Περιστεράκι μου....
Ειλικρινά, απορώ, πώς γίνεται να ανήκει κάποιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να είναι βαπτισμένος, μυρωμένος, του Θεού παραδομένος- από την παιδική του ηλικία- και όμως να μ η ν πιστεύει στ’ αλήθεια, στην ουσιαστική-προσωπική δράση και ύπαρξη του Εωσφόρου και των δαιμόνων-ακολούθων του.
Απορώ και όμως γίνεται.
Εδώ δεν πολυπίστευα στην ενεργή παρουσία των Αγίων και των Αγγέλων, θα έδινα σημασία στους δαίμονες;
Έτσι συνέβαινε - τουλάχιστον με μένα- επί πολλά έτη, αγαπημένο μου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πίστευα αόριστα σε κάτι αφηγήσεις των Ευαγγελίων με θεραπείες δαιμονισμένων, αλλά στη μυωπική μου αντίληψη, αυτά έγιναν, τότε, εκεί, στα χώματα που περπάτησε ο Χριστούλης και έκτοτε δεν προέκυψαν πάλι..
Τόσο απλά, τα είχα διευθετήσει μέσα στο αφελές το μυαλό μου.
Παρόλ' αυτά, κάτι μεταφυσικά θρίλερ, τα κοίταζα, περισσότερο για να περάσει η ώρα και λιγότερο επειδή πίστευα πως συμβαίνουν τέτοια σημεία και τέρατα!
Διέθετα -ίσως και λόγω παιδείας- βαθύτατο σεβασμό στην ψυχιατρική επιστήμη
και ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι σήμερα πια, δαιμονισμένοι δεν απαντώνται, ούτε γι’ αστείο!
Υπήρξαν-σκεφτόμουν- πεντέξι τότε, εκεί στην εποχή του Χριστούλη, τους θεράπευσε Εκείνος, άντε και μερικούς οι Απόστολοι, και έκτοτε, το γένος τούτο, εξεπαστρεύθη.
-Αμ δε!
Θα ομολογήσω επίσης, ότι κάποια γεγονότα που φτάναν στ’ αυτιά μου, με ουρλιαχτά δαιμοκατειλημμένων σε μοναστήρια, τα υποπτευόμουνα- μιλάω με όλη μου την ειλικρίνεια- ότι μπορεί να ήταν φτιαχτά σκηνικά, από άθλιους παπάδες επινοημένα, προκειμένου να παγιδεύονται οι αφελείς και να συρρέουν προς δήθεν θεραπεία- για θέματα αρμοδιότητας, βασικά, ψυχιάτρων- αφήνοντας το γενναίο οβολό τους- οι αφελείς πάντα- στα παγκάρια των θεομπαιχτών επιτήδειων!
Ψυχικές διαταραχές ότι μπορεί να υπάρχουν, ναι, το πίστευα και το παραπίστευα.
Δαιμονισμένοι, δεν πίστευα ότι υπάρχουν, που να με χτύπαγες και να με ξαναχτύπαγες σαν χταπόδι στα βράχια!
Μόνο που το άκουγα- ως υπόθεση- ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με την αδαημοσύνη και τη βλακεία των πιστευόντων.
Από ευγένεια και μόνο δεν χαχάνιζα εμφανώς, όποτε κάτι, ή κάποιος τολμούσε να υπαινιχτεί το παραμικρό για το θέμα...
Έτσι, ήταν η συνείδησή μου.
Ορθολογίστρια και αδιάφορη ολότελα , θα έλεγα πάνω στο ζήτημα.
Μέχρι που βρέθηκα ένα καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου.
.................................................
Όπου είχα την πρώτη συνάντηση με δαιμονισμένη φίλη, αυτήν που σου περιγράφω στην παλαιότερη ανάρτηση.
.....................................
Αγαπημένο, σού ομολογώ, τα συναισθήματά μου, του τότε, δεν περιγράφονται.
Όταν τέλειωσε η όλη συζήτηση(με τη δαιμονισμένη φίλη) φτάνοντας στο ξενοδοχείο, εκείνη τη νύχτα, είχα μια τρομάρα πρωτόγνωρη και κοίταξα καλού κακού και κάτω απο τα κρεβάτια μας, μη κρύβονταν κάτι...
Αυτή υπήρξε η πρώτη μου προσωπική εμπειρία, με μαρτυρία αυθεντική, από άνθρωπο που τον ήξερα, που δεν είχε λόγο να μου πεί κανένα παραμύθι, που ζούσε με αξιοπρέπεια από άποψη οικονομική, και που δεν ανακοίνωνε το πρόβλημα στον καθένα.
Ήταν η πρώτη μου προσωπική εμπειρία πάνω στο ζήτημα των ακαθάρτων πνευμάτων και του πώς αυτά, μπορούν να φτιάξουν μια μαύρη δική τους φωλιά, κατασκηνώνοντας στο ανθρώπινο σώμα μας.
Ο ψυχρός ορθολογισμός μου, για πρώτη φορά εν τω βίω μου , υπέστη μια ανατριχιαστική ρωγμή, αξιοπρόσεκτη...
..................................................................................................................................
(...............................Για περισσότερες λεπτομέρειες στην ανάρτηση με την πρώτη εκείνη δαιμονισμένηhttp://salograia.blogspot.com/2009/09/blog-post_28.html καθώς επίσης και το σχετικά πρόσφατο κείμενο-εμπειρία με τίτλο:Περί μώρας, κασίδας και λοιπών δαιμονίων της Σαλογραίας, μπορείς να δείς στο σύνδεσμο που παρέθεσα, αν δεν το είχες διαβάσει.
Αν έχεις χρόνο κοίταξε και την παλιότερη ανάρτηση με θέμα:Με αφορμή το δαιμονισμό και τους ψυχίατρους
Επίσης σχετικό με το θέμα είναι και η ανάρτηση της Σαλογραίας η αναφερόμενη στην πρόσφατη ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Άντονυ Χόπκινς, με το θέμα του εξορκισμού, η οποία αποτελεί αληθινή ιστορία και έχει τίτλο:Η Τελετή
Για το θέμα του δαιμονισμού κοίτα, αν θες, και μια πρόσφατη ανάρτηση απ' το ιστολόγιο του " Νεκρός για τον κόσμο" στο:Δαιμονισμός και επιστήμη ).
.........................................................................................................................
..............................................................................................................................
.................................................................................................................................
Και ερχόμαστε μερικά χρόνια αργότερα στην Πάτρα, συγκεκριμένα, το 2002, Δευτέρα ή Τρίτη του Πάσχα, νομίζω, όταν ένα ευλαβές αντρόγυνο φίλων με τα παιδάκια τους, που έρχονταν από Θεσσαλονίκη, είπαν να περάσουν απ' το σπίτι, να ιδωθούμε σαβουριάζοντας καμιά λατρεμένη μακαρονάδα...
-Τι με στραβοκοιτάς;
Με θεωρείς άξια να φτιάξω φαγητούλι καλύτερο;
Σε γελάσανε!
Μέχρι μια μακαρονάδα μπορώ να ΣΕ κάνω που λέει και ο cummulus ...τίποτα περισσότερο από μένα μην περιμένεις, και άμα μουτρώσεις, χα! σκορδοκαϊλα μου!
Οι φίλοι, πριν αριβάρουν στο σπίτι με τα παιδάκια τους, ρωτήσαν ευγενικά- όπως έπρεπε:
-Μπορούμε να φέρουμε και μια καλή μας φίλη;
Έχουμε σύνδεσμο μαζί της χρόνια... εξαιρετική κοπέλα...
-Βεβαίως και να την φέρετε! απάντησα ολοπρόθυμα.
Των φίλων μου οι φίλοι, είναι και δικοί μου φίλοι!
-Αχαχά! Μεγάλη μπουκιά μακαρόνια φάε, χρυσούλι μου, μεγάλο λόγο μηλες!
Όπως τα συμφωνήσαμε, όμως, έτσι και έγινε.
Μεσημέρι χτύπησε το κουδούνι.
Το λατρεμένο μου ήταν κάπως μακριά, πίσω από πόρτες κλειστές, στην κουζίνα και έκοβε μια σαλάτα, διότι πράγματι στις σαλάτες το Μαμαλάκη τον υπερσκελίζει και αναδεικνύεται αρχιμάστορας.
Πήγα- η δικιά σου- χαρωπή καλιακούδα, να ανοίξω την πόρτα.
Ανοίγοντας, νά η Ελένη , ο Δημήτρης, τα δυο παιδάκια τους και η φίλη τους η ...Πίτσα
(δίνω ψεύτικο όνομα για... ξεκάρφωμα...)
Η Πίτσα ήτο ελεύθερη, επιστήμων, όπως οι φίλοι μου- γύρω στα 38 την έκοψα τότε.
Το πέντε πρώτα δευτερόλεπτα της συνάντησης, χάρηκα βλέποντας την ωραία παρέα και τους καλωσόρισα με ενθουσιασμό και αγάπη, εξάλλου είχαμε χρόνο κάμποσο να βρεθούμε.
Τα επόμενα δευτερόλεπτα της συνάντησης και ενώ μόλις είχα ακούσει το όνομα της... Πίτσας, αίφνης, η Πίτσα, στο πρόσωπο αλλοιώθηκε με κακή, δαιμονιώδη αλλοίωση.
Το πρόσωπό της σκοτείνιασε, παραμορφώθηκε από γκριμάτσα μίσους άφατου και κακίας-δεν περιγράφεται...
(πρώτη φορά στη ζωή μου την έβλεπα, πρώτη φορά μ' έβλεπε, δεν ήξερα γι αυτήν το παραμικρό, στη Θεσσαλονίκη εξάλλου έμενε η κοπέλα, εγώ ζω απ' το 1981 στην Πάτρα )
η κοπέλα, ξαναλέω, αίφνης, βλέποντάς με, μετά την αρχική σύσταση, (το θεωρώ απίστευτο κάθε φορά που το ξανασκέφτομαι) έπαθε πραγματικό αμόκ...σεληνιάστηκε!
Ήρθε απότομα πολύ κοντά μου, κόλλησε το πρόσωπό της στο πρόσωπο μου, μέτωπο με μέτωπο μύτη με μύτη και άρχισε να λέει με επιτονισμό κολασμένο και με φωνή λάμιας από εφιαλτικό παραμύθι:
-Να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατάαα!
Να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατάαα! Και δος του ξανα μανά:
Να φάς σκατά, να φας σκατά, να φας σκατάααα!
-Εντάξει!
Δεν ισχυρίζομαι (αν)ευλαβικέ αναγνώστη, ότι η πρόσκληση για μακαρονάδα, θα εμποιούσε και τον άφατον ενθουσιασμόν εις τους προσκεκλημένους αλλά... και τόοοση οργή πια;
-Τόσον μένος;
-Διατί, αντί για υπέροχη μακαρονάδα με σάλτσα και κεφαλογραβιέρα, όπως προγραμμάτιζα, να φάω, ή έρμη- ακαθαρσίες;
Διατί να γίνω αποδέκτης τοσαύτης και τοιαύτης οργής, στα καλά καθούμενα από μια άγνωστη, και μορφωμένη, νέα γυναίκα;
Δεν νομίζω ότι το εγχείρημά μου -της μαγειρικής ξαναλέγω- άξιζε τοιαύτης και τοσαύτης κατάρας..εξάλλου, δεν το είχαν κάν, δοκιμάσει ακόμη!
(Υπό άλλες συνθήκες, το μαγειρικόν ηθικόν μου θα είχεν καταρρακωθεί, πλην, ήτο ανοιξιάτικο μεσημέρι, ο ήλιος λαμπρός, το φιλικό αντρόγυνο με τα δυο του παιδάκια, μου ενέπνεε ασφάλεια, και στην κουζίνα, ο υπομονετικός σύνευνος, έκοβε τη σαλάτα με κέφι, αγνοώντας απόλυτα τι, στο σαλόνι, υπό τα έκπληκτα όμματα των μεγάλων εικόνων των Ταξιαρχών μου, ελάμβανε χώραν...)
Την άκουγα την Πίτσα και την κοίταγα, ψύχραιμα, λοιπόν, να επαναλαμβάνει λυσσαλέα και επί πεντάλεπτο το ίδιο ακριβώς μήνυμα, με το πρόσωπο φριχτά παραμορφωμένο απ' το πάθος της...
Το αντρόγυνο των επισκεπτών παρακολουθούσε το αλλόκοτο σκηνικό, εμβρόντητο και μαρμαρωμένο...
Δεν πιστεύαν στα μάτια τους(ούτε στ'αυτιά τους)!
Η ίδια ξαφνιάστηκα μεν, πλην δεν εταράχτηκα(δεν υπήρχε εξάλλου τρομαχτική μουσική υπόκρουση, όπως γίνεται στις θριλερικές ταινίες, ας το σχολιάσω και τούτο) ούτε φοβήθηκα. Σκεφτόμουν απλά και ήρεμα, ότι κάτι ψυχολογικό -δε μπορεί- θα είχε η κοπέλα και χαμογελαστή -όπως οφείλει να είναι μια ευγενής οικοδέσποινα- περίμενα να της περάσει η κρίση.... πλην εκείνη όμως, είχε αφρίσει...
Κάθισα όπου βρήκα, για να διασκεδάσω την αμηχανία μου, είπα και στους επισκέπτες να κάνουν το ίδιο...
Η Πίτσα, υπέρβαρη κιόλας- αποφάσισε, μες στο αμόκ που την έδερνε- να στρογγυλοκαθίσει επάνω μου...όπως στεκόμουν, λοιπόν, στην πολυθρόνα, σχεδόν με σύνθλιψε με το βάρος της, με πατίκωσε
- ξανακολλώντας το πρόσωπό της στο πρόσωπό μου, τη μύτη της στη μύτη μου, και με το ίδιο μίσος, με την ίδια γκριμάτσα, δαιμονικής κακίας, επαναλάμβανε νέα φράση, με κάπως χαμηλότερη -πλην βαθύτατα κακιασμένη φωνή- διαφοροποιώντας, τώρα, την απειλή-κατάρα της.
-Τι έλεγε;
Αχ πάντα θα το θυμάμαι!
Έλεγε- κολλώντας το μέτωπό της στο δικό μου- κοιτάζοντάς με, με μίσος πληγωμένης οχιάς, μέσα στα μάτια:
-Εγώ είμαι ποοοοολύ μεγάαααλη πουτάααανα, και θα σου κάνω ποοοοολύ μεγάλο κακόοο!
Εγώ είμαι ποοοολύ μεγάλη πουτάνα και θα σου κάνω ποοοολύ μεγάλο κακόοο!
και δώσ' του ξανά μανά τα ίδια , επί άλλο ένα πεντάλεπτο!
Ήταν το σκηνικό απερίγραπτο!
Την άκουγα ήρεμα.
-Το πιστεύεις;
Μα απόλυτα ήρεμα, ομολογώ.
Για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν ότι κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα θα είχε, σκέφτηκα ότι ίσως αυτός να ήταν ένας δικός της τρόπος να κάνει χοντρό καλαμπούρι σε καινούργιους φίλους, ειλικρινά, πάντως, ούτε ταράχτηκα ούτε συγχίστηκα...
Εν τω μεταξύ φανερώθηκε απ' την κουζίνα και ο καλός βοηθός, που έφτιαχνε τη σαλάτα...
Η Πίτσα, άμα είδε τη σαλάτα (ή και τον...σαλατοφόρο) ξέχασε ό,τι έλεγε πριν, ξαφνικά, ηρέμησε, άρχισε να μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος
(δεν απολογήθηκε βέβαια για το προηγούμενο αλλόκοτο σκηνικό, ούτε ζήτησε καμία συγνώμη)
καθίσαμε φάγαμε, συζητήσαμε και μετά από κάποια ώρα, όλη η παρέα, ήσυχα και χριστιανικά, έφυγε, συνεχίζοντας το ταξίδι για το Αίγιο- που ήταν ο τελικός προορισμός τους.
Σου περίγραψα συνοπτικά το σκηνικό, υπάρχουν και λεπτομέρειες- τις παραλείπω για να μη σε κουράσω, καλό μου...
Οι φίλοι, την επαύριον, δεν ξέραν πώς να μαζέψουν τα μούτρα τους από τα πατώματα.
Όταν μιλήσαμε αργότερα στα τηλέφωνα, ζήτησαν για λογαριασμό της... Πίτσας, χίλιες φορές συγνώμη...
-Εντάξει...δεν τίθεται θέμα...
Ο Κύριος είπε να συγχωρούμε ακόμη και αν μας βγάλουν τα μάτια, ακόμα και αν μας σκοτώνουν συν γυναιξί και τέκνοις , και θα κράταγα μούτρα τώρα, σε μια δυστυχισμένη ψυχή, για ένα λυσσασμένο βρισίδι;
- Μη γένοιτο!
-Ξέραμε ότι είχε νοσηλευτεί ένα καιρό, σε κλινική για κάποιο της πρόβλημα, αλλά δέκα χρόνια που τη γνωρίζουμε ως φίλη, τέτοια σκηνήουδέποτε είχαμε δει, χίλια συγνώμη...
-Εντάξει.
Μην το κάνουμε θέμα.
Τέλος καλό, όλα καλύτερααα!
Χαρήκαμε για τη γνωριμία( ελπίζουμε μόνο να μη μας ξανάρθετε μαζί με το σεληνιασμένο) , μουρμούρισα μέσα μου-εντάξει, άγια δεν είμαι...ταράκουλο παρόμοιο δεν θα τ' αντέξω...
................................................................................
Αυτή ήταν η δεύτερη δική μου εμπειρία από δαιμονισμένο πρόσωπο, θησαυρέ μου.
-Τι λές;
Ρωτάς πού το ξέρω πως ήταν δαιμονισμένο και όχι απλά ψυχιατρικά διαταραγμένο;
Είναι απλό.
Λίγους μήνες μετά, η απειλή της ότι αυτή είναι μεγάλη (...μπιπ) και ότι θα μου κάνει μεγάααλο κακό,
επαληθεύτηκε α π ο λ ύ τ ω ς.
Μάιο μήνα, έγινε η απειλή, τον Ιούνιο που ακολούθησε, πήρα ένα πρώτο σοκ -από κάποιο πολύ στενάχωρο και πάνυ άδικο συμβάν- στο πνευματικό μου κεφάλι...
Πώς δεν έπαθα το εγκεφαλικό, από το άδικο, ο Κύριος, μόνον, γνωρίζει...
Λίγους μήνες αργότερα, έφαγα ένα δεύτερο τσιμεντένιο ογκόλιθο, από τον πρώτο- ακόμη μεγαλύτερο και χειρότερο...
Πώς δεν έμεινα στον τόπο από ανακοπή καρδιάς, είναι ένα δεύτερο ζήτημα προς διερεύνηση, ένα θαύμα μεγάλο...
Δεν θα εξηγήσω περισσότερα.
Απλά θα πώ, ότι οτι ο δαίμων που με απείλησε με το στόμα, εκείνης της ταλαιπωρημένης κοπέλας, ήξερε, τις καλά δρομολογημένες από μήνες ήδη διαδικασίες που εγώ αγνοούσα ...και γι αυτό, τις προείπε και όλο χαιρεκακία χύμηξε πάνω μου .
Προσωπικά, ήμουν -ακόμη και εν έτει 2002- τόσον βούρλον, τόσο ορθολογίστρια, που τότε έμεινα ατάραχη και είπα μέσα μου :
"Το καημένο... Από... ψυχολογικά βασανίζεται".
-Αμ δε!
-Αμ δε!
-Αμ δε!
Σήμερα, στην εκκλησία, ακούγοντας την Ευαγγελική περικοπή, με τον πατέρα που είχε το δαιμονισμένο -παιδιόθεν- αγόρι, ξανά τη σκηνή, τη θυμήθηκα.
Όσο θα πορευόμαστε ανυποψίαστοι, περιστέρι μου, και θα εξετάζουμε με τον κοσμικό-επιστημονικό ορθολογισμό -της συφοράς- τα πνευματικά τα ζητήματα- αγνοώντας τη σοφή διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας- για τους μύδρους που δεχόμαστε,
τόσο θα είμαστε απροετοίμαστοι, και ο Εχθρός- με χαρά του- θα μας αιφνιδιάζει θανάσιμα.
Τούτο το γένος των παγκακίστων, να το θυμάσαι- το είπε και ο Κύριος- δεν εκβάλλεται αλλιώς, ει μη εν προσευχή συνεχεί και νηστεία με του Αναστημένου Ιησού, την ακαταμάχητη δύναμη!
Πάντα με αγάπη σταυρωτά σε φιλώ και εύχομαι ως πολυόμματον Χερουβίμ, νυχθημερόν- να προσέχεις!
Σαλογραία
...............................................................................
Υ.Γ.
Έλαβα πριν μερικές ώρες, ένα γραπτό σημείωμα από την
Ελένη- τη φίλη που είχα καλέσει με τον άντρα της, τη μέρα του επεισοδίου που περιέγραψα σε αυτή την ανάρτηση.
Το πληκτρολόγησα και το παραθέτω στα σχόλια , ως μαρτυρία- για το περιγραφόμενο γεγονός -από την οπτική γωνία τη δική της.
Ευανθία η Σαλογραία
...................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου