Ασπρόμαυρο ήθος οικογένειας

Σκαλίζοντας κάτι συρτάρια, βρήκα αυτή τη φωτογραφία, λατρεμένο μου.

Ξέρω ότι σου αρέσει και σένα να χαζεύεις με τέτοια.

Να σου πώ την αλήθεια, τότε που βγάζαμε μόνο ασπρόμαυρες, μού φαίνονταν η εικόνα σαν ένα δώρο θεσπέσιο, σαν μια αποκάλυψη.

Και το ασπρόμαυρο -στα έκθαμβα, αθώα μου μάτια, φάνταζε υπέροχο.

Επιβεβλημένο και το επίσημο ύφος-σπάνια χαμογελαστό στους κυρίους - και το ήθος το άκαμπτο των εικονιζομένων προσώπων.

Ήθος και ύφος, σε άσπρο και μαύρο.

Τα πράγματα όλα σαφή και ξεκάθαρα.

Καμία ταλάντευση περί του πρακτέου, περί του δέοντος.

Πρόσεξε τις μορφές πώς είναι στημένες: Σαν παρατεταγμένοι στρατιώτες.

Ο καθένας ξέρει τη θέση του.

Απο πάνω οι γονείς
(ο παππούς ο Γιώργος- η γιαγιά η Βούλα, εν τόπω χλοερώ νυν αναπαυόμενοι).

Από κάτω τα παιδιά -ξεκινώντας απ' το μεγαλύτερο αδερφό, την αδερφή και το μικρότερο, το στερνοπούλι που 'λεγε η πεθερά- η μακαρίτισσα- καμαρώνοντας.

Κοίτα το στερνοπούλι π ώ ς εκτείνει το δεξί το χεράκιτου.

Σε στάση π ρ ο σ ο χ ή ς, όπως μάς μάθαιναν τότε οι δάσκαλοι στο σχολείο,
πριν μπούμε- μετά την προσευχή μας- στις τάξεις.

-Ανάπαυσις!
-ΠΡΟΟΟ-ΣΟ-ΧΗ! ακουγόταν με την αυστηρή τους φωνή,το παράγγελμα.

( Ωιμέ...σύνθημα χαλαρότητας και ανεκτικότητας και πολυπολιτισμικότητας,
ακόμη δεν μας είχε προκύψει...)

Και μεις χτυπάγαμε δυνατά την τεντωμένη παλάμη στο πλάι του μηρού μας, σαν καλοί και φιλότιμοι στρατιώτες, μιας μάχης, που ήδη -ανεπιγνώστως- την είχαμε αρχίσει!

Βρισκόμασταν σε πνευματική ετοιμότητα.

Π ρ ο σ έ χ α μ ε.

Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στην οικογένεια και στο μυαλό μας.

Γνωρίζαμε τι είναι καλό τι είναι κακό, γνωρίζαμε τι είναι άσπρο, τι είναι μαύρο.

Γνωρίζαμε ότι ήμασταν αθλητές σε έναν - αρετής-δρόμο κι αγώνα.

Γνωρίζαμε ότι κάποιοι αθλοθέτες,επίγειοι και επουράνιοι, μάς έκριναν.

Μήπως και υποπτευόμασταν ότι τα μάτια του Θεού, 
 κρυμμένα βρισκόνταν στο φακό της μηχανής που μας στόχευε;

Μήπως γι αυτό στεκόμασταν με κείνη την επισημότητα ζωγραφισμένη στο σώμα μας;

Ποιος θα μου πεί;

Πέρασε τόσος καιρός απο τότε!

Αιώνες μου φαίνονται.

Χάσαμε ωκεανούς αθωότητας...

Έτσι γίνεται άραγε πάντα;

Πάντα ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, θρηνεί τον Απολεσθέντα Παράδεισο;

Ο πατέρας μου-ένα διάστημα φωτογράφος στο επάγγελμα- με είχε διδάξει και μένα -ως κορίτσι-την τέχνη της εμφάνισης του φιλμ, την τέχνη της τύπωσης φωτογραφιών σε κείνο το σκοτεινό θάλαμο με την κόκκινη λάμπα- "μπουρδελιάρα" την έλεγε...

Πέρασαν χρόνια, δε θυμούμαι πια τα ονόματα των ουσιών που χρειάζονταν για εκτύπωση,
ούτε την ακριβή διαδικασία του όλου εγχειρήματος, όμως κάτι στη μνήμη απόμεινε:

Δύο ήταν τα υλικά που χρειάζονταν: μία σκόνη για να εμφανιστεί η φωτογραφία και μία άλλη ,για να στερεωθεί στο χαρτί, η εικόνα- επί έτη...
Μπισουλφίτ - θυμάμαι το εμπορικό του το όνομα-, στερεωτικό, το έλεγε απλά ο πατέρας μου.

Κάποια φορά, πάνω στη φούρια μου, ξέχασα να το ρίξω.
Η φωτογραφία, αρχικά,όμορφα και καλά εμφανίστηκε στο άσπρο χαρτί της.
Την πήρα, τη στέγνωσα, την καμάρωνα.
Λίγο αργότερα όμως, άρχισε και ξεθώριαζε και όλο ξεθώριαζε,
μέχρι που οι μορφές και τα τοπία, σαν να σβήσαν ολότελα.

Το χαρτί άδειασε απο μορφές από σχήματα, σαν πεθαμένος κιτρίνισε...

Η φωτογραφία όπως φανερώθηκε, σε λίγο έτσι και χάθηκε.

Έμεινα λυπημένη, με αφανισμένο τον κόπο μου.

Έτσι είναι και οι ψυχοσωματικές μας οντότητες άραγε;

Ένα στερεωτικό το χρειάζονται, αλλιώς μπορούν να διασπαστούνε σε χίλια κομμάτια που τα παίρνει της ανυπαρξίας-οδύνης, ο περίεργος άνεμος;

Γι αυτό, λοιπόν,παρακαλάει η Εκκλησία για ε ν ό τ η τ α-στερέωση των Ψυχικών μας δυνάμεων;

Τι δύσκολο που μας φαίνεται σήμερα, τούτο το έργο της Σωτηρίας.

Και είναι ο Θερισμός τόσος πολύς και οι Εργάται τόσο ολίγοι...

Ευανθία η Σαλογραία