Η πίτα της κυρά Κικίτσας ή αλευρόπιτα ή ζυμαρόπιτα ή κουρκουτόπιτα ή τεμπελόπιτα

Η αλευρόπιτα (ή κατ’ άλλους ζυμαρόπιτα ή κουρκουτόπιτα – από το «κουρκούτι») ήταν πάντα χαρακτηριστικό έδεσμα της λαϊκής ηπειρωτικής οικογένειας. Φτιάχνονταν εύκολα και σε λίγο χρόνο.

Είναι αμέτρητα τα μέρη που αξίζει να φας σε όλη την περιοχή των Ζαγοροχωρίων, αλλά υπάρχει ένα πολύ ξεχωριστό μαγαζί-σημείο αναφοράς, στο Μονοδένδρι, που με τον τρόπο του συνέβαλλε ώστε να γίνουν τα Ζαγοροχώρια ο προορισμός που είναι σήμερα. Πρόκειται για την Πίτα της Κικίτσας, που κουβαλάει στα πιάτα του μαγαζιού μια μεγάλη ιστορία: Δεκαετίες πριν η ίδια η Κικίτσα έτυχε να ταΐσει ένα γκρουπ Γάλλων τουριστών και χρησιμοποιώντας τα ελάχιστα υλικά που είχε στη διάθεσή της έφτιαξε την περίφημη και ξακουστή μέχρι σήμερα τεμπελόπιτα με αβγά, αλεύρι, φέτα και ελαιόλαδο! Εύκολη, γρήγορη, νόστιμη, είναι το πιάτο που πρέπει να δοκιμάσετε, μια και κλείνει σε κάθε του μπουκιά όλη τη γεύση της περιοχής. Επίσης, θα απολαύσετε σουβλιστά κρέατα, μαγειρευτά και πιάτα της ώρας, όλα συνοδευμένα με εξαιρετικό τσίπουρο.

 Υλικά

3 χούφτες αλεύρι
2 αβγά
αλάτι
νερό
βούτυρο
200 γραμμ τυρί φέτα

Εκτέλεση

Σε μία λεκάνη κοσκινίζουμε το αλεύρι, ρίχνουμε μία πρέζα αλάτι και νερό 1 φλυτζάνι τσαγιού περίπου.(Oσο πάρει κατά τη κυρία Κικίτσα)Aνακατεύουμε καλα με το χέρι και ρίχνουμε ενα -ενα τα δύο αβγά. 

Ανακατεύουμε το μίγμα καλά για να ενσωματωθούν τ΄ αβγά. Το μίγμα πρέπει να γίνει σαν χυλός.

Βουτυρώνουμε ένα ταψί καλά. Ριχνουμε το μίγμα στο ταψί και το απλώνουμε να πάει παντού.

Πάνω στην επιφάνεια του μίγματος βάζουμε κυβάκια βουτύρου, σκορπιστά.

Θρυμματιζουμε με το χέρι μας το τυρί και το σκορπάμε στην επιφάνεια της πίτας.

Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο μέχρι να ροδίσει η πίτα, και μετά...καλοφάγωτη!

πηγή: 

http://www.eliasmamalakis.gr/recipe.asp?syntagi_cat_id=1&syntagi_id=170
.......................................................




Σχόλιο: 

Επειδή η εν λόγω συνταγή, μου φάνηκε
-της ακαμάτρας- πανεύκολη, 
σήκωσα τα μανικάκια μου, 
(σιγοψέλνοντας το "Κύριε εκέκραξα" σε ήχο πλάγιο του δευτέρου
είναι, εξάλλου,  ό μόνος ήχος που ξέρω)

και την έφτιαξα, ατάκα κι επί τόπου,  όμως...

όμως...
το νόστιμο αποτέλεσμα
κ α μ ί α απολύτως σχέση με την πανευφρόσυνη πίτα της κυρά Κικίτσας στα Ζαγοροχώρια που έφαγα εδώ και πολλά χρόνια και μου έμεινε αξέχαστη, λέμε! 

-Άρα; Τι ο μύθος δηλοί; 
-Ο μύθος δηλοί, ή ότι η συνταγή είναι άλλη, 
(μήπως χρειάζονταν και περισσότερα αβγουλάκια;)
-ή ότι η συνταγή μεν είναι η αυτή, 
-πλην...κάτι λάθος έκανα στη διαδικασία του ψησίματος.

Μήπως π.χ. το απλό ταψί που χρησιμοποίησα ήτο ακατάλληλον; 
Μήπως έπρεπε να χρησιμοποιήσω εκείνο το πολυυυυύ ρηχό-sui generis- ταψί, που το λένε οι βορειοελλαδίτισσες χρυσοχέρες, "σινί"; 
Μήπως έπρεπε, προθερμαίνοντας το φούρνο να κάψω το λάδι ή το βούτυρο και εφόσον είχα προθερμάνει μέχρι θανάτου το σινί  μετά έπρεπε να πετάξω εκεί πάνω την ανυποψίαστη ζυμαρόπιτα, ώστε από το σοκ της υψηλής θερμοκρασίας, πάραυτα να καταντήσει λεπτό και τραγανό το σώμα της, σαν εκείνο το αλησμόνητο, και βουλιμικά φαγωμένο τυροποίημα της κυρά Κικίτσας; 

Δεν δύναμαι  να αποφανθώ  με βεβαιότητα. 
Σε πρώτη ευκαιρία θα πειραματιστώ ξανά και τους πιτολιγούρηδες περαστικούς φίλους αυτής της σελίδας, εννοείται ότι ευθύς, με άφατη χαρά,  θα τους ενημερώσω!

Ευανθία η Σαλογραία