Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

και περί Σαπφούς..Αργυρούς...Γωγούς!

Nikos Sarantakos.jpg
(Απόσπασμα από την ανάρτηση στη δική του ιστοσελίδα με τίτλο: 
"Τα  τελευταία μεζεδάκια του Σεπτέβρη"]

[.....]
Χωρίς άλλα προκαταρκτικά, ξεκινάμε με μια γενική που δεν την είχα ξαναδεί. Τα οξύτονα θηλυκά ονόματα σε -ώ, που μπορεί να είναι αρχαία (π.χ. Σαπφώ, Ερατώ, Κλειώ) ή νεότερα (π.χ. Αργυρώ, Μαριγώ, Ζωζώ) πριν από μερικές δεκαετίες ήταν αυτονόητο ότι και τα μεν και τα δε κλίνονται με τον δημοτικό τρόπο, δηλαδή της Σαπφώς, της Αργυρώς, τουλάχιστον όταν αναφέρονταν σε σημερινές γυναίκες. Ύστερα μάς πήρε και μας σήκωσε η γλωσσική σοβαροφάνεια και δηθενιά, και αρχίσανε να εμφανίζονται γενικές όπως «το ταμπεραμέντο της Σαπφούς Νοταρά» (που αν ζούσε να το δει η ίδια, θα τους έψελνε τον αναβαλλόμενο) και μετά η μπάλα πήρε και τα νεότερα ονόματα και διαβάζει κανείς για τη συνταγή της… Αργυρούς Μπαρμπαρήγου ή για την αγαπημένη συνήθεια της… Γωγούς Μαστροκώστα, λες και τη λένε Γωγού.
Η νεότερη εξέλιξη είναι ότι η αρρώστια αυτή επεκτάθηκε και στα παροξύτονα νεότερα θηλυκά, τα οποία ως τώρα είχαν μείνει αλώβητα. Έτσι, σε άρθρο που έχει και αυτοτελές ενδιαφέρον, ένας ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου γράφει: Τον Ιανουάριο – Μάρτιο του 1938 υπηρέτησε ως πρέσβης της Ελλάδας στη Σοβιετική Ενωση ο αδερφός της γιαγιάς μου, Δέσπους Κυριαζή, το γένος Νικολοπούλου…..
Η Δέσπου της Δέσπους προφανώς. Δες πού φτάσαμε, ακριβέστερα. 
[....]
πηγή:https://sarantakos.wordpress.com/2017/09/30/meze-290/
...................................................................................................
...................................................................................................

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Τι νομίζεις παιδί μου είναι η ζωή του άνθρωπου; Μια μέρα είναι!

No automatic alt text available.

Κάποτε ρώτησα μια υπέργηρη γυναίκα εκατόν πέντε χρονών
πόσων  χρονών ήταν και μου απάντησε:

- Μια μέρα. 

Έμεινα κάγκελο.

Βλέποντας η γριούλα την έκπληξη μου απάντησε για δεύτερη φορά: 

-Τι νομίζεις παιδί μου είναι η ζωή του άνθρωπου; 
Μια μέρα είναι!

Πηγή:https://proskynitis.blogspot.gr/2017/09/blog-post_527.html
................................................................................................
................................................................................................

Υπάρχει Θεός; -μια επιστημονική προσέγγιση (επανάληψη)

Αποτέλεσμα εικόνας για άγγελος αρπάζει άνθρωπο
.......................................................................................................
Λατρεμένο και ευλογημένο μου

τελειώνει ο Σεπτέμβρης με το πολιτικό Γρηγοριανό ημερολόγιο και ακόμη δεν έχω ησυχάσει από τρεχαλίτσες ψυχοσωματικές διάφορες,  γι' αυτό,  όλο το φετινό, αργόσυρτο  καλοκαίρι και μέχρι σήμερα, το έχω ρίξει  στις επαναλήψεις από τα πρώτα μου   μπλογκοσκαριφήματα  που αρέσουν σε όσους πρωτοεπισκέπτονται αυτή τη σελίδα, αλλά και σε κάμποσους από τους παλιούς φίλους  που με συμπαθούν και ακόμη δεν με έχουνε βαρεθεί, όπως θα περίμενα.

Για σήμερα παραθέτω το παλιότερο κείμενο μαζί με  μερικούς τίτλους από περασμένες κοπυπαστωμένες εξομολογητικές  αναρτήσεις/ αφηγήσεις -από  τον καιρό τής στα σαρανταφεύγα ηλικίας- όταν επί χρόνο οδυνηρό, με είχε γραπώσει  στα κακιασμένα δάχτυλά της, μια κρίση μεγάλης ολιγοπιστίας.

Παραθέτω αρχικά  και το βίντεο με την ενδιαφέρουσα ομιλία του καθηγητή Δανέζη:
...................................................................................................................
...................................................................................................................



Καλημέρα

- απ' την υπερ-παραπληροφόρηση του νυν αιώνα του απατεώνα, 

παραζαλισμένο μου!

Ξημέρωσε  ένα υπέροχο, συννεφιασμένο,  φθινοπωρινό πρωινό, σήμερα στην Πάτρα, 


και θεώρησα καλό,  να  παρουσιάσω αυτό το βιντεάκι που έλαβα προ ολίγου, 

επειδή  μου άρεσε ιδιαίτερα 
ο τρόπος προσέγγισης - εκ μέρους του καθηγητή Δανέζη- μερικών αληθειών 
που -μακάρι- να  προβληματίσουν κι  εσένα το  απογοητευμένο, και ισχυριζόμενο   
πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την ύλη που βλέπουμε 
και ότι όλα  θα χαθούν  όταν μας καταπιεί, ο σωματικός  θάνατος. 

Αν έχεις λίγο χρόνο, σε παρακαλώ, κοίταξε και τις παλιότερες εξομολογητικές αναρτήσεις μου

με τίτλο:

1)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας, αφήγηση πρώτη:

http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_16.html

2)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια δεύτερη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_20.html

3)Πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας, συνέχεια τρίτη: 
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_21.html

4)Πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια τέταρτη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_1053.html

5)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια πέμπτη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_22.html

6)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας, συνέχεια έκτη-"ότι εν πολλή δοκιμή θλίψεως, η περισσεία της Χαράς  αυτών":
http://salograia.blogspot.gr/2010/03/blog-post.html


................................................................

Με φιλί ανάλαφρο -σαν φτερούγισμα κεφάτου σπουργιτιού- σε χαιρετώ 
ευχόμενη, να ανοιχτούν  τα πνευματικά μας  μάτια 
ώστε να λάβουμε -εγκαίρως- τη θεραπεία 
απ' το Θαύμα Κυρίου, 
που  λάμπει- αστράφτει σαν ήλιος- 
και γύρω στο σύμπαν 
και μέσα μας.

Ευανθία η Σαλογραία

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Γι' αυτό η ειρήνη αποτελεί το μοναδικό και το πλέον αναγκαίο στοιχείο της θείας Λειτουργίας.

Image may contain: sky, flower, outdoor and nature

"Ειρήνη πάσι"

Η ειρήνη βγαίνει μέσα από τα σπλάγχνα του Θεού και προσφέρεται σε μας. Ξεπερνά πάντα νουν και φρουρεί τις καρδιές μας. 
Είναι, όπως λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, "ἀπασῶν τῶν ἀρετῶν ὁμοῦ και φιλοσοφίας ἁπάσης καρπός". 


Όταν αποκτούμε την ειρήνη, αποκτούμε όλα τα αγαθά και δεν έχομε καμιά ανάγκη. Γι' αυτό η ειρήνη αποτελεί το μοναδικό και το πλέον αναγκαίο στοιχείο της θείας Λειτουργίας. 


Την αρχαιότατη εποχή, όταν έμπαινε στην εκκλησία ο επίσκοπος ή ο προϊστάμενος της συνάξεως, χαιρετούσε τον λαό λέγοντας "εἰρήνη πᾶσι".


Θα με ρωτήσετε, σε ποιους το έλεγε; Στους τοίχους; Όχι, διότι την εποχή εκείνη πρώτα συγκεντρωνόταν ο λαός, επειδή ήξερε ότι περιμένει τον Θεό, και μετά ερχόταν ο επίσκοπος ή ο ιερέας, ο οποίος είναι τύπος του Χριστού. 


Μόλις έμπαινε, έδινε την ευλογία, "εἰρήνη πᾶσι". 

Και στην Λειτουργία συχνά επαναλάμβανε, "εἰρήνη πᾶσι". Όταν έφευγε, έλεγε πάλι: "Ἐν ειῤήνῃ ἀπέρχεσθε". 


Δηλαδή πήρατε την ειρήνη, την έχετε, φύγετε με αυτήν.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης


Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Αθανάσιος Πριμάλης - Ο τροχιοδρομικός που έγινε μάρτυρας της θαυμαστής Γ΄Εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στις 14/27 Σεπτεμβρίου 1925! (επανάληψη)



(επανάληψη )

Πρόκειται για  νέο βιβλίο που διάβασα με συγκίνηση τούτες τις μέρες, περιστεράκι μου, και ανέκραξα: 

-Ζει, Κύριος ο Θεός, των Ορθοδόξων!


Μεγαλώνοντας μικρούς θεούς (ή όταν τα παιδιά δέρνουν τους γονείς )

Σχετική εικόνα
Γράφει η Λένα Παπαδημητρίου στο ΒΗmagazino
Μιλώντας προ ηµερών µε µια ισπανίδα φίλη κοινωνική λειτουργό – είχε έρθει στην Αθήνα για λίγες ημέρες διακοπών με τον έλληνα σύζυγό της – άκουσα για πρώτη φορά τον όρο «violencia filio-parental»

«Ξέρεις, όταν τα παιδιά δέρνουν τους γονείς τους» μου είπε. Γνωρίζοντας ότι η ίδια ανέλαβε πρόσφατα συντονίστρια σε ένα είδος καταφυγίου για παιδιά από δυσλειτουργικές οικογένειες, κούνησα το κεφάλι μου με κατανόηση. «Οχι, αυτό δεν αφορά παιδιά από “διαλυμένα” σπίτια ή εφήβους με παραβατική συμπεριφορά» έσπευσε να μου αποσαφηνίσει. «Είναι ένα φαινόμενο που πλήττει πολύ συχνά πλέον “κανονικές” οικογένειες, από μεσαία στρώματα, συχνά ανώτερου μορφωτικού επιπέδου. Ξεκίνησε γύρω στο 2005 και κάθε χρόνο τα κρούσματα αυξάνονται. Πολλοί γονείς φοβούνται ή ντρέπονται να μιλήσουν. Τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν χωρίς κανείς να τολμά να τους πει “όχι”. “Δεν με αφήνεις να αγοράσω το κινητό που θέλω;”. “Δεν με αφήνεις να γυρίσω στο σπίτι ό,τι ώρα θέλω; Θα σου δείξω εγώ”».
Αυτή η «γονεϊκή κακοποίηση» (που μπορεί να εκδηλωθεί με μπινελίκια, αγκωνιές, αλλά και απλά με παντελή έλλειψη σεβασμού) δεν είναι παρά μια παρενέργεια της δυτικοτραφούς μάστιγας: παιδιά χωρίς όρια. Η Δύση έχει γεμίσει μικρούς, ανυπόφορους, αυταρχικούς ανηλίκους που όχι μόνο δεν υπακούουν στους κανόνες αλλά τους καταπατούν μετά βδελυγμίας. Για τους δε μοντέρνους, ενοχικούς, καθ’ όλα ενδοτικούς γονείς, η επιβολή ορίων έχει μετατραπεί σε ανάθεμα. Οι ειδικοί συνιστούν προσοχή. Ηδη από το 2006 το βρετανικό φιλανθρωπικό ίδρυμα Kidscape κατηγορούσε τους υπερβολικά ανεκτικούς γονείς για τους μικρούς «τραμπούκους της μεσαίας τάξης» που είχαν αρχίσει να λυμαίνονται τις παιδικές χαρές. «Τα παιδιά αυτά προέρχονται από ιδιαίτερα ανεκτικές οικογένειες. Στο σχολείο συμπεριφέρονται σαν μικροί θεοί, πιστεύοντας πως όλα περιστρέφονται γύρω τους και ότι τα άλλα παιδιά θα πρέπει να τα φοβούνται, όπως ακριβώς και οι οικογένειές τους» δήλωνε η διευθύντρια του ιδρύματος, Μισέλ Ελιοτ. «Πιστεύουν πως όλοι οι δάσκαλοι και τα άλλα παιδιά οφείλουν να τους υπακούουν. Στην αντίθετη περίπτωση αρχίζουν οι εκφοβισμοί». Ακόμα και στη Σουηδία, την Εδέμ της παιδικής ηλικίας, όπου όλα τα παιχνίδια είναι ξύλινα και οι εκπαιδευτικοί είναι τέλειοι, υπάρχουν πλείστα «ouppfostrade» (κακομαθημένα βρωμόπαιδα), όπως τουλάχιστον αποφαινόταν στο αιρετικό βιβλίο του «How Children Took Power» (2014) ο ψυχίατρος Ντέιβιντ Εμπερχαρντ.
Σύµφωνοι, η νέα ισορροπία δύναµης ανάμεσα σε παιδιά και ενηλίκους είναι μια κατάκτηση. Ο γονεϊκός αυταρχισμός είναι πια παρελθόν, ο μπαμπάς και η μαμά δεν είναι πλέον δύο απρόσωποι γεννήτορες που συμμορφώνουν τους απείθαρχους με αυστηρές σωματικές τιμωρίες. Σήμερα όμως το έχουμε «τερματίσει». Η μαμά και ο μπαμπάς έχουν απολέσει και την τελευταία ρανίδα κύρους. Η ανεξέλεγκτη διαπαιδαγώγηση και η συστηματική κατάργηση κάθε ορίου δεν παράγουν μόνο ελλειμματικά παιδιά (με γιγαντιαίο εγωκεντρισμό, κατάθλιψη και πλείστες αγχώδεις διαταραχές) αλλά και δυστυχείς γονείς. Διότι προφανώς όταν τις «τρως» ποικιλοτρόπως από το παιδί σου δεν μπορείς ποτέ να είσαι μια «υγιής» μαμά ούτε ένας σώφρων μπαμπάς.
Οι γονείς οφείλουν να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος. Δεν πρέπει να λες συνέχεια «ναι» (επειδή λείπεις συνέχεια από το σπίτι και νιώθεις ενοχές / επειδή είσαι πολύ κουρασμένος για να πεις «όχι» / επειδή το παιδί θα σε συμπαθεί πιο πολύ αν λες συνέχεια «ναι» / επειδή απλώς βαριέσαι να πεις «όχι»).

