(επανάληψη οι στίχοι
από https://salograia.blogspot.com/2009/10/1940.html )
Οι διαστάσεις του νεκρού στρατιώτη
Δος μου το χέρι σου ν'ανέβω στη γη.
Θέλω να ιδώ τον ουρανό χαμηλότερα,
τα ουράνια φαινόμενα
γύρω απ'τα πόδια μου.
Θέλω
να συλλάβω το ύψος μου και να μάθεις κ'εσύ
πόση έκταση έπιανα, εγώ, που σκοτώθηκα,
χτες βράδυ, στο μέτωπο.
Νικηφόρος Βρεττάκος
..................................................................
..................................................................
...................................................................
......................................................................
Αγαπημένο και λατρεμένο μου
για σένα ο θείος μου Χαρίλαος τυγχάνει παππούς
από τη μεριά της μητέρας μου, και γιαγιάς σου,
Καλλιρρόης Καλογεροπούλου-Παναγοπούλου
(η φωτό της ακριβώς από κάτω μαζί με άλλες λεπτομέρειες)
Όπως έγραφα,
στα σχόλια του 2009, της πρώτης ανάρτησης
(προσθέτοντας κάποιες νέες φράσεις σήμερα ...):
"Ο θείος Χαρίλαος στο Αλβανικό Μέτωπο του 1940,
έπαθε κρυοπαγήματα
και όταν τον έφεραν στην Πρέβεζα με γάγγραινα,
τού έκοψαν και τα δυο πόδια απ' τους μηρούς.
Μέχρι να συμβεί αυτό, έστελνε
-στα ενδιάμεσα των μαχών-
γράμματα στους οικείους, γεμάτα πίστη στο Θεό,
ενθουσιασμό και αγάπη για την πατρίδα.
Η μητέρα μου(και αδελφή του θείου Χαρίλαου) τότε,
στην Πρέβεζα, υπηρετούσε ως αδελφή νοσοκόμος του Ερυθρού Σταυρού.
Ξεψύχησε στην αγκαλιά της......
........................................................................
Ο θείος Χαρίλαος δεν είχε γνωρίσει, γυναίκα,"σεβαστικός" που λέγανε παλιά και ντροπαλός
σαν το φυτό "μη μου άπτου".
Κοκκίνιζε άμα του μίλαγε μεγαλύτερος.
Ντρεπότανε κι αυτός, όλο ντρεπότανε.
Με το τίποτα ντρεπότανε.
Που ανάσαινε ντρεπότανε!
-Εμείς... όλο ντρεπόμασταν
το σημείωνε κάποτε και ο Χρήστος Βακαλόπουλος
Η μάνα μου, βέβαιη, ότι πήγε στα άγια η αγνή ψυχή του Xαρίλαου..."
.................................................................................................
.....................................................................................................
Ο θείος, μας άφησε τη μοναδική φωτό που βλέπεις εδώ, με τα φανταρίστικα.
Κάθε μέρα που θυμιάζω τις εικόνες μου,
προσφέρω με βαθύ σεβασμό και στη γενναιότητά του,
μία υπόκλιση.
-Θείε Χαρίλαε, πρέσβευε, αν βρίσκεσαι στη Χαρά του Κυρίου...
Με ατενίζει απ' το κάδρο δεκαετίες σιωπηλός, υπομονετικός,
με βλέμμα πνευματικής, αναφαίρετης δύναμης...
-Είχε επίγνωση του πεπρωμένου που τον περίμενε άραγε;
Έφυγε ο Χαρίλαος ηρωικά μαχόμενος από αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο
σε ηλικία 23 ετών.
Δεν πρόλαβε να ερωτευτεί, να παντρευτεί,
να κάνει οικογένεια, πιεί το μυρωδάτο κρασί της ζωής, σε ευφρόσυνη κούπα ζωγραφισμένη...
-Ζεί τώρα στη χαρά την αιώνια!
-Θες να πιστέψω, ζαβή κοτζιάκαρη, τις αηδίες των βαρετών επικήδειων στις εθνικές εορτές;
-Να τις πιστέψεις!
Στα Κρέστενα, πριν το 1940, ο θείος Χαρίλαος, είχε μάθει και ασκούσε την τέχνη του ράφτη
μαζί με τον άλλον αδερφό της μητέρας μου, τον Απόστολο.
-Ντροπαλός πάντα, μέχρι το Θεό!
-Του μιλούσες και κοκκίνιζε σαν κορίτσι! σχολίαζε κάθε φορά που τον θυμόταν συγκινημένη, η συχωρεμένη μανούλα Καλλιρρόη...
Η δικιά του μάνα, η σκληρή Ελένη, όταν ο Χαρίλαος υπήρξε μικρός, επειδή κάποια στιγμή φέρθηκε με ανόητη ζωηράδα όπως κάνουν συνήθως τα πιτσιρίκια, τον έδεσε με χοντρό σκοινί, τον έσουρε σε κοντινό πλάτωμα και ουρλιάζοντας σαν δράκος που ξερνοβολάει φλόγες απ' τα ρουθούνια, υποκρίθηκε πως θα αμόλαγε το σκοινί αφήνοντας το κορμάκι του Χαρίλαου να γκρεμοτσακιστεί στα απειλητικά βράχια που έχασκαν σε βάθος κάμποσων μέτρων, να γίνει κομμάτια!
Έπρεπε, βλέπεις, να μάθει εκείνος, ο μικρός,
να πειθαρχεί δίχως αντιλογία.
[Όχι σαν τα μοσχο@ούτσικα τα σημερινά μαθητούδια μας, που ως καταδρομείς, τις προάλλες στο γραφείο του υπουργού, τρίξαν αγενώς του πανικόβλητου κ. Γιαβρόγλου τα δόντια, ακολουθώντας βεβαίως του ενδόξου πρωθυπουργού Αλέξη μας, τα παλαιότερα καταληψιακά παραδείγματα, συμμορφούμενα πάντα τα μαθητούδια και προς το Σαββοπούλειον άσμα:
" είμαι δεκαεξάρης, σας γ@μώ τα Λύκειααα!" ]
..........................
-Λωλοφρένα, περιμάζεψε τους συνειρμούς σου!
-Μά...κρεμασμένο στο γκρεμό, το παιδί απ' το πόδι δεμένο με την γδαρτική τριχιά;
Για Όνομααα!
-Ξαναπές το, πιο δυνατά!
-Για Όνομααα!
-Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, νομίζεις, κάναν στα παιδιά τους λιγότερα;
-Πας καλά; τι σχέση έχουμε εμείς σήμερα με τους αρχαίους Σπαρτιάτες;
-Τι τρόμος ανεξίτηλος σφράγισε την ανυποψίαστη ψυχούλα!
(δεν είχε εφευρεθεί και το Bungee Jumping, απ' τους Εξαποδούς ακόμα,
αν είχε εφευρεθεί, ο μικρός, την όλη εμπειρία, αλλιώς μπορεί να την ερμήνευε, τίποτα δεν ακούγεται ως μητρικό ή πατρικό θέσφατο, όλα πλέον, γίνονται αποδεκτά ως θέματα ερμηνείας, τονίζουν οι κοινωνιοψυχολόγοι...)
-Του 'μεινε του βασανισμένου Χαρίλαου και το κουσούρι
της ταχυπαλμίας, από εκείνη την φρίκη με το κρέμασμα κατουκέφαλα...
-Μετά.... γκρινιάζουμε ενοχικώς, οι παραδαρμένοι γονείς, ότι σήμερα τα χρυσά μας, (τη γενιά των 30 φεύγα έως και σαρανταφεύγα...)τα αναθρέψαμε αυστηρά ενώ τα αναθρέψαμε -οι πανικόβλητοι- "όλο με το σεις και με το σας", μην πάει και πάθουνε -σκιαζόμασταν- καμιά ψυχική οδύνη ανεξάλειπτη.
-Μούτζες και τύφλες, μωρή Σαλογραία!
-Πού είστε παιδοπσυχίατροι, να τραβήξετε τα βυζιά σας!
-Τι λες;
-Ξέρω εγώ τι λέω, πάψε εσύ, δεν μπορώ να εξηγώ, βιάζομαι...
..........................................................................
Σήμερα είναι Εθνική Επέτειος, του "ΌΧΙ" !
Αχ παιδιά της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά Δεν επιθυμείτε να πολεμάτε!
-Αχ ήρωα θείε Χαρίλαε, που τόσο σκληρά πολέμησες!
-Άχ όλοι οι ήρωες εσείς της γενιάς του '40 που τόσο σκληρά, πλην ένδοξα, αποθάνατε!
Ας είναι ελαφρύ και μυρωμένο το χώμα που σας σκεπάζει...
Ευανθία η Σαλογραία
....................................................................................
.......................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου