Το τέρας κι εγώ-Σταμάτης Μαλέλης

Κριτική της Αγγελικής Πλουμά

Στέκεται σε πολύ προσωπικές απαντήσεις με ειλικρίνεια και δημοσιογραφικό σασπένς, με αμεσότητα αλλά και με την ευλογημένη απόσταση, τόσο χρήσιμη αλλά και τόσο δύσκολη όταν ο πρωταγωνιστής είσαι εσύ ο ίδιος.

Στο βιβλίο του Το τέρας κι εγώ, ο Μαλέλης περιγράφει την ιστορία της σχέσης του με την κατάθλιψη από τη στιγμή του πρώτου «φλερτ» μέχρι την πλήρη παράδοση κι από την παραίτηση στην επανάκτηση της προσωπικής του δύναμης. 

«Η κατάθλιψη», λέει ο σπουδαίος δάσκαλός μου, «είναι για το συναίσθημα ό,τι ο καρκίνος για το σώμα». Στερεί κάθε συναισθηματική ικμάδα, τρώει τη χαρά, μουδιάζει την ευχαρίστηση. Είναι σαν να σε περιβάλλει με ένα στρώμα πάγου, αδιαπέραστο σε κάθε χάδι ευτυχίας, πληρότητας και ουσιαστικού μοιράσματος.

Το εξομολογητικό βιβλίο του Σταμάτη Μαλέλη είναι μια σοβαρή κατάθεση για πολλούς λόγους: πρώτον, γιατί ο συγγραφέας «ξεγυμνώνεται», αποκαλύπτει έναν εσωτερικό φλοιό που τον κάνει να διακινδυνεύει πολλά, όπως το στίγμα του διαφορετικού, του απροσάρμοστου και του καταθλιπτικού. 

Δεύτερον, γιατί περιγράφει τη διαφορά της ζωής όπως βιώνεται από τον ίδιο τον κάτοχό της με το πώς παρουσιάζεται στο προσκήνιο. 

Πίσω από τον λαμπερό μανδύα του «στρατηγού» των ειδήσεων, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός καλεί σε τραπέζι, βλέπουμε έναν άνθρωπο γεμάτο πόνο και φόβο να το βάζει στα πόδια. Πίσω από την επιτυχημένη επαγγελματική πορεία και τα ψηλά νούμερα της τηλεθέασης, βλέπουμε κάποιον που πιστεύει ότι οι κάμερες είναι πολυβόλα και πανικοβάλλεται και μόνο με την ιδέα ότι θα σταθεί μπροστά τους.

Το τέρας κι εγώ εγείρει πολλά ερωτήματα, όπως «πόσο αυθεντικοί είμαστε», «πόσο κρυβόμαστε για να μη χάσουμε δουλειές και δικούς μας ανθρώπους», «ποιον ρόλο μπορούν να παίξουν φίλοι και θεραπευτές». Στέκεται σε πολύ προσωπικές απαντήσεις με ειλικρίνεια και δημοσιογραφικό σασπένς, με αμεσότητα αλλά και με την ευλογημένη απόσταση, τόσο χρήσιμη αλλά και τόσο δύσκολη όταν ο πρωταγωνιστής είσαι εσύ ο ίδιος.
Είναι γεγονός ότι αυτά που καταγράφει ως «καταθλιπτικά» επεισόδια είναι κυρίως κρίσεις πανικού και η διάκριση είναι χρήσιμη, διότι η κατάθλιψη δεν εκφράζεται πάντα με αυτόν τον τρόπο. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι προσωπική μαρτυρία. Κ

ι είναι συγκλονιστικό το πόσες φορές αναγορεύεται ο θάνατος σαν λυτρωτικό ενδεχόμενο, ιχνηλατούνται καίριες αποφάσεις που οδήγησαν εδώ με παρρησία κι αναγνωρίζεται το «πόσα έχουν ακόμη να γίνουν» με βάση την αμνησία βασικών βιωμάτων.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα βιβλίο αυτοβοήθειας και ετεροβοήθειας, ένα βιβλίο ανθρωποκεντρικό. Ένα βιβλίο που λέει σε ανθρώπους με κρίσεις πανικού και επεισόδια κατάθλιψης ότι δεν είναι μόνοι, ότι κάποιος τους καταλαβαίνει. 
Που φωνάζει για κρίσεις αιματηρές, οι οποίες διαπερνούν το καβούκι της οικονομικής δυσπραγίας. 

Που ανοίγει πόρτα στο φως, το οποίο δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις του τέρατος. Που εμπνέει να γυρίσεις και να κοιτάξεις το τέρας στα μάτια.

πηγή:http://diastixo.gr/kritikes/diafora/3160-malelis-to-teras-k-egw\\

................................................................................................................
................................................................................................................

και...εξτραδάκι...

10 ύπουλα σημάδια κατάθλιψης

Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι να εντοπίσει κανείς αν πράγματι έχει κατάθλιψη (εφόσον το υποψιάζεται). Αν ξέρεις ότι έχεις κατάθλιψη, αντιλαμβάνεσαι (επιτέλους) ότι βλέπει τα πράγματα πιο μαύρα απ’ όσο πραγματικά είναι. Καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι η δουλειά, τα παιδιά, ο άντρας ή οι φίλοι σου. Καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα είναι η κατάθλιψη κι ότι αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της αντιμετώπισης, γι’ αυτό, εάν νιώθετε ότι παλεύετε με το μαύρο σύννεφο της κατάθλιψης, αξίζει να ρίξετε μια ματιά στα πρώιμα, πιο ύπουλα συμπτώματά της.

Η μουσική σε επηρεάζει διαφορετικά: Τα χαρωπά τραγούδια με έντονο ρυθμό τα βρίσκεις βαρετά και τα πιο λυπημένα δεν τα αντέχεις γιατί σε κάνουν να κλαις. Ακόμη κι αν συνήθιζες ν’ ακούς πολλή μουσική διαφόρων ειδών, σ’ αυτή τη φάση τίποτα δεν σε ικανοποιεί και μπορεί να μην ανοίγεις καν το ραδιόφωνο.

Σου «τελειώνει» η γενναιοδωρία: Συνήθως νοιαζόσουν για τα προβλήματα των τρίτων, σ’ ενδιέφερε να τα κουβεντιάσεις και έμπαινες στη θέση τους. Μπορεί να συμμετείχες σε δράσεις αλληλεγγύης, να έκανες δωρεές και να είχες βάλει τον εθελοντισμό στη ζωή σου. Τώρα, δεν συγκινείσαι απ’ το «δράμα» των άλλων και η ιδέα του να θυσιάσεις τον πολύτιμο χρόνο σου σε φιλανθρωπίες ή άσχετα από ‘σένα προβλήματα δεν σ’ αρέσει καθόλου.

Ο ύπνος δεν σε ξεκουράζει: Μπορεί να κοιμάσαι δέκα και δώδεκα ώρες καθημερινά, αλλά και πάλι, όταν ξυπνάς, νιώθεις ένα βάρος στο στήθος. Ο απογευματινός ύπνος, αντί να σε ανανεώνει, σε «ρίχνει» περισσότερο και νιώθεις ότι δεν μπορείς να ξεκουραστείς ποτέ.

Δεν βλέπεις πια την αστεία πλευρά των πραγμάτων: Δεν μπορείς να θυμηθείς ποια ήταν η τελευταία φορά που γέλασες μέχρι δακρύων. Μπορεί να βλέπεις ταινίες και σειρές που παλιά σε έκαναν να ξεκαρδίζεσαι και να σκέφτεσαι ότι είναι μάλλον ανόητες, ρωτώντας τον εαυτό σου γιατί σε διασκέδαζαν παλιά τόσο πολύ.

Γίνεσαι πιο ευέξαπτος/η: Ο εκνευρισμός και ο θυμός ανήκουν στην κατηγορία των στάνταρτ συμπτωμάτων κατάθλιψης, ωστόσο ο κόσμος δεν το έχει και τόσο κατά νου. Αν ό,τι κάνει ο σύζυγός σου σ’ εκνευρίζει, η δουλειά σου νομίζεις ότι έχει στελεχωθεί από ηλίθιους και τα παιδιά σου σε κάνουν να σκέφτεσαι συχνά ότι είναι κακομαθημένα και αχάριστα, τότε κάποιο καμπανάκι κινδύνου έχει χτυπήσει.

Αλλάζει η σχέση σου με το φαγητό: Για κάποιους πάσχοντες το φαγητό γίνεται εντελώς αδιάφορο και άγευστο και μπορεί να ξεχνούν να φάνε για ώρες. Σε άλλους συμβαίνει το αντίθετο: το φαγητό είναι η μόνη τους χαρά μέσα στη μέρα, το φαντασιώνονται και είναι απ’ τα λίγα πράγματα που επιθυμούν.

Εδώ μπορείτε να μάθετε τα πάντα για τη συναισθηματική υπερφαγία. 

Έχεις διάφορους πόνους: Μπορεί να πονάει η πλάτη, ο αυχένας ή το κεφάλι σου ή/και να νιώθεις το στομάχι σου ανακατεμένο. Σκέφτεσαι και λες συχνά ότι δεν νιώθεις και πολύ καλά και αισθάνεσαι έως και ανακουφισμένος όταν κολλάς κάποια ίωση, γιατί τότε υπάρχει ένας πιο χειροπιαστός λόγος για την αδιαθεσία σου.

Η δημιουργικότητά σου ναυαγεί: Δραστηριότητες και ασχολίες που σου έδιναν χαρά, τώρα μοιάζουν βαρετές. Από τη διακόσμηση του σπιτιού και τις παιδικές χειροτεχνίες έως τη μαγειρική και τα ταξίδια, η δημιουργικότητά σου μοιάζει να ‘χει στερέψει και δεν μπορείς να καταλάβεις από πού αντλούσες τόση έμπνευση παλιότερα.

Αντιμετωπίζεις κυνικά τον ρομαντισμό: Δεν είναι μόνο η έλλειψη διάθεσης για σεξ και ερωτικές περιπτύξεις, είναι και η ψυχρότητα που μπορεί να δείξεις απέναντι σε μια τρυφερή κίνηση ρομαντισμού. Η γυναίκα σου μπορεί να έχει βάλει τα καλά της και να είναι στις ομορφιές της, αλλά εσύ αδυνατείς να κάνεις έστω ένα σχόλιο ή ο καλός σου μπορεί να σου έφερε ένα λουλουδάκι κι εσύ να απορείς ποιο είναι το νόημα σε τέτοιες κινήσεις.

Εγκαταλείπεις συνήθειες που ήταν για ‘σένα τρόπος ζωής: Μπορεί να συνήθιζες να πηγαίνεις στο γυμναστήριο δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά τώρα δεν βρίσκεις νόημα σ’ αυτό. Ή μπορεί να σου άρεσε να καλείς κόσμο στο σπίτι για φαγητό και σ’ αυτή την φάση της ζωής σου να μη θες με τίποτα να μπεις σε τέτοια διαδικασία, γιατί σου φαίνεται μόνο κουραστική.

Αν πολλά απ’ τα παραπάνω σημάδια εντοπίζονται στη δική σας καθημερινότητα, θα ήταν συνετό να κάνετε το βήμα και να σκεφτείτε σοβαρά τη βοήθεια από κάποιον ειδικό. Η κατάθλιψη δεν είναι μια εποχική μελαγχολία, που συμβαίνει σε όλους και μπορεί να παρέλθει με λίγη παρέα και πολλή κουβέντα. Ένας ειδικός θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι φταίει, θα εντοπίσει ενδεχόμενα προβλήματα και θα σας υποδείξει μεθόδους επίλυσης.

*Οι πληροφορίες προέρχονται από άρθρο της Dr. Samantha Rodman στο Dr.Psychmom.

πηγη: https://www.msn.com/el-gr/health/medical/10-%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CF%88%CE%B7%CF%82/ar-BBFZs84?li=BBqxK8b&ocid=mailsignout