Την παλεύω

Το ξέρω, λατρεμένο μου,

δεν είναι ανάγκη να μου το κοπανάς και συ, το ξέρω, ότι ανήκω στα γύναια για τα οποία τραβάει τα μαλλάκια του, με απελπισία ο Άγιος Απόστολος και τα αποκαλεί, ως τα <...γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν Αληθείας, ελθείν δυνάμενα...>(Β΄Τιμόθ.κεφ.γ, στ.6-7)

Το ξέρω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία των πάνυ αμαρτωλών γυναίων, που όλο δήθεν κάτι μαθαίνουν, όλο δήθεν κάτι συνειδητοποιούν και
στην π ρ ά ξ η-η οποία πράξη είναι το επιστέγασμα της όποιας θεωρητικής προσέγγισης και κατάκτησης- δεν φτιάχνω-φαινομενικά- τίποτα.

Ναι, αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα, όμως...δεν επιθυμώ να το βάλω κάτω...δεν θέλω να παραιτηθώ από την ελπίδα κάποιου φωτισμού και κάποιας άλλης επίγνωσης, μέχρι να με κρίνει ο Κύριος.

Γι αυτό και μου αρέσει αυτή η ατάκα του συρμού, ως απάντηση στην ερώτηση:

-Τι κάνεις; Πώς πάει;

Απάντηση:

-Την παλεύω!

Η φράση αυτή, μου θυμίζει το μύθο του Αίσωπου με τα δυο μπακακάκια που ενώ χοροπηδάγαν αμέριμνα, έπεσαν ξαφνικά σε μια τεράστια καρδάρα με γάλα!

-Α Παναγία μου, τι σαστιμάρα ήταν και κείνη!

Τι βαθιά θάλασσα, άγνωστη, ήταν αυτή που τα κύκλωσε έτσι απότομα;
Τέτοια νερά δεν τα 'χανε ξαναδεί στη μικρή βατραχίσια ζωή τους.
Το ένα το βατραχάκι ήταν και χαρακτήρας, εντελώς, απαισιόδοξος.
Τρόμαξε φριχτά, σοκαρίστηκε, άνοιξε υπερβολικά το στόμα του, κατάπιε γάλα κάμποσο, ζαλίστηκε και πνίγηκε πριν καν προφτάσει να πει: <φτού σκουληκομερμηγκότρυπα!>

Το άλλο βατραχάκι, όμως,έβλεπε πολλές ταινίες με Κλιντ Ήστγουντ, είχε ταυτιστεί με τον Κλίνταρο και το έπαιζε σκληρό καρύδι!

Πεισματάρικο.

Του το 'λεγε και η μαμά του ότι γεννήθηκε πολεμιστής και ότι ποτέ, και με καμιά δυσκολία δεν θα τό βαζε κάτω!

Παρότι σάστισε με την άγνωστη λίμνη, δεν παραδινόταν στα βαθιά τα νερά της.

Χτύπαγε με δύναμη τα χεράκια του, τα ποδαράκια του , χτύπαγε..χτύπαγε...χτύπαγε... ώρα ατέλειωτη, με όσες δυνάμεις τού απόμεναν και ...ξαφνικά εκεί που χτυπιότανε, κάτι άγγιξε μέσα στον πάτο της καρδάρας, κάτι σαν... πέτρα.
Ακουμπάει ξαφνιασμένο, με τα βατραχοπόδαρα πάνω στην ...πέτρα, παίρνει φόρα, και με ένα σάλτο...χοπ! πετάχτηκε ελεύθερο έξω από την καρδάρα και γλίτωσεεεε!

Τι είχε συμβεί;

Το θυμάστε!

Από το χτύπα χτύπα το γάλα, με όλη τη δύναμη, το γάλα έπηξε, γίνηκε μπάλα βούτυρο, πάτησε πάνω στο βούτυρο, και πετάχτηκε ελεύθερο, στον αέρα της σωτηρίας!

Πρώτος παραμυθάς ο Αίσωπος.

Τι δηλοί ο μύθος;

Τούτο δηλοί:

-Βοδάκι μου, όσο λωλό και να 'σαι, μην τα παρατάς!

Προσπάθησε, προσπάθησε, προσπάθησε!

Μέχρι να βγει η ψυχή σου, προσπάθησε!

Ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω κάνεις, χρόνια τώρα ολόκληρα.

Όμως...μην τα παρατάς!

Όποιος προσπαθεί, όποιος αγωνίζεται,πνευματικά, π ά ν τ α κάποια δίοδο ελευθερίας θα δημιουργήσει.

Αποτελεί φυσικό νόμο, αυτή η αισιόδοξη εξέλιξη των πνευματικών πραγμάτων.

Το αποδείχνει η ζωή σε πάμπολλα ελπιδοφόρα σκηνικά της.

Όταν επιθυμούμε ολόψυχα κάτι, όταν βάζουμε στόχους- με τη βοήθεια του Θεού, επιμένοντας

μερόνυχτα αμέτρητα στον ασταμάτητο αγώνα- κάποτε θα πετύχουμε!

Τα παραδείγματα γύρω μας!

Ο τολμών νικά και ο επιμένων νικά και ο υπομείνας-εν Κυρίω- τον αγώνα της κάθε ημέρας, ούτος και σωθήσεται!

Σαλογραία