Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Αριστερά η κόλαση, ο δρόμος που δεν πρέπει να πάρει ο δούλος του φόβου. Δεξιά ο παράδεισος, ο δρόμος που πρέπει να πάρει ο μισθωτός. Η πινακίδα όμως γέρνει. Αν την σπρώξεις λίγο φεύγει από τον ορίζοντα. Μένει η άπειρη αβεβαιότητα, ο δρόμος του εραστή.
Έχει δίκιο ο Στέφανος. Η νεωτερικότητα έκαμε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι δεν είναι δούλοι και τους έδωσε ενδοκοσμικό μισθό με την κατανάλωση. Δημιούργησε όμως ανθρώπους ανέραστους. Και μόνον ο ανέραστος μπορεί να αρχίσει να ερωτεύεται. Νάναι καλά ο Στέφανος με έκαμε να δω και κάτι θετικό στους νέους χρόνους.
KOUKOU!!!XAIRE SALOOOOOOO!!POLY WRAIO BLOGAKION! EUXOMAI SE OLOUS KALH POREIA PROS THN AGIA ANASTASH+AGAPH AGAPH AGAPH PANTOU+PANTA SE OLOUS MAS -GIA OLOUS....XAROUMENH+ANASTASIMH AGAPH GIA NA EXOUME OLOI KALO PARADEISO. COZ LOVE IS THE ONLY WAY TO PARADISE... AMHN+ FILIA ANASTASIMA---APO AGAPH+
Γεια σου Αγάπη μου! Το κατάφερες και το βρήκες, βλέπωωωω! :-) Ναι, ναι, Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο Μ Ο Ν Ο Σ ΔΡΟΜΟΣ. Ας ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΟΘΕΙ ΔΙΟΤΙ, ΠΑΣΑ ΔΟΣΙΣ ΑΓΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΝ ΔΩΡΗΜΑ ΤΕΛΕΙΟΝ, ΑΝΩΘΕΝ ΕΣΤΙ ΚΑΤΑΒΑΙΝΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ...
Αριστερά η κόλαση, ο δρόμος που δεν πρέπει να πάρει ο δούλος του φόβου. Δεξιά ο παράδεισος, ο δρόμος που πρέπει να πάρει ο μισθωτός. Η πινακίδα όμως γέρνει. Αν την σπρώξεις λίγο φεύγει από τον ορίζοντα. Μένει η άπειρη αβεβαιότητα, ο δρόμος του εραστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλάαα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχόλιο φ ο β ε ρ ό!
........................
Μου θύμισες μια φορά, που πηγαίναμε κάπου με τους φοιτητές -τότε- γιους μας.
Μιλούσα με τον άνδρα μου, για τις τρεις τάξεις των χριστιανών που αναφέρει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:
Την τάξη
των δούλων στο Φόβο,
την τάξη
των επιθυμούντων να απολαύσουν Μισθό για τις θυσίες τους,
και για την Υπέροχη τάξη των Υιών.
Θα θυμάμαι πάντα -μέχρι να πεθάνω-ελπίζοντας- το σχόλιο που έκανε ο
(την παραμικρή σχέση συντηρών με κατηχητικά)
Στέφανος:
-Μάνα, σήμερα έχει χαθεί η τάξη των Δούλων και των Μισθωτών.
Όσοι, στην εποχή μας θα Μετα-νοούν, θα περνούν κατευθείαν στην τάξη των Υιών!
Έχει δίκιο ο Στέφανος. Η νεωτερικότητα έκαμε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι δεν είναι δούλοι και τους έδωσε ενδοκοσμικό μισθό με την κατανάλωση. Δημιούργησε όμως ανθρώπους ανέραστους. Και μόνον ο ανέραστος μπορεί να αρχίσει να ερωτεύεται. Νάναι καλά ο Στέφανος με έκαμε να δω και κάτι θετικό στους νέους χρόνους.
ΑπάντησηΔιαγραφήKOUKOU!!!XAIRE SALOOOOOOO!!POLY WRAIO BLOGAKION!
ΑπάντησηΔιαγραφήEUXOMAI SE OLOUS KALH POREIA PROS THN AGIA ANASTASH+AGAPH AGAPH AGAPH PANTOU+PANTA SE OLOUS MAS -GIA OLOUS....XAROUMENH+ANASTASIMH AGAPH GIA NA EXOUME OLOI KALO PARADEISO.
COZ LOVE IS THE ONLY WAY TO PARADISE...
AMHN+
FILIA ANASTASIMA---APO AGAPH+
Γεια σου Αγάπη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κατάφερες και το βρήκες, βλέπωωωω! :-)
Ναι, ναι, Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο Μ Ο Ν Ο Σ ΔΡΟΜΟΣ.
Ας ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΟΘΕΙ ΔΙΟΤΙ, ΠΑΣΑ ΔΟΣΙΣ ΑΓΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΝ ΔΩΡΗΜΑ ΤΕΛΕΙΟΝ, ΑΝΩΘΕΝ ΕΣΤΙ ΚΑΤΑΒΑΙΝΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ...