Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Οικονομική κρίση, ή αλλιώς μια χούφτα δολάρια, ή αλλιώς όλοι βρισκόμαστε στου Κυρίου Ιησού Χριστού τα Παντοδύναμα Χέρια!


Αχ περιστεράκι μου!

Τρελαίνομαι να ακούω τέτοιες αληθινές παρουσίες της Θείας Πρόνοιας...

Αφού σου αρέσουν και σένα τα παρόμοια, θα αφηγηθώ την εμπειρία της πιστής στο Θεό, φίλης μου Γεωργίας.

Η Γεωργία έχει ζήσει πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη με τον άντρα της που πήρε εκεί -ούτε μία ούτε δύο, ούτε τρείς παρακαλώ αλλά- τέσσερις ολόκληρες ειδικότητες:του ψυχίατρου, παιδοψυχίατρου,ψυχαναλυτή και νευρολόγου
(η παιδιατρική τον είλκυε αρχικά, όμως όταν κατάλαβε ότι ένα του παιδί είχε πρόβλημα κάποιας υστέρησης, στράφηκε στις άλλες ειδικότητες προκειμένου να βοηθήσει τόσο το παιδί, όσο και τους οικείους του)
Μία από αυτές τις ειδικότητες -νομίζω εκείνη του ψυχαναλυτή- την απέκτησε με την καθοδήγηση της φημισμένης Κάρεν Χόρναϋ, αν έχεις ακούσει- νομίζω ήταν εξαιρετική μαθήτρια του γέρο Φρόυντ..
Λοιπόν, η εκπαίδευση του γιατρού στο Μανχάταν υπήρξε εξαιρετικά ζόρικη.
Οι Εβραίοι εκπαιδευτές του, δεν αστειεύονταν καθόλου.
Σκληρότατοι στις επιστημονικές απαιτήσεις τους(και καλά έκαναν)και απαιτητικοί ως προς τα δίδακτρα που έπρεπε να πληρώνονται -ανυπερθέτως, στην ώρα τους.
Οικονομικά, κάθε τόσο τους ενίσχυαν οι γονείς της Γεωργίας, οι οποίοι έστελναν το σχετικό έμβασμα από την Ελλάδα.

Κάποια εβδομάδα όμως- για άγνωστους λόγους- τα χρήματα από Ελλάδα δεν στάλησαν.
Η Γεωργία, και ο Γεώργιος ο άντρας της, έμειναν με ελάχιστα σεντς και τρία νήπια που έπρεπε -τουλάχιστον- να πίνουν κάθε μέρα λίγο γάλα, προκειμένου να επιβιώσουν.

Ο γιατρός έλειπε σε ατέλειωτες, εξοντωτικές εφημερίες, μασουλώντας και πασατέμπους(ήταν φτηνοί)ενδιαμέσως
(όποιος σπούδασε τα σχετικά και μάλιστα στα καλά κέντρα του Εξωτερικού, γνωρίζει τον άφατο κόπο )
και η Γεωργία με τα μωρά τραβιόταν σαν λάστιχο.
Η ψυχολογία της πολύ πεσμένη.

Τα χρήματα από Ελλάδα δεν φαίνονταν.
Τα παιδιά πεινούσαν.
Οι ίδιοι οι γονείς πεινούσαν.

Με τα τελευταία της κέρματα, βγήκε έξω, ένα χιονισμένο απόγευμα, προκειμένου να πάει με τα πόδια στο κοντινό πολυκατάστημα, να αγοράσει το φτηνότερο γάλα.

Καθώς περπατούσε, κουβέντιαζε στο Θεό, νοερά και παραπονεμένα:

-Εντάξει Θεέ μου...εντάξει...πώς καταντήσαμε ...να μην έχουμε να ταίσουμε τα μωρά...α...έχει πέσει στα σαραντάβαθα και σέρνεται η ψυχή μου...

Ευρισκόμενη μέσα σ’ αυτό το συναίσθημα αυτολύπησης, και ενώ βάδιζε -στον έρημο από ανθρώπους- δρόμο, ξαφνικά, ένιωσε να φυσάει απαλό αεράκι, και είδε, να έρχονται προς το μέρος της- επί πτερύγων αδιόρατης, λυτρωτικής αύρας- πολλά, στεγνά, κολλαριστά παρακαλώ- χαρτονομίσματα- δολάρια με τιμές διάφορες!!!

Η γυναίκα τα έχασε!

Δεν πίστευε στα μάτια της!


Σταμάτησε το περπάτημα, κοντοστάθηκε, και κοίταξε γύρω γύρω τις πολυκατοικίες, μήπως κάποιος από τα πέριξ διαμερίσματα, τίναξε ας πούμε παντελόνι και έπεσαν από τις τσέπες, τα χρήματα.

Ωστόσο,δεν παρατήρησε τίποτα...όλα, τα παράθυρα των πολυκατοικιών ερμητικά κλεισμένα, και στο δρόμο, εκτός από την ίδια, δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα...

Και τα δολάρια όλο και έρχονταν καινούργια και αναδεύονταν γύρω της σα φύλλα δέντρου στροβιλιζόμενα με το ελαφρότατο αεράκι που φύσαγε, μες στο χιονισμένο τοπίο.

Η Γεωργία ...<τα 'παιξε!>

Στο σημείο που είχε σταθεί και παρατηρούσε το φαινόμενο, υπήρχε ένας θάμνος.

Πλησίασε με εξαιρετική προφύλαξη- φοβήθηκε μήν καιροφυλακτούσε άνθρωπος κακών προθέσεων πίσω από το θάμνο και έριχνε τα δολλάρια προκειμένου να την προσελκύσει, ώστε να πλησιάσει κοντύτερα στο θάμνο εκείνη, και μετά να την...κουτουπώσει κατάλληλα.

Δεν υπήρχε όμως κανείς, ούτε πίσω από το θάμνο.

Τότε ξεθάρρεψε η καλή κοπέλα και άρχισε να μαζεύει, με άγχος τα χρήματα, που σάλευαν ελαφρά γύρω της, σαν να την προκαλούσαν σε τούτο-της περισυλλογής- το έργο.

Συνολικά, μέτρησε περίπου 300 ατσαλάκωτα και ούτε κάν βρεγμένα από το χιόνι(!)δολάρια!!!

ΔΕΝ περιγράφονται τα συναισθήματά της!

Πήγε στο σούπερ μάρκετ, γέμισε το ψυγείο για όλη την εβδομάδα περισσέψαν και κάμποσα.

Όταν επέστρεψε από τις εφημερίες και τις συναντήσεις με τους εκπαιδευτές του, ο καλός άνδρας της, ακούγοντας το γεγονός, δεν πίστευε και κείνος στα μάτια του και στ’αυτιά του.

Πλην όμως, ήταν Αλήθεια!

Αυτό υπήρξε το σκηνικό, αγαπημένο μου.

Μου το περιέγραψε η φίλη η Γεωργία μετά από είκοσι χρόνια, περίπου γνωριμίας μας, και αφού βεβαιώθηκε ότι θα μπορούσα να την πιστέψω και να μη τη χλευάσω ως φαντασιόπληκτη, ακριβώς διότι και η ίδια –και λόγω του επαγγέλματος του συζύγου της- είναι εξαιρετικά καχύποπτη με τα όσα δηλώνουν οι άνθρωποι γύρω της.

Το περιστατικό- σε κάποιο περίπατο που είδα μαζί της και τον γιατρό- μου το βεβαίωσε και εκείνος.


Η Γεωργία τότε, το γεγονός, το βρήκε και λίγο ως ευχάριστη και λυτρωτική σύμπτωση.

Όσο περνούν τα χρόνια και το ξαναφέρνει στη μνήμη της, ξέρει ότι μόνο απλή σύμπτωση ΔΕΝ υπήρξε!

Και έχω άλλη μια αφήγηση, σχετική να σου πώ, που την άκουσα πρόσφατα, από μια κυρία που συντηρεί βιβλιοπωλείο στην Πάτρα.

Αυτή δεν διαθέτει συνειδητή θρησκευτική αναφορά, όμως είναι μικρασιατικής καταγωγής, εντιμότατη και ανατράφηκε με πλούσια χριστιανική αγάπη από ευλαβείς προγόνους.

Μου αφηγήθηκε ότι κάποια περίοδο- πριν το ευρώ- είχε να πληρώσει γραμμάτιο για το μαγαζί, ενός εκατομμυρίου δραχμών.

Τα χρήματα δεν κατάφερναν να τα μαζέψουν και η ψυχολογία τους παγκάκιστη.

Η ημερομηνία πλησίαζε απειλητική.

Λοιπόν, την παραμονή της πληρωμής του γραμματίου και ενώ πηγαινοερχόταν αγχωμένη εξαιρετικά, μέσα στο κατάστημά της, έπεσε αφηρημένα το μάτι της, έξω, κοντά στο ρείθρο του δρόμου, όπου παρατήρησε ένα τούβλο μεγάλο.

Κάτι την τράβηξε-ανεξήγητο τι- να βγει από το μαγαζί, να πλησιάσει με εξεταστική διάθεση το τούβλο, να σκύψει, να το σηκώσει, βρίσκοντας ακριβώς από κάτω του, πλακωμένη μια δεσμίδα καινούργιων και ατσαλάκωτων χαρτονομισμάτων!

Η γυναίκα έπαθε ...λαλά, περιττό να το περιγράφω.
Τα πήρε.
Μπήκε στο μαγαζί.
Τα μέτρησε.
Ήταν χαρτονομίσματα, του ενός εκατομμυρίου δραχμών, όσα ΑΚΡΙΒΩΣ δηλαδή χρειαζόταν για το πιεστικό της γραμμάτιο!!!!

Ο άντρας της (ορθολογιστής χειρότερος αυτός, μαζί εργάζονταν στο βιβλιοπωλείο)<τρελάθηκε> ακόμη περισσότερο.

Επειδή, όμως ήταν τίμιοι άνθρωποι, την ίδια ώρα, γύρισαν γύρω γύρω τη γειτονιά και ρώτησαν και στα καφενεία και στα μαγαζιά, όλους τους γνωστούς και τους άγνωστους, αν έχασε κανείς τους κάτι...

Κανείς δεν είχε χάσει τίποτα.

Τότε αποφάσισαν να τα κρατήσουν τα χρήματα και πλήρωσαν το γραμμάτιο.

Η γυναίκα, μου το εμπιστεύτηκε πάλι επειδή γνωριζόμαστε χρόνια και πάλι με επιφύλαξη το αφηγήθηκε το σκηνικό διότι ξέρει καλά, ότι δεν μπορεί αυτό να το πει σε οποιονδήποτε και να την πιστέψει...

Η ίδια, προς το παρόν, δεν έχει με την Εκκλησία καμία σχέση, ανήκει και σε ένα αριστερό πολιτικό χώρο, κάνει παρέα με καλλιτέχνες κουλτουριάρηδες, όμως...αυτό το σκηνικό, δημιούργησε ένα ρήγμα αμφιβολίας στον πρότερο σκληρότατο αγνωστικισμό της.

Τι θα γίνει με την εξέλιξη της ψυχής της στο μέλλον, μόνο ο Κύριος γνωρίζει...

Αυτές είναι οι δυο αληθινές ιστορίες, κοντινών μου προσώπων, αγαπημένο μου, και στις είπα μια που το έφερε η κουβέντα μας, για να καταλήξω ότι σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση και αν περιέλθει ο άνθρωπος, την Ελπίδα για λυτρωτική ΘεΪκή παρέμβαση, πρέπει πάντα να την κρατάει ζωντανή στην ψυχή του...

Η Ελπίδα στην Παντοκρατορική Θεία Δύναμη του Κυρίου Ιησού Χριστού, είναι η δεύτερη μεγάλη θεολογική αρετή, με την οποία ανα-δημιουργείται το Σύμπαν, με την οποία ανα-δημιουργείται η Πίστη και η Αγάπη στις ψυχές των ανθρώπων...
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

44 σχόλια:

  1. Αχ, να μιλήσω τώρα ή να μη μιλήσω! Φοβάμαι, απ' όσα γράφεις, ότι δεν τα πας καλά με τους ορθολογιστές. Ίσως να κάνω και λάθος. Κάποιος όμως πρέπει να κάνει και τον δικηγόρο του διαβόλου, τρόπος του λέγειν δηλαδή. Εγώ πάντως θα τα πω.

    Ίσως νάχει πέσει στα χέρια σου και ένα πρόσφατο βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, με τίτλο «Εκεί που δεν Φαίνεται ο Θεός». Ίσως από τα καλύτερα που έχει γράψει, που ακουμπάει θέματα που λίγοι τολμούν απλώς και να αναφερθούν σ' αυτά. Με λίγα λόγια, μαζί με περιστατικά θαυμαστής επέμβασης του Θεού, σαν κι αυτά που περιγράφεις κι άλλα ακόμη πιο θαυμαστά, που έχουν να κάνουν με «μυστηριώδεις» ιάσεις, κι άλλα στα οποία, όπως λέει κι ο τίτλος, ο Θεός «κρύβεται». Κι εκεί δεν υπάρχουν απαντήσεις.

    Δίπλα σ' αυτόν που βρήκε ένα εκατομμύριο (ακριβώς!) που του έλειπε για το γραμμάτιο, υπάρχουν όχι ένας και δύο αλλά αμέτρητοι άλλοι που δεν βρήκαν ούτε λεπτό, κι όχι μόνο έχασαν μαγαζιά και σπίτια αλλά έμειναν και στους πέντε δρόμους.

    Δίπλα στη μάνα που βρήκε από τον ουρανό χρήματα για να θρέψει τα παιδιά της, (και προς Θεού, μη νομίσεις ότι αμφισβητώ αυτά τα γεγονότα), αμέτρητες άλλες μάνες σ' όλο τον κόσμο βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν μπρος στα μάτια τους από την πείνα, από λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς. «Επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος ...».

    Ποιος να τολμήσει να μιλήσει σ' όλους αυτούς; Και τι να τους πει; Εγώ πάντως δεν ξέρω. Άκουσα με τ' αυτιά μου κάποιον νεαρό άστεγο, παρέα μ' άλλους ομοίους του, να καταριέται τη στιγμή που γεννήθηκε και τους γονείς του που δεν χρησιμοποίησαν προφυλακτικό για να γλυτώσει και να μην έρθει σ' αυτόν τον κόσμο και να βασανίζεται όπως βασανίζεται.

    Για κάθε παράλυτο της Βηθεσδά που σώζεται με θαυμαστό τρόπο, είτε από άγγελο είτε από τον ίδιο τον Χριστό, πόσοι άλλοι κάθονται και κλαίνε τη μοίρα τους, ματαίως περιμένοντας. Σκέψου! «άπαξ του ενιαυτού». Do the math! που λένε και οι αγγλομαθείς.

    Αυτά για τώρα. Νάσαι καλά.

    ΝΛ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ενα μπορω να πω , Τις Θεός μέγας....."
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό μου ΝΛ

    Τον περίμενα αυτόν τον αντίλογο.

    Τις έχω θέσει επίσης, κατά το παρελθόν τις ανάλογες, αιματηρές ερωτήσεις, ...πλην ο πάνυ ορθολογιστής, και πειραματικός επιστήμονας συντροφός μου, όταν τον ταλάνιζα με αυτές, μου έλεγε ηρέμως, ότι δεν δυνάμεθα να απαντήσουμε στα ερωτήματα, επειδή δεν κρατάμε ΟΛΕΣ τις παραμέτρους των γεγονότων.

    Φανταζόμαστε (που γράφει και ο ...ρίψασπις...)ότι διαθέτουμε όλες τις παραμέτρους προς κρίσιν, ενώ στην πραγματικότητα ΔΕΝ τις διαθέτουμε!

    Μόνο ο Θεός, ό λ ε ς τις παραμέτρους γνωρίζει, και ΔΕΝ είναι υποχρεωμένος να τις μοιραστεί μαζί με τα δημιουργήματά Του, επειδή αυτά, καβαλήσαν τα καλάμια της τεχνολογικής ανάπτυξης -δήθεν- και θέλουν όλα να τα χωρέσουν μέσα στο ...τσεπάκι της μπακάλικης λογικής τους.
    -Αι Οδοί μου, ουχ ως αι οδοί υμών>, λέει κάπου στη Γραφή το Πνεύμα του Κυρίου.
    Και ο λόγος του Αββά Ισαάκ ότι <ούτε οι αρρώστιες, ούτε ο πόλεμος, ούτε η πείνα, ούτε ο θάνατος, είναι αληθινά κακά, αλλά ΜΟΝΟ η αμαρτία είναι αληθινό κακό,που μπορεί να χωρίσει την ψυχή από το Θεό στην Αιωνιότητα, τώρα πια, με εκφράζει απόλυτα.
    Αν ήταν αληθινά κακά,όλα τα άλλα, δεν θα άφηνε τον Υιό Του, να πεθάνει με τον πιο επονείδιστο θάνατο, ούτε θα επέτρεπε, την άφατη θλίψη της Κυρίας Θεοτόκου, τους φριχτούς πόνους των μυριάδων μαρτύρων ανά τους αιώνες.

    Ο Θεός που λατρεύουμε ΔΕΝ είναι Θεός της Επίγειας Καλοπέρασης.
    Ισως ο Αντίχριστος να γίνει αυτός ο Θεός, γι αυτό στους καιρούς του, θα κινδυνέψουν να πλανηθούν και οι εκλεκτοί και οι υπερευαίσθητοι...

    Η Γη, πριν τη Δευτέρα Παρουσία, όμως, δεν θα μετατραπεί- Ποτέ των Ποτών- σε παράδεισο.

    Είναι και θα παραμείνει μια μισοσκότεινη Κοιλάδα Κλαυθμώνος.
    Όση τεχνολογία και πρόοδο -ξαναδήθεν- να φέρει η εξέλιξη...

    Και οι ψυχές που πρόκειται να χαθούν από τις φαινομενικές δυστυχίες, θα χαθούν και ως Τεμπέληδες Βαριεστημένοι της Εύφορης Κοιλάδας...

    Πριν λίγα χρόνια, διαβάζαμε στον τύπο, για άνετους οικονομικά -Βέλγους νομίζω- που διέθεταν πισίνες με... πιράνχας κάπου στα βουνά, τα οποία πιράνχας τα τάιζαν μέχρι και με ζωντανά βρέφη
    (που τα εύρισκαν;)
    προκειμένου να διασκεδάζουν την ανία τους, και να κάνουνε χάζι!

    Ζωή χωρίς Χριστό-αργά ή γρήγορα- οδηγεί την ψυχή, στα πέταυρα του Αδη- και δια μέσου όλων των υλικών ανέσεων.

    Αν υπάρχει Χριστός- τίποτ’άλλο να μην υπάρχει!- κατεβαίνει ο Ουρανός στη Γη, και υποστασιάζεται εντός των Πιστών καρδιών, η Ουράνια Βασιλεία.

    Κοίτα τη στέρηση των Αγίων..την Αγία Φτώχεια τους.

    Τις ασθένειες του σώματός τους.

    Σου θυμίζω τη χιλιοβασανισμένη Δήμητρα Κόντου στο Ασυλο Ανιάτων της Πάτρας.

    Είμαι βέβαιη ότι αν σκεφτείς, θα βρεις πολύ περισσότερα και δεν θα κουράσω άλλο την αγάπη σου.

    Το βιβλίο του Σεβ. Χατζηνικολάου, που μνημόνευσες, το έχω προς ανάγνωσιν.

    Τη βάσανο των λογισμών που θέτεις την έχω περάσει, και ακόμη χειρότερη.

    Δεν έχω τελικές απαντήσεις σε ό,τι ρωτάς.

    Δεν τολμώ να θέλω να έχω...

    Νιώθω πολύ μικρή πια για τέτοια απαίτηση...

    Παρακαλώ μόνο για Μετά-νοια και Θείο Έλεος...

    Ο καθένας κατανοεί τον κόσμο και τα της Αληθείας της Παναγίας Τριάδος, κατά αναλογίαν του προσωπικού του Φωτισμού- αυτό έγινε βίωμα πλέον σε μένα.

    Ο διδόμενος Φωτισμός, παραμένει ευθέως ανάλογος της καθαρότητας της προαιρέσεως, και της Εφαρμογής των Εντολών, όχι βέβαια με μηχανιστικό και ΦαρισαΪκό τρόπο, αλλά ως εσωτερική, μυστική δίψα-αναζήτηση της ψυχής, για τα αλλόμενα -εις Ζωήν Αιώνιον- ύδατα της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, εν Κυρίω Ιησού Χριστώ, τω Σωτήρι ημών...

    Τα γνωρίζεις όλα από μένα καλύτερα, και σ'ευχαριστώ πάντα για την άδολη αγάπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαρίνα μου
    ήταν συνέχεια της κουβέντας μας, η καινούργια ανάρτηση και το λόγο εκεί, βασικά σε σένα τον απευθύνω, νομίζω ότι το κατάλαβες-ξαναβρήκες τον 777;

    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπερα καλησπέρα.
    .
    Μεγα το μυστηριο της ζωης!Εργάζομαι ,σε μεγαλο νοσοκομειο δηλ.και καθημερινα βλεπω την εμπειρια της απουσιας του θεου να γεννα αυτα τα σωτηρια κι αυτα να γινονται ρωγμες για να κρυφομπαινει ο Παρακλητος.
    .

    ΣΤΕΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ Στέλα μου!

    Σ' ευχαριστώ για τη μαρτυρία σου!

    Έχω ακούσει ανάλογα, από εργαζόμενους με ασθενείς και σε εντατικές μονάδες, μάλιστα.

    ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. επειδη ειμαι στουπος στα ηλεκτρονικα,κομματια απο τις σοφιες μου που ηταν σε εισαγωγικα δεν ανεβηκαν στο προηγουμενο σχολιακι. Θα ζησω γιατρε μου;
    ΣΤΕΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στέλα, ναι, ναι!:-)
    Ολοι θα ζήσουμε!
    Και γω το ίδιο στούπος είμαι και τα ίδια παθαίνω με τα εισαγωγικά.
    Γράψε τη φράση που χάθηκε χωρίς εισαγωγικά και θα την ανεβάσω, όταν επιστρέψω διότι τώρα πρέπει να φύγω τρέχοντας.
    Φιλιάααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητή Σαλογραία, αγαπητέ ΝΛ. Μου θυμίσατε το στάνταρ επιχείρημα παντός αγνωστικιστή. Τι Θεός είναι αυτός που αφήνει τόσο κακό να γίνεται και σε μερικούς δίνει ενώ τους πολλούς τους αφήνει αβοήθητους; Γιατί κάποιος να βρίσκει ξαφνικά το ποσό που του λείπει για να ξεπληρώσει μια ανελαστική υποχρέωση ενώ ο άστεγος καταριέται την ώρα που γεννήθηκε; Η λογική επαναστατεί. Το εγώ, το συμπαγέστερο ίσως αντικείμενο του κόσμου, απαιτεί κατοχή της αλήθειας. Να ξέρει που πάει το ταξίδι. Να είναι σίγουρο ότι ο Θεός αξίζει το κόπο και θα προσφέρει την κατάλληλη αντιμισθία σε ανταπόδοση εκκλησιασμών, νηστειών, αγαθοεργιών κλπ. Όμως ότι νομίζουμε ότι είναι αληθινό δεν είναι, ήταν. Ότι ήταν αλλάζει συνεχώς καθώς ο χρόνος καταπίνει το μέλλον και το προσθέτει στο παρελθόν. Και καθώς ο χρόνος προχωρά το παρελθόν φαίνεται άλλοτε σημαντικό άλλοτε ασήμαντο, οι επιλογές που έγιναν άλλοτε σωστές άλλοτε λάθος. Μα τι είναι ο χρόνος; Απάντηση δεν υπάρχει. Η συνείδηση δεν έχει τον χρόνο σαν αντικείμενο επειδή η ίδια υπάρχει σαν χρόνος, είναι χρόνος. Η αλήθεια επομένως φαίνεται στον φόντο του χρόνου, δεν είναι αλλά γίνεται. Η τετελεσμένη αλήθεια είναι στο τέλος του χρόνου, στα έσχατα. Μέχρι τότε ο χρονισμός της ανθρώπινης ύπαρξης θα κάνει τα γεγονότα στιγμιαία φαινόμενα. Φαινόμενα που η συνείδηση θα τα προσπερνά και η λογική θα τα ερμηνεύει με τρόπο απρόβλεπτο, απρόβλεπτο γιατί ο άνθρωπος υπάρχει σαν ελευθερία. Ελευθερία να πραγματοποιήσει την ζωή σαν αυτοπαράδοση στον άλλον, σαν έρωτα ή σαν ιδιοτέλεια. Ελευθερία της οποίας το αποτέλεσμα είναι ο άστεγος. Είμασταν ελεύθεροι να μην ψηφίσουμε τα κόμματα που βλέπουν τους ανθρώπους σαν εμπόρευμα αλλά δεν το κάναμε. Είμασταν ελεύθεροι να ελεήσουμε τον άστεγο αλλά δεν το κάναμε. Το άμετρο της ελευθερίας έδειξαν οι άγιοι που προτίμησαν τον μαρτυρικό θάνατο από το να προδώσουν μια σχέση όντως ζωής. Είμαστε ελεύθεροι τα φαινόμενα των μικρών ή μεγάλων θαυμάτων να τα ερμηνεύσουμε σαν τυχαιότητα ή σαν την παροχή ενός αδίκου Θεού σε κάποιους προνομιούχους. Είμαστε όμως εξ ίσου ελεύθεροι να αναγνωρίσουμε στον άνθρωπο ύπαρξη προσωπική, μοναδική και ανεπανάληπτη ετερότητα που συγκεφαλαιώνει τον κόσμο όλο. Τότε η δωρεά του Θεού σε ένα πρόσωπο είναι πράξη συστατική σχέσης, σχέσης με όλη την ανθρωπότητα, ευ-λογία της κτίσης Του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σαλογραί μου σε Χαιρετώ ! Τώρα τελευταία δεν έχω χρόνο να κάτσω στον υπολογιστή μου αλλά είμαι καλά σε φιλώ καλή μου θα έρθει η ώρα να βρω τον παλιό ρυθμό... Ο Θεός να σε ευλογή,να μας κρατάς συντροφιά με τα ενδιαφέρον κειμενάκια σου. ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Emmanouil
    Σ' ευχαριστώ για την εμπειρία που κατέθεσες πάλι, με τέτοιο ειλικρινή και βαθύ λόγο...
    Να είσαι ευλογημένος!
    Μου θύμισες το Χρήστο Μαλεβίτση που διάβαζα κάποτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φωτἀκι μου
    Σκεφτόμουνα ακριβώς πριν λίγο ότι...χαθήκαμε και να που φάνηκες!
    Να είσαι πάντα καλά, αγαπημένο μου...
    Καλό βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λοιπόν όλοι κλέβουν τη σήμερον ημέρα, κλέβω λίγο χρόνο και εγώ κι ας με πιάσουν το λοιπό ...
    Σας αγαπάω και σας ευχαριστώ τόσο για την αγάπη που μου δείχνετε χωρίς να με ξέρετε καλά-καλά. Και με ζεσταίνει πιο πολύ ακόμη, που με ένα ιδιαίτερο τρόπο, μπορείτε να δείχνετε την ίδια ζεστασιά και στον κ. Πέτρο.
    Εν Κυρίω αδελφοί μου, καλό Παράδεισο.

    ΥΠ. Και σήμερα γιορτάζουμε κάτι εκπληκτικούς Αγίους που άντεξαν μέσ την τόση παγωνιά της λίμνης και λέγανε το ανεπανάληπτο, "δριμύς ο χειμώνας, γλυκύς ο Παράδεισος"!!!, έτσι;

    Αδελφοί, θα ξανακλέψω.. δε φοβάμαι τίποτε, η Τεχεράνη είναι μακριά.

    Και πάνω που πάω να τελειώσω, να σου και μια κόρη μου, με παρτιρούρες απ το σχολείο, για την 25η Μάρτη, με δύο τραγούδια που πάντα αγαπώ :
    http://www.youtube.com/watch?v=Aw3lHQ_BzC8
    http://www.youtube.com/watch?v=g-fehfbLARk .
    Σαλογραία μου μ αρέσουν και τα τσάμικα, μη σε νοιάζει και δε στο χαλάω πιστεύω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ο/Η Μόσχος Λαγκουβάρδος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Οικονομική κρίση, ή αλλιώς μια χούφτα δολάρια, ή α...":

    Ένας άγιος λέει πως μπορούμε να νιώθουμε ότι είμαστε ένας άνθρωπος.
    Πως δεν υπάρχει κανείς άλλος παρά μόνο ο καθένας από μας και ο Θεός.
    Αυτό με βοηθάει να βλέπω την προσωπικη μου ιστορία και να μην κάνω συγκρίσεις.
    Δεν ξέρω ούτε τί συμβαίνει σε μένα πόσο μάλλον δεν ξέρω για τους άλλους.
    Αυτόν τον πειρασμό γιατί η βόμβα έπεσε επάνω στο ορφανοτροφείο και όχι πάνω στο πορνείο τον είχα όταν ήμουν νεαρός.
    Τότε δν ήξερα τίποτε ούτε ειχα δοκιμάσει να έχω προσωπική σχέση με τον Κύριο Ιησού και να του μιλώ όπως σε έναν άνθρωπο.
    Η αγάπη διώχνει όλους αυτούς τος πειρασμούς.
    Έχω πολλές προσωπικές εμπειρίες που σώθηκα εκ θαύματος.
    Όπως θα έχουν και πολλοί άλλοι.
    Το γεγονός που θέλω εν συντομία να σας αναφέρω δεν έχει σχέση με αυτές. Είναι κάτι που μπορεί να πει κανείς ότι είναι σύμπτωση, αν δεν δεν είχε ξανασυμβεί πολλά χρόνια πριν κι αν δεν με είχε κατά κάποιον τρόπο από τότε σημαδέψει.
    Όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου βρήκα στο δρόμο ένα πορτοφόλι με χρήματα.
    Είκοσι χρόνια μετά πήγα για μια εβδομάδα στην Αυστρία.
    Πηγαίνοντας βρήκα στο τραίνο μια δερμάτινη τσάντα χρώματος καφέ γεμάτη δολλάρια και μια ταυτότητα ενός ξανθού Σουηδού.
    Εφτά μέρες μετά επιστρέφοντας βρήκα στο σταθμό μια δερμάτινη τσάντα στο ίδιο μέγεθος, διέφερε μόνο στο χρώμα, ήταν μαύρο.
    Η τσάντα ήταν γεμάτη ρούβλια και είχε και μια ταυτότητα ενός μελαχρινού Ρουμάνου.
    Εκτός απ'το ότι μου φαινόταν αστείο θέλησα να καταλάβω τί σήμαινε για μένα το γεγονός αυτό.
    Είχα πάει στην Αυστρία για λόγους υγείας.
    Έφυγα από εκεί με ένα μεγάλο χρέος, αλλά δεν με είχε επηρεάσει καθόλου.
    Σαν να μην είχα χρεωθεί έγώ αλλά κάποιος άλλος.
    Ένα κοινό στοιχείο σε όλα αυτά είναι ότι ένιωθα ότι δεν συνέβαιναν σε μένα αλλά σε κάποιον άλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Ανώνυμο 777
    Καλώς τον!:-)
    Με τους Άγιους Σαράντα, έχω έναν ιδιαίτερο σύνδεσμο, διότι εκεί -στην επαρχιακή παραθαλάσσια πόλη με το κάστρο- όπου μεγάλωνα,υπήρχε ένα ξωκκλήσι τους, μέσα σε ελαιώνα.
    Το εξωκκλήσι πάντα ανοιχτό.
    Δεν υπήρχε κανείς να κλέψει ή να βεβηλώσει.
    Και πήγαινα με τις αγαπημένες φιλενάδες-κυρίως την εξής μία, δηλαδή, τη Δήμητρα-κοριτσάκια στο δημοτικό.
    Ανάβαμε τα καντήλια, σκουπίζαμε το μικρό ναό, ψέλναμε ό,τι γνωρίζαμε από ψαλτικά, και φεύγαμε νιώθοντας μια αθώα χαρά,ότι επισκεφτήκαμε κάποιους πολύ αγαπημένους φίλους, στο σπίτι τους!
    Πολλά χρόνια μετά, βρήκα, αγόρασα την εικόνα τους, και την έχω σε περίοπτη θέση.
    Ευχαριστώ για τα τραγούδια θα τα ακούσω.
    Πώς λένε το κοριτσάκι σου;
    Τον Πέτρο δε θα μπορούσα να μην τον συμπαθώ, γιατί το όνομά του, σημαίνει για μένα πάρα πολλά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Μόσχο Λαγκουβάρδο

    Ευχαριστώ για τις σκέψεις, φίλτατε...

    Εντυπωσιακά τα σκηνικά με την εύρεση των χαμένων...

    Πραγματικά, και οι κρίσεις και οι συν-κρίσεις είναι επισφαλείς και άχρηστες έως και επικίνδυνες.

    Και ναι...όταν η θεία αγάπη επισκιάσει την ψυχή, τότε το αισθάνεσαι αυτό, ότι δηλαδή μόνο εσύ και ο Θεός είστε στον κόσμο.

    Και ο Θεός φανερώνεται μπροστά μας, κάθε φορά με τη μορφή εκάστου ανθρώπου, μπορεί με τη μορφή και εκάστου πλάσματος, προκειμένου να δοκιμαστεί η μυστική μας προαίρεση, στην αγάπη..

    Όταν αφεθεί ο πιστός στα Χέρια του Κυρίου, χωρίς αντίσταση, τότε μπορεί να υπομείνει τα πάντα με ειρήνη.
    Μια καλή μου εξαδέλφη, πέρασε σκληρή δοκιμασία ασθένειας και χειρουργείων πριν ένα χρόνο περίπου και μου έλεγε τα ανάλογα...
    Με την ανάθεση όλης της ζωής της, στο θέλημα του Κυρίου,ήταν απόλυτα ειρηνική, σαν τα δεινά να συνέβαιναν σε κάποιον τρίτον, και όχι επάνω στο δικό της το σώμα.

    Και κανένα ηρεμιστικό χάπι δεν χρειάστηκε.
    Σχεδόν και ελάχιστα παυσίπονα.

    Μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μού θύμισες Παπαδιαμάντη τώρα.
    Λοιπόν στα νειάτα μου οι Εκκλησιές που ήταν υπό κανονική λειτουργία, πράγματι ήταν ορθάνοικτες όλη την μέρα για τον κόσμο. Τώρα φοβούνται και τις κλείνουν. ¨Οπως όταν κοιμόμασταν τα καλοκαίρια έξω. Πάει τώρα.
    Για τα τραγούδια, να είμαι ειλικρινής δε μου αρέσει πολύ σαν τραγουδοποιός ο κ. Νταλάρας, αλλά δεν έβρισκα σε άλλη εκτέλεση π.χ Μητσιάς, που τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση.
    Η κόρη με την παρτιτούρα; Μαριανίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. προς τον «Emmanouil»

    Λυπάμαι, αλλά όλ' αυτά μου φαίνονται εξυπνάδες και σοφιστείες. Δεν σε ξέρω για να κατανοώ το πως και γιατί τα λες, αλλά για μένα θα είχαν αξία, μόνο αν τάκουγα από το στόμα του άστεγου και στο χείλος του θανάτου και της απελπισίας ευρισκόμενου. Ίσως, τότε, εκείνος να μπορούσε να μου εξηγήσει ένα-δυο πραγματάκια. Αλλιώς μου φαίνονται λόγια κάποιου που άνοιξε ένα βιβλίο και μου λέει τι προβλέπει η «θεωρία» ότι ισχύει.

    ΝΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΝΛ
    αν θες, στείλε μου μια διεύθυνση(σε προσωπικό email) να σου ταχυδρομήσω κάτι που μπορεί να βοηθήσει την αναζήτησή σου...και την επιθυμία σου να ακούσεις βιώματα περί ύπαρξης Θεού, από το στόμα πραγματικά, ΠΟΛΥ βασανισμένων ανθρώπων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλημερα Σαλογραια μου συστρατιωτη μου ευχομαι μια ημερα ευαρεστη στο θεο.Ακουσα την συζητηση σας και ολα τα προσωπα εχουν βιοματικες καταστασεις που τους πληγωσαν και μιλουν με ενα μικρο παραπονο θα ελεγα ...Η ζωη ειναι ενα παραπονο ομως...Ευχομαι σε ολο τον κοσμο να του ερθουν βολικα στη ζωη εκ βαθους καρδιας αλλα βιοματικα επειδη εφαγα πολλη ταπεινωση στη ζωη εχω μεινει και χωρις τροφη εχω φαει και απο την εκκλησια λεγω πως οταν ερθει η ανατροπη στη ζωη ,το λεγομενο στραπατσο,χαστουκι,σφαλιαρα οπως θελεις πες το---αναθεωρεις πολλα απο αυτα που ελεγες πριν.Ο θΕΟς ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΑ ΦΥΤΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ.ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΧΑΜΟ ΠΟΥ ΤΡΩΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΑ ΑΝΧΗ ΕΚΕΙ ΝΑΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ Ο Ι Η Σ Ο Υ Σ ΜΑΣ....ολοι μασ εχουμε βιοματικεσ καταστασεισ και δεν υπαρχει ανθρωπος να μην εχει βιωσει προβληματα και ασθενειες και βασανα ---το θεμα ειναι να ξερω γιατι ποναω γραφει καπου ''πιστευε και μη ερευνα και αλλου ερευνατε τας γραφας ''σου λεγει θες να ερευνας;ΕΡΕΥΝΑ ...θες να μην ερευνας ; ΜΗΝ ΕΡΕΥΝΑΣ ----ΜΟΝΟ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ...ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ ΔΕΝ ΕΡΕΥΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΩΡΑ ΕΠΕΙΔΗ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΜΕ ...οι γραφες ειναι μεσα και στις δυο περιπτωσεις.Το θεμα ειναι οτι δεν πιστευουμε λογω της εποχης επειδη δεν ερευναμε...Διοτι αν παρεις γνωση για το ποιος εισαι και τι θελεις σε αυτη τη ζωη θα ερευνας και πιο κατω και πιο κατω και θα πλησιασεις τον θεο και θα τον αγαπησεις η για να μην τολμησω να πω θα τον αγαπησεις γιατι λιγοι τον αγαπουν κατι θα αισθανθεις δια αυτον ...απο εκει αρχιζεις να μπαινεις σε αλλους δρομους αδελφοι μου και να ανακαλυπτεις τα πιο ωραια μονοπατια της ζωης σου.Εκει βλεπεις το χαλι σου και οσο προχωρας βλεοεις συνεχεια ποσο χαλι εχει η ψυχη σου.και οσο το βλεπεις τοσο καταλαβαινεις τι σου αποκαλυψε ο θεος μεσα στις ατυχιες σου στα βασανα σου στις θλιψεις σου...συγνωμη αν σας κουρασα μην παρετε και στα σοβαρα αυτα που σας ειπα αποψη μου ηταν και δεν εχω κακια με κανεναν.......με εκτιμηση πηνελοπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Emmanouil
    Δεν ξέρω γιατί ακούστηκε πολύ θεωρητικός ο λόγος σου.
    Προσωπικά, τον άκουσα εντελώς βιωματικό.
    Τον όρισα ως βιωματικό διότι περιγράφεις καταστάσεις που ξ έ ρ ω ότι είναι έτσι και όχι αλλιώς...
    Αυτά που λές εσύ για το χρόνο και τη συνείδηση, τα περιγράφουν Αντλεριανοί ερευνητές, με ωραία ψυχολογική γλώσσα, στο βιβλίο από τις εκδόσεις Μπουκουμάνη(παλιά) με τίτλο:ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΖΩΗ.
    Εκεί πρωτοσυνάντησα την άποψη ότι οι αναμνήσεις μας και άρα και τα βιώματά μας, συνεχώς από τη συνείδηση επαναξιολογούνται και αναπλαισιώνονται και επανατοποθετούνται μέχρι να πεθάνουμε!
    Με το θάνατο μπαίνει η τελική, η οριστική σφραγίδα.
    Και μου άρεσε η εικόνα από το τέλειο ολοκλήρωμα που μου ανέφερε μια φορά ο καλός μου σύνευνος.
    Στο τέλειο ολοκλήρωμα, λέει, έχει σημασία μόνο η αρχή και το τέλος.
    Όχι οι τιμές οι ενδιάμεσες.
    Και δεν ξέρεις αυτό πόσο παρήγορο ακούστηκε στην ψυχή μου.
    Πόσο ελπιδοφόρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πηνελόπη μου

    επειδή γουστάρεις με τους υπερκομάντος,που θα έλεγε και μια πατριώτισσά μου,
    σου αφιερώνω τους ακόλουθους στίχους από την προς Εφεσίους, κεφ.στ, στίχοι 10-17)

    Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.
    Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου.
    Ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.
    Δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι.
    Στήτε ουν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης,και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του Ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ώ δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι.
    Και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθαι, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ό έστι ρήμα Θεού, δια πάσης προσευχής και δεήσεως προσευχόμενοι εν παντί καιρώ, εν Πνεύματι, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες εν πάση προσκαρτερήσει και δεήσει περί πάντων των αγίων και υπέρ εμού...
    ....................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ο/Η ανώνυμος 777 άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Οικονομική κρίση, ή αλλιώς μια χούφτα δολάρια, ή α...":

    Θυμάστε τον εξ Αγίου ¨Ορους γέροντα με το θέμα της κατ ιδίαν προσευχής;
    Να σας πω και ένα άλλο με τον αγαπητό μας γέροντα;
    Αφορά τη νοερή προσευχή και η ένσταση του ιερέως είναι, στο κατά πόσο μπορούμε να λέμε την ευχή, "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό.....", όταν ήδη αυτό έχει γίνει με την Σταύρωσή του, ήδη μας ελέησε, αλλά εμείς συνεχίζουμε να επικαλούμαστε το έλεός Του.
    Αντί γι αυτό η αντιπρόταση είναι, "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού σ ευχαριστώ-ούμε ο-ι αμαρτωλός-οί" , ή « …….σ ευχαριστώ-ούμε για το έλεός σου», ή με άλλες σχετικές ως γνωστόν παραλλαγές ως προς τη διατύπωση, πάντα με το ίδιο νόημα. Δηλαδή μπορεί μόνο ευχαριστιακή να είναι η προσευχή.
    Μετά απ αυτό, έψαξα και επαλήθευσα πως η ευχή «…ελέησόν με» πρέπει να εισήχθηκε μετά τον 5-6ο αιώνα. Μέχρι τότε δε φαίνεται στους Αγίους και δη των ερήμων να αναφέρονται σε κάτι σχετικό. Λοιπόν τι λέτε ;

    Κυρία Πηνελόπη σας ευχαριστώ για τον κόπο σας στο προηγούμενο ερώτημά μου, να σας έχει ο φιλόστοργος Θεός μας πάντα καλά.

    Δημοσιεύστε αυτό το σχόλιο.
    Ανεβάζω αυτό το σχόλιο ως Σαλογραία ενώ το έγραψε ο φίλος 777 διότι αλλιώς δε μου το ανεβάζει, δεν ξέρω τι φταίει...όποιος ξέρει ας μου πεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Απάντηση της Σαλογραίας στον 777

    Φίλτατε, όλο σε δύσκολες ερωτήσεις μπλέκεις τη γραία που ενίοτε καθαρίζει και Φασολάκια όπως τραγουδάει ο αγαπημένος μας Διονύσης Σαββόπουλος

    (τον είχα πάρει και τηλέφωνο, κάποτε, τότε που τραγούδαγε τη Συννεφούλα...)

    Ναι, είναι εξαιρετικά λυτρωτική η ευχαριστιακή προσευχή αλλά και η επίκληση του Θείου Ελέους,εν Ταπεινώσει, μου φαίνεται ότι ΟΛΑ τα περιέχει...

    Προσωπικά, βέβαια, επειδή είμαι και ελαφρώς... σαλεμένη συχνά όταν περπατάω στους δρόμους, επαναλαμβάνω νοερά:
    -Λατρεμένε Χριστέ, Λατρεμένε Χριστέ, Λατρεμένε Χριστέ!
    χωρίς τίποτ'άλλο...(και νιώθω μέσα μου χαρά)ή επαναλαμβάνω:
    -Υπεραγία Θεοτόκε, φώτισόν μου το Σκότος!
    Υπεραγία Θεοτόκε, φώτισόν μου το Σκότος!

    (και πράγματι, λιγάκι το διώχνει το Σκότος...)

    Τέτοια!
    Τώρα...είναι σωστή, ως τύπος, η προσευχή μου αυτή;
    Είναι λάθος;
    δεν ξέρω ...και μάλλον μετά θάνατον θα λύσω την απορία μου.
    Τελικό συμπέρασμα δικό μου, και ας με συχωρέσουν -οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι- αν σφάλλω, δε σφάλλω κακοπροαίρετα:
    -Ας προσεύχεται ο καθένας, όπως μπορεί, με ό,τι λέξεις μπορεί, όσο μπορεί...και ο Θεός θα δίνει κατά την εκάστου καρδίαν...
    Ένας αγώνας κατά των στρεβλών λογισμών μας, κατά της ραθυμία μας, ένας ισόβιος αγώνας, η προσευχή, προκειμένου να ελκύσουμε και να συντηρήσουμε, εντός μας τη Χάρη...
    Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους, η ωφέλεια για την ψυχή μας είναι πάντα μεγαλύτερη και αν προσευχηθούμε για πρόσωπα που μας έβλαψαν, ή που μας πίκραναν, πραγματικά, το έλεος που λαβαίνουμε είναι άμεσο και απερίγραπτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτο που μουγραψες αυτο διαβαζα την ιδια ωρα συστρατιωτη μου ευχαριστω ειχαμε την ιδια σκεψη δεν ηταν τυχαιο αυτο....καλο βραδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μια διευκρίνηση.
    Δεν έχω αντίρρηση στα λεγόμενα του «Emmanouil» καθαυτά. Η ένστασή μου είναι στο ποιος έχει δικαίωμα να μιλά για πράγματα για τα οποία όχι απλώς είναι βέβαιος, αλλά που τα έζησε στο πετσί του. Γνώρισα κάποτε κάποιον άνθρωπο, για λίγα χρόνια πριν πεθάνει, υποθέτω ότι η οικοδέσποινα εδώ θα τον ξέρει μια που ήταν από την Πάτρα, και λεγόταν Παύλος Κούλης. Λοιπόν απ' αυτόν θα μπορούσα να ακούσω οτιδήποτε, όσο κουφό κι αν ακουγόταν. Έγραψε κι ένα βιβλίο, «εκ του αμαξιδίου». Ώρες και μέρες να μιλάνε ιεροκήρυκες για την σημασία του πόνου στη ζωή μας δεν αξίζουν ούτε μια σειρά από τα γραφόμενα αυτού του ανθρώπου.
    Λίγα λόγια γι αυτόν, «εις μνημόσυνον», στα παρακάτω :

    http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1116

    http://www.impantokratoros.gr/95A9C3A5.el.aspx

    ΝΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Με έκανες και γέλασα γιατί θυμήθηκα την ιστορία του ευλογημένου γέροντα που δεν είχε καταλάβει καλά και έλεγε "Κύριε Ιησού Χριστέ μη με ελεήσεις τον αμαρτωλό" . Στα λόγια σου είναι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Πηνελόπη μου
    ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τυχαίο. Δεν θα βαρεθώ να το λέω.
    Καλό βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @Μάριον
    αν θέλεις πήγαινε προς τα πίσω και διάβασε τα κείμενα για τη Μοναδικότητα της επιλογής, για τη Διάχυση και το άν έχουν στεγανά τα συναισθήματα, για τα νήματα των σκέψεων-συναισθημάτων και την προσευχή, επίσης το κείμενο που λέει:δική μου είναι η εκδίκηση...
    Φιλιάααα!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Συμφωνώ, ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο γενικά, "συστρατιώτισσα" Πηνελόπη. Καλό βράδυ να έχετε και εσείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. ΝΛ
    Το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν το γνωρίζω.
    Δεν είμαι από Πάτρα. Μένω χρόνια στην Πάτρα.
    Θα ρωτήσω να μάθω.
    Πάντως η ψυχολογία σου, μου θυμίζει μια φίλη που έχασε νεότατη τον αγαπημένο της από ασθένεια βαριά και ανάθρεψε ολομόναχη δυο παιδιά της.
    Λοιπόν, μου φώναζε όλο θυμό,ότι αρνείται να δεχτεί συμβουλή από άνθρωπο που έχει τραβήξει από εκείνην ΛΙΓΟΤΕΡΑ...(λιγότερα, εξωτερικά μετρώντας τα γεγονότα, διότι αν μετρήσουμε εσωτερικά τα γεγονότα, τότε κανείς ΔΕΝ μπορεί να είναι βέβαιος(δεν υπάρχει τέτοια μεζούρα) για το ποιος έχει πονέσει περισσότερο, επειδή ο πόνος βιώνεται εντελώς διαφορετικά μέσα στους μυστικό χώρο της ψυχής από τον καθένα μας).
    Αυτός νομίζω ότι είναι και ο λόγος, που για τις ίδιες αμαρτίες, για τα ίδια λάθη δηλαδή, εν ημέρα Κρίσεως, ο δίκαιος και Αγαπών Κριτής, θα κάνει την άσφαλτη κανονικοποίηση των παραμέτρων και τότε θα δούμε πολλές πόρνες και ληστές και τελώνες στον Παράδεισο, ενώ με έκπληξη θα παρατηρήσουμε πολλούς χριστιανούς -δήθεν- επισκόπους στην Κόλαση(ναι, ναι, αγαπημένε μου Γρηγόρη που...γράφεις ποιήματα και σε χάσαμε, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ, δεν πα να λένε κάτι ρασοφόροι υψηλά ιστάμενοι, ότι αυτά ειναι σαχλαμάρες των παπάδων προκειμένου να κάθεται η πλέμπα ήσυχη και να μη ξεσαλώνει...αν θες έχω μια εμπειρία να σου γράψω...μικρή εμπειρία Κολάσεως...)

    Μέχρι τότε, όμως, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι άξιος να κρίνει(επί ηθικής) την ψυχή κανενός.
    Ούτε καν τη δική του ψυχή!
    Ίσως και κατεξοχήν και κυρίως τη δική του ψυχή,
    λόγω της τρομακτικής παγίδας της υποκειμενικότητας, της παγίδας εκ του ναρκισσισμού μας (τα έγραφα παλιότερα αυτά σε κάποιες αναρτήσεις μου)
    θα επανέλθω προσεχώς, διότι το θεωρώ μεγάλης σημασίας το ζήτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Εχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που αναζητά τον Θεό, ο Θεός του κάνει αισθητή την παρουσία του για να μπορέσει ο άνθρωπός να βάλει τα θέμέλια της σχέσεις του μαζί Του. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με κάποιο θαύμα όπως αυτά που αναφέραμε, είτε με την παρυσία του ίδιου του Θεού σε σπάνιες περιπτώσεις.
    Μετα, αυτό που στην αρχή λάβαμε δωρεάν πρέπει να το "πληρώσουμε". Κατα κάποιον τρόπο μας γλυκαίνει ο Θεός για να τον αισθανθούμε να τον αγαπήσουμε για να αρχίσουμε τον αγώνα μας, άσκηση, μετάνοια, προσευχή, θεία κοινωνία κ.τ.λ.
    Αργότερα κάποια στιγμή η Χάρης ίσως γίνει μόνιμη κατάσταση μέσα μας. Τότε το θαύμα γίνεται κάτι φυσικό , αλλά συχνα και μη επιδιωκόμενο. Πόσοι άγιοι δεν πέθαναν από τις αρρώστιες που οι ίδιοι θεράπευαν; Ασκηση μπορεί να είναι αυτά που γλίτωσες πριν, αρρώστιες ρεζιλίκια, πεινα κ.α. τώρα να τα περάσεις. Και πάλι όμως σε οριακες καταστάσεις ο Θεός επεμβαίνει. Επέμβαση μπορεί να είναι κι θάνατος.
    Πολλές φορές όταν έρχονται στην ζωή μου μικρόί, είναι αλήθεια, Σταυροί , σκέφτομαι για να τους στέλνει ο Θεός αντέχω, και μου ανεβαίνει η "αυτοπεποιθηση" (δεν ξέρω πως να το εκφράσω ακριβώς). Κι αν δεν αντέξω; Καλύτερα νεκρός στα πόδια του Χριστού παρά υγιείς και μακρυά Του, που έλεγε κι ένας γέροντας.
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μαρίνα μου
    σ'ευχαριστώ θερμά για την τοποθέτηση.

    Με αυτά που γράφεις, εκφράζεις και τό δικό μου βίωμα, που είναι και εμπειρία όλων, των με συνείδηση πορευομένων-έστω κουτσά,στραβά, με μύριες αρρώστιες πνευματικές- στης Ορθοδοξίας το μονοπάτι...
    Συμβαίνει ακριβώς, όταν έρθει το πλήρωμα του Χρόνου και της συνείδησης η ωρίμανση...
    Συμβαίνει τότε η Μεγάλη Συνάντηση....και προτιμάς να πεθάνεις παρά να πικράνεις το Πρόσωπο που είναι ο Έρωτας κάθε έρωτα, η Ζωή κάθε ζωής, η Αρμονία κάθε αγγελικής ψαλμωδίας...

    Και μη παραπικραίνετε το Πνεύμα το Άγιον, εν ω εσφραγίσθητε εν Ημέρα Απολυτρώσεως, γράφει ο μέγας Απόστολος...
    Ας είναι ευλογημένος και ο καρπός της κοιλίας σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αγαπητή Σαλογραία, αγαπητέ ΝΛ.

    Ο λόγος του σχολίου που έκαμα είναι ότι με έχει απασχολήσει το αίνιγμα του πόνου και του κακού στο παρελθόν. Μου δημιουργούσε σημαντικές αμφιβολίες για τον Θεό. Το δυτικό μυαλό μου δεν μπορούσε να υποταχθεί στο "Μακάριοι οι μη ιδώτες και πιστέψαντες". Μου φαινόταν πολύ ανελεύθερο, πολύ αντιεπιστημονικό.

    Έχω όμως και προσωπική μαρτυρία ανθρώπου με πόνο. Προφανώς όχι στο μέτρο του Παύλου Κούλη. Η πεθερά μου πάσχει εδώ και πολλά χρόνια από ρευματική αρθρίτιδα που την έχει σχεδόν ακινητοποιήσει. Οι πόνοι που της βάζει στις κλειδώσεις σε τακτά διαστήματα είναι πολύ δυνατοί. Ούτε μια φορά δεν την άκουσα να καλεί τον Θεό σε βοήθεια αλλά συνεχώς να τον δοξάζει. Παρακαλά μόνο για το παιδί και το εγγόνι της. Ποτέ δεν την άκουσα να διαμαρτύρεται για την τύχη της. Αντί γι αυτό διαβάζει κάθε μέρα τον Μεγάλο Κανόνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Φίλτατε Emmanouil
    Καταλαβαίνω πολύ καλά τι θέλετε να μας πείτε...
    Δεν είχα την τιμή να γνωρίσω τον Παύλο Κούλη, αλλά είχα γνωρίσει -έστω από μακριά- τη Δήμητρα Κόντου, όταν ζούσε στο Ασυλο Ανιάτων Πατρών.
    Συνέβη να πέσει στα χέρια μου, ένα μικρό μπλε βιβλιαράκι από σελίδες του ημερολογίου της-μετά την κοίμησή της εν Κυρίω...
    Κατά σύμπτωση, τότε που έπεσε το βιβλιαράκι αυτό στα χέρια μου, με πολεμάγαν πολύ κακές και μαύρες σκέψεις.
    Διάβασα τις σελίδες από το προσωπικό ημερολόγιο της πάμφτωχης, ανάπηρης, μόνης και πανάρρωστης γυναίκας, μέσα σε μισή ώρα.

    Μετά.... τίποτα δεν ήταν το ίδιο!

    Μετά κατάλαβα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε τόσο βάθος ότι ό λ ο το πρόβλημα ημών των ιδίων είναι εσωτερικό, είναι θέμα λογισμών...θέμα τοποθέτησης του μυαλού μας.

    Τα γράφω και στη σχετική μου ανάρτηση την παλιότερη για τη Δήμητρα Κόντου.

    Για μένα αυτή η κατά κόσμον σχεδόν αγράμματη γυναίκα υπήρξε δάσκαλος μεγαλύτερος από τον Πλάτωνα από τον Αριστοτέλη από τον Κάντ, από τον Κίργκερκωρ - άμα θέλετε το πιστεύετε- και ξέρετε για ποιον απλό, απλούστατο λόγο;
    Διότι οι δεκάδες των σπουδαίων φιλοσόφων, μας είπαν κάποια πράγματα για τη ζωή, ενώ ήταν νέοι, ωραίοι υγιείς και χωρίς τίποτα τρομακτικά προβλήματα
    (με την εξωτερική αξιολόγηση που έγραφα παραπάνω...)

    Αυτή η γυναίκα, όμως, μσς δίδαξε, όχι με αμπελοφιλοσοφίες, αλλά με την ίδια της τη συντετριμμένη ψυχοσωματική υπόσταση όπως αποτυπώθηκε στα ταπεινά της τετράδια, και όπως την έζησαν όσοι την επισκέπτονταν και εμψυχώνονταν από το σθένος που ο Αναστημένος Χριστός της έδινε.

    Ας έχουμε την ευχή της από κει που βρίσκεται.

    (Ήρθαν και έτσι τα πράγματα, που παρουσιάσαμε και τη ζωή της σε μια θεατρική παράσταση, καθοδηγημένοι από το ημερολογιό της, που οι εκδόσεις Ταώς κυκλοφόρησαν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Καλημερα σας αδελφοι βλεπω πως ενας ενας παιρνει τα οπλα και τραβαει για την ανηφορα ΣΥ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΟΥ---ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΚΟΜΑΝΤΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΕΧΕΙΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΣΕ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΝΑΝΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΣΟΥ ....ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΩΝΙΑ ΕΤΣΙ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΤΑ ΛΕΓΩ ΜΕ λΙΓΟ ΧΙΟΥΜΟΡΑΚΙ ΑΔΕΛΦΗ ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Πηνελόπη μου
    Καλημέρα!
    Ελήφθη το χιούμορ!
    Σθένος!
    Για αναβάθμιση της μονάδας...αδυνατώ!
    Ίσως και να μη θέλω...ποιος ξέρει! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Έχω κι εγώ ζήσει ανάλογα περιστατικά αθέατης παρουσίας και διακριτικής πρόνοιας του Θεού στην οικογένειά μου.

    Ευχαριστούμε για την εξαιρετική καταχώρηση, προστέθηκε στά 'άνθη'. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Ευλογημένο μου Ζωντανό Ιστολόγιο και γω σε διαβάζω με χαρά και αγάπη!
    :-)
    Ευχαριστούμε για την ΑΛΗΘΙΝΗ μαρτυρία που καταθέτεις απ'την καρδιά σου.

    ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥς ΕΛΠΙΖΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΒΟΗΘΕΙΑ.

    Να πορεύεσαι πάντα εν ειρήνη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Αγαπητή Σαλογραία

    Ευχαριστώ εκ καρδίας για την αναφορά στην Δήμητρα Κοντού. Παρήγγειλα το βιβλίο με το ημερολόγιο της. Βρήκα κι ένα κείμενο της στο http://www.scribd.com/doc/8404150/-. Τι να πω; Άλλο να είσαι σε κακή κατάσταση γιατί φταίνε οι άνθρωποι και άλλο από την αρρώστια. Μέγας ο πειρασμός να τα φορτώσεις στον Θεό. Τα 30 χρόνια της βαριάς αρρώστιας της φάνηκαν 30 λεπτά. Ήταν εκτός χρόνου γιατί μοιραζόταν την αιωνιότητα Του. Ο προσωπικός χρόνος είναι υπαρκτικός πόνος. Κυλάει αργά στον κόσμο του εγώ και γρήγορα στον κόσμο της σχέσης, του έρωτα.

    Η τους "φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα" Δήμητρα είθε να πρεσβεύει υπέρ ημών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Emmanouil
    Χαίρομαι που κατάλαβες το μεγαλείο αυτής της ψυχής της Δήμητρας Κόντου.
    Κόντου.
    Όχι Κοντού.
    Η καταγωγή της κάπου από το Αίγιο.
    Όταν ανεβάσαμε την παράσταση τη βασισμένη σε σελίδες του ημερολογίου της(αν βρω ποτέ που έχει χωθεί εκείνη η μαγνητοταινία θα τη στείλω στη Γερμανία)
    οι άνθρωποι που την είχαν ζήσει στο Άσυλο Ανιάτων, έριξαν ποτάμι τα δάκρυα...
    Ας είναι ευλογημένος ο Αναστάσιος με τις εκδόσεις ΤΑΏΣ που έκανε γνωστή μετά θάνατον την ψυχή της στον κόσμο...

    Προσωπικά, την έβλεπα από μακριά όταν μπορούσε να κυκλοφορήσει με το καροτσάκι...πάντα γελαστή...
    Πάντα γενναία.
    Τη φοβερή μυασθένεια που την καθήλωσε άρχισε να τη νιώθει από μια ηλικία 8 ή εννέα ετών...τουτέστιν, ΉΞΕΡΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΣ.
    ΗΞΕΡΕ Τ Ι ΕΧΑΣΕ!
    ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΑΝΑΠΗΡΗ.
    ΟΙ εκ γενετής ανάπηροι ή τυφλοί, πιθανόν να έχουν μια καλύτερη ψυχολογία επειδή δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ΤΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ θα παρατηρούσε ένας στυγνός ορθολογιστής.

    Κρατώ τα αποψινά σου σχόλια:

    Τα 30 χρόνια της βαριάς αρρώστιας, της φάνηκαν 30 λεπτά.
    Ήταν εκτός χρόνου γιατί μοιραζόταν την αιωνιότητα Του.
    Ο προσωπικός χρόνος είναι υπαρκτικός πόνος.
    Κυλάει αργά στον κόσμο του εγώ και γρήγορα στον κόσμο της σχέσης, του έρωτα.
    ............................
    Θα χορεύει σαν χαρούμενο κοτσύφι η ψυχή της, στις Αυλές Εκείνου που αγάπησε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Μία ακόμη ιστορία Θείας Πρόνοιας άκουσα την Κυριακή των Βαίων που μας πέρασε από το φίλο γιατρό Παντελή Λ.
    Ο Παντελής, μου μίλησε για το Στρατή Π. που τον γνώριζε από τη ΧΦΕ και ο οποίος ήταν έγγαμος, εργαζόμενος σε ένα δημόσιο οργανισμό, ευλαβέστατος και πολύτεκνος.
    Η γυναίκα του Στρατή, φιλόλογος, πλην δεν εργάστηκε εκτός οικίας ποτέ, διότι ο φόρτος εργασίας εντός οικίας με τόσα παιδιά, ήταν ήδη πολύς.
    Το πρόβλημα που είχαν με τα πέντε παιδάκια τους, ήταν ότι δε βρισκόταν εύκολα σπίτι για νοίκιασμα.

    Με εξαιρετικά ενοχλημένος ύφος, τους κοίταζαν οι διάφοροι ιδιοκτήτες όταν ανέφεραν τον αριθμό των παιδιών τους και αρνούνταν να τους νοικιάσουν.

    Συνολικά, δεκατρία παιδιά απέκτησαν ο Στρατής και η ηρωική του γυναίκα.
    Όταν απέκτησαν και το πέμπτο, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού στο οποίο έμεναν τους έδωσε τελεσίγραφο, να του αδειάσουν το σπίτι το συντομότερο, διότι...το... χρειαζόταν!
    Ο Στρατής, λυπημένος από τον τρόπο του ιδιοκτήτη και την πίεση, πήρε το λεωφορείο για τη δουλειά του.

    Μέσα στο λεωφορείο , κοντά του, είδε να κρατιέται από τη χειρολαβή ένας ψηλός καλόγερος- που κοκαλάκια είχε! :-)

    Ο Στρατής, ευλαβής όπως ήταν τον χαιρέτησε με σεβασμό και τον ρώτησε σε ποιο μοναστήρι ανήκε.
    Ο καλόγερος ερχόταν από τη Ι.Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους.
    Ο Στρατής πάνω στη μικρή κουβέντα -κατά τη διάρκεια της διαδρομής του λεωφορείου- ανέφερε και το δικό του το πρόβλημα,
    (Εμείς οι ρωμηοί όποιο πρόθυμο αυτί βρίσκουμε, καθόμαστε εύκολα και λέμε τα βάσανά μας, γι αυτό δε χρειαζόμαστε εύκολα ψυχίατρο)
    τη δική του τη στενοχώρια.
    Ο μοναχός, τον άκουσε με συμπάθεια και του ζήτησε ένα τηλέφωνο προκειμένου να επικοινωνήσει μαζί του, αν μπορούσε και κείνος σε κάτι να τον βοηθήσει.

    Έδωσε το τηλέφωνο ο Στρατής, και όταν το λεωφορείο, έφτασε στη δική του στάση κατέβηκε, με την καρδιά ζεσταμένη από κάποια ελπίδα(συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Την επόμενη μέρα, ή τη μεθεπόμενη- και δεν έχει σημασία πότε ακριβώς- ο Στρατής, έλαβε μήνυμα από τον εν λόγω καλόγερο- ο οποίος είχε κατέβη από το Όρος, για να πουλήσει ένα πατρικό σπίτι που πρόσφατα, από τους γονείς, κληρονόμησε.

    Είχε βρει ο μοναχός και αγοραστή, είχε δώσει ο αγοραστής και την προκαταβολή για το κλείσιμο της συμφωνίας.
    Μετά την κουβέντα όμως με το Στρατή, αλλιώς φώτισε τον καλόγερο η Κυρά Παναγία.
    Αφού έλαβε πρώτα την ευλογία από το γέροντά του, επέστρεψε την προκαταβολή στον αγοραστή, τηλεφώνησε στο Στρατή και του ανακοίνωσε όλο χαρά, ότι του έκανε ΔΩΡΟ το πατρογονικό ΣΠΙΤΙ, μια ΜΟΝΟΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΡΙΩΡΟΦΗ στο Χαλάνδρι!

    Η αγαλλίαση του Στρατή και της οικογένειάς του, ΔΕΝ περιγράφεται!

    Λίγα χρόνια μετά, και ενώ τα παιδάκια όλο και αυξάνονταν, στη συγκέντρωση του συλλόγου των πολυτέκνων στην Αθήνα, κάποιος κάλεσε το Στρατή, στο μικρόφωνο, να πάρει το λόγο.

    Με συστολή πήγε ο Στρατής- δεν ήταν μαθημένος από τέτοια- και κατέθεσε κάτι από της ψυχής του το βίωμα.
    Μετά τα δυο λόγια που είπε και όπως κατέβαινε στο διάδρομο της αίθουσας για να ξανακαθίσει στη θέση του, τον πλησίασε μια ηλικιωμένη κυρία

    (μην ήταν και σαλογραιούλα;θα σε γελάσω!)

    Του χαμογέλασε γλυκά, του είπε ότι είχε κάτι στρεμματάκια στην Πεντέλη(δυο ή τέσερα, δεν το συγκράτησα) κοντά στο μοναστήρι της Πεντέλης το αντρικό, και ότι επιθυμούσε να του τα δωρίσει!

    Όπερ και εγένετο!

    Ο Στρατής, πραγματικά, ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΣ, δεν ήξερε ΠΩΣ να ευχαριστήσει το Θεό και τους ευεργέτες του, για τα απανωτά δώρα της μεγάλης αγάπης τους.

    Τώρα στην Πεντέλη, σε κείνα τα στρέμματα, στεγάζονται κάποια από τα 13 παιδιά του.

    Αναφέροντας τηλεγραφικά και στεγνά το υπέροχο σκηνικό, θα πώ ότι ακούγοντάς το, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ το ψαλμικό που χαρμοσύνως άδομεν σε κάθε αρτοκλασία:

    -πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, ΟΙ ΔΕ ΕΚΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ , ΟΥΚ ΕΛΑΤΤΩΘΗΣΟΝΤΑΙ παντός αγαθού!
    Αληθεύει πέρα για πέρα, διότι όποιος ζει -το κατα δύναμη- εν Κυρίω, βιώνει ακόμη και εν τη πτωχεία του, ΒΙΩΝΕΙ ΤΑ ΠΛΟΥΣΙΑ, λατρεμένο μου, να το θυμάσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Μόνο τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε
    που έγραψα αυτή την ανάρτηση και πω πω μου φάνηκε σαν να πέρασαν σαράντα χρόνια. Ελπίζω όλοι οι σχολιάστές μου να είναι καλά!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή