Δεν zουν. Φωτογραφίzουν

Γράφει στα ΝΕΑ, 6-7 Μαϊου στα 2016, ο  Χρήστος Χωμενίδης

ΔΕΝ ΖΟΥΝ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΥΝ.

Το πένθιμο εμβατήριο δυναμώνει, η πομπή αργοζυγώνει, με το που εμφανίζεται ο μαέστρος στη στροφή, όλη η πλατεία σηκώνεται στις μύτες. Αδημονούν να θαυμάσουν τη φιλαρμονική, τα απαστράπτοντα ηχεία των πνευστών, των μουσικών τις κατακόκκινες φούντες.  Δονούνται από θρησκευτική κατάνυξη, λαχταρούν να αντικρίσουν τον ανθοστόλιστο επιτάφιο, τον ξύλινο σταυρό και το ακάνθινο στεφάνι. Θέλουν μήπως να καμαρώσουν τις κοπέλες της χορωδίας ντυμένες με παραδοσιακές στολές ή τα παιδιά :που κρατούν πανέρια με ροδοπέταλα;

 Τίποτα από τα παραπάνω δεν ενδιαφέρονται να δουν. Δεν ενδιαφέρονται γενικώς να δουν. Να απαθανατίσουν φλέγονται. Εκατοντάδες κινητά, κάμερες, τάμπλετ σημαδεύουν την πομπή. 

Οι κάτοχοί τους ακουμπούν ταυτόχρονα το πλήκτρο «rec» και οι παράλληλες εγγραφές ξεκινούν. Οι πιο μικρόσωμοι ανεβαίνουν στις καρέκλες- και στα τραπέζια ακόμα-των ζαχαροπλαστείων. Οι τολμηρότεροι σκαρφαλώνουν στα δέντρα. Δυο - τρεις δεν διστάζουν να αμολήσουν drοnes-τηλεκατευθυνόμενα ελικοπτεράκια με ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μάτι- και να τα κατευθύνουν πάνω από τον επιτάφιο, ώστε να εξασφαλίσουν πανοραμική λήψη. Μόλις απέρχεται ο επιτάφιος, οι ερασιτέχνες οπερατέρ απενεργοποιούν τις συσκευές τους και σπεύδουν στις ταβέρνες για να ξεγελάσουν την πείνα με νηστίσιμα βουτηγμένα στο τηγανόλαδο.

Το υλικό που τράβηξαν μπορεί να περιμένει. θα το απολαύσουν με την ησυχία τους στο ·ξενοδοχείο ή - ακόμα καλύτερα – όταν επιστρέψουν στις πόλεις τους. 

Η αποστολή εξετελέσθη. Εκλεισαν τις στιγμές στο ψηφιακό αρχείο τους. 

Θυμάμαι ως παιδί τις μηχανές να παίρνουν φιλμ-είκοσι τεσσάρων ή τριάντα έξι ποζών. Φωτογραφίζαμε με σχετική φειδώ, για να μην τις σπαταλήσουμε. 

Κάθε φορά πριν πατήσουμε το κουμπί,

ρυθμίζαμε προσεκτικά την ταχύτητα και το βάθος πεδίου. Οσοι είχαν λεφτά αγόραζαν τηλεφακούς, ευρυγώνιους, φλας. Οσοι ήταv πολύ μερακλήδες, έφτιαχναν μες στο σπίτι τους αυτοσχέδιους σκοτεινούς θαλάμους. Το γεγονός είναι ότι, μέχρι την επέλαση της ψηφιακής τεχνολογίας, μετρημένες στιγμές από τη ζωή του μέσου ανθρώπου αποτυπώνονταν σε ακίνητες - πόσω δε μάλλον σε κινούμενες - εικόνες ή ηχογραφούνταν από κάποιο μαγνητόφωνο. Είχαμε στα σαλόνια, κορνιζαρισμένα, τα πορτρέτα του παππού και της γιαγιάς, καθώς και τη γαμήλια φωτογραφία των γονιών μας. Είχαμε οικογενειακά άλμπουμ, τον μπαμπά μας φαντάρο, τη μαμά με τις φιλενάδες της σε σχολική εκδρομή. Είχαμε κι εκείνη την μπομπίνα, με την αφεντιά μας τριών ετών να τραγουδάει «στου γιαλού τα βοτσαλάιαα» και τους μεγάλους να ξεκαρδίζονται.

Είχαμε κυρίως τη μνήμη μας, προσωπική ή παραδομένη.

Η θεία Στέλλα θρηνούσε ώς τα βαθιά γεράματα τον θείο Πέτρο που είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο. «Πως να τον ξεπεράσει; Εκτός των άλλων ήταν ένας Ερμής! Ενας άντρας

αγγελικής ομορφιάς!» την κατανοούσαν οι αδελφές της. Μετά τον θάνατό της, μού δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία να περιεργαστώ τη μοναδική φωτογραφία όπου το πρόσωπο του θείου Πέτρου διακρινόταν καθαρά, δεν σκιαζόταν από το γείσο του πηλικίου .Μύτη γαμψή, μάτια μικρά, πηγούνι μυτερό - μονάχα Ερμή δεν θύμιζε. «Τον αδικεί η πόζα;» ρώτησα τη γιαγιά μου. «Oχι, έτσι έμοιαζε ... » ομολόγησε με την ειλικρίνεια της παλιάς δασκάλας.  «Ο άνθρωπος όμως, ξέρεις, δεν αποτελεί το άθροισμα των χαρακτηριστικών του. 

Ο άνθρωπος είναι ό,τι εκπέμπει, η ατμόσφαιρα

που δημιουργεί γύρω του ... 

Αυτό θυμόμαστε από τον καθέναν.  Κι αυτό καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να το δείξει». 

«Εκτός κι αν την έχει τραβήξει κάποιος ιδιαίτερα ταλαντούχοι;». «Ισως ... » παραδέχθηκε.

Αφήστε κάτω τις κάμερες! Σταματήστε να ποζάρετε και να τραβάτε την κάθε σας στιγμή, εμμονικά, νευρωτικά, λες και φοβάστε πως αν δεν έχετε αποδείξεις ότι βρεθήκατε εκεί, ότι κάνατε εκείνο είτε το άλλο, δεν θα μπορέσετε να πείσετε ούτε τους ίδιους σας τους εαυτούς! 

Η μνήμη σας είναι πολύ πιο ισχυρή, ασύγκριτα πιο αξιόπιστη, από τη μνήμη του κινητού σας. Οι εμπειρίες δεν καταξιώνονται όταν γίνονται megabytes ούτε όταν ανεβαίνουν στο facebook. Στις μέρες μας, το δίλημμα καταντάει άτεγκτο: 

Ή φωτογραφίζεις. 

Ή ζεις.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ 

.........................................................................................................

..........................................................................................................

Αυτό δεν ήταν άλμα. Πτήση ήταν! 

Χρυσό η Στεφανίδη

Το άλμα της ΕΔΩ.

Διάβασα την ειδηση
στο: http://tragoudiglarou.blogspot.gr/