Για τις παρενοχλήσεις που και εγώ, η γραιότατη, υπέστηΝ (Απαραιτήτως με Ν στο ΠΡΩΤΟ ρηματικό πρόσωπο, νεαροδημοσιογραφούλα μου)

Δεν επιθυμώ να σε κουράσω περιστεράκι μου

αλλά μια και διάφορες καλλίπυγες* και καλλιπάρειες**
μανταμίτσες των Μήδια,
(κυρίως αυτές που έχουν αναπαραστήσει στο Σινεμά, ό,τι ξε-κωλό-τερον  εστι και λέγειν, στο Όνομα της...Τέχνης, βεβαίως, βεβαίως!), μια και διάφορες  κουκλεπερσόνες, ξαναλέω,βγαίνουν κάθε τόσο και μιλούν δακρύβρεχτες και ...αποτροπιασμένες  για τις παρενοχλήσεις που ντροπαλά  είχαν  δεχτεί από διάφορους... σεξουαλικά ασυγκράτητους προϊστάμενους, προ 30ετίας (!) σκέφτηκα ότι- επιτέλους- και γω μπορώ να βγω στο μπλογκοπλιτσιπλόκι μου,  να σου απαριθμήσω τις παρενοχλήσεις που έχω δεχτεί στη ζωή μου- από εκείνο  το Μισητό  Τέρας της σωματικής φθοράς και ασθένειας πρωτίστως- και οι οποίες καταγράφονται  ως εξής περιληπτικότατα: πρώτον αμυγδαλές, δεύτερον σκωληκοειδίτιδα,τρίτον βασανιστικές  πέτρες στη χολή (αξέχαστο το σοκ μου  με τα ..θεραπευτικά κλύσματα), τέταρτον κάτι..."μητρικά",  πέμπτον υψηλότατη εκ νεότητος μυωπία, έκτον  γεροντικός καταρράχτης που χειροτέρευε στο μη περαιτέρω τη μυωπία, χώρια κάτι ψιλές αναιμίες /ιώσεις, πυρετούς ανεξιχνίαστους, α ναι..ξέχασα και ως μάλλον όγδοον  και κυριότατον κάτι χρόνιες δισκοκήλες, εκεί περίπου στον πέμπτο οσφυικό που κάποτε στα τριανταπέντε μου χρόνια με έριξε απολύτως ακινητοποιημένη  σε κρεβάτι επί δεκαήμερον με "πάπιες", ενέσεις και άλλα ακατονόμαστα βοηθήματα.

Εννοείται ότι έκτοτε εκτίμησα απερίγραπτα 
το της ορθοστασίας και της γενικής υγείας το ανεκτίμητο δώρον...

-Έγραφες, τρελοτάτη,  για τους ψυχικούς πόνους στο ευχαριστία εναντίον πικρίας,
αλλά και οι σωματικοί, δεν είναι μικρότερο βάσανο-κατανοητότατον!

-Γι αυτό σου λέω, μωρή Σαλογραία!

-Τι μου λες;

-Σου λέω ότι άμα είμαστε όρθιοι και περπατάμε,

άμα είμαστε όρθιοι και έστω κουτσοπερπατάμε και θαμποβλέπουμε, 
ού!  τέλεια είμαστε!

-Βασιλιάδες!

-Μόνο που δεν το "πιάνουμε"-τα αχάριστα ντούκια!

-Μανδάμ! Προσωπικώς, έστω και κάπως αργά,
 άρχισα να το αντιλαμβάνομαι!

-Λυπημένη, ευλογημένη,  καλή μου, όσο αναπνέουμε,
από πολλά και διάφορα, φυσικά και ψυχολογικά και πνευματικά, θα παρενοχληθούμε έκαστος.

Αυτό λέγεται αναπόδραστος ανθρώπινος  κατήφορος,  δια του γήρατος, και μοίρα θανάτου -των διαολοουρών συνεργουσών προς αυτήν την κατάπτωσιν-, ω τίμια φίλη μου.
Να το θυμάσαι.


-Το θυμάμαι, καλέ. Μη σμπρώχνεις!

-Το θυμάμαι και Σ' ευχαριστώ, Χριστούλη μου, 
για τα ανεκτίμητα και πολυτιμότατα τούτα δώρα:
της βασικής -έστω μετ' εμποδίων, υγείας....

-Τα εμπόδια με βοηθούν να συναισθάνομαι 
το ΜΗ αυτονόητο της Δωρεάς...
και με εισάγουν σιγά σιγά και σε βάθος χρόνου, 
σε διάσταση αδιάλειπτης, εσωτερικής, 
μυστικής ενώπιον του Τριαδικού Θεού, 
Χαρμόσυνης Ευχαριστίας...

Ευανθία η Σαλογραία

Εξηγήσεις για φίλους  ηλεκτρονικούς διαβάτες, που βαριούνται να ψάξουν σε λεξικό:
* ο, η καλλίπυγος,  το -ον, : αυτός-ή-ό που έχει ωραίους γλουτούς
** ο, η καλλιπάρειος,  το -ον: αυτός που έχει ωραίες παρειές, μάγουλα δηλαδή...

..................................................................
Και ένα υστερόγραφο ...
που πρόσθεσα με μικρή καθυστέρηση...

Θα ήθελα εντίμως να εξομολογηθώ 
ότι παρακινήθηκα  στο γράψιμο του άνω  ποστακίου, 
όταν έτυχε στις 19-11-2017 να ακούσω 
νεαρά μαθητευόμενη σε σχολή δημοσιογραφίας, 
να λέει στην συμπατριώτισσά μου την Αννίτα 
τη φράση: "και γω "έχω υπέστη" (!) σεξουαλική παρενόχληση". 

Η Αννίτα, ως ευγενική οικοδέσποινα δεν έκανε διόρθωση.  
Μόνο πεταρίσαν αστραπιαία, τα πενταέξυπνα,  μαύρα ματάκια της.
Κάποιος όμως θα όφειλε  έστω εκ των υστέρων 
να διορθώσει τη μέλλουσα νεαρή δημοσιογράφο,  
ότι το σωστό θα ήταν να πεί
ή: "υπέστηΝ  και γω,

(όχι εσύ δεν υπέστης, 
αυτός, δεν υπέστη, 
παράδειγμα κλίσης δίνω...) σεξουαλική παρενόχληση"

η να πει επιτέλους: "έχω υποστή σεξουαλική παρενόχληση¨.

 Ένα από τα δύο τα έρμα. 

Αυτό το "έχω υπέστη"...
αδερφούλα μου, να πάει και να μη γυρίσει! 
αιφνιδίασε ως...ρουκετούλα, μεγάλου βεληνεκούς
να πούμε τη μαύρη αλήθεια...

Και βέβαια επειδή ουδείς εγεννήθη μαθημένος
 και όλοι ανεξαιρέτως κάνουμε λάθη, ένας σχετικά ασφαλής δρόμος 
για όποιον φιλοδοξεί να γίνει και "δημοσιογράφος"  
είναι να ξεστομίζουμε ατάκες 
για τις οποίες εκτρέφουμε τη βεβαιότητα 
ότι τις ξανακούσαμε σωστά  από έγκυρα χείλη. 

Φράσεις για την ορθότητα των οποίων διατηρούμε τις αμφιβολίες μας, 
καλύτερα να τις κρατάμε ομήρους,  πίσω από το  "έρκος των οδόντων" μας, 
που θα λεγε και ο Παραμυθάς, μέγιστος Ραψωδός μας...
....................................................................................................................
...................................................................................................................