Ποιος είναι " Ο εχθρός του ποιητή";

Αχερόμπασμαν

δηλαδή... 

Αχερομάζωμα

Τούτη την ως Ανατολή / απ΄ το Βοριά στο Νότο

κι από τα πέρατα της γης / τον κόσμο προσκαλώ τον

δώστε μου λίγη ακρόαση / για να σας τραγουδήσω

μεγάλους και μικρούς / στο νου σας να θρηνήσω

τ΄ άχυρα δεματώνω την αυγή / στη γειτονιά σου νάρθω

να δω τα μαύρα μάτια σου / ν΄ ακούσω τη λαλιά σου

έχω σου κάνει την παράκληση / θέλω τη να περάσει

στην αγκαλιά σου το κορμάκι μου / γλυκά να ξαποστάσει

ξύπνα διαμαντοπούλα μου / ήρθα στη γειτονιά σου

να δω τί θα μου κάνουνε / τα γειτονόπουλά σου

κάνω δεμάτι τ΄ άχυρα / αυγή στη γειτονιά σου νάρθω

να δω τα μαύρα μάτια σου / ν΄ ακούσω τη λαλιά σου

(Απέδωσε στα Νέα Ελληνικά, από τα Κυπριακά, ο κιχ )

( πηγή για  φωτό: Τρελογιάννης )
........................................................................................

Από το νέο  βιβλίο της Φιλολόγου-Θεατρολόγου, 
Χριστίνας Κόκκοτα

με τίτλο: 
" Κριτικές προσεγγίσεις- ΙΙ Νεοελληνικό Θέατρο

..........................................................................................................
Απόσπασμα: 

[...

Στον "Εχθρό του  ποιητή" ο Χειμωνάς με όχημα τον κεντρικό του ήρωα,
έναν νεαρό ποιητή, ανάγεται σε βαθιές περιοχές έτσι ώστε να παράγει αυτό 
που ο ίδιος ονομάζει "ορυκτό λόγο" και βυθίζεται στα άδυτα  του λόγου, 
ξετυλίγοντας τις περιπέτειες του μυαλού και της ψυχής του, τα όνειρα και τις αγωνίες του,
τους φόβους και τους εφιάλτες του. Και είναι αυτή η αναγωγή και η καταβύθιση, που γίνεται 
συνώνυμη με τη δική του περιπλάνηση, το δικό του αδιέξοδο και τον  δικό του υπαρξιακό τρόμο.

Εχθρός του ποιητή "δεν είναι ο θάνατος, γιατί ο θάνατος είναι φυσικός 
ενώ η ποίηση είναι υπερφυσική". 
Είναι η ίδια η δημιουργία, η ποίηση που σκοτώνει τον ποιητή
και αυτό γιατί η ουσία της ποίησης στη σκέψη του ξεχωριστού αυτού στοχαστή, βρίσκεται στην ίδια  τη ζωή του ποιητή και όχι στην ποίησή του. 

Με τη φωνή της Ελένης Ξένου σημειώνει: 

"Δεν αγαπώ την τέχνη. Είναι επικίνδυνη για τη ζωή. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη ζωή.
Όμως εγώ σεβάστηκα τη σχέση της με την τέχνη. Δεν είχα άλλη ζωή από την τέχνη, κανένα άλλον τρόπο να ζω". 

Και σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΔΕΝΔΡΟ επισημαίνει " ποίηση 
δεν είναι η παραγωγή γλώσσας, το έργο αλλά η ιδιαίτερη σχέση που έχει ο αφηγητής με τον κόσμο, με ό,τι ονομάζουμε κόσμο, ο άλλος, οι άλλοι, ό,τι είναι έξω από εμάς" .

Είναι τελικά κατά τον Χειμωνά, ποίηση η ειδική σχέση που καθορίζει τη ζωή "γιατί ο ποιητής δεν έχει δικιά του φωνή και με τη φωνή του μιλάνε οι άνθρωποι και οι κόσμος".

Όταν στο τέλος του έργου ο νεκρός ποιητής θάβεται όχι στη δική του πατρίδα αλλά στην πατρίδα της μητέρας του στη Μ. Ασία, στην Ιωνία, εκεί όπου γεννήθηκε ο Έλληνας πρόγονος,
ο Χειμωνάς μας οδηγεί συνειρμικά και συμπερασματικά στην άποψη ότι "πατρίδα είναι η γλώσσα μας"  γιατί αυτή είναι το σήμα της αναγνωρισιμότητάς μας ότι είμαστε στο ίδιο είδος 
και ανήκουμε στο ίδιο γένος. 

Είναι λοιπόν " η πατρίδα κάτι ζωντανό, βιώματα ζωής, αυτό που ζούμε και μιλάμε" και η αγωνία του βαθυστόχαστου αυτού δημιουργού είναι να ισοζυγίσει τη γλώσσα της συνείδησης με τη συνείδηση της γλώσσας , ως την παραμικρή γραμμή. [...]

( Κριτικές προσεγγίσεις - ΙΙ Νεοελληνικό θέατρο
- φιλολόγου-Θεατρολόγου Χριστίνας Κόκκοτα
 Σελίδα 190-191, Εκδόσεις Οδός Πανός- 2014)