Μπλόκο στην Δημοκρατία από τη ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ και το ΠΑΣΟΚοφασιστικό δεκανίκι της σε φόντο ανάποδου κόσμου
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης,
τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
ΠΡΟΪΔΕΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΥΣ
Ότι ζούμε στον ανάποδο κόσμο το γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Οι νόμοι δεν υπάρχουν για να μας προστατεύουν από το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία, αλλά για να τα νομιμοποιούν αμφότερα. Με την εκτρωματική τροπολογία –κατά την παγία τακτική των Ελλήνων πολιτικών που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο– εμβόλιμη σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης & Επενδύσεων, την οποία ψήφισαν τα καμάρια του ελληνικού κ-υ-νοβουλίου, δόθηκε η χαριστική βολή στην ημιθανή δημοκρατία μας.
Στην πραγματικότητα, το «μπλόκο» δεν υψώθηκε κατά του Κασιδιάρη αλλά κατά της ελληνικής δημοκρατίας, η οποία υπάρχει προ πολλού μόνο στα χαρτιά, ως ελκυστικό κέλυφος ενός σκωληκόβρωτου τάφου. Από σήμερα ηχεί urbi et orbi ο επιθανάτιος ρόγχος της ελληνικής δημοκρατίας, η οποία ξεψύχησε από τον προδήλως «αντισυνταγματικό εμβολιασμό» του εκλογικού σώματος με το τοξικό νομοθετικό κατασκεύασμα που παρασκεύασε η κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ και ενέκρινε το ΠΑΣΟΚοφασιστικό δεκανίκι της. Για μία ακόμη φορά, το ελληνικό Σύνταγμα ποδοπατήθηκε σαν φθηνή κουρελού που είναι παραπεταμένη στα αζήτητα μιας αποκρουστικής λαϊκής αγοράς και έτσι μετατράπηκε σε «Ασύνταγμα», κατά τον όρο που έπλασε ο Βασίλης Βασιλικός στο Καφενείον «Εμιγκρέκ».
Το πιο αποκαρδιωτικό απ’ όλα είναι η απάθεια με την οποία ο πολιτικός κόσμος και οι πολίτες στέκονται απέναντι στο νέο συνταγματικό πραξικόπημα. Ζούμε πρωτίστως στην εποχή όχι της μηδενικής ανοχής, αλλά της μηδενικής αντίστασης. Κάποιο μεγάλο κακό καραδοκεί για την χώρα μας, η οποία διανύει μία από τις πιο διεφθαρμένες περιόδους της ιστορίας της. Η σήψη έχει εξαπλωθεί σε όλα τα πεδία. Το ότι ακόμη δεν έχουμε καταποντιστεί μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως θαύμα…
Ήγγικεν η ώρα των Αρεοπαγιτών, οι οποίοι καλούνται να σώσουν την τιμή του Συντάγματος, επιχειρώντας μια ύστατη προσπάθεια αποκαταστατικής διασωλήνωσης της ξεψυχισμένης δημοκρατίας, αν και οι υφιστάμενες ενδείξεις περί σωτηρίου επεμβάσεως δεν είναι ενθαρρυντικές. Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων ισχύει το απόφθεγμα του Ασημάκη Πανσέληνου: «Η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας στην Ελλάδα ανοιγοκλείνει σα φυσαρμόνικα που την παίζει η Διοίκηση». Άλλωστε, κατά την διάρκεια της υγειονομικής δικτατορίας, οι Έλληνες δικαστές και εισαγγελείς –με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις– υπάκουσαν πειθήνια στις εντολές του καθεστώτος. Γιατί τώρα θα θελήσουν να πράξουν διαφορετικά;
Για τον ακριβή ρόλο του Κασιδιάρη διατηρώ επιφυλάξεις. Το σύστημα παίζει τόσο βρόμικα, που δεν αποκλείεται η στοχοποίησή του να είναι προσχηματική και να εξυπηρετεί πονηρούς σκοπούς.
Καλή ανάγνωση!
Κ.Β.
Ο νέος μεγάλος «εχθρός του λαού» δεν είναι αόρατος, δεν είναι λευκός.
Δεν είναι ιός, δεν είναι η Μπάρμπαρα.
Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας.
Είναι ένας Κασιδιάρης, ο ορατός μαριονετίστας του κόμματος «Έλληνες».
H υγιής Δημοκρατία, όμως, δεν φοβάται τους εχθρούς της.
Νιώθει επαρκώς ασφαλής και ανέχεται τα ζιζάνια δίπλα στο σιτάρι.
Ταυτοχρόνως, εμπιστεύεται την κρίση των ώριμων πολιτών της, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να αποκλείουν τους πολυδιαφημισμένους εχθρούς της δημοκρατίας.
Οι ώριμοι πολίτες δεν έχουν ανάγκη από τροπολογίες που αποσκοπούν υποκριτικά να θωρακίσουν την εκλογική διαδικασία και την ανόθευτη κρίση τους στο παρά πέντε των εκλογών.
Αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις, και ιδίως η φρικτή παρούσα, μεταχειρίζονται τους πολίτες σαν βρέφη που πρέπει να μένουν εγκλωβισμένα στην παιδική κούνια τους, όντας απολύτως εξαρτημένα από τους υπερπροστατευτικούς πατερ(κ)ούληδες.
Ας το συνειδητοποιήσουμε:
Μια μη-μου-άπτου δημοκρατία είναι μια βαθιά άρρωστη δημοκρατία.
Μια βαθιά άρρωστη δημοκρατία δεν είναι ευάλωτη απέναντι στους εχθρούς της, αλλά σε εκείνους που αυτοανακηρύσσονται προστάτες της και λαμβάνουν προληπτικά μέτρα.
Η γνήσια και αυτοβέβαιη για την ευρωστία της δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από φύλακες-μπουλντόγκ που θα είναι έτοιμα να κατασπαράξουν όποιον πάει να τις ρίξει πεπονόφλουδες.
Στην τοποθέτηση των μπουλντόγκ ενεδρεύει ένας ύπουλος και ολέθριος κίνδυνος: τα μπουλντόγκ να στραφούν εν τέλει εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας.
Και τότε, ποιος θα ελέγξει τα ψευτοδημοκρατικά μπουλντόγκ;
Sed quis custodiat ipsos custodes?¹ Ελληνιστί: Αλλά ποιος ελέγχει τους ελέγχοντες;
Από την αρχή της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης στην συνείδηση αρκετών πολιτών αποκρυσταλλώθηκε η πεποίθηση ότι μας διοικεί ένα ιατροφασιστικό καθεστώς, μια υγειονομική δικτατορία που, όταν ψήφισε τον νόμο για τον υποχρεωτικό-εξαναγκαστικό εμβολιασμό, έριξε τα πρώτα δολοφονικά πυρά εναντίον της δημοκρατίας, αφήνοντάς την να χαροπαλεύει.
Με το πρόσφατο συνταγματικό πραξικόπημα, δηλαδή την ψήφιση της (ν)τροπολογίας κατά του νέου, αυτή την φορά δήθεν ορατού, εχθρού μας, που κατ’ ανάγκην έχει ανθρώπινο ονοματεπώνυμο, δόθηκε η χαριστική βολή κατά της ημιθανούς δημοκρατίας. Έτσι, το καθεστώς διατράνωσε αυτό που ήταν πάντοτε: φασιστικό. Απλώς, στην εποχή του κορωνοϊού φόρεσε την μοδάτη μάσκα του ιατροφασισμού.
Τον Ιούλιο του 2021, ο νέος βαρύς τραυματισμός της δημοκρατίας είχε προέλθει από τον αντισυνταγματικό εμβολιασμό των πολιτών κατά του κορωνοϊού με τα πειραματικά φαρμακευτικά σκευάσματα της Big Pharma.
Τον Φεβρουάριο του 2023 ακούστηκε ο επιθανάτιος ρόγχος της δημοκρατίας, η οποία ξεψύχησε μετά τον αντισυνταγματικό εμβολιασμό του εκλογικού σώματος με το τοξικό νομοθετικό κατασκεύασμα που παρασκεύασε η κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας και ενέκρινε το ΠΑΣΟΚοφασιστικό δεκανίκι της.
Τι κι αν το Σύνταγμα του 1975 απέρριψε συνειδητά την απαγόρευση πολιτικού κόμματος
Τι κι αν στο άρθρο 29 παρ. 1 Συντ. προβλέπεται ότι η οργάνωση και η δράση των πολιτικών κομμάτων οφείλουν να εξυπηρετούν την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, χωρίς όμως να υπάρχει μηχανισμός απαγόρευσης πολιτικού κόμματος
Τι κι αν στο άρθρο 51 παρ. 3 Συντ. προβλέπεται ότι ο νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα (και άρα το δικαίωμα του εκλέγεσθαι) παρά μόνο ως συνέπεια αμετάκλητης (και όχι απλώς πρωτόδικης ή τελεσίδικης) καταδίκης
Τι κι αν το εύρημα της μη καταδικασθείσας (σε οποιονδήποτε βαθμό) πραγματικής ηγεσίας θεσπίσθηκε ως πρόσθετη, αρνητική προϋπόθεση κατάρτισης συνδυασμού, η οποία δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα…
Σύμφωνα με την τελική διατύπωση της ψηφισθείσας, προδήλως αντισυνταγματικής τροπολογίας, ισχύει ότι:
«H κρίση περί του ότι η δράση του πολιτικού κόμματος δεν εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος δύναται να λάβει χώρα μόνο όταν υφίσταται καταδίκη σε οποιονδήποτε βαθμό υποψηφίων βουλευτών ή ιδρυτικών μελών ή διατελεσάντων προέδρων για τα αδικήματα των άρθρων 134, 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα».
Μέσα σε ένα πυρετικό παραλήρημα νομοθετικής διαστροφής διευκρινίζεται ότι:
«Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, η πραγματική ηγεσία έχει την έννοια ότι πρόσωπο άλλο από εκείνο που κατέχει τυπικά θέση προέδρου, γενικού γραμματέα, μέλους της διοικούσας επιτροπής ή νομίμου εκπροσώπου με συγκεκριμένες πράξεις του εμφανίζεται να ασκεί διοίκηση του κόμματος, ή να έχει τοποθετήσει εικονική ηγεσία, ή να έχει τον ηγετικό πολιτικό ρόλο προς το εκλογικό σώμα»!
Αναρωτιέται κανείς: Με βάση ποιο κριτήριο θα μπορεί να διαγνωσθεί (από τον Άρειο Πάγο) ότι ο φερόμενος ως μαριονετίστας έχει τέτοιον ηγετικό πολιτικό ρόλο; Πρόκειται αναμφιβόλως για μια αόριστη αξιολογική έννοια, η οποία μόνο θυμηδία προκαλεί, ακόμη και σε έναν πρωτοετή φοιτητή Νομικής.
Δείτε τώρα το, γεμάτο μπαλλώματα και διαγραφές της τελευταίας στιγμής, κουρελόχαρτο του άρθρου 102 του ψηφισθέντος νομοσχεδίου, για να θαυμάσετε με πόσο… σεβασμό προς τον Έλληνα πολίτη παράγει το ελληνικό κΥνοβούλιο το νομοθετικό έργο του:
 |
Τι κι αν το ευαίσθητο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι στενά συνυφασμένο με την δημοκρατική αρχή και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που δεν επιτρέπεται να κρίνεται από τον κοινό, αλλά μόνο από τον συνταγματικό νομοθέτη (άρα εν προκειμένω απαιτείτο αναθεώρηση του Συντάγματος· στην τελευταία, πάντως, αναθεώρηση, καίτοι υπήρχε σχετική δυνατότητα, το άρθρο 29 δεν συμπεριελήφθη στις αναθεωρητέες διατάξεις)
Τι κι αν ο νέος Ποινικός Κώδικας κατήργησε την αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων «γιατί κρίθηκε πλέον ως παρωχημένη» (έτσι κατά γράμμα η Αιτιολογική Έκθεση), οπότε η αμαρτωλή τροπολογία χρησιμοποίησε το τέχνασμα της «εισόδου από την πίσω πόρτα».
Προσοχή: Την καταργημένη ορολογία περί αποστερήσεως χρησιμοποιεί ο νομοθέτης του επίμαχου νομοσχεδίου στο ακόλουθο σημείο:
«Η αποστέρηση του δικαιώματος κατάρτισης συνδυασμών, σύμφωνα με την παρούσα περίπτωση, ισχύει για τη χρονική διάρκεια της επιβληθείσας ποινής και υπολογίζεται από την επομένη της ημέρας της οριστικής καταδικαστικής απόφασης».
Τι κι αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στην υπόθεση Engel και λοιποί κατά Ολλανδίας, έχει αποφανθεί ότι μια διοικητική κύρωση που κατά τον γονότυπό της (λόγω του βαθμού σοβαρότητας της επαπειλούμενης κύρωσης [the degree of severity of the penalty that the person concerned risks incurring]) είναι ποινή, υπόκειται στην αρχή της νομιμότητας, μία από τις τέσσερεις εκφάνσεις της οποίας είναι ο κανόνας που απαγορεύει την επιβολή κατ’ ουσίαν ποινής «κατόπιν εορτής»: Κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς προηγούμενο νόμο (nullum crimen nulla poena sine lege praevia)
Η αρχή του προηγούμενου νόμου στοχεύει στο να αποτρέπει τον νομοθέτη από τον πειρασμό να λειτουργήσει συναισθηματικά ή οπορτουνιστικά και να θεσπίζει φωτογραφικές διατάξεις. Μέσω αυτής διασφαλίζεται η προβλεψιμότητα και ελεγξιμότητα της κρατικής επέμβασης και, επομένως, επιτυγχάνεται η διατήρηση της ασφάλειας Δικαίου.
Δυστυχώς, οι εμπνευστές και χειροκροτητές της «τροπολογίας Κασιδιάρη» δεν είχαν κανέναν ανασχετικό φραγμό να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την προαναφερθείσα αρχή και να υλοποιήσουν την επαίσχυντη κρατική αυθαιρεσία, μιλώντας ευθέως για φωτογραφική τροπολογία που αποσκοπεί πρωτίστως στο «μπλόκο Κασιδιάρη» (βλ. ιδίως την ανερυθρίαστη παραδοχή Μ. Βορίδη από το βήμα της Βουλής).
Τι κι αν, κατά την παγία νομολογία του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, για να απαγορευθεί ένα κόμμα δεν αρκεί η διάδοση αντισυνταγματικών ιδεών, αλλά θα πρέπει επιπλέον να εκδηλώνεται μια ενεργός πολεμική, επιθετική στάση των μελών αυτών των κομμάτων εναντίον της φιλελεύθερης και δημοκρατικής έννομης τάξης, στην κατάργηση της οποίας αποσκοπεί το επίμαχο κόμμα, ενώ θα πρέπει να συντρέχουν συγκεκριμένες ενδείξεις ότι η επίτευξη των αντισυνταγματικών στόχων δεν είναι παντελώς ανέφικτη²
Τι κι αν πλήθος νομικών εξέφρασαν όχι απλώς επιφυλάξεις, αλλά την κάθετη αντίθεσή τους στην εκτρωματική τροπολογία για το «μπλόκο Κασιδιάρη».
Το γαλαζοπράσινο κομματικό ζεύγος (δεν υπονοείται φυσικά ότι τα λοιπά κόμματα είναι αθώες περιστερές) που ευθύνεται για την καινούργια νομοθετική τερατογένεση, απέναντι σε όλα αυτά αντέταξε νοερώς την φασιστική φράση:
Hoc volo, sic iubeo! Sit pro ratione voluntas!³ Ελληνιστί: Αυτό θέλω, έτσι διατάσσω! Αντί εξηγήσεως, ισχύει η βούλησή μου!
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το «μπλόκο» δεν υψώθηκε κατά του Κασιδιάρη αλλά κατά της ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία υπάρχει προ πολλού μόνο στα χαρτιά, ως ελκυστικό κέλυφος ενός σκωληκόβρωτου τάφου.
Για μία ακόμη φορά, το ελληνικό Σύνταγμα ποδοπατήθηκε σαν φθηνή κουρελού που είναι παραπεταμένη στα αζήτητα μιας αποκρουστικής λαϊκής αγοράς και έτσι μετατράπηκε σε «Ασύνταγμα», κατά τον όρο που έπλασε ο Βασίλης Βασιλικός στο Καφενείον «Εμιγκρέκ» (Ο Άγιος Κλαύδιος)⁴.
Ω τι Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος αυτός στον οποίο μας έλαχε να ζούμε!
Σε αυτόν ακριβώς τον ανάποδο κόσμο, οι νόμοι δεν υπάρχουν για να προστατεύουν τον πολίτη από το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία. Οι νόμοι υπάρχουν για να νομιμοποιούν το έγκλημα και την κρατική αυθαιρεσία!
Οι κυριολεκτικές μάσκες φορέθηκαν για να καταπέσουν οι μεταφορικές, και έτσι να αποκαλυφθεί ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια μας το τέρας της κοινοβουλευτικής δικτατορίας που απλώνει τα ολοκληρωτικά πλοκάμια του, όπου του υποδειχθεί από τον αόρατο μαριονετίστα.
Αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο ψεύτικος, βρομερός και προπάντων ανάποδος κόσμος μας, τότε θα πρέπει αμέσως να αντιληφθούμε ότι, όταν ακούμε να κόπτονται για την δημοκρατία όλοι εκείνοι που την καταπατούν εδώ και πολύ καιρό και ότι βαπτίζουν εχθρό του δημοκρατικού πολιτεύματος έναν Κασιδιάρη, ισχύει το ανάποδο:
Οι επίδοξοι εξολοθρευτές του δημοκρατικού εχθρού είναι οι ίδιοι εχθροί της δημοκρατίας.
Όποιος θέλει να εμβαθύνει στην ανάποδη σχέση εχθρού και φίλου του λαού, ας διαβάσει τον «εχθρό του λαού» του Ερρίκου Ίψεν⁵. Αυτό το εκπληκτικό και τόσο επίκαιρο θεατρικό έργο, που θα έπρεπε να παίζεται νύχτα-μέρα σε όλα τα θέατρα της χώρας, ώστε οι Έλληνες πολίτες να συνειδητοποιήσουν σε όλο του το μεγαλείο το απίστευτο θέατρο που έχουν στήσει σε βάρος τους οι Φαρισαίοι υποκριτές πολιτικοί, οι οποίοι μοιάζει να έχουν νοικιάσει επ’ αόριστον ή ακόμη χειρότερα να έχουν (εξ)αγοράσει μόνιμη θέση στα έδρανα της Βουλής.
Το «μπλόκο κατά του Κασιδιάρη» είναι μία ακόμη τρανή απόδειξη ότι οι εκλογές που θα διεξαχθούν θα είναι μια διαδραστική θεατρική παράσταση, όπου οι θεατές-επίδοξοι ψηφοφόροι θα κληθούν να ψηφίσουν τον καλύτερο, δηλαδή τον πιο λαοπλάνο ηθοποιό, ο οποίος θα φορά ψευτοδημοκρατική περούκα και λιβρέα.
Διαχρονικά ορθή η διαπίστωση του Θεοφάνη Ράπτη στο σπουδαίο βιβλίο του «Τεχνο-φεουδαρχία. Η νέα μορφή παγκόσμιου ολοκληρωτισμού»⁶:
«Πολιτική και έγκλημα μπορούν πλέον να συγχωνευτούν στον 21ο αιώνα μέχρι του σημείου να καταστήσουν το κράτος δικαίου μια υποκριτική γελοιογραφία: Για τον ίδιο λόγο, άνθρωποι σαν τον Μπους ή τον Πούτιν δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με βάση την ευφυΐα τους ή την υποτιθέμενη έλλειψή της. Στην πραγματικότητα πρόκειται μόνο για εκπροσώπους μαφιόζων που αντιμετωπίζουν άλλους μαφιόζους. Το γεγονός ότι “εκλέχθηκαν” είναι στις μέρες μας άκρως παραπλανητικό. Η εκλογή κάποιου είναι απλώς μια ακόμη διασκέδαση των μαζών».
Φυσικά, επειδή το καθεστώς παίζει πολύ βρόμικα το παιχνίδι του σε βάρος των καλοκάγαθων προβάτων του εκλογικού σώματος, δεν αποκλείεται το μπλόκο κατά Κασιδιάρη να είναι προσχηματικό, δηλαδή ο επικηρυγμένος ως «εχθρός του λαού» να έχει συναινέσει στην στοχοποίησή του από τα μεγάλα κόμματα, εξυπηρετώντας κάποιο πονηρό σχέδιο προληπτικού-ελεγκτικού μαντρώματος εκείνων των εκλογέων που θέλουν ακόμη να υπάρχει πατρίδα. Ένα τέτοιο τέχνασμα κάθε άλλο παρά καινοφανές είναι!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, αξίζει να θυμηθούμε ποια διαχρονική εκλογική συμβουλή είχε δώσει ο Γεώργιος Σουρής στο φύλλο 1362 της εφημερίδας που είχε εκδώσει στις 5 Δεκεμβρίου 1915 (!) μέσα από το ποίημά του με τίτλο «Μια συμβουλή του Φασουλή». Στην 8η στροφή διαβάζουμε:
«Κι’ ο Λεβάντες παλεύει κι’ η Δύσις,
μα παλεύουν κι’ οι δυο μας οι Μήτσοι,
κι’ αν κανένας σου’ πη να ψηφίσης
κύτταζέ τον και λέγε του πρίτσι».
Στο ακροτελεύτιο τετράστιχό του, ο Σουρής, αναδεικνύοντας την λογική του ανάποδου κόσμου, δίνει μια ακόμη αποτρεπτική εκλογική συμβουλή, απολύτως χρήσιμη εν έτει 2023:
«Σαν γλεντζές μη βαρέσης βιολιά,
μην πηδάς σ’ εκλογαίς σαν και δαύταις,
που τα νέα τα κάνουν παληά
και ξεθάβουν παληούς νεκροθάφτες».
Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησα στον Στέφανο Δαμιανίδη, δημοσιογράφο του ραδιοφωνικού σταθμού Focus. Σε αυτήν ακούγονται εν περιλήψει οι βασικές θέσεις του ανωτέρω κειμένου.
Εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2007, σελ. 22.
Πρόκειται για φράση από τις Σάτιρες του Ιουβενάλη (6, Ι. 347) αναφερόμενη στην ηθική κατάπτωση των Ρωμαίων γυναικών, οι οποίες, έχοντας έντονες σεξουαλικές ορμές, κατάφερναν να παρασύρουν ακόμη και τους άνδρες που είχαν προσλάβει οι σύζυγοί τους, προκειμένου να τις έχουν υπό παρακολούθηση. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται σήμερα για να δηλώσει τον κίνδυνο αυθαιρεσίας από πρόσωπα ή θεσμούς που έχουν ελεγκτική εξουσία, χωρίς όμως τα ίδια να λογοδοτούν για την κρίση τους σε κάποιο ανώτερο όργανο. Πρβλ. την αντίστοιχη φράση στην αγγλική και τη γερμανική γλώσσα: Who watches the watchers? (Who shall guard the guardians? / Who guards the guards? / Wer kontrolliert die Kontrolleure?). Πρβλ. και Μονταίνι, Δοκίμια, Βιβλίο Τρίτο, Κεφ. 5ο, μτφ.: Φ. Δρακονταειδής, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005, σελ. 112.
Σύμφωνα με το άρθρο 21 παρ. 2 και 3 του γερμανικού Συντάγματος, κόμματα που, με βάση τον σκοπό του καταστατικού τους ή εξαιτίας της συμπεριφοράς των μελών τους, αποσκοπούν στο να βλάψουν ή να ανατρέψουν την φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη ή να θέσουν σε κίνδυνο την υπόσταση του κράτους είναι αντισυνταγματικά και αποκλείονται από την κρατική χρηματοδότηση.
Ιουβενάλης, ό.π., 6. Ι. 223.
Εκδ. Πλειάς, Αθήνα 1973, σελ. 63.
Για την ανάλυσή του σε σχέση με τον ανάποδο κόσμο της υγειονομικής δικτατορίας βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 267.
Εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2007, σελ. 22.
πηγή : Τρελογιάννης
.................................................................................
.................................................................................
