[...]
Βλέπαμε ο ένας τον άλλον παραξενεμένοι.
Δεν ξέραμε αν ήτανε νύχτα στη γη ή μέρα,
κάπου, σε κάποιον κόσμον άλλο. Και δεν ξέραμε
θησαυρισμένη μουσική. Φεύγαμε κι οι καρδιές μας
χτυπούσαν όπως το πρωί οι καμπάνες. Θα τελειώσει;
Μέσα μας ζούσαμε ένα φόβο.Τούτο το ταξίδι
μπορεί σε λίγο να τελειώσει; Θε μου θα τελειώσει;
Και τι θα γίνει αυτό το φως όλο που αναδιπλώνεται
και ξεχειλίζει και κυλάει παντού , σε μιαν αδιάκοπη
άμπωτη, σα να μη χωράει; Τα πάντα έλαμπαν σάμπως
να βγήκανε όλες οι άνοιξες των αιώνων στο στερέωμα
και βάδιζαν σιγά-σιγά , βαστάζοντας αστέρια
και λουλούδια στα χέρια τους.
(και για πρώτη φορά
νιώθαμε πως υπάρχουνε στον κόσμον αυτόν
ώρες που είναι έξω από το χρόνο. Που δεν ξέρεις
πόσο διαρκούνε. Μήνες; Χρόνια; Αιώνες;
Που ισοζυγιάζουν όλη μας τη ζωή).
Ας μην τελειώσει!
Χωρίς κουβέντα, χωρίς ψίθυρο, σα νάχαν
οι λέξεις όλες ειπωθεί , σαν να μην έκανε ,
σα να μην ξέραμε καμιά γλώσσα, όπως τ' αστέρια
και τα έλατα του Παρνασσού, σιωπούσαμε. Ένα δάκρυ
είναι μια γλώσσα που μιλεί με αναρίθμητες λέξεις
κάτω απ' την αγιοσύνη του στερεώματος.....[...]
Νικηφόρος Βρεττάκος
Πανέμορφο άκουσμα! Κάθετί που έχει σχέση με τους Ρώσους μου θυμίζει το "ξανθόν γένος" και τις σχετικές προφητείες που λένε ότι ανέλπιστα σχεδόν θα μας βοηθήσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, εγώ δεν καταλαβαίνω ένα πράμα, τί δουλειά είχαμε σαν κράτος να συνάπτουμε σχέσεις με τους Αμερικανούς ή τους Δυτικούς που οι...ταλαίπωροι καθόλου δεν ταίριαζαν με την πνευματικότητά μας!!! Θα πείραζε να αναπτύσσαμε πνεύμα φιλίας με τους Ρώσους ή τους Σέρβους με τους οποίους έχουμε πολλά κοινά στοιχεία;...
Αναστασία
;-) Αναστασία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σου αρέσει η μουσική.
Αυτά τα άλλα που ρωτάς τα κανονίζουν άλλοι, πίσω από τους δικούς μας υπουργούς-υπηρέτες -λέει- του κοινού συμφέροντος.
Μην τα ψάχνεις....Το παιγνίδι είναι απολύτως στημένο και απολύτως ελεγχόμενο...
Καλημέρες από την Πάτρα...