Γάμος:δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας...

To κείμενο που ακολουθεί είναι σχόλιο της Σαλογραίας στις 3-11-08 σε σχετικό άρθρο των Νέων.
Το παραθέτω χάρη φίλης, που μου κάνει παράπονα για τον σύνευνο...
................................................................

Ώπα! Χαμός γίνεται εδώ μέσα απο λόγους και αντιλόγους, παιδιά, ψυχραιμίαααα!
Όλοι έχουμε απο ένα δίκιο, απλά το θέμα είναι τεράστιο, πολυεπίπεδο, και οι δυνατότητες ερμηνειών ατελείωτες...
Μου άρεσε το πρώτο τραπέζι πίστα της Αγίας Τριάδας, Γιώργο και άλλα που σχολιάζετε οι λοιποί, αλλά αυτό που προσπάθησα να πω είναι, ότι το μ ε γ α λ ύ τ ε ρ ο βάρος για τη συντήρηση της σχέσης, πέφτει πάντα στη γυναίκα, ξεκινώντας απο τη βιολογική διαδικασία της εγκυμοσύνης.
Δεν υποτίμησα τους άντρες όσο φαντάζεστε.
Υπάρχουν τρεις άντρες στη ζωή μου, που τους λατρεύω!
Απλά είπα ότι είναι μικρό το ποσοστό τους, και ναι, φταίνε οι μανάδες τους γι αυτό, που δεν τους εκπαίδευσαν να σέβονται και να βοηθούν τις γυναίκες τους.
Επίσης δεν διανοούμαι ότι είμαι σοφότερη και ωριμότερη απο κανέναν, απλά μοιράστηκα μαζί σας τη γνώμη μου για το ζήτημα, επιγραμματικά, πάντα.
Αυτό που δεν έχουμε ,νομίζω, καταλάβει οι περισσότεροι, είναι ότι η σχέση των συζύγων, που είναι η στενότερη σχέση συνεργασίας σε βάθος χρόνου, βιώνεται άμεσα συναρτημένη απο τις προσωπικότητες αμφοτέρων των συζύγων, και δεν μπορεί κανένας να κρίνει την κατάσταση, αν δεν παρευρίσκεται α ο ρ ά τ ω ς μέσα στο αντρόγυνο, όλο το 24ωρο, γιατί αν θα γινόταν ορατή η παρουσία του παρατηρητή, αυτομάτως, θα μετατρεπόταν η συμπεριφορά των παρατηρουμένων(το παθαίνουν μέχρι και τα ηλεκτρόνια αυτό, απο το βλέμμα του παρατηρητή, λένε οι επιστήμονες )
Ναι,ναι, και εγώ έχω φίλη που ήθελε να μου πεί πόσο σατράπης ήταν ο άντρας της, αλλά έτυχε να παρευρεθώ σε στιγμιότυπο ανάμεσά τους και είδα και αυτή πώς γούρλωσε τα μάτια, πώς έτριξε τα υπέροχα δόντια της, ανατροφοδώντας εξωλεκτικά με πολύ αρνητικό τρόπο,το νευρικό σύστημα του συζύγου της.
Μέσα σε κάθε γάμο, παίζεται ένα επικοινωνιακό πινγκ πονγκ, και ο καθένας πετάει στον άλλο συνέχεια τη μπάλα, με τις σκέψεις του(είναι αναμφισβήτητη η εξωλεκτική επικοινωνία)με τα λόγια του, με τα έργα του, με την παραμικρή του έκφραση και τη χροιά της φωνής του...
Τα πράγματα μέσα στο γάμο δεν είναι στατικά, είναι δυναμικά και κ ά θ ε
δ ε υ τ ε ρ ό λ ε π τ ο, η μάχη μπορεί να χάνεται ή να κερδίζεται.
Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που ως αντρόγυνο -έξω του γάμου- ήταν τέλειοι, αρχίζουν να πιέζουν φριχτά ο ένας τον άλλον, και να μαχαιρώνονται όταν παντρευτούνε, επειδή αλλάζει η ψυχολογία, α υ τ ό μ α τ α, με την επισημοποίηση της σχέσης.
Δυστυχώς είμαστε υπερευαίσθητα πλάσματα.
Είμαστε περίπλοκες χημικές –συναισθηματικές ενώσεις.
Σκεφτείτε πόσο διαφορετική ψυχολογία έχει ένας όρθιος στο λεωφορείο, και πόσο αυτόματα αλλάζει η ψυχολογία του, όταν βρίσκει θέση να καθίσει.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την αλλαγή ψυχολογίας στα ζευγάρια, με το προ του γάμου και το μετά.
Με την επισημοποίηση, τροποποιείται δραστικά μια παράμετρος,και αλλάζει όλο το πειραματικό αποτέλεσμα, αν και οι δυο συμβαλλόμενοι δεν προσέξουν και περισσότερο, θα επιμείνω, οι γυναίκες...
Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Αυτό πάντα υπήρχε και θα υπάρχει ώς εικόνα.
Το θέμα μου είναι πως ( σε πείσμα όλων των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων που συμβουλεύουν για διαζύγια- ελαφρά τη καρδία)
θεωρώ, ότι ακόμα και ένας κακός γάμος, και μια κ α κ ή σχέση, μπορεί να είναι π ο λ ύ τ ι μ η, μπορεί να είναι πολύ σπουδαίο σχολείο ανθρωπογνωσίας γι αυτούς που θα αντέξουν μ α κ ρ ο χ ρ ό ν ι α σε αυτή τη σχέση πραγματικά να ασκηθούν, όπως θα ασκούνταν αν θα ήθελαν να αναδειχτούν Ολυμπιονίκες , σε καλλιτεχνικό πατινάζ, επάνω στον πάγο, παραδείγματος χάρη.
Προσωπικά, οφείλω πάρα πολλά στον παγκάκιστο γάμο των γονέων μου, και τους ευχαριστώ, στα βάθη της καρδιάς μου, για τα πολύτιμα μαθήματα, που άθελά τους, μού έδωσαν.
Αν η μητέρα μου, επειδή ήταν οικονομικά ανεξάρτητη είχε διαολοστείλει τον πατέρα μου, χάριν της ηρεμίας της , πολλά καταπληκτικά μαθήματα δεν θα τα είχα προσλάβει.
Θα μου πείτε: <<Μανδάμ! Για πολύ μαζοχίστρια, σας κόβουμε!>>
Όχι φίλτατοι.
Δεν είμαι μαζοχίστρια.
Απλά, γνωρίζω ότι δυστυχώς μόνο με τον πόνο, μόνο με τη δυσκολία, οι άνθρωποι, αρχίζουμε κάτι αμυδρό να κατανοούμε και μέσα και γύρω μας...
Βεβαίως, δεν θα ήθελα να ξαναζήσω απο την αρχή την ίδια παιδική ηλικία, αλλά και με τίποτα, τη μνήμη της δεν θα θελα να την ακυρώσω μέσα μου, επειδή αυτή η μνήμη είναι που με βοηθάει να βλέπω τη δ ι τ τ ή φύση των πραγμάτων και να μη θεωρώ δεδομένες τις άπειρες ευλογίες που η ζωή μπορεί να μου δώσει...


ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ 3.11.2008 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ "ΤΑ ΝΕΑ"