Η κριτική που ακολουθεί πάρθηκε
από http://www.athinorama.gr/cinema/article/i_megali_uposxesi-2524210.html
...........................................................................
Με αστρονομικό κόστος παραγωγής της τάξης των 90 εκατ. δολαρίων, η «Μεγάλη Υπόσχεση» χρηματοδοτήθηκε από τον αρμενικής καταγωγής μεγαλοπαραγωγό Κερκ Κερκόριαν, πρώην ιδιοκτήτη της MGM. Ήταν ένα έργο ζωής, αν και πραγματοποιήθηκε μετά το θάνατό του (το 2015), βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και προορισμένο να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη πάνω στη διαβόητη γενοκτονία των ομοεθνών του. Ακριβώς όπως και η προ τριετίας «Μαχαιριά» του Φατίχ Ακίν όμως, το επικό δράμα του βραβευμένου με Όσκαρ μικρού μήκους Βορειοϊρλανδού σεναριογράφου («Εις το Όνομα του Πατρός», «The Boxer») και σκηνοθέτη («Hotel Rwanda») Τέρι Τζορτζ υποφέρει από το διδακτικό και στρατευμένο χειρισμό του «μεγάλου» θέματός του, με την πλοκή, τους διαλόγους και τους χαρακτήρες απλώς να… παρίστανται με αποκλειστικό σκοπό να προωθήσουν το μήνυμα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το κουβαλά η ιστορία του νεαρού Αρμένη Μίκαελ Μπογκοσιάν, ο οποίος το 1914 φτάνει στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει στην Ιατρική. Εκεί θα γνωρίσει την όμορφη Άννα, σύντροφο ενός Αμερικανού φωτορεπόρτερ, την οποία ερωτεύεται. Τότε όμως θα ξεσπάσει ο Μεγάλος Πόλεμος και η καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία θα ξεκινήσει τις απηνείς διώξεις εναντίον των Αρμενίων. Έρωτες, σφαγές, πολιτικά παιχνίδια, ηρωισμοί και κάθε είδους βαναυσότητες θα παρελάσουν από ένα θεαματικό ιστορικό μελόδραμα, που δεν αφήνει ούτε ένα κλισέ τηλεοπτικής μίνι σειράς ανεκμετάλλευτο για να καταγγείλει ένα από τα μαζικότερα εγκλήματα του προηγούμενου αιώνα.
.............................................................................................
..............................................................................................
Μια ακόμη κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο:
Κάπου ανάμεσα στο σήμερα και στο 1914, οπότε και διαδραματίζεται, μοιάζει να έχει γυριστεί η μεγαλοπρεπής σε κλίμακα και εμφατικά παλιομοδίτικη δραματική περιπέτεια του Τέρι Τζορτζ, του Ιρλανδού σεναριογράφου (Εις το όνομα του πατρός) και σκηνοθέτη (Hotel Rwanda), ο οποίος ανέλαβε να αποκαλύψει, με χολιγουντιανές διαστάσεις, τη γενοκτονία των Αρμενίων μέσα από βασικά αληθινά περιστατικά.
Την (πολλαπλή) Μεγάλη Υπόσχεση δίνει ο σπουδαστής της ιατρικής Μάικλ, όταν συναντά την επίσης αρμενικής καταγωγής όμορφη δασκάλα Άνα στην Κωνσταντινούπολη και διστάζει να τη διεκδικήσει, για να μην έρθει σε σύγκρουση με τον φίλο της, έναν Αμερικανό φωτορεπόρτερ.
Ο Κρίστιαν Μπέιλ υποδύεται τον βαρύ, θυμωμένο και συνήθως μεθυσμένο Κρις, ο οποίος μαζεύει ενοχοποιητικό υλικό για τις φονικές και παράνομες εκκαθαρίσεις των Τούρκων και βλέπει την υπόθεση να γιγαντώνεται και ταυτόχρονα την αγαπημένη του να απομακρύνεται. Ο σκοπός είναι ιερός, ωστόσο η αποστολή διάσωσης επίπονη, ο πόνος αβάσταχτος, συνεπώς ο Τέρι Τζορτζ δεν θα μπορούσε παρά να πάρει πολύ σοβαρά την ταινία.
Από την αρχή επέλεξε το πιο ακαδημαϊκό ύφος που έχουμε δει σε μεγάλη παραγωγή εδώ και πολύ καιρό και στην πορεία το ενδιαφέρον για το ζευγάρι εξατμίζεται (ή, καλύτερα, δεν ενδιαφέρει πραγματικά, εκτός από μια καλογυρισμένη σκηνή ζυγιασμένης προσέγγισης των δυο τους) μπροστά στο μέγεθος της εξόδου ενός λαού προς την ελευθερία.
Πιο στρογγυλεμένο και γενικόλογο, αλλά λιγότερο τολμηρό καλλιτεχνικά από το ελλιπές Cut του Φατίχ Ακίν και το Αραράτ του Ατόμ Εγκογιάν, το φιλμ προδίδει την αδυναμία πρωτότυπης δραματικής προσέγγισης ενός τρομακτικού ιστορικού γεγονότος, ειδικά σε σύγκριση με το πολυποίκιλα τεκμηριωμένο πογκρόμ των Εβραίων.
Αν το καλοσκεφτούμε, οι Αρμένιοι δεν έχουν κατορθώσει να αποκτήσουν μεμονωμένη ταυτότητα ως χαρακτήρες στην 120 ετών διαδρομή του σινεμά στη λαϊκή κουλτούρα και τώρα, μετά τη μαύρη επέτειο του 2015, προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος.
Πηγή: www.lifo.gr
......................................................................................................................................
.....................................................................................................................................
(στη φωτό η "Άνα" από σκηνή του έργου)
Άντε να προσθέσω, έστω με καθυστέρηση
και τη δικό μου σαλογραιίστικο σχολιάκι,
επειδή είπες ότι το κάνεις πλάκα, κάθε που το διαβάζεις, περιστεράκι μου:
Το σκηνοθέτη του "The Promise" τον βρήκα "θεούλη"!
Η πρωταγωνίστριά του, εκείνος ο μίσχος λουλουδιού,
η "Άνα" φτυστή στη μορφή με τη φίλη μου,
την Ευγενία του Πέτρου του Αγιογράφου,
μόνο που η Ευγενία είναι πολύ πιο όμορφη- η αλήθεια να λέγεται!
Το μακελειό της Γενοκτονίας των Αρμενίων που επακολούθησε, συγκλονιστικό, στις αδρές γραμμές της αφήγησής του. Εννοείται, άλλο το να ξέρεις εγκεφαλικά ότι ξεπαστρεύτηκε ένας λαός με πολιτισμό, που δεν πείραζε κανέναν ...και άλλο το να βλέπεις, να ακούς, έστω ενδεικτικά, τα αιματοβαμμένα γεγονότα.
Χρόνια τώρα το μουρμουράω ότι αντί τα στεγνά βιβλία της ιστορίας στα σχολεία
θα έπρεπε να "παίζονται" στην ώρα του μαθήματος τέτοιες εργάρες
ώστε να αφυπνίζονται οι βαριεστημένοι μαθητές...
(εννοείται με κομμένες τις τολμηρές σκηνές-με τα βυζόμπαλα της δεσποινίδος, εις κοινήν θέαν-, που έδειξε ο σκηνοθέτης, ώστε το έργο να μπορεί να είναι κατάλληλο και για παπάδες, επιτέλους και οι παπάδες άνθρωποι είναι κρίμα να μη μπορούνε να δούν μια καλή ταινία, κυρία μου!)
... και όχι την ώρα του μαθήματος- οι μαθητές-ακριβώς επειδή σιχαίνονται τη διδακτέα ύλη όπως τους προσφέρεται, να παίζουν με τις πορνοφωτογραφίες που κατεβάζουν στα κινητά τους.
Ομολογώ, ωστόσο ότι ακόμη δεν έχω καταλάβει -τόσον βετζετάμπλ, καλέ,η δικιά σου-
ποία ήταν ακριβώς η "Μεγάλη Υπόσχεση"
διότι αυτός ο νεαρός Αρμένης, ο φοιτητής Ιατρικής που μπλέχτηκε για τα καλά στα διάφορα ταράκουλα, πριν ξεμυαλιστεί και φτάσει στο απροχώρητο, στις γυναίκες της ζωής του, όλο κάποια υπόσχεση έδινε. Μια υπόσχεση στη μαμά, μια υπόσχεση στη χαμηλοβλεπούσα αρραβωνιαστικιά, μια υπόσχεση, στην άλλη τη μπιρμπίλω- τη λεγάμενη που του έκανε τα γλυκά ματάκια αργότερα και τον ξελόγιασε...ου..μπερδεύτηκα..αν κάποιος δει την ταινία και κατάλαβε ακριβώς για ποια ακριβώς υπόσχεση ομιλεί ο τίτλος της ταινίας, ας ενημερώσει παρακαλώ, και την αφεντιά μου, μη μείνω με την απορία...ευχαριστώ!
Ευανθία η Σαλογραία
(κι αν ζουλήξεις, αγαπημένο μου, στην υπογραφή με το "ποντίκι"
θα πεταχτείς στην παλιότερη ανάρτησή μου, αφήγηση αληθινού σκηνικού
με τίτλο:" Επειδή το παιδί μας δεν είχε τα προσόντα να γίνει ραββίνος
είπαμε ας γίνει τουλάχιστον γιατρός!"
Μεταξύ μας και γω ιατρική θα ήθελα να σπουδάσω
αν ξαναγεννιόμουν σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο! )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου