Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Την παλεύω


Το ξέρω, λατρεμένο μου,

δεν είναι ανάγκη να μου το κοπανάς και συ, το ξέρω, ότι ανήκω στα γύναια για τα οποία τραβάει τα μαλλάκια του, με απελπισία ο Άγιος Απόστολος και τα αποκαλεί, ως τα <...γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν Αληθείας, ελθείν δυνάμενα...>(Β΄Τιμόθ.κεφ.γ, στ.6-7)

Το ξέρω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία των πάνυ αμαρτωλών γυναίων, που όλο δήθεν κάτι μαθαίνουν, όλο δήθεν κάτι συνειδητοποιούν και
στην π ρ ά ξ η-η οποία πράξη είναι το επιστέγασμα της όποιας θεωρητικής προσέγγισης και κατάκτησης- δεν φτιάχνω-φαινομενικά- τίποτα.

Ναι, αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα, όμως...δεν επιθυμώ να το βάλω κάτω...δεν θέλω να παραιτηθώ από την ελπίδα κάποιου φωτισμού και κάποιας άλλης επίγνωσης, μέχρι να με κρίνει ο Κύριος.

Γι αυτό και μου αρέσει αυτή η ατάκα του συρμού, ως απάντηση στην ερώτηση:

-Τι κάνεις; Πώς πάει;

Απάντηση:

-Την παλεύω!

Η φράση αυτή, μου θυμίζει το μύθο του Αίσωπου με τα δυο μπακακάκια που ενώ χοροπηδάγαν αμέριμνα, έπεσαν ξαφνικά σε μια τεράστια καρδάρα με γάλα!

-Α Παναγία μου, τι σαστιμάρα ήταν και κείνη!

Τι βαθιά θάλασσα, άγνωστη, ήταν αυτή που τα κύκλωσε έτσι απότομα;
Τέτοια νερά δεν τα 'χανε ξαναδεί στη μικρή βατραχίσια ζωή τους.
Το ένα το βατραχάκι ήταν και χαρακτήρας, εντελώς, απαισιόδοξος.
Τρόμαξε φριχτά, σοκαρίστηκε, άνοιξε υπερβολικά το στόμα του, κατάπιε γάλα κάμποσο, ζαλίστηκε και πνίγηκε πριν καν προφτάσει να πει: <φτού σκουληκομερμηγκότρυπα!>

Το άλλο βατραχάκι, όμως,έβλεπε πολλές ταινίες με Κλιντ Ήστγουντ, είχε ταυτιστεί με τον Κλίνταρο και το έπαιζε σκληρό καρύδι!

Πεισματάρικο.

Του το 'λεγε και η μαμά του ότι γεννήθηκε πολεμιστής και ότι ποτέ, και με καμιά δυσκολία δεν θα τό βαζε κάτω!

Παρότι σάστισε με την άγνωστη λίμνη, δεν παραδινόταν στα βαθιά τα νερά της.

Χτύπαγε με δύναμη τα χεράκια του, τα ποδαράκια του , χτύπαγε..χτύπαγε...χτύπαγε... ώρα ατέλειωτη, με όσες δυνάμεις τού απόμεναν και ...ξαφνικά εκεί που χτυπιότανε, κάτι άγγιξε μέσα στον πάτο της καρδάρας, κάτι σαν... πέτρα.
Ακουμπάει ξαφνιασμένο, με τα βατραχοπόδαρα πάνω στην ...πέτρα, παίρνει φόρα, και με ένα σάλτο...χοπ! πετάχτηκε ελεύθερο έξω από την καρδάρα και γλίτωσεεεε!

Τι είχε συμβεί;

Το θυμάστε!

Από το χτύπα χτύπα το γάλα, με όλη τη δύναμη, το γάλα έπηξε, γίνηκε μπάλα βούτυρο, πάτησε πάνω στο βούτυρο, και πετάχτηκε ελεύθερο, στον αέρα της σωτηρίας!

Πρώτος παραμυθάς ο Αίσωπος.

Τι δηλοί ο μύθος;

Τούτο δηλοί:

-Βοδάκι μου, όσο λωλό και να 'σαι, μην τα παρατάς!

Προσπάθησε, προσπάθησε, προσπάθησε!

Μέχρι να βγει η ψυχή σου, προσπάθησε!

Ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω κάνεις, χρόνια τώρα ολόκληρα.

Όμως...μην τα παρατάς!

Όποιος προσπαθεί, όποιος αγωνίζεται,πνευματικά, π ά ν τ α κάποια δίοδο ελευθερίας θα δημιουργήσει.

Αποτελεί φυσικό νόμο, αυτή η αισιόδοξη εξέλιξη των πνευματικών πραγμάτων.

Το αποδείχνει η ζωή σε πάμπολλα ελπιδοφόρα σκηνικά της.

Όταν επιθυμούμε ολόψυχα κάτι, όταν βάζουμε στόχους- με τη βοήθεια του Θεού, επιμένοντας

μερόνυχτα αμέτρητα στον ασταμάτητο αγώνα- κάποτε θα πετύχουμε!

Τα παραδείγματα γύρω μας!

Ο τολμών νικά και ο επιμένων νικά και ο υπομείνας-εν Κυρίω- τον αγώνα της κάθε ημέρας, ούτος και σωθήσεται!

Σαλογραία

8 σχόλια:

  1. Σαλό μου,νομίζω και εγώ ότι η ιστορία με τον βάτραχο επαναλαμβάνεται παντού. Πιστεύω όμως ότι οι επιδόσεις του βάτραχου έξω από την κατσαρόλα είναι επίσης πολύ περιορισμένες και χωρίς ιδιαίτερη αξία, βατραχίσιες, ας πούμε. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτό που μετά από τόσες εμπειρίες και μάλιστα δυσάρεστες, θαυμάζουμε είναι ένα πρόσωπο πολύ φτιαχτό, θεατρινίστικο και πρωτεϊκό. Τι σημασία έχει ποιός το προβάλει! Όμως το προσκυνούμε σαν είδωλο. Σημασία έχει για τον καθένα να πει στας δυσμάς του βίου του, ότι βίωσε έντιμα τη ζωή του. Ποιός είπε όμως και από την άλλη πλευρά ότι ο Δον Κιχώτης έχει να δώσει κάτι χειροπιαστό στον κόσμο;

    φιλικώτατα
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αμαρτωλό Σαλογραιάκη το ξέρουμε ότι είμαστε αμαρτωλή, αλλά αν έχουμε την αυτογνωσία να λέμε της αμαρτίες κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού μας ίσος κάτι πετύχουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας ο Θεός να σε ευλογεί καλή μου.ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @A.
    Συμφωνώ ότι η ιστορία με το βάτραχο μπορεί να λειτουργεί ως αλληγορία σε πολλά επίπεδα από το καθαρά πνευματικό, ως εκείνο των κοσμικών επιτευγμάτων που για μένα δεν είναι πρώτης προτεραιότητας.
    Για μένα, αν χαθεί η σχέση με το Πρόσωπο του Ιησού, όλα είναι σκόνη απελπισίας και ματαιότητας, γνωρίζω όμως, ότι δεν είναι εύκολο αυτό στον καθένα να το καταλάβει αρχικά και δευτερευόντως να το βιώσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Φως Ιλαρόν:-)
    αχ αυτή η ανύπαρκτη δική μου, αυτογνωσίαααα!
    Αχ αυτή η εξομολόγηση των ξένων αμαρτιών που κάνω συνήθως -πηγαίνοντας για τη δική μου εξομολὀγηση!
    Ωριμάζουμε αργά και δύσκολα, όλοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχεις δίκιο καλή μου ! ωριμάζουμε αργά,αργά,αργά και πολλοί δύσκολα.ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Φως Ιλαρόν
    Γι αυτό σου λέω...υπομονήηηηηηη!
    Μέχρι να βγει η ψυχή μας.
    Και μερικές φορές βγαίνει πρώτα η ψυχή και μετά το χούι, όπως σοφά παρατηρεί ο λαός μας.
    Γι αυτό σου λέω, αγώωωωωνααααας!
    Και προπαντός όχι αξιολόγησηηη!
    Την αξιολόγηση των πάντων θα την κάνει ο Χριστούλης, μετά το θανατό μας.
    Οχι νωρίτερα...κανένας δεν μπορεί να αξιολογήσει κανέναν νωρίτερα.
    Μόνον ο Κύριος διαθέτει όλη την πληροφορία και όλη την αγάπη προς τούτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υπομονή γαϊδάρου λέγαν στο χωριό μου.
    Εμείς οι χριστιανή πρέπει να αγαπάμε τις θλίψεις και να μην επιδιώκουμε την απαλλαγή από αυτές,γιατί οι θλίψεις είναι απαραίτητα μέσα τελειώσεως έλεγε ο Παΐσιος.Αλλά που εμείς!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για να αγαπήσει κάποιος τις θλίψεις θα πρέπει να
    δ ε ί ότι είναι προφύλαξη από κάτι άλλο πολύ χειρότερο που λέει και ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής. Επειδή δεν διαθέτουμε την πνευματική όραση αυτή, του να δούμε το χειρότερο από το οποίο η συγκεκριμένη θλίψη μάς προφυλάσσει, τις θλίψεις τις σιχαινόμαστε.
    Προσωπικά, τις θλίψεις τις απεχθάνομαι.
    Τρελαίνομαι μόνο για ένα ταψί με γαλακτομπούρεκα, και το εκμέκ πολύ μου αρέσει, τι να σου λέω! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή