Ο καθένας μπορεί να θυμώσει-αυτό είναι εύκολο.
Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο,στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο-αυτό δεν είναι εύκολο.
(Αριστοτέλης, <<Ηθικά Νικομάχεια>>, δημοσιευμένο στο βιβλίο Συναισθηματική Νοημοσύνη του Daniel Goleman από τις εκδόσεις <<Ελληνικά Γράμματα>> Αθήνα 1996)
"Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερό το πάθος του θυμού. Καταστροφικό για την φιλία,για τα ανδρόγυνα,ακόμα και για μας τους ίδιους.Πολλές φορές και δίκιο να έχεις αν δεν χειριστής σωστά το θυμό σου το έχασες το παιχνίδι.Πολλές φορές εμείς δίνουμε το έναυσμα..... ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυπριανέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θυμός,από το Θεό, επιτράπηκε ενάντια στα πάθη της αμαρτίας.
Εκεί, ναι, πρέπει να θυμώνουμε, προκειμένου να διατηρήσουμε ή και να διεκδικήσουμε την πνευματική μας ελευθερία.
Και ο Κύριος θύμωσε με την απληστία των εμπόρων, και με την υποκρισία των Φαρισαίων αλλά τους ίδιους- ως πρόσωπα- τους υπεραγαπούσε και γι αυτούς σταυρώθηκε...
Το πρόβλημα με τους περισσότερους εμάς, είναι ότι μπερδεύουμε τα πάθη, με το πρόσωπο πάνω στο οποίο εκδηλώνονται τα πάθη και έτσι, αντί να μισούμε την αμαρτία και τα πάθη μισούμε το πρόσωπο και θυμώνουμε με το πρόσωπο, το οποίο ουσιαστικά, είναι θύμα των παθών και της αμαρτίας του.
ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ αγαπημένο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήόποιος μπορεί να ελέγχει εν Αγίω Πνεύματι το θυμό του, είναι πολλαπλά ευλογημένος.
Χρειάζεται άσκηση και μεγάλη εγρήγορση προκειμένου να μην πέφτουμε στου θυμού τις παγίδες, που μπορούν όλα να τα τινάξουν στον αέρα.
Προσωπικά, όταν θυμώνω, προσπαθώ να μένω ήρεμη εξωτερικά και σιωπηλή, και να μην αντιδράσω, κερδίζοντας χρόνο,ώστε να σκεφτώ καλύτερα πώς πρέπει να φερθώ στη συνέχεια.
Αν μιλήσω ή ενεργήσω την ώρα που είμαι θυμωμένη, πάει!
Ο Εξαποδώς με πήρε και μας σήκωσε!
Τον ξέρω και προσπαθώ να μην του κάνω τη χάρη! :-)
Ο Θεός είναι αόργητος, δεν πάσχει από θυμό καθότι απαθής. Αν στην Παλαιά Διαθήκη αποδίδονται ανθρωποπαθείς εκφράσεις για το Θεό και την "οργή" Του, είναι για να μας κάνουν γνωστή τη συμφορά που παθαίνουμε αφιστάμενοι του θείου ελέους. Δεν "θυμώνει" ο Θεός και άρα, μας βρίσκουν συμφορές. Αίρεται η Χάρις και γινόμαστε κτήνη. Αφηνιάζει και η Φύση μαζί με μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άνθρωπος δεν μπορεί να καταστεί αόργητος. Δεν είναι απαθής, και ο Χριστός, για να μας δείξει ότι ήταν όμοιος με μας, εκτός αμαρτίας, οργίσθηκε με τους εμπόρους του ναού. Μη νομίσεις ότι ήταν ο μόνος.
Μπορούμε να καταστέλουμε την οργή μας όχι όμως διαστέλλοντας το "πρόσωπο" από τον φορέα του. Μάλιστα, όταν συμβεί το "πρόσωπο" να είναι επιφορτισμένο με την ανάδειξη της θείας προέλευσης αυτού που ονομάζεται Πρόσωπο. Όλοι είμαστε πρόσωπα, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει το χρέος που έχουμε: Να φανερώσουμε την Αλήθεια του Ενός και μοναδικού Τριαδικού Θεού, όχι ατομικά αλλά εν τω συνόλω. Αυτό έκαναν οι άγιοι.
Αν λοιπόν οργιζόμαστε κατά ενός ανθρώπου, που όχι μόνο δεν είναι πρόσωπο, αλλά προσωποποιεί τη διαβολή και τον εφτελισμό της εν τω συνόλω κοινής πίστης και καλής προσπάθειας, δεν σημαίνει ότι επιθυμούμε τον αφανισμό του. Δεν χειροδικούμε μαζί του, δεν τον αναγκάζουμε βιαίως να δεχθεί αυτά που θα του συστήσουμε και υποδείξουμε. Ούτε και την καλημέρα, που λέει ο λόγος, θα του κόψουμε, αν είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε μαζί του. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν πάει να μας κάνει μάθημα κάθε φορά που τον συναντάμε.
Η δική μας οργή θα είναι τόσο ποιοτικά διαφοροποιημένη, ώστε κάθε φορά που μας βλέπει ή μας ακούει, να συσσωρεύει "άνθρακας επί την κεφαλήν" του. Θα μου πεις ότι μπορεί να μας βλάψει, να μας κάνει κακό. Ας το κάνει, ας κερδίσει τον κόσμο, αλλά την ψυχή τη δική μας δεν θα ζημιώσει. Άλλοι θα μας αντικαταστήσουν και όταν έρθη η δική του σειρά, τότε θα δούμε.
Αγαπητή μου Σαλογραία, θα το έχεις αντιληφθεί ότι ζούμε σήμερα μέσα σε ένα εξόχως οργισμένο κόσμο. Ακόμη κι αν πεις σε κάποιον καλημέρα ή αν τον κυττάξεις, θα σου ζητήσει το λόγο. Με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα η αγριάδα που συννατώ και σε αυτά τα μικρά παιδιά! Είμαι κι εγώ οργισμένος, δεν σου το κρύβω. Γι΄ αυτό δεν χάνω την ευκαιρία να χλευάζω με το δικό μου τρόπο την "φιλικότητα", που όλοι προβάλλουν, υποκρινόμενοι λόγους "αγαπητικούς" (sic). Αν λίγο χαϊδέψεις το πρόσωπό τους, το make up θα φύγει και θα τρομάξεις από την αγριάδα τους, από το αφρισμένο από μίσος πρόσωπο που κρύβουν.
Κυπριανέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία τα λες και συμφωνώ μαζί σου- στα περισσότερα, αλλά θα επιμείνω ότι ο Κύριος ήταν οργισμένος με την απληστία των εμπόρων και όχι με τους εμπόρους ως πρόσωπα.
Ηταν οργισμένος με την υποκρισία των Φαρισαίων και όχι με τους Φαρισαίους ως πρόσωπα.
Αν ο Κύριος είχε ταραχή θυμού μέσα Του, προς πρόσωπα, τότε δεν θα ήταν αναμάρτητος.
Αν δεν ήταν αναμάρτητος δεν θα μπορούσε με το θάνατο και την Ανάστασή Του, να θεραπεύσει την ανθρώπινη φύση.
Για τα περί Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, συμφωνώ μαζί σου.
Κάπου είχα βρει ένα καταπληκτικό κείμενο του Αγίου Χρυσοστόμου, που έλεγε ότι σαν συντετριμμένα καλάμια πρέπει να είμαστε απέναντι σε όποιον πάει να μας ταπεινώσει με την οργή του, ώστε με αυτή την ταπείνωσή μας, να σώσουμε και τη δική του ψυχή και να τον θεραπεύσουμε δια της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
Κάποιος άλλος μεγάλος άγιος( στις εκδόσεις Παρακλήτου το βρήκα αυτό) ή ο αββάς Ζωσιμάς ήταν ή ο Αμμωνάς, λέει, ότι και τα δυο μάτια να σου βγάλει κάποιος δεν δικαιούσαι να οργιστείς μαζί του!
Τόσο ΣΠΑΣΤΙΚΗ ανεξικακία οφείλουμε!
Όποιος οργίζεται με το συνάνθρωπό του- όσο δίκαια και να φαίνεται η οργή- από το υψηλότατο και καθαρότατο επίπεδο του Αγίου Πνεύματος, εκπίπτει σε σκοτεινές περιοχές εμπαθείας.
Την Αίρεση τόνισαν οι Πατέρες να μισούμε.
Όχι τους Αιρετικούς.
ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΧΝΑΖΟΥΜΕ, ΣΤΕΡΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΟΒΟΛΟ ΜΑΣ.
Δεν χρειάζεται και να τους κάνουμε και γουτς! από πάνω, όπως κάνανε παλιά στα γουρούνια και συνεχίζουν να κάνουν κάποιοι ταλιμπάν γνωστοί μου, έλεος!
Την Αμαρτία τόνισαν οι Πατέρες να μισούμε και να αποφεύγουμε.
Όχι να μισούμε την πεθερά μας, ή και τους αμαρτωλούς.
Η οργή προς συγκεκριμένα πρόσωπα, καταστρέφει την εν ημίν Αγάπη.
Χωρίς Αγάπη εν Αγίω Πνεύματι, χωρίς Ειρήνη εν Αγίω Πνεύματι, ΔΕΝ υπάρχει σωτηρία, και ας κρατάει κάποιος της Ορθής Ομολογίας τα λάβαρα- χωρίς ειρήνη και αγάπη, η καρδία του, δεν θερμαίνεται, δεν ανακαινίζεται...δεν έχει Ελπίδα...
Άλλο μίσος και έτερο οργή. Ο Κύριος οργίστηκε, δεν μίσησε, και μάλιστα εις τα εντός και τα πέριξ του ναού, όπου και οι έμποροι! Ποτέ άλλοτε. Αυτό νομίζω εξηγεί πολλά. Οργιζόμαστε κατά των αιρετικών και λοιπών διαστροφέων διότι πρόσωπα δεν είναι, αν και έχουν, με την έννοια της δυνητικής ανάδειξης του Προσώπου, της αγιότητας δηλαδή. Δεν οργιζόμαστε κατά της ανθρώπινης φύσης, που έχουν, και είναι εκ Θεού. Οργιζόμαστε διότι αυτή την φύση την κάνουν εωσφορικό φορέα και παρασύρουν πολλούς περί την πίστη ασθενείς. Οι αιρετικοί και λοιποί διαφθορείς δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα σε οργή και μίσος. Ο αιρετικός όταν οργίζεται μισεί (ο πάπας και οι άλλοι (...) μας μισούν και θέλουν πάση θυσία να μας εξοντώσουν-βλ. τετάρτη σταυροφορία ή ακόμη πρόσφατα και Σερβία). Εμείς την αμαρτία μισούμε, αλλά κατά των φορέων της οργιζόμαστε. Λοιπόν, μην κάνεις το λάθος να συγχέεις το μίσος με την οργή ή ακόμη, να νομίζεις ότι όποιος οργίζεται στερείται αγάπης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή όποιος δέρνει τα παιδιά του και δεν τα μισεί αλλά είναι απλώς οργισμένος μαζί τους, είναι ο.κ?;
Σ: Δηλαδή όποιος δέρνει τα παιδιά του και δεν τα μισεί αλλά είναι απλώς οργισμένος μαζί τους, είναι ο.κ?;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΧ: Λες ότι κατάλαβες, αλλά δεν κατάλαβες. Και βέβαια από οργή, σπάνια και όχι συχνά, σπανιότατα μάλιστα, θα γίνει κι αυτό. Θα τα δείρουμε τα παιδιά μας, αυτό όμως δεν είναι ενδεικτικό, ούτε αποδεικτικό, μίσους. Παιδαγωγικοί είναι οι λόγοι μόνο. Και η παιδεία κάποτε χρησιμοποιεί αυτό το μέσο. Καλώς-κακώς, λένε, "το ξύλο βγήκε απ΄ τον Παράδεισο" και μην κυυτάς που οι ανόητοι ψυχολόγοι το θεωρούν μέσο αντιπαιδαγωγικό. Νομίζουν ότι ζούμε στον Παράδεισο ή ότι με τις ανοησίες που γράφουν και λένε, ότι θα μπορέσουν να φτιάξουν παραδεισιακό κόσμο. Δες όμως σε τι κατάντημα έχουμε φθάσει. Δες σε τι θράσος έχουν οδηγήσει τα παιδιά του Δημοτικού, που δεν πρέπει να τους δημιουργούμε, λένε, ψυχικά τραύματα. Με αυτά που γράφω - θα μπορούσα να γράψω περισσότερα - δεν αθωώνω με κανένα λόγο τους στυγνούς δασκάλους-βασανιστές του παρελθόντος.Όχι όμως να μεταπηδούμε από το ένα άκρο στο άλλο.
Κυπριανέ μου, με βοηθάς να καταλάβω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι τεράστιο και ανεξάντλητο.
Για τις κακές συνέπειες πάντως, της με εμπάθεια ασκούμενης σωματικής βίας, θα είχα να συστήσω το βιβλίο Η ΒΙΑ της J.L.Herman καθηγήτριας του Harvard, εκδόσεις ΘΕΤΙΛΗ 1996
Δίνει παραμέτρους πολύ ενδιαφέρουσες του θέματος...