Τραχιά είναι η αγάπη μας ...κι είμαστε κι οι δυο λαβωμένοι...

'Καβαλάρηδες οδεύουμε στο λιοπύρι 
ή κάτω από σιγανή βροχή· 

εγώ κι ο Θεός μου· 

και κουβεντιάζουμε χλωμοί, πεινασμένοι, ανυπόταχτοι.

“Αρχηγέ!” κι εκείνος στρέφει κατά με το πρόσωπο του 
κι ανατριχιάζω αντικρίζοντας την αγωνία του.

Τραχιά είναι η αγάπη μας, 
καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, 
πίνουμε το ίδιο κρασί 
στη χαμηλή τούτη ταβέρνα της Γης.

Κι ως σκουντρούμε τα ποτήρια μας, 
αχούν σπαθιά, τινάζουνται μίση κι έρωτες, 
μεθούμε, 
οράματα σφαγής ανεβαίνουνε στα μάτια μας, 
πολιτείες γκρεμίζουνται μέσα στα μυαλά μας, 

κι είμαστε κι οι δυο λαβωμένοι 
και κουρσεύουμε,

ξεφωνώντας από τους πόνους, 

ένα μεγάλο Παλάτι.'

(Απόσπασμα από την ΑΣΚΗΤΙΚΗ  του Ν. Καζαντζάκη)

Είδα την ταινία "ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ" του ΓΙΑΝΝΗ ΣΜΑΡΑΓΔΗ...Κάποιες σκηνές της, θα μου μείνουν αξέχαστες...

Η αρχική σκηνή της ταινίας
με τον θηριώδη γονιό, του μελλοντικού  συγγραφέα που παραφρονιασμένα, τον σούρνει -μικρό παιδί,τότε ο Νίκος- να αποτίσει φόρο τιμής στους σκοτωμένους της Κρήτης, μου φάνηκε συγκλονιστική!

Ποιος πατέρας θα φερόταν έτσι  σήμερα σε παιδί, και δεν θα του αφαιρούσαν την επιμέλεια και δεν  θα τον πήγαιναν άρον άρον στις κλινικές για ...θεραπεία οι κοινωνικοί λειτουργοί και πσυχίατροι των... πολιτισμένων ανθρώπων;  

Τρομερότερη εισαγωγή στη ζωή του βασανισμένου δημιουργού, 
δεν θα μπορούσε να αποδώσει ο σκηνοθέτης.

Μπορεί να διαφωνώ με πολλά τα οποία υποστήριζε ο συχωρεμένος ο Καζαντζάκης, αλλά...εκείνα που καλλιεπώς έγραψε και με άγγιξαν-μέχρι να πεθάνω, θα τα θυμούμαι...

Ευανθία η Σαλογραία
................................................................................................................
..................................................................................................................

Ένας άθεος και αφορισμένος υποδεικνύει ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας

ΛΑΒΑ

Στίχοι:  

Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική:  

Νίκος Αντύπας

1.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
αίμα μου ζεστό

Κάτι λίγοι συγγενείς
ξαδέρφια μακρινά
πες μου αν έμεινε κανείς
για μας τα πετεινά
Κάτι λίγοι συγγενείς
στα έγκατα του νου
Λάβα μου, λάβα μου
σώμα τ’ ουρανού

Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
δάκρυ από Χριστό
Εγώ με λάβα τα `λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα

......................................................................................
........................................................................................


«Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου

σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. 

Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, 
στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, 
σωριάζονται στη μέση της πορείας 
και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά 
–θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους– 
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, 
και να σώσουν την ψυχή τους. 

Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, 
και δεν ξέρουν πως 
η σταύρωση 
είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. 

Άλλον δεν έχει.

Σε ποιόν να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, 
όλο αίματα, και ξανάρχισα ν’ ανηφορίζω; 

Πού να βρω μιάν ψυχή 
σαρανταπληγιασμένη
κι απροσκύνητη, 
σαν την ψυχή μου, 
να της ξομολογηθώ;»

Nίκος Καζαντζάκης. 

(Για περισσότερα  διάβασε στο http://evaggelatos.com/ )