Περί Δαιμονισμού στους Ανθρώπους του Ψεύδους...

Αγαπημένο μου
Όταν κατατίθεται μια μαρτυρία, με απασχολεί πάντα, η αξιοπιστία και η ειλικρίνεια και η εντιμότητα και τα βαθύτερα κίνητρα του μάρτυρα.
Αν ο μάρτυρας, μού φαίνεται αξιόπιστος, νουνεχής, εντιμότατος και ανιδιοτελής, με μόνη πρόθεσή του, την κατάθεση μιας αλήθειας που βίωσε, δεν έχω καμία αντίρρηση, τη μαρτυρία του, να την λάβω σοβαρότατα υπόψη.

Η μαρτυρία της φίλης περί του δαιμονισμού της, εμένα προσωπικά με έπεισε απολύτως.
Η μαρτυρία του φίλου, του μετανοημένου πρώην μαύρου μάγου που μένει και λίγο έξω απο την πόλη της Πάτρας, στο Αίγιο, με έχει πείσει επίσης.

Γνωρίζω τον ίδιο, κάτι χρονάκια, τα παιδιά, την εκλεκτή του τη σύζυγο- που τον βοήθησε με όλες της τις δυνάμεις- τους πνευματικούς της Ιεράς Μονής Κυπριανού και Ιουστίνης που τον στερέωσαν με τη Δύναμη του Κυρίου Ιησού, του Λυτρωτού και Σωτήρα μας.
Ίσως κάποια στιγμή αναφέρω κάποια σκηνικά απο τις εμπειρίες του αδελφού –πλέον- εν Κυρίω, αλλά προς το παρόν, θα πώ, ότι την ίδια περίοδο, για τη στερέωση της αφελούς μου καρδίας, έπεσε στα χεράκια μου ένα βιβλίο από τον Αμερικάνο Ψυχίατρο
(εκ Χάρβαρντ αποφοιτήσαντα)
Σκοτ Πεκ.

Το βιβλίο, μεταφρασμένο από τον Κέδρο, έφερε τίτλο: "Οι άνθρωποι του ψεύδους"
Στο εν λόγω πόνημα, ο Πεκ ερευνά ως ψυχίατρος, το θέμα του Κακού, και εξομολογείται ότι ο ίδιος επί πολλά χρόνια υπήρξε αγνωστικιστής, μέχρι και άθεος, μεγαλωμένος απο γονείς πνευματικά, εντελώς αδιάφορους.

Προκλήθηκε να αναθεωρήσει τη στάση του, όταν αντιμετώπισε για πρώτη φορά στην ιατρική του σταδιοδρομία, περιπτώσεις δαιμονισμού.

Παρατηρώντας με έκπληξη πως με τη διαδικασία του εξορκισμού, στην οποία απο επιστημονική περιέργεια δέχτηκε να παρευρεθεί, οι ασθενείς
(τους οποίους, προηγουμένως, δεν μπορούσε ούτε να θεραπεύσει ούτε και να κατατάξει σε καμία απο τις γνωστές ψυχιατρικές περιπτώσεις που είχε διδαχτεί στη σχολή του, ως μαθητευόμενος ψυχίατρος)
θεραπεύτηκαν, άρχισε να προβληματίζεται περισσότερο πάνω στο θέμα του ανθρώπινου Κακού.

Συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει μια Εχθρική οντότητα –ο Δαίμων- που ως πρόσωπο συγκεκριμένο χαίρεται να βασανίζει ψυχοσωματικά μία ύπαρξη, οδηγήθηκε στο να υποθέσει ότι πιθανόν να υπάρχει και μια Αγαπητική, έχουσα Πρόσωπο, Οντότητα, που επιθυμεί την ευεργεσία των ανθρώπων.

Αποκτώντας αυτήν την επίγνωση, ξεκίνησε το ψάξιμο, κυρίως ερευνώντας τις τρείς μεγάλες θρησκείες.
Όπως ομολογεί πάντα ο ίδιος, μετά πάροδο κάποιου χρόνου,
ασπάστηκε τη Χριστιανική Πίστη με έναν συνειδητότατο τρόπο.

Το κεφάλαιο περί Δαιμονισμού, γραμμένο με άψογη επιστημονική γλώσσα, το οποίο υπάρχει στο βιβλίο του, "Οι άνθρωποι του Ψεύδους" , ήταν πραγματικά, για μένα μια αποκάλυψη...

Διαβάζοντάς το, μαζεύοντας και τις ψηφίδες της άλλης σκόρπιας πληροφορίας- εμπειρίας επί του θέματος, έκτισα τη στέρεη –πια- για το ζήτημα, πεποίθησή μου, που λέει ότι:

-Ναι, οι Δαίμονες υπάρχουν, ναι η μαγεία υπάρχει, και είναι ως και οι επιστήμονες που άρχισαν να το βλέπουν στην εποχή μας!

Δεν το γράφω πανικόβλητη, όχι .

Το γράφω ηρεμότατα και κατασταλαγμένα.

Το γράφω, έχοντας δεχτεί στη συνέχεια, στην ίδια πάντα περίοδο- σαν να ήθελε ο Θεός να μου ανοίξει τα ένδον μάτια περισσότερο- και προσωπική εμπειρία-επίθεση-απειλή- δύο φορές- από τη μεριά αυτή- των πνευμάτων του σκότους...

Ίσως , θα με κράξει κάποιος:

- Μανδάμ, μέχρις εδώ, κάτι σε άκουγα, τώρα έχεις ξεφύγει, σε βλέπω να τρέχεις έξω στο υπερδιάστημα, έχοντας πάρει τρελές εφαπτόμενες...

-Εντάξει, φιλάρα αναγνώστα!
Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Αν επιθυμείς να κοιμάσαι πνευματικά, χλεύασε και κοιμήσου, και αλίμονο, αν θα ξυπνήσεις όταν οι δόλιες δυνάμεις του Σκότους θα σε έχουνε κάνει κομμάτια ασυμμάζευτα, όπερ δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, μη, μ η γένοιτο!

Ευανθία η Σαλογραία