(επανάληψη από https://salograia.blogspot.gr/2009/10/blog-post_05.html )
...........................................................................
Σου έλεγα τις προάλλες, αγαπημένο μου, για τη μοναδικότητα της επιλογής που έχει ο καθένας μας.
Ίσως διότι ο Δημιουργός είναι Ένας, να έβαλε αυτή τη σφραγίδα της
Μονα(ς)-δικότητας πάνω σε ό,τι επιχειρούν ή σκέφτονται τα πλάσματά Του.
Και η κάθε μας σκέψη ειναι μοναδική, στο κλάσμα του χρόνου.
Και από τη σκέψη συνειδητή ή ασυνείδητη, ξεπηδάνε τα συναισθήματα, που σαν νήματα πολύχρωμα ενεργειακά, διαρρέουν όλο το σώμα μας- μέχρι το μικρότερο κύτταρο- και φτιάχνουν την υγεία ή την αρρώστια μας, τόσο αυτήν της ψυχής, όσο και εκείνη του σώματος.
Συνειδητοποιώντας τη δύναμη της σκέψης κατάλαβα -με κάμποση καθυστέρηση είν'αλήθεια και μέσα από πολλά, νευροψυχολογικού περιεχομένου διαβάσματα - τη δύναμη και αξία της προσευχής.
Για χρόνια ατελείωτης ραστώνης - θα το ομολογήσω με κόκκινα από τη ντροπή μάγουλα και χαμηλοβλεπούσικο ύφος- νόμιζα ότι η προσευχή συνιστούσε ένα πώς να το πώ;ένα σαν εθιμικό μπούρου μπούρου που το γρυλίζανε οι κακόφωνοι ψάλτες της μικρής πόλης όπου μεγάλωσα, οι ψυχροί και αδιάφοροι επαγγελματίες παπάδες και γριές αγράμματες, ανεγκέφαλες, που κάτι έπρεπε να ψιθυρίζουν μέσα στη μοναξιά τους, για να μην αποτρελαθούν, σεργιανίζοντας σαν τα φαντάσματα στα σκοτεινά, εγκαταλελειμμένα τους σπίτια, λίγο πριν γκρεμιστούνε.
Φάνταζε στα μάτια μου, και σαν λεκτικός ψυχαναγκασμός η προσευχή, που τον απάγγελλαν φοβισμένα και προληπτικά ανθρωπάκια, προσπαθώντας με τη χρήση του ψυχαναγκασμού, να αισθανθούν ασφαλέστερα.
Τέλος πάντων, η προσευχή, δεν μου φαινόταν και τόσο απαραίτητη, για μορφωμένους, ισορροπημένους, ώριμους ανθρώπους που είχαν την έντιμη ζωή τους, στρωμένη .
-Εντάξει.
Ίσα με πέντε λεπτά προσευχής την ημέρα, έτσι για να συνεχίζεται μια παράδοση που πήραμε απο τους προγόνους, ήταν καλό, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας που λέει και η αναιδής παροιμία.
Θυμάσαι;
<Το πολυ Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο Θεός!>
-Το βαριέται;
-Δεν ξέρω για το Θεό, εγώ πάντως το βαριόμουνα!
Μέχρι ύπνου βαθέος!
Και όλο χασμουριόμουνα και κοίταγα το ρολόι να δω αν τελειώνει καμιά φορά αυτή η μακροσκελέστατη στις εκφωνήσεις της, Θεία Λειτουργία, στην οποία πήγαινα επειδή έτσι έκαναν όλοι, επειδή έτσι έπρεπε, χωρίς να διανοούμαστε άν άξιζε τον κόπο, τόσος μαζοχισμός από μέρους μας.
Δεν είχε προκύψει ακόμα, ελεύθερη σκέψη και προοδευτικές αντιλήψεις στη μικρή κοινωνία μας.
Στενά τα μυαλά μας, ίδια με βικτωριανούς κορσέδες για πάνυ αφράτες κυρίες...
Και όποιος δεν πήγαινε στην εκκλησία τακτικά , τον έδειχναν περιφρονητικά με το δάχτυλο.
-Και τελικά;
-Τελικά, ήρθε < μια Κυριακή, μία γιορτή μία πίσημος ημέρα>, που λέει και το δημοτικόν άσμα, λατρεμένο μου, και σαν να άστραψε ένα γλομπάκι μέσα στο μυαλό μου.
Σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα.
Σαν να μπήκε στης ψυχής το δωμάτιο, ένα άλλο, γλυκό και ανέσπερο φως.
Και τότε κατάλαβα, ότι η προσευχή δεν χρειαζόταν εμάς.
Ότι δεν του έκανα χάρη του Θεού, κάθε που προσευχόμουνα.
(Γελάς; Ναι! Τόσο βλάκας ήμουνα! Νόμιζα ότι του και χάρη! )
Η φύση του νοός είναι τέτοια που πλέκει συνέχεια αμέτρητα πολύχρωμα νήματα σκέψεων.
Οι σκέψεις, με τη σειρά τους, αστραπιαία σχεδόν, μετατρέπονται σε συναισθήματα, τα συναισθήματα με τη σειρά τους, μάς πιέζουν σε ενέργειες, υλοποιήσεις και πράξεις.
Γιατί μας προστατεύει η συνεχής, η αδιάλειπτη- ακόμη και στη διάρκεια του ύπνου- προσευχή;
Διότι, δεν μπορώ-ένεκα της κατασκευής του εγκεφάλου μου- στο ίδιο κλάσμα του χρόνου να έχω ταυτόχρονα δυο σκέψεις, μια καλή και μια κακή.
Ούτε κάν δυο καλές ή δυο κακές σκέψεις.
Στο κάθε κλάσμα του χρόνου, μπορώ να έχω μόνο μ ί α σκέψη, και είναι πολύ σημαντικό, αυτό να το θυμούμαι.
Στο κάθε κλάσμα του χρόνου μου έχω να επιλέξω ανάμεσα στο Μηδέν του θελήματος της Αμαρτίας και στο Ενα του θελήματος του Αγίου Πνεύματος.
Ου δυνάμεθα δυσιν κυρίοις δουλεύειν, ταυτοχρόνως.
Το τόνισε και ο Θεάνθρωπος.
Ή θα λέω στο κλάσμα του χρόνου<Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησόν με> ή στο ίδιο εκείνο κλάσμα του χρόνου, θα σκεφτώ:
<Μωρέ θα της ρίξω ποντικοφάρμακο στον καφέ της παλιοπεθεράς, να γλυτώσω!>
Των αδυνάτων αδύνατον, στο αυτό κλάσμα του χρόνου να έχω δυο σκέψεις, συγχρόνως!
Στο κλάσμα του χρόνου χωράει πάντα μ ί α επιλογή, σκέψης, λόγου, πράξης, και τις προάλλες τα λέγαμε.
Λοιπόν, αν δεσμεύω το κλάσμα του χρόνου μου , με προσευχή, επιτρέπω στο Άγιο Πνεύμα, να έρθει , να με φωτίσει με τη Χάρη Του, να με συγκρατήσει από βλακώδεις ενέργειες και βλαπτικές, που κάνει πάντα ο άνθρωπος, όποτε δρα παρορμητικά, και χωρίς να προσεύχεται.
Αυτό βέβαια, απαιτεί έναν κόπο και ένα πόνο.
Αποτελεί αυτή η αυτοσυγκέντρωση και αυτή η αγαθή βία επί του εαυτού μας, το πιο δύσκολο, πνευματικό έργο-όλοι το ομολογούν.
Οι αμοιβές όμως που δίδει αυτή η πρακτική, επί της ψυχικής υγείας είναι τεράστιες!
Οι αληθινά ευφυείς διαλέγουν το δύσκολο δρόμο, διότι μόνο αυτός, παρέχει ελευθερία και γνήσια ασφάλεια!
Ο άνθρωπος που προσεύχεται ολόψυχα, που παραδίδεται χωρίς αντίσταση στο θέλημα του Κυρίου, μετέχει στου Κυρίου τη Δύναμη και την Αφθαρσία...
Αν δεν δεσμεύσουμε ευφυώς το νού δια της προσευχής- στο κάθε κλάσμα του χρόνου, θα επιμείνω- ο νούς μπορεί πολύ εύκολα να εκτραπεί σε οδούς σκολιάς, και να μας συντρίψει στη συνέχεια δια των ατόπων επιλογών -που με την παρακίνηση των αρνητικών σκέψεων- δαιμονικών ανεπαίσθητων υποβολών, επιτελέσαμε.
Χωρίς τη δεύσμεση-δια της προσευχής- του νοός -το κάθε κλάσμα του χρόνου- δια της επικλήσεως του Θείου Ονόματος, δια της επικλήσεως των θείων λόγων και σοφών νοημάτων, γινόμαστε πολύ εύκολα- εκ δεξιών και εξ αριστερών που λένε οι Πατέρες- έρμαια στις διαλυτικές δυνάμεις του μίσους, και των δαιμόνων των ποικίλων παθών που μας σέρνουν αλυσόδετους μέσα σε απαραμύθητο υπαρξιακό πόνο, αιώνιο!
Η προσευχή, εν τέλει, δεν χρειάζεται εμάς.
Το κατάλαβα πιά, λατρεμένο μου.
Εμείς, χρειαζόμαστε την ενοποιό και αγιαστική, και ισχυροποιό, ενέργεια της προσευχής, κατεπειγόντως!
"Μνημονευτέον Θεού δεί ή αναπνευστέον", είπε ο Άγιος του Θεού.
Δεν είναι σχήμα λόγου.
Μακάριος όποιος το νιώσει και το εφαρμόσει.
Θα αγάλλεται νυν και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήηηην!
Ευανθία η Σαλογραία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου