Στο χωριό Πικρόβρυση-Νικηφόρος Βρεττάκος

Στο χωριό Πικρόβρυση


Εχάλασεν ο αμαξιτός δρόμος και το γιοφύρι
κρέμεται ακόμη στο ποτάμι-στο χωριό Πικρόβρυση.
Σε ψηλές πέτρες καθισμένοι τώρα άνθρωποί της ,
μετά από χρόνια, σκέφτονται. Ούτε κατάλαβαν
για ποια αιτία σκοτώνανε το ένας τον άλλον,
καίγανε τ'αλλουνού το σπίτι ή ξεκοιλιάζανε
με σκουριασμένη λόγχη το παιδί,
το βόδι, ή το άλογο ή τη γυναίκα.

Τόσο αίμα, ποιοί το πήρανε; ποιοί το κερδίσαν; Πάντως
ούτε από χρέος επέστρεψαν ποτέ, ούτε από λύπηση
δεν θυμηθήκαν το χωριό. Φτωχύνανε
τα μικρομάγαζά του περισσότερο,
δεν πουλούν πια παπούτσια στο χωριό Πικρόβρυση.

Θυμάται ο Γέρο-Γιάννης μια φορά που πυροβόλησε
κάποιον στην εκκλησία, του τσάκισε το πόδι, χοροπήδαγε
κείνος σαν κόκορας σφαγμένος, όρμησε
πάνω του τότε με την κάμα, τον απόκαμε.

Βρήκε μια σφαίρα την εικόνα,
τρύπησε του Χριστού το μάτι κ' έμοιαζε από τότε
με το στραβό-Βασίλη το ζητιάνο.

Και δεν ξέρουμε,
σκέφτεται ο Γέρο-Γιάννης στο χωριό Πικρόβρυση,
γιατί γινήκαν όλα αυτά, για ποιαν αιτία
έθαψα τα παιδιά μου εγώ
 κι έχασεν ο Χριστός το μάτι του.

Νικηφόρος Βρεττάκος