Και ο κοιμισμένος -για να ξυπνήσει- φοβέρα θέλει!

Αγαπημένο μου χαλαρωμένο,

 Κατ' αρχάς με πληγώνει όταν νομίζεις ότι τρέχω στις εκκλησίες επειδή  είμαι μαζόχα και  γουστάρω - διότι δεν θα είχα κάτι άλλο, πιο ευχάριστο να κάνω εκείνη την ώρα...

Επίσης, ωραία τα λες, απ'την άλλη μεριά- όταν σε πιάνει το θεολογικό σου-
 ισχυριζόμενο ότι πρέπει,
ό,τι πράττουμε  για την ψυχή μας και τον Κύριο να τα πράττουμε
- από θείο έρωτα και πνευματική ανωτερότητα αγίων κινήτρων-
αλλά προσωπικά δεν είμαι παρά  μια γρια λώλα...που...αν δε με φοβερίσω με το φόβο της Αιωνίου Κολάσεως- μάλιστα, μάλιστα, καλά το ακούς- δε σηκώνομαι με την καμία  απ' τα χαδιάρικα  παπλώματα το πρωί, για να πάω στην εκκλησία, πρόθυμα,  όπως η Πηνελόπη- ας πούμε...

Καλύτερα να με σκοτώνεις γενικώς, παρά να με ξυπνάς στο άγριο χάραμα και να με στέλνεις να ακούω και κακόφωνους ψάλτες- όπως  συνήθως.

Καλύτερα να με τρώγαν τα λιοντάρια σε κανα φαστεφούντε των είκοσι λεπτών -μονοκοπανιά- παρά να εγείρομαι βογγώντας-  δεκαετίες τώρα- ξημερώματα και να  με σπρώχνω -με νοητά περίστροφα καρφωμένα  στον κρόταφο- προς εκκλησιασμόν.

-Μπορείς να καταλάβεις την ψυχολογία μου, Χαλαρωμένο μου, ή μόνον ο Μυρμιδόνας με νιώθει;
- Θέλει και ρώτημα; μόνον ο Μυρμιδόνας σε νιώθει!
-Το γνωρίζω, μη με συγχίζεις! Δεν περίμενα απάντηση! Ρητορικώς έθεσα την ερώτηση!

Λοιπόν, τι λέγαμε; Α ναι...τα γνωστά και από την άλλη σελίδα, όπου είχαμε ξεκινήσει τη σχετική κουβεντούλα:

 Λοιπόν, εμένα προσωπικά, αν με πείσεις να  ξεχάσω την αιώνια Κόλαση, τότε- ευθαρσώς- σου δηλώνω, ότι η αφεντιά μου, με τη θέλησή μου την ανθρώπινη, μόνο  στον Νηπετάφιο, που έλεγε και η γιαγιά η Πετρού η μακαρίτισσα-  άπαξ του ενιαυτού, τουτέστιν μια φορά μόνο το χρόνο- θα πήγαινα,  δηλαδή μόνο τη Μ. Παρασκευή και μόνο- άντε και μια δεύτερη φορά-   στην Ανάσταση- όσο να πει ο παπάς το "Χριστός Ανέστη" πανηγυρικά-  θα εκκλησιαζόμουνα.

Αλλά...επιστρατεύοντας το φόβο του θανάτου, με ενδόμυχες προτροπές του είδους:

-Τι θα κάνεις άμα πεθάνεις σήμερα μωρή; με τι μούτρα θα δεις το Χριστούλη;
Άει σήκω να μη σου κοπανήσω καμιά ανάποδη, και αστράψει  όλος ο γαλαξίας μπροστά σου, σήκω μη σε πάρει ο Εξαποδώς και σε σηκώσει, ανεπρόκοπη!

Βρίζοντας  αλύπητα  -ο χριστιανικός εαυτός,  τον αντιχριστιανικό μου-  μόνον  έτσι, καταφέρνω -με την τσίμπλα στο μάτι -και πάω στην ενορία, ανελλιπώς καθ'εκάστην Κυριακήν και εορτήν, περπατώντας, μπαμπουλωμένη στο καταχείμωνο με τα τσεμπέρια- σκεπτόμενη  μέσ' στον εσωτερικό γογγυσμό μου:

- Ααααχ! μακάρι να  "το 'βραζα στον ύπνο"   μέχρι το μεσημέρι! "

Βέβαια απ' τη στιγμή που -θεία Χάριτι- κάνω το καουμποϋλίκι

(υπέρβαση θα το λεγε γνωστός κουλτουριάρης)

 και σηκωθώ και σουρθώ ως το ναό, μισοϋπνωτισμένη απ' τη νύστα, και μετρώντας κρυφά με τα δάχτυλα, πόσα λεπτά, και  πόσα δευτερόλεπτα ακριβώς,   μας μένουν ως την "απόλυση" - από κείνη τη στιγμή και μετά- αρχίζει  μια βελτίωση της διάθεσης,  ώσπου πια, στο "Δι ευχών", σκάνε πυροτεχνήματα χαράς μες στην καρδιά μου, και φεύγω απ' τον ταπεινό ναΪσκο, παρέα με το Λατρεμένο Χριστούλη, που πάντα με σηκώνει απ' τα ράθυμα πατώματα, υπομονετικά, αφυπνίζοντάς με,   με το ανέσπερο Φως Του.

-Αξίζει η Ζωζώ ό,τι κι αν πεις, που τραγουδεί και ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος

- Άσχετο!

-Αξίζει , ναι, το βασανιστήριο το χρόνιο- της πρωινής σαδιστικής έγερσης- για την αγαλλίαση που λαβαίνω... μετά!

Προκειμένου  να καταλάβεις καλύτερα,  τον εσωτερικό μου μονόλογο, μέχρι  να καταφέρω να σηκωθώ το πρωί, παραθέτω σχετικό βίντεο.

Ελπίζω να σου φτιάξει το κέφι!

Πάμε τώρα για νάνι, επειδή μας περιμένει, νωρίς  έγερση!

Καλό ξημέρωμα, με ευ-λογία  να σηκωθείς το πρωί, και να πετάξεις χαρούμενα, στις δραστηριότητες της ημέρας,  περιστέρι μου...

Με πολλά προκομένα φιλιά

Σαλογραία
.......................................................................................