, τις εμπειρίες και την χαρά της εκπαιδευτικής κοινωνικοποίησης και συμμετοχής.

Πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε αυταπάτες. Ο φόβος έχει εισχωρήσει σε κάθε μορφή κοινωνικής συμβίωσης και δράσης. Τα περισσότερα παιδιά δεν φοβούνται τον κορωνοϊό, φοβούνται τις απουσίες.

Στην Ελλάδα του 2021, όλοι κάποιον ή κάτι φοβούνται. Με τόσο συσσωρευμένο φόβο, δεν υπάρχει ελπίδα. Κάνει κάποιος την αρχή και δεν βρίσκεται κανένας να ακολουθήσει. Αντιθέτως μπορεί να χλευαστεί και να περιφρονηθεί. Σε ιστορικά όμως κρίσιμες περιόδους όπως είναι η σημερινή, κάθε αδικαιολόγητη απουσία και κάθε εφησυχασμός θα λάβει την «ένδικο μισθαποδοσίαν».

Αποτελεί δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα ότι ζούμε σε ένα βαθύ, ψηλαφητό σκοτάδι πνευματικής υποδούλωσης. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ευαρεστείται όμως με πνευματικά γενναίους και ελεύθερους ανθρώπους. Ανθρώπους με ψυχή, πίστη, αξίες και ιδανικά. Συνιστά τραγική διαπίστωση ότι οι άνθρωποι ακόμη και όταν αποφασίσουν να καταφύγουν στο Θεό, πάλι ο φόβος θα είναι η αιτία που θα έχει παρακινήσει την καρδιά τους.

Οι άνθρωποι θυμούνται τον Θεό μόνο όταν βρεθούν σε κατάσταση φόβου, πανικού και αδυναμίας. Χάθηκε η πνευματική αρχοντιά καθώς και η ελεύθερη, η απαλλαγμένη από τον φόβο, βούληση του ανθρώπου. Πονάει η ψυχή κάθε αδούλωτου και ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου για την κατάντια του λαού μας. Άνθρωποι σκυφτοί, μασκοφορεμένοι, κατάντησαν είλωτες στις προσωπικές τους φοβίες. Η μάσκα δεν «προστατεύει» μόνο την υγεία, κυρίως προστατεύει την μακροημέρευση κάθε απολυταρχικής εξουσίας από τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις των δούλων που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι διεκδικώντας ένα μέλλον με ελπίδα και όνειρα. Ο άνθρωπος που δεν ορίζει το πρόσωπό του, αδυνατεί να ορίσει και την μοίρα του. Κάθε άνθρωπος ο οποίος σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου του φορά μάσκα, ομολογεί έστω και ανεπίγνωστα, προς κάθε κατεύθυνση: «Φοβάμαι τον κορωνοϊό, φοβάμαι την επιβολή του προστίμου, φοβάμαι την απουσία και συμμορφώνομαι».

Με την μάσκα διαρκώς στο πρόσωπό του ο σημερινός πολίτης κραυγάζει μονότονα και απελπιστικά: ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ.

Πότε καταγράφηκε στις ιστορικές δέλτους η περίπτωση ενός φοβισμένου λαού που ξεσηκώθηκε; Ποιος λαός μπόρεσε να διεκδικήσει ποτέ το δίκιο του όντας νικημένος από τον εσωτερικό φόβο της ασθένειας; Ποιος λαός αντιστάθηκε ποτέ μασκοφορεμένος; Ποτέ και κανένας. Για να διαδηλώσει και να διαμαρτυρηθεί ο λαός θα πρέπει πρωτίστως να νικήσει τον έμφυτο φόβο που του προκαλεί ο ισχυρότερος αντίπαλος. Τώρα όμως η σημερινή κατάσταση διαγράφεται απείρως δυσκολότερη. Ο πολίτης καλείται να αντιμετωπίσει ένα διπλό εχθρό και τον εσωτερικό φόβο του «αόρατου εχθρού» που κατατρώει τα σωθικά του και τον εξωτερικό φόβο της αντιπαράθεσης με την αστυνομική αυθαιρεσία και καταστολή. Όσο οι άνθρωποι ζούνε, πορεύονται και «αναπνέουν» με την μάσκα στο πρόσωπό τους, η κρατική εξουσία μπορεί να κοιμάται ήσυχη ότι κανείς δεν θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Θα συνεχίζει με αμείωτη ένταση και μεθοδικότητα να επιτίθεται στις ατομικές ελευθερίες των φοβισμένων και μασκοφορεμένων πολιτών.

Ο πολίτης αποδεχόμενος σιωπηρά και φοβικά τον έλεγχο επί του ανθρωπίνου προσώπου, παρέχει το δικαίωμα στο κράτος στο όνομα της ιατρικής επιστήμης, να ασκεί δια των ελεγκτικών του οργάνων, κυριαρχική βιοεξουσία και να ρυθμίζει κατά τρόπο απόλυτο την ζωή των ανθρώπων.

Σήμερα το αδυσώπητο και ολοκληρωτικό κράτος ελέγχει εξουσιαστικά ένεκα του καλλιεργούμενου φόβου των πολιτών τον δημόσιο χώρο, δεν θα αργήσει όμως πολύ η στιγμή που θα επιδιώξει και τον έλεγχο της ιδιωτικής σφαίρας του πολίτη.

Δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι πολίτες ότι διατρέχουμε τον μεγάλο κίνδυνο να αλωθεί και το «τελευταίο κάστρο» των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, δηλ. το άσυλο της κατοικίας, εντός του οποίου ο άνθρωπος, προστατευμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα και απαλλαγμένος από τον φόβο της παρακολούθησης, αναπτύσσει και απολαμβάνει την ιδιωτική και οικογενειακή του ζωή. Αν κάποιος έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι τα μικρά παιδιά θα τρέχουν στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου φορώντας μάσκα, και οι δάσκαλοι θα τα παρατηρούν, όταν δεν συμμορφώνονται, όλοι θα τον χαρακτήριζαν γραφικό και αλλοπρόσαλλο. Σήμερα όμως αποτελεί θλιβερή πραγματικότητα.

Αν σήμερα κάποιος ισχυριστεί ότι σε λίγα χρόνια, η εγκατάσταση καμερών εντός των κατοικιών θα απαιτηθεί για λόγους ασφάλειας και επιτυχούς αντιμετώπισης της βιοτρομοκρατίας, πολλοί ίσως θα μειδιάσουν με ευγενική συγκατάβαση. Σε λίγα χρόνια όμως μπορεί να συνιστά φυσιολογική πραγματικότητα που δεν θα παραξενεύει και δεν θα ενοχλεί κανέναν.

Πάντοτε το κράτος για την υλοποίηση του σχεδιασμού της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, θα εκμεταλλεύεται «καταστάσεις δημόσιας ανάγκης» τις οποίες θα υποστηρίζει με νομιμοφανή επιχειρήματα αξιοποιώντας παράλληλα την τηλεοπτική προπαγάνδα, ώστε να αποσπά την συναίνεση και την πειθάρχηση των πολιτών στην συρρίκνωση των ατομικών τους δικαιωμάτων, αποκλείοντας ταυτόχρονα με κατασταλτικές και αυταρχικές μεθόδους κάθε μορφή οργανωμένης κοινωνικής αντίδρασης και αντίστασης.

Η υποχρεωτική μασκοφορία (και εντός ολίγου χρόνου ακολουθεί η επιβολή της απάνθρωπης και άκρως εξευτελιστικής διπλής μασκοφορίας) υπό το κράτος της συνεχούς τηλεοπτικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου έχει οδηγήσει μοιραία τους πολίτες στην εξοικείωση και στην αποδοχή της μάσκας, ως απαραίτητου αξεσουάρ εξόδου. Μερικοί συνάνθρωποι μας ήδη νιώθουν ζεστασιά, όταν την φορούν ειδικά τώρα, κατά την διάρκεια του χειμώνα. Πέταξαν από την γκαρνταρόμπά τους το κασκόλ και συμβιβάστηκαν με την μάσκα. Πέταξαν τα πολύχρωμα φουλάρια και ενδύονται την μάσκα του φόβου και της υποκρισίας. Υποκρίνονται ότι όλα βαίνουν καλώς. Δεν ανησυχούν για τίποτα. Σχεδιάζουν το προσωπικό τους μέλλον, περιμένοντας στην σειρά να εμβολιαστούν, ώστε να επιστρέψουν στην νέα κανονικότητα της υποταγής και της συρρίκνωσης των ατομικών ελευθεριών.

Αντί οι πολίτες να διατρανώσουν με κάθε νόμιμο και ειρηνικό μέσο την αγωνία τους υψώνοντας κραυγή διαμαρτυρίας για το μέλλον της πατρίδας μας, απαιτώντας μια άλλη γραμμή πλεύσης σε όλα τα μείζονα εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα μας, καταφεύγουν δυστυχώς σε ψυχοφάρμακα και αγχολυτικά χάπια περιμένοντας να ακούσουν τον εκκωφαντικό θόρυβο από την πρόσκρουση στα βράχια.

Θέλετε να κάνετε την εξουσία να χάσει τον ύπνο της; Αφαιρέστε τις μάσκες από τα πρόσωπά σας! Θέλετε να κάνετε την εξουσία να «παραμιλάει»; Κυκλοφορείτε μετά τις εννέα το βράδυ! Ποιος σας εμποδίζει; Ο Φόβος. Νικήστε τον! Πώς; Αγαπώντας! Ποιον; Τον Χριστό! Με ποιο τρόπο; Με την προσευχή και με την συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αγαπήστε τους Αγίους, την Πατρίδα, τους Εθνομάρτυρες! Νικήστε το δηλητήριο του φόβου που παγώνει το αίμα και μεθύστε με το αντίδοτο που παρέχει αφειδώς το γλυκό κρασί της Αγάπης.

Κάθε άνθρωπος που αγαπάει αληθινά και θυσιαστικά βρίσκει τρόπους να υπερασπίζεται την Πίστη, τις Αρχές, τις Αξίες και τα Ιδανικά του. Ποτέ δεν είναι τόσο αργά. Αρκεί να το τολμήσουμε, κλείνοντας τα σωματικά μάτια που δειλιάζουν και ανοίγοντας τα μάτια της ψυχής στα οποία καθρεφτίζεται η αγάπη για την πατρίδα και ο πόθος για την ελευθερία, την δημοκρατία, την εθνική υπερηφάνεια.

Ο εν Χριστώ φωτισμένος νους νικά τον φόβο!

πηγή:Ιστολόγιο ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 

Θεία Κοινωνία και κορωνoϊός. Κατάθεση ψυχής ενός ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟΥ Ιερέα.

Του Αρχιμ. Συμεών Αναστασιάδη

Στην επικαιρότητα, λόγω Κορωνoϊού, βρίσκεται συν τοις άλλοις και η Θεία Κοινωνία. Πολλά γράφονται και λέγονται αυτές τις ημέρες. Επιστήμονες και μη λένε την άποψή τους. Ευτυχώς, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τοποθετήθηκε γρήγορα και θεολογικά επί του θέματος. Θεωρώ καθήκον μου να καταθέσω και εγώ δύο λόγια στην αγάπη σας μέσα από την εμπειρία του νοσοκομειακού ιερέα, που εδώ και δέκα χρόνια διακονώ στο παρεκκλήσι του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Καταρχήν, κατανοώ τις θέσεις όσων φοβούνται, ότι μέσω της Θείας Κοινωνίας μεταδίδονται ασθένειες. Και τους κατανοώ απολύτως για το λόγο ότι αυτοί δεν πιστεύουν, τους δικαιολογώ διότι η Θεία Κοινωνία είναι θέμα Πίστεως και όχι ζήτημα επιστημονικού πειράματος.

Η διακεκριμένη Καθηγήτρια Παθολογίας-Λοιμωξιολογίας κα Ελένη Γιαμαρέλλου τοποθετήθηκε δημοσίως στον Real FM λέγοντας ότι «η θεία κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο». 

Μετά από αυτές τις δηλώσεις της κάποιοι συνάδελφοί της «έπεσαν κυριολεκτικά να τη φάνε».

Αν λοιπόν η κα Γιαμαρέλλου δεν είχε δίκιο, τότε θα έπρεπε όλοι οι ιερείς της Ελλάδος (χωρίς υπερβολή) να είχαν νοσήσει λόγω της καθημερινής καταλύσεως, που κάνουν μετά από κάθε Θεία Λειτουργία. Θα είχαν πεθάνει από τα πολλά και διάφορα μεταδοτικά νοσήματα που κυκλοφορούν ήδη στην κοινότητα. Αν πάλι υποθέσουμε ότι οι ιερείς των ενοριών δεν είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο, γιατί δήθεν στην Θεία Λειτουργία προσέρχονται οι υγιείς, τότε δεν θα μπορούσαμε να εξαιρέσουμε από το παραπάνω συμπέρασμα τους νοσοκομειακούς ιερείς, που καθημερινά μπαίνουν στα δωμάτια των νοσοκομείων και κοινωνάνε τους ασθενείς αδιακρίτως των νοσημάτων. 

Όταν με καλούν να κοινωνήσω κάποιον ασθενή σε ένα δωμάτιο ή ακόμη και στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου, είναι αδύνατον να γνωρίζω από τι πάσχει. Η δική μου υποχρέωση είναι να τον κοινωνήσω, εφ’ όσον φυσικά είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και το επιθυμεί ο ίδιος. 

Θα σας καταθέσω τρία μόνο περιστατικά από τα πολλά για να διαπιστώσετε και μόνοι σας το θαύμα των Αχράντων μυστηρίων.

Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα. Όταν πήγα, αντίκρισα ένα αδύνατο και πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι. Τα χείλη του, η γλώσσα του και γενικώς όλη η στοματική του κοιλότητα ήταν γεμάτα πληγές. Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ήταν νέος άνθρωπος, δεν ήθελα να τον ρωτήσω από τι πάσχει, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό. Ρώτησα το βαπτιστικό του όνομα και του είπα να κάνει το σημείο του Σταυρού πριν κοινωνήσει. 

Στο σύντομο διάλογο που είχαμε, μου είπε: «Πατέρα, αν γίνεται να με κοινωνήσετε με κουταλάκι μιας χρήσεως». 

Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, του εξήγησα ότι δεν πρέπει να φοβάται διότι μεταλαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό, το Σώμα Του και το Αίμα Του και δεν πρόκειται να κολλήσει κάτι. 

Μου απαντά: «Εγώ πατέρα το λέω για σας, γιατί το νόσημά μου είναι σοβαρό και μεταδοτικό». Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του. Ήταν ένας ευγενέστατος νέος αλλά σε πολύ άσχημη κατάσταση. Του επανέλαβα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και του είπα ότι εγώ δεν έχω ενδοιασμούς και ότι δεν κινδυνεύω από το νόσημά του. Τότε εκείνος έκανε τον Σταυρό του και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και από την ίδια Αγία Λαβίδα κατέλυσα και εγώ ο ίδιος.

Δεν ήταν φυσικά το μόνο περιστατικό αλλά η πλειονοψηφία των πιστών ασθενών που κοινωνάνε στο νοσοκομείο είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. 

Άνθρωποι ετοιμοθάνατοι με πληθώρα μικροβίων, ασθενείς μέσα στην εντατική με βαριά νοσήματα. Συνήθως, όταν πάω να κοινωνήσω τον ασθενή, αντικρίζω μια στοματική κοιλότητα τόσο παραμορφωμένη και τόσο βρώμικη, που μόνο δυσωδία αναδύεται από αυτή. 

Για να τον κοινωνήσω ή να τον εξομολογήσω, πρέπει να έρθω σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρόσωπό του. Τα χνώτα του, τα σάλια του, ο βήχας του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου μεταδώσουν κάτι. Η καθημερινότητα του νοσοκομειακού ιερέα είναι ανάμεσα σε αίματα, ούρα, εμετό, μικρόβια και αυτοάνοσα νοσήματα. Το ράσο μου μπορεί να ματωθεί από το αίμα του, όμως ο ασθενής θέλει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εγώ δίπλα του. 

Αυτό είναι το καθήκον μου, η διακονία μου. Αγνοώ, τις περισσότερες φορές, από τι ακριβώς πάσχουν. Δέκα ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η καθημερινότητά μου ως νοσοκομειακός ιερέας.

Θυμάμαι έναν ασθενή, που είχε άνοια, άνοιξε το στόμα του, πήρε την Θεία Κοινωνία αλλά την έφτυσε. 

Ο πόνος μου δεν περιγράφεται, σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στους συγγενείς του, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, έδειξα ψύχραιμος.

Δεν ήξερε τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Οι συγγενείς γούρλωσαν τα μάτια τους. Έπρεπε, όμως, να τη μαζέψω και να τη φάω, για μένα, αυτό που έφτυσε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μου. Δεν έφταιγε ο ασθενής, είχε άνοια, έπρεπε να ρωτήσω περισσότερες πληροφορίες τους συγγενείς του. Ήμουν τότε άπειρος· δεν είχα προβλέψει ότι μπορεί να αντιδράσει έτσι ο ασθενής.

Σε μια άλλη περίπτωση με ειδοποίησαν οι συγγενείς κάποιου ασθενούς, ότι ο άνθρωπός τους ήταν στην μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) στο τελευταίο στάδιο. Οι γιατροί τούς ειδοποίησαν ότι από ώρα σε ώρα θα φύγει από τη ζωή. Πήγα όσο γρηγορότερα μπορούσα στην εντατική να τον μεταλάβω.

Ένας γιατρός με πλησίασε διακριτικά και μου ψιθύρισε στο αυτί: 

«Πάτερ έχει AIDS». 

Έκανα τον Σταυρό μου, είπα τις ευχές της Θείας Κοινωνίας και τον κοινώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή. Θα του μετέδιδα το φάρμακο της Αθανασίας, τον Αρχηγό της Ζωής «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού ….. εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Πόσοι ασθενείς δεν επανήλθαν στη ζωή από σίγουρο θάνατο μετά από Θεία Κοινωνία; Πόσοι δεν θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες; Δεν τα λέγω μόνο εγώ αυτά, αλλά οι ίδιοι οι θεράποντες γιατροί των ασθενών, που είναι μάρτυρες των καθημερινών αυτών περιστατικών. 

Η εντατική μονάδα έχει γίνει εδώ και 10 χρόνια το δεύτερο σπίτι μου. Η άριστη συνεργασία με τους γιατρούς της ΜΕΘ πιστοποιεί το πετυχημένο πάντρεμα της Πίστης και της Επιστήμης.

Μπορεί ο κορωνοϊός, όπως κι άλλες ασθένειες, να μεταδίδεται με το σάλιο και το κουταλάκι, όπως ανακοινώθηκε από την αξιοσέβαστη κατά πάντα Επιστημονική Επιτροπή, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. 

Η ένστασή μας, όμως, είναι ότι στην Θεία Κοινωνία δεν χρησιμοποιούμε κουταλάκι αλλά «Αγία Λαβίδα», δεν χρησιμοποιούμε ποτήρι αλλά «Άγιο Ποτήριο». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Το «Άγιο» είναι το ξεχωριστό, το καθαρό, το θεϊκό, το γεμάτο από την Χάρη του Θεού!

Τυχαίνει πολλές φορές να σταυρώνω με το Άγιο Ποτήριο, έχοντας μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, όσους διαπιστώνω ότι δεν είναι σε θέση να κοινωνήσουν. Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και, ω του θαύματος, βλέπουμε, ιδίοις όμμασι μετά πολλών μαρτύρων, η υγεία του ασθενούς να βελτιώνεται και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με πολύ γοργούς ρυθμούς. 

Εμείς, οι νοσοκομειακοί ιερείς ζούμε το θαύμα καθημερινά, σε πληθώρα και ένταση. Μακάρι, να βρω τον απαραίτητο χρόνο, να καταγράψω με την βοήθεια πάντα των γιατρών, ως αδιάψευστο τεκμήριο, όλα αυτά τα περιστατικά που έχουμε βιώσει δέκα ολόκληρα χρόνια στους θαλάμους του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Δεν σας λέγω θεωρίες, περιγράφω εμπειρίες. Εμπειρίες που δυναμώνουν πρώτα εμάς που τις βιώνουμε!

Αδελφοί μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Είναι η μετοχή στο Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα, η πηγή της Ζωής, το μυστικό της αγάπης, η θεραπεία της φύσεως, το φάρμακο της καταθλίψεως, η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η συνάντηση με τον συνάνθρωπο, η ανακάλυψη του εαυτού μας. 

Όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η Θεία Ευχαριστία, έχουν εκφραστεί καλύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας περί αυτών, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι αιτία της μεταδόσεως οποιασδήποτε ασθενείας.

πηγή: antibaro.gr 

.....................................................................................................

.....................................................................................................

Τέχνη ή Ζωή; (Μας ρούμπωσε ο θεούλης Σωτήρης)

 
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΤΖΑΚΗ

«Τώρα που κλείνω 40 χρόνια στο θέατρο 
με 500 παραστάσεις που έχω κάνει συνολικά,

θα τις άλλαζα για ένα παιδί. 
Γιατί αυτή είναι η πραγματική ζωή, 
κανείς δεν ξεκινάει από την Τέχνη 
για να ανακαλύψει τον πόνο ή τη χαρά. 

Ξεκινάει από τον πόνο και τη χαρά 
για να ανακαλύψει την Τέχνη, 

άρα η ζωή είναι που έχει σημασία 
όχι η Τέχνη»

Σωτήρης Χατζάκης , 
Σκηνοθέτης και ηθοποιός

πηγή:  Ηλεκτρονική εφημερίδα :THE BEST
...................................................................
....................................................................
[και αν πατήσεις στο
https://www.tvopen.gr/watch/13541/tokokkinopotami7ckyklos1epeisodio9

στο 25ο λεπτό θα βρείς 
τον ΆΠΑΙΧΤΟ  ΠΟΝΤΙΑΚΟ  ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΜΑΧΑΙΡΙΩΝ 
που χόρεψε ο γαμπρός τη μέρα του γάμου του

Ευανθία η Σαλογραία  ]

Η Θεωνίτσα, ο πεθερός, η ζωή και ο θάνατος (επανάληψη της επανάληψης)

Το ξέρω περιστεράκι μου,

ότι η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο και στην Αιώνια ζωή, είναι πιο χειροπιαστή απ' τη δική μου, επειδή, βίωσες παρουσία και φθόνο του Εξαποδού, ήδη απ' τα χρόνια της πρώτης νεότητας, όμως, μια και υποστηριζόμαστε λιγάκι- ως πνευματικοί συναθλητές σ' έναν  πολυετή 
μαραθώνιο, πίστης, ελπίδας και αγάπης- επίτρεψέ μου να σου εξιστορήσω την προσωπική εμπειρία μιας φίλης- όπως την άκουσα απ' την ίδια- προσφάτως.

Την ιστορία, παραθέτω, χωρίς προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης,  επίσης, την παραθέτω,  ως μικρό, χαμογελαστό-ναι καλά άκουσες, χαμογελαστό- κέρασμα σε θλιμμένους περαστικούς απ' αυτή τη σελίδα, την παραθέτω για χάρη ανθρώπων που έχασαν προσφιλείς τους και, οι οποίοι - μη διαθέτοντας Ορθόδοξη προσέγγιση επάνω στο ζήτημα- βασανίζονται με πόνο και  ερωτήματα, περί του αν υπάρχειπράγματι, πνευματικός κόσμος, αν  ζούν οι τεθνεώτες, αν βρίσκονται κάπου, και επομένως αν υπάρχει περίπτωση- κάποτε- μαζί τους, ξανά να συναντηθούμε... 

Λοιπόν, η φίλη  Θεώνη, είναι  γυναίκα,   με χριστιανική πίστη,  πρακτική, ισορροπημένη-  ουδόλως αλαφροΪσκιωτη, ως χαρακτήρας-  και...

επειδή τη γνωρίζω, στη μαρτυρία της, δίνω προσεκτικότατη  βάση.

Και η μαρτυρία της , αποτελεί τη μόνη μεταφυσική εμπειρία που βίωσε, η ίδια,  εκ πρώτης νεότητος μέχρι τα τώρα..

Το σημειώνω, αυτό, για να μην υποθέσει κάποιος -ότι πάει προς ...σάϊκο    η γυναίκα και αφηγείται ό,τι της κατεβαίνει.

-Ούτε κατά διάνοιαν!

Προλογίζοντας το βίωμά της, η  Θεώνη, μου τόνισε με απλότητα: 

-Όποιος και να 'ρθει-, να μου πει εμένα ότι είμαστε μόνο "κρέας" και ότι δεν υπάρχει πνευματικός κόσμος, αδύνατον να με πείσει, διότι εγώ, κυρία... Σαλογραία μου, το γεγονός-μαζί με τον άντρα μου- το ΖΗΣΑΜΕ!

-Τι ζήσανε δηλαδή;

-Να σου πώ:

Η Θεώνη εισήλθε εις γάμου κοινωνίαν -που γράφουν  και τα θεολογικά βιβλιαράκια- όταν ήταν περίπου δεκαοκτώ ετών εκείνη,  είκοσι ο σύζυγός της, κι ο έρωτάς τους ευλογήθηκε  και μ' ένα μπεμπάκιιιι!...

Έμεναν στην Πάτρα, στην περιοχή της Αγυιάς.

Απ'  το γάμο, η Θεώνη απέκτησε και έναν  πεθερό

(για να μη ξεχνιόμαστε, κορίτσια,  ακολουθούν- ως αναγκαιότατα συμπαρομαρτούντα,   τα πεθερικά και τα σόγια εις έκαστον γαμικόν πακετάκιον- δεν ξεφύτρωσε απ'  το "πουθενά" ο καλός γαμπρός ή η εκλεκτή νυφούλα- η ευγενέστατη- όχι αχαριστίες παρακαλώ, και επιλεκτική  μνήμη- για Όνομααα!)

Ο πεθερός,  έτρεφε  μεγάααλη συμπάθεια στη Θεώνη, έτσι λοιπόν, κάθε απόγευμα, επισκεπτόταν το νιόπαντρο αντρόγυνο, χτυπώντας με κέφι τα κουδούνια του σπιτιού, αλαλιάζοντάς τους-  αν ήταν κάπου αλλού ...συγκεντρωμένοι, ως... νιόπαντροι-   φωνάζοντας με βροντερή φωνή , και φιλική -πάντα- διάθεση:

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα! 
Τι κάνετε βρε παιδιά; πού είστε;

-Εδώ είμαστε πατέρα! απάνταγε η Θεωνίτσα- με υποτακτικό  χαμόγελο  ελληνικής ταινίας του 
 '70-   τον καλωσόριζε,  του φτιαχνε μυρωδάτο ελληνικό καφέ,   και μοιράζονταν, μαζί του,  τα  νέα, της εσπέρας.

Αυτό γινόταν σε εξαιρετικά τακτική βάση  και τίποτα δεν προμήνυε 
ότι ξ α φ ν ι κ ά- ένα χρόνο μετά το γάμο του γιού -  την Κυριακή του Πάσχα, το καταμεσήμερο,  ο πεθερός, που  τους είχε επισκεφτεί, πίνοντας μαζί τους  κρασάκι, ευφραινόμενος  με τα προσφερόμενα   κοψίδια   και ενώ  κουβέντιαζαν  φιλικά- ξαφνικά- σταμάτησε να μιλάει, σταμάτησε να γελάει, έγειρε το κεφάλι  στο πλάι- όπως καθόταν και ...πέθανε, τουτέστιν, τους άφησε χρόοοονους!

Ήτο νεότατος. 
Ετών πενηνταέξι, περιστεράκι μου.

- Θεοτρελότατη, σε ακούω με προσοχή, αλλά...στοπ καρέ, παρακαλώ,  ε,  όχι και νεότατος ετών πενηνταέξ, ε,  όχι και νεότατος, έλεος! 

-Και  μέχρι πόσων ετών, σου φαίνεται εσένα, ότι χαρακτηρίζεται κάποιος, ως νεότατος;
-Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Άρχισες τα κουφά πάλι; 
Τι ερωτήσεις, μου κάνεις; 
Πενηνταέξι ετών, ΔΕΝ είναι νεότατος. 
Τελεία! 

-Βρε άει πάγαινε από δω χάμου, που θες να απογοητεύσεις- με την απαισιοδοξία σου- τους...ώριμους σαλογραιόφιλους - τους παρηγορούμενους απ' αυτή τη σελίδαααα! άει πάγαινε που θα μου πείς εμένα ότι ετών πενηνταέξι δεν είναι νεότατοςςςς!!!

Πενηνταέξι- θα επιμείνω- ο άντρας είναι  και παραείναι νεότατος -ειδικά ο άντρας-δε λέμε για τη γυναίκα:

"Η γυναίκα, όσο φαίνεται και ο άντρας όσο μπορεί" 
τόνιζε, με ν ό η μ α, η συχωρεμένη η μανούλα μου-κάτι ήξερε αυτή παραπάνω!

-Ξεφύγαμε απ' το θέμα, σαλό  μου - σε ανακαλώ εις την τάξιν- ας επανέλθουμε!
-Σωστά, σωστά ...ας επανέλθουμε!
-Τι λέγαμε; α ναι...λέγαμε ότι ο πεθερός, ετών πενηνταέξι και χωρίς το παραμικρό  φανερό πρόβλημα -μέχρι εκείνη τη στιγμή- άξαφνα, 
 "τίναξε τα πέταλαααα!" 

Το σοκ υπήρξε φοβερόννν!!!
Το κατανοείς.
Θρήνος, κοπετός, τηλέφωνα, φίλοι, συγγενείς , βουή, αντάρα, κηδεία την επόμενη μέρα-Δευτέρα του Πάσχα-  δάκρυα ατελείωτα.

Μαύρη, κατάμαυρη,  σκέτο κατράμι, τους φάνηκε εκείνη η Λαμπροδευτέρα- αλίμονο...

Δευτέρα του Πάσχα, λοιπόν, μετά την κηδεία, βράδιασε, έφυγαν όλοι απ'το σπίτι των νιόπαντρων, έμειναν εξοντωμένοι οι τεθλιμμένοι- το βρέφος  στη δίπλα κούνια, να απαιτεί τα δικά του-  και δυο μεγάλες λαμπάδες- είπαν οι έμπειροι περί τα  τοιαύτα, ότι- έπρεπε να καίν' όλη τη νύχτα-  για τις επόμενες τρεις μέρες τουλάχιστον!

Το φρόντισαν.

Έπεσαν  εξουθενωμένοι για ύπνο,  νωρίς , όμως - εκεί κοντά  στα μεσάνυχτα- ενώ  κοιμούνταν βαθύτατα, τι  ακούν ξαφνικά μέσ' στην ήσυχη  νύχτα- και οι δύο οι σύζυγοι;

 Ακούνε( "σώσον Κύριε τον λαόν σου.... ") ακούνε, λέει,  τη φωνήτου φρεσκοπεθαμένου πεθερού, να αντηχεί -ακριβώς όπωςαντηχούσε όταν βρισκόταν εν ζωή και ερχόταν για την καθιερωμένη απογευματινή επίσκεψή του, στο σπίτι, φωνάζοντας σε τόνο γηθόσυνο:

-Θεωνίτσα, Θεωνίτσα! 

Τρόμος. 
Απλώς ο απόλυτος τρόμος. 
Ξύπνησαν.
Το κεφάλι τους, όρθωσε κάγκελο, τις τρίχες-λες και χώσαν στην ηλεκτρική πρίζα το δάχτυλο!
Τα μάτια σχεδόν κρεμάστηκαν  έξω απ'τις κόγχες.

-  Τι είδαν, τι πάθαν  καλέ,  τα νιογάμπρια;

-Είδαν τον φρεσκοπεθαμένο και στο νεκροταφείο αναπαυόμενο- πλέον-  πεθερό, με το κοστουμάκι του,  τον είδαν ολοζώντανο, να στέκεται όρθιος,   απέναντι απ' το νυφικό τους κρεβάτι - κρατώντας  τα χέρια  τεντωμένα οριζόντια- δεξιά και αριστερά- στης  πόρτας, το κούφωμα...

-Φρίκαραν έ;

- Κοκκάλωσαν, απολύτως!

Κοίταξαν  άφωνοι, τον ολοζώντανο- μπροστά τους- μακαρίτη.
Τους κοίταξε και κείνος. 
Σοβαρός.
Αμίλητος. 
Πέρασαν  δευτερόλεπτα- αιώνες. 

Και μετά ο πατέρας του γιού -και λατρεμένος  πεθερός της Θεώνης- απ'  τα μάτια τους, χάθηκε!

 Κοιτάχτηκαν. 
Τσιμπήθηκαν.

-Είδες αυτό που είδα;
-Το είδα. Το είδες και σύ;
-Το είδα και γω!

Το αντρόγυνο, έπαθε τον πανικό, όχι της αρκούδας, αλλά της ζούγκλας ολόκληρης.

Αμέσως, σηκώθηκαν, νυχτιάτικα- μες στην ταχυπαλμία-  ντυθήκαν  με υστερικές κραυγές -η Θεώνη κυρίως- κουκούλωσαν σε κουβερτάκι  το μωρό, κι  αρπάζοντας τα απαραίτητα,  φύγαν, κουτρουβαλώντας - απ' την Αγυιά που βρισκόταν  το σπίτι,  στην απέναντι Πάτρα, στην Αγία Τριάδα, όπου έμενε η μάνα της νύφης...

Εκεί κοιμήθηκαν-προσπάθησαν δηλαδή να κοιμηθούν- έντρομοι εκείνο το βράδυ, προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια.

Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κάπως συνήλθαν, μάζεψαν το κουράγιο τους και αποφασίσαν να επιστρέψουν στο δικό τους  σπιτάκι.

Ήταν απλοί, νέοι  άνθρωποι,  χωρίς περίπλοκες σκέψεις επί του γεγονότος. 

Δεν ξέρω αν υπέθεσαν ότι πιθανόν να ήταν τόσο τεντωμένα τα νεύρα τους που να πέσαν σε ομαδική παραίσθηση...

(Τέτοιο σχόλιο, απ' τη Θεώνη δεν άκουσα-να σημειώσω επίσης, ότι  δεν της είχε στοιχίσει  και κάπως ιδιαίτερα ο θάνατος του ανθρώπου- διότι επιτέλους δεν ήταν δα και πατέρας της,  πεθερός ήταν- δεν είχε προλάβει να αποκτήσει, μακροχρόνιο συναισθηματικό σύνδεσμο μαζί του, εξάλλου, στην παρούσα φάση του βίου της, ο έρωτας προς το σύζυγο  και το μωράκι της, την συγκινούσαν κυρίως. Τα λοιπά πρόσωπα  τα εκ του συμπεθεριού, αποκτηθέντα,  φαίνονταν  στην ψυχή της, απόμακρα, το καταλαβαίνεις, φαντάζομαι...)

Πάντως, η Θεώνη και ο σύντροφός της, δεν κάπνιζαν, δεν έπιναν και σε ψυχίατρου πόρτα, ουδόλως,  κουρταλούσαν...

Τρίτη του Πάσχα,  βράδυ- δεύτερο βράδυ μετά την κηδεία- πήγαν για ύπνο, δεν άντεχαν άλλο τη νύστα, τα νεύρα τους χρειαζόνταν επειγόντως, ξεκούραση.

Οι μεγάλες λαμπάδες έκαιγαν πάντα,  στη μνήμη του μακαρίτη. 

Ενώ κατάφεραν, αγκαλιασμένοι,  ν' αποκοιμηθούν,   ξαφνικά, ακούν μέσ'  στον ύπνο,  πάλι τις ίδιες, γνώριμες  φωνές!

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα!

- Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς! 

Πετάχτηκαν έντρομοι, και αντίκρισαν και οι δύο,  εκ δευτέρου-παρακαλώ- το φρεσκοπεθαμένο, πάλι αντικρύ  τους, στο ίδιο ακριβώς σημείο, να τους κοιτάει σιωπηλός, με απλωμένα οριζόντια τα δυο  χερια, στης πόρτας το κούφωμα.

Τους κοίταξε,  σοβαρός, τέσσερα πέντε δευτερόλεπτα και πάλι απ' τα μάτια τους χάθηκε!

Το ζευγάρι, σε κατάσταση έξαλλη εντελώς, μάζεψε πανικόβλητο, ό,τι μπορούσε, άρπαξαν  το μωρό παραμάσχαλα και έτρεξαν μέσα στην νύχτα, φρικαρισμένοι,  έτρεξαν  απ΄ την Αγυιά, πάλι στο σπίτι της πεθεράς, στην άλλη άκρη  της Πάτρας...

 Η πεθερά(του γαμπρού η πεθερά) είδε και έπαθε μέχρι, κάπως  να τους ηρεμήσει, μέχρι να τους ξαναπάρει ο ύπνος, εκεί κοντά στο ξημέρωμα.
Την επόμενη μέρα, Τετάρτη του Πάσχα, το πρωί, ο ήλιος  έλαμψε  χαρούμενος και καθησυχαστικός.

Μάζεψαν όλο το σθένος και...
αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βάση τους. 
Εντάξει.  Τι ευχή!
Ας πούμε ότι την πρώτη βραδιά,  φανερώθηκε ο μακαρίτης διότι...δεν το είχε καταλάβει ούτε ο ίδιος ότι είχε...πεθάνει(!)...ας πούμε ότι τη δεύτερη βραδιά ο μακαρίτης εξακολουθούσε να είναι...απροσανατόλιστος(!)   όμως τώρα, με της ημέρας το φως, το νέο ζευγάρι  ένιωθε σχετικά άνετα.

Κατά πάσα πιθανότητα-υπέθεταν, υποθέτω-  ο αποδημήσας, για το υπερπέραν, θα είχε βρει, το σωστό μονοπάτι(!)

 Ξανακοιμήθηκαν, λοιπόν,  σπίτι τους  την τρίτη βραδιά, και οι μεγάλες λαμπάδες καίγαν, ακούραστες, στη μνήμη του εκλιπόντος.

Και ενώ  ειρηνικά ονειρεύονταν,  και το βρέφος  δίπλα στην κούνια , ο καλός φύλακας άγγελος , με τη φτερούγα της φροντίδας του, σκέπαζε τρυφερότατα, ξαφνικά, αντήχησε  πάλι , για τρίτη φορά,  η γνώριμη φωνή του  μακαρίτη για τρίτη βραδιά και απεριγράπτως,  τους μαρμάρωσε πάλι!

-Θεωνίτσαααα! Θεωνίτσααα!


-Έλεος! Δε γίνονται αυτά, σαλταρισμένη  μου. 
Δεν συμβαίνουν!

-Μπριτς! που γράφει και ένας φίλος.
 Συνέβησαν και παρασυνέβησαν! 
Ακόμη όταν τα θυμάται η γυναίκα- και ας έχουν περάσει χρόνια- σύγκορμη ανατριχιάζει! 

Τρίτη βραδιά απερίγραπτου πανικού, τρίτη βραδιά που ο μακαρίτης επέμενε σπαστικά, να φανερώνεται απέναντι απ'το κρεβάτι τους, στης πόρτας το άνοιγμα, με  τεντωμένα τα χέρια - ποιος ξέρει αν, ένιωθε μια μοναξιά, άν ήθελε κι αυτός μικρή νοερή προσευχή- αγκαλίτσα-ποτέ η Θεωνίτσα να μάθει,  δεν πρόκειται, ευλαβικέ αναγνώστη μου...

Το ίδιο σοβαρό   βλέμμα πάλι, ο ίδιος βουβός-του αντρόγυνου- τρόμος, η ίδια, της μορφής του αποθανόντος, εξαφάνιση.

Στον ανεκδιήγητο πανικό,  το ζεύγος, άρπαξε   μπιμπερά,  μιλούπες,  πάνες του μπέμπη, βαλιτσάκι με  χρειώδη  δικά τους και τρέχοντας λωλαμένα  μέσα στη νύχτα, ζήτησαν καταφύγιο, πού αλλού;  ξανά   στο διαμέρισμα  των γονέων της νύφης.

Τρελάθηκε και η πεθερά του γαμπρού με την αφήγηση του γεγονότος, σταυροκοπήθηκε πολλάκις, θύμιασε,   και είδε και έπαθε η χριστιανή να τους φέρει στα συγκαλά  τους,
 ωστόσο, εγκατέλειψαν πιά, κ ά θ ε  σκέψη  να επιστρέψουν στο σπιτικό  τους.

Μετά το τρίτο...  μεταφυσικό σόκ, παρέμειναν   ολόκληρο δεκαήμερο, στο σπίτι της μητέρας της Θεωνίτσας.
Ο Θεός μονάχα γνωρίζει το υψηλότατο άγχος και φόβο τους...

Έπειτα,  ζορ ζορινά, με τη συμπαράσταση  των λοιπών συγγενών και φίλων, μετά μυρίων ψυχολογικών αντιστάσεων και βασάνων,  μάζεψαν το όποιο   κουράγιο και  ξαναπήγαν στην κατοικία  τους.

Eν τέλει, χάριτι θεία,  και μετά τα καθιερωμένα υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας  μνημόσυνα, η κατάσταση ομαλοποιήθηκε.

Ευτυχώς για κείνους, ο  φρεσκοπεθαμένος, βροντόφωνος, κεφάτος πεθερός που αγαπούσε τόσο τη Θεωνίτσα, μπροστά τους- οφθαλμοφανώς- ουδέποτε, ξαναφάνηκε.

Προφανώς, θα  βρήκε -και κείνος-  το δρόμο του...

Ας  είν' ελαφρότατο το χωματάκι που τον σκεπάζει...
και μεις να τα κατοστήσουμε, λατρεμένο μου...
γιατί είν' λατρευτή  η ζωή, σαν γλυκόπικρη σοκολάτα!

Ευανθία η Σαλογραία