Η αθωότητα της μοναξιάς

Αν με ρωτήσεις πώς φαντάζομαι το σεργιάνι μου στον κόσμο, πώς το ένιωσα για πολλά χρόνια, θα σου δώσω αυτή την εικόνα.
Ένα μικρό παπί,βρεγμένο και μόνο, και γύρω μια ατέλειωτη λίμνη...γιγάντια.

Ηταν η εποχή της αθωότητας.

Θυμάμαι που ως πιτσιρίκι, αναρωτιόμουνα, γιατί τάχα να μην μπορεί ο κάθε άνθρωπος, να ακούει τις σκέψεις του διπλανού του, ανθρώπου!
Τα στεγανά που υπήρχαν, με βάζαν σε σκέψεις.
Γιατί να μη μπορούμε να μπαίνουμε και να βγαίνουμε μέσα απο την κάθε ψυχή, όπως μπαίνει και βγαίνει κανείς, σε ένα δωμάτιο;
Γιατί ο μόνος χώρος που ορίζει ο καθένας μας, να είναι αυτός του δικού του σώματος, της δικής του, μονάχα, υπάρξεως;

Γιατί δεν υπάρχει μια ενότητα φανερή των απάντων;
Ή μήπως υπάρχει;
Τι λένε οι Θεολόγοι;
Τι εννοούνε όταν λένε οτι με την Πτώση του Αδάμ, το σύμπαν συμπαρασύρθη στην Πτώση;
Τι λένε οι κβαντοφυσικοί;

Μυστήρια, μεγάλα, βαθιά, ακατανόητα, απο τη λογική απροσπέλαστα.

Και δεν ξέρω για ποιες πραγματικές αιτίες, δεν μπορεί ο ένας να ακούει τις σκέψεις του άλλου- όπως πολύ θα μου άρεσε να συμβαίνει, όταν ήμουνα μικρή αδυνατούλα και χαζή- αλλά, σήμερα πια, μπορώ να φανταστώ ένα λόγο:
Δεν μας επιτρέπεται να ακούμε τις σκέψεις, πρώτον: για να μην κάνουμε κακό στον πλησίον μας ή προκειμένου να παθαίνουμε λιγότερο κακό από κείνον, λιγότερη πνευματική μόλυνση και δεύτερον: διότι δ ε ν θα αντέχαμε να αντικρίζαμε κατά πρόσωπο την όποια σκληρή και ευτυχώς ή δυστυχώς, πρωτεικά μεταμορφούμενη, ένδον αλήθεια, τού διπλανού μας.

Τα σπουδαία, λοιπόν, και τα ουσιαστικά του βίου που είναι τα συναισθήματα, οφείλουν να παραμείνουν στη σκιά της σιωπής, της μυστικότητας, όπως το παιδί παραμένει για εννιά μήνες στο σκοτάδι της μήτρας, μέχρι να εξέλθει ο νήπιος- καθένας μας, από το φθαρτό και απατηλό αυτό κόσμο,στη διάσταση της επίσημης Συνάντησης με το Δημιουργό του.

Τότε, έκαστο πρόσωπο, το μυστικό - συναισθημάτων, προθέσεων και πράξεων- φορτίο, θα το αποθέσει -προς τελική επεξεργασία- στα χέρια Του Θεού-Λόγου, για την Τελική και αληθινά Δίκαιη, του Κυρίου Ιησού Χριστού, την Αλάθητη Κρίση...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