 Οι γονείς οφείλουν να πάρουν εκ νέου τα ηνία. 

 Πάνω απ’ όλα βέβαια, καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι πάντα αρεστός στο παιδί σου. Η Μπέτι Ντέιβις, νομίζω, το είχε θέσει πιο αριστουργηματικά από οποιονδήποτε:
«Αν το παιδί σας δεν σας μίσησε ποτέ, δεν υπήρξατε ποτέ γονιός».

 (Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017)-πηγή http://alopsis.gr

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Πίστευα ότι τα social media είναι μια δύναμη του καλού – τώρα όλα δείχνουν πως όχι

Αποτέλεσμα εικόνας για social media

Ο συγγραφέας Matt Haig γράφει στον Guardian για το πώς σταδιακά άρχισε να αλλάζει γνώμη για τα οφέλη της χρήσης των social media
Πίστευα ότι τα social media επί της ουσίας ήταν μία δύναμη του καλού, είτε είχαν να προσφέρουν στην διάδοση έναρξης της Αραβικής Άνοιξης το 2011, είτε απλώς αποτελούσαν ένα χρήσιμο εργαλείο για να φέρουν κοντά ανθρώπους με κοινές πεποιθήσεις – και πάλι είτε επρόκειτο για την κοινή αγάπη για τις γάτες είτε για να μοιραστούν αστεία βιντεάκια. Έχοντας σπαταλήσει άπειρο χρόνο σε θέματα που αφορούν την πνευματική υγεία, διαπίστωνα ότι ακόμη και ένα τεράστιο κακοποιημένο κοινό μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ανωνυμία για καλό σκοπό, να βοηθηθούν άνθρωποι στο να ανοιχτούν και να μιλήσουν για τα προβλήματά τους, άνθρωποι που ποτέ δεν θα ένιωθαν αυτή την ελευθερία στο φυσικό τους περιβάλλον, στο πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε πραγματική ζωή.
Γνώριζα επίσης από τη δική μου εμπειρία ότι τα social media μπορούσαν να αποτελούν έναν ευχάριστο αντιπερισπασμό από τους δίδυμους δαίμονες του άγχους και της κατάθλιψης. Επίσης, έκανα φίλους στο διαδίκτυο, ενώ ως συγγραφέας είχα μία σπουδαία ευκαιρία να δοκιμάσω νέες ιδέες, μακριά από τις παραδοσιακές συνταγές αφήγησης. Ακριβώς επειδή είμαι κάποιος που πολύ συχνά βρίσκω τις κοινωνικές περιστάσεις ως ένα είδος πνευματικής εξόντωσης, τα social media φάνταζαν στα μάτια μου περισσότερο ως λύση, παρά ως πρόβλημα.
Ναι, σίγουρα ανά περιόδους ένιωθα ότι ίσως να μην ήταν ακριβώς υγιές το να παρακολουθώ το feed του Twitter μου επί 7 συνεχόμενες ώρες, ειδικά αν έπρεπε να παλέψω με μία στρατιά οπαδών του Τραμπ. Ναι, διάβαζα άρθρα για τους κινδύνους που κρύβει η υπερβολική έκθεση στον κόσμο του Διαδικτύου, αλλά τα απέρριπτα ως παραδοσιακά αντιδραστικά σε οτιδήποτε νέο. Αυτού του είδους τους επικριτές τους αντιμετώπιζα με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζαμε κάποτε αυτούς που είδαν για πρώτη φορά έγχρωμη ταινία ή πρωτο-άκουσαν ηλεκτρική κιθάρα, ή αντίκρισαν για πρώτη φορά μίνι φούστες, είδαν τι εστί selfie ή τι είναι το fidget spinner, όλους αυτούς που με οτιδήποτε καινούριο προκύπτει προφητεύουν το τέλος του πολιτισμού μας. Θυμάμαι έναν πηχυαίο τίτλο στη “Daily Mail” που έγραφε το εξής: «Πώς η χρήση του Facebook αυξάνει τις πιθανότητες να νοσήσετε από καρκίνο», κάτι που έκανε τα πράγματα ακόμη πιο ξεκάθαρα: το να είσαι εχθρός των social media σήμαινε το να είσαι στην απολύτως λάθος πλευρά της ιστορίας.
Και μετά άρχισα την έρευνα για ένα βιβλίο που γράφω, αναφορικά με το πώς ο εξωτερικός κόσμος μπορεί να επηρεάζει την πνευματική μας υγεία. Ήθελα να καταγράψω τόσο τα μειονεκτήματα των social media, αλλά και να υπερασπιστώ το ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν περισσότερο μία δύναμη του καλού, ένα μέρος στο οποίο όλες οι παράνοιες της ζωής μπορούν να αρθρωθούν και να αναλυθούν με ασφάλεια. Αλλά όσο πιο βαθιά προχωρούσα με την έρευνα, τόσο πιο δύσκολο ήταν να εξακολουθώ να υπερασπίζομαι αυτή την άποψη. Πέρα από την υστερική διατύπωση της Daily Mail για τους κινδύνους που έκρυβαν τα social media, υπήρχαν κι άλλοι -επιστήμονες, ψυχολόγοι, τεχνικοί δικτύων και χρήστες του διαδικτύου- που υπογράμμιζαν τους τρόπους με τους οποίους τα social media έκαναν κακό στην υγεία μας.
Ακόμη και ο διαδικτυακός ακτιβιστής, πρώην υπάλληλος της Google και εμπνευστής της Αραβικής Άνοιξης, ο Wael Ghonim, κοινώς ο άνθρωπος που κάποτε έβλεπε τα social media ως θεραπεία, τώρα είναι σε θέση να διακρίνει την αρνητική, επικίνδυνη πλευρά τους. Στα δικά του μάτια πλέον αυτό που κάποτε ήταν μια ευκαιρία για ενημέρωση του κόσμου, για να συγκεντρωθούν τα πλήθη κάτω από μία κοινή ιδέα, για να μοιραστούν πεποιθήσεις -ό,τι δηλαδή είχε συμβεί με τις διαδηλώσεις και το παθιασμένο κύμα που ξεσηκώθηκε εναντίον του αιγυπτιακού καθεστώτος-, είχε μετατραπεί σε ένα αιματηρό πεδίο μάχη, γεμάτο από μηνύματα μίσους. «Το ίδιο εργαλείο που μας ένωσε για να γκρεμίσουμε τους δικτάτορες, το ίδιο εργαλείο μας διέλυσε», είπε πει ο Ghonim, βλέποντας τα social media να πολώνουν τελικά το πλήθος σε εξαγριωμένα στρατόπεδα – υποστηρικτές του στρατού εναντίον Ισλαμιστών- αφήνοντας τελικά τις κεντρώες φωνές, όπως και ο ίδιος υπήρξε, κολλημένες κάπου στα μισά της διαδρομής, αδύναμες να κάνουν οτιδήποτε.
Και φυσικά όλο αυτό αφορά μόνο το πολιτικό σκέλος. Σύμφωνα με έρευνα της Βασιλικής Ακαδημίας της Δημόσιας Υγείας που εκπονήθηκε με ερωτηματολόγιο σε 1500 νέους και με ζητούμενο να καταγράφουν τις διακυμάνσεις της διάθεσής τους στα 5 πιο δημοφιλή δίκτυα, αποκάλυψαν μάλλον άσχημα νέα κυρίως για το Instagram και το Snapchat. Η έρευνα απέδειξε ότι πρόκειται για τα μέσα εκείνα που συνήθως εμπνέουν αισθήματα ανεπάρκειας, άγχους και χαμηλής αυτοεκτίμησης στους νέους, τη στιγμή που βάσει άλλης έρευνας επιστημονικού κέντρου στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα μισά κορίτσια νεαρής ηλικίας και τα 2/5 των αγοριών έχουν υπάρξει τουλάχιστον μια φορά κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους θύματα διαδικτυακού bullying. Οι αποδείξεις για το ότι τα social media μπορούν να αποβούν επικίνδυνα για την ψυχική υγεία, ειδικά νεαρών, ανθρώπων που βιώνουν όλων των ειδών τις πιέσεις της εφηβείας (εξωτερική εμφάνιση, βάρος, δημοφιλία), αυξάνονται με τον ίδιο τρόπο που οι πολυεθνικές επενδύουν δισεκατομμύρια στις πλατφόρμες τους, μόνο και μόνο για να πείσουν τον νεαρόκοσμο να ξοδέψει μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκεί.
Όπως λέει ο Kurt Vonnegut: «Είμαστε αυτοί που προσποιούμαστε ότι είμαστε, γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τους ποιους υποτίθεται ότι υποδυόμαστε». Αυτό είναι περισσότερο αληθινό από ποτέ στην εποχή που το μάρκετινγκ έχει φτάσει σε νέα επίπεδα: πλέον δεν είμαστε απλώς καταναλωτές, αλλά είμαστε και εικόνες προς κατανάλωση. Αν έχετε φίλους με τους οποίους επικοινωνείτε αποκλειστικά στο Facebook, ολόκληρη η σχέση σας είναι πλαισιωμένη από το εμπόριο. Όταν πρόθυμα επιλέγουμε να γίνουμε απλήρωτοι δημιουργοί περιεχομένου -απλήρωτοι γραφιάδες, κοινώς- εμπορευματοποιούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και φυσικά μπαίνουμε στη διαδικασία να πάθουμε εμμονές με τα νούμερα (των followers, των μηνυμάτων, των σχολίων, των retweets, των likes που πήραμε και πάει λέγοντας). Είναι σα να τρέχουμε μια επιχείρηση που στηρίζεται στην οικονομία των φίλων μας στα μέσα, στο απόθεμα της συναισθηματικής αγοράς και ταυτόχρονα να αξιολογούμε μέσω αυτού του αποθεματικού την αξία μας έναντι των άλλων.
Φυσικά και το να συγκρινόμαστε με τους άλλους δεν είναι κάτι καινούριο για το ανθρώπινο είδος. Αλλά όταν οι “άλλοι” είναι όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός του πλανήτη μέσα στο διαδίκτυο, τα πράγματα ξεφεύγουν. Καταλήγουμε με το να συγκρινόμαστε διαρκώς και για όλα μας -την εξωτερική μας εμφάνιση, τις σχέσεις μας, τα αποκτήματα μας, τις ίδιες μας τις ζωές- με όλα εκείνα τα άβαταρ που διοχετεύουν προσεκτικά και φιλτραρισμένα τις ζωές τους. Ο λόγος πια γίνεται για ανθρώπους που δεν θα συναντήσουμε ποτέ στην κανονική μας ζωή, ενώ εμείς θα μείνουμε με το αίσθημα της ανεπάρκειας.
Και μετά ένα άλλο σοβαρό ζήτημα είναι η κακοποίηση. Σύμφωνα με τον Jonathan Taplin, επικεφαλής ομάδας νέων επιχειρηματιών, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύγχρονο Κολοσσαίο, μια αρένα που μέσα πετιούνται άνθρωποι στα λιοντάρια του διαδικτύου. Διαβάζοντας τα timeline ανθρώπων που δίνουν μάχη με τη βουλιμία και την ανορεξία, διαπιστώνει κανείς ότι τα social media μπορεί και να ήταν αυτά που τελικά τροφοδότησαν και θέριεψαν αυτό από το οποίο υποφέρουν. Κάπως έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το να αγνοείς τα πραγματικά προβλήματα που δημιουργούν επιτρέποντας στις εταιρείες στις οποίες ανήκουν να επεκτείνονται και να κλέβουν τις ζωές μας, ενδεχομένως θα ήταν μία ιδιαίτερα συντηρητική προσέγγιση. Αυτή που ισχυρίζεται ότι η ελεύθερη αγορά έχει τους δικούς της ηθικούς νόμους, οπότε ας υποκύψουμε κι ας εμπιστευθούμε το μέλλον της συλλογικής ψυχικής υγείας μας στους πολυεκατομμυριούχους της τεχνολογίας. Μιλάμε για την ίδια προσέγγιση που εμπιστεύεται απόλυτα την ελεύθερη βούληση, αυτή που υποστηρίζει ότι τα ψυχικά προβλήματα είναι καθαρή περιπτωσιολογία και αφορούν τις επιλογές του καθένα μας ξεχωριστά.
Κι όμως: αν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η σωματική μας υγεία μπορεί να επηρεαστεί από το κοινωνικό πλέγμα, τότε ίσως ήρθε ο καιρός να αναγνωρίσουμε ότι ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την πνευματική μας υγεία και το πώς αυτή επηρεάζεται από το διαδίκτυο. Και όσο η πραγματική κοινωνική ζωή μας εμπλέκεται με την ψηφιακή, ίσως πρέπει σοβαρά πλέον και άμεσα να δούμε πώς αυτού του είδους οι (μαρκετίστικες) κοινωνίες επηρεάζουν το μυαλό και τη σκέψη μας. Πρέπει να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε πώς η αυξανόμενη κρίση που βιώνει αυτό που αποκαλούμε πνευματική υγεία σχετίζεται τόσο με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε, όσο και μ’ εκείνους με τους οποίους αλληλεπιδρούμε.
Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ιδρυτής και CEO του Facebook συνηθίζει να λέει ότι “δίνοντας στους ανθρώπους τη δύναμη να μοιράζονται περιεχόμενο, κάνουμε τον κόσμο, έναν κόσμο διαφάνειας”. Φυσικά και δεν θα σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τα social media – εγώ, τουλάχιστον, δεν θα το κάνω-, αλλά ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να μάθουμε περισσότερο για το τι μας προκαλεί η χρήση τους. Πώς επιδρά στην πολιτική, στην υγεία μας, στις μελλοντικές γενιές, στον κόσμο γύρω μας. Κάπως πρέπει να διασφαλίσουμε ότι εμείς είμαστε που ακόμη χρησιμοποιούμε την τεχνολογία και όχι η τεχνολογία εμάς.

(Πηγή: lifo.gr, http://alopsis.gr )

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Ο απολυμένος και η βοήθεια από την Παναγία της Τήνου (επανάληψη)



Ευλογημένο μου

Το θαύμα, ως αποκάλυψη του Φωτός του Θεού, στη μυστική και προσωπική ζωή εκάστου ανθρώπου, συμβαίνει συνεχώς και αδιάλειπτα.

Ακόμα και η ελαφριά -στον αέρα κίνηση- μιας άδειας, γαλάζιας, νάϋλον σακκούλας
( θυμάσαι την ταινία  με τον Κέβιν  Μπέϊκον) μπορεί στα μάτια της ευαίσθητης ψυχής, να φανερώσει την παρουσία της Χάριτος και να δημιουργήσει συγκίνηση, αγάπη και ελπίδα.

Ο καθένας, βιώνει  στον μυστικό  του βίο, μικρά και μεγάλα, φανερά και αόρατα θαύματα.
 Μπορεί κάποιος τρίτος, ακούγοντάς τα, αδιάφορα, με ψύχρα ψυχής , να προσπεράσει.
Ο ίδιος, όμως, ο αποδέκτης του δώρου, εσωτερικά αλλοιώνεται με την καλή την αλλοίωση και προχωράει στον προσωπικό του ανήφορο(γολγοθά κάποιες δύσκολες ώρες)με ουράνιο κουράγιο.

Και απορούνε οι άπιστοι ή ολιγόπιστοι άλλοι, και μουρμουράνε ενοχλημένοι: "σύμπτωση!"

-" Το μυαλό τους και μια λίρα το πουλάνε στη Βαλύρα"  που θα μου πούνε εμένα ότι είναι "σύμπτωση"!

-Ψυχραιμία!

Επειδή, λοιπόν, στενοχωρήθηκες   για τον ξάδερφο που απολύθηκε, θα σου αφηγηθώ ένα  μικρό  αληθινότατον σκηνικό  που άκουσα   τις προάλλες, επειδή νομίζω, ότι εσύ ειδικά, το μήνυμα θα το νιώσεις, και θα δυναμώσεις την ελπίδα της  προσευχής σου.

(Σχετικό με το θέμα της θαυμαστής επέμβασης του Θεού στη μικροκλίμακα της ανθρώπινης ζωής,  είναι και η παλιότερη ανάρτησή μου,  για την Οικονομική κρίση .... Πρόκειται για  το σκηνικό  με το φίλο   γιατρό και τη γυναίκα του, που  συνέβη, όταν έπαιρνε τις ειδικότητές του- εκείνος- στη Νέα Υόρκη. ).

Στο ξαναλέω με την καρδιά μου:

-Ναι, είναι χάλια χαλίων η κατάσταση αυτή τη στιγμή, όχι μονάχα στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια, όμως:

ρνούμαι,  να διαβάζω  και να ακούω  συνέχεια,  σπαστικά, τα ανάποδα.

 -Υπάρχει και Θεός, τελεία και παύλα!

Υπάρχει Θεός που ακούει και  παρεμβαίνει με μυστήριους και απίστευτους τρόπουςαρκεί ο άνθρωπος δια Πίστεως, να Του  εμπιστεύεται  με την αθωότητα  μικρού παιδιού, το χεράκι του.

-Αμάν  μωρή Σαλογραία, έλεοςςς! Άρχισες πάλι τα κηρύγματα;
 Δε με παρατάς, λέω εγώ, στη ζαλάδα μου!
Έχω καταπικραθεί τούτες τις μέρες, άσε με.

Ούτε  γαλακτομπούρικο δε θέλω να φάω!

-Ούτε γαλακτομπούρικο;
Ε τότε, πράγματι, ζόρισε  η κατάσταση!
Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για να σου γίνω τσιμπούρι.
Δεν επιτρέπεται να σε παρατήσω.
Nαι, ναι!
Μου αρέσει να γίνομαι τσιμπούρι ιλαρό, άγγελέ  μου.

 ( Όλα κι όλα! δεν θα σου γίνονται τσιμπούρια μόνο οι υποβολιμαίες εκ του Εξαποδού   σκέψεις απελπισίας, που σε παρακινούν ενδόμυχα,  να πας και να κρεμαστείς, όπως έλεγες -χαρούμενα δήθεν- τις προάλλες.Θα σου γίνονται, θες δε θες,  τσιμπούρια και οι λογισμοί της ελπίδας, αστέρι μου...)

Επιμένω και   θέλω να το πιστέψεις:

Τα πράγματα,  δεν είναι μόνο μαύρα-άσπρα- για Όνομα!

Ενυπάρχουν εντός τους, ακαταμέτρητες αποχρώσεις χρωμάτων.

Υπάρχει Θεός,  η Παναγία είναι ολοζώντανη, και ο ελπίζων στη δύναμή Τους, ου καταισχυνθήσεται στον αιώνα, μας τονίζει το Πνεύμα το Άγιο, το Πνεύμα της Αληθείας.

Ας μπω, όμως, στο θέμα, να μη σε καθυστερώ, δεν είναι και μεγάλη η ιστορία, αξίζει να την ακούσεις, στις μικρές  λεπτομέρειες,  έτσι, ως αντίδοτο στη μαύρη μουρμούρα του διαβόλου, που λυσσάει,  επιθυμώντας,  την κάθε ψυχή να την τρομάξει, να την απελπίσει, να την βυθίσει στην απόγνωση, μέχρι  τον τέλειο  αφανισμό της.

Τα γεγονότα  τα έμαθα απ' τον εντιμότατο   φίλο  Αντώνη Κ. -πρωτοετή φοιτητή Φυσικό, τώρα στα Γιάννενα

(αν επιθυμείς περισσότερες διευθύνσεις και...τηλέφωνα, γράψε μου στο... πριβέ να σου δώσω).

Αφορούσαν, έναν  κολλητό  του Αντώνη, τον εικοσιεπτάχρονο  Αλέξανδρο.

Ο Αλέξανδρος,  λεβέντης,  φιλότιμος και εργατικός.

Παρόλα αυτά μια ωραία πρωία, όπως γίνεται όλο και πιο συχνά τελευταία,  ο εργοδότης, τού έδωσε τα παπούτσια στο χέριιι!

Ο Αλέξανδρος με τα παπούτσια στο χέρι, παρότι από κάτι κάλους ανακουφίστηκε σφόδρα
(ουδέν κακόν αμιγές καλού, πάντα θα ισχύει)

 μίσησε  τόσο  την κοινωνία την άδικη, που του προέκυψε αυτοκαταστροφική διάθεση 
(είναι τόσο εύκολο)  κάπου σκουντούφλησε και, από τη μεγάλη  σκασίλα,  πέφτοντας,  έσπασε το ένα του πόδιιι!

-Φτού να πάρει!
Δεν του έφτανε το ένα κακό-της απόλυσης- τον βρήκε και δεύτερο-αυτό του κατάγματος.
 Άντε αγχωμένες τρεχάλες στα κατεπείγοντα.
Νοσοκομεία, γιατροί, νοσοκόμες, ακινησία, πόνος!
Τον γυψώσανε.
Πήρε  και πατερίτσες.

Δεν του έφτανε του Αλέξανδρου  η απόλυση, δεν του έφτανε   το κάταγμα- τα χάλασε και με την κοπελιά  με την οποία πλέκαν μαζί, για κάμποσο διάστημα,  το πράσινο  πουλόβερ μιας σχέσης.

Ένιωθε άξιος μόνο για μούτζες και τύφλες.

Η ζωή, ξαφνικά,  φαινόταν μια σκύλα κατάμαυρη που τον γάβγιζε κακιασμένα, ασταμάτητα.
Το μέλλον   τοίχος σκληρός, αδιαπέραστος,  δίχως  ευλογίας αχτίδα.

 Ο Αλέξανδρος,  έχασε  δουλειά,  κορίτσι πλέον  δεν είχε,  το πόδι του ρηγματώθηκε, πλην  όμως, διέθετε   φίλο πιστότατο.

"Πιστεύω τω φίλω. Τον πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις".

-Θυμάσαι, περιστεράκι μου, τα  έγραφε ο μακαρίτης ο Ζούκης.

-Τα νεύρα μου! Προχώρα, μανδάμ, πού τον ξεθάψαμε πάλι το φιλόλογο  Ζούκη;  στο παρασύνθημα! βιάζομαι!

-Μη μου αγριεύεις εμένααα! Θα σηκωθώ και θα φύγωωω!
Αν ξαναμουρμουρίσεις, ανυπόμονα, σύξυλο θα σ'αφήσω  και θα τρέξω  να μαζέψω λαψάνες.

(Όχι. Δεν θα σου πω τι είναι οι λαψάνες. Να μάθεις.  Θα σου χρειαστούνε -  μέρες που έρχονται!)

Τέλος πάντων, ψυχραιμίααα!  ας ξαναπιάσω το νήμα μας.

-Ας πιώ  και μια γουλιά  τσάι, χι χι ... it's time for five o' clock  tea, darling!

Χρειάζεται  σασπένς η αφήγηση, ας είναι και λίγη.

 Έλεγα, λοιπόν,  ότι πράγματι μεγάαααλος θησαυρός ο πιστός φίλος

( παρακαλώ όποιος απέκτησε  έστω και έναν πιστό φίλο, έστω και ηλεκτρονικό,  να μηννν  τον θεωρεί αυτονόητο ή δεδομένο και να ευχαριστεί για κείνον, τον Κύριο, στουμπώντας το κεφάλι του, σε στρωτές, εδαφιαίες μετάνοιες-  μέρα και νύχτα!).

Αν χαθεί ένας πιστός φίλος, δύσκολα, πολύ δύσκολα ξαναβρίσκεται, νεαντερταλονικολάκη  μου.
.....................................................................................
Τον εμψύχωνε, λοιπόν και εν Κυρίω,  ο καλός ο Αντώνης.

Τον παρότρυνε:
-Ρε συ Αλέξανδρε, δεν έχεις που δεν έχεις δουλειά- μην κάθεσαι κι αναστενάζεις  ζωγραφίζοντας  ραγισμένες καρδούλες  πάνω στο γύψο, σαν χαζογκομενίτσα.

 -Moove! Κουνήσου!
Ξεκίνα, να ζητήσεις βοήθεια, είναι τόσο σημαντικό να ζητάμε βοήθεια, το συμβούλεψε και ο Χριστούλης, λέγοντας:
"Αιτειτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται, ο ζητών ευρίσκει ο αιτών λαμβάνει και τω κρούοντι ανοιγήσεται" 
ξεκίνα- να  μια ιδέα τώρα- ξεκίνα   να πας στην Παναγία της Τήνου, να της ανάψεις ένα κεράκι, να την παρακαλέσεις για μια  λύση στο πρόβλημα.

-Η Παναγία ακούει!
Τόσο εκατομμύρια πιστούς ανά τούς αιώνες έχει βοηθήσει...

Μάνα είναι η Παναγιά- αδέρφια  οι άγιοι.
Αυτούς έχουμε οικογένεια.
Μας προτρέπουν, επιθυμούν διακαώς,  να τους  ζητάμε βοήθεια.

Ζητώντας βοήθεια, λαβαίνοντας χάρη,   
θερμαίνεται μεταξύ μας ο σύνδεσμος της αγάπης. 

Όταν "αγκαλιάζουμε" με την προσευχητική  σκέψη  τους άγιους, "κολλάμε" και μεις κάποια αγιωσύνη, σωζόμαστε στον αιώνα.

Καταλαβαίνει   η Παναγία κι  από άνεργα  παιδιά, ρε φίλε,  καταλαβαίνει!

(Δεν έκανε και καμιά γιάπικη καριέρα εξάλλου ο λατρεμένος  Της γιος.
Απλός ξυλουργός ήταν που  τα παράτησε κιόλας - και για ένσημα του ΙΚΑ ούτε που νοιάστηκε τι θα απογίνει).

-Ζήτα, λοιπόν,  δική Της επέμβαση!

(Συνελόντ'ειπείν, "του έφαγε τα τζιέρια" στο "μπούρου μπούρου"  ο φίλος, τον παρακίνησε , με κάθε λογικό και τρελό επιχείρημα- το "λάδι" του έβγαλε!).

-Να πάω στην Τήνο; παραδόθηκε  ξεπνοημένα ο
Αλέξανδρος .
Με σπασμένο το πόδι; με  γύψο; και  πατερίτσα και μόνος μου;
Μα πόσο ήρωας θέλεις να γίνω;
Ξέρεις τι απόσταση  είναι από την Πάτρα, η Τήνος, ρέ Άντονυ;
Και από μακριά η  Μεγάλη Δέσποινα,  δεν μας  ακούει;

Είναι ανάγκη να πάω να βασανιστώ- ο καραβοτσακισμένος- μέσα και σ'άλλα καράβια;

-Μάλιστα. Είναι ανάγκη!
Η Παναγία θα σε βοηθήσει, αν προσφέρεις  και συ μια θυσία, επέμεινε σπαστικά ο Αντώνης, που δεν έκανε πίσω με τίποτα, γιατί είχε μάθει να παλεύει δουλεύοντας   στις οικοδομές - με  τα ζόρια  στα  σίδερα- από τα δώδεκα χρόνια του.

Επέμενε τόσο, που ο Αλέξανδρος το πήρε απόφαση
(γι αυτό σου λέω:καμιά φορά, ευλογημένα  και τα "τσιμπούρια"...)

Ξεκίνησε   για Πειραιά, έβγαλε εισιτήριο με το καράβι  για Τήνο.
Ταξίδευε "σέρνοντας την πληγωμένη  περηφάνεια του σαν  ματωμένο άλογο", που γράφει και ο Νικηφόρος Βρεττάκος,  σέρνοντας  το γυψωμένο το πόδι, με πατερίτσες, μονάχος.
Ήταν καλοκαιράκι.
Βρήκε κάπου μια θέση.
Άπλωσε το χτυπημένο του πόδι, κάπως να χαλαρώσει.
Το καράβι ανοίχτηκε στο Αιγαίο.

 Γαλάζιος ουρανός, γαλάζια θάλασσα  και μια ελπίδα αδιόρατη -μικρή σαν  αποπροσανατολισμένη και χαμένη  μαρίδα- ίσα που φαίνονταν κάτω απ'  το  βουβό, σχεδόν απεγνωσμένο  κύμα  της συνείδησης, το πελαγίσιο.

Ο Αλέξανδρος σκεφτόταν και πάλευε  να γιατρέψει, την τυφλή,   κωφάλαλη   απιστία  του.

 Κάπου ανάμεσα στις μπερδεμένες του σκέψεις, φώναζε  νοερά  και κάποιο:
"Παναγία μου βόηθα με".

Τον άκουγε η Κυρά η Μεγάλη; Δεν τον άκουγε; πολύ θα επιθυμούσε να ξέρει...

Την ώρα αυτή της βαρύθυμης ενατένισης των πραγμάτων,  βλέπει κάποια στιγμή, έναν άνθρωπο με κοστούμι, που ερχότανε προς το μέρος του.
Κρατούσε  σκουρόχρωμο χαρτοφύλακα στο ένα του χέρι.
Στο άλλο χέρι βάσταγε  έναν καφέ, σε πλαστικό ποτηράκι.

Καθώς πλησίασε τον Αλέξανδρο- δεν ξέρω πώς και τι  ακριβώς -  ο άνθρωπος παραπάτησε, σκόνταψε και ο καφές του, περίλουσε τού Αλέξανδρου  το ταξιδιωτικό  παντελόνι.

-Ω ! χίλια συγνώμη, αναφώνησε κοκκινίζοντας  ο κουστουμάτος.
 Σας λέρωσα!

-Δεν πειράζει δεν πειράζει, απάντησε εξουθενωμένα  ο νέος.

(Τι χειρότερο θα μπορούσε να πάθει; ούτε να θυμώσει δεν είχε κουράγιο, εξάλλου και με την αγριάδα τι θα βγαινε; θα γινόταν ο άλλος προσεκτικότερος; δεν υπήρχε περίπτωση. )

Εντάξει. Χαμογέλασε βεβιασμένα.
Ο άνθρωπος με τον καφέ, αμήχανος για την αδεξιότητα, και αφού ξαναζήτησε "χίλια συγνώμη",   κάπου μέσα στο πλήθος του καταστρώματος χάθηκε.

Μετά από  ώρες ταξίδι , το καράβι έδεσε στου ευλογημένου νησιού, το λιμάνι.

Ο Αλέξανδρος με τις πατερίτσες, αγκομαχώντας, σέρνοντας το μπανταρισμένο το  πόδι του, έφτασε με κόπο και αγώνα μέχρι την θαυματουργή  εικόνα της Παναγίας της Τήνου, άναψε με συγκίνηση ένα κερί, ασπάστηκε την Άγια μορφή της,  Της κατάθεσε  για λίγο, και επισήμως,  τον πόνο του.

Αν γινόταν ας τον βοηθούσε.Τόσους και τόσους στο διάβα των αιώνων είχε βοηθήσει.
Γιατί όχι και κείνον, Κυρία μου;

Αφού άναψε το κερί, ξανακατέβηκε,  πήρε το καράβι για Πειραιά...
Πάνω στο πλοίο  της επιστροφής-τι σύμπτωση- βρισκόταν  και  ο ίδιος άνθρωπος που τον λέρωσε με τον καφέ του,  την προηγούμενη μέρα.

Ε! καθώς διασταυρώθηκαν οι ματιές , χαμογέλασαν, χαιρετήθηκαν, και μια και η ζημιά με τον  καφέ είχε γίνει  αφορμή γνωριμίας, κάθισαν  δίπλα  και σιγά σιγά άρχισαν τη  συζήτηση.

Κουβέντα στην κουβέντα, ο Αλέξανδρος τον πόνο του, τον ξεδίπλωσε
.
-Δουλεύεις νεαρέ; ρώτησε  το κοστούμι.
-Όχι. Απολύθηκα. Ψάχνω.
-Τι ξέρεις να κάνεις;
-Αυτό και κείνο και το άλλο και το παράλλο.
-Α ωραία! αναφώνησε  το κοστούμι.
-Λοιπόν,νεαρέ,  εγώ δούλευα στην τάδε επιχείρηση.
Τώρα όμως φεύγω και πηγαίνω σε ένα άλλο πόστο καλύτερο.
 Σε συμπάθησα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε συμπάθησα.

-Θες να σε συστήσω να έρθεις στη θέση μου;

-Αν θέλωωω!  χαρά μεγάλη  άστραψε στην καρδιά  του Αλέξανδρου.

Την ευκαιρία της δουλειάς, στον αέρα την άρπαξε.
Δε στάθηκε να την κοιτάξει όπως μερικοί κοιτάγαν το γαιδούρι στα δόντια.

Ξεκίνησε και ας είχε πονεμένο ακόμη το πόδι.
Το πόδι γιατρεύτηκε.

Και για να μη στα πολυλογώ, περιστεράκι μου, ο Αλέξανδρος  βρήκε όχι μόνο  δουλειά, αλλά   στο παραδίπλα γραφείο, βρήκε και μια άξια γυναίκα.

  Μεταξύ μας:ξέρεις πώς γίνονται αυτά:
Ο έρωτας -λέει- ξεκινάει ή από θαυμασμό ή από οίκτο.

Ε! τον είδε η άλλη με την πατερίτσα, τής ξύπνησε μέσα της η αδερφή του ελέους....
( ήταν και πιστή στο Θεό,  κοπέλα φιλάνθρωπη εξάλλου)....

-Εντάξει!!!  Εντάξει!!!!μη βαράςςςς!!!   τής αφυπνίστηκε θέλω να πω το συναίσθημα  ενός ενδιαφέροντος και  μιας φροντίδας που έφτασε μέχρι σε γάμου απόφαση!(πήγα να το χαλάσω, χαχα, αλλά εγκαίρως το μπάλωσα.
Άντε και στα δικά σου, ξεφτέρι  μου!)

Και πολύ σύντομα  παντρεύτηκαν("Το γοργόν και χάριν έχει")

Και έγινε ο Αντώνης κουμπάρος.

Και τώρα τα νιογάμπρια   αναμένουν και τέκνο.

Και έζησαν αυτοί καλά -και ελπίζω και μεις, χάριτι θεία, να ζήσουμε καλύτεραααα!
(Μη γελάς! Θα ζήσουμε!)

Αυτό είναι το μικρό αληθινό σκηνικό, αγαπημένο  μου.
Θα έσκαγα αν δε σου το έλεγα.

Ξέρω ξέρω, θα μου αρχίσεις τα διάφορα τα δικηγορίστικα, τα εξυπνακίστικα, τα πεσιμίστικα,  έως τα τεμπελίστικα.

Δεν χαμπαριάζω μία!

Ζήτα βοήθεια από την Παναγία και η πόρτα θα ανοίξει όπως άνοιγε εκείνη η αόρατη σπηλιά όταν ο Αλή Μπαμπάς φώναζε μπροστά της :

- Ανοιξε " σουσάμι" !

-Μανδάμ, η κρίση στο "Δόξα Πατρί"  σε έχει βαρέσει...τι να πω! μένω άλαλος...

-Σκέψου για μένα ό,τι θες, δε με νοιάζει.

 Όμως...
Κράτα γερά,  ό,τι και να γίνει την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη και την προσευχή σου ολοζώντανη.

Η Παναγία ακούει!
Η Παναγία ευλογεί! 
Η Παναγία προστατεύει!

Η Παναγία,  μάς δίνει όλες τις Χάρες, όλα τα αληθινά αγαθά-  πάντα  να το θυμάσαι.

Και οι κουτσοί-  μέσα ακόμα  στου κυκλώνα το "μάτι"- βρίσκουν δουλειά
-και όχι μόνον-

άμα το θέλει η Παναγιά!

Ευανθία η Σαλογραία