Διάβασα πριν χρόνια αυτή τη φράση ενός στοχαστή, δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα.
Έμεινε, ανεξίτηλη στα τετράδια της μνήμης, αγαπημένο μου.
Η φράση αναστέναζε:
"Θα 'ρθει καιρός που δε θα μπορούμε να κάνουμε τίποτε για τους άλλους, επειδή θα έχουν φύγει...θα έχουμε φύγει..."
Γι αυτό...επειδή όλο κι όλο που κατέχουμε, μόνο τούτη η ανάσα,
αυτή μόνο η απόπειρα πληκτρολόγησης, μόνον τούτο το δευτερόλεπτο
- Θα χ α ρ ι σ τ ε ί το επόμενο, άραγε;
-Όχι δεν επιθυμώ να σε τρομάξω πρωινιάτικα, μόνο να εμπεδώσω ότι ο χορηγούμενος χρόνος,
δ ε ν είναι δικός μου- να εμπεδώσω ότι η δύναμη δεν είναι δική μου επίσης, ότι ανα πάν δεύτερον επίκειται η Επίσημη Αναχώρηση για τον καθένα -είτε νέος φαίνεται, είτε γέρος φαντάζει.
Ας πράξω, λοιπόν, αυτό το λεφτό, το κ α λ ύ τ ε ρ ο που μπορώ για τον όποιο πλησίον μου
- πρώτα το συγγενή, μετά και τον "ξένο"- επειδή, αλήθεια στο λέω,
το έχω με πόνο βιώσει, με μεταμέλεια:
-Θα 'ρθει καιρός που δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα για τους άλλους γιατί θα έχουν φύγει, θα έχουμε φύγει...
Περπάτα στον αγώνα της μέρας, ζητώντας επίγνωσης χαρούμενο φως,
αδαμάντινο.
Με ένα σμάρι χελιδόνια -φιλιά, χαιρετίζω την άνοιξη μέσα σου...
Σαλογραία
Γεια σου Σαλογαρία μου :) Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα πολύ καλά την ανάρτηση σου αυτή αλλά όπως το κατάλαβα εγώ στο περίπου και σε μια γενικότερη θεώρηση είναι έτσι όπως τα λές σε γενικότερο πλαίσιο. Πως όταν και άμα συνέλθουμε από τον εγωκεντρισμό μας και κοιτάξουμε τον απτό διπλανό μας θα είναι πολύ αργά. Γιατί θα μας και θα τους έχουμε αποχαιρετήσει. Ή θα φύγουμε από το μάταιο τούτο κόσμο χωρίς να προλάβουμε να ξυπνήσουμε.. Η ανάρτηση σου αυτή είναι σαν μια αφύπνιση στα νυσταγμένα μας βλέφαρα και στην κουφαμάρα μας. Ο Θεός να σε ευλογεί. πολλά φιλιάάά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη Σαλογραία μου που χάλασα το όμορφο όνομά σου :( Ο δαίμων του πληκτρολογίου! να είσαι πάντα καλά...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιβιάνα μου
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
άστρο της αυγής!
Το έπιασες το υπονοούμενοοοο!
Παρότι πιτσιρίκα, το συνέλαβεςςςς!
....................
Το συνέλαβες εγκεφαλικά εν πρώτοις, διότι..είσαι πολύ μικρή ακόμα ώστε να το συλλάβεις και συναισθηματικά...
Κάποτε ήξερα ένα μαθητή...
Ήταν αιχμάλωτος σε χημικές αιχμαλωσίες.
Μου ζήτησε βοήθεια...
Ήθελε κάπου να τον πάω-δεν μπορούσε να φτάσει ως εκεί μόνος του-
Παρόλο που τον νοιαζόμουν πολύ, δεν μπόρεσα να του προσφέρω, εκείνο που είχε ανάγκη διότι...διότι...
Μετά εκείνος ΞΑΦΝΙΚΑ πέθανε...ετών 20.
Δεν φαντάζεσαι πόσο με βαραίνει το ανεκπλήρωτό του αίτημα.
Ήθελε να πάμε μαζί σε έναν πνευματικό...
Είχε να δει πνευματικό κάτι χρόνια.
Κάθε που θυμάμαι αυτό το παιδί, νιώθω ότι την καρδιά μου, την πονάει το δάγκωμα της παράλειψης.
...........................
Και ο πατέρας μου στο νοσοκομείο, μου ζήτησε να του σπάσω ένα χάπι, γιατί δεν μπορούσε να το καταπιεί και γω του ύψωσα
(παρότι δεν το συνηθίζω) τη φωνή
ότι δεν ήταν δυνατόν, να μη μπορεί να καταπιεί κάτι τόσο μικρούλι, κοτζάμ θηρίο άντρας που ήταν και περπατούσε!
Με κοίταξε σαν μαλωμένο παιδί.
Μετά από τρεις μέρες, πέθανε.
Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το βλέμμα του, και ψιθυρίζω στον εαυτό μου, μέχρι σήμερα:
-Αχ! ας μην του είχες υψώσει τη φωνή...
ας του είχες σπάσει στα δύο εκείνο το χάπι...
Κατάλαβες, αγαπημένο;
Αλλά και αν δεν κατάλαβες, δεν πειράζει.
Είσαι τόσο "μικρή και τριανταφυλλένια" που λέει και το τραγούδι...
;-)
Το Θέμα είναι και πως το Κάνουμε αυτό που Κάνουμε για τους Άλλους με τι Κριτήρια και ποιος είναι ο Σκοπός μας Τελικά. Το Θέμα αυτό είναι Πολύπλευρο Έχει Πολλές Πτυχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.
Σωστή επισήμανση Κ. και
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω δεν είσαι ο Κ. που αγαπάει τον Τέσλα...
:-)
Με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη ο Κύριος,
μας προσανατόλισε αρκετά καλά.
Και υπάρχει και μια ωραία ιστορία από τον Τολστόι...σχετική...
και βέβαια και ο μέγας Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος που γράφει ότι όποιο καλό δεν γίνεται στο ΌΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, μάλλον για κακό, και όχι για καλό, λογαριάζεται.
Το διάβασα στα νιάτα μου και έμεινα άναυδη.
Όσο περνούν τα χρόνια, κατανοώ και βαθύτερα ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ, ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ...
Πανέμορφη η αρχική εικόνα,αλλά το μωρό που θηλάζει κοντεύει να πάει φαντάρος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεπιπτόντως,πότε καταλαβαίνει μια μάνα πότε θα'ρθει η στιγμή που δε θα μπορεί να κάνει τίποτα για το παιδί της γιατί αυτό θα έχει φύγει(αν έχει μπορέσει)απ'την πληθωρική της φωλιά;
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμα σου πώ ότι το φαντάστηκα ότι θα μου κάνατε σχόλιο για το παιδί που πινει γάλα από τη μάνα του, θα με πιστέψεις; Γέλασα πολύ με το σχόλιο...
Εχω φιλενάδα που θήλαζε το παιδί, μέχρι να πάει τριών ετών...
Την ηλικία του ψυχολογικού απογαλακτισμού, δεν μπορώ να την ορίσω, αγαπημένο μου...
Νομίζω ότι είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων και ξεχωριστή για κάθε άνθρωπο...