Μεγάλος Λιβανέζος ποιητής ο Χαλίλ Γκιμπράν [1883-1931], σε ένα ποίημά του το 1923
"Ο Κήπος του Προφήτη", θαρρείς πως μιλούσε για την Ελλάδα του σήμερα...
"Ο Κήπος του Προφήτη", θαρρείς πως μιλούσε για την Ελλάδα του σήμερα...
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του, ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του, ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις για τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."
Χαλίλ Γκιμπράν (1833-1931)
Φοβερός και πραγματικά επίκαιρος λόγος... Είναι να φοβάται κανείς για ένα κράτος, όπου με την εκμετάλλευση και την αδιαφορία των πολλών σε συνδυασμό με την έλλειψη ουσιαστικής διαμαρτυρίας παραμένει αθεόφοβο...
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκιά Εμέλια
τα λένε οι ποιητές αλλά εμείς οι κοινοί θνητοί με την ανύπαρκτη ακοή δεν εννοούμε να αφυπνιστούμε.
Ωστόσο πάντα, μια ελπίδα σαλεύει στο βάθος του βαρελιού με το σκοτάδι...και όπου υπερπερισσεύει η αμαρτία μπορεί να πλεονάσει η Χάρη.
Σε φιλώ και εύχομαι εγρήγορση για τον καθένα μας
Νομίζω είναι απαραίτητη η διάκριση του έθνους από το κράτος. Όλοι όσοι ανήκουν στο έθνος δεν θα υποφέρουν κατ ανάγκην ενώ όσοι περικλείονται εντός των τειχών του κράτους θα υποφέρουν. Ένα κομμάτι του έθνους. Η λέξη είναι πολύ πλατιά για να χωρά στα σύνορα. Από την άλλη το εντός των τειχών έθνος είναι σε αναζήτηση ταυτότητας πια. Ποιό έθνος; Εκείνο της Κουμουνδούρου; Τ αγίου Παντελεήμονα; Της Αθηνάς; Της ομόνοιας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσδιορίσουμε πρώτα τις έννοιες και μετά κλάψτε με την ..ησυχία σας. Δε χρειάζεται προτροπή γι αυτό. Εκτός κι ο πολύς πόνος ματαιώσει και τη ροή των δακρύων. Θα δείξει ο χρόνος τις πληγές πιο καθαρά. Έτσι ώστε είτε να υπάρξει γιατρειά είτε θάνατος. Μέσες λύσεις ας μην υπάρξουν. Τη μετριότητα τη ζούμε.Χορτάσαμε.
Το βαραίνω αλλά δεν πρόλαβα να σταθώ στην ποίηση μια και θέλησα να προσδιορίσω τις έννοιες που προανάφερα. Ναι μεν η ποίηση έχει απεριόριστα όρια αλλα στην προκειμένη περίπτωση ο διαφημισμένος, από αριστερούς κυρίως, ποιητής μιλά για το έθνος..
υγ. η αριστερή διαφήμιση δεν τον μειώνει, ενημερωτικά το έβαλα.Μόνο!
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη Βασιλεία των Ουρανών και τα κράτη και τα έθνη θα είναι καταργημένα, οπότε...οπότε μην τα παίρνουμε τα επίγεια θέματα και πολύ κατάκαρδα.
Ή ο... ασθενής(έθνος -κράτος) θα... θεραπευθεί ή θα αφήσει "γεια στις έμορφες και γεια στις μαυρομάτες" χαχα...κοντός ψαλμός "αλληλούιαααα!"
;-)
Το κράτος ασθενεί, το έθνος δεν είναι βέβαιο, στο σύνολό του πάντα. Για να ρθει η βασιλεία των ουρανών , δε βιάζομαι γι αυτό διόλου, είναι απαραίτητο το κράτος που περιέχει το έθνος(αν το περιέχει ακόμα) να διασώζει την κουλτούρα, τον πολιτισμό και κάποιες από τις παραδόσεις(μερικές ήταν φρικτές).
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)