Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο δυο και η παμπόνηρη μόδα των κουρελιώνε..




Λατρεμένο μου

Τα θέματα μόδας, ομολογώ ότι ποτέ δεν με συγκίνησαν επαρκώς.
Δεν με ενδιέφεραν. 
Αυτή η φράση: «είναι της μόδας» που άκουγα παιδιόθεν  σχετικά με το ντύσιμο ηχούσε στο μισόκουφο αυτάκι μου από  ενοχλητική έως και σούπερ αδιάφορη. 

Ίσως διότι  κι  η μανούλα η μακαρίτισσα, δεν ασχολείτο με τη μόδα επίσης.

Κάποτε,  στο σχολείο, ως κοριτσάκι και γω (το ξέρω! αδυνατείς να με φανταστείς!)
δοκίμασα να φορέσω την  έξαλλη  κοντή ( μια παλάμη πάνω απ’ το γόνατο) φούστααα!

 Ετόλμησα!
...........................................................................................................................
-Α τι ωραία βατραχοπόδαρα, Ευάκι μου!
-Βρε άει χάσου παλιο- μόρτη, που θα με πειράξεις εμέναα!
Θα το πω στον Γυμνασιάρχη να σου ξηγηθεί  «πεντάρα», να μάθεις να φέρεσαι!

(ουδόλως διημείφθη τέτοιος διάλογος στην πραγματικότητα, φίλε αναγνώστη.
Τον παρέθεσα έτσι ,  απλώς για ποικιλία...στην αφήγηση.)
..........................................................

Λίγο παραπάνω απ’ το γόνατο ήταν το μήκος της . 
Χάλαγε τότε  κόσμο,  η τρέλα του μίνι, τα έχεις ακούσει. 
Φόρεσα το κοντό ρουχάκι, σαν ανεγκέφαλο κοριτσάκι, μια δυο μέρες.
(Τράβηξε  και φωτό ο καλλιτέχνης πατέρας μου. Άμα τη βρω θα σ’τη δείξω).
Με κείνο το ντύσιμο, σαν, ξελιγωμένο από πείνα, γυμνοπόδαρο κοτόπουλο,  μου φάνηκα στον καθρέφτη! Α πα πα!  Χάλια αδιόρθωτα!
Σαν κάτι να μου έλειπε! Δεν το ανέχτηκα!  Ξεντύθηκα λοιπόν , νευρικά την καταχώνιασα την κοντή φούστα   σ’ ένα ντουλάπι  και δια παντός αποφάσισα: «μόδα ξεμόδα  εγώ «ρόμπα»- φορώντας γελοία  μίνι φούστα- δε γίνομαι!»

Την ίδια περίοδο, ανεβάσαμε  πατριωτικό  θεατρικό στο Γυμνάσιο-Λύκειο Κυπαρισσίας Μεσσηνίας, όπου φοιτούσα.
Ο στιβαρός γόης   φιλόλογός μας,  που σκηνοθέτησε  το θεατρικό για την εορτή, της 25ης Μαρτίου 1821, μου ανέθεσε  το ρόλο της Ζαφειράκαινας, της γυναίκας του οπλαρχηγού Ζαφειράκη  στη Μακεδονία. 

Για τις ανάγκες το ρόλου, λοιπόν, ντύθηκα με μάξι καφετί φουστάνι.
Κάποιος πάλι τράβηξε μια φωτό προς ανάμνησιν- τότε σέλφι-ευτυχώς- δεν είχαμε. 

Με είδα στη φωτό  με τη "φ’στάνα"   που θα λεγε και ο Παπαδιαμάντης, με είδα  με το μακρύ
το ρούχο,   ενθουσιάστηκα!

Καλέ συ, μη γελάς, αλλά...κούκλα  σαν τη Μπουμπουλίνα, με φαντάστηκα!

-Καλό το θεωρείς, βρε μανδάμ, που ήσουν φτυστή  με το θεριό, τη  Μπουμπουλίνα, στα νιάτα της; έλεοςςς!

-Πάψε κακέ και ζηλιάρη!

Αμέσως να μου «την  πεις!», στάζεις φαρμάκι, σε ό,τι και αν πω ή κάνω εδώ μέσα,  επειδή αδιαφορώ για τα μούτρα σου.
Όσα δε φτάνει η αλ'πού, τα κάνει κρεμαστάρια!

Τι λέγαμε  λοιπόν;  λέγαμε ότι..
έκτοτε, τα μάξι, κατέληξαν ως  η πρώτη και δια βίου λατρεμένη μου ενδυματολογική επιλογή –μόδα ξε-μόδα,  μέχρι τώρα-Χάριτι θεία- την αρχαιοπρεπή  επιλογή, την ετήρησα! 
................................................
Αυτά σχετικά με τα μήκη των φορεμάτων και δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

Μόνο δυο σκέψεις ακόμη θα συμπληρώσω, προκειμένου να πω ότι τα φίδια με ζώσανε τα σχετικά με την επερχόμενη οικονομική καταβαράθρωση της Ελλάδος από τις αρχές του 2000, όταν παρατήρησα στα εμπορικά καταστήματα, τη λανσαριζόμενη, παμπόνηρη μόδα των τρύπιων τζην.  

Τότε έφριξα, η γραία.
Και αμέσως, ναι αμέσως (δεν κάνει να σου ορκιστώ, αν θες, με πιστεύεις) χωρίς να είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε προφήτης, κατάλαβα το στραπάτσο που μας ετοίμαζαν οι ολιγάρχες.

Ναι, ναι, δεν παριστάνω την ξύπνια, αλλά μάρτυράς μου ο σύνευνος , του το λεγα:

-Πετράκο, οι κερατάδες, μας πουλάνε πανάκριβα τα σκισμένα τζην, τάχα και καλά  ότι είναι της μόδας, ώστε όταν θα μας φτωχύνουν απίστευτα και τα τζην θα ανοίγουν πια από μόνα τους τεράστιες τρυπάρες, και δεν θα μας βρίσκεται "σάλιο" για να αγοράσουμε ρούχο καινούργιο, να φοράμε τα τρύπια μας και να χαιρόμαστε, τα χαϊβάνια, ότι είμαστε ακόμη τάχα αεράτοι και μοδέρνοι!

-Ευανθούλα  μου, έχεις μεγάλη φαντασία! απαντούσε αμήχανα ο Πέτρος, που αδιαφορεί πλήρως  για ζητήματα μόδας, εδώ που τα λέμε...και άριστα πράττει.

- Δυστυχώς, λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα με δικαίωσαν!

Και τώρα παρατηρώ τις κοπελιές, να κυκλοφορούν  με όλο και μεγαλύτερα σκισίματα
στα τζην τους,τα καημένα.

Και είναι φανερό πια ότι δεν πρόκειται για  το σκίσιμο το ελεγχόμενο του μόδιστρου, που αρχικά, τους τα μοσχοπούλησε, αλλά πρόκειται για το σκίσιμο το ανεξέλεγκτο,  τής όλο και κραταιούμενης οικονομικής, άνωθεν επιβαλλόμενης,  ένδειας.

Και λυπούμαι. Λυπούμαι διότι...δεν υπάρχει κανείς να σώσει τα νεαρά πλάσματα
που πηγαίνουν χαχανίζοντας  δυο-  δυο, στα ραντεβουδάκια τους. 

Δεν υπάρχει κανείς να τα σώσει από την παμπόνηρη μόδα των κουρελιώνε...

Ευανθία η Σαλογραία



12 σχόλια:

  1. Ο τρόπος της Ευανθίας γλαφυρός και ανέμελος... κι όμως το πρόβλημα που θέτει πολύ βαθύ και δύσκολο...
    Αλήθεια, τι διαμορφώνει το άλλο: η εξωτερική πραγματικότητα (στην περίπτωσή μας η βιομηχανία της μόδας) τις προτιμήσεις μας ή μήπως οι προτιμήσεις μας γίνονται αντιληπτές από την βιομηχανία της μόδας πριν καν εμείς τις συνειδητοποιήσουμε και αναλόγως προσαρμόζεται η παραγωγή;
    Αρκεί να υπάρχουν διαθέσιμα σκισμένα τζην στις βιτρίνες των καταστημάτων για να τα φορέσεις (εξωτερικές συνθήκες) ή επιθυμείς να φορέσεις κάτι που βρίσκει την έκφρασή του στο σκισμένο τζην;
    Μήπως είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο; Μήπως υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας και ποιός είναι ο μηχανισμός του;
    Όπως ίσως συμβαίνει κάθε φορά που καλούμαστε να κάνουμε μια επιλογή, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη, το πώς αποφασίζουμε οι άνθρωποι είναι μεγάλη και πολύπλοκη ιστορία...και τούτο, διότι, κατά τη γνώμη μου, εμπλέκονται δύο στοιχεία εντελώς -μα εντελώς- ανθρώπινα : η αναγκαιότητα και η ελευθερία...
    Βγάλε άκρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @paracosmos

    Eλένη μου
    καμία αναγκαιότητα για να φορέσουμε σκισμένα ρουχάκια, νομίζω.

    Μόνο αν θα είχαμε αγιότητα Ορθόδοξου Μοναχού, μπορεί να ήταν αυτή η επιλογή μας, διαφορετικά σε μια κοινωνία καλοταϊσμένων ανθρώπων, γιατί να επιθυμούμε τη φθορά του ενδύματος, έστω και με το πρόσχημα της μόδας;

    Αυτό μας το προκάλεσαν. Μας το καλλιέργησαν χρόνια πριν την επίσημη οικονομική μας κατάρρευση και τα Μνημόνια.

    Μας είπαν ότι ειναι "ιn" το σκισμένο και τους πιστέψουμε, ώστε όταν θα φοράμε τα σκισμένα από " φτώχεια και των γονέων", να νιώθουμε χαρούμενοι ότι ακόμη είμαστε "In" και μοντέρνοι.

    Να μην αισθανθούμε αμέσως εξαθλιωμένοι από αυτούς που μαζεύουν επιμελώς το χρυσάφι της γης στα σκοτεινά τους θησαυροφυλάκια.

    Ίσως οι εντολοδόχοι μόδιστροι των σκισμένων ρούχων , να έπαιξαν και με σεξουαλικά υπονοούμενα που διοχετεύονται τεχνηέντως και μέσα από σχετικά βιντεοκλιπ στα υποσυνείδητα, των νεαρών κοριτσιών...

    Ταπεινή δική μου άποψη ότι κάποιοι αποφασίζουν ΠΡΙΝ από εμάς για μας και μας πείθουν να ακολουθούμε τα σχέδιά τους, πειθήνια.

    Η σχετικη πλύση εγκεφάλου, αρχίζοντας από τα ρούχα που θα φοράμε, γίνεται με τέτοια μαεστρία
    και τέχνη που φανταζόμαστε εμείς οι μικροί και ασήμαντοι, εμείς η πλέμπα, ότι αποφασίσαμε μόνοι μας , ότι αποφασίσαμε ..." ελεύθερα" την καταδίκη μας.

    Δυστυχώς η δολιότητα της διαφήμισης και του μάρκετινγκ έχει απογειωθεί στην εποχή μας.

    Μια χαψιά κάνουν οι κεφαλαιοκράτες προωθητές των κατάλληλων προϊόντων την ψυχή μας σήμερα.

    Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να τους ξεφύγει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή μας Ευανθία το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και στα μάτια μου τα σκισμενα τζινς που φαινονται τα ενδότερα, φαντάζει η ξεσκισμενη καρδιά και ψυχή του ευαλωτου και απροφυλακτου παιδιού από τα δόντια και τα νύχια του διαβόλου. Αυτά τα ξεσκισματα είναι η πομπωδης και δυναμικη απάντηση του μαύρου θηριου, το καύχημά του, απέναντι σε αυτό που θέλει ο Χριστός μας, την ευπρέπεια την ακεραιότητα και την σεμνότητα.
    Τα ξεφτισμενα απομεινάρια των ρουχων είναι η λεία του που έχει απομείνει και σιγά σιγά το κατασπαράζει συν το χρόνο, όπως το όρνιο το ανυπεράσπιστο ψοφιμι.
    Δυστυχώς έτσι τα βλέπω αυτά τα "ξεσκισμενα " ρούχα στους ανυποψιαστους νεαρούς και νεαρές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί μία νέα ή ένας νέος με σκισμένο τζίν να έχει αγνή ψυχή, ενώ κάποιος/ α με σεμνό ντύσιμο να έχει ξεσκισμένη και κατάμαυρη ψυχή.

      Διαγραφή
    2. Eννοείται ότι ισχύει και αυτό που γράφεις ανων. των11: 45 μ.μ..

      Εμένα εδώ, όμως σε αυτό το ποστάκι με ενδιαφέρουν
      οι δόλιες προθέσεις των μόδιστρων,

      όχι οι αγνές προθέσεις των καταναλωτών- χάπατων.

      Χάρη στα χάπατα της Ιστορίας, οι πλούσιοι πάντα γίνονται πλουσιότεροι.

      Ανέκαθεν.

      ;-)

      Διαγραφή
    3. Μαρίνο μου
      οι νέοι και οι νέες είναι αυτό που είπες. "

      Ανυποψίαστοι" .

      Ακριβώς επειδή είναι νέοι.

      Άρα, χωρίς να έχουν ζήσει πολλά κακά και ύπουλα στη ζωή τους.

      Γι αυτό και αποδεικνύονται και εύπιστοι και άρα εξαιρετικά ευάλωτοι. Το σημειώνει και ο Αριστοτέλης.

      Μόνον ο Χριστός μας πονηρεύει με το Νόμο του δεόντως, χωρίς παράλληλα να μας αφαιρέσει και την αθωότητά μας...αλλά...ποιος νοιάζεται αληθινά, για τα Λόγια Του την σήμερον;

      Ελάχιστες ηρωικές μορφές που ο πολύς ο κόσμος τις χλευάζει..

      Διαγραφή
  4. Ακριβώς αυτό Ευανθία μου, οι καθαρές ευάλωτες νεαρές ψυχές ως θύματα του νοητού δράκοντα, διότι η καθαρότητα τής ψυχής είναι η λεία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Mαρίνο
    την έννοια καθαρότητα ψυχής
    οι σημερινοί νέοι, οι πονηρεμένοι παιδιόθεν
    ούτε μπορούν να τη φανταστούν πώς την βίωσαν
    άνθρωποι άλλων εποχών...χαχα...
    Θυμάμαι τώρα μια..αειπάρθενο ηλικιωμένη κυρία που γνώρισα το καλοκαίρι στη Βυτίνα...που μου εξομολογήθηκε ότι ως νιόπαντρη, νόμιζε ότι ο άντρας της έπασχε από...ακράτεια..ούρων! Τόσο ο νούς δεν είχε ασχοληθεί με αυτό που έχει καταντήσει σεξομανία την σήμερον. Μου τα έλεγε και είχα πεθάνει στα γέλια...γέλαγα εγώ η άλλη...ξεσκολισμένη δήθεν..σκέψου οι νεότερες σήμερον...

    ;-)

    Θα μου πεις: μανδάμ! η σωματική παρθενία σε μάρανε;
    Μάλιστα με μάρανε! Είναι πάρα πολύ σημαντική ΚΑΙ η σωματική παρθενία και αγοριών και κοριτσιών, αλλά...οι διαβόλοι με τη μέθοδο της χλεύης, ή των ρομαντικών μυθιστορημάτων της συφοράς και αυτή την ψυχοσωματική αρετή της Παρθενίας, την χλευάζουν σήμερα...

    Τέλος πάντων...τι χτυπιέμαι; άδικα των αδίκων χτυπιεμαι. Αφού ούτε καν και σούπερ ορθόδοξοι παπάδες δε χαμπαριάζουν στα σχετικά με την ψυχοσωματική παρθενία....μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός!
    ;-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι πολύ μεγάλη αρετή η σωματική παρθενία. Μου έλεγε ένας αδελφός εν τη Πίστη, κοντά στα 70, ότι στη ζωή του ακολούθησε δύο αρετές, την σωματική παρθενία και την Αγία Πίστη και πέτυχε στη ζωή του, και έζησε όλες αυτές τις μικρές χαρές, και είδε παιδιά εγγόνια και αξιώθηκε και έγινε πολύ αγαπητός στους ανθρώπους. Γνώρισα ένα πολύ ευτυχισμένο άνθρωπο με μεγάλη πνευματική χαρά και εσωτερική ομορφιά, που ξεχειλίζει στο πρόσωπο και γενικότερα στη φυσιογνωμία του.
    Αυτά είναι τα ευεργετηματα της σωματικής καθαρότητας που θεωρώ ότι όποιος τα ακολουθήσει με ευλάβεια θα πετύχει σε όλα του στη ζωή και Βασιλεία ουρανών θα κερδίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Mαρίνο
    είναι όπως τα λές. Έχω παραδείγματα.
    Επιμένω όμως ότι οι σημερινοί νεότεροι , αυτά που υποστηρίζουμε εμείς τα ακούνε με διαστρεβλωμένη διάθεση και με διάθεση χλευασμού και κατακρίσεως.
    Είναι οι αλεπούδες που τους κόπηκαν οι ουρές σε κάποια φάση και ενοχλούνται όταν οι άνθρωποι φαίνονται αυστηροί σε τέτοιου είδους θέματα.

    Μας ειρωνεύονται για " θεούσες" . Εντάξει. Αυτοί χάνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Παρόλα αυτά, τα σκισμένα τζήν είναι πανάκριβα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και σκισμένα και πανάκριβα τα τζην επειδή οι καταναλωτές
    είναι λίγο ..." γκάου μπίου" από φαιά ουσία, αγαπητέ των 9: 56 μ.μ
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή