Οικονομική κρίση, ή αλλιώς μια χούφτα δολάρια, ή αλλιώς όλοι βρισκόμαστε στου Κυρίου Ιησού Χριστού τα Παντοδύναμα Χέρια!

Αχ περιστεράκι μου!

Τρελαίνομαι να ακούω τέτοιες αληθινές παρουσίες της Θείας Πρόνοιας...

Αφού σου αρέσουν και σένα τα παρόμοια, θα αφηγηθώ την εμπειρία της πιστής στο Θεό, φίλης μου Γεωργίας.

Η Γεωργία έχει ζήσει πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη με τον άντρα της που πήρε εκεί -ούτε μία ούτε δύο, ούτε τρείς παρακαλώ αλλά- τέσσερις ολόκληρες ειδικότητες:του ψυχίατρου, παιδοψυχίατρου,ψυχαναλυτή και νευρολόγου
(η παιδιατρική τον είλκυε αρχικά, όμως όταν κατάλαβε ότι ένα του παιδί είχε πρόβλημα κάποιας υστέρησης, στράφηκε στις άλλες ειδικότητες προκειμένου να βοηθήσει τόσο το παιδί, όσο και τους οικείους του)
Μία από αυτές τις ειδικότητες -νομίζω εκείνη του ψυχαναλυτή- την απέκτησε με την καθοδήγηση της φημισμένης Κάρεν Χόρναϋ, αν έχεις ακούσει- νομίζω ήταν εξαιρετική μαθήτρια του γέρο Φρόυντ..
Λοιπόν, η εκπαίδευση του γιατρού στο Μανχάταν υπήρξε εξαιρετικά ζόρικη.
Οι Εβραίοι εκπαιδευτές του, δεν αστειεύονταν καθόλου.
Σκληρότατοι στις επιστημονικές απαιτήσεις τους(και καλά έκαναν)και απαιτητικοί ως προς τα δίδακτρα που έπρεπε να πληρώνονται -ανυπερθέτως, στην ώρα τους.
Οικονομικά, κάθε τόσο τους ενίσχυαν οι γονείς της Γεωργίας, οι οποίοι έστελναν το σχετικό έμβασμα από την Ελλάδα.

Κάποια εβδομάδα όμως- για άγνωστους λόγους- τα χρήματα από Ελλάδα δεν στάλησαν.
Η Γεωργία, και ο Γεώργιος ο άντρας της, έμειναν με ελάχιστα σεντς και τρία νήπια που έπρεπε -τουλάχιστον- να πίνουν κάθε μέρα λίγο γάλα, προκειμένου να επιβιώσουν.

Ο γιατρός έλειπε σε ατέλειωτες, εξοντωτικές εφημερίες, μασουλώντας και πασατέμπους(ήταν φτηνοί)ενδιαμέσως
(όποιος σπούδασε τα σχετικά και μάλιστα στα καλά κέντρα του Εξωτερικού, γνωρίζει τον άφατο κόπο )
και η Γεωργία με τα μωρά τραβιόταν σαν λάστιχο.
Η ψυχολογία της πολύ πεσμένη.

Τα χρήματα από Ελλάδα δεν φαίνονταν.
Τα παιδιά πεινούσαν.
Οι ίδιοι οι γονείς πεινούσαν.

Με τα τελευταία της κέρματα, βγήκε έξω, ένα χιονισμένο απόγευμα, προκειμένου να πάει με τα πόδια στο κοντινό πολυκατάστημα, να αγοράσει το φτηνότερο γάλα.

Καθώς περπατούσε, κουβέντιαζε στο Θεό, νοερά και παραπονεμένα:

-Εντάξει Θεέ μου...εντάξει...πώς καταντήσαμε ...να μην έχουμε να ταίσουμε τα μωρά...α...έχει πέσει στα σαραντάβαθα και σέρνεται η ψυχή μου...

