Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Μήπως, οι δικοί μας λόγοι λειτουργούν ως δικλείδες ασφαλείας και η μεγάλη Πράξη δεν έρχεται,εφόσον η περιγραφή,σ' οποιονδήποτε ήχο και τόνο,υποκαθιστά τις αναγκαίες μεγάλες καταφάσεις ή αρνήσεις,τα ΝΑΙ ή τα ΟΧΙ;
Γιαυτό στις μέρες μας Εύα μου, είναι Πολύτιμος ο Λόγος που εμπεριέχει την Πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ
Μήπως, οι δικοί μας λόγοι λειτουργούν ως δικλείδες ασφαλείας και η μεγάλη Πράξη δεν έρχεται,εφόσον η περιγραφή,σ' οποιονδήποτε ήχο και τόνο,υποκαθιστά τις αναγκαίες μεγάλες καταφάσεις ή αρνήσεις,τα ΝΑΙ ή τα ΟΧΙ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βρεττάκος έζησε μέρες χειρότερες από τις δικές μας, νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύνθλιψε την ποιητική του ψυχή, η θηριωδία του πολέμου, σε όλα τα μέτωπα.
Γι αυτό ύμνησε τόσο την Ειρήνη...
Η Παναγία ας προστατέψει.
Ανθρωπίνως ελπίδα ΔΕΝ έχει ο κόσμος.