Περί της σημασίας των Ακουσίων πειρασμών

Αυτές τις μέρες, αγαπημένο μου,

ένας εκλεκτός φίλος, τράβηξε το ζόρι το απερίγραπτο ενός ακούσιου(δηλαδή χωρίς τη θέλησή του) πειρασμού.

-Τι έπαθε;

-Έπαθε γάγγραινα και του έκοψαν το πόδι από το γόνατο και κάτω, προκειμένου να σώσουν την ίδια τη ζωή του που τέθηκε σε άμεσο κίνδυνο.

Ο φίλος, μέχρι εκείνη την ώρα της μέσης ηλικίας του, ήταν  υγιέστατος.
Ξαφνικά τον χτύπησε τούτο το αστροπελέκι.
Ξαφνικά η ζωή τον κέρασε  αυτό το πικρότατο του ακρωτηριασμού το  ποτήρι.
Το δέχτηκε με οδύνη.
Το ήπιε, και μετά χαμογέλασε στην καινούργια μέρα που ήρθε,  σαν γνήσιος  φιλόσοφος που είναι  και παραμένει.

Και όπως σε κάθε παρόμοια  περίπτωση πρόωρου  θάνατου, αρρώστιας, ή μη αναστρέψιμου πόνου, ο αντάρτης, αναιδέστατος  νους μας,  καρφώνει στα μύχια της ύπαρξης,  το φαρμακερό του  στιλέτο ερώτημα:

-Μα γιατί;

-Πραγματικά δεν  διαθέτω  απάντηση.
 -Και  την τυχαιότητα με όλη μου την ψυχή, την αρνούμαι.
-Όχι. Δεν είμαστε  τυφλής ειμαρμένης, δημιουργήματα.

 (Σ'τα εξηγούσα  και σε κείνη την παλιότερη ανάρτηση όπου σου 'λεγα ότι και οι τρίχες από τα μαλλάκια μας - μετρημένες)

Προτιμώ, ωστόσο,  αντί να σε ζαλίσω με τις δικές μου τις χαζές τις  κουβέντες, να σου προσφέρω τη  σκέψη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ελπίζοντας ότι  έτσι  περισσότερο Φως θα προσλάβεις.

Βλέπεις  είναι υποχρεωτικό μέσα από καυδιανά δίκρανα άπειρων ταπεινώσεων να περάσει η κάθε ψυχή, πριν  συναντήσει-εν αγαλλιάσει- τον Πλαστουργό  της.

Όταν θα ξημερώσει  η Μεγάλη  Συνάντηση, τότε θα νιώσουμε  πώς η όποια  επίγεια θλίψη περάσαμε, ούτε κατά διάνοια  δεν είχε την σημασία που εμείς -οι σκοτισμένοι- κάποτε, της προσδώσαμε.

Υπομονή, λοιπόν,  ανεξάντλητη 
(ναι είναι υποχρεωτικό να ρέει   η υπομονή ανεξάντλητη) 
στους ακούσιους πειρασμούς
και αγία- σαν του αγαθού, εκ δεξιών  ληστή-
ας ευχηθούμε, για όλους,  σωτήρια μετά-νοια.


Σαλογραία
..............................................................................................................
................................................................................

"Ετσι και εκείνος που δεν υπομένει γενναίως το δυσβάστακτο  βάρος των πειρασμών, δεν θα δυνηθή να προσφέρη καρπό στους ληνούς του Θεού, αντάξιο της αιώνιας αποθήκης, έστω και αν έχει όλες τις άλλες αρετές.


Διότι κάθε χριστιανός αγωνιστής γίνεται τέλειος  με τις εκούσιες και τις ακούσιες θλίψεις, προερχόμενες άλλες από ανθρώπους κατά παραχώρηση Θεού, άλλες από τον εαυτόν μας με άσκηση και κακοπάθεια.

Ό,τι υφίστανται τα φυτά της γης, τόσον από τις φυσικές μεταβολές, όσο και από την γεωργική τέχνη,
τα ίδια και μεις - τα λογικά κλήματα του Χριστού -οφείλομε να υπομένωμεν εκ προαιρέσεως , εφ'όσον αυτεξουσίως ζούμε, υποτασσόμενοι στο Γεωργό των ψυχών μας Ιησού Χριστό.

Χωρίς δε την υπομονή  στους ακουσίους πειρασμούς, ούτε η εκούσια κακοπάθεια  από την άσκηση 
θα τύχη της θείας ευλογίας.


Διότι και η αγάπη του Θεού δοκιμάζεται κυρίως με την θλίψιν  στους πειρασμούς.

Προηγουμένως όμως η ψυχή πρέπει να κατορθώση  ώστε να υπομένη τις  εκούσιες κακοπάθειες και αφού συνηθίσει στην καταφρόνηση των ηδονών και της ανθρωπίνης δόξης , ευκόλως ύστερα θα υπομένει και τους ακούσιους πειρασμούς."


Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς (από την επιστολήν προς την σεμνοτάτην εν μοναζούσαις Ξένην Μοναχήν, εκδόσεις Ι.Ησυχ. Αγιου Γρηγορίου Παλαμά, Κουφάλια Θεσσαλονίκης, σελ.93-94)