[...]
Ίσως ο πόνος νάναι η γκρεμισμένη μορφή της αιωνιότητας.
Ακούω κιόλας μέσα μου φλάουτα μακρινά και ουράνια,
θείες καμπάνες που καλούν το βήμα μου
να περπατήσει σε μια άλλη ατμόσφαιρα
που τρέμει απ' το γειτονικό δέος του παραδείσου
κι απ' τα βήματα των απελπισμένων
που μες στη νύχτα πάν στον ουρανό...
[...]
Νικηφόρος Βρεττάκος
(Απόσπασμα από το ποίημα : " Το σαλπάρισμα του καραβιού" )
Αν "... ίσως ο πόνος νάναι η γκρεμισμένη μορφή της αιωνιότητας," νομίζω, ότι η ευγνωμοσύνη είναι η αποκατάσταση αυτή της μορφής μέσα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Επισκόπου Διοκλείας , Κάλλιστου Γουέρ. Απόσπασμα του βιβλίου "Ορθόδοξος Δρόμος ":
"Ο αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης λέει: "Η προσευχή είναι μια κατάσταση ευγνευγνωμοσύνης ".
Αν δεν νιώθω ένα αίσθημα χαράς μέσα στη δημιουργία του Θεού, αν ξεχνώ να προσφέρω τον κόσμο πίσω στο Θεό με ευγνωμοσύνη, έχω προχωρήσει πολύ λίγο στην Οδό.
Δεν έχω μάθει να είμαι αληθινά ανθρώπινος.
Γιατί μόνο με την ευγνωμοσύνη μπορώ να γίνω ο εαυτός μου.
Η χαρούμενη ευγνωμοσύνη χωρίς να είναι συναισθηματική ή με διάθεση φυγής απ την πραγματικότητα, είναι αντίθετα ρεαλιστική απόλυτα - αλλά με το ρεαλισμό ενός που βλέπει τον κόσμο μέσα στο Θεό, σαν θείο δημιούργημα.".
;-) Συμφωνούμε απολύτως αγαπητέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω, ότι είναι καλό να μη παραλείψουμε να πούμε και το πως φθάνουμε σ'αυτή τη μακαριότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλει κανείς να αξιωθεί του Θείου αυτού δώρου, στο να ευχαριστεί με επίγνωση, συνειδητά και εκ καρδίας τον Κύριο για όλα· για κάθε χαρά και κάθε λύπη , τουλάχιστον ας προσπαθεί να μη γογγύζει καθόλου, ούτε κατά του Θεού ούτε κατά των ανθρώπων.
Έτσι εισέρχεται ο άνθρωπος ασυνείδητα στο χώρο της Αληθείας, ελκύει τη Θεία Χάρη, η οποία εφόσον του χαρίσει πρώτα Θεϊκή Παρηγοριά, στη συνέχεια θα του αποκαλύψει σταδιακά πολλά θαυμάσια της αγάπης, της δικαιοσύνης και του ελέους Του.
Ας αφήσουμε λοιπόν αγαπητοί φίλοι τον Χριστό να μας κάνει καινούργιους ανθρώπους.
Όχι όπως νομίζουμε εμείς, αλλά όπως γνωρίζει Εκείνος...
;-) Συμφωνώ απολύτως καλέ μου άγνωστε πάτερ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ίδια κάτι μέρες τώρα ξεκίνησα και λέω στην προσευχή μου ζορίζοντας τον εαυτόν μου αρχικά, με ένα περίστροφο στο κρόταφο
("πες τα καλτάκα σαλογραία, τα σωστά λόγια, αλλιώς φίδι μαύρο και κολοβό αιώνιας Κόλασης που θα σε φάει! Μετανόησε! Μετανόησε!" και μετά ...στρέφοντας τα μάτια στον Κύριο, προσευχήθηκα:
" Χριστούλη μου, σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ γι αυτά τα καθοίκια που ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ να με ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ κανονικά με την ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ και ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ τους" και μόλις ξεστόμισα αγαπητέ, ανώνυμε, αυτή τη μικρή προσευχή της ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑς τι να σου πω τι ΧΑΡΑ μεγάλη ένιωσα μέσα μου!
ΔΕΝ περιγράφεται!
;-)
Αυτό είναι!
Διαγραφή«Κύριε, καλόν εστίν ημάς ώδε είναι»...
;)