Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Oι άνθρωποι κουβεντιάζουν μόνο για όσα τους είναι απόμακρα και ξένα.Τ' άλλα, αυτά που τους καίνε, μην αφήνοντάς τους τις νύχτες να κοιμηθούν, τα ζει καθένας μονάχος, μέσα στη σιωπή.


Τάσος Λειβαδίτης
πηγή: Τρελογιάννης Τρελογιάννης
Posted by Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου at 3:06 π.μ.

6 σχόλια:

  1. Θαλασσινός 18 Μαρτίου 2015 στις 3:14 μ.μ.

    Συμφωνώ, συμβαίνει σε όλους μας, είναι ανθρώπινη διάσταση με αιτίες του τύπου μην πικράνουμε, μην απογοητεύσουμε, μην ανησυχήσουμε τους οικείους μας, και γενικότερα ακολουθούμε το δρόμο της απομόνωσης για το διάστημα που μέσα μας η καρδιά μας πυρώνει, γιατί μάχεται με τα θηρία και τις σκοτεινές δυνάμεις.
    Μόνο που η σιωπή που αναφέρει ο τίτλος δεν είναι καθόλου σιωπή, είναι ένα καμίνι που βράζει, μία αρένα που μάχεται όλο το είναι μας, είναι μία κατάσταση που ο άνθρωπος παραμιλάει στον ύπνο του και στο ξύπνιο του. Οι κοντινοί μας άνθρωποι το γεύονται αμέσως γιατί χάνεται η ματιά μας και ο νούς μας, είμαστε φευγάτοι, χάνεται η διάθεση και η επιμέλεια του εαυτού μας.
    Το αντιλαμβάνεται η μάνα γιατί είναι το σπλάχντο της, το αντιλαμβάνεται ο/η σύζηγος γιατί είναι η/ο σάρκα της, το αντιλαμβάνεται ο αδελφός γιατί τρέφει την αγάπη.
    Για όλους όμως πολύ περισσότερο λαμβάνει μέριμνα ο Πανάγαθος Θεός, μόνο που σέβεται το αυτεξούσιο και περιμένει από εμάς να κράξουμε ζητώντας τη βοήθεια.
    Άρα λοιπόν κανένας δεν είναι μόνος και κανένας δεν τα ζεί μονάχος. Από εμάς χρειάζεται αισθαντικότητα, λεπτότητα ευαισθησία, τρυφερότητα, αρετή, προσοχή, γιατί έτσι θα αφουγκραστούμε και θα αντιληφθούμε εκείνον που το βλέμμα του είναι φευγάτο.
    Εάν εμείς πάσχουμε, τότε εάν έχουμε φροντίσει για άλλους και κάποιοι άλλοι θα φροντίσουν για εμάς.
    Έτσι είναι τα μονοπάτια της ζωής, νομίζουμε ότι ταξιδεύουμε μόνοι μας, όμως είναι αναληθές γιατί στις δυσκολίες τις αβάσταχτες και τις ανυπέρβλητες, Κάποιος Μας Παίρνει Αγκαλιά και Πάμε.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου18 Μαρτίου 2015 στις 3:40 μ.μ.

    Μαρίνο μου

    ο Τάσος Λειβαδίτης
    εκφράζει πρωτίστως τους άντρες και ποιητές μιας ορισμένης γενιάς, μπορεί και ορισμένων αιώνων.
    Με τις γυναίκες δεν νομίζω να συμβαίνει το παρόμοιο.
    Οι γυναίκες ΠΑΝΤΟΤΕ, συζητούν με ΚΑΠΟΙΟΝ αυτό που τις ΣΚΑΕΙ...ΔΕΝ σκάνε μόνες τους οι γυναίκες.

    ΔΕΝ είναι χαζές, να κρατάνε τη στενοχώρια μέσα τους να αφήνουν να τις πλαντάξει..ΟΙ γυναίκες Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΒΓΑΖΟΥΝ ΒΟΥΚΙΝΟ...και έτσι..ΞΕ-σκάνε και ζούνε και περισσότερα χρόνια!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θαλασσινός 18 Μαρτίου 2015 στις 6:56 μ.μ.

    Το αν είναι καλό να ζείς στην κοιλάδα του Κλαυθμώνος περισσότερα χρόνια, είναι άλλη κουβέντα.
    Το αν "σκάνε'' οι γυναίκες λιγότερο από τους άνδρες δεν το γνωρίζω, όμως και γυναίκες υπάρχουν αυτόχειρες και κάποιες πήραν μαζί τους και παιδιά.
    Νομίζω όμως ότι τελικά το σχόλιό μου δεν ήταν κατανοητό.
    Ήθελα και θέλω να τονίσω ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα των λογισμών και των κακουχιών, είναι δύσκολο --κατά τη γνώμη μου--, να διακόψει την όποια κοινωνική ζωή των συνανθρώπων του και να τους ''φορτωθει'' με το δικό του πρόβλημα.
    Πές το όπως θέλεις, εγωιστικό ή ότι άλλο.
    Ειδικά οι παλαιότεροι τα κρατούσαν όλα μέσα τους, και τα περνούσαν όλα μόνοι τους.
    Καλό ή κακό δεν έχει σημασία, είναι αληθές και θα πρέπει να παραδεχτούμε κατά κανόνα ότι αυτός είναι ο ψυχισμός αυτού του ανθρώπου που πάσχει ψυχή τε και σώματι.
    Άλλωστε και στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη παρουσιάζεται ο πάσχων άνθρωπος μισοπεθαμένος, ανήμπορος και στο να ζητήσει βοήθεια ακόμη. Καμία κίνηση δεν κάνει, παρά μόνο ο υγιής αγαθός Σαμαρείτης τα κάνει όλα για εκείνον.
    Τον βλέπει, τον αντιλαμβάνεται, τον πλησιάζει, σκύβει από πάνω του, τον πιάνει, τον σηκώνει, φεύγει από το δρόμο του και τον μεταφέρει στο πανδοχείο, όπου δίνει εντολή στον Πανδοχέα επί πληρωμή να κανονίσει όλα εκείνος τα της θεραπείας του.
    Βλέπεις να κάνει κάποια κίνηση προς το Χριστό ο πάσχων άνθρωπος; Ουδέν εποίησε, όλα ο Χριστός μας τα έκανε για εκείνον. Το ίδιο και εμείς πρέπει να κάνουμε, εφόσον είμαστε στην κατηγορία της πνευματικής ηρεμίας, της διαύγειας και της ψυχικής κατάστασης να προσφέρουμε κάτι από τον εαυτόν μας στον πάσχοντα αδελφό.

    Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ανήμπορος να κάνει, οτιδήποτε ο καθένας μας όταν βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και τον σφίγγουν οι πειρασμοί σαν την μέγγενη. Ας μην περιμένουμε από τους άλλους ας αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλία για τους άλλους έχοντας την προσοχή μας στραμμένη προς τους συνανθρώπους μας όταν έχουμε πνευματική διαύγεια.

    Αυτή ήταν λοιπόν η σημασία της άποψής μου παραπάνω, αλλά θα παρακαλούσα την ευγένεια των αδελφών να καταθέσουν και τις απόψεις τους για την πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. cummulus19 Μαρτίου 2015 στις 5:15 μ.μ.

      ὁ μεστός τρόπος πού προσεγγίσατε τό ζήτημα, μ΄ἔκανε νά διαβάσω τά σχόλια σας ἀπό δύο φορές..

      Διαγραφή
  4. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου18 Μαρτίου 2015 στις 7:10 μ.μ.

    Mαρίνο μου

    θεωρητικά, είμαι μαζί σου.
    Προσυπογράφω.

    Στη ρουφιάνα την ΠΡΑΞΗ βέβαια είναι το ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου19 Μαρτίου 2015 στις 6:11 μ.μ.

    Kαλώς το λατρεμένο μας Γάιδαροοοο!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)