'Καβαλάρηδες οδεύουμε στο λιοπύρι
ή κάτω από σιγανή βροχή·
εγώ κι ο Θεός μου·
και κουβεντιάζουμε χλωμοί, πεινασμένοι, ανυπόταχτοι.
“Αρχηγέ!” κι εκείνος στρέφει κατά με το πρόσωπο του
κι ανατριχιάζω αντικρίζοντας την αγωνία του.
Τραχιά είναι η αγάπη μας,
καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι,
πίνουμε το ίδιο κρασί
στη χαμηλή τούτη ταβέρνα της Γης.
Κι ως σκουντρούμε τα ποτήρια μας,
αχούν σπαθιά, τινάζουνται μίση κι έρωτες,
μεθούμε,
οράματα σφαγής ανεβαίνουνε στα μάτια μας,
πολιτείες γκρεμίζουνται μέσα στα μυαλά μας,
κι είμαστε κι οι δυο λαβωμένοι
και κουρσεύουμε,
ξεφωνώντας από τους πόνους,
ένα μεγάλο Παλάτι.'
(Απόσπασμα από την ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Ν. Καζαντζάκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου