Το τέρας κι εγώ-Σταμάτης Μαλέλης

Κριτική της Αγγελικής Πλουμά

Στέκεται σε πολύ προσωπικές απαντήσεις με ειλικρίνεια και δημοσιογραφικό σασπένς, με αμεσότητα αλλά και με την ευλογημένη απόσταση, τόσο χρήσιμη αλλά και τόσο δύσκολη όταν ο πρωταγωνιστής είσαι εσύ ο ίδιος.

Στο βιβλίο του Το τέρας κι εγώ, ο Μαλέλης περιγράφει την ιστορία της σχέσης του με την κατάθλιψη από τη στιγμή του πρώτου «φλερτ» μέχρι την πλήρη παράδοση κι από την παραίτηση στην επανάκτηση της προσωπικής του δύναμης. 

«Η κατάθλιψη», λέει ο σπουδαίος δάσκαλός μου, «είναι για το συναίσθημα ό,τι ο καρκίνος για το σώμα». Στερεί κάθε συναισθηματική ικμάδα, τρώει τη χαρά, μουδιάζει την ευχαρίστηση. Είναι σαν να σε περιβάλλει με ένα στρώμα πάγου, αδιαπέραστο σε κάθε χάδι ευτυχίας, πληρότητας και ουσιαστικού μοιράσματος.

Το εξομολογητικό βιβλίο του Σταμάτη Μαλέλη είναι μια σοβαρή κατάθεση για πολλούς λόγους: πρώτον, γιατί ο συγγραφέας «ξεγυμνώνεται», αποκαλύπτει έναν εσωτερικό φλοιό που τον κάνει να διακινδυνεύει πολλά, όπως το στίγμα του διαφορετικού, του απροσάρμοστου και του καταθλιπτικού. 

Δεύτερον, γιατί περιγράφει τη διαφορά της ζωής όπως βιώνεται από τον ίδιο τον κάτοχό της με το πώς παρουσιάζεται στο προσκήνιο. 

Πίσω από τον λαμπερό μανδύα του «στρατηγού» των ειδήσεων, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός καλεί σε τραπέζι, βλέπουμε έναν άνθρωπο γεμάτο πόνο και φόβο να το βάζει στα πόδια. Πίσω από την επιτυχημένη επαγγελματική πορεία και τα ψηλά νούμερα της τηλεθέασης, βλέπουμε κάποιον που πιστεύει ότι οι κάμερες είναι πολυβόλα και πανικοβάλλεται και μόνο με την ιδέα ότι θα σταθεί μπροστά τους.

Το τέρας κι εγώ εγείρει πολλά ερωτήματα, όπως «πόσο αυθεντικοί είμαστε», «πόσο κρυβόμαστε για να μη χάσουμε δουλειές και δικούς μας ανθρώπους», «ποιον ρόλο μπορούν να παίξουν φίλοι και θεραπευτές». Στέκεται σε πολύ προσωπικές απαντήσεις με ειλικρίνεια και δημοσιογραφικό σασπένς, με αμεσότητα αλλά και με την ευλογημένη απόσταση, τόσο χρήσιμη αλλά και τόσο δύσκολη όταν ο πρωταγωνιστής είσαι εσύ ο ίδιος.
Είναι γεγονός ότι αυτά που καταγράφει ως «καταθλιπτικά» επεισόδια είναι κυρίως κρίσεις πανικού και η διάκριση είναι χρήσιμη, διότι η κατάθλιψη δεν εκφράζεται πάντα με αυτόν τον τρόπο. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι προσωπική μαρτυρία. Κ

ι είναι συγκλονιστικό το πόσες φορές αναγορεύεται ο θάνατος σαν λυτρωτικό ενδεχόμενο, ιχνηλατούνται καίριες αποφάσεις που οδήγησαν εδώ με παρρησία κι αναγνωρίζεται το «πόσα έχουν ακόμη να γίνουν» με βάση την αμνησία βασικών βιωμάτων.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα βιβλίο αυτοβοήθειας και ετεροβοήθειας, ένα βιβλίο ανθρωποκεντρικό. Ένα βιβλίο που λέει σε ανθρώπους με κρίσεις πανικού και επεισόδια κατάθλιψης ότι δεν είναι μόνοι, ότι κάποιος τους καταλαβαίνει. 
Που φωνάζει για κρίσεις αιματηρές, οι οποίες διαπερνούν το καβούκι της οικονομικής δυσπραγίας. 

Που ανοίγει πόρτα στο φως, το οποίο δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις του τέρατος. Που εμπνέει να γυρίσεις και να κοιτάξεις το τέρας στα μάτια.

πηγή:http://diastixo.gr/kritikes/diafora/3160-malelis-to-teras-k-egw\\

................................................................................................................
................................................................................................................

και...εξτραδάκι...

10 ύπουλα σημάδια κατάθλιψης

Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι να εντοπίσει κανείς αν πράγματι έχει κατάθλιψη (εφόσον το υποψιάζεται). Αν ξέρεις ότι έχεις κατάθλιψη, αντιλαμβάνεσαι (επιτέλους) ότι βλέπει τα πράγματα πιο μαύρα απ’ όσο πραγματικά είναι. Καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι η δουλειά, τα παιδιά, ο άντρας ή οι φίλοι σου. Καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα είναι η κατάθλιψη κι ότι αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της αντιμετώπισης, γι’ αυτό, εάν νιώθετε ότι παλεύετε με το μαύρο σύννεφο της κατάθλιψης, αξίζει να ρίξετε μια ματιά στα πρώιμα, πιο ύπουλα συμπτώματά της.

Η μουσική σε επηρεάζει διαφορετικά: Τα χαρωπά τραγούδια με έντονο ρυθμό τα βρίσκεις βαρετά και τα πιο λυπημένα δεν τα αντέχεις γιατί σε κάνουν να κλαις. Ακόμη κι αν συνήθιζες ν’ ακούς πολλή μουσική διαφόρων ειδών, σ’ αυτή τη φάση τίποτα δεν σε ικανοποιεί και μπορεί να μην ανοίγεις καν το ραδιόφωνο.

Σου «τελειώνει» η γενναιοδωρία: Συνήθως νοιαζόσουν για τα προβλήματα των τρίτων, σ’ ενδιέφερε να τα κουβεντιάσεις και έμπαινες στη θέση τους. Μπορεί να συμμετείχες σε δράσεις αλληλεγγύης, να έκανες δωρεές και να είχες βάλει τον εθελοντισμό στη ζωή σου. Τώρα, δεν συγκινείσαι απ’ το «δράμα» των άλλων και η ιδέα του να θυσιάσεις τον πολύτιμο χρόνο σου σε φιλανθρωπίες ή άσχετα από ‘σένα προβλήματα δεν σ’ αρέσει καθόλου.

Ο ύπνος δεν σε ξεκουράζει: Μπορεί να κοιμάσαι δέκα και δώδεκα ώρες καθημερινά, αλλά και πάλι, όταν ξυπνάς, νιώθεις ένα βάρος στο στήθος. Ο απογευματινός ύπνος, αντί να σε ανανεώνει, σε «ρίχνει» περισσότερο και νιώθεις ότι δεν μπορείς να ξεκουραστείς ποτέ.

Δεν βλέπεις πια την αστεία πλευρά των πραγμάτων: Δεν μπορείς να θυμηθείς ποια ήταν η τελευταία φορά που γέλασες μέχρι δακρύων. Μπορεί να βλέπεις ταινίες και σειρές που παλιά σε έκαναν να ξεκαρδίζεσαι και να σκέφτεσαι ότι είναι μάλλον ανόητες, ρωτώντας τον εαυτό σου γιατί σε διασκέδαζαν παλιά τόσο πολύ.

Γίνεσαι πιο ευέξαπτος/η: Ο εκνευρισμός και ο θυμός ανήκουν στην κατηγορία των στάνταρτ συμπτωμάτων κατάθλιψης, ωστόσο ο κόσμος δεν το έχει και τόσο κατά νου. Αν ό,τι κάνει ο σύζυγός σου σ’ εκνευρίζει, η δουλειά σου νομίζεις ότι έχει στελεχωθεί από ηλίθιους και τα παιδιά σου σε κάνουν να σκέφτεσαι συχνά ότι είναι κακομαθημένα και αχάριστα, τότε κάποιο καμπανάκι κινδύνου έχει χτυπήσει.

Αλλάζει η σχέση σου με το φαγητό: Για κάποιους πάσχοντες το φαγητό γίνεται εντελώς αδιάφορο και άγευστο και μπορεί να ξεχνούν να φάνε για ώρες. Σε άλλους συμβαίνει το αντίθετο: το φαγητό είναι η μόνη τους χαρά μέσα στη μέρα, το φαντασιώνονται και είναι απ’ τα λίγα πράγματα που επιθυμούν.

Εδώ μπορείτε να μάθετε τα πάντα για τη συναισθηματική υπερφαγία. 

Έχεις διάφορους πόνους: Μπορεί να πονάει η πλάτη, ο αυχένας ή το κεφάλι σου ή/και να νιώθεις το στομάχι σου ανακατεμένο. Σκέφτεσαι και λες συχνά ότι δεν νιώθεις και πολύ καλά και αισθάνεσαι έως και ανακουφισμένος όταν κολλάς κάποια ίωση, γιατί τότε υπάρχει ένας πιο χειροπιαστός λόγος για την αδιαθεσία σου.

Η δημιουργικότητά σου ναυαγεί: Δραστηριότητες και ασχολίες που σου έδιναν χαρά, τώρα μοιάζουν βαρετές. Από τη διακόσμηση του σπιτιού και τις παιδικές χειροτεχνίες έως τη μαγειρική και τα ταξίδια, η δημιουργικότητά σου μοιάζει να ‘χει στερέψει και δεν μπορείς να καταλάβεις από πού αντλούσες τόση έμπνευση παλιότερα.

Αντιμετωπίζεις κυνικά τον ρομαντισμό: Δεν είναι μόνο η έλλειψη διάθεσης για σεξ και ερωτικές περιπτύξεις, είναι και η ψυχρότητα που μπορεί να δείξεις απέναντι σε μια τρυφερή κίνηση ρομαντισμού. Η γυναίκα σου μπορεί να έχει βάλει τα καλά της και να είναι στις ομορφιές της, αλλά εσύ αδυνατείς να κάνεις έστω ένα σχόλιο ή ο καλός σου μπορεί να σου έφερε ένα λουλουδάκι κι εσύ να απορείς ποιο είναι το νόημα σε τέτοιες κινήσεις.

Εγκαταλείπεις συνήθειες που ήταν για ‘σένα τρόπος ζωής: Μπορεί να συνήθιζες να πηγαίνεις στο γυμναστήριο δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά τώρα δεν βρίσκεις νόημα σ’ αυτό. Ή μπορεί να σου άρεσε να καλείς κόσμο στο σπίτι για φαγητό και σ’ αυτή την φάση της ζωής σου να μη θες με τίποτα να μπεις σε τέτοια διαδικασία, γιατί σου φαίνεται μόνο κουραστική.

Αν πολλά απ’ τα παραπάνω σημάδια εντοπίζονται στη δική σας καθημερινότητα, θα ήταν συνετό να κάνετε το βήμα και να σκεφτείτε σοβαρά τη βοήθεια από κάποιον ειδικό. Η κατάθλιψη δεν είναι μια εποχική μελαγχολία, που συμβαίνει σε όλους και μπορεί να παρέλθει με λίγη παρέα και πολλή κουβέντα. Ένας ειδικός θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι φταίει, θα εντοπίσει ενδεχόμενα προβλήματα και θα σας υποδείξει μεθόδους επίλυσης.

*Οι πληροφορίες προέρχονται από άρθρο της Dr. Samantha Rodman στο Dr.Psychmom.

πηγη: https://www.msn.com/el-gr/health/medical/10-%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CF%88%CE%B7%CF%82/ar-BBFZs84?li=BBqxK8b&ocid=mailsignout

Περί μόρας, κασσίδας και λοιπών δαιμονίων (επανάληψη)

(επανάληψη 
έχοντας διορθώσει την ορθογραφία της λέξης "μώρα" σε μόρα)
...................................................................................................
..............................................................................................

Παραπολυαγαπημένο μου


Ο βασικότερος λόγος, για τον οποίο επιμένω να επανέρχομαι 
στο θέμα περί ύπαρξης παγκακίστων δαιμονικών οντοτήτων, 
είναι διότι χωρίς αυτή τη φωτισμένη συνειδητοποίηση, δεν εστιάζεται 
-καθώς πρέπει- ο πνευματικός μας αγώνας και πέφτουμε σε σοβαρότατα λάθη.

 Η πνευματική ασθένεια της κατάθλιψης 
συνιστά  ένα από  τα μεγαλύτερά τους επιτεύγματα, σε αυτόν τον αιώνα.

Χωρίς τη συνειδητοποίηση περί της πραγματικότατης δράσης των πονηρών πνευμάτων, 
πεδικλωνόμαστε απ’ τις ύπουλες τρικλοποδιές τους,  και  διάφοροι εφάμαρτοι λογισμοί

(που είτε μας πλήττουν στο ξαφνικό, είτε χρόνια 
μας βασανίζουν σαν αχόρταγα τσιμπούρια πίνοντάς μας το αίμα)

συναποτελούν  δική τους , καταχθόνια παρουσία- και ψιθυριστή, 
αποδομητική της προσωπικότητάς μας- υποβολή, στα βάθη του εγκεφάλου μας.

Το συναπάντημά μου με τη δαιμονισμένη, που την ονομάσαμε Μαρία
όπως επίσης, το κεφάλαιο περί Δαιμονισμού στο βιβλίο του Σκοτ Πέκ με τίτλο:
«Οι άνθρωποι του Ψεύδους» που μετέφρασε και κυκλοφόρησε ο Κέδρος, 
υπήρξαν οι πρώτες μου αφυπνίσεις επί του θέματος...

Ωστόσο, μέχρι εκείνη την ηλικία
(είχα παντρευτεί, και ήταν τα παιδιά μου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού)
απ’ τα κακά πνεύματα, καμία άλλη, ξεχωριστή, εμπειρία δεν διέθετα.

Ήμουν νέα ακόμη, χαρούμενη, δημιουργική, και αυτές οι ιστορίες που έπεφταν στην αντίληψή μου- ως παραμύθια για υποβαθμισμένους- περισσότερο- αντηχούσαν...παρά ως κάτι άξιο προς παρατήρηση...ωστόσο, μια και ανήκα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μια και η Ορθόδοξη Εκκλησία, παραδεχόταν τη δράση των κακών πνευμάτων, για τα οποία κάνει αποτρεπτικό λόγο, σε πλήθος ευχές της, όφειλα, κάπως το θέμα-ήθελα δεν ήθελα- να το προσέξω...

Και πάλι όμως, αφού δεν το είχα βιώσει- μακρινό από μένα, φαινόταν- ως γεγονός- και  με υπόσταση,  όχι ιδιαίτερα αξιόπιστη...

Μιλώντας καμιά φορά, γενικά επί του θέματος των δαιμονικών προσεγγίσεων, με άλλους , άκουγα να περιγράφουν κάποια εμπειρία τους, που την ονομάτιζαν ως «μόρα».

Η λέξη «μόρα», μου φαινόταν πάνυ αστεία, έως και ...αναξιοπρεπής.

Μου θύμιζε την παιδική κατάρα που εκτοξεύαμε στη συμμαθητρια, όταν θυμώνοντας, μπορεί να μας φώναζε :

-Αει πήγαινε, άει κουρεύου από δω χάμου, μωρήη! 

-Μόρα και κασσίδαααα, που θα πεις εμένα, «μωρή!» της αποκρινόταν, φουρκισμένα αμέσως, η ...προσβεβλημένη...

Και με αυτή τη φοβερή βρισιά τελείωνε το παιδικό μας μίσος σε λίγο...

Δεν το είχα ψάξει ποτέ το «μόρα», τότε τι σήμαινε. 

Το κασσίδα το ήξερα. Ο κασσιδιάρης ήταν ο ψωριάρης. 
Αυτός που έπασχε από τριχόπτωση στο τριχωτό της κεφαλής.

- Και τι προσδιορίζεται, παρακαλώ, ως μόρα;
-Να σου πώ, απ’τα λίγα που και γω κατάλαβα.

Εκεί, λέει, που είναι ξάπλα ο άνθρωπος, λίγο πριν κοιμηθεί συνήθως- ευρισκόμενος δηλαδή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ή αφού κοιμάται και αρχίσει να ξυπνάει- νιώθει το σώμα του, σαν ολικά παραλυμένο, και αισθάνεται να τον πλησιάζει μια απειλητική, ψυχοπλακωτική, αόρατη- ή σαν σκιά φαινόμενη- δαιμονική, παρουσία.

Θέλει, τότε τρομαγμένος,  ο άνθρωπος να φωνάξει και δεν μπορεί. 
Θέλει να κουνήσει τα δάχτυλα, να κάνει το σταυρό του και πάλι δεν μπορεί.

Με μεγάλη προσπάθεια τελικά, ή λέει μια προσευχή, ή κάνει το σημείο του σταυρού, και τότε, αυτή η κατάσταση του πλακώματος και της πνευματικής απειλής, χάνεται, και καταφέρνει να αφυπνιστεί και να έρθει στα συγκαλά του.

Κάπως έτσι, μου το έχουν περιγράψει, το φαινόμενο της μόρας,  οι διάφοροι παθόντες...[ υπνική παράλυση το λένε τώρα με πιο επιστημονική γλώσσα ]

Προσωπικά, ουδέποτε έζησα τέτοια εμπειρία, για τούτο και ιδιαίτερη σημασία δεν έδινα, και πάλι, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ακούγοντας τις σχετικές περιγραφές, αμφισβητούσα, την ψυχική υγεία των διηγουμένων τα σχετικά και, αναρωτιόμουν, άραγε, πόσο να τους χρειαζόταν μια  βοήθεια από ειδικό ή και  κάποιο αντικαταθλιπτικό ή αντιψυχωσικό φαρμακάκι...

Έτσι έμοιαζαν χαρτογραφημένα αυτά τα ζητήματα, μέσ’ στο υπαρξιακό μου δωμάτιο.

Ούσα λοιπόν, νέα και καλοδιάθετη- για πολλούς λόγους- γυναίκα, βγήκα ένα απόγευμα για καφέ, με νεαρότερη συνάδελφο, από την Κύπρο. 

 Την έλεγαν Θέλμα. Η αδερφή της εργαζόταν στην Πάτρα, ως γιατρός.

Η Θέλμα τότε ανύπανδρη, χωρίς κάτι ερωτικό στον ορίζοντα.

Γυναίκα μόνη που έψαχνε... 

Στον καφέ, θέσαμε επί τάπητος, πολλά και διάφορα:

Από απόψεις περί αισθητικής, περί γάμου, μέχρι ότι ο Χριστούλης αναστήθηκε και κοντέψαν να το πάθουν το έμφραγμα- απ’τη σκασίλα- οι κερατάδες οι σταυρωτήδες Του.

Η Θέλμα, δεν φαινόταν πολύ του κατηχητικού
(ούτε και γω εξάλλου-μπαμ κάνει μια ώρα δρόμο, το ότι δεν έχω ιερό ούτε όσιο, σεβαστέ μου πάτερ...) πλην, εκείνη, εξαιρετικά καλοπροαίρετη ούσα, απ' την κουβέντα, πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως, προβληματίστηκε.

Χωρίσαμε, με την καρδιά ζεστή –ίδια φλιτζάνι γλυκειάς σοκολάτας.

Λίγες μέρες αργότερα , ανεχώρησε για Κύπρο,  η φίλτατη Θέλμα.

Εκείνο το βράδυ, όμως, της κουβέντας μας, επέστρεψα σπίτι, όπως συνήθως, μετά τη δουλειά μου, καλοδιάθετη.

-Καλοδιάθετη;

- Ναι, γιατί σου φαίνεται παράξενο, παρακαλώ; Πες μου εσύ, ρε όρνιο, γιατί να μην νιώθω καλοδιάθετη;

Όχι να το παινευτώ, χιχι... αλλά ήμουν, νέα,

( και από το σύντροφο λατρεμένη- άρα ήμουν και... ωραία ξανα χιχιχι! )

αδυνατούλα και χαζή -πλην- με δυο υγιή, υπέροχα παιδιά, διέθετα τα προς το -εντίμως- ζην, σε μια ειρηνική πόλη, δίχως εγκληματικότητα, δίχως προβλήματα...

Επέστρεψα, λοιπόν, απόλυτα καλοδιάθετη σπίτι, έκανα τις διάφορες δουλειές της ρουτίνας και έπεσα κατά τις έντεκα το βράδυ για ύπνο, χωρίς να ανάψω το καντήλι που συχνά –όχι και κάθε μέρα- άναβα- μηχανικά μάλλον,  παρά από βαθύτερη ευλάβεια. 

Δεν το θεώρησα και σπουδαία παράλειψη. Ψιλοβαρέθηκα.

(Κοιμόμασταν νωρίς τότε, δεν είχαμε τυφλεόραση στο σπίτι, ούτε μπλόγκια και λοιπά πλιτσιπλόγκια υπήρχαν για να μου ροκανίζουν τον πολυτιμότατο  χρόνο -που εδόθη προς σωτηρίαν και ουχί προς μπαλαφαρίαν...)

Και εδώ αρχίζει το θέμα μου, περιστέρι μου.

Πριν συνεχίσω να επαναλάβω- κι ας γίνομαι βαρετή- ότι δεν έχω λάβει ψυχοφάρμακα ποτέ μου

(αν δε με πιστεύεις να σου δείξω όλα τα συνταγογραφημένα μου βιβλιάρια -τα έχω φυλάξει!), 

να επαναλάβω ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στους στενούς συγγενείς μου.

Κοντολογίς , δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν έχω αϋπνίες, και στα ναρκωτικά, προς το παρόν, με τη δύναμη του Κυρίου, δεν έχω παραστρατήσει.

Να τονίσω επίσης, ότι σπανίως βλέπω(σπανίως δηλαδή θυμάμαι) όνειρα και αν δω(θυμηθώ) είναι μάλλον ασήμαντα, χωρίς ιδιαίτερη φόρτιση, εκτός εξαιρέσεων, μετρουμένων στα δάχτυλα και των δυο χεριών- των ποδιών, όχι ...

(Ας πούμε όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο παιδί, έβλεπα κάποια όνειρα αγωνίας, αναφερόμενα στην υγεία του έμβρυου...)

Να ξεκαθαρίσω ακόμη, ότι αρνητικά συναισθήματα -μίσους π.χ.- δεν έτρεφα για κανέναν- ούτε από άνθρωπο, είχα εισπράξει ποτέ μου κακία.

Εδώ που τα λέμε, τι στόχος κακίας να γίνεις, αν δεν έτυχε να βλάψεις ψυχή, ενσυνείδητα , αν δεν έχεις χωρίσει ζευγάρι,  αν δε ρουφιάνεψες, αν δεν έχεις πάρει τη δουλειά ή τον άντρα, κάποιας άλλης γυναίκας; 

Εντάξει. Τα πεθερικά έβγαζαν μια ψύχρα (αναπτύσσει άριστες σχέσεις με την ψύχρα, η πεθερική πλειονότης) ψύχρα αντιμετωπίσιμη και ιάσιμη -όπως η συνέχεια, των σχέσεων, απέδειξε.

Εκτός από όνειρα- ποτέ των ποτών, δεν είχα καμία παραίσθηση και μάλιστα κακή- όπως αυτοί που μου 'λεγαν για τη «μορα»...γι αυτό εξάλλου και τους διηγουμένους τα τοιαύτα, τους άκουγα με μισόκλειστο εσωτερικό μάτι και καχυποψία, κρυμμένη- προκειμένου να μην τους πληγώσω.

Και έρχόμαστε πάλι σε κείνο το βράδυ μετά την συνάντηση και την κουβέντα με τη συνάδελφο, Θέλμα.

Είπαμε ότι κατά τις έντεκα έπεσα εν ειρήνη και αγάπη

 (αφού αγκάλιασα τρυφερά και το παρακοιμώμενο...αρκουδάκι, [τον Πέτρο ντέ...]) 

για ύπνο.

Και ενώ έχω αποκοιμηθεί περίπου μια ώρα,  νιώθω, ξαφνικά, στο βαθύ μου το πρωτοϋπνι, ότι με πλησιάζει κάτι πάρα πολύ κακό- χωρίς όμως να δω κάποια  εικόνα, ή  ήχο ν'ακούσω.

Ήταν απλά,  της ψυχής περίεργη αίσθηση. 

Βιώνοντας, της απειλής το αιφνίδιο αίσθημα, απότομα  απ’ τον ύπνο τινάζομαι, 
ξυπνάω εντελώς, και πατώ ενστικτωδώς του πορτατίφ, το διακόπτη.

Το δωμάτιο φωτίζεται.

Ανακάθομαι, στο κρεβάτι, διπλωμένη στα γόνατα, και με ορθάνοιχτα μάτια, 
τι βλέπω απέναντί μου, Θεέ μου και Κύριε;

-Τι βλέπεις, πάλι, σαλεμενότατη; 

-Βλέπω, ω βλέπω .... τη Μαρμάγκα, αυτοπροσώπως! 

-Τη μαρμάγκα; Πάψε τα φούμαρα! Η μαρμάγκα είναι μεγάλο δηλητηριώδες σφαλάγγι. 

Τι ακριβώς είδες δηλαδή;

-Τι είδα; Δεν περιγράφεται, περιστεράκι μου, αυτό που είδα!

Αχ! Θα το θυμάμαι ως να πεθάνωωωω! 

Απέναντί μου, σε ύψος περίπου ενάμιση μέτρο απ' το δάπεδο, και μπροστά απ΄ τη λευκή, κλειστή πόρτα της κάμαρης, είδα  μετέωρη μια μορφή τρισδιάστατη, που ήταν σαν προτομή ανθρώπου, με κεφάλι καραφλό εντελώς, σαν κεφάλι εξωγήινου που ζωγραφίζουν σε κόμικς χωρίς όμως μάτια, αυτιά , μύτη- τίποτα !

-Ρε Σαλογραία...Κόψε τα ληγμένα, το καλό που σου θέλω!

-Το όν, επιμένω,  δεν είχε ούτε κορμό, ούτε χέρια ή πόδια, και στο ξαναλέω, χάπια δεν παίρνω! 

Μόνο κεφάλι, είχε ο δαίμων,  όπως το περίγραψα, λαιμό και ο σχηματισμός του, έφτανε μέχρι το μπούστο, σαν κάτι προτομές για  σπουδαίους μακαρίτες που τιμής ένεκεν -από μπρούτζο, ή μάρμαρο- στήνουν στα πάρκα...

Αυτό το πλάσμα, το αποτελούμενο μόνο από κεφάλι -γλόμπο, χωρίς πρόσωπο, που εκτεινόταν η παρουσία του,  όλη κι όλη μέχρι το μπούστο,ήταν ζωντανό και έρχόταν πολύ αργά και απειλητικά πάνυ, προς τη μεριά μου. 

Πλησίαζε  αργά προς το μέρος μου, η μετέωρη απρόσωπη μορφή, που έκπεμπε, ωστόσο,
 τ ή ν κακία την άφατη!

Τρόμος!

Ο δικός μου απόλυτος τρόμος.

Ήταν γκρίζα στο χρώμα, η αλλόκοτη μορφή, φτιαγμένη σαν από γκρίζα δαχτυλίδια καπνού...και ενώ δε διέθετε πρόσωπο- το πρόσωπο οριζόταν ως μια απλή, «τυφλή» επιφάνεια προσώπου- το πλάσμα αυτό, λέω, έκπεμπε προς εμένα, τέτοια άφατη κακία, την οποία, ουδέποτε στη ζωή μου, θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να αισθανθεί μία γήινη ύπαρξη για μία άλλη, ή ένας άνθρωπος για έναν συνάνθρωπό του.

Το πλάσμα αυτό με μισούσε α ν α ί τ ι α (με βάση τη δική μου λογική) με μισούσε απίστευτα και ήθελε να με αφανίσει, να με καταστρέψει με τον οδυνηρότερο τρόπο. 

Ευλαβικέ μου αναγνώστη, τα δευτερόλεπτα εκείνης της εμπειρίας που βίωσα με ορθάνοιχτα μάτια, μου φανήκαν αιώνες! 

Δεν περιγράφεται, με λέξεις, της φρίκης μου, το συναίσθημα. 

Το αγριότερο θρίλερ που θα έβλεπε κάποιος στο σινεμά, τόση εκπεμπόμενη κακία να περιγράψει δεν θα μπορούσε. 

Το πλάσμα, ερχόταν προς εμένα, πλήρες μίσους.

Φρίκαρα τόσο πολύ, απ’το θέαμα και το αίσθημα της επικείμενης καταστροφής μου, που έβαλα αυθόρμητα, φωνή, με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου :

-Παναγία μου , Σώσεεεεε! 

Λέγοντας "Παναγία» το πλάσμα, αμέσως, εξαφανίστηκε!

Ο μακάρια κοιμώμενος -δίπλα- σύνευνος, πετάχτηκε επάνω σαν ελατήριο

(σου λέω, εκείνο το βράδυ, η φωνή μου, έσπαγε τζάμι...)

-Τι έπαθες κορίτσι μου; ρώτησε αλαφιασμένος(ναι...ναι...κάποτε και οι γριές υπήρξαν κορίτσιααα!).
Εξήγησα.

Πού να πιστέψει! 

-Ελα μωρέ, ηρέμησε , ένα όνειρο θα είδες, ξεφύσηξε.

-ΔΕΝ ήταν όνειρο, σου λέωωωω! 

Το είδα, το πλάσμα,  με τα μάτια ορθάνοιχταααα! διαμαρτυρήθηκα. 

Βλέπεις εσύ όνειρα με τα μάτια ορθάνοιχτα; 

Απόλυτα ξύπνιος; 

Δε βλέπεις! 

-Σώπα, βρε τώρα. Θα σου φάνηκε για πραγματικό. Δεν ήταν πραγματικό. Κοιμήσου, ησύχασε!

Όνειρο ήταν, επέμενε εκείνος με συγκατάβαση του επιστήμονα που ο ορθολογισμός του, του κατασκευάζει τις άπειρες βεβαιότητες περί του ότι υπάρχει, βασικά, μόνο ό,τι πιάνουμε και ό,τι βλέπουμε, και ότι βέβαια δεν μας απειλούν, με τόσο προσωπικό τρόπο, πνεύματα αόρατα, κακιασμένα.

«Εντάξει. Υπάρχει το δαιμονικό στον κόσμο, αλλά δεν είναι τόσο προσωποποιημένο. Αν θες, υπάρχουν οι δαίμονες, αλλά δεν ασχολούνται πια έτσι με μας...μην τρελαίνεσαι.

Είναι το κακό που πηγάζει απ' την άθλια προαίρεση των ανθρώπων, 
και που οι άνθρωποι το αποδίδουν στη δράση των δαιμόνων. Καμία σχέση! ».

Όνειρο, εφιάλτη, θα είδα εγώ, να μην ανησυχώ...

Και αφού επιστημονικώς με διαβεβαίωσε για άλλη μία φορά, ήσυχος περί της υφής της πραγματικότητας, μακάρια, ξανακοιμήθηκε.

Εμένα-περιττό να το πω- άργησε να με ξαναπάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του.

Ήτο πανικόβλητος και βγήκε για μπύρες
(ο Μορφέας ντε, σου εξηγώ- με παρακολουθείς ή έχεις χαζέψει;)

Είχα, ωστόσο, την απόλυτη βεβαιότητα για το πραγματικό της τρομακτικής εμπειρίας μου.

Δόξα τω Θεώ, ύπνο και ξύπνιο, ποτέ μου δεν τα μπέρδευα, ήξερα πότε κοιμάμαι και πότε ονειρεύομαι...όμως αφού ο ορθολογισμός του συντρόφου μου, το απέρριπτε, δεν επέμεινα. 

Συνηθίζω να μην επιμένω, όταν ο άλλος αντιστέκεται για κάποιο ζήτημα. 

Υποχωρώ ή σωπαίνω. 

Εφόσον αντιστέκεται σημαίνει ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα του να καταλάβει...

Προσωπικά, πάντως, είχα αλαλιάσει.

Είδα και έπαθα μέχρι να ηρεμήσω, να με ξαναπαρηγορήσει ο ύπνος.

Από τότε, πού να ξανακοιμηθώ χωρίς να ανάψω καντήλι! 

Χωρίς να θυμιάσω...

Δίνουν κι αυτές οι λεπτομέρειες προστασία, όταν συνοδεύονται  απ' τα ουσιαστικότερα της πρακτικής της Ορθόδοξης, μας διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Κάποιος, ωστόσο, από τον πνευματικό κόσμο, είχε εξαιρετικά ενοχληθεί μαζί μου, και εκείνη τη νύχτα, άγρια με απείλησε.

Γιατί άραγε; Αφού τίποτα πνευματικό και καλό δεν είχα πράξει...

Απερίγραπτη εμπειρία. 

Θα τη θυμάμαι, μέχρι να βγει η ψυχούλα μου.

(Ελπίζω τις όψεις των σκοτεινών και πονηρών δαιμόνων ούτε από μακριά να τις ξαναδώ...

Είναι απεγνωσμένο το συναίσθημα. 

«Χριστούλη μου φύλαγε...θα διορθωθώ...δε θα ξαναχώσω μπινελίκια, δεν θα ξαναπώ παλιοκουβέντες, δεν θα ξανακαταραστώ να τους πσοφήσει το πουλί και να τους χαλάσει η τυφλεόραση, ήμαρτον!»).

...........................................

Κάπου ένα μήνα μετά αυτό το σκηνικό, ο Κύριος, μου έδωσε και μια επιπλέον 
επιβεβαίωση, για το αντικειμενικώς δαιμονικό, της ιστορίας.
«Τυχαία» είδα σε ένα περίπτερο το περιοδικό «Τρίτο Μάτι». 
Εκεί υπήρχε μια συνέντευξη του Αμερικάνου ψυχίατρου Ρέημοντ Μούντι, του οποίου βιβλία έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα. 
Υπήρξε απ' τους πρώτους μετά την Ελίσαμπετ Κάμπλερ Ρος που ερεύνησε το θέμα των μεταθανάτιων εμπειριών...

Ξεκίνησε από άθεος και με την έρευνα έφτασε να πιστέψει και στην αθανασία της ψυχής , και στην ύπαρξη πνευματικού κόσμου- πλην, παρεκτράπτη σε οδούς πνευματικής πλάνης.

Έτσι, λοιπόν, έφτιαξε ένα δωμάτιο του σπιτιού του και το διαμόρφωσε ως νεκρομαντείο, 
όπου καλούσε ψυχές "νεκρών" για επαφή -λέει- με τους ζωντανούς συγγενείς τους.

Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. 

Θα πω μόνο ότι η "ψυχή" του -εμφανιζόμενου, στο νεκρομαντείο του Μούντι- δήθεν "νεκρού" συγγενούς, έμοιαζε φτιαγμένη σαν από γκρίζα δαχτυλίδια καπνού...

Αυτή η πληροφορία,  μου επιβεβαίωσε το αληθινό της κακίας του πνεύματος που μου παρουσιάστηκε.

Δεν την είχα ανάγκη την επιβεβαίωση, επειδή το έζησα το σκηνικό. 

Όμως, και η επιβεβαίωση μου δόθηκε. Ίσως για την ακούσει ο ορθολογιστής, σύνευνός μου. 

Ιδέα δεν είχα-ως τότε, ούτε και με ενδιέφερε
- για το πώς μπορεί να παρουσιαστεί ένα κακό πνεύμα. 

Έως και ως άγγελος φωτός , βέβαια, μπορεί να εμφανιστεί, λέν'οι ειδήμονες. 

Υπάρχουν και πάμπολλες τέτοιες μαρτυρίες...δεν θα επεκταθώ...δε θέλω, θησαυρέ μου, να σε κουράσω...

................................

Πέντε χρόνια μετά αυτή τη μοναδική εμπειρία, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο.

Ήταν η φίλη η Θέλμα Λ. από την Κύπρο. 

Χαρά μεγάλη.

Συναντηθήκαμε για καφέ στα Ψηλαλώνια της Πάτρας [όπου κατοικοεδρεύω από το 1981].

Ανάμεσα στ’άλλα, τότε, η Θέλμα μου απεκάλυψε ότι  η κουβέντα που είχαμε πέντε χρόνια πριν, υπήρξε για κείνην αφορμή, να συνειδητοποιήσει  πράγματα και να προβεί σε κάποιες πολύ σημαντικές αλλαγές στη ζωή της.

Κάνοντας αυτές τις αλλαγές, η ζωή της, μπήκε σε κανάλι ευλογίας.

Βρήκε σύντροφο με πίστη χριστιανική και αγάπη, είχε αποκτήσει και δυο παιδιά, και ένιωσε- λέει- την ανάγκη, ερχόμενη στην Πάτρα, να μου πεί και μένα ότι τα λόγια του Θεού, που ανταλλάξαμε τότε, ότι το Πνεύμα το Άγιο δεν τα άφησε άκαρπα, δεν πήγαν χαμένα. 

Ότι διαμόρφωσαν στο βίο της, μια νέα πραγματικότητα.

Ευλογητός ο Κύριος, που ανασταίνει ψυχές που διψούν για τη δική Του Αλήθεια

Δεν είπα τίποτε στη Θέλμα, για να μη την τρομάξω- προκειμένου να μη της σκιάσω τη χαρούμενη διάθεση- αλλά τότε υποψιάστηκα, το γιατί, το διαολισμένο πνεύμα εκείνο το βράδυ, προ πενταετίας, οργίστηκε μαζί μου, και φανερώθηκε, όπως φανερώθηκε, απειλώντας με.

Την ευχαριστώ τη χάρη της Κυρίας Θεοτόκου που το έτρεψε σε φυγή και με προστάτεψε.

Να το θυμάσαι, λατρεμένο μου:

Το ύψος της καθαρότητάς Της, το βάθος της Ταπείνωσής Της, 
το τρέμουν πάσαι αι στρατιαί των πνευμάτων της Πονηρίας.

Να το θυμάσαι.

Σε κάθε πειρασμό, που αντιμετωπίζεις στον καθημερινό πνευματικό σου αγώνα ως αναζητητής του θελήματος του Κυρίου, σε κάθε δύσκολη περίσταση, σε κάθε ανάσα, να επικαλείσαι τη Χάρη Της. 

Η Κυρία των Αγίων Αγγέλων, η Παρθένος Μαρία 

είναι η Στολή των γυμνών παρρησίας.

Είναι η Στοργή, η πάντα πόθον νικώσα...

Νυν και αεί και εις τους αιώνες
θα αποτελεί τη Σκέπη, την Ελπίδα, τη Φοβερά Προστασία μας....

Ευανθία η Σαλογραία