Ευρισκόμενη μέσα σ’ αυτό το συναίσθημα αυτολύπησης, και ενώ βάδιζε -στον έρημο από ανθρώπους- δρόμο, ξαφνικά, ένιωσε να φυσάει απαλό αεράκι, και είδε, να έρχονται προς το μέρος της- επί πτερύγων αδιόρατης, λυτρωτικής αύρας- πολλά, στεγνά, κολλαριστά παρακαλώ- χαρτονομίσματα- δολάρια με τιμές διάφορες!!!

Η γυναίκα τα έχασε!

Δεν πίστευε στα μάτια της!


Σταμάτησε το περπάτημα, κοντοστάθηκε, και κοίταξε γύρω γύρω τις πολυκατοικίες, μήπως κάποιος από τα πέριξ διαμερίσματα, τίναξε ας πούμε παντελόνι και έπεσαν από τις τσέπες, τα χρήματα.

Ωστόσο,δεν παρατήρησε τίποτα...όλα, τα παράθυρα των πολυκατοικιών ερμητικά κλεισμένα, και στο δρόμο, εκτός από την ίδια, δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα...

Και τα δολάρια όλο και έρχονταν καινούργια και αναδεύονταν γύρω της σα φύλλα δέντρου στροβιλιζόμενα με το ελαφρότατο αεράκι που φύσαγε, μες στο χιονισμένο τοπίο.

Η Γεωργία ...<τα 'παιξε!>

Στο σημείο που είχε σταθεί και παρατηρούσε το φαινόμενο, υπήρχε ένας θάμνος.

Πλησίασε με εξαιρετική προφύλαξη- φοβήθηκε μήν καιροφυλακτούσε άνθρωπος κακών προθέσεων πίσω από το θάμνο και έριχνε τα δολλάρια προκειμένου να την προσελκύσει, ώστε να πλησιάσει κοντύτερα στο θάμνο εκείνη, και μετά να την...κουτουπώσει κατάλληλα.

Δεν υπήρχε όμως κανείς, ούτε πίσω από το θάμνο.

Τότε ξεθάρρεψε η καλή κοπέλα και άρχισε να μαζεύει, με άγχος τα χρήματα, που σάλευαν ελαφρά γύρω της, σαν να την προκαλούσαν σε τούτο-της περισυλλογής- το έργο.

Συνολικά, μέτρησε περίπου 300 ατσαλάκωτα και ούτε κάν βρεγμένα από το χιόνι(!)δολάρια!!!

ΔΕΝ περιγράφονται τα συναισθήματά της!

Πήγε στο σούπερ μάρκετ, γέμισε το ψυγείο για όλη την εβδομάδα περισσέψαν και κάμποσα.

Όταν επέστρεψε από τις εφημερίες και τις συναντήσεις με τους εκπαιδευτές του, ο καλός άνδρας της, ακούγοντας το γεγονός, δεν πίστευε και κείνος στα μάτια του και στ’αυτιά του.

Πλην όμως, ήταν Αλήθεια!

Αυτό υπήρξε το σκηνικό, αγαπημένο μου.

Μου το περιέγραψε η φίλη η Γεωργία μετά από είκοσι χρόνια, περίπου γνωριμίας μας, και αφού βεβαιώθηκε ότι θα μπορούσα να την πιστέψω και να μη τη χλευάσω ως φαντασιόπληκτη, ακριβώς διότι και η ίδια –και λόγω του επαγγέλματος του συζύγου της- είναι εξαιρετικά καχύποπτη με τα όσα δηλώνουν οι άνθρωποι γύρω της.

Το περιστατικό- σε κάποιο περίπατο που είδα μαζί της και τον γιατρό- μου το βεβαίωσε και εκείνος.

Η Γεωργία τότε, το γεγονός, το βρήκε και λίγο ως ευχάριστη και λυτρωτική σύμπτωση.

Όσο περνούν τα χρόνια και το ξαναφέρνει στη μνήμη της, ξέρει ότι μόνο απλή σύμπτωση ΔΕΝ υπήρξε!

Και έχω άλλη μια αφήγηση, σχετική να σου πώ, που την άκουσα πρόσφατα, από μια κυρία που συντηρεί βιβλιοπωλείο στην Πάτρα.

Αυτή δεν διαθέτει συνειδητή θρησκευτική αναφορά, όμως είναι μικρασιατικής καταγωγής, εντιμότατη και ανατράφηκε με πλούσια χριστιανική αγάπη από ευλαβείς προγόνους.

Μου αφηγήθηκε ότι κάποια περίοδο- πριν το ευρώ- είχε να πληρώσει γραμμάτιο για το μαγαζί, ενός εκατομμυρίου δραχμών.

Τα χρήματα δεν κατάφερναν να τα μαζέψουν και η ψυχολογία τους παγκάκιστη.

Η ημερομηνία πλησίαζε απειλητική.

Λοιπόν, την παραμονή της πληρωμής του γραμματίου και ενώ πηγαινοερχόταν αγχωμένη εξαιρετικά, μέσα στο κατάστημά της, έπεσε αφηρημένα το μάτι της, έξω, κοντά στο ρείθρο του δρόμου, όπου παρατήρησε ένα τούβλο μεγάλο.

Κάτι την τράβηξε-ανεξήγητο τι- να βγει από το μαγαζί, να πλησιάσει με εξεταστική διάθεση το τούβλο, να σκύψει, να το σηκώσει, βρίσκοντας ακριβώς από κάτω του, πλακωμένη μια δεσμίδα καινούργιων και ατσαλάκωτων χαρτονομισμάτων!

Η γυναίκα έπαθε ...λαλά, περιττό να το περιγράφω.
Τα πήρε.
Μπήκε στο μαγαζί.
Τα μέτρησε.
Ήταν χαρτονομίσματα, του ενός εκατομμυρίου δραχμών, όσα ΑΚΡΙΒΩΣ δηλαδή χρειαζόταν για το πιεστικό της γραμμάτιο!!!!

Ο άντρας της (ορθολογιστής χειρότερος αυτός, μαζί εργάζονταν στο βιβλιοπωλείο)<τρελάθηκε> ακόμη περισσότερο.

Επειδή, όμως ήταν τίμιοι άνθρωποι, την ίδια ώρα, γύρισαν γύρω γύρω τη γειτονιά και ρώτησαν και στα καφενεία και στα μαγαζιά, όλους τους γνωστούς και τους άγνωστους, αν έχασε κανείς τους κάτι...

Κανείς δεν είχε χάσει τίποτα.

Τότε αποφάσισαν να τα κρατήσουν τα χρήματα και πλήρωσαν το γραμμάτιο.

Η γυναίκα, μου το εμπιστεύτηκε πάλι επειδή γνωριζόμαστε χρόνια και πάλι με επιφύλαξη το αφηγήθηκε το σκηνικό διότι ξέρει καλά, ότι δεν μπορεί αυτό να το πει σε οποιονδήποτε και να την πιστέψει...

Η ίδια, προς το παρόν, δεν έχει με την Εκκλησία καμία σχέση, ανήκει και σε ένα αριστερό πολιτικό χώρο, κάνει παρέα με καλλιτέχνες κουλτουριάρηδες, όμως...αυτό το σκηνικό, δημιούργησε ένα ρήγμα αμφιβολίας στον πρότερο σκληρότατο αγνωστικισμό της.

Τι θα γίνει με την εξέλιξη της ψυχής της στο μέλλον, μόνο ο Κύριος γνωρίζει...

Αυτές είναι οι δυο αληθινές ιστορίες, κοντινών μου προσώπων, αγαπημένο μου, και στις είπα μια που το έφερε η κουβέντα μας, για να καταλήξω ότι σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση και αν περιέλθει ο άνθρωπος, την Ελπίδα για λυτρωτική ΘεΪκή παρέμβαση, πρέπει πάντα να την κρατάει ζωντανή στην ψυχή του...

Η Ελπίδα στην Παντοκρατορική Θεία Δύναμη του Κυρίου Ιησού Χριστού, είναι η δεύτερη μεγάλη θεολογική αρετή, με την οποία ανα-δημιουργείται το Σύμπαν, με την οποία ανα-δημιουργείται η Πίστη και η Αγάπη στις ψυχές των ανθρώπων...
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