Γιατί "Το κακό δεν τελειώνει ποτέ" -Δημήτρης Νόλλας προς Μπασκόζο Γιάννη

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Μπασκόζος, 
 ρωτάει:

"Διαβάζοντας την ιστορία που αφηγείστε
διαβλέπει κανείς ότι υπάρχει μια μοίρα, 
ένα πεπρωμένο, ένα «κακό» 
από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς".
....................................................
Απάντηση του συγγραφέα Δημ. Νόλλα:

«Το Κακό δεν τελειώνει ποτέ
 και δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε
 παρά μόνον επιλέγοντας το Καλό. 

Είναι ψευδαίσθηση το ότι μπορούμε να το αφανίσουμε 
και συνήθως η εξάλειψή του χρησιμοποιείται ως άλλοθι
προκειμένου το Εγώ να φουσκώνει πνίγοντας το Σύμπαν. 

Μόνον όταν ο άνθρωπος μάχεται το Κακό αενάως
γίνεται άνθρωπος».

  Πηγή:Δημήτρης Νόλλας (συγγραφέας)

.................................................................................................

.......................................................................................................

ΣΧOΛΙΟ: 

Διάβασα στο ΒΗΜΑ όλη τη συνέντευξη αγαπημένο μου...

Και θυμήθηκα εσένα που απορείς, 
με τον φαρμακωμένο  φίλο  και αναρωτιέσαι:

-Μα...εκείνος... ακόμα θυμάται
το αντίΧριστό μου  το φέρσιμο
τις  οργίλες ύβρεις,
τη συκοφαντία, 
το κακό που του έκανα; 

-Πώς είναι δυνατόν, ακόμη να το θυμάται
 ότι μέσα σε γκρεμό κακίας τον πέταξα;  

Έχει  περάσει   καιρός.

Θα όφειλε να το έχει ξεχάσει!
Εγώ, εξάλλου, είμαι τόσο...καλός και... πνευματικός άνθρωπος, 
όλο ...προσεύχομαι γι αυτόν
και  το ξέχασα κιόλας όλο το κακό
που του έκανα -ναι μα την Παναγία, το ξέχασα 
και όλο ...προσεύχομαι γι αυτόν,

αλλά... αρνούμαι  να του μιλήσω, 
σε ζωντανό τόπο και χρόνο
ώστε  
να του αναλύσω
γιατί τον πέταξα στο γκρεμό, 
η εξήγηση σε ζωντανό τόπο και χρόνο,
κατά τη γνώμη του πνευματικού μου (!)
είπα πως 
περιττεύει!

Του μουρμούρισα εξάλλου, του  αδελφού, 
κάποια φευγαλέα στιγμή
και μια σφιγμένη μέσα στα δόντια , "συγνώμη"
χωρίς να δώσω καμιά παραπέρα
  
απολογία-όπως θα όφειλα.

-Δεν με συνέφερε, βλέπεις, να ταπεινωθώ, περισσότερο. 
Μα...τόσο μνησίκακος  
παραμένει  κι αυτός, 
ο θιγμένος- επιτέλους; 

Πώς μπορεί το κακό, που του έκανα
ακόμη να μνημονεύει;
απόρησες, τους ώμους αδιάφορα σηκώνοντας.

-Α χαχα!

 Μα είσαι τόσο βούρλο όσο φαίνεσαι;  πράγματι;

Απαιτείς,
 την πνευματική του  θανάτωση ...

(έργο δικό σου, όλότελα)

...απαιτείς- σοβαρολογείς, 

να την έχει ξεχάσει; 

Πραγματικά- αυτή η λήθη που τόσο επιθυμείς- 
στις φ ι λ ι κ έ ς σχέσεις, 
χωρίς τίμια και ε κ τ ε ν ή συνεξήγηση
μεταξύ 
εσού και του βλαφθέντος φίλου- μόνου, 
αποκλείεται να προκύψει, όσα χρόνια και να περάσουν.

Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι το γνωρίζαν.

Αυτή η σχεδόν αναγκαστική λήθη του κακού, 
ί σ ω ς να επισυμβαίνει 
στις στενές και εξ αίματος οικογενειακές σχέσεις, 
εκεί δηλαδή που   ε π ι β ά λ λ ε τ α ι    η συμβίωση
από οικονομικές ή βιολογικές ανάγκες ποικίλες.

Εκεί, ίσως, οι άνθρωποι, βιάζουν τον εαυτόν τους 
να ξ ε χ ν ά ε ι , ακόμη και χ ω ρ ί ς  την εκτενή  απολογία
και συνεξήγηση 
του άθλιου  θ ύ τ η. 

Βιάζουν τον εαυτόν τους να ξεχνάει, 
προκειμένου  να αντέξουν 
να παραμείνουν στην οικογένεια, 
να μ η ν τρελαθούν. 

Εκεί ναι. 
Συμβαίνει πιο εύκολα.

Στις χαλαρότερες, όμως, φιλικές 
και συγγενικές και  αδερφικές,
επαγγελματικές
και  κοινωνικές σχέσεις
που τέτοιου είδους  εξαναγκασμοί
δεν υπάρχουν
αυτή η λήθη, τόσο εύκολα, 
όσο θα ήθελες- δεν προκύπτει.

Όταν φαντάζεσαι ότι ενώ θα φερθείς 
επιθετικά, δαιμονικά και  ύπουλα 
στο φίλο, στο συνεργάτη, στο συγγενή,   
ότι ο φίλος ή συνεργάτης, ή ο συγγενής 
θα στο συχωρέσει επειδή είναι φίλος κ.λπ.
α χαχα...τότε...

Πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου, σε βρίσκω, 
ω  νεαντερταλάκι μου.

Λοιπόν, επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω 

διατί  το κακό(ως πρόθεση, λόγο, ή πράξη)
με το οποίο  κατάστηθα λαβώθηκε  από σένα,
ο σύντροφος,
ο φίλος, ο  αδερφός, 
ο γείτονας, ο συν-εργάτης σου
διατί
το θυμάται "ακόμη!"

Το θυμάται  

διότι,

όταν ξεκινήσει ένα όποιο  κακό 

( αναίτιας ή και δικαιολογημένης  οργής, 
αδικίας, συκοφαντίας, κλεψιάς, ψυχρού λόγου, 
παράλειψης οφειλόμενου  έργου,   διαζυγίου κλπ) 

τότε...

οργανώνουν  τα υπαρκτά κακά  δαιμόνια των λογισμών,
το  φαύλο κύκλο της δίψας για εκδίκηση,
για δικαίωση,

που με μόνη την ανθρώπινη θέληση, 
ποτέ   δεν τελειώνει !

Λόγω του νεαρού της ηλικίας σου, λατρεμένο μου, 
λόγω έλλειψης αρνητικών, τραυματικών εμπειριών,
ξεχνάς   ανεπίτρεπτα επίσης  και  

ότι:
αυτός που εξαπολύει π ρ ώ τ ο ς, το χτύπημα, 
δεν πονάει.

Πονάει κυριότατα αυτός, 
που εισπράττει  στα ψυχικά του  μούτρα,
το απροσδόκητο βρόμικο πατσαβούρι,
πονάει αυτός που εισπράττει 
το χτύπημα!

Αυτός πονάει.

Και γι αυτό, αιώνια, μπορεί το κακό,
που του έκανες,
να  θυμάται.

Όποιος λαβαίνει τον καυτό πόνο 
και στην καρδιά  σημαδεύεται , 
εκείνος
τον   ψυχικό και σωματικό  τον πόνο 
θα τον θυμάται
α ν θ ρ ω π ί ν ω ς,

- ως να πεθάνει...

Πάντα θα  τον κουβαλάει τον πόνο.

Αγιάτρευτο. 

Αρχικά στην ψυχή.

Μετά ο πόνος, με τη μορφή κάποιας αρρώστιας
θα υλοποιηθεί, θα μονιμοποιηθεί  και στο σώμα του.

Θα μένει εκεί ο πόνος θαμμένος, για χρόνια.

Πλην...απόλυτα ενεργός.

Παρά την αφάνειά του.
Θα παραμένει ο πόνος...

ειδικά όταν αυτός, ο "χριστιανός"  που έδωσε πρώτος το χτύπημα
δεν κουνάει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, 

ώστε με μια στοιχειώδη  χριστιανική κίνηση 
λόγου μετανοίας,  ή έργου επανόρθωσης... 

-θυμάσαι το Ζακχαίο αλήθεια τι έπραξε, όταν είδε τον Κύριο;

( απόμεινε  άραγε, κάποιος αληθινός χριστιανός μέχρι  σήμερα;)

 ...ώστε να βοηθήσει στη θεραπεία σου.

Θα πονάει, λοιπόν, αυτός που νιώθει  αδικημένος 
μέχρι την άλλη ζωή.

Το αίμα του, θα σε καταδιώκει.

Και με  κάθε, παραμικρή  αφορμή, 
ο σφαγμένος, ο με μίσος  πυροβολημένος,
τον εσωτερικό του πόνο,
στο χώρο και στο πνευματικό του περιβάλλον   
θα  τον επεκτείνει.

Θα τον επεκτείνει τον πόνο του, 
διότι  στεγανά, πουθενά δεν υπάρχουν . 
Όλα επικοινωνούν. 
Όλα σχετίζονται.
Όλα συνδέονται. 

 Είτε θέλεις δε θέλεις.

Αυτοί είναι αναλλοίωτοι  νόμοι του σύμπαντος.

"Και ό,τι κακό κάνετε στους άλλους 
σε μένα το κάνατε" είπε ο Σωτήρας μας.

Στο έγραφα και σε κείνη την παλιότερη ανάρτηση
για τη διάχυση των συναισθημάτων, όπου  ρωτούσα :  

Διάχυση, ή αλλιώς:έχει στεγανά η ψυχή;

 Θυμάσαι;  

Όπως διαχέονται τα συναισθήματα 
εντός της ιδίας, εκάστου  ψυχής, 

έτσι ακριβώς και διαχέεται 
το όποιο  συγκεκριμένο κακό 
που εισπράττει ο καθένας μας,
στον ευρύτερο κόσμο.

Το κακό πάντα απλώνεται. 
Ταξιδεύει σαν το σκοτάδι . 

Μαυρίζει τα πάντα.

-Να το θυμάσαι:

-Αυτός που επιτέθηκε, που πυροβόλησε  πρώτος
με την όποια μικρή ή μεγάλη κακία του, 
συνήθως, μετά το πέρασμα λίγου καιρού,  
αποξεχνιέται. 

-Όλοι οι πρώτοι επιτιθέμενοι, ξεχνούν. 

-Όλοι οι δήμιοι, οι Κάιν,  ξεχνιούν.

-Κακό της  μωρής κεφαλής τους.

Ο Δημήτρης Νόλλας, στην εν λόγω συνέντευξη, στο ΒΗΜΑ,
 τόνισε ωμή, τη μεγάλη  αλήθεια.

Το κακό, (έτσι και ξεκινήσει) 
ανθρωπίνως
δεν τελειώνει ποτέ.

Μονάχα, εάν και εφόσον
ο Θεός επέμβη και δώσει
τη Χάρη, 

μονάχα τότε, 

μπορεί το κακό 
κάπως να τελειώσει, 
δηλαδή,

να μην επεκταθεί,  στους τριγύρω, 
να μη βασανίσει τα παιδιά σου,

τα εγγόνια σου, 
τις γενιές που επέρχονται...

Να θυμάσαι, λοιπόν, μέρα και νύχτα, αδιάλειπτα
τούτη  την φρικαλέα πραγματικότητα, που οδηγεί 
στον αιώνιο τον Άδη.

Την κάτεχαν όλοι  οι φωτισμένοι άνθρωποι 
που ονομάστηκαν " άγιοι" , 
και τρέμαν 
την αμαρτία 
(την  λανθασμένη, δηλαδή, υπαρξιακή στάση και πράξη)

σε  κάθε  
της ζωής τους
φανέρωση.

Και απ' άδικη, αντιχριστιανική συμπεριφορά, 
σαν από πυρ, οι γνήσιοι οπαδοί του Εσφαγμένου  Αρνίου,
μέρα και νύχτα φυλάγονταν.

Γι αυτό, ανύστακτα,  και συ να περιφρουρείς
-με νήψη και προσευχή- την ψυχή σου,
απ' το φαινομενικά  μικρό η μεγάλο κακό, 
να προστατεύεις την ψυχή με άκρα περίσκεψη

όπως περιφρουρείς το σώμα σου 

από τσίμπημα ιοβόλου όφεως, 
από δήγμα(δάγκωμα)

που μπορεί να σου  επιφέρει- τελεσίδικο θάνατο.

Ναι είναι αλήθεια: 

Ο Θεός, είναι Αγάπη και ο Θεός  Συγχωρεί. 

Οι άνθρωποι, όμως,
ως χαλασμένα υλικά
αρνούνται να συν-χωρήσουν.

Αρνούνται στους πλησίον  
και τη γ ν ή σ ι α  συγνώμη.

Γι αυτό...

Η συνέπεια μεσ' στο χωροχρόνο  
και  της παραμικρότερης  αμαρτίας μας,
σαν θανατηφόρο έλκος, 
στο δέρμα της ψυχής 
παρα μ έ ν ε ι.

Και αυτές οι συνέπειες, όσο θα ζούμε,
θα μας καταπονούν -κι ας μας συγχωρεί ο Θεός
θα συνθλίβουν 
και εμάς 
και όλους τους οικείους 
είτε θα το γνωρίζουμε είτε όχι
και  
θα χαλκεύουν  την επίγεια μας Κόλαση.

-Μάχαιραν εδώσαμε; 

- Μάχαιραν θα λάβουμε και μεις, αδερφέ μου.

Ας ετοιμαζόμαστε.

Ευανθία η Σαλογραία

Υ.Γ. Δες και την σχετική μου  ανάρτηση: 
Μην τσαλακώνεις την καρδιά του πλησίον...Είναι σχεδόν αδύνατον- έπειτα- το σιδέρωμα...